รักหมดใจให้นายคนเดียว

ลำดับตอนที่ #4 : ไอ้นิวมานหล่อตรงไหน 2

       หลังจากที่ฉันฟังอาจารย์จินดาภรณ์  พูดอย่างเปนกันเองกับนักเรียนไปแล้ว 1 คาบเต็มๆ  จะว่าไปเขาก็ดูดีเหมือนกันนะอาจารย์คนนี้  แต่ทำไมหลงตัวเองจัง  เหมือนใครหว่า  คุ้นๆ  (เนย์นั่นแหละ  นางเอกอย่าทำหน้าไร้เดียงสา  แกอ่ะ)  

     แล้วฉันก็เรียนไปจนหมด 4 คาบเช้า  เต็มๆ  ตอนนี้ก็เริ่มจะสนิทกันยัยยูแหละ  ด้วยพลังของเสื้อที่ฉันดึง  ยิ่งทำให้สนิทยิ่งขึ้น  มันช่างสร้างสัมพันธไมตรีกับสายตาทิ่มแทงของยูได้ดีทีเดียว  




        #พักกลางวัน#

     ตอนนี้ฉันกับยูก็ได้เดินทางมาถึงสถานที่ที่มันเรียกว่าโรงอาหาร  คนสุดยอดของความเยอะเลย มองไปทางไหนก็มีแต่คน  หุหุ

     แล้วฉันกับยูก็นั่งลงตรงกลางโรงอาหาร  หาที่ที่มันดูดีกว่านี้ไม่ได้แล้วจิงๆ

        "เนย์  กินไรหรอ  เดียวไปซื้อให้" ช่างเปนเพื่อนที่ดีเหลือเกิน  เพื่อนเก่ามันยังไม่เคยซื้อข้าวให้เลยนะเนี้ย


       "ขอบใจจ๊ะ  เอาอะไรก็ได้  แต่ขอเปนข้าวนะ"พอดีเนย์เบื่อก๋วยเตี๋ยว  ถ้าจะให้กินอีกนะ  อ้วกแน่

       "ขนาดเอาอะไรก็ได้นะเนี้ย (-_-;)"


       "แหะๆ  (^ ^)  เอางี้เดียวเราไปซื้อน้ำให้  จะเอาน้ำไรล่ะ"ต้องแสดงตนเปนเพื่อนที่ดีสักหน่อย

       "ขอเปนน้ำส้มคั้นล่ะกัน"

       "อือๆ  ได้เดียวซื้อมาให้"  ฉันพูดจบก็เดินตรงไปร้านขายน้ำทันทีทันใด  คนก็สุดยอดแห่งความเยอะ  อัดกันเข้าไปกว่าจะได้เข้าไปซื้อเนี้ย  ดีนะที่เคยเรียนวิชาบัฟฟาโล่มาจากท่านนิวพล(จำกันได้ป่าวว่าใคร  ไอ้พี่นิวไง)


       "น้ำส้มคั้น 2  ค่ะ"ฉันตะโกนไปแล้วพยายามทำตัวให้แข็งที่สุด  ก็ไอ้คนข้างหลังแม่งเบียดอยู่ได้ 


        แล้วคนขายก็ได้ให้น้ำส้มคั้นมา 2  แก้ว  ซึ่งให้มาแบบสุดยอดแห่งความล้น  แบบมันเยอะอ่ะ  ไม่น่าล่ะถึงมีแต่คนมาซื้อกันแต่ร้านนี้  ให้ตายเถอะ  ซื้อเสร็จแล้วเวลาออกก็ไม่ใช่เรื่องง่าย  มันก็เบียดอีกแล้วง่ะ  เบียดอยู่นั้นแหละ  แก้วจะตกแล้วนะ

       และด้วยสปีรีตของน้องเนย์  ก็พยายามให้แก้วมันไม่ตก  แต่ด้วยแรงเบียด  เปรียบเสมือนแรงกระแทก  พูดง่ายๆ  มันกระแทกมานั่นแหละ  ก็ได้ทำให้แก้วซึ่งน้องเนย์อุตส่าห์พยายามแล้วพยายามอีก  ลอยละล่องไปในอากาศ


