คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ....... Chapter II ยัดเหยียด.......
....... Chapter II “ยัดเหยียด”.......
“ตะ แต่งงาน!! ปู่ค่ะทำแบบนั้นไม่ได้นะหนูเพิ่ง 18 เอง” ซานาดะโวยวายขึ้นทันทีทันใด ใครมันจะยอมได้ล่ะตัวเองต้องไปแต่งงานกับผู้ชายที่เพิ่งเจอหน้าแค่ครั้งเดียว “พ่อกับแม่อย่าเอาแต่เงียบช่วยพูดอะไรมั้งสิค่ะ!!”
“ไม่มีอะไรพ่อต้องพูดเพราะมันเป็นเรื่องปู่กับเพื่อนของท่านสัญญาเอาไว้แต่หนุ่ม ๆ แล้วว่าจะให้ลูก ๆ หรือไม่ก็หลานแต่งงานกัน โชคดีจริง ๆ ที่ฉันไม่ได้เกิดเป็นผู้หญิง” มาดพ่อผู้เคร่งขรึมหายไปในทันที “ปล่อยวางแล้วแต่งงานไปเถอะอยู่ ๆ ไปเดี๋ยวก็รักกันเอง” นี่มันไม่ใช่คำพูดที่จะหลุดออกมาจากปากของคนเป็นพ่อเลย
“แต่ยังไงหนูก็ไม่ยอมเด็ดขาด...หนูยังเด็กเกินไปที่จะแต่งงาน!!” ค้านหัวฝาจนฝาพังดูจากสภาพการณ์แล้วคำตอบก็คงต้องเป็นเอกฉันท์คือ แต่งชัวร์ 100% “เก็นโกะไม่ต้องห่วงหรอกดูคุณย่าของลูกสิท่านแต่งงานตอนอายุรุ่นเดียวกับลูกยังไม่มีปัญหาอะไรเลย” เหมือนคำปลอบใจแต่ทำไมซานาดะกลับไม่ได้รู้สึกแบบนี้เลยสักนิด
“แต่ว่าแม่ค่ะ....”
ซานาดะทำหน้าเบ้อยากปฏิเสธแทบตายแต่ว่า... “เก็นโกะพอเถอะรู้ ๆ อยู่ว่าแกเถียงปู่ไม่เคยขึ้น....แถมแกตกลงไปดูเข้าพิธีดูด้วยตัวเองเลยไม่ใช่เหรอ” เธออึ่งเป็นครั้งที่ 2 ในรอบของวันนี้
“จะบ้ารึไง! ฉันไปตกลงตอนไหนไม่ทราบ....เดี๋ยวก่อนวันนั้น...มิน่าพี่สะใภ้กับแม่ถึงจับฉันใส่ไอ้กิโมโนนั่น นี่ไม่คิดจะถามความเห็นเลยใช่มั้ยว่าฉันตกลงปลงใจจะไปรึเปล่า! แล้วฝ่ายนู้นล่ะเขายอมมาหรือโดนบังคับเหมือนอย่างฉันโดนกัน” เธอระบายทุกสิ่งทุกอย่างในใจออกมาจนหมด
“คุนิมิสึคุงยอมตกลงมาเองไม่งั้นจะบินจากเยอรมันกลับมาเรียนต่อที่ญี่ปุ่นอีกทำไม...ถ้าไม่ใช่เรื่องนี้.....ดู ๆ ไปเหมือนเจ้าหนุ่มจะสนใจเธอพอตัวเลยนะ” คำพูดของพี่ชายไม่ได้ทำให้ซานาดะรู้สึกใจเย็นลงเลยสักนิด
“พี่ค่ะ....ขอให้ลูกคนที่ 2 ของพี่เป็นกระเทย” คำแช่งของซานาดะทำให้คนเป็นพี่ต้องสะอึก “แกอย่ามาทำให้โครงการทำน้องให้ลูกชายฉันต้องเสียสิ!” พูดจบปุบภรรยาก็หันมามองค้อนทันที ซานาดะแอบทิ้งระเบิดลูกใหญ่ให้พี่ชายจนได้
“ยังไงหนูก็ไม่แต่งเด็ดขาด!!”
