ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ(100%)
บทนำ(100%)
ร่างสูงโปร่งในชุดคลุมสีดำปิดหน้า จนเหลือเพียงแค่ดวงตาที่สีดำแวววาวดุจผลึกพร้อนที่จะสะกดทุกคนที่มองมันให้หยุดนิ่ง คนผู้นั้นก้าวออกมาจากกระท่อมด้วยท่าทางน่าเกรงขามมือขวาถือเคียวด้ามยาว คมเคียวทอประกายแววับหยอกล้อกับแสงจันทร์ มือซ้ายถือหนังสือปกแข็งสีเขียวแก่เกือบดำ ดูเก่าคร่ำครึและมีฝุ่นเกาะอย่างหนาเตอะ หน้ากระดาษเหลืองกรอบ จนคิดว่าหากจับก็อาจป่นติดมือมาได้ และที่สำคัญ บนปกยังมีอัญมณีสีน้ำเงินเข้มทรงรี เด่นอยู่ตรงกลางรายล้อมไปด้วยอัญมณีเม็ดเล็กๆสีแดง ส้ม เหลือง เขียวอ่อน ฟ้า และม่วงประกอบกันเป็นรูปดาวหกแฉก
~เจอแล้วสินะ...ต้นตอของเรื่องงี่เง่าทั้งหมด~ร่างในชุดคลุมเอ่ยเอื้อนออกมาอย่างเย็นชา ทันใดนั้นเองก็มีสายลมรุนแรงพัดมาทางร่างในชุดดำ เศษหิด ดินปลิวว่อน และฝุ่นที่เกาะหนังสือก็ถูกพัดปลิวไปด้วย อัญมณีทั้งเจ็ดสีเหมือนเปล่งแสงออกมานิดๆ ดวงตาดุจผลึกสีนิลหันไปมองยังต้นสายลม
"อา...หากข้าเดาไม่ผิดล่ะก็...ท่านคงจะเป็นบุตรแห่งอเวจีสินะ...ปกติงานรัดตัวไม่ใช่หรือ...แล้วเหตุใดจึงมาเดินเล่นอยู่แถวนี้ได้เล่า" ชายร่างโปร่งเรือนผมสีน้ำตาลแดงยาวถึงกลางหลังมัดไว้อย่างลวกๆ นัยน์ตาสีฟ้าทอประกายของแสงดาวยามราตรีก้าวออกมาจากมุมมืดของกระท่อม
~ราชาแห่งศาสตร์มืดอย่างท่านน่าจะรู้นะ...ว่าข้ามาทำไม~ร่างในชุดคลุมพลิกหนังสือในมือไปมา ก่อนโยนให้อีกฝ่ายแล้วพิศมองดูชายตรงหน้าที่อยู่ในชุด เสื้อขาวกางเกงขาว ถือย่ามสีดำ ลูกประคำสีดำเม็ดเล็กๆห้อยอยู่ที่คอ และในมือยังมีจอบเปื้อนดินอีกด้วย อาการเหนื่อยหอบเหมือนเพิ่งไปออกกำลังกายอย่างหนัก ทำให้ผู้มองต้องกลอกตา ~ไปขุดกระดูกอีกแล้วรึ~
"ผมอุตส่าห์หนีความวุ่นวายมาแท้ๆเชียว...ยังตามมาเจออีกหรือเนี่ย"คนถูกมองไม่ตอบ ส่ายหน้าพลางถอนหายใจ กับการเจอบุตรแห่งอเวจี
~ต่อให้เจ้าเปลี่ยนทวีปอยู่...ข้าก็จะตามเจ้าไปอยู่ดีนั่นแหละ~บุตรแห่งอเวจีว่า ~แล้วท่านรู้เรื่องหรือยัง~ร่างสูงในชุดคลุมสีดำวกกลับเข้าประเด็นเดิมอีกครั้งหนึ่ง ชายหนุ่มหัวเราะอย่างแผ่วเบาราวกับยเสียงกระซิบของใบไม้ พลางใช้มือกรีดหน้าหนังสือเล่มหนาในมือเล่น
"ศิษย์ของข้าลักลอบลอกเนื้อหาบางส่วนในนี้ไป"ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ ราวกับเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป แต่อีกฝ่ายไม่ยิ้มไปด้วย
