คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter one : hibari mizuki
Chapter one : hibari mizuki
สองเดือนก่อน เธอถูกส่งตัวมาที่ญี่ปุ่นตามคำสั่งของพ่อแม่บุญธรรมของเธอ ให้มาอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับลูกชายของพวกเขา และย้ายมาเรียนที่โรงเรียนมัธยมต้นนามิโมริที่ลูกชายของครอบครัวนี้ดูแลอยู่
เธอคนนี้คือ ฮิบาริ มิสึกิ หรือชื่อเดิมว่า ท้องฟ้า อายุ 15 ปี สัญชาติไทยแท้ๆ เป็นเด็กผู้หญิงร่างเล็กผอมบาง ผิวขาว ผมดำยาวถึงกลางหลัง
วันแรกที่มิสึกิย้ายมาที่นี่นั่น เธอถูกจัดห้องให้อยู่ชั้นปี 2 - A ถึงแม้จะอายุ 15 ก็ตาม แต่เพราะหน้าเธอเด็กกว่าอายุนิดหน่อยเลยไม่มีใครจะเอะใจเรื่องอายุสักนิด
“ฮิบาริ มิสึกิค่ะ ฝากตัวด้วยนะค่ะ”
เมื่อทั้งห้องรู้ว่าเธอเกี่ยวข้องอะไรกับประธานคุมกฎโรงเรียนแห่งนี้ ส่วนใหญ่ก็ไม่กล้าคุยกับเธอซักเท่าไหร่ มิสึกิก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะคิดว่าเดี๋ยวพวกเขาก็ลืมกันไปเอง มีแต่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั่นที่คุยกับเธอเป็นคนแรก
“ฉัน...ซาซางาวะ เคียวโกะจ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ มิสึกิจัง” ผู้หญิงคนนั้นแนะนำตัวและเพื่อนของเธอที่หน้าตาดูผู้ใหญ่กว่ามาก
“คุโรคาว่า ฮานะ ยินดีที่ได้รู้จัก” ฮานะเอ่ย “ว่าแต่เธอเกี่ยวข้องอะไรกับประธานสุดโหดนั่นเหรอ”
“เคียวยะน่ะเหรอ?” มิสึกิถาม “เขาเป็นพี่ชายบุญธรรมฉันน่ะ”
“หา!!!!!!!!!!!!!!!”
ทั้งห้องร้องลั่น นี่สรุปก็คือทั้งห้องไม่ได้ฟังที่อาจารย์เขาสอนเลยสินะ
“นี่พวกเธอไม่สนใจที่ฉันสอนรึไงกันห๊ะ!!” อาจารย์ถามอย่างหงุดหงิดแล้วส่งสายตาดุมาที่มิสึกิ ทั้งห้องจึงก้มหน้างุดๆ สนใจเรียนต่อ “ถึงเธอจะมีอำนาจแค่ไหน แต่ควรให้ความร่วมมือกับการเรียนบ้างนะ คุณฮิบาริ”
“ค..ค่ะ” นี่เธอก็ผิดเหรอเนี่ย แค่ตอบในสิ่งที่เขาถามนี่
ที่อยู่เมืองไทย คุยปากเป็นนกกระจอกขนาดไหน ก็ไม่เห็นจะสน สั่งงานแล้วชิ่งหนี จบ!
จากนั้นไม่นานเธอก็มีเพื่อนมากมาย ไม่ว่าจะเป็น เคียวโกะ ฮานะ สึนะโยชิที่ทั้งห้องให้ฉายาว่า สึนะจอมห่วย เมื่อเธอได้ยินแบบนั้นก็อดสงสารเด็กหนุ่มไม่ได้ หน้าตาก็น่ารักดีออก ทำไมได้ฉายาแบบนั้นเอาได้ และยามาโมโตะ ทาเคชิ นักเบสบอลสุดฮอตแสนอารมณ์ดี เป็นคนที่มิสึกิถูกคอที่สุดซะด้วย ถึงจะมี ปรู๊ดๆ ชะวิบๆวับๆ อะไรที่คนอื่นไม่เข้าใจ แต่เธอดันเข้าใจก็ตาม
สุดท้ายก็เป็นโกคุเดระ ฮายาโตะ หนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นอิตาลีขึ้โมโห ชอบโวยวายและสูบบุหรี่ บ้างก็หยิบไดนาไมด์มาอะละวาดบ้าง โดยที่มิสึกิก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เจ้าตัวเอาซ่อนไว้ส่วนไหนของร่างกาย
แต่พอสึนะร้องห้าม เจ้าตัวก็หยุดอาละวาดกลายเป็นหมาที่เชื่องกับเจ้าของซะงั้น!
ช่างเป็นคนที่แปลกชะมัด!