           แล้วแก้วทั้งสองใบนั้น  ซึ่งได้รับลมไปเรียบร้อยแล้ว  มันก็ได้ตกลงสู่พื้น  แต่ตกอย่างเดียวจะดีใจมากเลยอ่ะ  แต่ว่าน้ำส้มคั้นที่แสนจะน่ากิน  มันได้ไปสาดลงใบหน้าของรุ่นพี่คนหนึ่ง


       "ซ่า.............(เสียงน้ำกระทบใบหน้า  กรุณาคิดให้เหมือนหน่อย  อิอิ)"

       แล้วรุ่นพี่คนนั้นก็ค่อยๆเงยหน้ามาอย่างช้าๆ  สโลโมชั่น  มันเปนไรกับไอ้นิวป่าวว่ะ

       หน้าเขาเครียดมากเลยอ่ะ  เขาไม่ได้ตั้งใจนะ  ยกโทดให้เขาด้วย


      "ขอโทดค่ะ  ฉันไม่ได้ตั้งใจ"  ฉันพูดจบพยายามจะเดินหนี  น้ำไม่สนใจแล้ว  สนใจชีวิตที่จะเหลืออยู่เท่านั้น


      "นี่  เธอ!!  บอกว่าไม่ได้ตั้งใจหรอ  ดูหน้าฉันก่อนว่ามันเต็มไปด้วยอะไร  น้ำแข็งกับน้ำส้ม  ยังงี้ยังบอกว่าไม่ได้ตั้งใจอีกหรอ!!! "รุ่นพี่คนนี้หลังจากที่เงยหน้ามาได้แล้วเขาก็ตะคอกด่าอย่างเดียวเลย

     
      มีหรือว่าคนอย่างเนย์จะยอมทนต่อไป  กูก็ขอโทดแล้วจะเอาอะไรอีกว่ะ

        "แล้วจะให้ทำอะไรล่ะ!!  กราบแทบเท้าเลยไหม  ขอโทด  ก็พูดไปแล้ว  ก็คนมันไม่ได้ตั้งใจ  จะเอาอะไรอีกว่ะ!!"  ฉันพูดจบประโยคไปได้สักพัก  พี่แกอึ้งไปทันที  คงจะไม่เคยเจอคนทำผิดแล้วมายืนด่ายังงี้

       
        "ก็ดีสิ  กราบแทบเท้าเลยสิ  ทำได้ไหมล่ะ  ถ้าทำได้จะยกโทดให้"พี่แกพูดจบแล้วก็ยักคิ้วให้  แล้วเมื่อกี้ยังทำหน้าโหดอยู่เลย  หึ้ย  เนย์เกียดสิ่งที่มนุษย์เรียกว่า  กวน  Teen  ที่สุดเลย

        "ฝันไปเหอะ  เรื่องอะไรจะกราบ  ไปล่ะเสียเวลา"  ฉันพูดจบก็เดินไปทันที  แต่ไอ้รุ่นพี่คนเมื่อกี้ก็ยังไม่วายวอน  teen


       "ไม่แน่จริงนี่หว่า"

       "แล้วไมกู"  แล้วจะทำไม  เสียศักดิ์ศรีหมด  แต่อย่าให้เจออีก  จะดักทำร้ายทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของมันให้หมดเลย  (เนย์แกผิดนะ  เขาไม่ผิด)

         แล้วจะก็กลับไปที่มินิมาทอีกครั้ง  น้ำส้มคงไม่ได้รับประทานในวันนี้แล้ว  เลยเดินไปซื้อน้ำเปล่า  2 ขวดเลย  เซงอ่ะ  มันทำให้เนย์ต้องซื้อน้ำใหม่ 

         #ที่โต๊ะ#

     "อ่ะ  นี่  น้ำป่าว  น้ำส้มไม่ต้องกินแล้วล่ะ"  พอฉันมาถึงโต๊ะก็วางน้ำให้ยูทันที  แต่พี่แกไม่คิดจะกินรอกันบ้างเลยหรือไง  กินข้าวจะหมดจานอยู่แหละ

