คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นทั้งหมด
แสงแดดอ่อนๆ ในยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านผืนบางสีฟ้าใสกระทบกับใบหน้าเรียวงามรูปไข่ จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากบางเฉียบสีแดงโดยธรรมชาติดูเอิบอิ่ม แก้มเป็นสีชมพูระเรื่อจากเลือดฝาด ผมสีน้ำตาลแดงยาวตรงถึงกลางหลัง เปลือกตาที่มีแพรขนตางอนยาวค่อยๆ เปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นดวงตากลมโตสีม่วงอ่อนดูมีเสน่ห์ แต่แฝงไว้ด้วยความเด็ดเดี่ยว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“องค์หญิงเพคะ นี่นมเองเพคะ” เสียงของหญิงสูงอายุดังร้องเรียกจากนอกห้อง
“อ๋อ เข้ามาได้จ๊ะนม” หญิงสาวตอบออกไป
“รีบแต่งตัวเถอะเพคะ ฝ่าบาททรงเรียกองค์หญิงเข้าเฝ้าเพคะ” หญิงสูงอายุบอกหลังจากที่เดินเข้ามาในห้อง
“แม่นมรู้มั้ยจ๊ะว่าท่านพ่อมีเรื่องอะไร” หญิงสาวหันไปถามแม่นม
“ไม่ทราบเหมือนกันเพคะ แต่หม่อมฉันว่าองค์หญิงรีบอาบน้ำแต่งตัวเถอะเพคะ” แม่นมพูดพร้อมกับเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบชุดราตรีเกาะอกสีน้ำเงินออกมาวางตั้งไว้ให้
“งั้นรอเราแป๊บนึงนะ” หญิงสาวบอกกับแม่นมแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
............................................................
ที่โถงทางเดินภายในปราสาท ซึ่งเป็นทางที่นำไปสู่ห้องโถงใหญ่ที่ซึ่งมีไว้สำหรับต้อนรับแขกบ้านแขกเมือง ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงคนหนึ่งกำลังยืนหันหลังคุยอยู่กับขุนนางอาวุโสคนหนึ่ง
“อ้าว ท่านพี่โรเนลมายืนคุยอะไรกับท่านเอเดลตรงนี้หรอคะ แถมใส่ชุดซะเต็มยศเชียว ท่านเอเดลก็เหมือนกัน” เสียงของหญิงสาวที่มาพร้อมกับชุดราตรีเกาะอกสีน้ำเงินดูหรูหราเป็นทางการถามขึ้น
“เรจิน่า” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงนัยน์ตาสีม่วงอ่อนหันมายิ้มให้
“น้องก็โดนท่านพ่อเรียกตัวมาเหมือนกันหรอ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเดินเข้ามากอดน้องสาวเสียแน่นก่อนจะแถมด้วยการหอมแก้มไปที่ใบหน้าเนียนของเธออีกหนึ่งฟอดใหญ่
“ใช่ค่ะ แล้วตกลงท่านพ่อเรียกพวกเรามาทำไมหรอคะ” เจ้าชายโรเนลทำสีหน้าครุ่นคิด เอามือขึ้นไปแตะที่คาง ซึ่งเป็นท่าประจำของเขาเวลาที่กำลังใช้ความคิด
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่พี่ว่าต้องมีแขกคนสำคัญมาเยือนอาณาจักรเราแน่ๆ ท่านพ่อถึงได้เรียกตัวพวกเรามาไง แถมยังให้มาพบที่ห้องโถงใหญ่นี่ด้วย แล้วยังเสื้อผ้าพวกนี้อีก ถ้าแค่เรียกพบธรรมดาพวกเราคงไม่ต้องใส่กันเต็มยศขนาดนี้หรอก ท่านคิดว่ายังไงหละท่านโอเดล” ชายหนุ่มหันไปขอความคิดเห็นจากขุนนางอาวุโส
“กระหม่อมกำลังคิดว่าแทนที่พวกเราจะมามัวคิดให้เสียเวลาอยู่อย่างนี้พวกเราเข้าไปดูข้างในให้รู้กันไปเลยไม่ดีกว่าหรอพะยะค่ะ” ชายชราออกความเห็น
“นั่นสิท่านพี่ น้องว่าพวกเราเข้าไปดูกันเลยดีกว่า” คราวนี้เรจิน่าพูดขึ้นบ้าง ทั้งหมดจึงเดินไปยังทางเข้าห้องโถงใหญ่
............................................................