ทุกวันที่หลังเลิกเรียน หรือทำเวรประจำวันเสร็จพวกเคียวโกะก็จะพาเธอเที่ยวชมเมืองนามิโมริ และรู้จักกับมิอุระ ฮารุ นักเรียนจากโรงเรียนหญิงล้วนมิโดริ และเธอก็เพิ่งรู้ด้วยว่า ฮารุ สาวไฮเปอร์คนนี้ชอบสึนะสุดหัวใจ แล้วบอกว่าจะเป็นนายหญิงของมาเฟียให้ได้
มาเฟีย?
นั่นล่ะที่เธองง เมื่อจะลองถามเคียวโกะ ก็ดูจะไม่ได้เรื่องเพราะว่า
“ฮารุจังนี่ล่ะก็...น่าสนุกจังเลยนะ ฉันอยากลองเป็นบ้างจัง”
เอ๋? มาเฟีย น่าสนุกขนาดนั้นเชียว
จากนั้นเวลาห้าโมง เธอก็ลาพวกเคียวโกะกลับบ้าน
“กลับมาแล้วค่ะ” แน่นอนว่าไม่มีใครอยู่เหมือนเดิม เพราะคนเป็นเจ้าของบ้านนั่น ไม่ค่อยกลับบ้าน
“กลับช้านะ มิสึกิ”
“เอ๋? วันนี้พี่กลับบ้านด้วยเหรอ” เธอหันไปมองหน้าประตูก็เห็นร่างของเจ้าของบ้านหลังนี้นั่นยืนมองเธอด้วยสายตาหงุดหงิด
“ก็นี่มันบ้านฉัน ทำไมฉันจะกลับไม่ได้”
“ขอโทษที่ถามค่ะ..”
เจ้าตัวไม่พูดอะไรก่อนจะเดินเข้าห้องไป
แล้วนั่นมันห้องอะไรล่ะนั่น? =_= ช่างเถอะไปทำอาหารเย็นดีกว่า
“นี่ พี่จะกินข้าว...”
ตุบ! ปั่ก! เจี๊ยก! เคี้ยก! อ้าก!
“อะ...เร๊ะ?”
โครม! เปรี้ยง! กรี๊ด! แว้ก!
“อะ...เอ่อ พี่เคียว- -”
“หือ? มีอะไร”
“=[]=”
พอเธอเลื่อนบานประตูเปิดออกก็ถึงกับช็อคกับสภาพภายในห้องที่ฮิบาริเพิ่งเข้าไปได้ไม่กี่วินาที ตรงข้ามของห้องนั่นเป็นระเบียงนอกสวนกว้างที่บ่อน้ำที่ใส่ปลาคาร์ฟไว้ เบื้องหลังที่ปูไปด้วยพื้นหญ้านั่นมีร่างคนใส่ชุดนักเรียนชายทรงผมประหลาดนอน(เกือบ)ตายเกลื่อน
สวนที่เธอชอบตอนนี้อาบไปด้วยเลือดซะแล้ว ส่วนผู้กรณีนั่นยืนหันมามองเธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด ในมือทั้งสองข้างมีอาวุธพลองเหล็กหรือที่ทุกคนเรียกว่าทอนฟาอยู่
“แค่เล่นกับพวกสัตว์กินพืชเท่านั่นเอง”
“สัตว์กินพืช?”
คนเนี่ยนะ!?
ถึงว่า...ทำไมคนทั้งโรงเรียนถึงกลัวคนๆนี้
และนั่นคือชีวิตประจำวันของฮิบาริ มิสึกิคนนี้นั่นเอง ต่อจากนี้มาเริ่มเรื่องจริงกันดีกว่า....
วันนี้เป็นวันเสาร์
ยามเช้าของวันหยุดวันแรกของสัปดาห์ มิสึกิตื่นขึ้นมาจาการปลุกของเสียงประหลาด
“ฮิบาริ ฮิบาริ”
จะเรียกอะไรกันนักกันหนาเนี่ย คนจะหลับจะนอน วันหยุดทั้งที
“ฮิบาริ ฮิบาริ สีเขียวขจี นามิโมริ ไม่ใหญ่ไม่เล็ก พอประมาณ....”
เสียงมันสุดยอดมาก แหลมได้อีก
“เสียงดีจริงๆนะ”
ตรงไหมไม่ทราบค่ะ คุณพี่...
