เพียงรัก

บริเวณสวนเล็กๆ ภายในบ้านหลังน้อยที่ตกแต่งอย่างลงตัว จนผู้ที่ได้เยียบย่างเข้าไปคงจะรู้สึกอบอุ่นอยู่ไม่น้อย สองสาวเพื่อนสนิท เพียงรักผู้มีรูปร่างเล็กแต่ซ่อนรูป ใบหน้าอ่อนหวาน แก้มแดงปลั่ง ริมผีปากอมชมพู ผิวพรรณพุดผ่องกับนนณราผู้มีใบหน้าคมหวาน รูปร่างโปร่งบาง กิริยาเรียบร้อยงดงามดูมีเสน่ห์เหนือคำบรรยาย ได้คุยเล่นอย่างสนุกสนาน
"นน เราอยากให้เธอเห็นตัวจริงพี่ชายเราจังเลย พี่ชายนะหล่อมากๆ" เพียงรักพูดในขณะที่ทำสายตากรุ่มกริ่มในนนณรา
"จ้า... รักพูดอย่างนี้กับเรา ตั้งแต่เราคบกันโรงเรียนแล้วนะ จนจะเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้ว เราเชื่อจ๊ะ เชื้อเชื่อ" นนณราพูดในขณะที่แก้มแดงปลั่ง เพราะรู้ว่าเพียงรักทราบว่าเธอแอบหลงรักพี่ชายของตนที่หล่อเหลาแนวเกาหลี ใจดี แถมมีดีกรีเป็นถึงนายแพทย์รักษาด้านโรคหัวใจจึงทำให้นนณราแอบชอบพี่ชายตนมาตั้งแต่เด็ก 
"นี่ถ้าพี่พณกลับมานะ เราว่าพี่พณต้องชอบนนแน่เลย นนน่ะออกจะน่ารัก เรียบร้อย และฉลาด แสนรู๊ แสนรู้" เพียงรักพูดแบบลอยๆ 
"ขอบใจจ้าที่ชม แต่เราเริ่มไม่แน่ใจละรักชมเราจริงๆ ไอ่แสนรู๊ แสนรู้เนี่ย" นนณราพูดแบบตัดพ้อ แอบค้อนเพียงรักอย่างน่ารัก
"ฮ่าๆ ชมสิค่ะคุณนนณรา ฉันน่ะชมคุณนะค่ะ ... อะๆ โอ๋ๆ ไม่ล้อแล้วๆ อย่าง้อเราน้าเด๋วเลี้ยงติม" เพียงรักพูดแบบน่าเอ็นดู
"โถ่...เชื่อขนมเราทั้งที่ไม่ลงทุนเลยจริง เราไอติมที่ตัวทำมาให้เค้ากิน เชอะ..."นนณราทำตาค้อนใส่เพียงรักอย่างงอนๆ 
"ฮ่าๆ โอ๋ๆ ไม่งอนนะคนดี เดี๋ยวเราเลี้ยวก๋วยเตี๋ยวแป๊ะบู้เจ้าเก่าก็ได้ ไหนๆ หายงอนยัง ดูสิขนาดงอนเพื่อนฉันยังสวยหวานขนาดนี้ใครจะทนไหวๆ "เพียงรักพูดพร้อมทำเสียงเล็กเสียงน้อยจนนนณราเขิล
"ไม่เอาแล้วๆ ไม่หาอะไรกินกันเถอะนะรัก เราหิ๊ว หิว "นนณราพูดพร้อมใช้มือเรียวลูบท้องปอยๆ 
"จ๊ะๆ ไปกันเลย" เพียงรักพูด แต่ขณะนั้นก็มีบุรุษไปรษณีย์มาส่งจดหมายหน้าบ้านพอดี เพียงรักจึงวิ่งไปรับแล้วเปิดอ่านด้วยความดีใจ เมื่อได้เห็นชื่อเจ้าของจดหมายที่ส่งมา
"จดหมายจากพี่พณจ๊ะนน เราดีใจจัง ขออ่านจดหมายที่พี่พณส่งมาก่อนนะจ๊ะนน" เพียงรักพูดกับนนณราด้วยความดีใจ
