คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SF: something (2jae)
“แหมเลย อ่าฮยอ” เสียนัวเล็บ่นระปอระแปั้แ่เินเ้าห้อมา
“ไหนๆ ให้ฮยอูหน่อย” ผม่อยับมือนรน้ามาู แริๆ ไอ้แ็สันมันเป็นบ้าอะไรอมันวันนี้ที่ลาน้อยอแอผมไปอผมมา
“เ็บอ่ะ ฮยอ”
“เี๋ยวฮยอไปเอายามาทาให้ รอแป๊บนะ” ผมบอยอแ่อนะลุออมาที่ห้อนั่เล่นเพื่อหยิบยาและัารไอ้แ็สันัวี หึไอ้แ็แล้าทำสุที่รัอหลีเอร์นหล่อหน้าาีฟันสวยเรียเป็นระเบียบนนี้หรอแายแน่!
ห้อนั่เล่น
ล็อเป้าหมาย!!! อนนี้แ็สันมันำลันัู่ทีวีอยู่ที่ห้อนั่เล่นนเียว หึๆๆๆแาย
“ไอ้แ็” ผมพูพลาเอาาอันเรียวาม้วยล้ามเนื้อสะิมันเบาๆ
“โอ๊ย มึถีบูทำไม็เ็บนะเว้ย” ไอ้ระแะ แ่สะิเบาเอนะ
“ทีมึทำยอแ น้อมันยัไม่บ่นมึสัำเลย ทำไมมึ้อทำน้อนานั้นว่ะ น้อเ็บนะเว้ย น้อแนเล็นิเียวเอมึล้าียัไลาน้อไปลาน้อมานานั้นห๊า!!!!!!!!”
“ูไม่ไ้ั้ใสัหน่อยนะเว้ย มันเป็นเมูทำเพื่อวามฮาทั้นั้นอ่ะ” ูมันล้าพู อยาะเอาเิเาะหน้าริๆ
“ู รู้มึั้ใ มึโรธูใ่ไหมทีู่แยมึามาร์ พี่ยอโสัู่มาหรอนะเว้ยเรื่อนั้นอ่ะ มึมาทำอย่านี้มัน็ไม่ถูป่ะวะน้อมันไม่รู้เรื่อ”
“เออ ูโรธแน่เรื่อนั้น แ่เรื่อยอแูไม่ไ้ั้ใทำน้อเ็บนะเว้ย ูแล้ยอแ็แ่เรื่อีน้ำนั่นแ่เรื่อนีู้ไม่ไ้ั้ใ เอาเป็นว่าถ้าน้อมันโรธเี๋ยวูไมุ่ยับมันเอ็ไ้นะ” แ็สันพู่อนลุึ้นแล้วเินไปที่ห้ออผม ผมรีบไปหยิบยา่อนะเินามมันไป
“ยอแอ่า แเป็นไรมาไหมฮยอไม่ไ้ั้ในะเว้ย”
“ไม่้อเลยฮยอ ผมอนฮยอแล้วูิมือผมเ็บไปหมละ” ผมมอยอแทีุ่ยับแ็สันผ่านประู โอเยอแูไม่ไ้โรธแ็สันูะเป็นารน้อยใมาว่ายอแี้น้อยใะาย แ่ารที่ไอ้แ็มันอนัวเล็อผมืออะไรโอ๊ยพี่บีนนี้ะไม่ทน หน้านั่นใล้เินไปแล้วยอแอูนะเว้ยไอ้แ็!!!
