Fic naruto :: ♥ Just so you know ♥ [By ::Ino]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Music Playlist at MixPod.com

กล่าวสวัสดี ท่านผู้อ่านทุกท่าน 

ที่ได้ก้าวล้ำเส้นเข้ามา

ในบทความ ♥ Just so you know ♥

ซึ่งฟิคนี้ ถ้าจะถามว่ามีความเป็นมายังไง

อืม ... คงจะบอกได้ว่า

นี่เป็น Song fic เรื่องแรกของลิงน้อย

มันเป็นฟิคที่ใช้ ในการคัดคน เข้าตระกูลที่มีชื่อ เช่น  'ฮิโทคิ'

โดยมี หัวข้อ Song Fic

ซึ่งการเขียนอะไร ที่เราไม่เคยได้ทำมาก่อน

มันเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นจริงๆ

ผลจากการประกวด ออกมา

ซึ่งลิงน้อย ผ่านด่านออกมาได้ อย่างเส้นยาแดงผ่าแปด -0-;;

ก็คงจะถือได้ว่า พอจะ อ่านได้ ถูไถ ไปวัดวาล่ะนะ =___=''

ยังไง ก็ ช่วยติชมกัน ด้วยจ้า




ขอประทานโทษซักเล็กน้อย แต่ช่วยอ่านนิดหนึงนะคะ

♥ เนื่องจาก คนเขียน เป๋นพวก สะเพร่า ชอบเขียนผิด โปรดให้อภัยด้วยเถิด -/\- ♥

♥ ไม่ชอบพวกคนชอบด่า หรือ คำพูดที่มากกว่าคำติ เพราะฉะนั้นโปรดอย่าทำ ^ ^ ♥

♥ ฟิคนี้ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องจริงของนารูโตะ แม้แต่น้อย ♥

♥ ถ้าชอบก็ช่วยเม้นกันทีนะคะ T^T [เจ้าของฟิคขาดแคลนกำลังใจ ๕๕๕+]♥



:: |3anner ::



K a e

K a e

เนื้อเรื่อง

                ยินดีต้อนรับสู่โลกแห่งความเพ้อของฉัน ยามานากะ อิโนะ เมื่อคุณเข้ามาในโลกแห่งความเพ้อนี้แล้ว คุณจะไม่สามารถออกไปได้ มีเพียงเงื่อนไขเดียวเท่านั้นที่ทำให้คุณหลุดจากโลกแห่งภวังค์ของฉันได้นั่นก็คือ... อ่านให้จบ!! หวังว่าพวกคุณคงจะเข้าใจกันนะคะ....

                กาลครั้งหนึ่งไม่ค่อยนานมาก ณ โรงเรียนมัธยมชื่อดังใจกลางญี่ปุ่น

“ฮ้าว~..เมื่อไหร่จะเลิกเรียนเนี่ยฮะ...อิโนะ =___=” ชิกามารุเจ้าของเสียงหาว และบ่นพึมพำที่ดังขึ้นเป็นช่วงๆ หันมาถามฉันอย่างเซ็งๆ

“...อีก 1 นาที 23 วินาที” ฉันเปรยตามองนาฬิกาเรือนสีเงินวาววับ แล้วตอบโดยไม่หันไปมองผู้ตั้งคำถาม ไม่แม้แต่จะเหลียวหางตามอง

“เฮ้อ~=___=”ชิกามารุซบหน้าลงกับแขนที่วางราบอยู่กับโต๊ะอย่างเบื่อหน่าย ผมสีดำสลวยปิดปรกใบหน้าของหมอนั่นเล็กน้อยท่าทางที่ดูเบื่อหน่ายปนกับเสียงหาวที่ดูเซ๊กซี่ เขาจะดูดีมากเกินไปแล้วนะ -/////-

“อีกแป๊บเดียวเองน่า...ทนหน่อยเหอะ -__-///” ฉันใช้หนังสือฟิสิกข์เล่มหนาเท่าตึก สะกิดหัวของเจ้าบ้านั่นเบาๆ 

“ไอฉันน่ะทนมันทนได้แต่คนที่ทนไม่ได้น่ะ...ยืนอยู่นู่น =___=” ชิกามารุชี้นิ้วออกไปทางหน้าต่าง เมื่อฉันมองทะลุออกไปก็พบกับหญิงสาวอายุรุ่นราวใกล้เคียวกับฉันเธอมีผมสีบลอนด์ยาวสลวยถึงเอว  ผมหน้าม้าาที่ถูกตัดซอยอย่างสวยงาม ปรกใบหน้าสวยเล็กน้อยพองามนัยน์ตาสวยหันมามองทางเราสองคนอย่างขุ่นเคือง มือเล็กเท้าเอวบางๆของเจ้าหล่อน ดูเหมือนว่าเธอคนนั่นคงจะอารมณ์ไม่ดีอยู่

“เทมาริซังน่ะหรอ….=  =” ฉันหลบสายตาของยัยบ้าเทมาริ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับแขนที่วางราบอยู่กับโต๊ะตามชิกามารุ หวังว่ายัยนั่นคงจะไม่ว่าร้ายฉันนะฉันกับยัยนั่นยิ่งไม่ชอบหน้ากันอยู่ด้วย -0-

“ก็เออน่ะสิ...ยัยต๊องส์นั่นชอบจี้จับผิดฉันอยู่เรื่อย ด่าฉันบ่นฉันอยู่นั่นแหละว่า ชอบทำตัวเอื่อยเฉื่อย ตื่นสาย ชอบผิดเวลานัดประจำ -*-” ชิกามารุบ่นอุบอิบอย่างน้อยใจ เหอะๆน่ารักตายแหละ 

“หรือไม่จริงล่ะ...- -??” ฉันเลิกคิ้ว ถึงฉันจะไม่ชอบยัยเทมารินั่นก็เหอะแต่ในเรื่องบางเรื่องฉันกับยัยนั่นก็มีส่วนที่เหมือนกันอยู่หลายอย่างนะยกตัวอย่างเช่น..

ข้อแรกยัยเทมาริกับฉันไม่ชอบนิสัยเรื่อยเปื่อยเฉื่อยแฉะ ชื่องช้าขี้รำคาญของเจ้าชิกามารุเหมือนกัน

ข้อสองฉันกับยัยเทมาริชอบ สีม่วง เหมือนกัน

ข้อสามฉันกับยัยเทมาริได้เกรดเฉลี่ย 3.89 เท่ากัน

ข้อสี่ฉันกับยัยเทมาริสวยเหมือนกัน

และ...

