คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1
1
“หวัดดีบัง…”
“หวัดดีหยอย”
ลูอิสอยากกระโดดเกาะกำแพงแล้วพ่นไฟ เมื่อระหว่างสายตาของเซนและแฮร์รี่เกิดประกายไฟลุกขึ้นโชติช่วง อันเป็นความจริงที่ประจักแก่สังคมโลกนี้และโลกหน้า ว่าแฮร์รี่กับเซนไม่เคยถูกกัน ด้วยเหตุผลบางอย่างตั้งแต่วันแรกที่เซนและแฮร์รี่พบกัน ทั้งคู่จะต้องแย่งกันแทบทุกอย่าง
รองเท้าอาบน้ำ อาหารเย็น ขนม หรือแม้แต่กระทั้งแปลงฟัน ด้วยวัยเพียงสิบสองปีของลูอิสในตอนนั้น ตอนที่เซนเริ่มย้ายมาอยู่ และแฮร์รี่เริ่มรู้จักเซน มันเป็นอะไรที่เลวร้ายมาก
เพราะถึงในใจเขาจะเอนเอียงให้แฮร์รี่เต็มร้อย แต่เขากลับต้องต่อสู้กับสงครามย่อยๆระหว่างแฮร์รี่และเซนตลอดเวลา ไม่ว่าจะทำอะไรเขาต้องดูให้แน่ใจว่าทั้งคู่ได้อะไรที่ เท่าเทียม เซนเองก็รู้ว่าเอนเอียงไปทางแฮร์รี่ แต่เพราะว่าตลอดเวลามาแฮร์รี่เสียเปรียบที่ไม่ได้อยู่เมืองเดียวกัน ทำให้เซนยอมตลอดเวลาเขาให้อะไรพิเศษกับแฮร์รี่
แต่ตอนนี้ทั้งคู่ก็โตขึ้นมาแล้ว ช่วงซัมเมอร์ถึงไม่ค่อยเจอกันแต่ก็ไม่ค่อยทะเลาะกัน คงไม่ทะเลาะกัน…
หรอกมั้ง???
“หัวแกเคยสระบ้างรึเปล่า มาโรงเรียนวันแรกทำไมมันพันอย่างกับฝอยขัดหม้อวะ”
“หึๆ ฉันอาจไม่ได้สละผม แต่แกคงไม่ได้อาบน้ำ รุงรังกว่าเดิมนะบัง ขายโรตีแถวไหนอ่ะ”
“ไอ้หยอย…”เซนกัดฟัน
“อย่าพูดมาก ปากเหม็น”
“ใครกินพุดดิ้งบ้าง”เลียมถามขึ้น ลูอิสมองเลียมด้วยสายตาซึ้งใจซึ่งเลียมก็พยักหนารับทันทีอย่างเข้าใจกัน
“ฉัน”เซนพูดขึ้นทันที ซึ่งเป็นเรื่องปกติของพวกเขาอยู่แล้ว แต่แฮร์รี่กลับหันควับมาที่ลูอิส เขาผวาทันทีที่สบกับนัยน์ตาสีเขียว
“ฉันอยากกินพุดดิ้งอ่ะลูอิส”ลูอิสรีบพยักหน้าเข้าใจทันทีพร้อมกับลุกขึ้นพร้อมกับเลียม แต่สิ่งที่เขาคาดการไว้ก็เกิดขึ้น
“เลียมหยุด!!” พวกเขาหยุดทันที เซนแยกเขี้ยวใส่แฮร์รี่เล็กน้อย ก่อนหันมามองผมด้วยสายตาอ้อนๆ “ลู…นายเอาให้ฉันด้วยนะ”
ลูอิสยิ้มแห้งก่อนพยักหน้าลง เขาเริ่มชินแล้วล่ะ
ครึ่งชั่วโมงก่อน..