เวลา 07.00 น. มิสึกิตัดสินใจลุกจากฟูกที่แสนนุ่มในห้องมาจัดการกิจวัตรส่วนตัวแล้วเดินออกมาจากห้องนอน ก็เกือบชนกับบุคคลที่อยู่หน้าห้อง
“อรุณสวัสดิ์ ยัยตื่นสาย” ฮิบาริเอ่ยทักทายคนเป็นน้องด้วยเสียงเรียบๆ บนหัวมีนกสีเหลืองตัวโปรดของพี่ท่านอยู่ นั่นทำให้มิสึกิไขความกระจ่างได้แล้วว่า ทำไมเสียงแหลมๆร้องเพลงโรงเรียน กับเสียงชมมันได้ยินชัดเจน
ก็คุณพี่ท่านมายืนอยู่หน้าห้องนี่ไง!
“อรุณสวัสดิ์ และขอบคุณที่ใช้เสียงหลอนๆนั่นมาปลุกฉัน” เธอทักทายกลับก่อนจะหาวปากกว้าง “แล้ว พี่จะไปไหน แต่งตัวแบบนั้น”
ชุดนักเรียน...
“ไปโรงเรียน”
“ไปโรงเรียน? วันนี้วันหยุดนะ”
“ผมมีเอกสารที่จะต้องจัดการอีก อาจกลับเย็น ไปล่ะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินออกจากบ้านไป
ว่าแต่พี่ไม่ทานข้าวเช้าเหรอ?
“ช่างเถอะ มันคงเป็นเรื่องธรรมดาของเขาล่ะนะ”
ถึงจะอยู่ในสถานะพี่น้องกัน แต่ก็คนละสายเลือดกันอยู่แล้ว เธอเป็นแค่เด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่ ถูกส่งมาอยู่ที่นี่ก็เหมือนหมายความว่ามาดูแลลูกชายของพวกเขาเพื่อเป็นการตอบแทนอยู่แล้ว
เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะมันเป็นเรื่องที่จะต้องทำอยู่แล้ว
พี่ชายกับน้องสาวจอมปลอม
ก็แค่นั้น...
แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าชายหนุ่มคนนี้ไม่อิจฉาหรือว่าน้อยใจเลยรึไง ที่พ่อแม่ตัวเองไม่เคยอยู่ด้วยกัน กลับปล่อยให้ดูแลตัวเองอยู่ที่นี่ คนเดียว
ขาดความอบอุ่นขนาดไม่ชอบการสุมหัวกัน
อาการหนักนะ =_=
“วันนี้ก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ไปหาสึนะดีกว่า เผื่อรีบอร์นมีเรื่องเล่าให้ฟังอีก”
ว่าแล้วก็จัดการกวาดเสบียงยามเช้าลงท้อง ที่อยู่บนโต๊ะตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้? แล้วออกจากบ้านไป
บ้านซาวาดะ
“ฮ่าๆ สึนะกินหกเละเทะ ฮ่าๆ”
“แรมโบ้ก็เหมือนกันแหล่ะ”
“คุณแรมโบ้ไม่เหมือนสึนะจอมห่วยหรอก!”
“หยุดนะ แรมโบ้!”
“แรมโบ้ อี้ผิง หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
ยังเดินไม่ถึงบ้านสึนะ เสียงทะเลาะของเด็กหน้าวัวและสาวน้อยกังฟูก็ดังลั่นมาซะแล้ว ทะเลาะกันทุกวันเลยสินะ ครื้นเครงชะมัด
“หนอย ไอ้เจ้าวัวบ้า แกจะส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายให้รุ่นที่สิบปวดหัวทำไมห๊ะ!!”
โอ๊ะ โกคุเดระอยู่ด้วยเหรอ อย่าบอกนะว่า...
“น่าๆโกคุเดระ ก็แค่เด็กน่า”
จอมเนียนนั่นเอง = =
“ฮะฮิ! คุณโกคุเดระอย่ารังแกแรมโบ้จังสิคะ”
ฮารุ ! อยู่ด้วยเหรอ?ไอเสียงขึ้นต้นของเธอ ได้ยินเมื่อไหร่ใครๆก็รู้หมดแล้ว
“หุบปากไปเลย ยัยปัญญาอ่อน!”
“ว่าใครปัญญาอ่อนกันค่ะ!”
“โกคุเดระ ฮารุ อย่าทะเลาะกันเลยนะ”
ภาวนาให้เป็นแฟนกันเร็วๆเถอะ เฮ้อ...
ขณะที่มิสึกิยืนอยู่หน้าบ้านสึนะนั้น ก็ตัดสินใจเดินเข้าไป
“โย่ว! สึนะ!”