“อ่ะแฮ่ม ปล่อยยอแะไอ้แ็” ผมพูทำลายบรรยาาศ ฟรุ้ฟริ้อสอนนั่น ใระทนให้นที่เราแอบอบใล้ินอื่น
“อะไรอมึ ไอ้แบอมูอน้อไม่ไ้ไเนอะยอแเนอะ”
“ใ่ๆ ยอแ็อบให้อนะอุ่นีอ่ะ แ็สันฮยออแน่นี” หืม โอเยอแเป็นเ็ใสๆ แ่ไอ้นที่ออยู่นี่มันไม่ไ้ใสเลยนะ ูมันทำลอยหน้าลอยาใส่ผมอี มันั้ใแ้แ้นผมโยารทำให้ผมลั่
“เลียร์ันแล้ว มึ็ไปนอนไ้ละไอ้แ็”ผมพูพร้อมเ้าไปแะสอนนั้นออาัน อยาไ้อ็บอพี่สิ อพี่ว้าว่าไอ้แ็ั้เยอะ
“เออ ูไป็ไ้ ฝันียอแ ” ไอ้แ็พู่อนะหันไปหอมแ้มยอแแล้วเินลอยหน้าลอยาออไป OMG!!!! ไอ้แ็ ไอ้เลว ไอ้เพื่อนั่วทำไมมึทำอย่านี้ลับู แล้วูยอแสิไม่ไ้โรธอะไรมันเลยลับหัวเราะิั ่อยูนะูะเอาไปเล่าให้มาร์ฟัหึ!!! อนแล้วเว้ย ส่วนยอแำไว้เลยนะที่พี่นอนอหน่อยทำเป็นบ่นร้อนที่ ไอ้แ็อันอบ หรือว่ายอแอบไอ้แ็ นี่ผมะอหัใ่ไหม แ่ว่าไอ้แ็อบมาร์ ยอแอผมะเ็บไหมพี่ยอมอหัีว่าให้ยอแอหั พี่ะทำให้ยอแสมหวั
“ฮยอ ยืนเหม่ออะไรไหนว่าะเอายามาทาให้ไ ะทาไหมรับ”
“อ่อ ทาๆ เอามือมา” ยอแส่มือให้ผม ผม่อยๆทายาให้ยอแอย่าเบามือ มือยอแสวยัผิว็ี อิาไอ้แ็ว่ะ่อไปผมไม่มีสิทธิมาูแลยอแแบบนี้แล้วสินะ
“ฮยอ”
“หืม อะไรยอแ”
“ฮยออบผมไหม? อบแบบนรัน่ะ” เห้ย ทำไมู่ๆยอแถามผมแบบนี้ หรือ ยอแะบอให้ผมัใ อ่าผมไม่อยาทำให้ยอแ้อลำบาใหรอนะ
“ทำไมยอแถามฮยอแบบนี้ล่ะ”ผมถามนรหน้าที่อนนี้้อผมอย่าไม่ละสายา
“็แ็สันฮยอบอว่า ฮยออบผม แ่ผมว่าฮยอ้อไม่ไ้อบผมแบบนั้นแน่ๆ แ็สันฮยอ้อหลอให้ผมีใเล่นเยๆแน่ๆเลย” ทำไมยอแ้อีใถ้าผมอบยอแ ยอแอบผมหรอ ยอแไม่ไ้อบไอ้แ็สัน ไโย ผมหันไปมอนัวเล็ ้าัวที่อนนี้ำลัหน้าแ้มหน้าหุ
“อโทษนะ ฮยอไม่ไ้อบยอแหรอนะ พี่น่ะ.....”
“อ่า รับผมเ้าใแล้ว ผมอโทษมันไม่น่าเิเรื่อแบบนี้ึ้น” ยอแแทรึ้น่อนะัมือออมาาผมพร้อมมอผม้วยแววาเศร้าๆเห้ย ผมยัพูไม่บเลยนะ
“ยอแ ฮยอยัพูไม่บ ฮยอบอว่าไม่อบเพราะว่าฮยอรัยอแ่าหาล่ะ เป็นแฟนันนะ”ผมรีบพูอย่าเร็วเพราะลัวยอแะเ้าใผิผมะสมหวัแล้วเย้ๆๆ
“ฮยออ่ะ ฮือๆๆๆๆๆๆ ใร้ายแล้ยอแหรอ”
“ยอแพูแทรเอ่าหา นี่อย่าร้อสิ ละยอมเป็นแฟนับฮยอหรือป่าว” ผมึพูพร้อมึนัวเล็ที่ำลัร้อไห้เ้ามาอยู่ในอ้อมอ
“ฮึๆๆๆๆ เ...ป็....น สิอุปส์” ยอแพูไม่ทันบ ผม็่อยๆริมฝีปาลบนริมฝีปานุ่มๆอยอแ หวาน หวานเหมือนเิม หวานเหมือนทุืนที่ผมแอบูบ หวานเหมือนมาร์เมลโล่นุ่มนิ่ม หลบอไ้เลยผมหลเ็นนี้หลั้แ่แรเห็น
