คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 100%
บทที่ 5: ทะเลหวาน
หลังจากที่ทดสอบเสร็จสิ้น ผลการทดสอบก็คือผ่านฉลุยโดยมีรับรองผลเป็นถึงผู้อำนวยการสถาบัน คยูฮยอนดูจะปลื้มมากจนยิ้มไม่หุบแถมยังคุยถูกคอกับเยซองอีก เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นเมื่อชายหนุ่มยิงมุกใส่ เรียกความหมั่นไส้จากคนที่ยืนรอไม่น้อย
“กลับได้รึยัง”เสียงทุ้มถามน้ำเสียงเหมือนจะถากถางยังไงๆ ชอบกล
คยูฮยอนเลิกคิ้วมองคนเป็นสามีแบบไม่เข้าใจในน้ำเสียงกระด้างนั้นไปโมโหอะไรมาอีกละ
“จะกลับแล้วเหรอฮะ”
“ไม่กลับแล้วนายจะนอนที่นี้หรือไง”
“นอนได้นะครับ ที่นี้มีห้องพักไว้ด้วย”เยซองพูดแหย่เพื่อนหนุ่ม ที่บัดนี้หน้าเริ่มแดงก่ำ
ร่างบางถอนหายใจกับโหมดเอาแต่ใจของชีวอน
“กลับก็กลับครับ ผมกลับก่อนนะครับคุณเยซอง”เด็กหนุ่มโค้งให้อย่างนอบน้อม ก่อนส่งค้อนให้คนที่ถือวิสาสะโอบเอวตนเอง แต่ก็ยอมเดินตามไปอยู่ดี
เยซองมองคู่สามีภรรยาที่เดินออกไป ใจก็เสียงดายในความน่ารักใสซื่อของคยูฮยอน ที่โดนเพื่อนตัวเองซิวไปเป็นภรรเมียซะแล้ว ถ้าเขาได้เจอเด็กหนุ่มก่อนคงจะได้สานความสัมพันธ์ แถมเด็กหนุ่มที่น่ารักๆ ใสซื่อ หน้าตาจิ้มลิ้มแบบนี้ ต่อให้เป็นผู้ชายร้อยทั้งร้อยเขาฟันธงเลยว่าต้องหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแน่ๆ ดูอย่างเจ้าชีวอนเพื่อนที่หวงความโสดขนาดไหนยังยอมหาห่วงมาผูกคอ ชนิดที่เพื่อนอย่างเขาไม่รู้มาก่อน คิดแล้วต้องไปคิดบัญชีกับเพื่อนตัวแสบอีกสองคนที่ปิดเรื่องนี้ไว้ไม่ให้เขารู้
ระหว่างเดินทางกลับบ้าน คยูฮยอนนั่งเพ่งมองคนร่างสูงที่กำลังขับรถอยู่โดยไม่พูดไม่จาอะไรเลย จนชีวอนรู้สึกอึดอัด
“มองอะไร ฉันหล่อนักรึไง”เขาถามพร้อมมองหนุ่มน้อยจิ้มลิ้มด้วยหางตา
“ครับ มองคนหล่อ...แค่เอาแต่ใจตัวเอง”ร่างบางตอบตามความเป็นจริง เรียกให้ใบหน้าหล่อเหลาชักยุ่งขึ้นนิดๆ
“ฉันเอาแต่ใจตรงไหน”ชายหนุ่มถามฉุนๆ
คยูฮยอนมองอย่างหมั่นไส้ในนิสัยไม่ยอมรับความจริงของคนตรงหน้า
“ก็ตอนที่ลากผมออกมายังไงล่ะฮะ”
“ฉันเปล่าสักหน่อย แค่อากาศมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
แก้ตัวน้ำขุ่นๆ ไหลไปได้เรื่อยๆ เลยนะ คยูฮยอนสบถสรรเสริญสามีตัวเองอยู่ในใจ