“มิสึกิ!” สึนะร้องก่อนจะทำหน้าเหมือนว่า ‘หนูอยากตาย’ ใส่มิสึกิหญิงสาวผู้อยู่ในอารมณ์เซ็งเมื่อเห็นทูน่ากำลังโดนยำก็รีบเดินเข้ามาช่วยแต่จู่ๆก็
“แง้ๆๆ คุณแรมโบ้ไม่ไหวแล้วนะ!!!” ขณะที่มิสึกิเดินไปหาสึนะนั้น ก็หันไปมองแรมโบ้ที่กำลังร้องไห้แล้วคิดในใจ
ไอวิธีแบบนี้มันต้องเอาบาซูก้าทศวรรษออกมาสินะ...
“หยุดนะแรมโบ้”
ดึ๋ง
“เฮ้ย! นั่นมันบาซูก้าที่จางนีนิยังดัดแปลงไปยังไม่เสร็จนี่”สึนะร้อง”มันลอยไปทางมิสึกิแล้ว!”
“เอ๋?”
บรึ้ม!
ราวกับเหตุการณ์อยู่ในภาพช้า หญิงสาวเงยหน้ามองบาซูก้าสีม่วงลอยมาอย่างุนงงก่อนทุกอย่างจะกลายเป็นควันเต็มไปหมด
ตุบ
“โอ้ย เจ็บ” จู่ๆหลังจากที่โดนบาซูก้าของแรมโบ้ยิงใส่นั่น เธอก็รู้สึกว่าหล่นลงพื้นก้นกระแทกจนต้องร้องออกมา มิสึกินวดเอวคลายปวดก่อนจะเงยหน้ามองไปรอบๆ
ถ้าโดนบาซูก้าทศวรรษก็หมายความว่าเรา ถูกส่งมาอีก 10 ข้างหน้าสินะ งั้นก็แปลว่านี่คืออนาคตของเรา รอบด้านมิสึกิเป็นความมืด แต่ก็พอมองเห็นเป็นลางๆเพราะมีแสงจันทร์สาดเข้ามาจากหน้าต่างทรงสูง
สวย หน้าต่างสวยมาก
นั่นมัน...ไม่ใช่ประเด็นซักหน่อย
ว่าแต่...ที่นี่คือที่ไหน?
“อึก...อือ”
เอ๋? เสียงผู้หญิง
“อา...บอส..”
มิสึกิที่ตอนแรกนั่งเจ็บก้นชมจันทร์ ไม่สิ หน้าต่างอยู่นั่นก็กลืนน้ำลายลงคอฉับพลันรู้สึกขนลุกชันเสียวสันหลังวาบทันที แล้วค่อยๆหันไปมองต้นเสียงจากด้านหลัง
เตียงสี่เสาขนาดใหญ่มีม่านติดรอบถูกมัดรวบไว้ทุกเสา สายตาก็ค่อยๆเลื่อนลงมาที่กลางเตียงที่เธอมองจากด้านข้าง ก็เห็นร่างอรชรของหญิงสาวคนหนึ่งนั่งทับร่างหน้าที่นอนอยู่บนเตียงในเงามืดที่แสงจันทร์ส่องไม่ถึง หญิงสาวนั้นส่งเสียงครางเบาๆ นั่นคือต้นเสียงที่เธอได้ยินนั่นเอง มิสึกิพยายามประมวลภาพเบื้องหน้าว่านั่นมันคืออะไร
“อะ..อา”
ครางอีกแล้ว ทำไมต้องครางแบบนั้นด้วย
ไม่ช้าแสงจันทร์ก็ค่อยเลื่อนขึ้นส่องให้เห็นภายในเตียงได้สำเร็จ เผยให้เห็นร่างหญิงสาวอรชรผู้นั้นไร้สิ่งใดปกปิด กับชายหนุ่มเบื้องล่างกำลังทำกิจกรรมอันไม่สมควรอยู่
“ฮะ..เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!! ซวยแล้ว” มิสึกิรีบปิดปากตัวเองทันทีเมื่อเผลอร้องลั่นแล้วถอยหนี แต่ไม่พ้นสายตาของบุคคลบนเตียงได้
“ใครน่ะ”
“......”
“ข้าถามว่าใคร”
อึก...เขาพูดอะไรกัน ฟังไม่รู้เรื่อง
“เอ่อ..ขอโทษ- -”
“อย่าขยับ แม่หนู” เสียงหนึ่งเอ่ยเป็นภาษาอื่นที่มิสึกิไม่รู้แต่ว่ามีบางอย่างที่เย็นวาบจ่ออยู่ที่หัว
นี่ ขนาดเอาปืนจ่อหัวเลยเรอะ!
“มาจากแฟมิลี่ไหน!แล้วเข้ามาได้ยังไง” คนที่จ่อปืนใส่มิสึกิพูดอีกครั้ง แต่เธอก็ยังนิ่งเงียบเงยหน้ามองคนจ่อปืนด้วยอาการกลัว
ฟังภาษาไม่ออก เราอยู่ที่ไหนกันเนี่ย เรามาอยู่ในห้องแบบนี้ได้ไงกัน สิบปีมานี่เรากำลังทำอะไร
“ยกมือขึ้น ถ้าเล่นตุกติกเรายิงแน่”
“ดะ..เดี๋ยวก่อน ฉันไม่ได้จะ--”
“อย่าขยับไง!”
