dream ... ฝันร้ายของข้าพเจ้า

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

- -

เนื้อเรื่อง

เมื่อคืนนี้ข้าพเจ้าฝันร้ายขั้นสุดยอดว่า ...

ไปเซ็นทรัลกับครอบครัวแล้วไปร้านหนังสือบีทูเอสกับพี่ ตอนแรกตั้งใจจะขึ้นลิฟท์แต่ขึ้นไม่ทันเพราะประตูปิดก่อน เรารอลิฟท์นานมากๆ ประมาณสิบห้านาทีได้ ก็เลยตัดสินใจขึ้นบันไดเลื่อนแทนกับพี่ แต่ก่อนจะถึงชั้นนั้นก็ผ่านร้านหนังสือเปิดใหม่ ไอ้คนตรงหน้าร้านก็ชักชวนเราเข้าไปให้ไปดูในร้านหน่อย เข้าไปก็ดูหนังสือ แปลกๆ ไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วเราก็เริ่มสังหรณ์ใจแปลกๆ (อยากจะเรียกว่าร็สึกแปลกๆกลัวๆชอบกล) ก็เลยบอกพี่ว่าออกไปจากที่นี่กันเถอะ พี่ก็พยักหน้าแล้วระหว่างเดินไปนั้น ...

ฟึ่บ... ที่พื้นที่มีเส้นสีแดงอยู่เป็นระยะๆมันมีแท่งแก้วอันโตๆพุ่งพรวดขึ้นมาด้วยความเร็วมาก ประมาณว่าถ้าหลบช้ากว่านี้ตัวขาดแน่ เราก็รีบจับมือพี่วิ่งหนีโดยไม่เหยียบเส้นเลย แต่พอไปถึงประตูมันปิด ออกไปไม่ได้ หันหลังไปเจอผู้ชายคนนึง ใส่ชุดเสื้อสูทสีเขียว เนกไทสีแดง ผมสีเขียวตั้งๆน่าเกลียด บอกได้เลยว่าหมอนั่นหน้าเหมือนตัวตลกในเดอะ ซอว์มาก มันแสยะยิ้มน่ากลัวแล้วยื่นมือออกมา...

พี่ของเราดันไปคว้าอะไรซักอย่างได้ เหมือนเป็นหนังสือปกแข็ง คุณเธอทุบบป้าบๆไปที่หัวของเจ้าปีศาจ เราก็คว้าได้ไม้อะไรซักอย่างก็เลยกระหน่ำมันไม่หยุด น่ากลัวมากๆจริง ใบหน้าของมันก็บิดเบี้ยวแต่ยังไม่หุบยิ้ม หัวของมันบุบเหมือนหัวตุ๊กตาพลาสติก เลือดสีดำๆข้นๆไหลย้อย อูแหวะ เรากับพี่รีบวิ่งไปที่ประตู เค้าว่ากันว่าเวลาคนตื่นเต้นจะมีแรงมากเป็นพิเศษ พี่ก็เลยพังประตูออกไปได้ 

ปรากฏว่าผู้คนที่ก่อนหน้านี้เคยมีกลับหายไปหมด พี่ก็บอกว่าเดี๋ยวจะไปตามหาแม่ ให้เราไปหาพ่อแล้วให้พ่อขับรถไปแจ้งตำรวจ เราก็พยักหน้าแต่ยังไม่ทันได้แยกกันก็ได้ยินเสียงแปลกๆโหยหวน ก็เลยวิ่งขึ้นบันไดพร้อมกันไปอีกสองชั้น จนไปเจอห้องใต้หลังคา (ตอนนั้นเซ็นทรัลเหมือนกลายเป็นบ้านไปเลย) เราซ่อนอยู่ใต้ห้องใต้หลังคาซักพักแล้วก็ลงไปข้างล่างแยกย้ายกันไปหาพ่อ - แม่

เราไปเจอพ่อกำลังซ่อนอยู่ใต้โต๊ะประชาสัมพันธ์ ตอนนั้นทั้งห้างมืดไปหมด พ่อรีบพาเราออกไปข้างนอกแล้วสตาร์ทรถ ก่อนรีบวิ่งไปแจ้ง191 ระหว่างที่พ่อวิ่งไปเราก็เปิดหน้าต่างรถมองขึ้นไปชั้นสามที่ตึกเซ็นทรัลเก่าๆ ที่เป็นเหล็กดัด เห็นเจ้าปีศาจหัวบุบยื่นหน้าออกมายิ้มแลบลิ้นน่ากลัวมากๆๆๆๆ เลือดดำๆก็ไหลตกลงมา แผะ

จากนั้นเราก็หลับไปบนรถพ่อ ตื่นขึ้นมาก็เริ่มมืดแล้ว เราก็นึกว่าตัวเองตื่นจากความฝันแล้วจริงๆก็เลยบอกพ่อว่า "พ่อ ตะกี้หนูฝันร้ายมากเลย โคตรฝันร้ายเลยอ่ะพ่อ" พ่อไม่ตอบแต่ก็ขับรถไปเรื่อยๆ พอถึงบ้านพี่ก็บอกว่าเราไม่ได้ฝันไป มันเรื่องจริง