“ลูอิส!!!”เสียงเซน scream กรีดร้องข้างหน้าห้องของลูอิสเปรียบเป็นสัญญาณนรก หากเดาไม่ผิดเซนต้องรู้เรื่องแฮร์รี่แล้วแน่ๆ
“ลู เด็กแกเป็นอะไรอีกวะ”มาร์คัสหัวเราะยิ้มๆ ทุกคนเริ่มชินกับการที่เซนชอบเกาะแข้งเกาะขาเขาแล้ว แถมเพื่อนเขาทุกคนยังรู้จักเซนและเลียมอีกต่างหาก
ถึงเซนไม่ได้ทำตัวเด่นดังแต่ลูอิสก็ยอมรับว่าเจ้าตัวหล่อเหลา แถมยังเป็นลูกครึ่งอีก ทำให้เขาเป็นที่รู้จักไปทั่ว ส่วนเลียมก็เรียนเก่งที่หนึ่งของชั้น นี่ไงที่เขาบอกว่าสองคนนี้แตกต่างกัน เพราะเซนน่ะอาร์ตตัวพ่อ ในห้องแทบไม่มีที่ว่างมีแต่กระดาษวาดรูปเต็มไปหมด ส่วนเลี่ยมพวกเด็กตัวอย่างเชียวล่ะ
“อะไร…”เขาถามแม้รู้ว่าเรื่องอะไร
“ไอ้แฮซ! มันอยู่ในห้องฉัน ผีหลอกแน่ๆ”เลียมที่ยืนอยู่ข้างเซน ยิ้มแห้งให้ลูอิส
“ผมบอกว่าเขาไม่ได้ตาฝาด แต่เขาไม่เชื่อครับ”
“ลูอี้…”ลูอิสขนลุกชันทั้งตัวตอนที่ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของแฮร์รี่ ท่ามกลางผู้คนที่เริ่มออกเดินไปโรงอาหารตอบพักเที่ยงมีแฮร์รี่ยืนอยู่ หัวใจของลูอิสเต้นรัวแรง อีกครั้งแล้วที่เขาพบว่าแฮร์รี่โตขึ้นมาดูดีแค่ไหน จมูกของแฮร์รี่พอโตมาแล้วใหญ่ไปหน่อยแต่ลูอิสก็ชอบ ตาแฮร์รี่เจ้าชู้เกิดไปแต่เขาก็ยังชอบ นัยน์ตาสีเขียวที่เคยสว่างจ้าเข้มลงมาบ้างแต่เขาก็ชอบ ผมหยักศกสวยเป็นธรรมชาติคอยหลอกหลอนเขาทุกครั้งเวลาเดินไปที่ไหน
ใช่มันหลอน…เวลาที่คุณเดินไปแล้วทุกคนผมหยิกหมดน่ะหรอ? นรกเลยล่ะ
แต่ลึกๆมันกลับทำให้เขาบ้า เวลาไม่เจอแฮร์รี่ ไม่ได้ใกล้ชิดกับเขาเหมือนตอนเด็กๆ สมัยห่างจากแฮร์รี่ใหม่ๆ ลูอิสมักฝันร้ายว่ามีเด็กหัวหยิกนับสิบคนวิ่งรอเขา พวกเขามีความสุขที่สุดในโลก แต่สุดท้ายแล้วซุปเปอร์แมนก็จับเด็กพวกนั้นใส่กรงและหิ้วหนีไป เออ…เขาเพ้อเกินไปแล้ว
แฮร์รี่เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนลูอิสอยากหยุดเวลาไว้ ในที่สุดแฮร์รี่ก็อยู่ข้างหน้าของเขา
ลูอิสเงยหน้าขึ้นมองดวงตาสีเขียวที่เขารักแสนรักตั้งแต่ตอนที่มันส่องสว่างจ้าสมัยแฮร์รี่ยังเด็กๆ อ่า…ใช่ เขาต้องเงยหน้าแล้ว
การยอมรับความจริงข้อที่ว่าแฮร์รี่สูงกว่าเขานั้นเจ็บปวด เขาเคยชอบคิดว่าทุกสิ่งของแฮร์รี่นั้นกระจุ๋มกระจิ๋มสำหรับเขา มือน้อยในมือของเขาทำให้อุ่นใจเสมอ
ความจริงนี่กำลังฆ่าเขาในใจ แต่ทำยังไงเขาก็เลิกสนใจแฮร์รี่ไม่ได้ น้ำเน่าสุดตีน
“ลู!”เซนแหว ลูอิสสะดุ้งทันที
“อะไรเซน”เขาดุเล็กน้อย
“มันไม่จริงใช่ไหม?”เซนหน้าบึ้ง
“มันคือเรื่องจริง!”แฮร์รี่กรอกตาแล้วตอบคำถามตอกหน้าเซน
“ทำไมล่ะลูอี้!! ฉันนึกว่าที่นี่มีแต่เราเสียอีก!”
