คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Alice in Slot | เฮ้ย!! ......วันเดอร์แลนด์ ??
| Alice in Slot | 'อลิซ...แห่งความเกียจคร้าน'
Slot No.2 : เฮ้ย!! ....วันเดอร์แลนด์ ??
เป็นเวลา 2 ชั่วโมงกว่าแล้วที่อลิซยังคงหลับใหล และยังไม่มีวี่แววว่าจะตื่นเสียด้วย ด้วยความที่อลิซเป็นคนหลับลึกและหลับนานกว่าคนปกติ จึงทำให้บางครั้งคนรอบข้างก็คิดว่าเธอตายไปแล้ว.....
“อย่าบอกนะว่ายัยนี่จะตายก่อนไปวันเดอร์แลนด์...” ปีเตอร์แรบบิทพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองเด็กสาวที่นอนหลับสนิทอย่างเอือมระอา
“ฉันควรจะทำยังไงกับเธอดีนะ!?!” กระต่ายน้อยละสายตาจากหล่อนก่อนจะหันไปมองโพรงไม้ที่เป็นทางผ่านไปสู่อีกโลก...
“โว๊ยยย!! ฆ่าหั่นศพซะเลยดีไหมเนี่ย!” มันสบถเบาๆ ก่อนจะดันตัวอลิซให้ขยับไปใกล้ๆกับโพรงไม้
“ย๊ากกกก!!!” ปีเตอร์แรบบิทใช้แรง(อันน้อยนิด)ทั้งหมดที่มีดันอลิซให้ตกลงไปในโพรงไม้
ผลั่ก!!!
“ปกติฉันต้องลงไปก่อนเธอไม่ใช่เหรอ? = =;;” หลังจากบ่นเบาๆกับตัวเอง มันก็กระโดดลงไปทันที….
<Alice Chapter>
‘อลิซ!’ เสียงของคุณพ่อ...นี่นา
‘อลิซ! เลิกทำตัวแบบนี้สักที! แม่ขอร้องล่ะ’ อะไรกัน....คุณแม่....
‘พ่อ แม่...อย่าว่าอลิซเลยค่ะ หนูก็มีส่วนผิดเหมือนกัน...’ พี่..ทุกคน...ทะเลาะกันเพราะฉันเหรอ??
‘ลูกออกไปเลย....อลิซ!!วันนี้เป็นวันฉลองของเพื่อนแม่นะ! ทำตัวเป็นกุลสตรีหน่อยสิ!’
‘หนูไม่ผิดนะแม่!! ปกติหนูก็เป็นแบบนี้ แม่ไม่เห็นว่าหนูซักคำ!!’
‘นั่นมันอยู่ในบ้านของเรา แต่นี่ลูกมาอยู่ในสังคม ได้อยู่กับคนที่ไม่รู้จัก อีกอย่าง นี่คือสังคมชนชั้นสูง การวางตัวให้เหมาะสมเป็นสิ่งสำคัญที่ลูกควรปฏิบัติ....ต่อจากนี้แม่คงต้องให้ครูมาสอนมารยาทลูกแล้วล่ะ............ตกลงไหมอลิซ?’
‘ไม่!!! ไม่มีทาง! หนูไม่เอาด้วยหรอก ครูสอนมารยาทแต่ละคนโหดอย่างกับสุนัข!!’ อ๋อ...ฉันจำได้ละ....นี่ฉันฝันถึงมันตลอดเลยสินะ....
‘อลิซ!!อย่าพูดแบบนั้น!?! อย่าเปรียบครูเป็นสุนัข ไม่งั้นอลิซก็จะกลายเป็นลูกสุนัขด้วย! ไปลูก กลับบ้านเดี๋ยวนี้!’ ความทรงจำนี้....จริงสินะ ฉันเคยโดนแม่ดุแบบนี้นี่นา..