“นี่นายแอบด่าฉันรึเปล่า”ชายหนุ่มถามขึ้น เล่นเอาร่างเพรียวที่เพิ่งด่าไปสดๆ ร้อนๆ ในใจถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าตัวเองให้เรียบเป็นปกติ
“พี่ชีวอนหูฝาดแล้วล่ะฮะ”แล้วก็ถอนหายใจเมื่อเห็นเขาไม่พูดอะไรต่อ แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรก็ต้องสะดุ้งเมื่อจู่ๆ ชายหนุ่มก็หักพวงมาลัยเลี้ยวอย่างกะทันหัน ดวงตากลมโตมองป้ายที่เขียนบอกทางว่าจะไปที่ไหน
“พี่ชีวอน! พาผมไปเกาะเชจูทำไม ทำไมไม่กลับบ้าน!”เด็กหนุ่มถามเสียงตระหนก
“อ้าว แล้วคนที่เพิ่งแต่งงานจะไปทำอะไรได้ล่ะ”ชีวอนอมยิ้มอย่างมีเลศนัย นัยน์ตาคมกริบเป็นประกายชวนสยอง เอ๊ย...ชวนหวาบหวิว คยูฮยอนนั่งอึ้งปากอ้าตาโตปล่อยให้คนขับพาไปอย่างไม่มีข้อโต้เถียง เมื่อชีวอนเห็นปฏิกิริยาของร่างบางแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ จนร่างเพรียวรู้สึกตัวจึงได้แต่ส่งค้อนมาให้
ขายาวเหยียบเบรกอย่างนุ่มนวล รถคันหรูจอดสนิทในโรงรถของบ้านหลังหนึ่ง ชีวอนเปิดประตูลงจากรถอย่างรวดเร๋วและอ้อมไปอีกด้าน พริบตาเดียวร่างบางก็ถูกช้อนขึ้นอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่น
“พี่ชีวอนจะทำอะไร!”เสียงหวานหวีดร้องเมื่อคนที่อุ้มกำลังพาเด็กหนุ่มไปยังทะเลกว้างใหญ่ ขายาวหยุดลงแต่ไม่ปล่อยคนตัวเล็กในอ้อมอก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม รู้แต่ว่าตอนนี้รู้สึกสบายใจที่ได้กอดร่างนี้
คยูฮยอนมองทะเลสีครามตรงหน้า ก่อนจะสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด ดูจากส่วนตรงนี้ท่าจะเป็นชายหาดส่วนตัว ชายหนุ่มเห็นคนในอ้อมกอดนิ่งใบหน้าใสหันมองเบื้องหน้าราวจะประทับในความทรงจำ
“มองอะไร”เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“ก็มองทะเลน่ะสิฮะ”
“ทำยังกับไม่เคยมา”
“ก็ไม่เคยนะสิฮะ...ผมอยู่แค่ที่บ้านตลอด เวลานอกเหนือจากนั้นก็อยู่ที่โรงเรียน”เด็กหนุ่มตอบเสียงเศร้า เพราะที่ผ่านมาเธอไม่เคยได้ออกไปเที่ยวเพราะต้องดูแลน้องๆ ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า
ชายหนุ่มได้ยินเสียงเศร้าตอบก็รู้สึกสงสารจับใจในความอาภัพของเด็กหนุ่ม ในใจคิดว่าเขาจะต้องเป็นครอบครัวที่อบอุ่นให้ร่างเพรียว...ว่าแล้วก็กระชับร่างนั้นไว้แนบอกยิ่งขึ้น ก่อนจะปล่อยร่างบางลงพื้น ทำให้ร่างเพรียวหันมามองอย่างงงๆ