"ได้สิ เอาเลย" นนณราพูดพร้อมกับใบหน้ายินดี พร้อมกับในความสนใจกับจดหมายที่ได้ส่งมาด้วยใบหน้าเปล่งปลั่ง
แต่เมื่อเพียงรักอ่านเสร็จน้ำตาเพียงรักก็ไหลมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ แล้วมือบางที่ถือจดหมายสำคัญนั้นก็สั่นระริก ใบหน้าซีดเผือก
"นน...แย่แล้ว พี่พณโดนจับข้อหาขโมยเพ็รชต้นตระกูลชีค" พูดได้เท่านั้นเพียงรักก็ใช้มือปิดหน้า พร้อมกับร้องไห้ฟูฟายด้วยความเป็นห่วงพี่ชายของเธอ นนณราก็ตกใจไม่แพ้กัน แต่ก็ได้แค่โอบกอดปลอบใจเพื่อนรัก เพราะทราบดีว่ากฏหมายของประเทศที่พี่ชายเพื่อนสาวทำงานนั้น คือถึงชีวิต!
"นน เราทำยังไงดี เราเป็นห่วงพี่พณเหลือเกิน" เพียงรักพูดอย่างตกใจกับเหตุการณ์
"รักจ๊ะ ใจเย็นๆ ก่อนนะ เราว่ามันไม่น่าเป็นไปได้ พี่พณเป็นคนดี มีน้ำใจ เป็นสุภาพบุรุษมาก เราไม่คิดว่าพี่พณทำเรื่องนี้ได้ มันต้องมีอะไรที่ไม่ชอบมาพากลแล้ว" นนณราพูดอย่างครุ่นคิด
"เราก็คิดเหมือนนน แต่เราไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมพี่ชายเราถึงโดนข้อหาขโมยเพ็รชต้นตระกลูชีคไปได้" เพียงรักพูดขี้นเมื่อตั้งสติได้
"แล้วในจดหมายเขียนว่าอะไรอีกไหม?"นนณราถามด้วยความสงสัย
"จ๊ะ เค้าบอกว่าพี่พณหนีไปได้ อย่างนี้แล้วเค้าจะต้องข้อหาอีกข้อหาคือ หลบหนี " เพียงรักพูดอย่างใจไม่ดี 
"รัก ไม่ได้การณ์แล้ว หากพี่พณหลบหนีไปได้ เราว่าพี่พณต้องรู้อะไรอีกแน่นอน" นนณราพูดอย่างมีความหวัง
"อย่างงั้นเราจะไปที่มาซา ไปช่วยพี่พณ! เราว่าพี่พณยังต้องอยู่ที่ประเทศมาซา" เพียงรักพูดอย่างเชื่อมั่น
"รัก เราช่วยเธอด้วย เราจะไปกับเธอ" นนณราพูดอย่างเต็มใจ
"อย่าเลยนน เรากลัวเธอจะมีอันตรายไปอีกคน เราคงทนไม่ได้ เราไม่อยากเสียใจที่หลัง" เพียงรักพูดด้วยความกังวล
"รัก เธออย่าลืมสิ เราช่วยกับฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ มาด้วยกัน ไม่ใช่ครั้งนี้ครั้งแรกเสียหน่อย เราเหมือนครอบครัวเดียวกันฉันเป็นห่วงเธอ ให้ฉันได้ช่วยเธออีกแรงเถอะนะ " นนณราพูดอย่างเด็ดเดี่ยว
"จ๊ะ เราขอบใจเธอมากนะจ๊ะ งั้นเราเตรียมตัวได้แล้ว เราจะไปช่วยพี่พณที่มาซากัน!" เพียงรักพูดพร้อมแววตาที่เชื่อมั่นและเด็ดเดี่ยว