ในห้องโถงใหญ่ตอนนี้ถูกจัดแต่งไว้อย่างสวยงาม ที่กลางห้องโถงมีชายวัยกลางคนสองคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะสีทองอร่ามขนาดใหญ่
“อ้าว มากันพอดี ริชาร์ด นี่โรเนลบุตรคนโตของเรา ส่วนนี่เรจิน่าบุตรสาวคนเล็ก” ชายผมสีน้ำตาลแดงที่น่าจะมีอายุราวๆ 56 ปี ลุกขึ้นยืนพร้อมกับพูดขึ้น
“โรเนล เรจิน่า ท่านผู้นี้คือกษัตริย์ริชาร์ดแห่งอาณาจักรอเล็กซานเดรีย เขาเป็นเพื่อนของพ่อมาตั้งแต่สมัยที่พ่อยังเป็นเด็กๆ พวกเราเคยเรียนมาด้วยกันน่ะ” โรเนลก้มหัวให้กับกษัตริย์ริชาร์ด ทางด้านเรจิน่าเธอกำลังถอนสายบัวให้อย่างสวยงาม
//ตั้งแต่ที่เดินเข้ามาแล้ว กษัตริย์ริชาร์ดมองมาที่เราตลอดหรือเราจะคิดไปเองนะ// เรจิน่าคิดไปพร้อมกับเดินไปนั่งที่โต๊ะข้างๆ กับโรเนล เธอเพิ่งจะสังเกตเห็นว่ายังเหลือเก้าอี้ว่างอยู่อีกหนึ่งตัวที่อยู่ตรงข้ามกับเธอ แต่ก็นั่นแหละเธอจะมานั่งคิดอยู่ทำไมในเมื่อเดี๋ยวเจ้าของเก้าอี้ตัวนี้ก็คงจะมาเอง
“สวยสมคำล่ำลือจริงๆนะ ลูกสาวของเจ้าเนี่ย” กษัตริย์ริชาร์ดพูดกับกษัตริย์โอรอลก่อนจะหันมายิ้มให้กับเรจิน่า สายตาของกษัตริย์ริชาร์ดที่มองมายังเรจิน่าทำเอาเธอถึงกับเสียวสันหลังวาบ รู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ
“ฮะ ฮะ ฮะ ทีนี้เจ้ารู้รึยังหละว่าทำไมข้าถึงได้หวงของข้านัก” กษัตริย์โอรอลหันไปพูดกับกษัตริย์ริชาร์ด
“ก็จริงอย่างที่เจ้าพูดนั่นแหละ เป็นข้าข้าก็คงจะหวงแบบเจ้า” กษัตริย์ริชาร์ดพูดตอบ
“นี่เพราะเป็นเจ้านะข้าถึงได้ยอมยกนางให้” ทุกคนในที่นั้นถึงกับตาเบิกกว้าง โดยเฉพาะเรจิน่าที่แข็งเป็นหินไปแล้ว ส่วนโรเนลไม่ต้องพูดถึงเหมือนวิญญาณของเขาได้ออกจากร่างไปแล้ว หลังจากที่ได้ยินกษัตริย์โอรอลพูด
//นี่ท่านพ่อจะยกเราให้กับกษัตริย์ริชาร์ดจริงๆหรอ ทั้งๆ ที่กษัตริย์ริชาร์ดมีอายุพอๆ กับท่านพ่อแถมยังมีลูกมีเมียแล้วเนี่ยนะ// เรจิน่าคิด ยังพูดอะไรไม่ออกได้แต่นั่งนิ่งๆ