ข้อห้าฉันกับยัยเทมาริรัก ‘ชิกามารุ’ เหมือนกัน

เฮ้อ~บอกตามจริง ฉันล่ะเบื่อจริงๆที่จะต้องยืนอยู่บนผืนดินที่มียัยเทมาริใช้ชีวิต เบื่อที่จะต้องหายใจและใช้อากาศร่วมโลกกับยัยเทมารินั่น และก็เบื่อจริงๆที่จะต้องมีคนสวยดีเลิศขนาดดาวโรงเรียนยังอายมาชอบผู้ชายคนเดียวกับฉันน่ะ!!

“เหลือเวลาอีกกี่วินาทีที่ฉันจะหมดเวลาอิสรภาพ...อิโนะ =____=”ชิกามารุล้วงกระเป๋ากางเกง พร้อมกับหยิบมือถือขนาดไสลด์บางเหมาะมือออกมากดตัวเลขที่เขาถูกบังคับให้ท่องจนจำได้ขึ้นใจ

“นับถอยหลัง 5 วินาที 5....4....3....2....1...  - -”

กริ๊ง~~~!!!!

‘ ผิดด้วยหรือที่ฉันเกิดมาเป็นชาย ผู้มีหัวใจปรารถนาไม้ป่าเดียวกัน ร่างเป็นชายใจเป็นหญิง~ติ๊ด! ’ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์สุดหน้าอายที่ยัยเทมาริอุตส่าห์นั่งลงทุนแหกตาหาเป็นเวลาครึ่งวัน เพื่อใช้ไล่เหล่าลิงค่างบ่างชะนีที่เกาะแกชิกามารุ ดังขึ้น ตามเวลาปกติของทุกวัน ไม่มีผิดเพี้ยนหรือบิดเบี้ยวไปแม้เสี้ยววินาที

“เลิกแล้วๆ…” ชิกามารุพูดกรอกเสียงลงโทรศัพท์พร้อมกับตีสีหน้าบูดบึ้ง ถ้าเบื่อยัยนั่นมากก็เลิกซะสิแล้วมาคบกับบฉัน หัวใจฉันยังว่างอยู้นะตาบ้าเอ๊ย!!

(ลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!! นายรู้มั้ยว่าฉันต้องยืนขาเป็นเหน็บแบบนี้กี่นาทีแล้ว!!วิ่งลงมาเลยฉันหิวแล้วนะ!!) เสียงยัยเทมาริแหกปากดังเล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์ บ้านซาบาคุโระนี่เค้าให้ลูกกินโทรโข่งเป็นข้าวเย็นกันรึไงเนี่ย เสียงดังเป็นบ้าเลย คนอะไรก็ไม่รู้ - -

“ครับๆ...ไปเดี๋ยวนี้แหละ = =^^” ชิกามารุคว้ากระเป่าแล้ววิ่งอย่าไม่คิดชีวิต เพื่อลงไปหายัยเอาแต่ใจนั่น และก็ลืมยกเก้าอี้เหมือนทุกวัน ซึ่งมันก็เป็นหน้าที่ของเพื่อนสนิทผู้ดีเลิศอย่างฉันที่ต้องยกให้เป็นกิจวัตรประจำวัน

ฉันมองทะลุหน้าต่างไปยังเทมาริที่เท้าสะเอวอยู่ไม่นานถึง 1 นาทีชิกามารุก็วิ่งไปถึง ทันทีเหมือนลมพัดเชียวนะ แฟนสั่งอะไรก็ทำตามหมด หึ!!อย่างที่เขาว่ากันผู้ชายน่ะแพ้ทางผู้หญิงสวย และอึ๋ม!!

“ทุกที..ทำไมฉันต้องมานั่งเก็บของให้นายเพื่อให้นายออกไปเดทกับยัยนั่น..” ฉันบ่นอุบอิบอย่างน้อยใจ แอบชอบมาตั้งแต่เด็ก ดูแลกันมาตั้งนาน แต่สิ่งที่ฉันได้รับตอบแทนกลับมาทำไมไม่ใช่ความห่วงใยชองชิกามารุที่ฉันควรจะได้ แต่มันกลับเป็นความโดดเดี่ยว ทำไมถึงต้องเป็นยัยอึ๋มนั่นที่ได้รับความห่วงใยจากชิกามารุคนเดียว!!

‘สวบๆๆ!ตึงๆ!!’ ฉันยัดหนังสือแบบฝึกหัดของเจ้าชิกามารุลงใต้โต๊ะอย่างลวกๆ มือคว้าเก้าอี้ก่อนจะยกแล้ววางไว้บนโต๊ะกึ่งทุม ด้วยความโมโหโดยที่ไม่ลืมเก็บสัมภาระของตัวเองเช่นกัน

“เฮ้ยๆ..อิโนะถึงประจำเดือนเธอจะมาไม่ปกติ แต่เธอก็ไม่ควรที่จะทำลายทรัพย์สินของโรงเรียนนะ =__=” ซากุระอดีตคู่แข่งหัวใจทักขึ้นเมื่อเห็นอาการฉุนเฉียวของฉัน ยุ่งกับชีวิตฉันจริงนะฉันอุตส่าห์ตัดใจจากซาสึเกะคุงแล้ว เธอจะยังมายุ่งอะไรกับชีวิตฉันอีกเนี่ย!! - -^^

“ยุ่งน่า!! ยัยโหนกภูเขาทอง!!”ฉันหันไปแว้กใส่ยัยซากุระ คนยิ่งอารมณ์เสียอยู่ฮึ่ม!!!

