คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : ผมลอบสังหารเทพ (รีไรท์1)
ผมลอบสัหารเทพ
ผมไม่ิมา่อนเลย ว่าารแอบลอบเ้าไปในปราสาทอไอ้มหาเทพมันะยาเย็นนานี้ ผมัสินใแน่ๆแล้ว วันนี้แหละผมะ่ามัน แล้วึ้นปรอโลแทนให้ไ้ แม้ว่านี่ะเป็นารลอบสัหารรั้ที่สี่ร้อยเ้าสิบห้า็าม
สายลมอ่อนยาม่ำืนใน้นฤูหนาวพัเอื่อยเ้ามาทาหน้า่าที่เปิว้าอห้อสมุอันมืมินาให่มหึมาในปราสาทวัลฮัลลาอเทพผูุ้้มรอโลฮิลิออส ภายในห้อว้าเท่าโอเปร่าเฮาส์นี้ถูบรรุไว้้วยั้นหนัสือสูรเพาลมามายนับไม่ถ้วน อันที่ริผม็ไม่มีเวลานับ้วยแหละ พนัทั้สาม้านมีแ่หนัสือับม้วนารึนับหมื่นนับแสนม้วน โ๊ะไม้และเ้าอี้นวมบุผ้าไหมวาระเะระะอยู่บริเวมุมหนึ่อห้อ ที่น่าแปล็ือ มีโมไฟั้พื้นอันหนึ่เปิไฟเอาไว้รลาห้อราวับมีนำลัใ้มันอยู่
บ้าน่า...ใระมานั่อ่านหนัสืออนีหนึ่ัน
ผมรวบรวมวามล้าเินย่อพลาัวไปับบรราั้นหนัสือเ้าไปให้ใล้แสไฟมาที่สุ แล้วผม็้อสะุ้สุัวเมื่อเห็นว่าบุลที่นั่้มหน้า้มาอ่านหนัสืออยู่นั้นเป็นใร เธอเป็นเ็สาวผิวาวสะอาหน้าาน่ารั ผมสีบลอน์หยิเป็นลอนยาวลมาล้อมรอบใบหน้าราวเ้าหิ
แทบะในทันทีผมรู้ว่าเธอือเวนเอร์ลิน ยายหนอนหนัสือ บ้าวิทยาศาสร์ แ่ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึมานั่ยันอยู่รนี้ และที่สำัเธอูเหมือนะยัไม่รู้ว่าผมอยู่ที่นี่ึ่เป็นเรื่อที่ีทีเียว พวุยัไม่รู้ว่าเธอน่าลัวแ่ไหน
ผมัสินใหันหลัเินลับไปทาประูและทันในั้น...
“อะแฮ้ม!”
ผมลั้นหายใไม่ล้าแม้ระทั้ะเหลียวไปมอเ้าอเสีย
“โฟร” เสียเวนทำให้ผม้อหยุะั “ไม่ทัทายันหน่อยเหรอย่ะ”
เป็นอีรั้ที่ผมแพ้เธอ ผมหันหลัวับสาวเท้าเินรรี่ไปหย่อน้นนั่ลบนเ้าอี้อีัว้าๆ เวน้วยวามเร็วที่น่าเหลือเื่อ ผมออเบ้ปาเหมือนำลัอยู่หน้ารูให่
“ฤูหนาวทีไรนายะ้อมาทุที” เวนพูโยไม่เยหน้าาหนัสือเล่มหนาราวๆ ัมภีร์ไบเบิล “ลอบสัหารอีแล้วเหรอ”
ผมใ้นิ้วเรียวยาวอัวเอนวเปลือาอันเหนื่อยล้าพลาพยัหน้าหึหั่อนะแล้พูหยอ "ลอบสัหารแฟนเธอไ"
"ันบอนายไปเป็นรอยที่พันแล้วนะ ว่าท่านไม่ใ่แฟนัน!!!" เธอหน้าแ และัน็รู้ว่าเธออบเา มหาเทพผู้แสนเพรียบพร้อม เารอหัวใสาวๆ แทบทุน
"ใรๆ เา็รู้น่าเวน ผู้หิเินรึ่โลอิาเธอันะาย" ผมแหย่ไม่เลิ "่าวุบิบเทพเ้าออ่าวเธอับฮิลิออสไปเทันเ็มหน้าทุบับ แ่เธอยัล้าเถีย"
" ็แ่ไปื่มา"
"ใรเาะเื่อ" ผมหัวเราะ ในะที่เวนหน้าแเป็นลูบ๊วยอ
“ว่าแ่...” ผมมอหน้าเวน่อนเปลี่ยนเรื่อ “เธอมาทำอะไรึนานี้”
“อ่านหนัสือเรียมสอบนะสิ” ราวนี้เธอเยหน้ามาพูับผม้วยวามระือรือร้นนผมแอบอมยิ้มที่มุมปา “ันเ้าเรียนที่มหาลัยฮาร์วาร์มาไ้เทอมหนึ่แล้วรู้ไหม”
เวนเอร์ลินเป็นนัล่าใบปริาัวา เธอบามหาลัย่าๆ ทั่วโลมามามาย มันเป็นานอิเรเล็ๆน้อยๆ อวาลีรีผู้เป็นอมะอ์นี้
วาลีรี็ือผู้รับใ้อมหาเทพสูสุอสวรร์ มีหน้าที่ในาร่วยเหลือาน่าๆ ทั้ารร่วมรบในสราม(ถ้ามี) ารัเลือบรราเหล่าผู้ล้าที่ายในสรามอย่าล้าหามายัแนสวรร์ ารลไปื้อาแฟหรือโนัทมาให้ และารทำอะไรอื่นๆ อีมามายที่ะสำั
“อ๋อ...” ผมเริ่มเห็นทารอ “เธอเริ่มเรียนเี่ยวับอะไรอีล่ะ” ผมรู้ว่าเธออบให้มีนถามเี่ยวับเรื่อารเรียนอเธอ
“แน่นอนว่า้อวิทยาศาสร์!”
