คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : EIDOLON 2
EIDOLON 2
เช้าวันที่สองของการมาอยู่ที่นี่ ดีโอและคยองซูตื่นเช้าเพื่อจะไปมหาลัย ยิ่งย้ายมาอยู่นี่มหาลัยของพวกเขายิ่งไกลเข้าไปด้วย แล้วอีกอย่างดีโอกับคยองซูไม่ได้เรียนมหาลัยดียวกัน ดีโอเรียนแพทย์ส่วนคยองซูเรียนด้านชีววิทยาดังนั้นมหาลัยของดีโอต้องนั่งรถไปอีกทาง ส่วนมหาลัยของคยองซูเห็นคุณซีวอนบอกว่าไปทางเดียวกับบริษัทคุณซีวอนเลยบอกว่าเดี๋ยวจะให้ลูกชายของเขาไม่คนใด คนหนึ่งก็ได้ไปส่ง
“กินเยอะๆ นะเด็กๆ เดี๋ยวไม่มีแรงเรียนกัน”
คุณซีวอนบอกให้เด็กๆ ทานกันเยอะๆ เพราะตอนนี้พวกเขากำลังทานอาหารเช้ากัน คุณซีวอนนั่งหัวโต๊ะ ยูริอยู่ฝั่งขวาถัดจากนั้นก็คยองซู ส่วนดีโอนั่งฝั่งซ้ายคนเดียว คำพูดที่ดูอ่อนโยนไม่เหมือนคนเมื่อคืนเลยสักนิดของคุณซีวอน ดีโออยากจะตะโกนบอกเหลือเกินว่าเลิกสร้างภาพได้แล้ว มันไม่ได้กลบความจริงไปได้หรอก อ่อแล้วเรื่องที่เมื่อคืนเขาทิ้งคยองซูน่ะนะ เขาไม่ได้โกรธอะไรจริงจังแค่ไม่ชอบที่คยองซูเข้าข้างยูริ แล้วต่อว่าเขาจะเรียกว่าโกรธก็ไม่ถูกเรียกว่าน้อยใจก็ได้มั้ง แต่ก็นะคยองซูน่ะเหมือนเด็กน้อยเวลารู้ว่าเขาไม่พอใจคยองซูก็จะเอาแก้มมาถูกับต้นแขนแล้วปากก็พล่ามคำขอโทษออกมา ยังงี้ใครจะโกรธลง
ทั้งโต๊ะยังคงทานอาหารไปเรื่อยๆ ดีโอสังเกตมานานแล้ว ไหนตาซีวอนบอกว่าจะให้ลูกชายไปส่งคยองซูไง แล้วนี่ยังไม่ลงมาอีกคยองซูไม่ต้องไปเรียนสายรึไง คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเก้าอี้ตัวข้างๆ ก็ถูกเลื่อนออก ดีโอเงยหน้าขึ้นจากจานอาหารเห็นผู้ชายร่างสูงโปร่งน่าจะสูงกว่าเขาแล้วก็คยองซูสักสิบเซนได้ รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขี้นบนใบหน้าของเขา รอยยิ้มนั้นถูกส่งไปให้คยองซู
“อ่าว ลงมาแล้วเหรอลู่หานกินข้าวสิ เดี๋ยววันนี้พ่อวานไปส่งคยองซูหน่อยนะ น้องไปทางเดียวกับเราน่ะ”
ซีวอนเปิดบทสทนากับลูกชายทันทีที่เขาพบตัว ดีโอถึงกับร้องอ๋อในใจผู้ชายคนนี้สินะที่ทะเลาะกับคุณซีวอน ลู่หานนั่งลงข้างๆ เขาแต่ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน
“คงไม่ได้หรอกครับพ่อ พี่ลู่หานต้องไปประชุมกับบริษัทลูกค้า พ่อจำไม่ได้เหรอครับ”
เสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาเรียกความสนใจจากคนทั้งบ้านให้หันไปมอง เหล่าบรรดาคนใช้ถึงกับอ้าปากเอ๋อ เพราะคุณชายคนเล็กของบ้านนี้ไม่เคยเลยที่จะลงมาทานอาหารเช้า ตื่นก็นู่นปาไปเกือบจะสิบโมงนี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นบริษัทตัวเองคงโดนไล่ออกไปแล้ว
“แกตื่นเช้าเป็นด้วยเหรอแบคฮยอน”
“เป็นสิครับวันนี้ครอบครัวอบอุ่นเชียว”
คำพูดติดตลกของแบคฮยอนเป็นตลกร้ายได้มั้ยนะ เพราะดูเหมือนเขาประชดอยู่กลายๆ แบคฮยอนเดินมานั่งข้างคยองซู คนตัวเล็กถึงกับนั่งตัวรีบไปเลย คยองซูรับรู้ถึงรังสีความหน้ากลัวที่แผ่ออกมาจากดวงตาแบคฮยอนที่มองเขาเมื่อครู่ แบคฮยอนสูงกว่าเขาไม่มากแต่ทำไมนะถึงได้ดูสง่าและทรงอิทธิพลขนาดนี้
“คยองซูตักอาหารให้พี่ลู่หานสิ”
ยูริเอ่ยขึ้นมาโต้งๆ คยองซูเอ๋อกลางอากาศตาโตถล่นออกมาจากเบ้านี่แม่ของเขาเอาจริงเหรอ แบคฮยอนที่นั่งอยู่เงียบๆ ถึงกับแสยะออกมา
“คะ ครับๆ”
คยองซูตักอาหารให้ลู่หานอย่างที่ยูริสั่ง จังหวะที่มือเล็กกำลังพาช้อนที่ตักไปส่งให้ถึงจานลู่หานกลับถูกมือเรียวของคนที่นั่งข้างๆ จับลงไปที่มือเล็กแล้วพาช้อนนั้นมาเข้าปากของเขาเอง แบคฮยอนทำให้คนทั้งบ้านอึ้ง
“อาหารอร่อยจังนะครับ นี่ผมไม่ลงมากินข้าวตอนเช้านานเท่าไหร่แล้วเนี่ย”
แบคฮยอนยิ้มสะใจขณะที่มือของเขายังไม่ปล่อยจากมือของคยองซูเลย คยองซูพยายามจะดึงมือตัวเองออก แต่ก็โดนมือเรียวบีบแน่นจนเจ็บ
“หรือว่าเป็นที่คนป้อนครับถึงทำให้อาหารมันมีรสชาติเพิ่มขึ้น”
แบคฮยอนปล่อยมือออกจากมือคยองซูแล้ว คนตัวเล็กรีบเก็บมือของตัวเองทันที มันแดงเป็นริ้วจนน่ากลัวคยองซูพยายามไม่แสดงออกทางสีหน้าเพราะถ้าเขาแสดงออกมาเมื่อไหร่ดีโอได้ระเบิดแน่ ดูตอนนี้สิดีโอจ้องหน้าแบคฮยอนเขม็งเลย
“คงจะเป็นที่คนป้อนล่ะมั้งคะ เอาล่ะคยองซูคราวนี้ตักให้พี่ลู่หานใหม่จ้ะ”
ยูริยังไม่ยอมแพ้ คยองซูพยายามบอกว่าไม่เอาทางสายตาแต่ยูริก็ไม่ยอมหล่อนยังคงส่งสายตาดุไปหาคยองซู แล้วคยองซูก็ต้องยอม แต่คราวนี้แบคฮยอนไม่ได้มาขัดขวางอะไรอีก คยองซูเลยตักส่งถึงจานของลู่หาน
