กลอนเน่าแต่งเอง

ลำดับตอนที่ #191 : กลอนบทที่188

ผิดอะไรกูถึงได้ถูกเมิน

เป็นส่วนเกินในสีไปเสียได้

จนป่านนี้ยังไม่รู้ผิดอะไร

แล้วทำไมมึงไม่บอกกูสักที

ว่ากูผิดอะไรที่ตรงไหน

ตรงส่วนใดจะได้แก้บอกมาสิ

แต่อย่าเมินทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

แล้วอย่างนี้จะรู้มั้ยผิดอะไร

หากจะโกรธจะเกลียดกูไม่ว่า

แต่บอกมาสักคำจะได้ไหม

ว่ากูชั่วกูทำผิดอะไร

มึงถึงได้รังเกียจกูกันเหลืิอเกิน

                                    4/12/55

 

______________________________________
 

หยาบไปนิด...ผิดฉันทลักษณ์ไปหน่อย(ไม่หน่อยอ่ะ : คนอ่าน)

แต่งเอาอารมณ์ล้วนๆ โดยเฉพาะเวลาตอนที่ถูกคนในห้องเมินใส่ แถมรุ่นพี่ก็เมินอีก

ประธานสี...ช่วงเวลาดีๆที่เคยมีให้กัน ช่วงเวลาที่มีมิตรภาพมันมลายหายไปทันทีที่ถูกแม่งมองด้วยหางตา

ไม่เคยมีค่าเลยใช่มั้ย...ถามจริงๆ ไม่เคยจดจำใช่มั้ย...ถามหน่อยเหอะ ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของคนอื่น...บ้างเลยเหรอ ทำไมถึงทำร้ายกันไ้ด้...ขนาดนี้

 

เพื่อนฝูงก็หาว่าเสือก...ไอ้เวร

ช่วยกันเต็มที่จะชมก็ไม่เคย...ก็รู้ว่าถ่วงก็ช่วยเรื่องอื่นแต่ก็ไม่เคยเห็นความดี

ไม่ได้ทวงไม่ได้ขุดแต่ถามจริงเหอะ...ไอ้ความดีน่ะเห็นกันบ้างมั้ย...หรือเห็นแต่ความเลวความชั่วที่ขวางหูขวางตา

ความเด่นของกูน่ะ...มันแทงตามึงใช่มั้ย

อิจฉาใช่มั้ยที่เด็กมันฟังกูที่เข้าไปเกรียนเข้าไปเล่นหัีว ไม่ใช่ว้ากอย่างพวกมึงน่ะ

หึหึหึ...พยายามคิดเข้าข้างตัวเองอยู่นะ

จะมีก็แต่เด็กๆนี่แหละที่น่ารักฟังกูพูด(ฟินเด็ก...แดกเด็ก)

น่ารักเสมอเลย...ลูกๆของกู

ยาวเกิน...เก็บกด