“อืม เ้าับเธอีนะ” บาที ถ้าผมอให้เธอไปหยิบหนัสือเรียนเล่มอื่นๆมาใหู้ ผมอาะถือโอาสแวบออไปาที่นี่ไ้็ไ้
“ันอยาเห็นหนัสือเรียนเล่มอื่นอเธอั เวน” ผมแล้พลิหนัสือในมือเธอไปมา ้วยท่าทาสนใมันเอามาๆ ราวับมันำลัเริ่มเ้นแทโ้ผสมลาินให้ผมูแทนที่ะนอนนิ่และมีแ่ัวหนัสือ
เวนเบิวาสีเทาอเธอ อย่าับผมเพิ่บอเธอว่า ันลสมัรเลือั้ประธานาธิบีสหรัฯนะ ยัไยัั้น “ันไม่ยัรู้ว่านายสนใ้วย?”
“แหม มัน็นะ” เธอรีบีัวลุึ้นวิ่พลุนพลันออไปที่โ๊ะไม้ัวให่ใล้ๆ ่อนที่ผมะพูบเสียอี
โว้ โอาสนี้แหละ
ผมย่อ้วยวามรวเร็วปราเปรียวราวับแมวำผู้ำนาทาออไปยัทาเิน้านนอห้อสมุ่อนะ่อยๆ ่อนัวับเาอเสาหินนาให่้านหน้า เผื่อเวนะรู้สึัวแล้วออมาู
ามาหิสาวผมบลอน์แ้มประูไม้โอ๊บานให่ออมาเพื่อามหาผมพร้อมับใบหน้าถมึทึที่ทำเอาผมนลุเลียว ผมพยายามสบิสบใ เห็นเวนทำหน้าอย่านี้ทีไรผมมัะ้อลเอย้วยารสารภาพบาป่อหน้าเธอ
“นายัวแสบ” เสียเล็ๆ อเธอพึมพำ ามมา้วยเสียประูปิามหลั
ไม่มีเวลาแล้ว...
ทาเินปราสาทถูปู้วยพรมสีแลายพระอาทิย์สุเย ถ้าผมไ้เป็นมหาเทพนะ ะเปลี่ยนเป็นลายเร็หิมะสวยๆ ออแบบเอัเย็บเอทั้วัเลยอยู
หน้าห้ออฮิลิออสมีทหารยืนเฝ้ายามอยู่สอน พวเาัวสู รูปร่าำยำ สวมเราะที่ทำาทออร่ามทั้ัว หมวเหล็ถูเปิออเผยให้เห็นใบหน้าาว ไ้รูปแบบนายแบบบนปนิยสารโลมนุษย์อนายทหารทั้สอ พวเาำลัุยันเบาๆ เี่ยวับเรื่ออแถมแบบใหม่ในุแฮปปี้มีล
ผมะทำยัไให้พวเาออไปน่ะเหรอ
แ่เินเ้าไป็พอ
“เฮ้! ันมาหาท่านพี่” ผมล้วระเป๋าสบายๆ ราวับเป็นมหาเทพแล้ว “หวัว่าพวนายะไปว่าอะไร เรื่อในรอบรัวน่ะ”
พวเาหันหน้ามอัน่อนะยัไหล่เบาๆ แล้วเปิทาให้
ผม้าวเ้าไปในห้อนอนนาให่อมหาเทพฮิลิออสที่ทุนรันัรัหนา มือเรียวแะไปที่าบู่ใเรเอร์ไอ์้าาย ้วยวามื่นเ้น
ผมำลัะสัหารมหาเทพผู้เป็นพี่ายอัวเอ... ถ้าสำเร็มันะเป็นหนึ่ในสี่ร้อยเ้าสิบห้าที่สำเร็!