นี่ตอบเป็นภาษาสากลแล้ว ยังไม่รู้เรื่องอีกเหรอ
“หยุดก่อน.. วางปืนลง จี”
เอ๋?เสียงของผู้ชายที่เตียงคนนั้น
มิสึกิหันไปมองชายหนุ่มคนนั้นโดยมีหญิงสาวเปลือยนั่งเอาผ้าห่มปิดบังกายหลบอยู่ข้างหลังชายผู้นั่น ผมสีบลอนด์ฟูไม่เป็นทรงคล้ายกับใครบางคนที่เธอเคยเห็น ดวงตาสีฟ้าดูนิ่งและสงบจ้องมองมาที่เธอก่อนจะเบิกตาตกใจเล็กน้อย
“อะ...อลิน”
“เอ๋?”
ชายคนนั้นกระพริบตาแล้วมองมิสึกิอีกหนก่อนจะขมวดคิ้วสงสัย
คล้าย...ช่างคล้ายกับคนๆหนึ่งในวองโกเล่แบบสึนะ มิสึกิคิด ใช่เหมือนสึนะ! ทันใดนั้นเอง เธอก็นึกได้ เมื่อหลายวันก่อนเธอไปบ้านสึนะเช่นเดิม ตอนนั้นรีบอร์นเล่าเรื่องพรีโม่ให้เธอและสึนะฟังอยู่ คนๆนี้เหมือนวองโกเล่พรีโม่
“จีอ๊อตโต้...”
“หือ?”
“อ่ะ ...” เผลอพูดไปอยากจะตบปากตัวเองจริงๆ ใช่แล้ว คนๆนี้คือ จีอ๊อตโต้ ปู่ทวดสึนะ!
จีอ๊อตโต้เมื่อได้ยินมิสึกิเรียกชื่อของเขาก็รีบลุกจากเตียงเดินมาหาเธอทันที มิสึกิขยับตัวถอยหลังไปแต่ก็ไม่พ้นมือหนาที่จับคางเธอไว้
“ใช่..แต่ก็ไม่ใช่”
“เฮ้ย พรีโม่ ยัยเด็กนี่อาจเป็นศัตรูก็ได้นะ” มิสึกิเหลือบหันไปมองชายหนุ่มที่เคยจ่อปืนใส่หัวเธอที่กำลังพูดอะไรบางอย่างกับจีอ๊อตโต้
นั่นมัน...จี ผู้พิทักษ์วายุของวองโกเล่รุ่นที่ 1 ของจีอ๊อตโต้
“ดูให้ดีสิ จี เด็กคนนี้น่ะ” จีอ็อตโต้จับหน้าของมิสึกิหันไปทางจี ชายหนุ่มผมแดงก็มีอาการตกใจ
“นี่มัน ยัยนั่น...แต่เด็กกว่า”
“ใช่เด็กกว่า”จีอ๊อตโต้เอ่ยแล้วหันมามองคาโต้ “เจ้าเป็นใคร”
“....” ที่ไม่ตอบไม่ใช่อะไร แค่ฟังไม่รู้เรื่องเท่านั้นเอง “เอ่อ...คุณพูดอะไร ฉันฟังไม่รู้เรื่อง”
มิสึกิจึงบอกเป็นภาษาอังกฤษที่ถนัดไป
“เจ้าฟังภาษาเราไม่รู้เหรอ งั้น...เจ้าชื่ออะไร”
ภาษาอังกฤษ!
“ฮิบาริ...ฮิบาริ มิสึกิ” มิสึกิตอบ
“มิสึกิ...คนญี่ปุ่นเหรอ” จีอ๊อตโต้พูดภาษาญี่ปุ่นแล้วปล่อยมือจากคางของมิสึกิ
มิสึกิส่ายหน้า “ไม่ใช่ ฉันเป็นคนไทย”
“ไทย?” สองหนุ่มขมวดคิ้ว
แล้วหญิงสาวก็เพิ่งนึกได้ ว่ายุคนี้ไม่ใช่ในอนาคตและปัจจุบันแต่เป็นอดีต เธอโดนส่งมาในยุคของพรีโม่ แต่เดี๋ยวก่อน
ทำไมถึงโดนส่งมาอดีตล่ะ?