“ขอบคุณครับ”
ลู่หานส่งยิ้มให้คยองซูเป็นการขอบคุณ แต่ดีโอไม่ชอบดูเหมือนว่าไอ้พี่น้องคู่นี้กำลังจ้องหวังอะไรจากคยองซู อีกคนก็แตะเนื้อต้องตัว อีกคนก็ส่งสายตาหวานเยิ้ม แล้วดูยูริสิพยายามชงอยู่นั่นแหละ
“เอาล่ะมาเรื่องเดิมเถอะ ถ้าลู่หานไปส่งไม่ได้ก็แกแล้วกันแบคฮยอนไปส่งน้องที”
“ครับ ได้อยู่แล้ว”
แบบไม่ต้องคิด แบคฮยอนตอบรับทันทีคยองซูหน้าเสียไปเลย ดูเหมือนอาหารเช้านี้คยองซูจะไม่เจริญอาหารซะแล้วสิ
“แล้วแกลู่หานพ่อจำได้ว่าแกไปประชุมแถวๆ มหาลัย K ใช่มั้ย ที่นั่นดีโอเรียนอยู่นิ ให้พี่เขาไปส่งนะ จะได้ไม่ต้องนั่งรถประจำทางไป ไว้ถ้าอะไรมันเข้าที่เข้าทางกว่านี้หน่อยพ่อจะซื้อรถให้”
ซีวอนสั่งลูกชายเสร็จก็หันมาบอกดีโอ ซึ่งดีโอก็ไม่ได้อะไรจะได้ของฟรีทำไมต้องโวยวายบอกว่าไม่เอาด้วยล่ะ แต่มันติดตรงนี้ล่ะ ติดตรงที่คยองซูต้องไปกับแบคฮยอนดีโอไม่ชอบเลย แต่ก็คงทำอะไรไม่ได้
“ครับพ่อ”
จากนั้นบรรยากาศการร่วมโต๊ะอาหารก็ผ่านไปจนจบสิ้น ดีโอและคยองซูขึ้นไปเตรียมตัวเตรียมหนังสือไปเรียนให้เรียบร้อย ส่วนคนไปส่งทั้งสองรออยู่หน้าบานเรียบร้อยแล้ว
“พี่น่ะระวังตัวจากคยองซูไว้บ้างก็ดีนะ เห็นทำตัวใสๆ แบบนั้นน่ะมารยา”
“เห้ยพี่ว่าคยองซูก็ดูใสดีหรอก ไม่มีพิษภัยหรอกน่า”
“พี่มันดูคนไม่เป็นว่ะ พี่ลู่หาน”
แบคฮยอนบอกแบบนั้นก่อนจะเดินไปสตาร์ทรถแล้วนั่งตากแอร์รอคยองซู
“คยองซูถ้าเกิดอะไรขึ้น ถ้ามันลวนลามหรืออะไรก็แล้วแต่ชกมันเลยนะ กำหมัดแน่นๆ แล้วอัดไปที่เบ้าตามันรู้หรือเปล่า อย่ามัวแต่ตกใจแล้วก็ร้องไห้นะ นาทีนั้นยังไงก็ต้องเอาตัวรอดรู้มั้ย”
ทางด้านสองแฝดดีโอกำชับน้องชายฝาแฝดขณะเดินลงจากบันได น่าเป็นห่วงจริงๆ
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่าพี่ดีโอ คยองไม่เอ๋อหรอก”
พูดไปแบบนั้นแหละ พูดเพื่อไม่ให้พี่ดีโอเป็นกังวล แต่ในใจนะทั้งกลัวแล้วก็ไม่อยากไปกับคนที่คยองซูแต่งตั้งให้อันตรายเบอร์หนึ่งแบบนั้นแน่
“พอถึงมหาลัยแล้วโทรหาฉันทันทีเลยนะ”
“อื้มJ”
รับปากก่อนจะเดินมาหาลู่หานที่ยืนรออยู่หน้าประตู คยองซูบอกลาลู่หานกับดีโอก่อนจะเดินไปขึ้นรถของแบคฮยอน ไม่นานรถคันนั้นก็ออกไป