อ้อหรอ? ลูอิสเลิกคิ้ว ปกติเวลาเข้าโรงเรียนปุ๊บเซนก็เริงร่าไปในหมู่นารีและผองเพื่อนทันที เจอกับเขาฉะเพราะตอนเย็นเท่านั้น
“มันไม่มีอีกแล้วบัง มันจะมีฉันลูอี้ ใช่ไหมลู…”แฮร์รี่พาดบ่าของเขายิ้มๆ
“ผมก็สงสัยว่ามันจะไม่เป็นปัญหาหรอ ย้ายมากลางเทมอแบบนี้?”เลียมลูบคาง มองแฮร์รี่ ลูอิสกล้ำกลืนก้อนขมๆในใจก่อนตอบคำตอบที่ทำให้เขาทรมาน
“แฮร์รี่โดนจับได้ว่าคบกับครูที่ปรึกษาน่ะ เลยโดนไล่ออก”แฮร์รี่วางคางลงบนไหล่ของเขา
“โหยยยย ไอ้หื่นนนนนนน”เซนคำราม
“อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ถ้าเกิดมาหื่นและหล่อ”เลียมขำกับคำพูดของแฮร์รี่ ในขณะที่ลูอิสน่้ำตาตกใน
ย้อนกลับมาที่โต๊ะอาหาร….ตามความเป็นจริงแล้วไม่ได้มีแค่พวกนั่งอยู่ มีมาร์คัส และแอนดาลีนเพื่อนเขาอีกสองคน
“อ่ะพุดดิ้ง”ลูอิสส่งให้เซนและแฮร์รี่
“น้องชายนายหล่อทุกคนเลยนะลูอี้”แอนดาลีนพูดขึ้นขำๆ แอนดาลีนเป็นสาวแว่นเธออวบแต่น่ารัก พวกเขาชอบนั่งใกล้กันเลยสนิทกันในที่สุด
พวกที่ถูกพูดถึงก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตอนมีคนชมว่าหล่อ
“แอน คุณพูดเหมือนแม่พี่ลู มีชู้”แฮร์รี่พูดขำๆ ไหล่ของมาร์คัสยกขึ้นลงเป็นจังหวะ
“ใช่ๆ แฮร์รี่พูดถูก เหมือนแม่นายมีชู้เลยว่ะ”
“มันเกี่ยวอะไรกันวะ?”
“ก็น้องนายหน้าตาไม่เหมือนกันซักคน”แอนบอก ลูอิสยิ้มตาม
“เออนะ…แต่ไม่ใช่ ไม่ใช่น้องจริงๆซะหน่อย”ทุกคนส่ายหน้าให้กับความเซ่อของลูอิส เรื่องนั้นพวกเขารู้อยู่แล้วหรกน่า
“พวกแกไม่ไปนั่งกับแก๊งหรอ?”เขาหันไปถามเซนและเลียม
“พวกผมคบกันอยู่สองคน”ลูอิสขมวดคิ้วอีกครั้ง เลียมรีบอธิบายทันที
“จริงๆแล้วเราอยู่คนละกลุ่มกันครับ พอจะนั่งด้วยกันที่ไรเพื่อนเราก็ไม่อยากมานั่งด้วยกันทุกที”
…ลูอิสมองตาเลียมที่โบกมือให้เพื่อนของเขาที่นั่งห่างออกไป พวกนั้นวางช้อนลงก่อนโบกมือกลับในขณะที่มือซ้ายถือหนังสือเล่มหนาเตอะอยู่
“ส่วนนั่นเพื่อนผม”เซนชี้ไปอีกฝั่ง ลูอิสมองตาม โต๊ะที่เซนชี้ไปเป็นพวกกลุ่มเด็กหน้าตาดี ไม่ก็เถื่อนๆ พวกนั้นกำลังละเลงหมึกสีดำลงบนแขนตัวเอง ลูอิสหันกลับมามองเซนอีกรอบและพบว่าน้องข้างบ้านของเขาดูสะอาดที่สุด แต่อย่าให้พูดถึงในกระเป๋าเรียน มีแต่กระดาษ เรียนรอดมาได้นี่ต้องของคุณเลี่ยมจริงๆ ลูอิสคิด
แฮร์รี่หัวเราะเอิ้กอ้ากพอหันไปมองเพื่อนของเซน “บังฉันว่าเพื่อนน่าจะเลิกคบแกนะ ดูสิพากันทำตัวสกปรกตามแก่หมดเลย”
เซนแทบจะพุ่งมากัดหัวแฮร์รี่ด้วยความโมโห แต่ลูอิสและเซนช่วยกันห้ามเอาไว้
“หึ ใครจะเหมือนแกไม่มีเพื่อนคบ”สิ้นคำพูดแฮร์รี่ก็เงียบลงทันที
“เฮ้!...พวกนายทะเลาะกันก็ให้มีคอยเขตหน่อย”ลูอิสหันไปดุทั้งเซนและแฮร์รี่ ถึงแม้เขาจะสงสารแฮร์รี่ก็ตาม แต่แฮร์รี่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ทุกข์ร้อนนัก
แพล้ง!