“ไปเล่นน้ำทะเลกันเถอะ”เสียงทุ้มเอ่ยบอก ก่อนจะวิ่งไปสู่ท้องทะเลโดยไม่ลืมคว้าข้อมือบางให้วิ่งตามมาด้วย
คยูฮยอนวิ่งลงน้ำอย่างตื่นเต้นเพราะไม่เคยสัมผัสมาก่อน เขาว่าน้ำทะเลเค็มลิ้นเล็กจึงลองเลียแผล็บที่ฝ่ามือที่มีน้ำทะเลติดอยู่ เค็มจัง! เด็กหนุ่มคิดในใจและต้องสะดุ้งเมื่อเขากวักน้ำใส่ร่างบางไม่หยุด
ซ่าๆ ๆ ๆ ๆ
“อุ๊ย นี่แน่ะ”ว่าแล้วก็กวักน้ำใส่คนตัวโตไม่ยั้ง อยากเล่นนักก็ต้องเป็นแบบนี้ คนตัวเล็กกวักน้ำใส่จนชายหนุ่มเปียกไปทั้งตัว
“นี่แน่ะยัยตัวเล็ก คิดจะหนีเหรอ”ว่าแล้วชายหนุ่มก็วิ่งไล่จับคนตัวเล็กที่วิ่งหนีเขา
ชีวอนลืมวัยวิ่งไล่จับเด็กหนุ่มอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะใสผสานกับเสียงทุ้มจนเป็นเนื้อเดียวกัน ท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ ใครจะคิดว่าชายหนุ่มมาดนักธุรกิจเคร่งขรึมอย่างเขาจะอ่อนโยนได้ขนาดนี้ หัวใจของทั้งคู่ต่างก็เปิดรับกันไว้อย่างไม่รู้ตัว
++++++++++++
45%ค่ะ ขอโทษที่หายไปนานนะค่ะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ลงน้อยนิดเหลือเกิน ช่วงนี้ไรท์เตอร์กำลังเร่งไอ เฮท ยูให้จบน่ะค่ะก็เลยเพิ่งจะมีเวลามาต่อให้ค่ะ (15/08/12)
กลับมาต่อแล้วค่ะ ^O^/
+++++++++++
ร่างเล็กปราดเปรียว (?) วิ่งจนหมดแรงจึงหยุดพัก และไม่ทันตั้งตัวก็โดนคนตัวใหญ่กว่าโถมเข้าใส่จนล้มกลิ้งบนพื้นทรายไปทั้งคู่ ร่างเล็กบางถูกคร่อมโดยร่างหนาสมส่วน ใบหน้าหวานเริ่มแดงขึ้นนิดๆ เมื่อเห็นใบหน้าของชายหนุ่มใกล้แค่เอื้อม ชีวอนเหมือนถูกมนต์สะกดทุกครั้งที่จ้องใบหน้าหวานนี้ หัวใจสั่งให้นิ้วเรียวแตะสัมผัสไปที่ใบหน้า ลากผ่านหน้าผากมนเกลี้ยง แตะไล้ที่ปลายจมูกโด่งที่ชอบรั้นขึ้นเวลาไม่พอใจ ว่าแล้วก็คลี่ยิ้มออกมา ก่อนที่นิ้วเรียวจะหยุดลงที่ริมฝีปากบางสีชมพูที่รู้ว่าหวานขนาดไหนแม้จะสัมผัสเบาดังปุยนุ่นนุ่มนวลราวกับขนนกก็ตาม แต่ความหวานความอบอุ่นยามสัมผัสนั้นยังตราตรึงในหัวใจ