“อะไรของเธอเนี่ย!! อารมณ์ไม่ดีขนาดนี้ถูกเจ้าชิกามารุหักอกมารึไงยะ!! - -++” ยัยซากุระพูดเหน็บแหนม ฮือๆเจ็บแปล๊บเลย!! แทงใจดำฉันจริงๆยัยโหนกภูเขาทอง! TOT

“...จ..จะบ้าหรอ!! คนสวยอย่างฉันเนี่ยนะจะมาถูกไอชิกามารุขี้เรื้อนนั่นหน้าตาธรรมดา หุ่นขี้ก้างอย่างนั่นหักอก! ถ้าเธอหลับก็ตื่นซะทีเถอะนะยัยโหนกภูเขาทอง!!” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

“เฮ้อ~ -0-” ยัยมะโหนกถอนหายใจ คุณหล่อนวางสะโพกแห้งๆลงบนโต๊ะ ก่อนจะเขยิบหน้าเข้ามาใกล้ๆฉัน เหอะๆฉันไม่นิยมเพศเดียวกันนะยะ -0-^^

“อิโนะ...อย่านึกว่าฉันไม่รู้เลย..คนอย่างเธอน่ะแค่มองนิดเดียวก็รู้ไปถึงความคิดแล้ว - -” ซากุระพูดเสียงแผ่วลง เหมือนให้ประโยคนี้ให้มีแค่เราสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน

“เธอ...ชอบชิกามารุใช่มั้ยล่ะ - -” แม่นชะมัด!! พ่อเธอเป็นหมอลักษณ์ฟันธงหรอฮะ!! T^T

“ปะ...ป่าวนิ!!!บ้ารึปล่าวเนี่ยเธอ ละเมอใหญ่แล้วนะ!!! -///-” ฉันจะให้ยัยมะโหนกนี่รู้ไม่ได้หรอกว่าฉันชอบชิกามารุ ถ้ายัยนี่รู้ ฉันก็สมเพสตัวเองตายสิ! ฉันที่สนิทกับชิกามารุมาตั้งเกือบสิบปี จะถูกชิกามารุสะบัดทิ้งแล้วไปรื่นเริงกับความรักเพียงแค่เพราะผู้หญิงสวยอึ๋มที่เพิ่งเจอหน้ากันไม่เกินปีเดียวเนี่ยนะ!! ให้ตายฉันก็ไม่บอก!! 

“เฮ้อ~ถ้าเธอว่าอย่างนั้นฉันก็คงจะช่วยอะไรไม่ได้ล่ะนะ - -;;; ” ซากุระยกสะโพกขึ้นจากโต๊ะ ยัยนั่นล้วงกระเป๋ากระโปรง แล้วยิบสมุดโน้ตเล่มเล็กสีม่วงออกมาให้ฉัน

“อ่านซะ..ฉันหวังว่าคนฉลาดอย่างเธอคงจะรู้ตัวทันนะ..” คยัยโหนกภูเขาทองพูดด้วยเสียงแผ่วเบา พอพูดจบคุรเธอก็เดินหายไปท่ามกลางกลุ่มเพื่อนนักเรียนในห้อง ปล่อยให้ฉันยืนงงเป็นหมูหลงคอกอยู่คนเดียวฉันละเบื่อ -*-

“อะไรของยัยนั่นมันเนี่ย =__=”ฉันเกาหัวแกรกๆ ลองเปิดดูนิดๆคงไม่เสียหายหรอก..มั้ง ~ - -

‘รีบบอกก่อนจะสาย…โดย ซากุระ’ 

“เขียนเองหรอเนี่ย เหอะๆเอาไว้ค่อยอ่านทีหลังก็แล้วกัน” ฉันเก็บสมุดโน้ตเล่มเล็กลงในกระเป๋ากระโปรง

“กลับบ้านดีกว่า..- -‘’”ฉันเปรยตาหันออกไปมองนอกหน้าต่าง รู้สึกว่าเมฆจะสีหม่นขึ้นเรื่อยๆนะ ลมก็เริ่มจะพัดแรงผิดปกติสงสัยฝนใกล้จะตกแล้วมั้ง เอ้อ....ว่าแต่ชิกามารุมีร่มรึปล่าวนะ?

 ‘ติ๊ดๆๆๆ’ ฉันล้วงกระเป๋ากระโปรงมือหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องบางออกมา แล้วกดเบอร์ของเจ้าชิกามารุ หวังว่าคงจะรับสายนะ - -

(ตู๊ก....ตู๊ด.....ติ๊ด! มีอะไร)

“ชิกามารุหรอ...ฝนจะตกแล้วนะมีร่มรึปล่าว??”

(..ไม่มี...แต่เทมาริมีแล้ว..เธอจะถามฉันแค่นี้ใช่มั้ยจะได้วางสาย..รำคาญ -*-) อะไรฟะใจร้ายชิบไม่เห็นหัวคนเป็นเพื่อนกันเลย ไอ้บ้านี้ *-*

“..รีบกลับบ้านนะ..เอ้อแล้วก็...” ไม่ทันที่ฉันจะพูดจบประโยค

(แค่นี้นะ..ติ๊ด!) ไอ้บ้านั่นก็วางสาย!! โว้ย~!!!ฉันล่ะเกลียดนิสัยที่ไม่เคยแคร์ใครของไอ้เจ้าบ้านั่นจริงๆเลย!!

“คำก็เทมาริสองคำก็เทมาริ!!ยัยนั่นเป็นแม่นายรึไงวะ!! เบื่อจริงๆ- -;;” ฉันบ่นอิดออดมือหยิบกระเป๋าหนังแล้วเดินออกจากห้องไปท่ามกลางสายตาของเพื่อนในห้องที่จับจ้องฉันกันเป็นจุดเดียว ฉันว่าฉันไม่ได้ทำอะไรที่แปลกๆนะแล้วจะมามองฉันกันทำไม ไอพวกนี้เดี๋ยวแม่จับตุ๋ยท้องรายตัวเลย - -^^

ท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงัดคงเป็นเพราะฟ้ามือครึ้มและฝนใกล้ตก ฉันเดินผ่านสนามฟุตบอลของโรงเรียนอย่างหมดอาลัยตายอยาก เบื่อจริงๆเลยที่จะต้องเดินกลับบ้านคนเดียว ฉันก็อยากจะเดินเชิ่ดหน้าควงแขนชิกามารุกลับบ้านพร้อมกับหยอกล้อกันเล่นอย่างหวานแหววบ้างนะ!
 

“เหงาๆๆๆ~!!!โว้ยย!!!”ฉันแหกปากเสียงดังลั่นไม่สนใจประชาชีที่จับจ้องฉันด้วยสายตาแปลกประหลาด มองไป!รังเกียจไป! ถึงยังไงฉันก็ไม่มีอะไรให้เสียแล้วฉันไม่สนแล้วจะรังเกียจกันไปก็เชิญ!!!! 