      
     "อ่าวแล้วน้ำส้มคั้นฉันล่ะ  แล้วทำไมมาช้าจัง"


     "พอดีมีเรื่องนิดหน่อยอ่ะ"ฉันพูดไปตักข้าวเข้าปากไป  ง่ำๆๆ

     
      "เรื่องไรหรอ"

     
     "ก็คืองี้นะ................................."  ฉันก็เล่าเรื่องที่เจอไอ้รุ่นพี่เฮงซวยนั้นว่ามันหยิ่งแค่ไหน  คิดแล้วโมโหอย่าให้เจอๆ  เล่าจนกระทั่งฉันกับยัยยูกินข้าวกันจนหมด

     
      "โห   เนย์เทอสุดยอดเลยอ่ะ  ขนาดเปนคนทำเขายังด่าเขาได้อีก  สุดยอดจิงๆ"  ชมหรือว่าด่าว่ะนั่น


       "ของงี้มันแน่อยู่แล้ว"ยังคงภูมิใจในตนเอง


       "ว่าแต่ว่ารุ่นพี่คนนั้นชื่อไรหรอ  หน้าตาเปนไง"ไม่ได้ถามชื่ออ่ะ  จะรู้ไหมเนี้ยว่าชื่ออะไร


        "ไม่รู้นะชื่อไร  แต่น่าตาอ่ะพอจำได้  ก็น่าตาดีนะ  ขาวๆ  สูงๆ  แต่ก็ไม่สูงมาก  คิ้วเข้มๆ  จมูกโด้งๆ  หน้าโคตรจะใส  แล้วก็ไรไม่รู้  รู้แค่นี้"  แต่ยังไงก็สู้พี่เรย์กับพี่มินไม่ได้หรอก  (เพื่อนไอ้พี่นิวอ่ะ)

        "โห  สุดยอดแห่งความหล่อ  อยากเจอบ้างจังเธอนี่โชคดีนะ" โชคร้ายซะไม่ว่า

        "ยูไปหาที่นั่งกันเหอะ  เบื่อโรงอาหารแล้วอ่ะ"

         "อือๆ  งั้นไปเวทีนี้เพื่อเธอกัน"

      "โอเค"  แล้วเราสองคน  ฉันกับยูก็ไปที่เวทีนี้เพื่อเธอ  นั่งไปได้สักพัก  จู่ๆยูก็มาถามถึงคนบางคนที่มันไม่น่าจะถามเลย

      "เนย์  คนที่มาส่งเธอเมื่อเช้าที่แถวใครหรอ"  ยูถามด้วยใบหน้าอยากรู้อยากเห็นเต็มที่

     "ทำไมหรอ  "

     "หล่อดีอ่ะ  ฉันชอบ  กรี๊ดดดดด  พูดถึงแล้วจะละลาย"เขาเปนเอามาก  โรงเรียนนี้ประสาทกลับกันหรือไงมองไอ้พี่นิวหล่อ  อยากตายจิงๆ

     "พี่ชายเราเองอ่ะ  แต่ฉันว่าอย่าไปชอบมันเลยคิดผิดคิดใหม่ได้นะ"

      "ไม่ล่ะ  ฉันชอบ  ชอบตั้งแต่ที่เขาไปเล่นดนตรีที่ห้างแล้วอ่ะ  ฉันเลยตามมาเรียนนี่ไง"เอ่อ  ยูไม่น่าเลย  ไปชอบพี่ชายเฮงซวยได้อย่างไร

      "ซะงั้นล่ะ  ตามใจนะ  มีไรให้ช่วยก็บอกล่ะกัน"

      "อือๆ  ขอบใจจ้า"

      "ยู  ไปขึ้นเรียนกันเหอะ  ใกล้จะหมดเวลาแล้ว"

       "จ้า" 

      แล้วหลังจากนั้นเราก็ขึ้นไปเรียนหนังสือกัน  เวลาผ่านไปช่างช้าไรเช่นนี้  กว่าจะจบแต่ละชม.ยาวนานเปนปี

       "ตี๊ด   ตีด   ตีด"เสียงออดบอกเวลาเลิกเรียน  (เสียงออดยังคงแปลกเช่นเคย)