คยูฮยอนมองคนตรงหน้าที่สัมผัสใบหน้าตัวเองด้วยนิ้วเรียวจนทั่ว สัมผัสแผ่วเบาและอ่อนโยนจนร่างเพรียวเผลอตัวเคลิบเคลิ้ม ก่อนจะรู้สึกอุ่นที่ริมฝีปาก ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อริมฝีปากบางถูกครอบครองเป็นครั้งที่สอง ชายหนุ่มกดลงมาหนักพอควร แต่รู้ว่าเด็กหนุ่มยังไม่เคย จึงได้ผ่อนให้หายใจบ้าง ความหวานจากกลีบปากบางถูกถ่ายทอดจากร่างเล็ก ชายหนุ่มประครองศรีษะของคยูฮยอนเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มกำลังเบี่ยงหนี ก่อนจะเพิ่มความหนักหน่วง ความไม่รู้ประสีประสาของร่างบางทำให้ชีวอนแทบสำลักความสุข มือบางลูบต้นแขนกำยำของเขา คยูฮยอนเผลอไผลไปกับรสจูบแสนหวานนั้นก่อนจะได้สติเมื่อใบหน้าหล่อเหลาเริ่มซุกไซร้ที่ต้นคอขาวเนียน
“พี่ชีวอน...พอเถอะ...”เสียงเรียกแผ่วเบาเมื่อคนตัวใหญ่เริ่มเลยเถิด
“อืม...”แม้เสียงจะตอบรับ แต่ใบหน้าของเขาก็ไม่ได้ละออกไปเลยสักนิด
“พี่ชีวอน!”เด็กหนุ่มขึ้นเสียงเมื่อเห็นเขาไม่ยอมทำตาม
ชีวอนเงยหน้าขึ้นอย่างขัดใจเล็กๆ แต่ก็ไม่อยากฝืนใจ เมื่อร่างบางอยู่ในฐานะภรรยา เขาก็ต้องถะนุถนอมไว้ให้มาก เขาต้องการให้เธอรักเขาอย่างเต็มใจ ไม่ใช่บังคับฝืนใจ ชายหนุ่มจึงลุกขึ้นยืนก่อนจะฉุดร่างบางที่แทบไร้เรี่ยวแรงให้ยืนขึ้น เขารู้ดีว่าคนตรงหน้ายังไม่เคยมีประสบการณ์ในเรื่องรัก เรี่ยวแรงถึงได้หายไปมากขนาดนี้ ทันเท่าความคิด เขาก็ช้อนอุ้มร่างบางขึ้นไว้ในอ้อมกอด
คยูฮยอนถูกอุ้มอีกครั้งก็หน้าแดงขึ้นกว่าเดิม ใบหน้าสวยหวานซบลงที่อกแกร่งที่รู้ว่าอุ่นขนาดไหนยามเข้าใกล้
เมื่อเดินมาถึงบ้านชีวอนจึงปล่อยให้ร่างเพรียวเข้าไปทำธุระส่วนตัว ก่อนจะหายไปบริเวณที่ขายของฝากเพื่อซื้อชุดใหม่ให้คยูฮยอน เพราะเขาพาเด็กหนุ่มมาโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า ชายหนุ่มเดินเลือกซื้อเสื้อผ้าก่อนจะไปหยิบเอาเสื้อแขนยาวคอวีกับกางเกงขาสามส่วนสามตัว จ่ายเงินเสร็จก็ขับรถกลับบ้าน โชคดีหน่อยที่บรืเวณขายของฝากกับบ้านไม่ไกลกันเท่าไหร่ และเมื่อมาถึงก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าเด็กหนุ่มจะออกมาจากห้องน้ำเลย
“คยูฮยอน ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้”เสียงทุ้มเรียกหน้าประตูห้องน้ำ ก่อนประตูจะเปิดและโผล่มาแต่ใบหน้าสวยที่แดงแปร๊ด
“ขอบคุณฮะ”ร่างบางกล่าวเสียงสั่นก่อนจะปิดประตูใส่หน้าเขา
ชีวอนยืนยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะเตรียมเสื้อผ้าของตัวเองบ้าง และโทรศัพท์ไปบอกฮันคยองว่าเขาจะหยุดพักผ่อนสักสองสามวัน
แอ๊ด...