พูดคำไหนต้องเป็นคำนั้นยืนยันนอนยันนั่งยันจนเจ็บสีข้างซานาดะยังคงมีเพียงคำตอบเดียว “นิสัยหัวดื้อหัวรั้นแบบนี้ถอดแบบพ่อไม่มีผิดเลยนะ...แต่ไม่ว่าลูกจะปฏิเสธยังไงลูกก็ต้องแต่งเพราะบ้านเทะสึกะตกลงจะให้ลูกแต่งงานคุนิมิสึคุงแล้ว” แต่ท้ายที่สุดยังไงก็ต้องลงเอยด้วยการแต่งงานเหมือนเดิม
“พูดแบบนี้ทำไมแม่ไม่ไปแต่งเองเลยล่ะค่ะ!!” พูดซะคนเป็นพ่ออยากเอาขี้เถ้ามายัดปากลูกสาวคนนี้ซะเหลือเกิน “แม่มีพ่อแล้วแม่จะแต่งอีกรอบทำซากอะไรล่ะ ไม่รู้ล่ะยังไงลูกก็ต้องแต่งงานเพื่อคุณปู่...”
“ไม่น่า!!!!!”
ที่โรงเรียนสาธิตวิทยาลัยริคไคแผนกมัธยมปลาย...วันนี้ทั้งวันซานาดะเล่าสิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืนให้เพื่อนสาวทั้ง 2 ฟัง “....ไม่อยากแต่งงานเลย” เอามือเท้าคางนั่งถอนหายใจแบบนี้ตั้งแต่เช้า
“แต่นึกไม่ถึงเลยนะว่าคนที่จะได้แต่งงานคนแรกในหมู่พวกเรา 3 คนจะเป็นเก็นโกะน่ะ” ยูคิมูระพูดไม่ได้สนใจความรู้สึกของซานาดะเลยสักนิด “แถมเก็นโกะยังเป็นสาวที่เกลียดผู้ชายเข้าไส้อีกต่างหาก มิน่าคนโบราณถึงชอบพูดบ่อย ๆ เกลียดอะไรจะได้เจออย่างนั้น” อันนี้ไม่ใช่แค่ยูคิมูระแล้วเพราะงานนี้ยานางิก็ขอร่วมวงแซวเพื่อนด้วย ฝ่ายซานาดะแทบจะเอาหน้ามุดในดินไม่ต้องออกมาพบผู้คนอีก
“นี่พวกเธอจะช่วยฉันหรือเปล่า...” ซานาดะทำหน้ามุ่ยไม่รู้ว่าตัวเองคิดถูกหรือผิดที่เอาเรื่องมาบอกพวกยูคิมูระ “จ๊ะ ๆ แต่พวกฉันอยากรู้ว่าใครกันเหรอที่จะมาเป็นว่าที่สามีของสาวแกร่งเก็นโกะ” ยูคิมูระยังไม่แซว
“เทะสึกะ คุนิมิสึ....” ซานาดะทำหน้าเหมือนนึกอะไรออกแต่ความรู้สึกมันเบาบางจนไม่สามารถพูดออกมาได้ “เทะสึกะ....รู้สึกว่าฉันได้ยินชื่อนี้มาก่อน” ยานางิหยิบไอแพคเครื่องโปรดของตัวเองออกมาเธอนั่งเลื่อนดูตรงนู่นตรงนี้ตั้งนานกว่าจะเจอข้อมูลที่เธอต้องการ
‘ว่าที่นักเทนนิสดาวรุ่งคนใหม่ของวงการเทะสึกะ คุนิมิสึยกเลิกการแข่งขันทุกแมทอย่างไม่ทราบสาเหตุที่แน่ชัดโดยอ้างเหตุผลแค่ว่าจะกลับไปเรียนที่ประเทศบ้านเกิด’ พาดหัวข่าวตัวใหญ่บนหน้าจอทำเอาซานาดะต้องนั่งอึ่งใครจะไปคิดว่า ไอ้แว่นเงียบที่จะสามีของเธอจะดังขนาดนี้... “เทะสึกะ คุนิมิสึ อายุ 18 ส่วนสูง 186 cm น้ำหนัก 58 kg เป็นหนุ่มมาดขรึมหน้าตาหล่อเหลามากจนมีแฟนคลับไปของตัวเอง ผลการเรียนติดอันดับท็อปของประเทศ สามารถเล่นกีฬาได้เกือบทุกชนิด ฐานะทางบ้านก็ดีแถมถูกตั้งฉายาว่า “คุณชายเพอร์เฟค” ข่าวที่ได้ยินล่าสุดคือ เดินทางไปเรียนเยอรมันเพื่อจะขึ้นเป็นโปรเทนนิส” ข้อมูลของยานางิยังคงดีเยี่ยมไม่มีเปลี่ยนแปลงเลยสักนิด
“น่าอิจฉาจังนะ...มีผู้ชายหน้าตาดีแบบนี้มาเป็นสามี” ยูคิมูระพยายามเน้นคำสุดท้ายให้มากที่สุด “เซระมาเปลี่ยนตัวกับฉันมั้ย?...ฉันไม่อยากแต่งงาน” โยนว่าที่สามีไปให้เพื่อนอีก...