'เอาล่ะอลิซ...บทเรียนในวันนี้ ฉันจะสอนเกี่ยวกับเรื่องการพูดการจา...การพูดสำหรับชนชั้นสูง เธอจะต้องพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ฟังแล้วไพเราะ และต้องไม่ใช้น้ำเสียงดุดัน ที่สำคัญ เธอต้องไม่พูดเสียงห้วน หรือพูดหยาบคาย และต้องพูดให้ถูกกาลเทศะด้วย ยกตัวอย่างที่ฉันพูดกับเธออยู่ตอนนี้ ฉันจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่ก็ไม่ดูดุดันจนเกินไป และตอนนี้ฉันไม่ได้พูดภาษาในชนชั้นล่าง การใช้สรรพนามก็ไม่ดูประหลาดหรือน่าเกลียดจนเกินไป นี่คือการพูดกับคนที่อ่อนกว่าตน ไหนเธอลองพูดกับฉันซิ....'
มาดามเลซซี่ สอนเกี่ยวกับเรื่องมารยาทการพูด ซึ่งตอนนี้ฉันเห็นตัวเองกำลังบ่นอะไรก็ไม่รู้(บ่นคนเดียวอีกแน่ะ!)
'แต่ที่คุณพูดอยู่มันกำลังทำให้บรรยากาศในห้องเรียนกดดันยิ่งขึ้นนะคะมาดามเลซซี่......' มาดามพยายามข่มอารมณ์ของตนก่อนจะหันมามองหน้าฉัน.....ฉันในฝันน่ะนะ....
'เด็ก.....ไม่ควรใช้คำพูดแบบนี้กับผู้ใหญ่นะจ๊ะ อลิซ' เธอฉีกยิ้ม(อย่างน่ากลัว)ให้กับฉันที่กำลังทำหน้าเบื่อโลกอยู่ในตอนนั้น
'มาดาม....ฉันแค่แสดงความคิดเห็น ว่าการเรียนการสอนของคุณมีบรรยากาศที่กดดันจนฉันหัวแทบระเบิดเพราะกลัวว่ามาดามจะเกิดคลั่งแล้วมาด่าฉันเหมือนมาดามคนก่อน ฉันว่ามาดามเลซซี่น่าจะให้ฉันสอนดีกว่านะคะว่าผู้ใหญ่ควรจะพูดยังไงเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทกับเด็ก!!' ฉันในตอนนั้นเริ่มระเบิดอารมณ์ของตน…นี่ถ้าฉันนั่งไทม์แมชชีนกลับไปแก้ไขได้นะ ฉันคงจะหลับคาโต๊ะเพื่อขจัดปัญหาล่ะ(ไม่ค่อยอ่ะ= =;;)
'อลิซ!!.......เฮ้อ....ฉันว่าแล้วว่าทำไมคุณแม่ของเธอถึงไม่อยากให้เธอออกสังคม....เพราะเธอทำตัวเป็นเด็กไม่เคารพผู้ใหญ่แบบนี้ไงล่ะ สงสัยฉันคงต้องสอนไปลงโทษไปแล้วล่ะนะ' มาดามมองฉันในตอนนั้นด้วยสายตาเหยียดหยาม คาดว่าฉันในตอนนั้นคงเก็บอารมณ์ไม่ไหวแล้วล่ะ.....
'งั้นอลิซขอถามหน่อยสิคะมาดาม.......พวกผู้ใหญ่ที่ชอบดูถูกคนที่ด้อยกว่า หรือดูหมิ่นคนที่มีอำนาจน้อยกว่าเนี่ย....เขาเรียกว่าคนแบบไหนเหรอคะมาดาม ?' โอ๊ะ!!....มาดามเริ่มละ....ควันออกหูแล้ว!!!
'เธอกำลังพูดถึงฉันใช่ไหม อลิซ....'
'ใครจะรับก็รับไปสิคะ....มาดามนึกว่าใช่รึเปล่าล่ะ??' ฉันในตอนนั้นทำหน้าตาใสซื่อ บริสุทธิ์ และร้ายเดียงสาอย่างมาก! รู้สึกสะใจแปลกๆ(?)แฮะ...ฮิๆ~
'หึ!! อย่างหล่อนก็ทำได้แค่พูดกวนชาวบ้านไปวันๆนั่นล่ะ! แล้วเจอกันแน่อลิซ....' มาดามเลซซี่ชี้หน้าฉันในตอนนั้นพร้อมส่งสายตาอาฆาตมาให้ แต่ฉันในตอนนั้นก็ไม่ได้เกรงกลัวซักนิด!