~ท่านรู้แต่ก็ยังเมินเฉย~ร่างในชุดคลุมหรี่ตาลง ชักอยากจะเอาเคียวเฉาะหัวชายตรงหน้าแล้วลากเอาลงนรกไปด้วยจริงๆ เพราะตอนนี้เนื้อหาส่วนหนึ่งในหนังสือเก่าๆเล่มนั้นทำให้ทั้งสามโลก คือ สวรรค์ โลกมนุษย์ และนรก เดือดร้อนและสั่นสะเทือนไปหมดแล้วแบบนี้ แถมยังเพิ่มงานให้เขาอีกต่างหาก
"ทำไมจะไม่รู้ล่ะ...ก็องค์ชายเล่นเสด็จมาเองแบบนี้"ชายหนุ่มยิ้มยียวน พลางโค้งให้อย่างงดงามน่าถีบเป็นอย่างยิ่ง แต่องค์ชายยมทูตกลอกตาพลางพ่นลมหายใจแรงๆ ไอ้คนพฤติกรรมแบบนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นสหายของ องค์ชายมนทูต เวลาจะมาขอข้อมูลเรื่อง อาถรรพ์ วิญญาณหรืออะไรก็ตามแต่ มันมีทั้งนั้นไม่รู้ไปขุดมาจากไหน (สวนหลัวบ้านผมเอง)
~อุดร~~อีกฝ่ายกัดฟันพูด
"ไม่ต้องรีบร้อนน่า"อุดรหลับตาพลางส่ายหน้า กอดอกพิงกระท่อมทำให้เขาเข้าไปอยู่ในมุมมืดอีกครั้ง ดวงตาสีฟ้าตอนนี้ดูลึกลับและน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก ยมทูตมองแล้วก็รู้สึกได้ถึงจิตดำมืดอันยากจะหยั่งถึงที่แผ่ออกมา...
...นี่น่ะรึ...ราชาแห่งศาสตร์มืด...จิตที่แผ่ออกมากล้าแกร่งยิ่ง...
~รีบแน่...3 โลกวุ่นวายแบบนี้น่ะ...ไม่มีใครเคยจะทดลองอะไรวิปริตขนาดนี้มาก่อนเลยนะ!!~ยมทูตเดือด กำเคียวแน่นจนเส้นเลือดขึ้น อีกฝ่ายเงยหน้ามองท้องฟ้ายามราตรีอย่างใจเย็น
"ฮึๆๆๆ...รู้มั้ยองค์ชาย...ทำไมบันทึกที่บอกเกี่ยวกับพิธิกรรมนี้มันถึงได้สั้นหนักหนา" ชายหนุ่มเปิดไปยังหน้าหนึ่งที่ ตัวอักษรเขียนเพียงไม่กี่บรรทัดและตัวอักษรนั้นสีดุจดังโลหิตของมนุษย์พลางเคาะเป็นจังหวะราวกับยั่วอารมณ์ของยมทูตตรงหน้า ซึ่งมันก็เป็นเช่นนั้น
~ไม่ได้มาเขียนต่อ~อีกฝ่ายตอบอย่างไม่สบอารมณ์
"ถูกต้อง...แล้วรู้มั้ยทำไม...ผู้ที่ทำพิธีนี้ถึงไม่ได้กลับมาเขียนต่อ?"ชายหนุ่มยังพูดต่อไปอย่างสบายๆ ราวกับพูดเรื่องดินฟ้าอากาศธรรมดา ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องที่ใครๆรู้แล้วเครียดเป็นหนักหนา
~พิธีไม่สำเร็จ...องค์ประกอบไม่พอ~องค์ชายยมทูตเดาอย่างครุ่นคิด แต่อีกฝ่ายยิ้มบางๆ ราวกับจะบอกว่า มันเป็นสิ่งที่ผิด
"เปล่า...หลายๆครั้งที่มีองค์ประกอบที่สามารถทัดเทียมกับองค์ประกอบจริงๆที่บันทึกไว้ในตำราเล่มนี้แต่ว่า..."ชายหนุ่มหงุดชะงัก กลับมามองสีหน้าขององค์ชายยมทูตที่รู้สึกหน้าเสียเพราะตอบผิด
