คน[ลึก]ไขปริศนา[ลับ]..ภาคพ่อบ้านซาตานปะทะแม่บ้านยมภูต

ลำดับตอนที่ #1 : พ่อบ้านคนนั้นพาไป

เป็นอะไปขอรับนายน้อย" เซบาสเตียนพูดขึ้น

" ก็ช่วงนี้มีแต่เรื่องชวนปวดหัว" ชิเอลพูดพร้อมกับจิบกาแฟ

" ถ้าไงเราไปพักผ่อนที่หมู่บ้าน กาเดน ที่นั้นขึ้นชื่อเรื่อง ขนมปัง และ นํ้าพุร้อน เรารนายจะไปพักที่นั้นนะขอรับ" เซบาสเตียนอธิบาย

" และที่นั้นก็เกี่ยวกับคดีในครั้งนี้ด้วยใช่ไหม" ชิเอลพูดอย่างรู้ดี

" เเหมๆ...นายน้อยก็รู้อยู่แล้วนิขอรับ ^u^" เซบาสเตียนยิ้มที่มุมปากให้ชิเอลเบา

" หึๆ.....ถ้างั้นก็ชวนทุกคนไปด้วยก้แล้วกัน" ชิเอวพูดขึ้นแล้วหันหน้าเข้าหาหนังสือต่อ

" ขอรับนายน้อย"


" ว้าว!ที่นี้มันชังสวยจริง *o* " เมรินพูดขึ้นพร้อมกันหันไปมองรอบๆๆ

" กลิ่นหอมจริงๆๆเลยนะครับ " ฟีนีพูดแล้วสูดดมอากาศ

"นั้นสินะ " บันโดทำหน้ายิ้ม

"โฮะๆๆ" ทานากะส่งเสียงขึ้น

ณ บ้านพัก

"มันสร้างตั้งแต่เมือไรหรอเซบาสเตียน"

"นานแล้วขอรับ"

"สวัสดีขอรับกระผม ราเชน คนดูแลบ้านพักตระกูตแฟนทอมไฮฟ์แห่งนี้ขอรับ"

"อืม..ไปฟีนี..บันโด..เมริน..ขนของและนายเซบาสเตียน" ชิเอลกระซิบ

"ไปหาข้อมูลขอคดีมา"

"เยสมายลอร์ด"


ณ ห้องพัก

" เรื่องทั้งหมดมีอยู่ว่าเกิดคดีฆ่าตกรรมขึ้นภายในหมู่บ้านแห่งนี้นั้นได้ลดประชากรอย่างรวดเร็วภายใน2ปีที่แล้ว

และเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วภายในเวลา3ปีและก็.........."

" และก็อะไรขอนายเซบาสเตียน" ชิเอลหรี่ตามอง

" ก็มีการค้าเครื่องในคนที่หมู่บ้านแห่งนี้ไงขอรับเป็นตลาดมืดจะเปิดในมิช้านี้ที่บ้านขุนนางเมอิน

แห่งตระกูคอร์เน็ตโดยมีการจัดงานเลี้ยงบังหน้าขอรับ"

" จะมีขึ้นวันนี้ใช่ไหม"

" ใช่ขอรับ"

" ฉันจะไปงานเลี้ยงนั้น "

"เยสมายลอร์ด"

ณ งานเลี้ยง

"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะขอรับ"

"ก็มัน........."