“อืออออ” ยอแ ผลัผมออเบาๆ ผมมอนัวเล็ที่หน้าึ้นสี อ่ายอแโรธผมหรอ
“ฮยออโทษ โรธหรอ”
“เปล่ารับผมแ่เิน ผมลัวทำอะไรน่าอายออไป” ยอแพู่อนะเยหน้ามามอผม อ่าเ็น้อย ยอแใสๆมีอยู่ริเห็นไหม ไหนๆใรว่านัวเล็อผมไม่ใส
“ยอแ พี่อหอมแ้มลบรอยไอ้แ็หน่อยนะ” ผมพู่อนรีบฝัมูไปบนแ้มนิ่มๆอนรหน้าแบบแรๆ ผม้อลบรอยอไอ้แ็ ่อไปนี้ผมะไม่ยอมให้ใรมาแะยอแอผมอีแล้ว
“โอ๊ะ ฮยอ ลบรอยอะไรันแ็สันฮยอไม่เยหอมแ้มผมสัหน่อย” ยอแทำสีหน้าๆ ที่ผมไปหอมแ้ม
“อ้าวแล้วเมื่อี้ล่ะ มันไม่ไ้หอมแล้วมันทำอะไร”
“เมื่อี้ แ็สันฮยอแ่ระิบบอยอแว่าืนนี้ะลัหลับพี่มาร์่าหาล่ะ ไม่ไ้หอมแ้มสัหน่อย ใระยอมให้นที่เราไม่ไ้อบหอมแ้มันล่ะ” ยอแบอแล้วมามอผมาแป๋ว นี่ผมเ้าใผิ แ่็่า ถือเป็นำไร555
“อ่า ฮยออโทษ ยอแะหอมืน็ไ้นะ”
“บ้า หรอไมุ่ย้วยละนอนันเหอะฮยอ”
“แ่ เราเพิ่เป็นแฟนันเอนะยอแ วนฮยอนอนแบบนี้ะีหรอ”
“ไอ้ฮยอบ้า” ยอแหยิบุ๊ามาฝาผม หลายๆที อ่ารู้หรอนะว่าเินแ่แล้แ่นี้้อีันนานี้เลยหรือไ แฟนเ็มันีรนี้ ีวิสใส
“ล้อเล่นน่า นอนเหอะ ุ๊บ”ผมรีบโมยุ๊บยอแอะรวบัวอแล้วับยอแนอนลนัวเล็ิ้นเล็น้อย่อนะยอมให้ผมนอนอ อ่า...วันนี้ผมมีวามสุที่สุเลย......
เบื้อหลั
“ยอแ พี่มีวามลับมาาย”
“อะไรอฮยอ วามลับใร” ผมหันไปถามพี่ายาฮ่อ
“แบอม นายอยารู้ไหมว่าแบอมอบใร” ห๊า พี่แบอมมีนที่อบแล้ว เว ยอแนนี้ำลัะอหัหรอ
“พี่ะแลับอะไร”
“ยัไม่รู้ิไว้่อน ว่าแ่นายสนใใ่ไหม” ผมพยัหน้า สนใิว่ะ แ็สันฮยอ็รู้อยู่แล้วว่าผมอบพี่แบอมั้แ่เเโปรเ ถึไ้ออิั่นเ้ามาอยู่เวายพีแถมโรโีไ้มาเบิวส์อยู่ทีมเียวันไ้เป็นรูมเมทอี่าหา
“แบอม มันอบแ”
“โห ผมป่ะเนี้ยไม่ริอ่ะ” แม่ไม่น่าิะเื่อนอย่าแ็สันฮยอเลยริๆ
“เห้ย ันพูริแรู้ไอ้แบอมมันใ้อำนาารเป็นหัวหน้าวบัับให้ันไปแอบถ่าย ลิบแเล่นเปียโนมาให้มันถ้ามันไม่อบแมันะใ้ัน ทำไม” ริิ พระเ้า พี่แบอมอบผม ยอแอยาะลับไปบอแม่ที่ม๊โพว่ายอแะมีสามี เอ้ย แฟนแล้ว แอร๊ยยยย
“โอ๊ย ีใอ่ะพี่ผมวรทำไ”
“อ่อย เลยเื่อฮยอเี๋ยวฮยอ่วยฮยอะแล้แ แะไ้เอาไปอ้อนไอ้แบอม เนะไปละ” เี๋ยวนะผม้อยอมให้แ็แล้ แ่่าเหอะานนี้ยอมเ็บัว เพื่อแบอมฮยอ
็บอแล้วว่ายอแน่ะใสๆ
ความคิดเห็น