“ฉันต้องทรมานแบบนี้ไปอีกนานมั้ย!!! ทำไมฉันต้องเก็บไอความรู้สึกงั่เง่านี่แล้วอัดอั้นมันไว้คนเดียวทำไม!!!จะมีใครเข้าใจมั้ยว่าฉันทรมานแค่ไหน!!!”ทันทีที่ฉันตะโกนเสียงดังลั่งอย่างหน้าด้านออกไป ประโยคข้อความประโยคหนึ่งก็วิ่งฉิวเข้ามาในสมองของฉันที่มีอยู่น้อยนิด

‘รีบบอกก่อนจะสาย…โดย ซากุระ’ ภาพสมุดโน้ตเล่มสีม่วงลอยเข้ามาในหัวฉัน

‘อ่านซะ..ฉันหวังว่าคนฉลาดอย่างเธอคงจะรู้ตัวทันนะ..’ และประโยคคำพูดปริศนาพาฉงน ของยัยซากุระลอยตามเข้ามาติดๆ - -;;;

“ตกลงว่า..ฉันควรจะอ่านมันสินะ...- -” ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วหย่อนก้นลงนั่งบนหินปูนข้างสนามฟุตบอลโดยไม่สนใจสายตาเหล่าประชาชีนักเรื่องผู้ยุ่งไม่เข้าเรื่องแม้แต่น้อย เฮ้อ~ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่มีอะไรให้เสียแล้ว - -^^

‘รีบบอกก่อนจะสาย..โดยฮารุโนะซากุระ’ ฉันจรดสายตาอ่านประโยคข้อความบันทัดแรก

‘เอาล่ะ...หลังจากที่เธอได้รับสมุดเล่มนี้แล้ว ฉันหวังนะว่าเธอจะอ่านมันจนจบอิโนะ’ เหอะๆถ้ามันไม่หน้าเบื่อฉันก็คงจะอ่านมันจนจบหละนะ

‘ เคยมั้ยที่รู้สึกดีกะคนๆนึงมากๆ ’ เคยสิ!ชิกามารุไงเธอก็รู้นี่!! *0*

‘ แต่ไม่เคยที่จะบอกให้เค้ารู้ ’ ก็นะบอกไปก็รังแต่จะทำให้เจ้าบ้านั่นตีตัวออกห่างนะสิ

                ‘ เคยมั้ยที่อยากจะทำอะไรให้เค้า ’ บางครั้งก็มีนะ แต่ก็ไม่ค่อยกล้าที่จะเสนอตัวนักหรอก

‘ แต่ไม่ได้ทำ ’ก็เดี๋ยวจะพาให้เจ้านั่นรำคาญเอาปล่าวๆ -*-

‘ ถ้าวันนึง เค้าคนนั้น ...ไม่ได้อยู่ในที่ๆเดิมที่เคยอยู่ ’ เขียนอะไรของเธอเนี่ยยัยเพื่อนบ้า!! ชิกามารุต้องอยู่กับฉันตลอดไปสิ!! T^T

‘ ถ้าวันนึง เค้าคนนั้น…เดินไปคนละเส้นกับเธอ ’ เขียนอะไรของเธอเนี่ย!! เธอกำลังจะทำให้ฉันบ้านะ!

‘ หรือถ้าวันนึงเธอเอง...เป็นฝ่ายที่เดินจากเค้าไปก่อน...’ ฉันเกลียดเธอซากุระ! ยัยเพื่อนบ้า!

‘รีบบอกรักก่อนที่จะสายเกินไป…’ เธอจะให้ฉันไปบอกเจ้านั่น แล้วหน้าแตกกลับมาหรอซากุระ!

‘เพราะนั่นอาจเป็นโอกาสสุดท้ายสำหรับเธอนะ...อิโนะ’ โอ๊ย~เขียนอะไรของเธอเนี่ยยัยบ้า!!!

“ฮือ...สงสัยฉันต้องเคลียร์กับไอคนเขียนหนังสือเล่นนี้แล้วฮึก T^T ” ฉันสะอึกเบาๆมือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากระโปรงหยิบมือถือเครื่องบางออกมากด จะบ้าตายฉันไม่ได้อยากจะร้องไห้เลยนะ แต่ยัยเพื่อนบ้านี่ก็ดันมาเขียนข้อความแทงใจดำแบบนี้อีก ฉันจะถลกหนังเธอมาทำพรมเช็ดเท้ายัยซากระ!!

(ตู๊ด....ตู๊ด.....ตู๊ด......ติ๊ด! ใครน่ะ?) ฮึ่ม!มันน่ามั้ยคำทักทายคำแรกกับเพื่อนที่รู้จักกันมาสิบปีเป็นคำสั้นๆว่า ‘ใคร’ ยัยบ้านี่ไม่เคยคิดที่จะบันทึกเบอร์ฉันลงในเครื่องบ้างเลยรึไงนะ!! T^T

“ฮึก..ฉันโทรหาเธอบ่อยเป็นสิบๆครั้ง นี่เธอไม่ได้บันทึกเบอร์ฉันลงในเครื่องเหรอยะ!!”

(อิโนะหรอ...- -;;)

“ฮึก...ก็เออเซ่!!T^T”

(ร้องไห้หรอ...แปลว่าเธออ่านแล้วสิหึๆ) ซากุระส่งเสียงหัวเราะในลำคอฮึ่ม!ฉันอยากจะเอามีดบะช่อเสียบคอหอยเธอแล้วแทงทะลุหัวโหนกของเธอจริงๆยัยโหนกภูเขาทอง!!!TOT

“อ่านแล้วไง!!ฉันถึงโทรมาด่าไอคนเขียนเนี่ย!!T^T”

(จะมาด่าฉันทำไมฉันอุตส่าห์ช่วยเตือนสติเธอนะเนี่ย…-*-) 

“เตือนสติอะไร!! เธอทำให้ฉันบ้าเพราะไอข้อความโง่ๆที่เธอเขียนนั่นตังหากล่ะ!T^T”

(งั้น...เธอรู้สึกยังไงกับเจ้าชิกามารุ - -) ดูมันถาม!!ข้อแรกก็เล่นเอาหัวใจฉันหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้ว T^T

“ก็บอกแล้วไง!!ว่าแค่เพื่อนกันเซ้าซี้จังเลยนะยัยโหนก.. TOT” แล้วฉันก็โกหกไปตามสูตรเดิม T^T