       เย้  เย้  คาบสุดท้ายหมดซะที  ดีใจอ่ะ  จะได้กลับบ้านแล้ว   แต่ด้วยความที่เนย์ยังพอมีมารยาทที่แสนจะดูดีอยู่บ้าง  ก็ยังไงยังไงอยู่  ถ้ารีบวิ่งกลับบ้านโดยไม่ลาน้องยูเขา

      "ยูกลับบ้านไงอ่ะ"  ฉันถามไปในขณะที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋าอย่างเร่งรีบ  แต่ทำไมน้องยูเขา...........  เก็บตอนไหนว่ะเนี้ย  น้องเนย์ไม่รู้ตัว


       "แม่มารับอ่ะ  กลับด้วยกลับไหมเนย์  ว่าแต่ว่าบ้านอยู่แถวไหนอ่ะ"

        "บ้านเราอยู่หมู่บ้านรินฤดีอ่ะ"

        "โอ้โห.......  ไปกันคนละทางเลย  กลับเองล่ะกัน"  เวนกรรม  นี่หรือเพื่อน

        "เออๆ  โอเค  ไปล่ะ"


      หลังจากที่ฉันทำตัวเปนคนที่มารยาทที่ดีเสร็จเรียบร้อยแล้ว  ฉันก็รีบวิ่งไปที่ห้องโฮมรูมของไอ้พี่นิวทันที  เนื่องจากได้กินเวลาที่มาค่าของฉันไปมากมายแล้ว  อยากกลับบ้านนนนนน

    เออ......ว่าแต่ว่าห้องโฮมรูมไอ้นิวอยู่ไหนว่ะ  _*_  ในเมื่อเนย์ไม่รู้แล้วจะไปถูกได้ยังไง  แล้ววิ่งมาทำแปะอะไรว่ะเนี้ย

      "นิว  ห้องโฮมรูมมึงอยู่ไหนว่ะ"   ไม่รู้ก็ต้องโทรไปถามดิ  จิงม่ะ

      "อาคาร 4 ชั้น 2 ห้อง 5  เข้าใจป่ะ  คงมาถูกนะมึง"

      "เออ  กูไม่โง่หรอกนา"

     หลังจากที่เสียฟอร์มโทรไปหาไอ้นิวแล้ว  เนย์ก็รีบวิ่งไปที่ห้อง425ทันที  ดีกว่าตอนแรกหน่อยทีวิ่งโดยไม่รู้ว่า  โฮมรูมมันอยู่ไหน  -*-

      ในที่สุดก็มาถึงสักที  จะได้กลับบ้านแล้ว  อิอิ  (นางเอกเขาคิดถึงบ้านน่ะ)  เนย์ก็ตัดสินใจเปิดกระตูพร้อมเปิดปากทันที  ก็คิดว่าคงมีกลุ่มไอ้พี่นิวอยู่แค่กลุ่มเดียว


      "ครืด  ปัง  (กรุณาคิดว่าเปนการเปิดและปิดประตูแล้วกัน)   ไอ้นิวกลับบ้าน  เร็วสิว่ะ"

     "o-O"ทำไมคนเยอะจัง  ไมมองเนย์แปลกๆงั้นอ่ะ  เนย์ว่าเนย์ควรหุบปากลงแล้วเข้าไปคุยกับไอ้นิวใกล้ๆดีกว่า

      "ไอ้นิวกลับบ้าน  กูคิดถึงบ้าน"  เนย์พูดไปและพยายามลากตัวไอ้นิวออกจากห้อง  แต่แล้วพลังกาวตาช้างที่ยึดติดกับเก้าอี้ของมัน  ก็ไม่สามารถหลุดออกมาจากเก้าอี้ได้

      "มึงบ้าอะไรไอ้เนย์  อยู่ดีๆก็เข้ามา......."ไอ้นิวไม่ทันที่จะพูดไรได้อีก  เนื่องจากมีคนมาสอด  ใครว่ะเนี้ย  อย่าให้เห็นหน้า  เดียวได้โดนน้องเนย์ตบกระโหลก

