กองทุนหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : เกริ่นนำ

สวัสดีค่ะ

ผลงานเรื่องกองทุนหัวใจเคยโพสจนอวสานมาแล้วรอบนึงนะคะ
วันนี้ก็ขอมาแนะนำสักเล็กน้อย พบกับหนังสือฉบับเต็มสองเล่มจบได้ที่
สนพ. ณ บ้านวรรณกรรมค่ะ

-------------------------------------------------------------------------

“คุณชำนะ” เสียงชายหนุ่มร้องเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยความตระหนก ไม่คาดคิดว่าสิ่งที่เคยหวาดหวั่นนั้นได้เกิดขึ้นในที่สุด

“อย่าพึ่งเข้าใจผิดครับ ผมไม่ได้..” เขาร้อนรนกล่าวแก้ทว่าชำนะไม่ฟังเสียงพูดสวนขึ้นทันที

“อย่าแก้ตัวเลยเชน ฉันไม่อยากฟัง หลักฐานมันทนโท่ขนาดนี้เธอยังคิดจะโกหกอะไรฉันอีกล่ะ” ชายสูงวัยดักคอ น้ำเสียงไม่ส่อถึงความขุ่นมัวอย่างที่ชายหนุ่มนึกหวั่นเกรง

“ผมไม่ได้โกหกครับ” เขายืนยันคำเดิมจากใจจริง หากไม่หนักแน่นนัก “ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมทำตามที่คุณสั่งด้วยความเต็มจริง ๆ ไม่เคยคิดแยกแยะว่างานไหนยินดีไม่ยินดี ไม่ว่าคุณต้องการอะไรผมก็ทำให้ได้ทั้งนั้น”

“เธอแน่ใจนะ”

“ครับ” เขารับคำในทันที

“ไม่ใช่เต็มใจทำเพราะว่าเรื่องนี้หรือไง” ชำนะหยิบรูปถ่ายซึ่งเป็นหนึ่งในกองหลักฐานตรงหน้าขึ้นให้ชายหนุ่มดู ชี้ย้ำอีกเพื่อจับผู้ต้องหาปากแข็งให้คายความจริง

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ คือว่า.. “ เสียงชายหนุ่มพูดตะกุกตะกัก แต่เมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายแล้ว เขาก็ยอมพูดทุกอย่างดั่งใจคิด “คือ.. ผมผิดไปแล้ว ทั้งที่คุณชำนะให้ความกรุณากับผมเสมอมา ให้ทุกอย่างที่ทำให้ผมกลายเป็นผมในวันนี้แต่ผมกลับทำให้คุณชำนะผิดหวัง”

สิ้นเสียงชายหนุ่มก็คุกเข่าลงกับพื้น ชั่วชีวิตนี้เขาไม่อาจทำให้คนสองคนผิดหวังในตัวเขาได้ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าหนึ่งในนั้นกำลังเสียใจเพราะสิ่งที่เขาทำ

จิตใจของเขาพ่ายแพ้เสียแล้ว ถึงได้กล้าทำผิด ลืมได้แม้กระทั่งบุญคุณท่วมหัวของชายสูงวัยที่เป็นเสมือนบิดา

มือหนายกขึ้นประกบกันเป็นดอกบัวก้มลงกราบผู้มีพระคุณแทบเท้า เอ่ยเสียงหนักแน่นผิดกับกริยา

“ผมขอโทษครับ”

อีกฝ่ายหนึ่งไม่ยอมรับไหว้ แต่ก็ไม่ถึงกับถอยหนี ชายหนุ่มคงไม่กล้าลุกขึ้นตราบใดที่เขายังไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมา

“ผมขอโทษที่ทำให้ท่านผิดหวัง ผมผิดไปแล้วครับ”

ความเงียบเข้าปกคลุมไปชั่วครู่ฝ่ายรับก็ใจอ่อน ยอมความ

“ลุกขึ้นเถิดเชน เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันผิดหวังหรือไม่ผิดหวังอะไร ถึงเธอจะอยู่กับฉันมานาน ทำงานให้ฉันจนแทบจะเรียกได้ว่าทุกอย่างแล้วก็เถอะ เธอจะแน่ใจได้ยังไงว่าฉันรู้สึกยังไงกันแน่ บางทีอะไร ๆ มันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดก็ได้”

“รู้สิครับ ก็ผม.. ทรยศท่าน” ชายหนุ่มหลุบสายตาลงต่ำเอ่ยเสียงค่อย ความสำนึกผิดท่วมท้นในหัวใจ

“ถ้าเธอจะเรียกว่ามันเป็นการทรยศแล้วมาถูกจับได้พร้อมหลักฐานแบบนี้เธอคิดจะทำยังไงต่อไป”

“ชีวิตนี้ของผมได้อุทิศแล้วครับ ผมมีวันนี้ก็เพราะคุณชำนะ แต่ผมยังบังอาจคิดทรยศคุณ เมื่อถูกจับได้แบบนี้ก็ดีแล้วครับ ผมจะยอมทำทุกอย่างสุดแล้วแต่คุณชำนะจะต้องการและผมขอรับประกันครับว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก”

“นั่นเท่ากับว่าเธอดูถูกน้ำใจฉัน เธอคิดจริง ๆ หรือว่าฉันจะตัดเป็นตัดตายกับเธอเพียงเพราะเรื่องนี้”

ชำนะโยนซองบรรจุภาพถ่ายหลายสิบใบลงบนโต๊ะทำงาน ราวกับมันไม่มีความหมายอย่างปากว่า ทั้งที่เขาพึ่งเรียกมันว่า ‘หลักฐานชิ้นสำคัญ’

ชายหนุ่มได้ฟังคำผู้มีพระคุณแล้วถึงกับลืมตัว สบตาชำนะอย่างไม่เชื่อหู

รู้ดีว่าสิ่งที่ได้ทำลงไปมันเกินกว่าที่พ่อคนนึงจะได้อภัยให้ได้และเขาเองก็ไม่คาดหวังให้ผู้เป็นดุจบิดาบุญธรรมไม่ถือโทษเช่นกัน

“แต่ผมทำผิดอย่างไม่ควรให้อภัย”

“แล้วฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกแน่ เธอยู่กับฉันมาตั้งกี่ปีทำไมฉันจะไม่รู้จักนิสัยเธอ”

“ผมทราบว่าคุณชำนะรู้จักผมดี แต่ผม..”

“ไม่ต้องมาแก้ตัว” ชำนะโบกไม้โบกมือห้ามอย่างแสนระอาทว่าไม่จริงจังนัก “ถ้าเธอยังมีความเป็นลูกผู้ชายอย่างที่ฉันเคยรู้จัก เธอจะไม่มีวันพูดแบบนี้เลย”

“มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแน่นอนครับ”

“ถ้าเธอยืนยัน”

“ครับ”

“ถ้าเช่นนั้นฉันก็แน่ใจแล้วว่าเธอได้ทรยศต่อฉันแล้วจริง ๆ ฉันผิดหวังในตัวเธอเหลือเกินเชษฐกร”