“ข้าก็ต้องขอบใจเจ้านะที่ยอมยกลูกสาวสุดที่รักของเจ้าให้กับลูกชายคนเดียวของข้า” ทุกคนในห้องต่างพากันตกใจเป็นครั้งที่สอง ส่วนเรจิน่านั้นแอบดีใจอยู่ลึกๆ เพราะอย่างน้อยสิ่งที่เธอคิดก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด แต่ยังไงก็เถอะจะให้เธอไปแต่งงานกับคนที่เธอยังไม่เคยเห็นหน้าเลยได้ยังไง
“เป็นเรื่องจริงหรอท่านพ่อ” ประตูห้องโถงเปิดออกชายคนหนึ่งเดินเข้ามา เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลาคมเข้ม ผิวขาว ผมสีดำยาวประบ่า ถูกสไลด์ไว้เป็นทรงดูเท่ นัยน์ตาสีดำวาวบ่งบอกถึงอาการตกใจ
“จริงอย่างที่ลูกได้ยินนั่นแหละ เหตุผลที่พ่อมาที่นี่ก็เพื่อที่จะมาคุยกับกษัตริย์โอรอลเรื่องการหมั้นของเจ้ากับเจ้าหญิงเรจิน่า ซึ่งเป็นธิดาองค์เล็กของกษัตริย์โอรอล จริงสิโอรอลนี่บุตรชายคนเดียวของข้า เจอิล” กษัตริย์ริชาร์ดแนะนำเจอิลให้กับกษัตริย์โอรอล ซึ่งกำลังมองตั้งแต่หัวจรดเท้าของว่าที่ลูกเขย
“นี่ท่านพ่อจะให้ลูกหมั้นกับผู้หญิงที่ลูกยังไม่เคยเห็นหน้าเลยเนี่ยนะ” เจ้าชายเจอิลถามกษัตริย์ริชาร์ดด้วยหน้าตาเคร่งเครียด
“ก็เพราะเหตุนี้พ่อถึงได้พาลูกมาที่นี่ด้วยไงหละ นี่ไงเจ้าหญิงเรจิน่าผู้ที่จะมาเป็นคู่หมั้นของลูก” กษัตริย์ริชาร์ดบอกผายมือไปทางเรจิน่า
เรจิน่าถึงกับสะดุ้งเมื่อกษัตริย์ริชาร์ดพูดถึงเธอ เรจิน่าจึงต้องเบือนหน้าไปมองเจ้าชายหนุ่มรูปงาม ผู้ที่จะมาเป็นคู่หมั้นของเธอ
//คนนี้น่ะหรอที่จะมาเป็นคู่หมั้นของเรา ดูท่าทางไม่เห็นเหมือนกับคำล่ำลือที่เคยได้ยินมาเลยว่าเจ้าชายของอาณาจักรอเล็กซานเดรียนั้นเก่งกาจด้านการต่อสู้รอบรู้ศาสตร์ทุกแขนง ดูๆไปเห็นจะมีดีแค่หน้าตาหละไม่ว่า// เรจิน่าคิดในใจแต่ก็ต้องฝืนยิ้มออกไปตามมารยาท
//คนนี้หรอคู่หมั้นของเรา ช่างสวยอะไรอย่างนี้ ราวกับเทพธิดาลงมาจากสวรรค์ จริงอย่างที่เขาล่ำลือกันจริงๆ ว่าธิดาองค์เล็กแห่งอาณาจักรไฮเปอร์เรี่ยน เป็นหญิงที่งามที่สุดไม่มีใครเทียบได้ ใครที่ได้เห็นเธอจะต้องตกอยู่ในมนต์สะกดที่เรียกว่าเสน่ห์ของหญิงสาวเหมือนกับเราในตอนนี้เป็นแน่ จะว่าไปแล้วนางก็คงจะมีใจให้เราแน่เลย ถึงได้ส่งยิ้มมาให้เรา เห็นอย่างนี้ไม่ตกหลุมรักก็บ้าแล้ว// เจอิลคิดพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่ถ้าเป็นสาวๆ ทั่วไปได้เห็นเข้าก็คงกรี๊ดสลบกันไปข้างนึง แต่สำหรับเรจิน่าแล้วเธอกับรู้สึกว่านั่นเป็นแค่รอยยิ้มที่ให้มาตามมารยาท