(เหอะๆ...จะปิดบังอีกทำไมเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้วนะบอกความจริงมาเถอะ..- -^^)

“เออๆ..ฉันรักเจ้าบ้านั่น!!รักมาก! แค่นี้พอใจรึยัง!! T^T” และในที่สุดฉันก็ต้อยอมรับ แง~ T^T

(งั้นเธอก็ควรจะฟังฉันดีๆนะ...แล้วอย่าตกใจไปล่ะ ตกลงมั้ย?? - -)

“เออ...ตกลงรีบๆเล่ามาเปลืองค่าโทรศัพท์ฉัน T^T” อย่าว่าฉันงกเลยนะพ่อฉันให้ใช้แบบเติมเงินแถมให้เดือนละแค่ 500 น้อยชะมัด เฮ้อ~พ่อฉันนี่ไม่ได้เขาใจชีวิตวัยรุ่นเลยว่ามันต้องใช้โทรศัพท์มากแค่ไหน T^T

(อย่าร้องไห้นะ...ก็เอ่อ พรุ่งนี้เป็นวันดูตัวเตรียมพร้อมจะหมั้นหมายของชิกามารุกับ... = =;;;) ประโยคคำพูดถูกตัดหายไปใคร!! แค่ได้ยินคำว่าชิกามารุความสนใจในตัวฉันมันก็พุ่งถึงจุดขีดสุด ใครจะมาเป็นคู่ชีวิตของชิกามารุของฉัน ฉันจะไปฆ่าหมกส้วมมัน แง่งๆๆๆ =w=!!!

“กับใคร!!! O___O^^^” ฉันปาดน้ำตาอุ่นๆที่ไหลรินอาบแก้ม ชิกามารุของฉันกำลังจะแต่งงาน!! นี่ไม่ใช่เวลาจะมาร้องไห้แล้ว ฉันจะบุกไปถล่มไอ้คุรว่าที่ภรรยาของชิกามารุเอ๊ง~~!!! = =^^^^^^

(เอ่อ...กับซาบาคุโนะเทมาริน่ะ = =;;;;) ยัยซากุระพูดเด้วยด้วยเสียงเหือดแห้งเหมอืนลำบากใจที่จะต้องพูด

“ฮะ!!!O[  ]o” ฉันเบิกตาโพลงเมื่อกี้ฉันคงหูฝาดไปแน่ๆเลย ไอ้คุณว่าที่ภรรยาของชิกามารุคงไม่ใช่ยัยบ้าเอาแต่ใจแต่สวยอึ๋มนั่นหรอกนะ ถ้าเป็นยัยนั่นให้เอาควายมาฉุดยังไงชิกามารุก็ต้องตอบตกลงแบบไม่คิดชีวิตแน่ๆโฮๆๆ TOT

(เธอได้ยินไม่ผิดหรอก...ชิกามารุกำลังจะไปดูตัวกับคุณเทมาริเธอเตรียมตัวไว้ได้เลย เพราะฉันมั่นใจเกินร้อยว่าเจ้าชิกามารุมันต้องตอบตกลงแบบไม่คิดชีวิตแน่ๆ = =;;;) ไม่นะๆๆๆ!!! ทำไมต้องเป็นยัยนั่นด้วยแค่ยัยนั่นคนเดียวเท่านั้น ฮือๆๆ แค่ยัยเทมาริเท่านั้น ที่ฉันไม่อยากจะยกชิกามารุให้!! T[    ]T

“งั้นฉันจะไปขัดขวางการดูตัว!!!T^T”

(ห้ามเด็ดขาดเลยนะอิโนะ!!!!) ยัยซากุระขึ้นเสียงสูง

“ทำไมเล่า!!! จะให้ฉันต้องทนเห็นคนที่ฉันรักไปกับผู้หญิงคนอื่นงั้นหรอ!!”

(อิโนะถ้าเธอรักชิกามารุจริง...ฉันหวังว่าเธอคงจะไม่ทำแบบนั้นนะ) ซากุระพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“..ทำไมล่ะถ้าฉันไม่ขัดขวาง ชิกามารุจะเดินจากฉันไปนะ...ฉันไม่อยากให้มันจบลงแบบนั้น” น้ำตาอุ่นๆที่เพิ่งจะหยุดไหลไปกลับมาไหลพรากอาบแก้มขาวเหมือนเดิม แถมยังทวีคูณมากขึ้นอีกตังหาก

(แต่นั่นมันก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอควรจะทำ..อิโนะ)

“งั้นสิ่งที่ฉันควร...ฮึก..จะทำมันคืออะไรล่ะ”

(สิ่งที่เธอควรจะทำ...ฉันก็เขียนไว้ในสมุดโน้ตแล้วนะ) สมุดโน้ตเล่มสีม่วงนั่นน่ะหรอ

“ฉันก็บอกแล้วนี่! ว่าฉันน่ะ...ฉัน..ฉัน”

(เธอไม่กล้าบอกชิกามารุงั้นสิ....) ซากุระเธอมันพวกชอบพูดตอกย้ำจิดใจ T^T

“…ก็ถ้าเป็นเธอๆจะกล้าบอกมั้ยล่ะ ถ้าบอกไปแล้วคนๆนั้นจะยิ่งถอยห่างถ้าบอกแล้วเขาจะจากเธอไป แล้วเธอยังจะบอกเค้าอีกมั้ยล่ะ!!!” ฉันตะโกนทั้งน้ำตา คนที่เดินผ่านสนามฟุตบอลเริ่มจากเลิกให้ความสนใจฉันแล้วรีบวิ่งกลับทางใครทางมัน เพราะฝนเริ่มจะตกปรอยๆแล้ว

(หึ...ถึงเธอไม่บอกเค้าก็กำลังจะจากไปนะ..)

“............”

(ชิกามารุเค้ากำลังจะหมั้นแล้ว..ยังไงซะเค้าก็จะจากเธอไปอยู่ดี จะบอกหรือไม่บอกมันก็มีค่าเท่ากัน)

“..........”

(เธอไม่คิดที่จะลองก้าวเขตล้ำเส้นระหว่างคำว่า เพื่อน ดูมั่งหรออิโนะ...)  

“.............”

(เธอจะบอกเขาไป....หรือจะอัดอั้นเก็บมันไว้คนเดียวมันก็เป็นเรื่องของเธอแล้ว ฉันคงจะตัดสินใจแทนเธอไม่ได้หรอกนะ)

“..............”

