ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ความเป็นจริง [100%]
ตอนที่ 13
ความเป็นจริง
ความเป็นจริง
สู่ปัจจุบันที่ไม่รู้ชะตาเป็นตายทั้งร่างกายไร้ความรู้สึกใดๆ ด้วยมือข้างเดียวกันนั้นที่ช่วยเหลือเวียร์ไว้ทันการณ์ ดาบหวีดไตรราตรีกาลที่เขาจับมั่นบัดนี้เรืองแสงทองจนสว่างแสบตา
"ดาบเจ้าให้ข้า!"
เสียงหนึ่งตวาดก้องหูทว่าเวียร์กลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด ชายหนุ่มจึงละดาบในมือให้ตามเสียงสั่ง
"แล้วเจอกันใหม่"
การอำลาสิ้นสุดลงด้วยเพลิงกัลป์จากกายาราชันย์อัคคีที่แตกระเบิดอย่างรุนแรงส่องแสงสว่างกระทั่งพุ่งขึ้นสู่วิมานเมฆ ลำเพลิงยิงทะลุถึงชั้นฟ้าก่อเสียงดังกระหึมก้องท้องฟ้าอยู่เนินนาน
ไม่ไกลนักจากจุดเกิดเหตุ ดวงแสงสีขาวพลันปรากฏเรืองขึ้นบนผิวกายของเวียร์ในขณะที่เจ้าตัวลอยคว้างอยู่กลางอากาศเพราะถูกแรงระเบิดผลักไสให้ปลิวออกมาจากภูเขา แม้ยังไม่ตายแต่ก็จุกเสียดไปทั่วอก ชายหนุ่มรู้ตัวว่าถึงขีดจำกัดแล้ว ร่างกายของเขาทนไม่ไหวอีกต่อไป
"ขอบคุณที่ช่วยผมไว้นะคิงไลออน"
ดวงแสงสีขาวจึงเพิ่มจำนวนเป็นเท่าทวี นั่นก็เพื่อลบเลือนร่างของผู้เล่นคนหนึ่งออกจากระบบเป็นการชั่วคราว
>> ผู้เล่น เวียร์ ออฟไลน์
พิงสะดุ้งในท่านั่งสวมเครื่องเล่นเกมรุ่นใหม่ เหงื่อนั้นแตกโทรมกายเช่นคนเพิ่งอาบน้ำเสร็จแต่ยังไม่ได้เช็ดตัว
'นี่คือโลกจริงใช่ไหม?!' ความคิดแรกปรากฏขึ้น 'นึกว่าตายจริงๆเสียอีก เฮ้อ~'
ขณะที่ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อเขาก็ถอดเครื่องเล่นออกจากศีรษะ
'แย่ละสิ!นี่มันเวลาเท่าไรแล้ว ยังไม่ได้เช็ดรถลุงอุ๊ดเลย กรรมล่ะ'
พิงรีบลุกคลำบริเวณใกล้ๆก่อน ชายหนุ่มหยิบได้ผ้าเช็ดรถก็คลำต่อไปตามกำแพง ผ่านพ้นขอบประตูบ้าน สองมือสัมผัสโลหะผิวเรียบอย่างหนึ่ง กระทั่งมั่นใจแล้วว่านี่คือรถเจ้ากรรมแน่นอน จึงลงมือเช็ดทันที เช็ดอย่างไว
"ไอ้พิง!" เสียงพญายมขานชื่อแต่ไกล "แกยังทำงานให้ฉันไม่เสร็จอีกเหรอ" อุ๊ดเดินอาดๆเข้ามาด้วยความข้องใจ "ฉันให้แกกินข้าวนะโว้ยไม่ใช่กินขี้ งานนิดงานหน่อยแกอู้เหรอ? จะลองดีกับฉันใช่ไหม!"