~แต่อะไร~ทำไมต้องหยุดด้วยล่ะ
"พวกเขาน่ะ...ไม่มีโอกาสที่จะกลับมาเขียนผลของพิธีนี้ต่างหาก"ทันทีทันใด บรรยากาศโดยรอบเหมือนหยุดนิ่ง มีเพียงความเงียบงันกระทั่งได้ยินเสียงสายลมยามค่ำที่พัดผ่านไปกับเสียงของแมลงตัวเล็กๆเข้าแทรกไม่ให้มันเงียบมากเกินไปนัก
~หึๆ...อย่างนั้นเองรึ...มิน่าคนในนรกมันเยอะๆพิกลๆ~
"ฮึๆๆๆ...คงจะเป็นอย่างนั้นแหละครับ"อุดรหลับตาลง พลางถอนหายใจยาวราวกับหนักใจ ดวงตาสีฟ้าที่ลืมขึ้นมาใหม่อีกครั้งนั้นฉายแววกังวลปนกับห่วงใยลึกๆจนองค์ชายยมทูตสังเกตได้
~มีอะไรก็เล่าออกมาได้นะ...สหายแห่งข้า~องค์ชายเอ่ยอย่างเป็นห่วง
"ลูกศิษย์ของผมผู้นี้...หากไม่ได้ประสบด้วยตนเองก็ไม่เชื่อด้วยตัวเองง่ายๆ"อุดรเริ่มเล่าเรื่องที่ตนอัดอั้นให้สหายต่างโลกฟังด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนมองหน้าอีกฝ่าย ยมทูตพยักหน้าเป็นเชิงให้เล่าต่อ พลางพิงกระท่อม
"หลายครั้งที่หมอนั่นเสี่ยงตายเพราะอยากรู้ผลกระทบจากพิธีอาถรรพ์ที่ผิดพลาดว่าจะเจ็บตัวเพียงใดจึงทดลองจนเกือบตายไปหลายรอบ" ชายหนุ่มถอนหายใจเบาบางพลางหันไปมองท้องฟ้าอีกครั้ง
~แล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่ห้าม~ยมทูตถามอย่างสงสัย ~แล้วมานั่งกลุ้มอยู่คนเดียว~องค์ชายส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ ว่าชายตรงหน้าคิดอะไรอยู่กันแน่
"ผมแค่จะสั่งสอนลูกศิษย์...เหล่ามนุษย์...และชาววิชแลนด์ให้รู้จัก'ความโหดร้ายของกฏแห่งกรรม' หรือว่า'การสนองความปรารถนาอันดำมืดมิด'ดีล่ะ"เสียงของอุดรเหมือนกับลังเลว่าจะใช้หัวข้ออย่างแรกหรืออย่างหลังดี...
...มันก็พอๆกันนั่นแหละ!!...
~พอเลย...เลิกทำหน้าเป็นได้แล้วน่า...เราเครียดกันอยู่นะ~ยมทูตว่า
"ก็บอกแล้วไง...ว่าจะสั่งสอน"อุดรยิ้มยียวน "ให้ลูกศิษย์ของผมได้รู้ไว้ว่า..."
"ผู้ใดก็ตามที่บังอาจไปลบหลู่เบื้องบน..."
~...~
"มันก็ไม่อาจจะอยู่บนโลกมนุษย์ได้อีกต่อไป...หึๆๆๆๆๆๆ"
___________________________________
TOOMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM
เอ่อ...ไม่ได้มีใครมาโยน M79 ลงหลังคาบ้านคนเขียนหรอกนะครับ
ผมแค่มาปล่อยระเบิดก่อนดองยาวเฉยๆเท่านั้นเอง เหะๆๆ...ใครเอามีดมาจ่อหลังตรูฟระ!!