      "นิว  นี่น้องแกหรอ"  ถ้าใช่แล้วจะทำไม

     "เออใช่  ไอ้ซีริว  มีปัญหาไรหรอ"  ฉันค่อยๆหันหน้าไปหาคนที่สอดแทรกระหว่างวาทีระหว่างพี่กับน้องที่กำลังคุยกัน  แต่ให้ตายเถอะ  กรี๊ดดดดดด  หล่อลากกกกก  อึ้ง  ทึ้ง  และเสี่ยว  มันเกี่ยวกันป่าวอ่ะ

       เห้ย  แต่หน้ามันคุ้นๆนะเนี้ย  นี่มัน  ไอ้รุ่นพี่ที่โรงอาหารนี่หว่า  โอ้ยให้ตายเถอะ  ความคิดเมื่อกี้หลุดออกมาจากหัวน้องเนย์ได้ไงเนี้ย  น่าตาอุบาสขนาดนี้  เนย์บอกว่าหล่อได้ไง  (อคติ  ทำให้ความหล่อลดลง)

      หลังจากที่ฉันคิดอะไรมากมายไปเยอะแยะขนาดนี้  ไอ้รุ่นพี่หน้าเยิง  (ขอเรียกงี้นะ)  ก็พูดขึ้นมา

      "ไง  คุณน้องที่โรงอาหาร  ไม่น่าเชื่อว่าจะเจอกันอีกนะ"หน้าพี่แกเยิงได้ใจมาก  คิดว่าเก็กแล้วเท่หรือไงว่ะ

       "ก็ไม่ได้อยากเจอสักเท่าไหร่หรอก "เนย์ยังคงเชิ่ดเหมือนเดิม  มีหรือจะขอโทดเรื่องที่โรงอาหาร

      "ชื่อเนย์หรอ"

     "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบ"

     "ไม่มีไรหรอก  ก็แค่อยากรู้เฉยๆ"

    "อ่ะหรอ  นึกว่าชื่อฉันไปซ้ำกับชื่อญาติฝ่ายไหนของนายซะอีก  เปนบุญจิงๆ"

     เอาอีกแล้วค่ะ  รุ่นพี่หน้าเยิงได้เงียบลงทันตาเห็น  พูดแรงไปหรอเนี้ย  ไม่ได้ตั้งใจจิงๆ

      "ไอ้นิวกลับบ้าน  บรรยากาศแถวนี้มันสกปรก  อย่าไปอยู่เลย  มึงอยู่เข้าไปได้ไงว่ะไอ้นิว" ฉันพูดกับไอ้นิว  แต่สายตามองไปที่ซีริว  เหอๆ 

      "เห้ยกูกลับก่อนนะ  น้องกูมันติ๊งต๊องงี้แหละ"  ไอ้นิวพูดกับเพื่อนๆทั้งหลายของมัน  แล้วก็พาฉันออกจากห้องทันที

       แต่ฉันก็ไม่วายร่ำลารุ่นพี่ที่แสนน่ารักของฉัน

     "ไปล่ะนะ  คุณพี่ขี้ริ้ว  อ้า  ฮ่าๆ(หัวเราะได้น่าเกียดมาก)"ตอนนี้นายซีริวเริ่มมีสติบ้างแหละ  เริ่มโต้กลับมาได้บ้าง

       "ฉันชื่อซีริว  ไม่ใช่ขี้ริ้ว  เรียกให้ถูกๆหน่อย"

      "อือๆ  ขี้ริ้ว"

     "บอกว่าชื่อซีริว"

     "จ้ารู้แล้ว  ไปล่ะขี้ริ้ว  บายๆ"ฉันพูดจบก็โบกมือบายๆ  ออกจากห้องไปทันที

      



-----------------รักหมดใจให้นายคนเดียว---------Pเพล------------
 

เย้จบอีกตอนแล้ว  อิอิ  ตอนนี้นางเอก  ได้เจอกับพระเอกแล้ว  โหะๆ  แต่งเปนไงอ่ะ  เม้นด้วยนะ  ไม่รักกันก็เม้นได้  ขอให้เม้นนะ  จุ้บๆ



-------------รักตัวเองด้วยนะ-------------------------