/“เฮ้ย! นั่นมันบาซูก้าที่จางนีนิยังดัดแปลงไป ยังไม่เสร็จนี่”/
/”มันลอยไปทางมิสึกิแล้ว!”/
=[]=
จะ..จางนีนิ!!! แกจะดัดแปลงทำเพื่ออาร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ไทย? ที่ไหนกันนะ จี”
“ข้าก็ไม่รู้สิ ไม่เคยได้ยินเหมือนกัน”
“หรือว่า เป็นชนเผ่า”
“จะบ้าเรอะ! ยัยนั้นมีเชื้อสายแบบนั้นด้วยเรอะ”
“โทษที จี”
“สยามค่ะ” มิสึกิเอ่ยหลังจากที่ได้สติเต็มอีกครั้ง “ฉันเป็นคนประเทศสยามที่ย้ายไปอยู่ที่ญี่ปุ่น”
ฝากเอาไว้ก่อนเถอะนะ จางนีนิ กลับได้เมื่อไหร่แม่จะขโมยทอนฟามาเสยซะ!
“บอส เกิดอะไรขึ้นครับ หลังจากที่คุณจีเข้าไปก็เห็นเงียบไป” ที่ประตูห้องบรรดาเหล่าคนใส่ชุดสูธยืนถือปืนกันนับไม่ถ้วนแล้วจ่อมาที่หญิงสาวตรงพื้น
นี่มัน มาเฟียนี่หวา!!
“เดี๋ยวก่อน พวกเจ้า แค่เด็กผู้หญิงน่ะ” จีเอ่ยห้ามพวกเขา
“เด็กผู้หญิงเหรอครับ แล้วเข้าไปได้ยังไงกัน”
“นั่นล่ะที่ข้าจะถามอยู่พอดี” จีอ๊อตโต้เอ่ยแล้วกลับไปนั่งที่โซฟาโดยมีเหล่ามาเฟียยืนคุ้มกันไว้
โห....อำนาจใหญ่พอตัวเลย สมแล้วที่เป็นบรรพบุรุษของสึนะ
“มิสึกิ...ข้ามีเรื่องอยากจะถามเจ้าเป็นภูเขาเลยล่ะ” จีอ็อตโต้เอ่ย “ถึงไม่อยากตอบก็ต้องตอบ”
ไม่ตอบหนูก็โดนเจื๋อนสิค่ะ หนูยังอยากมีชีวิตอยู่ค่ะ T^T
“ถ้างั้นก่อนอื่น...บอกเหตุผลมาซิว่าทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ และมาได้ยังไง”
คำถามที่ถามง่ายตอบง่าย แต่สำหรับอิชั้นในตอนนี้โค-ต-ร ยากเลยค่ะ T^T
“ถึงเจ้าจะเป็นเด็ก แต่คนพวกนี้ยังไม่ลืมนะว่าเธอเป็นผู้บุกรุก”
“ค่ะ” ตอบแบบนั้นไปแต่ในใจเครียดสุดๆไปเลย ค่อยๆคิด เราต้องค่อยๆคิดถ้าพูดความจริงไป เขาต้องหาว่าเราบ้าแน่ ๆ
“แล้วเจ้ามาจากแฟมิลี่ไหนกันล่ะ?” จีอ๊อตโต้ถาม
“แฟมิลี่? เอ่อ...” มิสึกิขมวดคิ้ว
“เด็กอย่างเจ้าเข้ามาที่นี่ไม่ได้หรอก ที่นี่น่ะมีแต่พวกมาเฟียเท่านั้นแหล่ะที่เข้ามาได้ เอาล่ะ เจ้ามาจากแฟมิลี่ไหน?” จีเป็นคนถามแทน
จะให้ตอบว่าคนธรรมดา ก็หมายความว่าเราโกหกสินะ แต่ถ้าเราโกหกว่ามาจากแฟมิลี่ไหน สุ่มสี่สุ่มห้าเลือกไป ไม่แน่ ...อาจจะเป็นศัตรูก็ได้
นี่มัน...คือการยืดเวลาชีวิตสินะ “OTL
ทันใดนั้นเอง มิสึกิก็นึกได้ว่าพ่อของฮิบาริเคยเล่านิทานมาเฟียเรื่องหนึ่งให้ฟัง
“เทอร์บาสโกค่ะ...ฉันมาจากเทอร์บาสโกแฟมิลี่!”
แกร๊ก..