" ออ...นายน้อยไม่ได้แต่งเป็นเลดี้สักหน่อยนิขอรับ ^u^"

"นายมัน....อะไรใครนะเด็กผู้ชายผมสีครามคนนั้น"

"นั้นมาสเตอร์แห่งฟรานเชนกล้าขอรับ"

" งั้นหรอ"

" ชิเอลคุงจำเขาได้ป่าว'

"ออ...คุณสินะมาสเตอร์แห่งคอร์นเน็ต"

"เราไปที่นั้นกันนะไปที่ระเบียงห้องฉันกัน" เมอินพูดขึ้นพร้อมกับจูงชิเอลขึ้นไป

"มีอาไรเดี๋ยวฉันเรียกเองนะเซบาสเตียนนายรออยู่นี้แหละ"


ณ ห้องของเมอิน

'กลิ่นอาไรเนี้ยปวดหัวไปหมด..." หลังจากนั้นชิเอลก็สลบไป

"หลับให้สบายนะชิเอลคุง"



ณ โกดังร้าง

"นายจะทำอะไรกับหมากตัวสำคัญของฉัน" ร่างขอเด็กชายนั้ยอยู่บนเกาอี้ทำงานขอเมอิน

" ก็ผ่าเอาเครื่องในไปขายไงแกมาก็ดีแล้วแกเป็นคิวต่อก็แล้วกัน"

" แม๊คโนเลีย"

" เจ้าค่ะ"

" นี้คือคำสั่งจัดการมันแล้วช่วยชิเอลมา"

" เยสคาลเมลเน็ต"

" แกเป็นใครกัน "

" มาสเตอร์ของตระกูตฟรานเชนกล้าไงล่ะ"

" อย่าเข้ามานะไอ้ปีศาจ" เมอินจับมีดขึ้นพร้อมกับปาใส่แม๊คโนเลียที่ยืนอยู่ต่อหน้า

" มนุษย์ก็เป็นซะอย่างนี้ไม่เคยเกรงกลัวยมทูตซะเลย" แม๊คโนเลียพูกขึ้นแล้วเรียกเดธไซส์เคียวสีขาวอันน่าเกรงขามออกมา

" หรือว่าแก "

" จงดีใจที่ได้เห็นหน้าพระเจ้า" แม๊คโนเลียยกเดธไซส์ขึ้นฟันไปที่ลำตัวของเมอินอย่างจังทันใดนั้นลิดของเมอินก็ออกมา

" ไม่นะฉันยังไม่สมควรตาย!!!!!!!!!! " เมอินตะโกนเสียงดังลั้นโกดังร้าง

" ว่าไงคุณพ่อบ้านซาตานจะไม่มารับมาสเตอร์ของตัวเองหน่อยหรอ " ฟรานหันไปมองเซบาสเตียนที่ยืนอยู่บนเสากลางโกดังร้าง

" แหมๆๆก็ต้องรับสิครับ"

" แต่ต้องเอาไปแต่หัวนะ..ฮาๆๆๆจัดการเลยแม๊คโนเลีย"

" เยสคาลเมลเน็ต " แม๊คโนเลียเตรียมยกเคียวอันหน้าเกรงขามขึ้นเล้งไปยังต้นคอของชิเอลแต่เซบาสเตียนก็ดิ่งตัวมาอุ้มชิเอลเสียก่อน

" ผมไม่เอานะมาสเตอร์ที่มีแต่ตัว " เซบาสเตียนพูดพร้อมกับกระโดดไปที่หลักเสากลางของโกดัง

" เอ่อ....อะ...เอ๊ะ!ที่มันที่ไหนกัน " ชิเอลมองไปรอบๆๆตัวแล้วคิดถึงเหตุการณ์ทั้งหมด

" ที่โกดังร้างนะขอรับเอาเป็นว่านายน้องขอรับตอนนี้มาสเตอร์ตระกูตฟรานเชนกล้ากำลังคิดที่จะปองร้ายนายน้อยก็เเล้วกันนะขอรับ"

" งั้นหรอ..เซบาสเตียนข้างหลัง!! " ชิเอลพูดขึ้นทันที ที่เห็นแม๊คโนเลียยกเคียวขึ้นพร้อมที่จะฟัดเขากับเซบาสเตียน เมื่อได้ยินสิ่งที่นายน้อยพูดเซบาสเตียนรีบหลบทันที่และทิ้งตังลงดิ่งไปยังที่ประตูแล้วปล่อยชิเอลลง