(เฮ้อ~เอาล่ะอิโนะ ฉันจะถามเธออีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้นนะ...) ซากุระพูดด้วยเสียงหนักแน่นดูเหมือนเธอนี่จะจริงจังกับชีวิตฉันจริงๆเลยนะยัยโหนกภูเขาทอง

“…...............”

(เธอจะไม่บอกแต่อยู่อย่างทรมาน หรือจะบอกไปตามความรู้สึกที่เธอมี..อิโนะ)

“......ฉัน...ควรจะบอกเค้าไปจริงๆหรอ..” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นใจ

(ถามฉันไม่ได้หรอก...คนที่จะกำหนดทางเดินของเธอก็คือเธออิโนะ ไม่ใช่ฉัน) ฉันก้มหน้าพินิจคิดถึงใบหน้าของชายหนุ่มผมยาวประบ่าดวงตาสีน้ำตาลเข้มนิ้วเรียวยาวที่คอยกุมมือฉันทุกครั้งที่เดินข้ามถนน เขาคนนั้นปกป้องฉันมาตลอดเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉัน แต่ตอนนี้ฉันกลับทำตัวเป็นเพื่อนที่เลว ที่แอบรู้สึกกับเพื่อนรักไปมากกว่าเพื่อน เพียงแค่วินาทีที่เผลอตัว หัวใจที่ไม่ซื่อสัตย์ก็รักเขาเข้าอย่างจัง จนไม่อาจหันกลับไปได้ การบอกความร็สึกที่มีให้เขาได้รับฟังคงเป็นสิ่งเดียวที่ตอนนี้ฉันคงจะทำได้...

“เอ่อ..งั้นฉันจะไปบอกเค้าล่ะนะ!”  ฉันลุกยืนขึ้นพรวดอย่างจริงจัง ถึงแม้จะไม่ค่อยมั่นใจแต่ช่างเถอะนี่ก็เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ฉันตัดใจจากเค้าได้..จริงมั้ยล่ะ ^^

(เธอเลือกที่จะเดินแล้วนะ อย่าหันหลังกลับไปอีกล่ะ ^^) ซากุระพูดปนหัวเราะกับอารมณ์ที่แปลเปลี่ยนได้อย่างรวดเร็วของเพื่อนสาว

“อืม!!ขอบใจมากนะสำหรับคำแนะนำดีๆ”

(เหอะๆไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยฉันก็แค่ทำเพื่อตอบแทนที่เธออุตส่าห์ตัดใจจากซาสึเกะคุง - -;;;)

“ก็นะ...ขอบใจมากๆละกันนะแต่... - -”

(แต่อะไร... = =??)

“ถ้าฉันบอกชิกามารุไปแล้ว ชิกามารุตีตัวออกห่างฉันเมินหน้าหรือหลบหน้าฉัน ฉันจะมาฆ่าเธอที่ให้คำแนะนำห่วยๆนี่!!” ฉันแว้ดซากุระเสียงดัง

(อ้าว...ผิดอีกฉัน เออๆจะทำอะไรก็เชิญเหอะไปได้แล้วไป = =) ซากุระพูดปัดๆ

“เออ...แค่เนี่ยแหละ” ว่าแล้วก็กดตัดสายแล้วลุกขึ้นปัดกระโปรงซักสองสามที แล้วเปรยตาขึ้นมองฟ้า

“...ไอ้เราก็ไม่มีร่มซะด้วยเฮ้อ~ = =” ฉันถอนหายใจเบาๆ มือข้างหนึ่งคว้ากระเป๋าที่วางไว้ที่พื้นมืออีกข้างที่ถือโทรศัพท์ก็กดหมายเลข 10 หลักที่ท่องจำได้ขึเนใจ ขาทั้งสองข้างก้าวอย่างรวดเร็วมุ่งไปหาคนๆนั้นที่ฉันต้องไปหา ^^

(ตู๊ด.....ตู๊ด.....ตู๊ด......ตู๊ด.....ติ๊ด.มีอะไรอีก = =) ชิกามารุรับสายและตายกลับด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

“ชิกามารุนายอยู๋ไหรน่??ะ”

(ฮ้าว~บ้านน่ะ..นอนอยู่ กำลังสบายอยู่เลยเชียว เธอโทรมาทำไมเนี่ย -*-) ชิกามารุบ่นอุบอิบชิชะ! เรื่องที่ฉันจะบอกนายต่อไปมันสำคัญกว่าการนอนของนายเป็นสิบล้านเท่าเลยล่ะย่ะ = =

“นายช่วยออกมาหาฉันหน้าบ้านนายหน่อยได้มั้ย??” ฉันเอ่ยถามทั้งๆที่ขาก็ไม่หยุดที่จะก้าวแล้วพุ่งตรงไปยังบ้านของเจ้าขี้เกียจที่ฉันแอบรักมาเกือบ 10 ปี

(เออๆอย่านานละกันจะมานอนต่อ ติ๊ด!=*=)

I shouldn't love you, but I want to
ฉันไม่ควรจะรักคุณ แต่ฉันกลับอยากรัก

I just can't turn away
ฉันหันหลังให้ไม่ได้

I shouldn't see you, but I can't move
ฉันไม่ควรเจอคุณ แต่ฉันก็ตัวแข็งทื่อ

นี่ฉันชอบไอคนขี้เกียจนิสัยเสียอย่างนี้ไปได้ยังไงเนี่ยเสียชาติเกิดชะมัด ถึงแต่จะให้ทำไงได้ล่ะนะมันรักไปแล้วนี่นา แล้วฉันก็จะไม่หันหลังกลับเป็นอันขาดความรู้สึกของฉันที่ซ่อนอยู่เกือบ 10 ปีจะมาดับสลายไปครั้งเดียวก็เพราะยัยเทมาริบ้านั่น งั้นก็ต้องลองสู้ดูซักตั้งละกัน

ขณะที่เท้าวิ่งไป จิตใจของฉันก็เรื่อยเปื่อยนึกถึงเรื่องเก่าๆในอดีตที่ควรลืมมันไป

And I don’t know how to be fine when I'm not
ฉันไม่รู้จะสบายดีได้อย่างไรเมื่อฉันป่วย