พ่อของเอ็ดจับหูข้างหนึ่งของพิง แล้วลากเขาเข้าไปในบ้าน
"โอ้ยๆเจ็บลุง! ผมขอโทษครับ! ผมขอโทษ ผม-"
พั๊วะ! เสียงฝ่ามือตบเข้าข้างแกมดังชัดเจน หน้าพิงหันข้างเพราะแรงมือ เลือดซิบออกขอบปาก ชายหนุ่มไม่กล่าววาจาใดแม้ใจเจ็บแค้นแต่สีหน้านั้นไร้ความรู้สึก
"จำใส่กระบาลแกไว้ไอ้คนขี้เกียจ! ฉันใช้ให้ทำอะไรแกต้องรีบทำ อย่าริมาขัดใจ" อุ๊ดจับแขนพิงฉุดเขาไปยังห้องเล็กๆที่อยู่ข้างห้องน้ำชั้นล่างของบ้าน เมื่อเห็นชายหนุ่มเจ็บตัวสมใจความโมโหที่มีจึงคลายไปบ้าง "โทษของแกคือเย็นนี้ไม่ต้องกินข้าว...อ้อ ลูกฉันจะพาแฟนมาบ้าน แกอย่าได้เสนอหน้าออกมาเข้าใจนะ"
ปั้ง! ตามด้วยเสียงประตูปิดลงอย่างดัง ให้ผู้ต้องโทษนั่งกอดเข่าบนพื้นเย็นเฉียบ มีเพียงความเงียบที่ปลอบโยนเขาดุจเพื่อนรู้ใจ...
เวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่ทราบได้ กระทั่ง
"แฮพพีเบิร์ธเด~ลูกรัก ฮ่าฮ่าฮ่า เป่าเลยเป่า" เสียงอุ๊ดดังก้องบ้าน "นั่นอย่างนั้น"
"สุขสรรค์วันเกิดค่ะเอ็ด" เสียงหวานแว่วมาบ้าง
เด็กหนุ่มเอ็ดแต่งตัวด้วยเสื้อคอปกสีขาว หน้าตาสดใสมีความสุข ข้างกายยืนด้วยหญิงสาวน่ารัก เธอมีผิวกายขาวละเอียด ดวงตาคู่โตและผมสีน้ำตาลเข้ม ทั้งสองหยอกล้อเล่นกันสนุกสนาน
ในสายตาของคนเป็นพ่อหญิงสาวน่ารักคนนี้ช่างเหมาะสมกับลูกชายยิ่งนัก
"นี่แนะ! ฮ่าฮ่า แก้มเธอเปื้อนแล้ว" เอ็ดป้ายครีมหน้าเค้กบนแก้มสาว ตัวเองก็วิ่งหนีวนไปรอบโต๊ะไม้ตัวใหญ่
"เอ็ดอย่าหนีแตมสิ นี่! หะห้า" หญิงสาวที่เรียกตัวเองว่า แตม ดึงชายเสื้อด้านหลังเด็กหนุ่มไว้ได้พลันทาบเค้กทั้งชิ้นแปะบนหน้าเขา "ปีศาจหน้าขาวอะ คิคิ ว้าย~อย่าเข้ามานะ"
"เอ้าๆ ระวัง" เสียงของหญิงวัยกลางคนที่นั่งข้างอุ๊ดร้องเตือนขึ้น เมื่อเห็นว่าลูกชายสุดที่รักขณะไล่จับแฟนสาวกำลังจะคะมำเพราะเท้าไปเกี่ยวใส่เก้าอี้นอนที่ตั้งไว้ข้างผนัง
หญิงวัยกลางคนผู้นี้รูปร่างผอมบาง ผิวขาว ขนตายาว ดวงตาเล็กหรี่ เหนือริมฝีปากมีไฝเม็ดไม่เล็กไม่ใหญ่ประดับไว้ด้วย เธอม้วนผมมัดไว้หลังศีรษะยึดด้วยปิ่นไม้ที่สลักลวดลายสวยงาม แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีเรียบสะอาดสะอ้าน กิริยาท่าทางฟ้องว่าเป็นคุณนายเจ้าระเบียบ
