คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ภาวะวิกฤตเศรษฐกิจ (ไม่ว่าโลกไหนๆก็มีแฮะ)
ในที่ประชุมหัวหน้าหน่วยทางโซล โซไซตี้
“หา!!! ว่ายังไงนะครับ นี่จะให้พวกเราลงไปโลกมนุษย์กันอีกแล้วหรอ” << โทชิโร่โวยกลายที่ประชุม (ใจถึงน่าดู)
“อืม ก็อย่างที่พวกเจ้าได้ยินนั่นแหละ” << ปู่ยามะพูด
“ไอ้ลงน่ะ มันก็ไม่ได้รังเกียจอะไร แต่จะให้ลงไปที่โลกมนุษย์เพื่อทำอะไรบ้าๆนี่สิ....” << ซุยฟง
“..........”
“หรือว่าใครจะไม่ไปล่ะ” << ปู่ยามะถาม
“ *o* หา!! ไม่ไปนี่ก็ได้หรอปู่” << เคียวราคุตาเป็นประกายวิ้ง วิ้ง
“อืม....อันที่จริงมันก็ได้อยู่ แต่ว่า....หน่วยของพวกเจ้าก็อดเงินเดือนยกหน่วยนั่นแหละ” << ปู่ยามะ
ปู่ยามะไม่ได้ขู่นะคะ อดเงินเดือนจริงๆ
ท่านผู้อ่านคงเริ่มสงสัยกันแล้วสินะคะ ว่าเกิดอะไรขึ้น งั้นก็.....
ใช้ไทมแมชชีนย้อนเวลากลับไป =_=''
“หัวหน้าหน่วยทุกท่าน ที่ข้าเรียกพวกท่านมาในวันนี้ ก็เพื่อจะมาแจ้งข่าวสำคัญ” << ปู่ยามะเริ่มเปิดประชุม
(-_-) << หน้าทุกคนประมาณว่า “รบกับพวกอารันคาร์อีกชัวร์” หรือไม่ก็ “ข่าวสำคัญอะไรอีกวะ”
“คือว่า...ตอนนี้ทางโซลโซไซตี้ของพวกเราน่ะ เศรษฐกิจมันไม่ค่อยจะดี ก็เลยไม่ค่อยมีเงินหมุนเวียน น่ะ...แล้วก็....”
“ไม่มีเงินเดือน” << สมองไอส์สไตน์ของโทชิโร่เริ่มทำงาน (นิสัยชอบพูดแทรกคนอื่นชัดๆ)
(-_-) << สีหน้าหัวหน้าหน่วยทุกคนประมาณว่า “ซวยล่ะกู”
“แล้วจะให้พวกเราทำยังไงล่ะครับ” << อุคิทาเกะถามขึ้น
“หึหึ เป็นคำถามที่ดี ให้ 10 คะแนน” << ปู่ยามะ
“ยังจะเล่นอีกนะคะ” << อุโนะฮานะพูดขึ้นมาเบาๆ (เบาจริงๆแค่ปู่ยามะได้ยินเอง)
“อะแฮ่มๆ ก็มันมีอยู่ทางเดียวนี่นา คือ พวกเราต้องลงไปหาเงินในโลกมนุษย์น่ะสิ” << ปู่ยามะ
แล้วก็นั่งไทมม์แมชชีนกลับมา ณ เหตุการณ์ปัจจุบัน
“แล้วจะให้ยกไปหมดทั้งโซล โซไซตี้เลยน่ะหรอหน่วยข้ายิ่งคนเยอะๆอยู่ด้วย” << เคมปาจิแย้งขึ้นมา
“นายคิดก่อนพูดไม่เป็นรึไงฮะ ถ้าไปกันหมด โซล โซไซตี้ก็กลายเป็นเมืองร้างน่ะสิ” << ซุยฟง
“ถูกของหัวหน้าซุยฟง เราจะไปกันเฉพาะหัวหน้ากับรองแล้วก็คนบางคนในหน่วยเท่านั้น” << ปู่ยามะ
“.................”