ในระหว่างนั้นเองกษัตริย์ริชาร์ดและกษัตริย์โอรอลที่นั่งมองทั้งสองคนมาโดยตลอด ก็เกิดความคิดตรงกันว่า เจอิลกับเรจิน่าต้องมีใจให้กันแน่ ไม่งั้นคงไม่ยิ้มให้และมองตากันหวานหยาดเยิ้มขนาดนี้หรอก นี่แหละน้าความรักของหนุ่มสาวแล้วทั้งสองก็หันมายิ้มให้กันอย่างมีเลศนัย
ทางด้านโรเนลหลังจากที่อึ้งไปนาน เพราะน้องสาวของตัวเองจะโดนจับหมั้น
//ไอ้หมอนี่น่ะหรอที่จะมาเป็นน้องเขยของเรา ถึงจะหล่อแต่ก็ยังไม่ได้เศษเสี้ยวของเราเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าจะเก่งจริงอย่างที่เขาลือกันหรือปล่าว มายืนเก๊กหล่อยิ้มหน้าบานอยู่ได้ ชิเห็นแล้วมันขัดอารมณ์จริงๆ ไม่ถูกชะตากับไอหมอนี่เลย// แล้วเจ้าชายโรเนลก็จ้องไปที่เจ้าชายเจอิลด้วยสายตาอาฆาตประมาณว่าแกไม่รอดแน่ จนทำให้เจ้าชายเจอิลถึงกับเสียวสันหลังวาบ เมื่อหันหน้ามาพบกับสายตาคมกริบของเจ้าชายโรเนล
//สงสัยคงจะเป็นเจ้าชายโรเนลพี่ชายของเจ้าหญิงเรจิน่า คงจะเป็นพวกหวงน้องสาวจริงๆ สิท่า ต่อให้เป็นเจ้าชายโรเนลที่เค้าบอกกันว่ารักและหวงน้องสาวยิ่งกว่าใครแต่ข้าเจอิลรัชทายาทคนเดียวของอาณาจักรอเล็กซานเดรียไม่กลัวท่านหรอก ยังไงซะเพื่อเรจิน่าแล้วไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนข้าก็ไม่หวั่นอยู่แล้ว// เจ้าชายเจอิลยิ้มขึ้นที่มุมปากพร้อมกับส่งสายตาท้าทายไปให้เจ้าชายโรเนล
//เอ...เมื่อกี๊เราคิดไปเองรึปล่าวนะ เหมือนกับว่ามีกระแสไฟฟ้าวิ่งไปมาระหว่างท่านพี่กับเจ้าชายเจอิลเลย สงสัยวันนี้เราคงช็อกมากเกินไปจนเบลอ เฮ้อ...// เรจิน่าถอนหายใจพลางเอามือกุมขมับ
ในห้องโถงใหญ่นั้นเองยังมีคนอีกหนึ่งคนที่ยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดมาตั้งแต่ต้นจนจบ เขาก็คือโอเดลขุนนางอาวุโสนั่นเอง ซึ่งกำลังยืนส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับเรื่องวุ่นๆ ทั้งหมดที่เกิดขึ้น
//สงสัยคงจะมีงานเพิ่มขึ้นแน่เลยต่อไปนี้// ขุนนางชราคิดอย่างปลงตก
ความคิดเห็น