'Cause I don't know how to make the feelings stop
เพราะฉันไม่รู้จะหยุดความรู้สึกทั้งหลายได้อย่างไร

Just so you know
คุณจงรับรู้ไว้

This feeling's takin' control
ความรู้สึกนี้พันธนาการฉันไว้

 ‘อิโนะฉันคบกับยัยซาบาคุโนะเทมาริที่อยุ่ ปี 3 แล้วต่อไปนี้ฉันก็คงจะต้องให้เธอเป็นที่ปรึกษาด้านความรักล่ะนะ’ คำพูดของนายในตอนนั้นมันทำให้เวลาแห่งความสุขของฉันหยุดลงทุกอย่างในชีวิตฉันมันเหมอืนดับวูบไป แต่วันนี้แหละที่ฉันจะทำให้เวลาแห่งความสุขของฉันหวนกลับมาเป็นเหมือนอดีต ฉันจะบอกให้นายได้รู้กับความรู้สึกที่พันธนาการวันเวลาวของฉันไว้ วันนี้แหละที่นายจะต้องรู้!!

Of me and I can't help it
และฉันก็อดไม่ได้

I won't sit around
ฉันจะไม่นั่งอยู่เฉยๆโดยไม่ทำอะไร

I can't let him win now
ฉันให้เขาได้คุณไปไม่ได้หรอก

Thought you should know
ฉันคิดว่าคุณน่าจะรู้ไว้

I've tried my best to let go
ฉันพยายามปล่อยคุณไปอย่างเต็มที่ที่สุด

Of you but I don't want to
แต่ฉันก็ไม่อยากทำแบบนั้น

‘อย่างนี้ดีแน่หรอ…ให้ขอเบอร์ยัยนั่นซึ่งๆหน้าเลยเหรอ - -’ วันนั้นฉันมันโง่เองที่ปล่อยให้นายได้รู้จักเธอมากขึ้นฉันน่าจะสกัดนายไว้แล้วบอกความรู้สึกไปตั้งแต่วันนั้นแท้ๆ ถ้าฉันบอกนายไปตอนนั้นก็คงจะมีโอกาสที่นายจะหันมองฉันมากกว่าตอนนี้ แต่ครั้งนี้แหละฉันต้องทำอะไรซักอย่างฉันจะไม่นิ่งเฉยอีกแล้ว ถ้าขืนนิ่งเฉยต่อไปตัวฉันมันก็คงจะปล่อยนายไปไม่ได้ซักที

I just gotta say it all before I go
ฉันควรจะบอกเรื่องทั้งหมดก่อนที่ฉันจะจากไป

Just so you know
คุณจงรับรู้ไว้

It's gettin' hard to
ลำบากที่จะ

Be around you
อยู่ใกล้เธอ

‘โทษทีนะอิโนะ...ช่วยอยู่เป็นเพื่อนหน่อยสิเดี๋ยวเทมาริจะมาหาที่ห้อง...ฉันตื่นเต้น -///-’ ฉันลำบากใจทุกครั้งที่จะต้องเห็นนายอยู่กับเขา ลำบากใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอเพราะฉันเกรงว่หัวใจที่ไม่ซื่อสัตว์มันจะบังคับร่างกายให้ทำอะไรออกไปโดยไม่คิด ฉะนั้นฉันต้องตัดใจจากนายให้ได้ แล้วฉันจะเดินไปสู่เส้นทางใหม่ได้อย่างสง่างาม

There’s so much I can't say
ฉันบอกอะไรมากมายไม่ได้

Do you want me to hide the feelings
คุณอยากให้ฉันซ่อนความรู้สึกทั้งหลายไว้

And look the other way
แล้วหันไปสนเรื่องอื่นงั้นหรือ

And I don’t know how to be fine when I'm not
ฉันไม่รู้จะสบายดีได้อย่างไรเมื่อฉันป่วย

'Cause I don't know how to make the feelings stop
เพราะฉันไม่รู้จะหยุดความรู้สึกทั้งหลายได้อย่างไร

‘เออๆอย่านานมากละกันจะมานอนต่อ -*-’เหอะๆทนฟังไปหน่อยเถอะเพราะถ้าฉันไม่บอกนายไปฉันคงจะต้องทรมานแบบนี้ต่อไปแน่ แล้วมันก็ป็นเพียงคำสั้นๆฟังแป๊บเดียวก็เข้าใจ แต่ความหมายคงเอ่อล้น นายเป็นคนแรกนะที่ฉันจะพูดประโยคนี้ด้วยดังนั้นก็ควรจะภูมิใจไว้นะ ^^

ตึก

ฉันหยุดก้าวฝีเท้าทันที เมื่อเห็นบ้านหลังคุ้นตาที่ฉันมาเที่ยวเล่นประจำ แต่ตอนนี้ไม่ที่ฉันแม้แต่จะเดินผ่านมาทางถนนสายนี้ เพราะฉันกลัวที่จะต้องเจอหน้าเค้า และฉันกลัวที่จะต้องหวั่นไหวกับคนที่มีเจ้าของแล้วอย่างเขา

สายฝนตกลงมากระหน่ำไม่หยุด หยดน้ำเย็นนับพันหยดจากฟากฟ้าไหลผ่านชะล้างร่างกายของฉันนับไม่ถ้วน ร่างกายเริ่มหนาวสะท้านและท้อแท้ แต่ฉันใจฉันน่ะยังฟิตเต็มร้อยอยู่นะ =____= d

แอ๊ด~

เพื่อนสนิทหนุ่มที่ฉันแอบรักเดินออกมาจากภายในบ้านพร้อมกับร่วมคันสีม่วงอ่อน ใบหน้าดูอิดโดรยเหมือนพึ่งจะตื่นนอน ผมเผ้ากระเจิงอย่างน่ำขำ ชิกามารุอยู่ในชุดไปรเวทสบายๆที่เขาใส่อยู่แทบทุกวัน ที่ไหล่กว่างของเขามีผ้าเช็ดตัวผืนเล็กสีขาวสะอาดพาดอยู๋

“ตัวเปียกมาเชียวนะ -*-” ชิกามารุเดินตรงเข้ามาหาฉันที่ยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน เขาจับร่มเอนเข้ามาหาฉันให้ตัวฉันปลอดภัยจากสายฝนแต่ก็เป็นเค้าเองที่เปียกแทนฉัน ก็เพราะนิสัยแบบนี้แหละที่ทำให้ฉันรักเขา -/////-