“ไปขึ้นรถกันเดี๋ยวสาย”
ลู่หานบอกคนตัวเล็กก่อนจะเดินนำไปที่รถ แต่พอหันหลังมาก็เห็นคนตัวเล็กเดินคุยโทรศัพท์ออกไปหน้าประตูบ้านแล้ว ลู่หานรีบขึ้นรถก่อนจะขับตามออกไป ดีโอยืนเหมือนกับรอใครสักคนที่ไม่ใช่เขาเพราะเขามาจอดรอนานแล้วแต่คนตัวเล็กก็ไม่ขึ้นมาสักที
“นี่ดีโอทำไมไม่ขึ้น”
ลู่หานทนไม่ได้ต้องลงจากรถมาเคลียร์กับคนตัวเล็กให้ได้ ดูท่าว่าจะนิสัยไม่เหมือนกับคยองซูแล้วน่ะสิ
“ไม่ต้องไปส่งหรอก โทรให้จงอินมารับแล้ว จะไปไหนก็ไป”
พูดก่อนจะเดินหนี จงอิน ในที่นี้ก็คือเพื่อนของเขา บ้านจงอินอยู่ไม่ไกลจากนี่เท่าไหร่ เมื่อดีโอโทรไปจงอินก็ตกลงทันที
“จงอินคือใครแฟนงั้นเหรอ เดี๋ยวฉันจะบอกแม่นายว่านายริจะมีแฟนตอนเรียน ไม่สนใจเรียนแถมยังขัดคำสั่งผู้ใหญ่อีกตั้งหาก”
ลู่หานดึงข้อมือดีโอให้หันมามองหน้าเขา ลู่หานไม่ชอบเวลาคุยกับคนที่เด็กกว่าแล้วอีกคนเดินหนี มันเหมือนกับว่าไม่ให้เกียรติกัน
“จงอินไม่ชะ…” ดีโอกำลังจะบอกว่าจงอินไม่ใช่แฟน แต่เมื่อคิดไปคิดมาถ้าบอกว่าไม่ใช่อีกคนก็คงไม่เลิกตื้อแน่ “ไม่ใช่แฟนแต่จงอินคือผัวต่างหาก”
บิดข้อมือออกจากการจับกุม หึรู้จักดีโอน้อยไปซะแล้ว อยากได้คำตอบแบบไหนก็จะจัดแบบนั้นให้แจ่มป่ะล่ะ ลู่หานดูจะอึ้งกับคำตอบของคนตรงหน้า ถึงจะดูเป็นพวกแรงๆ แต่ก็ไม่น่าจะตรงขนาดนี้ มันชักอยากจะเอาชนะแล้วสิ
“เหรอ แล้วอยากมีผัวน้อยมั้ยล่ะ”
ลู่หานยื่นหน้าเขาไปใกล้ใบหน้าเล็ก คนตัวเล็กถดหน้าถอยออกอย่างอัตโนมัติ
“อย่าปากหมานะ”
“รู้ได้ไงว่าปากหมา เคยชิมแล้วรึไง”
ลู่หานกระชากคนตัวเล็กให้เข้ามาหาตัว แล้วยื่มหน้าเข้าไปใกล้กว่าเดิมคราวนี้มันใกล้จนรู้สึกได้ของลมหายใจติดขัดของคนตัวเล็กตรงหน้า ถ้าใครผ่านไปผ่านมาคงคิดว่าเขากำลังจูบเด็กตัวเล็กอยู่หน้า
“ไอ้เหี้ย เอาหน้ามึงออกไป”
เมื่อตั้งสติได้ดีโอก็พ่นคำด่าออกมาทันที แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจผิดไปแล้ว ลู่หานคงกำลังเดือดปุดๆ แน่ที่โดนด่าแบบนั้น ก็ดูสิขบกามจนมันเป็นสันนูนแล้ว
“มากไปแล้วนะดีโอ นายกล้าด่าฉันด้วยรึไง”
“เออมากกว่านี้กูก็กล้า”
ผลักกก!!