สรุปไม่มีใครเถียงขึ้น เพราะถ้าไม่ไปก็ อดเงินเดือน น่ะสิ (คำว่าเงินเดือนยิ่งใหญ่สำหรับยมทูตมากๆ)
วันต่อมา เวลา 11 นาฬิกาตรง ณ โลกมนุษย์ ณ บ้านคุโรซากิ ณ ห้องอิจิโกะ ณ ... ณ อะไรก็ช่างมันเหอะ
“ไอ้กอน แกเห็นยูซึกับคารินมั่งมั้ยวะ” << อิจิโกะถามเจ้าตุ๊กตาสิงโตพูดได้ ลามก ลามปาก ปัญญาอ่อน ฯลฯ (เป็นชุด!!)
“เอ๋ ก็ไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้วนี่” << กอนพูด
(ความคิดอิจิโกะ : สังหรณ์ใจไม่ดีเลยแฮะ)
กริ้ง!! กริ้ง!!! << เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“คร้าบๆ” << อิจิโกะก็รับสาย
“หึหึ ถ้าแกอยากได้ตัวน้องสาว 2 คนของแกคืนล่ะก็ เตรียมเงินไว้สัก 3 ล้านแล้วเอามาแลกตัวคืนที่โกดังร้างนะเฟ้ย แค่นี้ล่ะ” << เสียงในโทรศัพท์ก็เป็นแบบนี้แหละ
“เฮ้ยๆ เดี๋ยวๆๆๆ แกเป็นใครอ่ะ” << อิจิโกะตะโกน (เพื่อ??) ถามออกไป
ตื้ดดดดด!! ตื้ดดดดด!!
ทางด้านโกดังร้าง เอ่อ......ไม่สิ!! ต้องเรียกว่าเบื้องหลังคงเหมาะกว่า
“เรนจิเจ้าแน่ใจนะว่าทำแบบนี้แล้วจะได้ผลน่ะ” << ลูเคียถามขึ้น
“หึหึ แน่อยู่แล้ว ถ้าได้ซัก 3 ล้านก็ไม่ต้องไปหางานทำ ได้กลับโซล โซไซตี้ สบาย” << เรนจิ (เลว)
“แต่ว่านะเรนจิ บ้านเจ้านั่นน่ะ ไม่มีเงินมากถึง 3 ล้านหรอกนะ” << ลูเคียพูดขึ้น
“เอาน่า ถ้าเป็นแบบนั้นจริงก็เปลี่ยนแผนก็ได้” << เรนจิ
“แสดงว่า....เจ้ามีแผนสำรองแล้วว่างั้น” << เบียคุยะ
“หึหึ คนอย่างข้านี่นะหรือ.....จะมี” << เรนจิ
“............................”
“เอ่อนี่เรนจิ แล้วน้องสาวของอิจิโกะล่ะอยู่ไหน” << ลูเคียถาม
“ชั้นจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ ก็แค่เอามาเป็นข้ออ้างแค่นั้น” << เรนจิ (เลวยกกำลัง 2)
“แล้วถ้าเจ้านั่นมี 3 ล้านจริงๆจะเอาน้องสาวที่ไหนคืนให้มันล่ะ” << เบียคุยะ
“เรื่องนั้น.......” << เรนจิ
“............” << ทุกคนก็รอฟัง
“ก็เชิดเงินหนีน่ะสิฟะ” << เรนจิ (เลวยกกำลัง 3) =_='' รู้สึกเรนจิจะดูหนังมากเกินไปอ๊ะป่าว??
“............................”
“กะแล้วเชียว ลางร้ายจริงๆด้วยแฮะ” << อิจิโกะโผล่มาจากไหนไม่รู้
“ไงมาแล้วหรอ 3 ล้านน่ะ 3 ล้าน” << เรนจิพูดพร้อมกวักมือเรียก
“ใครจะให้แกฟะ ไอ้เรนจิ” << อิจิโกะ
“ไม่สำเร็จแล้วล่ะเรนจิ” << อิกคาคุกระซิบข้างหู
“............................”