“ไม่ดีกว่าหนุ่มแว่นแบบนี้ไม่ใช่สเป็คฉันหรอก...ดู ๆ ไปแล้วฉันว่าเธอกับเขาเหมาะสมกันดีนะ อีกคนเงียบอีกคนขี้โวยวายอยู่ด้วยกันรอดอยู่แล้ว ฮ่า ๆ” ยูคิมูระพูดติดตลกไม่ได้ดูเลยว่าเพื่อนเป็นยังไง
“เธออยากโดนฉันตบมั้ยเซระ?” ซานาดะทำหน้าเซ็ง ๆ
ยูคิมูระยิ้มเบา ๆ ก่อนจะเอานิ้วแตะที่ริมฝีปากเบา ๆ เพื่อทำให้ตัวเองดูน่ารัก “ว่าแต่ทำไมเธอต้องแต่งงานกับเขาด้วยล่ะ...” ซานาดะหันไปมองก่อนจะชักสีหน้าเบื่อหน่าย “ปู่ไปสัญญาอะไรกับปู่ของเทะสึกะก็ไม่รู้บอกจะให้ลูกหรือหลานแต่งงานกันแล้วผลซวยมาโดนที่ฉันไง...แต่งงานเหรอแค่มองหน้าผู้ชายฉันก็ไม่อยากจะมองเลย...ฉันเกลียดหนอนดุ้น”
“ก็ถือว่าได้ทำเพื่อศักดิ์ศรีของปู่เธอนะ...” ซานาดะไม่ได้รู้เรื่องเลยว่าแม่ของเธอบอกให้เพื่อนช่วยกล่อมให้เธอยอมตกลงแต่งงาน “แต่ฉันยัง..........” ซานาดะยังคงลังเลใจจนไม่ได้สังเกตว่า พี่ชายโทรมาหาเธอ
“พี่มีอะไรค่ะ....เอ๋! ตอนเย็นนี้เหรอ? ใครมารับค่ะ...ไม่เอานะ!!!”
ที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ แถวย่านจิยูกะโอกะ เทะสึกะกำลังนั่งจิบชาขณะที่นั่งอ่านหนังสือไปพลาง ๆ อยู่ในมุมเงียบที่สุดของร้านแต่ความหล่อเหลาของเขากำลังเชื้อเชิญให้สาว ๆ น้อยใหญ่แห่กันมานั่งในร้าน (เทะสึกะไปที่ไหนร้านนั้นค้าดีจนทะลุเป้าทุกร้าน)
“เทะสึกะ ขอโทษที่ทำให้รอ...” หนุ่มสาวคู่หนึ่งมาโต๊ะของเทะสึกะ ชายหนุ่มมีรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว ผมสั้นสีดำสนิท สวมแว่นตาหนาทำให้ไม่สามารถเห็นดวงตาเรียวของเขาได้ สันจมูกโด่ง ริมฝีปากเรียว ส่วนเด็กสาวตัวเล็กบอบบาง ผิวขาวเนียนอมชมพู ผมสั้นสีน้ำตาลประบ่ายาวสวยราวกับแพรไหม ใบหน้าสวยใสเหมือนกับตุ๊กตา ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเหมือนตาลูกกวาง แก้มป่อง ๆ สีชมพูระเรือ จมูกโด่งสวย ริมฝีปากอวบอิ่มสีลูกพีชเพียงแค่แต่งหน้าอ่อน ๆ ก็ทำให้เด็กสาวดูมีเสน่ห์ขึ้นมาแล้ว
“อินูอิ ฟูจิไม่ได้เจอตั้ง 2 ปีดูไม่เปลี่ยนไปเลยนะ” พูดน้ำเสียงเรียบเฉยไม่ค่อยแสดงอารมณ์หรือชักสีหน้าตามนิสัยของเจ้าตัว “แล้วพวกโออิชิล่ะไม่ได้มาด้วยเหรอ?”