เสียงจานตกเรียกความสนใจของพวกเราไปหมด สิ่งที่ลูอิสเห็นทำให้เขาเบิกตาขึ้นอย่างสนใจเล็กน้อย เพื่อยังจดจำใบหน้าของเด็กหนุ่มที่ป้ายรถเมย์เมื่อเช้าได้ เขาจำได้ว่าเลียมบอกว่าเด็กคนนี้ชื่อว่า ไนออล
ไนออลปัดเศษสปาเก็ตตี้ออกจากตัวเขา มีพวกเด็กที่ใส่เสื้อนักฟุตบอลหกคนยืนหัวเราะไม่ห่าง พวกนั้นสาดน้ำอัดลมใส่ไนออลที่ยิ่งนิ่งเป็นหินอยู่อย่างนั้น ลูอิสเดาสถานการณ์ออกในทันที ก่อนที่เขาจะทันคิดอะไรมาร์คัสก็ลุกไวๆเดินไปที่ไนออลแล้ว
นี่แหละมาร์คัส…เพื่อนของเขาคนนี้นิสัยหลุดออกมาจากหนังยุค 60 เป็นสุภาพบุรุษมีน้ำใจถึงหล่อไม่มากแต่ก็คมเข้มได้ใจคนทั้งโรงเรียน มาร์คัสเป็นนักบาสเพราะฉะนั้นขนาดตัวของเขาจึงสูงกว่าทุกคน มาร์คัสเดินตรงเข้าไปผลักเด็กพวกนั้นก่อนที่พวกนั้นจะเข้าไปแกล้งไนออลอีกครั้งทันที
“อะไรวะ?”เด็กทรงโมฮอกแผดเสียงเมื่อมาร์คัสเข้าไปยุ่ง ก่อนที่คนผมบลอนด์จะปรามเพื่อนของตนลง
“เออ พี่ครับ เพื่อนผมมันมารยาทไม่ดีขอโทษด้วย”ลูอิสและแอนดาลีนหันมายิ้มภูมิใจให้กัน พวกเขาเป็นพี่ปีสุดท้ายแล้วนี่นา ใครๆยอมรู้จักพวกเขาเป็นธรรมดา
“พี่ว่ามันไม่เจ๋งเลยว่าไหม มารุมแกล้งคนอื่นเนี่ย?”มาร์คัสพูดเสียงนุ่ม (หล่อที่สุดในสามโลกเพื่อนของลูอิส >.,<)
เด็กผมโมฮอกยักไหล่ ก่อนหัวเราะ “มันโดนทุกวันอยู่แล้ว”
ไนออลตวัดตามองพวกนั้นนิ่งๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร
มาร์คัสถอนหายใจ ก่อนพูดเสียงเข้ม “งั้นต่อจากนี้ อย่าทำ….ฉันไม่สนับสนุน อย่าให้ฉันเห็นแล้วกัน”
เด็กพวกนั้นอิดออดแต่ก็รับคำและเดินจากไป มาร์คัสช่วยไนออลเก็บจานและพูดอะไรเล็กน้อย แต่ไนออลส่ายหัวและเดินจากไป
ลูอิสมองตามจนกระทั้งเห็นว่าไนออลวางถาดอาหารไว้ตรงที่วางถาดใช้แล้วและเดินออกจากโรงอาหารไป
ลูอิสยืนอยู่หน้าโรงเรียน ในหัวของเขาเต็มไปด้วยความว้าวุ่น ตอนวันทั้งวันมาเขาเลี่ยงที่จะพูดกับแฮร์รี่ตลอดเวลา ซึ่งมันก็ช่วยได้เมื่อพวกเขาไม่ต้องเจอกันทุกคาบ แต่ตอนเย็นไปนี่เขาต้องอยู่กับแฮร์รี่ อยู่กับแฮร์รี่ที่บ้านตลอดเวลา…ถึงจะไม่ได้มีแค่เขากับแฮร์รี่ก็เถอะ แต่ว่าแฮร์รี่จะไปนอนที่ไหนถ้าไม่ใช่ห้องเขา? ลูอิสกัดเล็บ บ้าหน่า พูดอย่างกับว่าเขาจะกระโจนใส่แฮร์รี่อย่างนั้นแหละ
ก็แค่ทำตัวเหมือนปรกติ เขาเคยทำแบบไหนตอนซัมเมอร์กันทำแบบนั้น ลูอิสเริ่มใจเย็นลง เขากระโตกกระตากมากเกินไป จริงๆแล้วก็แค่นอนห้องเดียวกัน เจอกันทุกวัน เหมือนซัมเมอร์ แถมจะน้อยกว่าด้วยซ้ำเพราะต้องมาเรียน
ลูอิสรู้สึกร้อนหน้า เหมือนมีไดเป่าผมมาพ่นลมใส่หน้าเขา แต่เป็นกลิ่นมินต์
“คิดอะไรอยู่?”