ต่อมา เราได้เป็นเพื่อนกับตำรวจฝรั่งกลุ่มนึง มีสี่คน คือคนแรกเป็นฝรั่งผิวดำ บึกบึน หัวล้าน พกปืน อีกคนนึงตัวเล็กๆ หน้าหวาน ผมทอง อีกสองคนหน้าเหมือนกันอย่างกับแกะ เป็นฝรั่งผิวขาว พวกเราก็ได้ไปที่เซ็นทรัลอีกครั้ง และก็เดินผ่านร้านหนังสือมรณะนั่นอีกแล้ว พวกฝรั่งก็เข้าไป เราก็เลยจำใจเข้าไปด้วย เส้นสีแดงยังอยู่ที่พื้นเหมือนเดิม เราสงสัยว่าเจ้าหน้าบุบยังป้วนเปี้ยนอยู่รึเปล่าก็เลยมองไปรอบๆ และเจอประตูใหญ่ๆประตูนึงซ่อนอยู่ตรงมุมร้าน แล้วความรู้สึกเก่าๆก็มาอีกแล้ว เราเลยรู้ว่ากำลังจะเกิดเรื่องอย่างนั้นอีกก็เลยบอกพวกฝรั่ง พวกนั้นก็เชื่อเราแล้ววิ่งไปที่ประตูหน้า 

แต่ประตูหน้าล็อกอีกแล้ว พ่อฝรั่งผิวดำก็เลยให้เราขี่คอไปที่ประตูหลังที่มุมร้านแล้วพังโครม เจ้าหน้าบุบวิ่งตามมาไม่ทันเพราะคู่แฝดปิดประตูไปแล้ว ตอนนั้นเราอยู่ที่เส้นทางลับ ข้างหน้าเป็นสำนักงานที่มีประตูทึมๆ มีไฟสีแดงกระพริบตลอดเวลา มีป้ายเขียนว่า "รับแจ้งเหตุฉุกเฉิน" เราไม่อยากไปแต่ก็ไม่มีทางอื่นแล้วก็เลยต้องไป

ภายในออฟฟิศเงียบมาก เก้าอี้สีเทาทึบๆล้มระเนระนาด ไฟก็ไม่ติด แย่ที่สุด หลังจากเดินไปประมาณสามห้องก็ถึงทางออก เป็นทางแยะสองทาง เป็นบันไดขึ้นกับบันไดลง บันไดขึ้นทาสีเหลือง มีรูปกระต่ายน้อยมายเมโลดี้แปะอยู่ ตัวหนังสือสีสดใสเขียนว่า "ซุ้มซานริโอ" และลูกศรสีแดง ส่วนบันไดลงเป็นสีทึบๆเทาๆ มีไฟสีแดงกระพริบอีกแล้ว เขียนว่า "สำนักงานแก้ปัญหาฉุกเฉิน"

ครั้งนี้เราได้เลือกที่จะขึ้นบันไดขึ้นที่ไปซานริโอ ขึ้นไปถึงก็ไปเจอห้าง คนเงียบเหงาวังเวงสุดๆ แล้วเราก็ไปเจอผู้ชายคนนึงกับร้านขายของๆเค้า เป็นชายแก่อ้วนๆ หน้าตาน่ากลัวชะมัด เค้าบอกเราว่าเค้าขายของอยู่ที่นี่และเราสนใจจะซื้อมั้ย แน่นอนว่าเราไม่สนใจแต่ติดใจที่หลุมเล็กๆมืดๆที่พื้นที่ร้านของเขา เราถามว่ามันคืออะไร เขาก็ตอบว่า

"นี่คือหลุมที่จะพาพวกเธอออกไปจากโลกที่เลวร้าย"

เรากับฝรั่งมองหน้ากันแล้วยกไฟฉายส่องในหลุม ข้างในมีบ้านตุ๊กตากระเบื้อง เต็มไปด้วยฝุ่น ข้างในมีกล่องเพลงที่ยังเล่นอยู่น่าขนลุก ตุ๊กตากระเบื้องขนาดสองนิ้ว กระพริบตาได้ น่ากลัวมากๆจริงๆ พวกเราโกรธเจ้าของร้านที่พูดไม่รู้เรื่องก็เลยตัดสินใจขึ้นไปที่ชั้นสามอีกครั้ง หวังจะเอาเรื่องเจ้าหน้าบุบให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย 

พอไปถึงประตูก็เปิดแต่เจ้าหน้าบุบไม่อยู่แล้ว พวกเราจึงตัดสินใจลงมาข้างล่าง และ ...


แล้วเราก็ตื่น บอกได้เลยว่าเหงื่อโซมตัวเลย ดีที่แม่มาปลุกไม่งั้นเราต้องระทึกขวัญกว่านี้แน่นอน
ใครฝันอะไรก็เล่าให้ฟังบ้างนะคะ