'เอ....แต่อลิซไม่อยากเจอมาดามเลยแฮะ....จะเจอกันวันไหนบอกอลิซได้นะคะ'
'อ้อ!! ฉันไม่มาให้เธอเห็นหน้าหรอก แต่ระวังแล้วกัน...เพราะครอบครัวเธออาจจะอยู่ในวิกฤตเมื่อฉันกลับมา!' มาดามพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมแรงปิดประตูที่ทำเอาฉันสะดุ้ง.......
'แม่!!!! แม่คะ!!'
เสียงของพี่สาวทำให้ฉันตกใจ หลังจากที่มาดามเลซซี่หายไปจากบ้าน ฉันก็เริ่มทำตัวขวางโลกมากขึ้น แต่สิ่งที่ทำให้ฉันเปลี่ยนไปคือ.....การที่บ้านของเราเจอกับเรื่องแปลกประหลาดมากมาย.....
'อะไรลูก!!.....เกิดอะไรขึ้น!?!' แม่ที่หน้าตาตื่นวิ่งลงมาจากชั้นบนซึ่งเป็นห้องนอนของท่าน
'กรี๊ดดดดดดดด!!!! อลิซ!!! แม่คะ!! ช่วยอลิซด้วยค่ะแม่! ช่วยน้องด้วย!!' ยัยเด็กบ้าที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาในบ้านฉันโดยพลการ เสื้อผ้าก็สกปรก โชกไปด้วยคราบโคลนน่าขยะแขยง แถมยังวิ่งมาหาฉันแล้วบีบคอฉันอีก แต่แทนที่ฉันจะกรีดร้องโหยหวนขอความช่วยเหลือจากทุกคน แต่กลับกลายเป็นพี่ฉันที่ขอความช่วยเหลือแทน
'ตาย!!!! ตาย....จะล่มสลาย!!!! ทุกอย่างจะอยู่.....อยู่........เรดควีน.....เรด...เรดควีน!!! ฆ่า!! กลับไป....ฆ่ามัน!!!' ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ดวงตากลมโตสีดำสนิทไร้แววตานั่นจ้องมองมาที่ฉันพร้อมบีบคอฉันแน่นจนหายใจแทบไม่ออก พร้อมพ่นคำพูดประหลาดที่ทำเอาฉันงงเข้าไปใหญ่ ก่อนที่เด็กนั่นจะสลบลงไปนอนกองกับพื้น
'อลิซ....อลิซเป็นอะไรไหม???' พี่สาวของฉันวิ่งเข้ามากอดฉันแน่นแล้วจับหน้าจับแขนฉันด้วยความเป็นห่วง
'แค่ก! ไม่เป็นไรค่ะพี่ อลิซไม่เป็นไร' ฉันยิ้มกว้างๆให้กับพี่สาวเพื่อให้พี่สาวสบายใจ
'พาอลิซไปพักผ่อนเอเลนน่า......ใครก็ได้ช่วยเอาเด็กนี่ออกไปจากบ้านที!!!' แม่สั่งเอเลนน่า หรือแม่นมประจำตัวฉันให้พาฉันขึ้นไปบนห้อง ก่อนจะตะโกนเรียกเหล่ายามเฝ้าประตูคฤหาสน์ให้มาเก็บศพ(?)ยัยเด็กนี่
'เอเลน....เด็กนั่นเป็นใครเหรอ??' เมื่อแม่นมของฉันพาฉันขึ้นมาบนห้อง ฉันก็ถามขึ้นทันที
'เอ่อ...เอเลนไม่ทราบหรอกค่ะ จู่ๆเด็กคนนั้นก็โผล่มากลางบ้านเลย....' เอเลนพูดเสียงเรียบ ก่อนจะหันมามองฉันด้วยความตกใจ
'อุ๊ย!! ค...คุณหนูคะ! รอยนั่นมาจากไหน!?!' เอเลนชี้ไปยังต้นคอของฉัน พลางเอามือปิดปากตนเพราะตกใจไม่หาย
'เอ๊ะ!?...เอ่อ รอยจากเด็กนั่นล่ะมั้ง ไม่มีอะไรหรอก...' ฉันลูบที่ต้นคอของตนก่อนจะยิ้มให้เพื่อไม่ให้เอเลนเป็นห่วง
'ย...ยังไง ให้ฉันทำแผลให้นะคะ...' เอเลนทำท่าว่าจะนึกขึ้นได้ จึงรีบลุกขึ้นแต่กลับถูกฉันดึงให้มานั่งที่เดิม
'เอเลนก็เป็นห่วงอลิซมากไป แผลแค่นี้อลิซไม่เจ็บหรอก เอเลนไปพักผ่อนเถอะนะ' พูดจบฉันก็ดันตัวเอเลนออกไปจากห้องของตนเพื่อให้เธอได้พักผ่อนบ้าง
Alice.. Your Lazy Alice! Alice is dawdle. Alice Wake up ! Call me Alice!! Alice Choose!~ Choose the Brave or the Slot ??