ภายในห้อนอนนาให่ที่แ่อย่าหรูหราโออ่า โ๊ะไม้สำหรับทำาน่าๆ เ็มไป้วย หนัสือ เอสาร ม้วนระาษ อมพิวเอร์แล็ปท็อป แ้วาแฟสาร์บัวาหมิ่นๆอยู่้าับรายาน้านารทหาร หน้า่าบานให่ทั้สามบานปิอยู่ทำให้ผม้อแอบลอบเ้ามาทาห้อสมุแทน ผ้าม่านไหมมีรอยีาเหมือนโนฟัน้วยาบ อาเป็นารแ่แบบโธิผมิ
ฮิลิออสเลียวามหนาวเย็น ั้นเา็เลียผม้วย…
เาพินาให่มีไฟลุโนทำให้ผมรู้สึไม่่อยีเท่าไหร่ ผมไม่อบวามร้อน... แันอไม้ล้มว่ำอทิวลิปสีแสระายเลื่อนพื้น มันไม่แปลๆ ไปบ้าเหรอ ผมเินไปทาเียนอนอเา้าๆ ระวัไม่ทำให้เิเสียั มอูเียสี่เสานาิไ์ ที่ไม่เป็นระเบียบ ผ้าห่มลายัปันอเมริาถูลาลมาอับพื้นห้อ หมอนเ้าุันถูแท้วยอมีมนนเป็หลุออมาระายอยู่บนที่นอน และที่ทำให้ผม้อใ็ือรอยเลืออให่บนผ้าปูที่นอน ผม้อใยิ่ึ้นเมื่อเห็นร่าสูโปร่อใรบานนอนล้มว่ำหน้าบนพื้น บนหลัอร่านั้นมี้ามมียื่นออมาลารอยเลือวให่
ผมใหายวาบ รู้สึเหมือนมีมือที่มอไม่เห็นมาบีบหัวใ ฮิลิออส...
วาสีแอผมมีน้ำาเออลอ ไม่อยาะเื่อเลย ผมไม่ไ้้อารให้เาายริๆ อย่าน้อย็้อไม่ใ่ฝีมืออนอื่น มืออผมสั่น เหื่อเย็นึมบนใบหน้า ผมอยารีร้อ ฮิลิออสเป็นนในรอบรัวเพียหนึ่เียวอผม ภาพวามทรำในอีผุึ้นมาในสมออันว่าเปล่า
ฮิลิออสผู้มีรอยยิ้มใีอยู่ลอับรถมาเราิสปายเอร์เปิประทุนสีแมาส่ผมที่หน้าโรเรียนมัธยมปลายแห่หนึ่ในแอริโน่า ผมสะบั้นใส่เา่อนเินลาเท้าเ้าไปในโรเรียน ส่วนเานั่ยิ้มมอนผมลับสายา อีรั้ในวันลอริสมาสลาฤูหนาว หิมะโปรยปรายลมานอหน้า่า เราสอพี่น้อนั่เล่นเมส์ุปเปอร์มาริโอ้ันอย่าเมามันส์
เทพเ้า็้อเยมีีวิในวัยเรียนนี่ใ่ไหม?