“ช่วงนี้โออิชิต้องไปเรียนกวดวิชาไม่มีเวลาว่างแบบพวกฉันหรอก” อินูอิตอบก่อนจะสั่งอะไรมาทานกับฟูจิ 2 คน “แต่ฉันแทบไม่อยากเชื่อเลยตอนที่เห็นข่าวของนายคิดยังไงถึงกลับมาญี่ปุ่น...คนอย่างนายไม่น่าเลิกล้มอะไรง่าย ๆ นะ”
เทะสึกะจ้องใบหน้าที่ต้องการฟังเหตุผลจากเขา “ฉันกำลังจะแต่งงาน....กับหลานของเพื่อนคุณปู่” เงียบกันทั้งโต๊ะจนได้ยินเสียงเม้าของสาว ๆ ในร้านซึ่งกว่าครึ่งเม้าเรื่องเทะสึกะ
“ตะ แต่งงาน!? นายล้อเล้นใช่มั้ยเทะสึกะ” ตามปกติมันควรจะดีใจที่เห็นเพื่อนกำลังแต่งงานแต่ว่าในวัยตอนนี้มันดูไม่เหมาะสมเท่าไร (แต่ก็มีกันบ่อย) “แล้วเจ้าสาวของนาย...เธอยอมเหรอ?”
“ไม่รู้สิ...ฉันเคยเจอเธอครั้งเดียวในพิธีดูตัว” เทะสึกะพยายามนึกถึงตอนที่เขาเจอซานาดะครั้งแรก แค่แววเดียวก็มองออกว่าเธอโดนบังคับให้มาเข้าพิธีดูตัวแต่สิ่งหนึ่งที่เทะสึกะมั่นใจที่สุดคือเธอเป็นผู้หญิงหัวดื้อหัวรั้นที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา “แต่ฉันจำชื่อของเธอได้...ซานาดะ เก็นโกะ”
แค่ได้ยินฟูจิก็เหมือนกับนึกอะไรบางอย่างออก “ซานาดะ เก็นโกะ....ฉันว่าฉันรู้จักเธอนะ” 2 หนุ่มรีบหันหาไปหาเธอทันที “อามาเนะเธอรู้จักผู้หญิงคนนั้นด้วยเหรอ?” แววตาของเทะสึกะบ่งบอกออกมาว่าเขาจะรู้เรื่องของซานาดะมากจริง ๆ
“แน่นอนอยู่แล้ว ไม่มีใครในคานางาวะที่ไม่รู้จัก 3 ราชินีของริคไค” 2 หนุ่มหันไปจ้องหน้ากัน “3 สาวสวยของสาธิตริคไค ทั้งสวย ดูดีมีชาติตระกูล ผลการเรียนและกีฬาก็อยู่ระดับสูงแถมแต่ละคนยังมีเสน่ห์เฉพาะตัว....คนแรกคือ ยูคิมูระ เซระ ประธานชมรมศิลปะ สาวมาดคุณหนูผู้เพียบพร้อม ร่าเริง สดใสแล้วก็เป็นคนสนุกสนานตลอดเวลาได้ยินว่าเคยโดนทาบทามให้เป็นนางแบบปกนิตยสารแต่ปฏิเสธไป...