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกทำให้ชายหนุ่มต้องหันไปมอง เด็กหนุ่มร่างเล็กสวมชุดพอดีตัว เสื้อแขนยาวคอวีเปิดอกสีน้ำนมส่วนหนึ่งกับกางเกงขาห้าส่วนสีขาวยิ่งทำให้เด็กหนุ่มดูหวานยิ่งขึ้น แต่ติดตรงที่ว่าทำไมต้องเอาผมมาปรกคอทั้งๆ ที่ยังเปียกอยู่ ว่าแล้วก็สาวเท้าเข้าไปจัดการกับสิ่งที่รำคาญสายตา
เมื่อคยูฮยอนเห็นว่าเขาจะมาเปิดผมออกก็จับไว้แน่น แต่ก็แพ้แรงของคนตัวโตที่จัดการปัดผมไปด้านหลังและใช้หนังยางสีชมพูหวานรัดปลายผมให้กลายเป็นหางเต่า และแล้วสิ่งที่เด็กหนุ่มต้องการปกปิดก็เผยออกมา นัยน์ตาคมจ้องมองรอยคิสมาร์กจุดแดงเล็กๆ ตรงต้นคอขาวที่เขาทำขึ้นดูเหมือนว่าร่างบางจะยังอายอยู่ เขาก็เลยเบี่ยงตัวหลบและแกะหนังยางออก ก่อนจะดันร่างบางให้นั่งลงที่กระจก จากนั้นก็ใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดผมเบาๆ คยูฮยอนมองการกระทำของชายหนุ่มอย่างตกใจ เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยต้องทำขนาดนี้
“พอได้แล้วฮะพี่ชีวอน ผมแห้งแล้ว”เสียงใสเอ่ยแผ่วเบา
มือใหญ่หยุดเช็ดก่อนจะใช้หวีแปรงผมนุ่มนั้นอย่างเบามือ ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาทำแบบนี้ รู้แค่ใจอยากทำให้ ก็เท่านั้นเอง
“พี่ชีวอนไปอาบน้ำเถอะ ผมชักหิวแล้ว”
“รอก่อนนะ เดี๋ยวพาไปร้านอาหาร”
ชายหนุ่มนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้ออกไปซื้อเสื้อผ้าผ่านร้านอาหารทำไมไม่ซื้ออาหารติดมือมาด้วย จึงรีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำ เมื่อเตรียมตัวเสร็จ ทั้งสองช่วยกันเลือกร้านไปพลาง เถียงกันไปพลาง เพราะชีวอนคิดจะเหมาทั้งร้าน แต่คยูฮยอนก็ค้านหัวชนฝาเพราะมีกันแค่สองคน ทำไมจะต้องเหมาร้านด้วย แต่ยิ่งเถียงกันก็ยิ่งสร้างความเอ็นดูต่อคนรอบข้าง ที่มองคู่ข้าวใหม่ปลามันเถียงกันอย่างน่ารัก
“เอาซุปเห็ดสองที่ฮะ”
“มันจะพอหรือ”ชายหนุ่มท้วงถามทันทีที่ได้ยิน
“กินแค่สองคนนะฮะ อะไรจะต้องมากมายขนาดนั้น”
“คิกๆ”บริกรหนุ่มหัวเราะน้อยๆเมื่อเห็นคู่รักเถียงกัน
“น้อง เอาเสต็กแซลมอนสองที แล้วก็สปาร์กเก็ตตี้คาร์โบนาร่าอีกสองที่นะ”ชายหนุ่มว่าก่อนจะส่งเมนูของตัวเองและคนที่นั่งตรงข้ามให้บริกรตัดหน้าร่างบางอย่างรวดเร็ว บริกรหนุ่มโค้งให้ก่อนจะหายตัวไปอย่างเร็ว
คยูฮยอนตวัดตาค้อนใส่ชายหนุ่ม ซึ่งเขาก็แกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะนั่งมองร่างเล็กที่ตวัดหน้าหนีอย่างอารมณ์เสีย ทั้งคู่เริ่มทานอาหารทันทีที่อาหารถูกนำมาเสิร์ฟท่ามกลางความเงียบของเด็กหนุ่ม เล่นเอาชายหนุ่มรู้สึกอึดอัดไปด้วย เพราะถ้าเป็นแต่ก่อนเด็กหนุ่มจะชวนเขาคุยไปด้วยระหว่างทานอาหาร และเขาก็ชอบฟังเสียงใสๆนั้น
“ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทั้งสองทานอาหารเสร็จและกลับมาถึงบ้าน เสียงทุ้มทำลายความเงียบเมื่อเข้ามาช่วยร่างบางถือถุงอาหารที่เป็นเสบียงสำหรับมื้อเช้า
“พี่ชีวอนว่าผมพูดมากเหรอฮะ”เด็กหนุ่มหันมาตัดพ้อ
“ฉันเปล่าว่าอย่างนั้นสักหน่อย
“ไม่คิดแล้วจะถามอย่างนี้หรือ”เด็กหนุ่มเริ่มหาเรื่อง ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกัน
ชีวอนมองคนตรงหน้าที่เริ่มหงุดหงิด ก่อนจะเก็บปากเงียบดีกว่า
ทั้งสองนั่งดูที่วีอย่างเงียบๆ เมื่อรายการเพลงคลาสสิกจบใบหน้าสวยก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดี ลืมเรื่องชายหนุ่มไปสนิทใจ ตอนนี้ทั้งคู่เริ่มผลัดเปลี่ยนกันไปอาบน้ำ ก่อนจะขึ้นไปนั่งอยู่บนเตียงภายในห้องนอนกว้างสีสว่างสุดแสนสบายตา ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำชีวอนจัดการเปิดเพลงคลาสสิกขับกล่อมคนที่กำลังนั่งอ่านหนังสือรวมเพลงที่ใช้เปียโนบรรเลงของโมสาร์ท แต่เมื่อชีวอนที่อาบน้ำเสร็จใส่ชุดนอนเรียบร้อยเดินออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าคนตัวบางนั่งหลับโดยที่ในมือยังคงถือหนังสือเอาไว้ บนดวงหน้าหวานประดับด้วยรอยยิ้ม
มือใหญ่ค่อยๆบรรจงหยิบหนังสือออกจากมือบางอย่างแผ่วเบาวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ก่อนจะประครองร่างบอบบางให้นอนลงบนเตียงนอนพร้อมทั้งห่มผ้าห่มให้เรียบร้อย ก่อนจะอ้อมไปขึ้นเตียงอีกฝั่ง ร่างสูงสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนหนาบ้าง ก่อนจะก้มลงจุมพิตที่หน้าผากมนเสียทีหนึ่ง
“ฝันดีนะครับ”
สิ้นประโยคริมฝีปากบางของคนที่หลับไปแล้วก็ถูกครอบครองอีกครั้งโดยร่างสูงอย่างอ่อนหวาน...
++++++++++
100%ค่า ครบแล้วค่า กว่าจะปั่นตอนนี้จบได้เล่นเอาลากเลือดกันเลยทีเดียว เพราะว่าที่โรงเรียนก็ยุ่ง การบ้านก็เยอะ เป็นเด็กวิทย์-คณิตนี่มันเหนื่อยจริงๆนะค่ะ และยิ่งช่วงสัปดาห์นี่เป็นสัปดาห์วิทย์ฯอีก ทำเอาไรท์เตอร์ยุ่งเป็นเท่าตัวแต่ก็จะพยายามอัพเรื่อยๆนะค่ะ อ้อ สำหรับเรื่อง I hate you, my love ไรท์เตอร์จะเปลี่ยนเป็นอัพสัปดาห์ละประมาณสี่-ห้าตอนนะค่ะ เพราะมันเหลืออีกประมาณสิบแปดตอน (รวมตอนที่จะรีไรท์ด้วยนะค่ะ) เพราะช่วงสิบเจ็ดถึงยี่สิบกันยาไรท์เตอร์สอบปลายภาค จึงจะไม่มีเวลามาอัพให้ และถ้าเป็นไปได้ช่วงปิดเทอมตุลาคมไรท์เตอร์อาจจะทำรวมเล่ม I hate you, my love นะค่ะ คนไหนที่อยากได้ก็เตรียมเก็บตังค์ได้เลยค่ะ แต่ก่อนหน้านั้นไรท์เตอร์อยากจะได้คนที่เคยทำรวมเล่มมาก่อนช่วยให้ข้อมูลสักหน่อยนะค่ะ พร้อมทั้งต้องการคนทำปกด้วยค่ะ อ๊ะ หมดเวลาแล้ว เห็นทีไรท์เตอร์ต้องขอตัวก่อนนะค่ะ เจอกันสัปดาห์หน้าค่ะ บ๊ายบาย
ปล. @mympn17< เตอร์ของไรท์เตอร์เองค่ะ ใครอยากทวงฟิคเรื่องไหน หรืออยากเสนออะไรก็ตามเลยค่ะ ไรท์เตอร์ยินดีรับค่ะ
ความคิดเห็น