“ให้ผมจัดการเด็กคนนี้ได้ไหมครับ บอส”
“เอ๋?” อะไรนะ ทำไมล่ะก็กลุ่มมาเฟียนี้ ไม่น่าจะเป็นศัตรูของวองโกเล่ได้นี่หน่า จากที่ได้ฟังนิทานก่อนนอนนี่มา เทอร์บาสโกแฟมิลี่เป็นกลุ่มที่ถูกก่อตั้งโดยสตรีสองพี่น้องตระกูลวอลเตอร์ เพื่อช่วยเหลือผู้คนที่รอดจากสงครามมาเฟียในยุคนั้น
มาเฟียแสนใจดีขนาดนั้นเป็นศัตรูกับวองโกเล่เหรอ ซวยเช็ดแล้วสินะ
“วางปืนลงก่อน กราโว้” จีเอ่ยห้าม แต่ก็ยังมองไม่ล่ะสายตาไปจากมิสึกิ
เหอะๆ กราโว้เหรอ ได้ยินแล้วนึกว่ากราแตง (อย่างนี้แหล่ะจะโดนกระสุนเจาะ) แต่ว่าทำไมไม่ได้ผลล่ะ หรือว่าเป็นศัตรูกัน ซวยแล้วไหมล่ะ ฟ้าเอ๋ย
“ข้าเชื่อว่าเจ้ามาจากเทอร์บาสโกแฟมิลี่ ที่เป็นศัตรูของเรา แล้วเจ้า...”
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คือว่าฉันเป็น เอ่อ..ทายาทของเทอร์บาสโกค่ะ ฉันมาจากอนาคตค่ะ” โกหกแล้ว ก็ต้องโกหกให้เนียน เด็กอายุต่ำกว่า 1 วัน ไม่ควรเอาแบบอย่างในสถานการณ์แบบนี้นะค่ะ
“อนาคต?”
“ใครจะไปเชื่อเรื่องแบบนั้นกัน...”
“กราโว้ ข้าเชื่อเรื่องที่สาวน้อยคนนี้พูด” จีอ็อตโต้เอ่ย “อนาคตในยุคไหนกันล่ะ”
“เอ่อ...ในยุคของเหลนท่านค่ะ เหลนท่านคือรุ่นที่ 10 ”
“เดชิโม่รึ?” จีอ็อตโต้พูด “งั้นเจ้าก็รู้สินะ ว่าแฟมิลี่ของเจ้าทำอะไรไว้กับแฟมิลี่ข้าบ้าง
“ไม่ค่ะ ฉันไม่รู้อะไรเลย” มิสึชิตอบ “ฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นทายาทมาเฟียเมื่อสองเดือนก่อนหลังจากที่ตัวเองย้ายมาที่ญี่ปุ่น” โกหกให้เนียน พ่อสอนไว้ T^Tb
“เจ้าเหมือนกับเธอคนนั้นมาก”
“พรีโม่” จีพูดขึ้น
“ข้ารู้... จี” จีอ็อตโต้มองคาโต้ด้วยสายตาที่อ่อนลง แล้วหลังจากนั้นหญิงสาวที่อยู่บนเตียงนั้นก็เดินมาหาจีอ็อตโต้แต่เขากลับไม่สนใจ “แล้วเหลนของเทอร์บาสโกต้องการอะไรจากคนแก่ล่ะ”
คนแก่เหรอ ดูหนุ่มด้วยซ้ำ
“เรื่องนั้น...คือ” จู่ๆโดนยิงมา ฉันจะอยากรู้อะไรกันเล่า งั้นเอาแบบที่สึนะอยากถามล่ะกัน “ฉันอยากรู้เรื่องของคุณค่ะ”
“....”
“มันอาจจะดูเหลือเชื่อนะค่ะ แต่ฉันสงสัยมาตลอดเหมือนกันค่ะ ว่าทำไมคุณถึงก่อตั้งมาเฟียนี้ขึ้นมา”
“....”
“เอ่อ...คือว่า” โดนเจื๋อนแน่ เป็นแฟมิลี่ศัตรูกันแท้ๆดันอยากรู้เรื่องของอีกฝ่ายซะงั้น
“อุ๊บ! ฮ่าๆ โอเค โอเค สาวน้อย เธออยากรู้จักฉัน แถมยังมาจากอนาคตเพื่อมาถามเรื่องที่สงสัยกับฉัน” จีอ็อตโต้กลั้วหัวเราะลั่น เล่นเอามิสึชิเหวอไปถนัดตา “ท่าจะลำบากเลยสินะ มาจากอนาคตตั้งไกลขนาดนั้น”
ไม่ไกลหรอกค่ะ แค่โดนยัดใส่บาซูก้าทศวรรษแล้วก็โผล่มาที่นี่เลย
“สรุปว่า เธอสนใจฉันสินะ”
“เห!! ไม่ใช่ขนาดนั้นนะค่ะ”
“เฮ้..พวกเจ้า ข้าจะกลับปราสาท เอารถมารับด้วย”จีอ็อตโต้พูดแล้วลุกขึ้นจากโซฟาไปไม่เหลียวแลหญิงสาวด้านหลังเลยซักนิด “อย่าลืมปิดตาสาวน้อยด้วยล่ะ”
“เอ๋? ตะ แต่..”