เฮือก! ลูอิสสะดุ้งเงยหน้าขึ้นทันที แต่สิ่งที่เห็นกลับทำเขาแทบหัวใจวาย ใบหน้าของแฮร์รี่ห่างกับเขาไม่กี่นิ้ว แถมจมูกของเขายังเปียกชื้นเพราะแตะผ่านปากของแฮร์รี่ตอนเงยขึ้นมาด้วย แฮร์รี่ไม่ได้แชอยู่นานนักอีกฝ่ายถอยตัวออกไปทันทีอย่างตกใจเช่นกัน
“ฉันขอโทษ”แฮร์รี่จับปากของเขา ลูอิสปาดเอาน้ำลายเย็นๆของแฮร์รี่ออกจากจมูกก่อนส่ายหน้ารัว
“ไม่เปนไรๆ พวกนั้นล่ะ”
“เห็นบอกว่าจะกลับกันเองอ่ะ”ลูอิสขมวดคิ้ว งั้นหรอ? แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรก บางครั้งไอ้พวกนั้นอยากจะไปไหนจะโทรมาบอกเขาก่อน ลูอิสยกโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คว่ามีสายไหนที่เขาพลาดไปรึเปล่า
“เลียมฝากฉันมาบอกว่าพวกเขาจะแวะร้านนัลโด้ ก่อนกลับ”
“อ๋อ”ลูอิสลากเสียงยาว งั้นแปลว่าคงไม่ต้องรอจริงๆถ้าเลียมเป็นคนบอกแบบนี้
“งั้นกลับกัน”แฮร์รี่ยิ้มแป้น เข้ามากอดคอเขาลากไปที่รถของเขาทันที
รถคันนี้ไม่เคยเป็นคันโปรดของลูอิสเลย แต่มันเป็นรถที่พ่อของเขาชอบมากและซื้อมาสมัยเป็นหนุ่มๆ ดังนั้นมันเลยกลายเป็นสมบัติตกทอด แถมเมื่อเห็นว่ามันยังใช่งานได้ดี พ่อเลยไม่เห็นความจำเป็นที่จะซื้อคันใหม่ให้
ลูอิสไม่ชอบใจนักแต่สุดท้ายก็พบข้อดีของมันจนได้
“รถนายเด่นมากเลย มองจากตึกสิบชั้นยังรู้เลยว่าอยู่ไหน” แฮร์รี่พูดเสียงร่าเริง ลูอิสหัวเราะ นั้นแหละข้อดีของมัน มันเป็นรถที่ดังในอเมริกาเพราะงั้นในแถบยุโรปเลยไม่ค่อยมีให้เห็น
“นายยังเก็บไอ้นี่ไว้หรอ?”แฮร์รี่ร้องเมื่อพวกเขาเข้ามาในรถ แฮร์รี่หยิบตุ๊กตาเด้งดึ๋งรูปถั่วที่ลูอิสวางไว้หน้ารถขึ้นมาดู ดวงตาสีเขียวเบิกกว้างสดใส ลูอิสกระแอมแก้เขิน
“ก็ไม่รู้อ่ะ พึ่งรู้นะเนี่ยมันอยู่บนรถ”เหมือนแฮร์รี่ไม่ได้สนใจเขา จริงๆแล้วตลอดซัมเมอร์ลูอิสเอามันแอบไว้ในตู้เสื้อผ้าของเขา กันคำถามของแฮร์รี่
มันคือตุ๊กตาหน้าตางี่เง่าที่เหมือนถั่วสีเหลือง ซึ่งเขามารู้ที่หลังว่ามันคือไอ้ตัวมาสคอตของช็อกโกแล๊ตยี่ห้อหนึ่ง ตอนเล็กๆแฮร์รี่ชอบกินมากจนได้ของแถมมาประจำ แฮร์รี่เอาให้เขาในวันที่จะย้ายออก
ลูอิสเอามันออกมาวางไว้หน้ารถกันเวลาเขาคิดถึงแฮร์รี่เพราะคิดว่าคงไม่ได้เจอกันบ่อยๆเมื่อเปิดเทมอ แต่ผิดคาด…