"!!!!!" ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาจากภวังค์ความฝัน เพราะเสียงเพลงประหลาดทำให้ฉันต้องหยุดความฝันเอาไว้ มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่ฉันฝันถึงอดีตเก่าๆ........เก่ามากๆก่อนที่แม่จะ...ตายไป.... เป็นเหมือนเสียงเรียกของเด็กที่พยายามบอกให้ฉันช่วย....ช่วยตื่นขึ้นมา ช่วยเลือกซักอย่าง และช่วยเรียกชื่อของเธอ....ว่าแต่...ที่นี่มันที่บ้าอะไรเนี่ย!?!
ฉันลุกขึ้นยืนก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองข้างบน...มันมีทั้งหนังสือ เปียโน โต๊ะ จาน ชาม ต้นไม้ ฯลฯ เยอะมากๆลอยอยู่บนอากาศ ชักจะแปลกๆละนะ.....
"ตื่นซักที ยินดีต้อนรับ....อลิซ" ฉันหันไปมองทางต้นเสียงทันที....ไอกระต่ายขาวอ้วนเตี้ย(?) นั่นนี่นา!!
"ที่นี่คือวันเดอร์แลนด์...." เจ้านั้นพูดขึ้นพร้อมกับชูนาฬิกาของมันขึ้นมา...นึกว่าสวยนักรึไง = =;;
"ไม่ได้ถาม...เจ้าอ้วน......แต่ก็ขอบคุณที่บอก" พูดจบฉันก็หันไปหันมามองรอบตัวเอง
"น...นี่เธอ!!! นังบ้า! นังอลิซ!! นัง!!! โว๊ยย!! ด่าไม่ออก!" กระต่ายบ้าตะโกนออกมาดังลั่น แล้วกุมขมับตัวเอง...เอ..ฉันไม่ได้ทำอะไรซักหน่อยนี่?
"ก็ไม่ต้องด่าแล้วหุบปากไป....." ฉันหันไปพูดกับมันก่อนจะเดินไปยังประตู.....ประตูอะไรไม่รู้อ่ะ TYT
TALK :: นี่!! ไม่อยากจะเซย์ว่านังอลิซนี้ใช้เวลาแต่งเป็นอาทิตย์!!! กว่าจะสำเร็จเสร็จสิ้นให้ได้อ่าน มันอดอยากสุดยอดจะบอกให้ TT เห็นบอกว่าตอนที่1(บทนำด้วยย่ะ!)มันสั้นเอามากๆเลยล่ะ....โดริเลยขอคำปรึกษาจากท่านโอวี่ซัง~ จนได้มาเป็นบทที่2ในวันนี้นี่ล่ะค่ะ มันใช้เวลานานนะเฮ้ย! เพราะฉะนั้นก็รีบๆอ่าน อ่านเสร็จเม้น เม้นเสร็จกดโหวต ก็แค่นั้นอ่ะ! ไม่ตายหรอกค่ะ >w<
ความคิดเห็น