“....ขอบใจนะ ^^” ฉันยิ้ม และขอบคุณสำหรับความอ่อโยนของเขา

“มาหาฉันถึงนี่..มีอะไรรึปล่าว” ชิกามารุเอาผ้าเช็ดตัวสีขาวคลุมหัวฉันก่อนจะขยี้ผทฉันเบาๆ

“ฉันจะมาบอกเรื่องๆหนึ่งกับนาย หวังว่านายคงจะฟังนะ^^”

“สำคัญมากป่ะ..แล้วนานมั้ย ฉันง่วง = =” ชิกามารุทำหน้าเซ็งๆ

This emptiness is killin' me
ความว่างเปล่านี้กำลังฆ่าฉัน

And I'm wonderin' why I've waited so long
ฉันสงสัยว่าทำไมฉันรอมานานแล้ว

Lookin' back I realize it was always there, just never spoken
เมื่อคิดย้อนกลับไป ฉันก็รู้ว่าฉันทำดีต่อเธอ แค่ไม่เคยพูดออกมาเท่านั้น

“มันสำคัญมาก...สำหรับฉันถ้าฉันไม่บอกนายไปซักทีฉันก็ต้องอยู่อย่างว่างเปล่า ฉันคงจะต้องเจ็บปวดทรมานต่อไป ดังนั้นมันถึงสำคัญ แต่สำหรับนายมันคงอาจจะเป็นแค่เรื่องน่ารำคาญเรื่องหนึ่งก็ได้นะ...แต่ก็ไม่นานหรอกนะ ^^” ฉันฉีกยิ้มโชว์ฟันขาวเพื่อแสดงความมั่ยใจ แต่ภายในใจก็สั่นคลอนจนแทบจะยืนไม่ไหว ฉันน่ะรักนายมาตลอดเกือบ 10 ปีแต่ก็ไม่เคยพูดออกมาถึงความร็สึกนั้น จนในที่สุดมันก็สะสมความรู้สึกมากไปจนฉันต้องทรมานแบบนี้

 “ชิกามารุ....” ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับชิกามารุ ตาเขาสวยจังเลยถึงตาดำจะไม่โตมาก แต่ม่านตาของเขาก็ดูมีสีที่ดูอ่อนโยนและหน้าหลงไหลชวนให้ฉันตกหลุมรักเขา เอ่อ...ฉันก็รักเขาอยู่แล้วนี่นา เหอะๆ =[  ]=^^

“หืม?”

I'm waitin' here
ฉันรออยู่ ณ ที่นี้

Been waitin' here
รออยู่ ณ ที่นี้มาตลอด

“...พรุ่งนี้นายก็ดูตัวแล้วสินะ ถ้าเทมาริซังเขาปฏิเสธนาย หรือทิ้งนายไป จำไว้นะว่านายยังมีฉันอยู่ตรงนี้ ฉันอยู่ข้างๆนายเสมอฉันจะคอยดูแลนายตลอดไป ในฐานะเพื่อนคนหนึ่งที่นายรู้จัก หรือในฐานะใครซักคนแล้วแต่ที่นายอยากจะคิด แต่เรื่องที่เทมาริซังจะปฏิเสธนายน่ะคงไม่มีทางเป็นได้หรอกมั้งนะ เอาเหอะๆขอให้นายจำไว้ละกันว่าฉันจะอยู่ข้างนาย”

 “เธอพูดอะไรน่ะ เธอต้องอยู๋กับฉันตลอดไปสิ! เธอเป็นเพื่อนฉันนะ ฉันไม่ทิ้งเธอไปไหนหรอกน่า ชิกามารุยีหัวฉันเบาๆอย่าทำแบบนี้ได้มั้ยมันยิ่งทำให้ฉันหนักใจที่จะพูดออกมานะ T^T

“ไม่หรอกชิกามารุ..ซักวันหนึ่งเมื่อเราโตขึ้ย เราสองคนก็ต่างที่จะเลือกไปในทางของเราและเติบโตไปพร้อมกับคนที่ฟ้าลิขิตไว้...ซักวันนายกับฉันเราก็จะต้องเดินไปคนละทาง เมื่อมีพบก็ต้องมีจาก ^^”

“ตกลงเธอจะพูดอะไรกันแน่ รีบบอกมาเถอะฉันง่วง = =” ชิกามารุทำตาละห้อย

“ถ้าฉันพูดไปฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าระหว่างเราสองคนจะหลับมาเป็นเหมือนเดิมได้รึปล่าว ฉันไม่รู้ว่านายจะหลบหน้าฉัน หรือฉันจะหลบหน้านายแต่ที่รู้ๆตอนนี้ไม่ว่าจะยังไงฉันก็ต้องบอกนายก่อน”

“...บอกว่าอะไรล่ะนานมั้ยฉันจะหลับแล้ว = =”

“...ไม่นานหรอกแป๊บเดียวเองเชื่อฉันสิ ^^” ฉันหยิกแก้มขาวๆของชิกามารุอย่างหมันเขี้ยว

“…งั้นก็อย่าช้าไป พูดออกมาซะทีฉันง่วง =[  ]=” ชิกามารุทำหน้าบูดบึ้ง

“อืม..งั้นฉันจะพูดล่ะนะ - -”

“อืม เร็วๆง่วงแล้ว = =” ชิกามารุเร่ง -0-

I just gotta say it all before I go
ฉันควรจะบอกเรื่องทั้งหมดก่อนที่ฉันจะจากไป

Just so you know
คุณจงรับรู้ไว้

                “ฉันรักนาย.... ^ ^ ”

                และในที่สุดเรื่องราวก็จบลงไม่ว่าคำตอบที่ฉันจะได้รับจะเป็นยังไง ฉันก็สาบานว่าจะอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป เอาล่ะคุณได้หลุดจากโลกแห่งความเพ้อของฉันแล้ว ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณจะลืมเรื่องราวของฉันหรือจะจดจำมันเอาไว้ในใจของคุณ เรื่องที่ฉันได้เล่ามามันอาจจะไม่ใช่เรื่องน่าสนใจ ยังไงก็ขอให้กลับบ้านโดยสวัสดิภาพนะ ^^

=========================================================

จบแล้วจ้ะ

ทนอ่านกันจบมั้ยเนี่ย ^ ^??