“แกตาย!!!!” << อิจิโกะ
“เดี๋ยวๆๆๆ อิจิโกะ พวกข้าก็แค่พูดเล่นเฉยๆ ล้อเล่นน่ะล้อเล่น อย่าคิดมากน่า” << ลูเคียก็เข้ามาขวาง
“อืม” (- -) ( _ _ ) (- -) ( _ _ ) พวกที่เหลือก็พยักหน้าเป็น BG
“แล้ว....น้องสาวชั้นอยู่ไหนล่ะ” << อิจิโกะ
“ก็........” << ลูเคีย
“ไม่มี” << ที่เหลือ
“ก็บอกแล้วไงว่าล้อเล่น” << เรนจิ
“แก...........” << อิจิโกะ
ตึก!! ตึก!! ตึก!! ตึก!!
“เสียงอะไรวะ” << อิจิโกะ
“ไม่รู้” << พวกนั้นแหละ
“ปึ้ก!!” กระเบื้องบนพื้นหลุดขึ้นมา 1 แผ่น
“เกิดอะไรขึ้นว้า” << อิจิโกะ
“ไม่รู้” << พวกนั้นแหละ
ปั้บ!! มือหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากรูกระเบื้องขึ้นมาเกาะขอบไว้
“แว้กกกก มือผี” << พวกยมทูต
“แฮ่กๆๆๆๆๆๆๆๆ” << พวกเอสปาด้าก็โผล่ขึ้นมา
“โว้ยยย พวกแกจะขุดดินขึ้นมากันทำไมวะ เหนื่อยนะเว้ย รู้งี้ขามาทางหลังคาดีกว่า” << กริมจอว์
“เฮ้ยยยย ไอ้กริมจอว์” << อิจิโกะตะโกนขึ้นมา
ส่วนพวกที่เหลือน่ะหรอสิ้นคำว่า มือผี ก็ผลบไปอยู่ข้างหลังกันทู้ก~คน (เป็นยมทูตแล้วยังจะกลัวผีอีก)
“พวกแกมัน พวกยมทูตนี่หว่า” << กริมจอว์
หลังจากคุยกันไปได้สักพัก
“สรุปว่า เศรษฐกิจของฮูเอโกมุนได้ก็ไม่ดีเหมือนกัน” << พวกยมทูต
“อืม” ( - - ) ( _ _ ) << พวกเอสปาด้า
“ก็เลยมาหาเงินในโลกมนุษย์เหมือนกัน” << พวกยมทูต
“อืม” ( - - ) ( _ _ ) << พวกเอสปาด้า
“อ๋อ..... เข้าใจล่ะ งั้นพวกเรามาร่วมมือกันดีกว่ามะ แล้วก็แบ่งคนละครึ่ง” << พวกยมทูต
“.....”
“อืม” ( - - ) ( _ _ ) << พวกเอสปาด้า
“ก็ดี งั้นจะเอายังไงดีล่ะ” << ไอ้เรนจิพูดพลางชำเลืองตามองมาที่อิจิโกะ
“มองอย่างงั้น หมายความว่าไงวะ ไอ้เรนจิ” << อิจิโกะ (ลางร้ายๆชักเริ่มผุดขึ้นมาในสมอง)
“ไม่เห็นน่าสงสัยก็......ต้องให้เจ้าช่วยในหลายๆเรื่องน่ะสิ” << ลูเคีย
“หา!!!!!! อีกแล้วหรอ” << อิจิโกะ
“อืม” ( - - ) ( _ _ ) << ทุกคน
(ไอ้โกะซวยอีกแล้วครับพี่น้อง เวรกรรมของมันจริงๆ)
--------------------------------------------------
เกริ่นไว้ให้ตอนนึงพอเป็นพิธีจะไม่อัพเลยก็ยังไงๆอยู่
เม้นด้วยนะคะ ต้องการกำลังใจอย่างหนักเพื่อที่จะได้อัพฟิคกีฬาฤดูร้อนให้จบเร็วๆ
จะได้มาอัพฟิคนี้ต่อ อ่านตอนนี้จบแล้วไม่รู้จะทำอะไรก็ไปอ่านฟิคกีฬาฤดูร้อนไปพลางๆ
จะพยายามอัพเร็วๆเจ้าค่ะ สุดท้ายนี้ขอเม้นเป็นกำลังใจ สักคนละ 1 เม้นก็พอ ....
ความคิดเห็น