" ฉันรู้แล้วน่า..นี้คือคำส่งเซบาสเตียนจัดการมัน"

" เยสมายลอร์ด"

" ฉันให้เวลาเธอแค่ 10 นาทีนะแม๊คโนเลียเพราะฉันมีนัดสำคัญชิเอลไม่ตายค่อยว่ากันใหม่ฉันจะนับแล้วนะ " ฟรานนั้งมองซาตานกับยมทูตจองตากัน

".....1"

" ย้าก!!!!!." แม๊คโนเลียยกเคียวขึ้นเลงไปยังตัวของเซบาสเตียนและเซบาสเตียนก็รับได้พอดี

" แรงดีไม่เบาเลยนะครับ"

" 2 "

" ตาผมบ้างล่ะที่นี้....หึ!! " เซบาสเตียนเอามือลวงเข้าไปในเสื่อแล้วหยิบมีดออกมาปาใส่แมีคโนเลียแต่ว่าทันใดนั้น
เดธไซส์ก็ขยายใหญ่ขึ้นใหญ่เสียจนเป็นโล่กำบังได้พอดี

" เป้ง!!"  มีดของเซบาสเตียนกระเด็นออกอย่างสิ้นเชิ้ง

" 3 "

" เฮ้ย..ย้าก!!!! " เเม๊คโรเลียฟัดใส่เซบาสเตียนไม่ยังและในบ้างครั้งเซบาสเตียนถึงกับเสียท่าให้เธอ

" 4 "

" นับเร็วไปมั้ง...มาสเตอร์แห่งตระกูตฟรานเชนกล้า " ชิเอลพูดขึ้นพร้องกับเดินมาหาฟรานที่นั้งอยู่เกาอี้ทำงานของเมอิน

" ไม่นิฉันว่ามันช้าไปต่างหาก ^^ " ฟรานยิ้มให้ชิเอลที่กำลังเดินมาอย่างมีเหล์ในทันใดนั้นเองฟรานก็หยิบปืนที่ซ่อนไว้ข้างหลัง

" นายคิดว่านายมีคนเดียวหรือไง  "   ชิเอลพูดขึ้นพร้อมกับเอามือล้วงเขาไปในกระเป๋าซึ่งชิเอลเตรียมมันไว้เพื่อเกิดเหตุฉุกเฉินแต่ว่า

" มันไม่อยู่ใช่ป่ะเพราะมันอยู่นี้ไง " ฟรานยกปืนของชิอเลขึ้นแล้วเอาปืนตัวเองเล้งไปที่ชิเอล

" หึๆๆ...นายคิดว่าเหนือกว่าฉันงั้นหรอ " ชิเอลมองขึ้นไปข้างบนก่อนมองเซบาสเตียนที่เลือดเกือบจะท่วมตัวแต่แม๊คโนเลียกลับไม่มีแม้กระทั้งบาดเเผล

" เอ๊ะ!!นายน้อย "

" อย่ามั่วแต่มองทางอื่นสิ " แม๊คโนเลียฟัดที่แขนของเซบาสเตียนอย่างจังจนแขนขอเซบาสเตียนขาด

" มาแล้วขอรับนายน้อย " เซบาสเตียนยิ้มให้ชิเอล

" แขนขาดเลยหรอเนี้ย " ชิเอลพูดขึ้นเบาๆๆเเล้วมองไปยังแขนอีกข้างของเซบาสเตียนเพราะแขนข้างขวาอุ้มมชิเอลอยู่อีกข้างก็ขาดไป

" ไม่ต้องตามไปหรอแม๊คโนเลียเพนาะมันยังไมรุกฆาต "

" เจ้าค่ะ " แม๊คโนเลียสงสัยกับการกระทำของฟรานทั้งที่ปืนฟรานสามารถยิงชิเอลเมือไรก็ได้แท้ๆๆ

 ณ ห้องพัก

" ขอโทษที่กระผมขัดคำสั่ง "

" อย่าให้มีคราวหน้า "

" ขอรับ "