“ไม่มีแต่ เจ้าเป็นคนนอก เราจะให้คนอื่นรู้ที่ตั้งปราสาทของพวกเราไม่ได้” จีบอกแล้วก็เอาผ้ามาปิดตามิสึกิทุกอย่างจึงมืดสนิท
เดี๋ยวก่อนนะ ฉันยังกลับอนาคตไม่ได้เหรอเนี่ย ?
เมื่อปิดตาเสร็จเสียงของจีอ็อตโต้ก็ดังอีกหน “เอาล่ะ ไปกันเถอะมิสึกิ”
มะ มัดมือด้วยเหรอ?
“เดี๋ยวสิ!!” เสียงหญิงสาวร้องลั่น “รอก่อนค่ะบอส แล้วฉันล่ะค่ะ”
“หือ?” เสียงของจีอ็อตโต้อยู่ใกล้เธอมากแถมยังโอบไหล่เธอไว้อีก
“ฉันอุตสาห์โกหกสามีเพื่อมาพบคุณ แต่คุณกลับ...!”
“อ้อ..ข้าต้องขออภัยด้วย ซินญอลิโอเน่” จีอ็อตโต้พูดแล้วกระชับวงแขนให้มิสึกิแนบชิดเข้าไปอีก “พอดีว่าเล่นกับสาวน้อยคนนี้สนุกกว่าเล่นกลับคุณซะอีกน่ะ....ส่วนเรื่องทิปก็ส่งบิลไปเก็บที่แฟมิลี่เราละกันนะ”
ทำไม...เรารู้สึกว่าคนๆนี้ไม่ใช่...รีบอร์นและสึนะเล่าให้ฟังเลยล่ะ (เพราะความอยากรู้ว่าทำไมสึนะที่โดนฉายาว่า ห่วย เป็นบอสได้ เลยถามถึงบรรพบุรุษเลย สอดรู้สอดเห็นจริงๆ นางเอกคนนี้)
จากนั้นมิสึกิก็ถูกลากเข้าไปในรถโดยที่มองไม่เห็น มัดมือด้วยแล้วขยับยิ่งลำบากอีก
“ออกรถได้ จี”
“จะ..จะดีเหรอค่ะ ทำกับผู้หญิงแบบนั้น”
“อ๋อ..ผู้หญิงคนนั้นน่ะเหรอเขาเสนอตัวมาเอง แค่เล่นๆน่ะ”
แค่เล่นๆ?
“เขาเป็นแค่เครื่องระบายอารมณ์ก็แค่นั้น อย่าใส่ใจเลย”
“เครื่องระบายอารมณ์? คุณทำไมมองแบบนั้นกันค่ะ เธอคนนั้นก็เหมือนคุณนะ เธอก็เป็นมนุษย์ที่เท่าเทียม...”
“มิสึกิ”
“......” มิสึกิเงียบลงเมื่อได้ยินจีอ็อตโต้เอ่ยชื่อเธอ
“แท้จริงแล้ว แฟมิลี่เธอหนักกว่าตัวฉันด้วยซ้ำ เธอไม่รู้รึไง”
“เอ๋?”
“ทั้งเสพยา ค้ามนุษย์ ค้าของเถื่อน”
“มะ..ไม่ค่ะ ฉัน..”
“ถึงเธอจะไม่รู้ แต่มันก็เรื่องจริง ตอนนี้แฟมิลี่เธอล่มสลายไปแล้ว” จีอ็อตโต้พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ด้วยน้ำมือของฉัน”
“เฮ้ย พรีโม่ มากไปแล้วนะ” เสียงจีเอ่ยปราม
“เธอนี่ก็แปลก ไม่เหมือนอย่างคนแฟมิลี่พวกเธอ กลับเป็นห่วงคนที่ไม่รู้จัก”
“พรีโม่!”
“.....”
แล้วหลังจากนั้นทุกอย่างในรถก็เงียบลง ไม่รู้ว่านานไหร่สติของมิสึกิก็รู้สึกเหนื่อยล้าไปหมด ความง่วงถาโถมใส่เธอ เหนื่อยจัง อยากนอนหลับจัง ป่านนี้ที่โน่นเกิดอะไรขึ้นบ้างนะพวกสึนะจะวิ่งตามหาฉันรึเปล่า พี่เคียวยะจะกลับมาบ้านรึยังนะ จริงด้วย ฉันยังไม่ได้ทำเข้าเย็นของวันนี้เลย ป่านนี้คงโกรธแล้วให้คุซาคาเบะทำให้ล่ะมั้ง
หรือว่าพี่...จะตามหาฉัน
ความคิดเห็น