...ต่อมาก็คือ ยานางิ เรนกะ ประธานชมรมชงชาผู้เรียบร้อยอ่อนโยน ใบหน้ามักมีรอยยิ้มอบอุ่นประดับอยู่ตลอดแต่ค่อนข้างรักนวลสงวนตัวเพราะแบบนั้นหรือเปล่าก็ไม่รู้ที่ทำให้หนุ่ม ๆ ที่อายุมากกว่าติดใจเธอ
.....ส่วนคนสุดท้าย ซานาดะ เก็นโกะ ประธานชมรมเคนโด้หญิงเป็นแชมป์ในอินเตอร์ไฮด์ 2 ปีซ้อนขึ้นชื่อว่าเกลียดผู้ชายที่สุดในบรรดา 3 คน ไม่ค่อยรู้ข้อมูลส่วนตัวมากนักแต่รู้อย่างเดียวว่าเธอมีร่างกายที่แสนเซ็กซี่สามารถเย้ายวนผู้ชายให้มาติดกับได้”
แค่ได้เท่านี้เทะสึกะก็ถึงกับต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ ๆ เพราะไม่เคยคิดว่าซานาดะจะมีความนิยมมากถึงขนาดนี้ถ้าเกิดมีคนรู้เรื่องเข้าล่ะก็ได้เกิดปัญหาใหญ่แน่นอน “เทะสึกะแล้วนายจะแต่งงานเมื่อไร...” อินูอิถาม
“ไม่รู้สิ ผู้ใหญ่เป็นคนตัดสินใจเองแต่คงจะอีกไม่นาน” เทะสึกะตอบจะรู้สึกได้ถึงแรงสั่นจากมือถือของตัวเองเขารับสายแล้วพูดคุยกันอยู่สักพักก่อนลุกขึ้นจากโต๊ะ “โทษนะ แต่ฉันต้องไปแล้ว”
“เรื่องงานแต่งสินะ...แต่งเมื่อไรก็โทรมาบอกด้วยล่ะเดี๋ยวฉันจะอาสาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้เอง” เทะสึกะพยักหน้าเบา ๆ กับคำพูดเล่น ๆ ของอินูอิ เขาเดินไปที่หน้าร้านยืนโบกรถแท็กซี่ตรงไปยังโรงเรียนของซานาดะ
3 สาวเพิ่งลงมาจากตัวอาคารทุกสายตาจับจ้องมาที่พวกเธอแต่มันก็ไม่เท่ากับสาวญี่ปุ่นมุงที่หน้าโรงเรียน ทั้ง 3 คนต่างมองหน้ากันด้วยความสงสัยก่อนจะเดินเข้าไปดูก็พบกับเทะสึกะที่กำลังโดนสาว ๆ ล้อมหน้าล้อมหลัง “มะ หมอนั่น!? มาโรงเรียนฉันได้ยังไง” ซานาดะถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเห็นเทะสึกะส่วนเพื่อนสาวก็ได้แต่ยืนอมยิ้ม
“....กำลังรอเธออยู่เลย...” เมื่อสายตา 2 คู่ประสานกันอีกครั้งเทะสึกะก็เดินตรงเข้าไปหาซานาดะทันที พอสาวคนอื่นเห็นอย่างนั้นก็ทยอยกันเดินออกไป “นายมารอฉันทำไม?” ซานาดะชักสีหน้าไม่พอใจที่เจอเทะสึกะ
“แม่ของเธอมาให้ฉันมารับเธอน่ะสิ....ไปกันเถอะ” เทะสึกะไม่คิดฟังคำตอบของซานาดะนึกอยากจะพาไปก็ไปเดี๋ยวนั้นเลย เขาจับมือซานาดะแล้วลากเธอให้ขึ้นรถแท็กซี่ ปล่อยให้ 2 เพื่อนสาวยืนมองพวกเขา “เมื่อกี้เขาจับมือเก็นโกะใช่มั้ย?” ยูคิมูระถามเพื่อความแน่ใจ
“ใช่...ยอดเลยนะผู้ชายในโรงเรียนเราพยายามแทบตายเพื่อจะได้แตะต้องตัวซานาดะแต่หมอนั่นแปบเดียวก็เรียบร้อยแล้ว”
รถแท็กซี่พาหนุ่มสาวไปในตัวเมือง....เด็กหนุ่มเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาฝ่ายเด็กสาวก็ทำหน้ามุ่ยพอเธอว่าจะพาเธอไปไหนก็ไม่มีเสียงตอบจากชายหนุ่มมันยิ่งทำให้เธอหงุดหงิด ใช้เวลาเกือบ 40 นาทีกว่ารถจะจอด ซานาดะเดินลงจากเงยหน้ามองคอนโดหรูตรงหน้าก่อนเทะสึกะจะเข้ามาโอบไหล่เธอแต่เธอสะบัดตัวออก
“พ่อแม่ของพวกเรากำลังรออยู่รีบไปเถอะ” พอผู้เป็นแม่ของทั้งคู่เห็นว่าพวกเขาเดินมาด้วยกันก็อดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ได้ “คุนิมิสึคุงขอบคุณมากนะจ๊ะที่อุตส่าห์ไปรับน้องให้” แม่ซานาดะกล่าวชมและลูบผมของเทะสึกะราวกับเป็นลูกของตัวเอง ฝ่ายซานาดะก็ยืนบ่นงึมงำอยู่ข้าง ๆ พี่ชาย
“เอาล่ะ เมื่อตัวเอกมากันแล้วพวกเราก็ขึ้นไปข้างบนกันเถอะ” พ่อของเทะสึกะเดินนำทุกคนไปยังชั้นบนสุดของคอนโดและเดินตรงไปอีก 2 – 3 ห้องก่อนจะเปิดประตูเข้าไปแค่เห็นการตกแต่งภายในก็ทำให้ซานาดะต้องตะลึง....