ลูอิสเริ่มขับรถออกมานอกโรงเรียนด้วยความเร็วคงที่
“นี่ ตอนมาฉันเตรียมหนังเรื่องที่นายอยากดูมาด้วยนะ เรื่องภูเขาเร้นรัก”แฮร์รี่โชว์ออกมาจากกระเป๋า
“ห๊ะ ใครบอกฉันอยากดู”ลูอิสเกือบคันรถเซออกนอกเลน เพราะจำได้แม่นว่ามันเป็นหนังเกย์
แฮร์รี่หัวเราะเสียงดัง ก่อนสารภาพว่าเขาเอามาแกล้งลูอิส ก่อนเปิดกระเป๋าเอาอีกเรื่องออกมา ซึ่งเป็นเรื่องที่ลูอิสบ่นอยากดูจริงๆ
ลูอิสส่ายหัวก่อนหันกลับมามองถนน อีกไม่เท่าไหร่ก็จะถึงบ้านเขาแล้ว
เขาออกรถมาสักพักเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
เซน…
ลูอิสขมวดคิ้ว เงยหน้ามองแฮร์รี่ที่กำลังอ่านเรื่องย่อหลังปกกล่องหนัง เขากดรับโทรศัพท์
“พี่หายไปไหน!! รถก็ไม่อยู่! พี่ทิ้งฉันหรอ!”เซนแผดเสียงดังจนลูอิสต้องดึงโทรศัพท์ออกห่างจากหู ลูอิสเบิกตากว้าง เขาหันควับไปมองแฮร์รี่
คนผมหยิกยิ้มแป้นแล้นเมื่อโดนจับได้ นัยน์ตาสีเขี้ยวเต้นระริกพลางส่งเสียงหัวเราะเปร่งๆออกมาจากลำคอ
“หึๆๆ”
--------
ตอนที่ 2 คลอดแล้ววว
ตอนนี้พัดลมมีอะไรมาถามทุกคนหน่อยค่ะ ตอนนี้พัดลมอ่านนิยายเรื่องหนึ่ง ฟิคของจัสติน บิ๊บนั้นเอง
ถามว่ามันสนุกไหม มันสนุกนะคะ
แต่พล็อตอาจจะซ้ำเล็กน้อยจนรู้สึกว่ามีคนไทยไปเขียน
(LOL) แต่สนุกค่ะภาษาสวย และเป็นสำนวนมากจนบางครั้งพัดลมแปลไม่ออก
เริ่มเข้าใจแล้วใช่ไหมว่ามันเป็นภาษาอังกฤษนั้นเอง ชื่อเรื่อง DANGER ค่ะ
เรื่องย่อก็คือนางเอกเชื่อเคลซี่ นางถึงคราวซวย ไปเห็นจัสตินฆ่าคนเข้าให้
ตาจัสแกรู้ก็เลยเก็บติดกลับมาบ้าน(?) แล้วความสัมผัสมันก็เริ่มเร้าร้อน(?) ตามภาษาตบจูบพระเอกเลวหล่อ
อ่านแบบสนุกๆไม่ต้องคิดมากนะคะ ก็สนุกดี ตามภาษาแนวนิยายแจ่มใส(เวอร์ชั่นดาร์กหน่อย)
อ่านมาถึงตอนที่ 30 กว่า พัดลมยังงงว่าตาจัสฆ่าคนขนาดนี้ แถมเพื่อนตาจัสยังเลวขนาดนั้น
นางเอกยังอยู่ด้วยลง(แต่มันมีเหตุค่าๆ)
สโลแกนที่ชอบม๊ากกกก
they don't call him "Danger" for nothing
ฟิคนี้ดังมากนะคะ ถ้าทุกคนสนใจอ่านพัดลมจะหาเพื่อนช่วยแปล เพราะพัดลมถือฟิคในมือ 2 เรื่อง กลัวปั่นไม่ทัน
นี่คือลิ้งค์โปรโมทค่ะลองไปดูได้
DANGER
ใครสนใจบอกนะคะ
ความคิดเห็น