“พะ...พี่” ผมโถมัวเ้าไปนัุ่เ่า้าร่าทีุ่่มไป้วยเลือ “ฮิลิออส เิอะไรึ้น”
มืออผมสั่นะ่อยๆพลิร่านั้นให้นอนะแ้า
“โฟร...” เสียทุ้มทีุ่้นเยัึ้น พร้อมๆ ับายหนุ่มร่าสูโปร่อีนที่่อยๆ เินออมาาู้เสื้อผ้า้าน้า
ผมทำาโผะลุึ้นยืนทันที “พี่...” ผมสะบัหัวไล่วามุน ใ้หลัมือเ็น้ำา “ถ้านี่ือนาย และ แล้ว...” ี้มือี้ไม้ไปที่ศพรหน้า แล้วนี่มันใรันฟ่ะ
ฮิลิออสมีสภาพเหมือนเพิ่ไปิมอร์มา ผมสีทออเาเลอะราบเลือ ใบหน้า็มีรอยี่วนเ็มไปหม วาสีทอแสถึอำนาที่สูสุหม่นหมอ ที่สี้ามีรอยเลือเปื้อนุนอนสีาวเป็นรอยให่ เาบาเ็บหนั
“โฟร...” เาเรีย “พาพี่ไปที่เาพิที” เาวนเ
“แล้วทำไม” ผมมีำถามอยู่ในหัวร้อยแป แ่็่วยพยุเาไปที่เาพิ
เาเินเ้าไปนั่อยู่ลาเปลวไฟ ปล่อยให้วามร้อนลามเลียร่าาย ฮิลิออสยิ้มออมา้วยวามผ่อนลายาวามอบอุ่นนั้น บาแผล่าๆหายไปแล้ว สีหน้าเา็ูีึ้นมา
“นี่มันเรื่ออะไรัน” ผมย่อัวล้าศพ่อนะึมีอออย่ายาลำบา
พี่อผมถอนหายใยาวๆ “มีนส่เามาลอบสัหารัน ลอูเรื่อแบบสิ”
บนหน้าออศพมีเ็มลัรูปเล็หิมะิอยู่“นี่มันออร้อยที่เ็...”
ายนนี้เยอยู่ในอร้อยที่เ็ อร้อยอผมเอ... เ้านี่ื่อสาร์เล เลอเวส
ใรส่มันมา... ไม่ใ่เินละเมอมา่าพี่ายอหัวหน้าัวเอลาึแน่
“แรู้ัมันใ่ไหม?” ฮิลิออสถาม เาำลัเปลี่ยนุนอนเปื้อนเลือไปเป็นเสื้อเิ้สีมพูอ่อนับาเยีนส์าเฟสีาว
ผมรู้ัมันร้อยเปอร์เ็น์! แ่ผมไม่ไ้สั่ให้มันทำอะไรอย่านี้
เทพเ้าทุอ์ล้วนแล้วแ่มีอร้อยเป็นอัวเอ พวเราเหล่าเทพะทำารัเลือวีรบุรุษาวิาที่เยายในสรามในโลมนุษย์ พวนัรบในอร้อยะมีมามีน้อยึ้นอยู่ับปััยหลายๆ อย่า เ่น วามเป็นผู้นำ อำนา วามนิยมอมนุษย์ และระับอมิวลอล
อย่าผมเป็น เทพแห่น้ำแ็ วามนิยมอมนุษย์ : น้อยนิ อำนา : ปานลา ระับมิลลอล :สาม ผมไุ้มอร้อยที่เ็ มีนัรบในสััสามสิบนาย
ราวนี้พวุ็ะสสัยัน ว่าระับมิลลอลืออะไร
ระับมิลลอล็เหมือนับเรื่อหมายแสอำนาอผู้นในอทัพ ถ้าเราสร้าื่อเสียบ่อยๆ ทำวามีเยอะๆ ระับมัน็ะึ้นเอ แ่ผมไม่่อยไ้ทำ มิลลอลอผมเลยระับ3 มาั้แ่สรามรูเส
“ว่าไ รู้ัมันใ่ไหม” อิลิออส้อาผมเหมือนเป็นผู้้อหาอเา “มันอยู่อร้อยที่เ็”
“ันไม่รู้ ว่ามันมาไ้ยัไ” ผมอบพลาเ็มือเปื้อนเลือเ้าับผ้าม่านาๆ “ันไม่ไ้สั่มัน”
เาพยัหน้ารุ่นิ
้อมีอะไรแน่ๆ เรื่อนี้้อมีเบื้อหลั
สมออเราสอนทำานันอย่าหนั เหมือนะนานสัาิหนึ่แล้วฮิลิออส็พูึ้น
“เรียประุมอทัพ่อน แล้วะเอายัไ่อยว่าัน”
“ันไม่เ้านะ”
“แ้อเ้าโฟร แอยู่ในเหุาร์และถ้าแไม่อยู่” เาอมยิ้มบาๆ “ันะประาศบอทุนเลย ว่าแร้อไห้ แถมยัเรียันว่าพี่”
ใรอยาไ้พี่ายแบบนี้บ้าฮะ ผมาย่อรึ่ราา !
บทแรเสร็้วยวามยาเย็น พยายามะไม่ให้มีำผิเลย แ่เป็นไปไม่ไ้ เพราะเรามันเ้าแห่ำผิ สนุไม่สนุยัไฝาิม้วยนะ้า! พยายามมาส่อหาำผิลอๆเลย
ยีน (ปาานแมว)
รีไรท์รั้ที่หนึ่ : อยาวาเรื่อให้เิวามสัมพันธ์อเวนับฮิลิออสเพิ่มเ้ามาะ
ความคิดเห็น