"ปล่อยเด็กๆมันเล่นกันไปเถอะ ว่าแต่เราสองคนไม่เล่นกันหน่อยรึ~" พ่อของเอ็ดเย้าแหย่หญิงวัยกลางคนบ้าง
"บ้า แต่งกันมายี่สิบกว่าปียังไม่เบื่ออีกหรือไง" เธอตอบพลางหยิกที่ขาอุ๊ดทีหนึ่ง "ว่าแต่เด็กตาบอดมันอยู่ไหนน่ะคุณ"
พูดถึงพิงอารมณ์ใคร่ของอุ๊ดพลันสลายหายไป ชายอ้วนถอนหายใจอย่างเซ็ง เบื้อนหน้าหันไปยังห้องเก็บของข้างห้องน้ำที่อยู่ไม่ห่าง
"ฉันสั่งให้มันอยู่ในนั้น ไม่อยากให้มันมาวุ่นวายงานของเอ็ด"
"คุณทำดีแล้วล่ะ ฉันนึกว่ามันอยู่หลังบ้าน หากหนูแตมเห็นเข้าจะเสียสายตาเปล่าๆ" ภรรยาอุ๊ดเหยียดหางตาไปยังประตูห้องเก็บของด้วยความรังเกียจ ก่อนจะพึมพำ "ชิ ลูกนังโสเพณีสกปรก"
พิงอยู่ในห้องเก็บของได้ยินเสียงจากข้างนอกที่ผ่านเข้ามาแทบทุกถ้อยคำ ลึกๆแล้วชายหนุ่มอิจฉาเอ็ดเหลือเกินที่มีครอบครัวพร้อมหน้า ตรงกันข้ามเขากลับสมเพชชีวิตของตัวเองที่จำความอะไรไม่ได้นอกจากชื่อของแม่ สองปีก่อนหน้านี้แท้จริงเกิดอะไรขึ้น เขาเป็นใครกันแน่ เวียร์ ชื่อนี้สำคัญไฉนหนอ
"แม่ครับ... ผมคิดถึงแม่นะ"
ชายหนุ่มก้มหน้าร้องไห้เพียงลำพังในความมืด ท้ายที่สุดจึงหลับไป
"พ่อ ผมไปเรียนล่ะนะ อ้อ เย็นนี้ผมแวะบ้านแตมนะพ่อ ไม่ต้องรอทานข้าวเย็นนะฮ่ะ" เอ็ดบอกความประสงค์กับอุ๊ดก่อนจะควบขับมอเตอร์ไซค์คู่ใจซิ่งออกไป
และหลังจากโบกมือบ้ายบายลูกชายสุดที่รัก อุ๊ดก็เดินไปเปิดประตูห้องเก็บของ
"เฮ้ยๆเช้าแล้วเว้ย ฉันวางข้าวเช้าแกไว้ตรงนี้นะ กินเสร็จวันนี้เช็ดรถฉันให้เรียบร้อย อย่าให้ฉันรู้ว่าแกแอบอู้งานอีกเป็นอันขาด!" พญายมสั่งงานพลางบิดขี้เกียจ ครั้นเห็นชายหนุ่มพยักหน้ารับทราบ เจ้าตัวก็ออกจากบ้านตรงไปทางสวนดอกไม้
'เฮ้อ~ ถุยชีวิตตัวเองจริงๆ' พิงแตะเจอจานอาหารก็ลงมือทานข้าว จากนั้นก็คลำเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวเหมือนเคย ระหว่างที่กำลังแปลงฟันอยู่นั้น 'เครื่องเล่นนั่นได้ยินว่าย้ายไปยังห้องของเอ็ดที่อยู่ชั้นสอง...อยากเล่นอีกแฮะ ทำไงดีน้า~... มันจะดีเร้อ~'
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น