เมื่อมาขนาดนี้แล้วก็ต้องเอาให้สุดงัดไม้ตายที่บอกคยองซูไปมาใช้ ในตอนที่ลู่หานกำลังเผลอดีโอก็สะบัดตัวออกมา แล้วก็ปล่อยหมัดเล็กๆ แต่แรงไม่เล็กออกไป เขาเล็งหมัดไปที่เบ้าตาแล้วนะแต่มันพลาดไปโดนมุมปากของลู่หาน แต่ก็ถือว่าไม่เสียเที่ยวเท่าไหร่
พอต่อยเสร็จขาเล็กก็วิ่งหนีทันที แต่ไม่ทันซะแล้วกว่าจะวิ่งได้ลู่หานก็รู้ตัวลู่หานกอดคนตัวเล็กจากด้านหลังแน่น ดีโอดิ้นพยศแต่ก็แพ้แรงของลู่หาน ลู่หานยกร่างคนตัวเล็กจนลอยจากนั้นก็เอาคนตัวเล็กไปไว้ในรถเขา แล้วเขาก็วิ่งไปฝั่งคนขับอย่างเร็ว
รถออกแล้วดีโอไม่สามารถออกไปข้างนอกได้แล้ว ลู่หานยกโทรศัพท์มือถือของตัวเองมาให้คนตัวเล็ก ดีโอถือขึ้นมาอย่างงง
“โทรบอกผัวซะว่าวันนี้ไม่ไปเรียน จะบอกว่าไปไหนก็ได้หรือจะบอกว่าไปกับชู้”
“อะไร!! ไม่พากูไปเรียนแล้วมึงจะพากูไปไหน”
“ถ้ายังไม่เลิกพูดมึงกู ฉันจะจับนายทำเมียตรงนี้แน่”
ดีโอรู้ว่าลู่หานพูดจริงดูเขาทำหน้าสิ มุมปากช้ำๆ นั่นไม่ได้ทำให้ความน่ากลัวปนความหล่อของเขาลดไปเลย คิดผิดแล้วมึงเอ้ยดีโอ
“โทรเดี๋ยวนี้!!!!”
เมื่อดีโอทำท่าไม่สนใจลู่หานก็หันมาตะคอกใส่จนร่างเล็กค่อยๆ กดเบอร์โทรศัพท์ลงไปก่อจะต่อสาย
“แล้วท่าตุกติกล่ะก่อน โดนแน่”
ลู่หานพูดดักคอเพราะเขารู้ คนตัวเล็กนี่ไม่หมดฤทธิ์ง่ายๆ แน่ ที่ยอมทำตามก็เพราะสถานการณ์บังคับ แต่ก็ยังดีที่สถานการณ์บังคับยังยอมทำ ไม่ใช่ดื้อไปซะหมด
เมื่อดีโอบอกจงอินเสร็จว่าตัวเองไม่สบายไปเรียนไม่ได้ ขอหยุดวันหนึ่งจงอินก็ทักท่วงขึ้นมาทันทีว่าดีโอยังโทรหาเขาเมื่อกี้อยู่เลยว่าให้ไปรับ ดีโอก็เลยบอกว่าเพิ่งรู้ว่าเป็นไข้ดูแจ่มใช่มั้ยล่ะ
“เอาคืนไปเลย”
ดีโอดึงมือลู่หานมารับโทรศัพท์โดยไม่กลัวว่ารถจะคว่ำเลยสักนิด ลู่หานรับโทรศัพท์คืนไปก่อนจะต่อสายหาใครสักคนหนึ่ง
“เออไอ้ชานยอล มึงอยู่ห้องป่ะว่ะ กูจะยืมสักหน่อย”
ลู่หานโทรหาชานยอลเพื่อของเขาที่อาศัยอยู่ใกล้กับมหาลัย K ที่เขากล้ายืมห้องก็เพราะชานยอลไม่ค่อยอยู่ห้องหรอก ที่นอนมันส่วนมากจะเป็นคอนโดผู้หญิงซะมากกว่า แล้วลู่หานก็มีกุญแจห้องชานยอลซะด้วย
“เออกูจะพาเด็กไปกรึ๊บ มึงไม่อยู่ก็ดีแล้ว เออๆ แค่นี้แหละกูขับรถอยู่”
พอวางหูก็หันมาแสยะยิ้มให้ดีโอที่นั่งช็อกอยู่ นี่ไอ้ลู่หานมันจะบ้าเหรอว่ะก็บอกไปแล้วไงว่ากูมีผัวแล้ว
คือเงิบกันใช่มั้ย สปอยมาดูรุนแรงแต่นี่อะไร??
55555 อย่าเพิ่งรีบรุนแรงกันสิ
เอาแบบนิ่มๆ ก่อน ตอนหน้ามีมันส์กว่านี้แน่
เม้า + โหวตให้เต็มร้อยด้วยจ้าา
แท็กทวิตด้วย #สองแฝดดโย
ความคิดเห็น