....ห้องที่ถูกตกแต่งโดยใช้ไม้เป็นส่วนใหญ่ ห้องนั่งเล่นกับห้องทำงานถูกจัดให้อยู่พื้นที่เดียวกัน ชุดโซฟา ชั้นวางทีวีติดผนังทำจากไม้ ตัดกับผนังสีขาว โต๊ะทำงานไม้ยาวติดผนัง เป็นมุมทำงานเล็กๆ ....ทางเดินระหว่างห้องนั่งเล่นและห้องนอน จัดให้เป็นห้องรับประทานอาหาร โต๊ะกระจกกลมเล็กๆกับเก้าอี้สีดำ ตู้ปลาสองตู้ให้ความสวยงามและสร้างความเพลิดเพลินระหว่างรับประทานอาหาร .....ห้องนอน ใช้เคาเตอร์ติดผนังรอบห้อง เป็นการประหยัดพื้นที่ เตียงทำจากวัสดุที่สะท้อนกับแสงไฟให้บรรยากาศโรแมนติกในยามค่ำคืน พรมปูพื้นสีดำแบบเรียบๆ ประตูบานเลื่อน กระจกฝ้า ให้ความเป็นส่วนตัว โคมไฟตั้งโต๊ะสีขาวทั้งสองด้าน ให้แสงสว่างเวลาอ่านหนังสือ.....ห้องน้ำ บุผนังด้วยหินอ่อน และกระเบื้องสีดำ อ่างอาบน้ำแบบฝัง อ่างล่างหน้า ชักโครก สีขาว ตกแต่งด้วยโคมไฟติดเพดานและโคมไฟติดผนังเพิ่มความสว่างให้ห้องน้ำ...ส่วนของห้องครัว เน้นโทนสีเหลืองของไม้ ติดเคาเตอร์ไม้ ให้ความโดดเด่น ปูผนังด้วยกระเบื้องคอนกรีตสีเทา ระหว่างทางเดินห้องครัว เพิ่มความมีสไตล์ด้วยการปูผนังอิฐ.....
“สวยจัง....แล้วพวกพ่อพาเรามาที่นี้ทำไมกันค่ะ” ซานาดะถามอย่างสงสัยที่พามาดูห้องหรูแบบนี้
“เก็นโกะ....พ่อกับแม่ลองมาคิดดูแล้วการที่ลูกปฏิเสธการแต่งงานอาจจะเป็นเพราะลูกยังไม่รู้จักคุนิมิสึคุงพอ เพราะงั้นแม่ก็เลยคิดว่า....” ในใจซานาดะกำลังลุ้นอยู่ว่าแม่จะบอกให้ยกเลิกการแต่งไป “แม่จะให้ลูกกับคุนิมิสึคุงอยู่ด้วยกันในฐานะคู่หมั้นเพื่อให้พวกลูกได้รู้จักกันมากขึ้นยังไงล่ะจ๊ะ”
เหมือนมีฟ้าผ่ากลางกบาลโดนจนแต่งงานก็ซวยอยู่แล้วต้องมาอยู่กับผู้ชายอีกเป็นความซวยซ้ำซ้อนจริง ๆ เลย “ยะ อยู่ด้วยกัน!? แม่จะไม่ให้หนูตอบเลยใช่มั้ยคิดเองเออเองทำเองตลอดเลย” ซานาดะทำท่าไม่ยอม
“ก็มีลูกหัวดื้อแบบนี้ไงแม่ถึงต้องมาจัดการด้วยตัวเอง...” ซานาดะพยายามจะอ้าปากเถียงแต่ว่า... “ไม่ต้องเถียงอะไรทั้งนั้น ลูกต้องย้ายเข้ามาอยู่ที่นี้ในวันนี้ของทุกอย่างของลูกแม่ขนเอามาให้หมดแล้วอย่าคิดปฏิเสธซะให้ยากเลย...” แม่ซานาดะไม่ยอมปล่อบโอกาสให้ซานาดะได้ทำอะไรสักนิด.....
“ไม่น่า!!!!!”
ความคิดเห็น