โว้วว...ใจเย็นทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นล่ะ ผมแค่อยากจะตามหาต้นฉบับที่หายไปเท่านั้นเองนะ(คล้ายๆเพอร์ซี่แจ็กสันอ่ะ)
อยากจะลองสัมผัสความมืดมิดกว่านี้ใช่มั้ย...รอหน่อยละกัน
http://writer.dek-d.com/onshop/writer/viewlongc.php?id=577517&chapter=21
ตอนล่าสุดของอันเก่า นี่เป็นคุยกับคนเขียนให้ครับ แวะเข้าไปหากันหน่อย
ร่างสูงโปร่งในชุดคลุมสีดำปิดหน้า จนเหลือเพียงแค่ดวงตาที่สีดำแวววาวดุจผลึกพร้อนที่จะสะกดทุกคนที่มองมันให้หยุดนิ่ง คนผู้นั้นก้าวออกมาจากกระท่อมด้วยท่าทางน่าเกรงขามมือขวาถือเคียวด้ามยาว คมเคียวทอประกายแววับหยอกล้อกับแสงจันทร์ มือซ้ายถือหนังสือปกแข็งสีเขียวแก่เกือบดำ ดูเก่าคร่ำครึและมีฝุ่นเกาะอย่างหนาเตอะ หน้ากระดาษเหลืองกรอบ จนคิดว่าหากจับก็อาจป่นติดมือมาได้ และที่สำคัญ บนปกยังมีอัญมณีสีน้ำเงินเข้มทรงรี เด่นอยู่ตรงกลางรายล้อมไปด้วยอัญมณีเม็ดเล็กๆสีแดง ส้ม เหลือง เขียวอ่อน ฟ้า และม่วงประกอบกันเป็นรูปดาวหกแฉก
~เจอแล้วสินะ...ต้นตอของเรื่องงี่เง่าทั้งหมด~ร่างในชุดคลุมเอ่ยเอื้อนออกมาอย่างเย็นชา ทันใดนั้นเองก็มีสายลมรุนแรงพัดมาทางร่างในชุดดำ เศษหิด ดินปลิวว่อน และฝุ่นที่เกาะหนังสือก็ถูกพัดปลิวไปด้วย อัญมณีทั้งเจ็ดสีเหมือนเปล่งแสงออกมานิดๆ ดวงตาดุจผลึกสีนิลหันไปมองยังต้นสายลม
"อา...หากข้าเดาไม่ผิดล่ะก็...ท่านคงจะเป็นบุตรแห่งอเวจีสินะ...ปกติงานรัดตัวไม่ใช่หรือ...แล้วเหตุใดจึงมาเดินเล่นอยู่แถวนี้ได้เล่า" ชายร่างโปร่งเรือนผมสีน้ำตาลแดงยาวถึงกลางหลังมัดไว้อย่างลวกๆ นัยน์ตาสีฟ้าทอประกายของแสงดาวยามราตรีก้าวออกมาจากมุมมืดของกระท่อม
~ราชาแห่งศาสตร์มืดอย่างท่านน่าจะรู้นะ...ว่าข้ามาทำไม~ร่างในชุดคลุมพลิกหนังสือในมือไปมา ก่อนโยนให้อีกฝ่ายแล้วพิศมองดูชายตรงหน้าที่อยู่ในชุด เสื้อขาวกางเกงขาว ถือย่ามสีดำ ลูกประคำสีดำเม็ดเล็กๆห้อยอยู่ที่คอ และในมือยังมีจอบเปื้อนดินอีกด้วย อาการเหนื่อยหอบเหมือนเพิ่งไปออกกำลังกายอย่างหนัก ทำให้ผู้มองต้องกลอกตา ~ไปขุดกระดูกอีกแล้วรึ~
"ผมอุตส่าห์หนีความวุ่นวายมาแท้ๆเชียว...ยังตามมาเจออีกหรือเนี่ย"คนถูกมองไม่ตอบ ส่ายหน้าพลางถอนหายใจ กับการเจอบุตรแห่งอเวจี
~ต่อให้เจ้าเปลี่ยนทวีปอยู่...ข้าก็จะตามเจ้าไปอยู่ดีนั่นแหละ~บุตรแห่งอเวจีว่า ~แล้วท่านรู้เรื่องหรือยัง~ร่างสูงในชุดคลุมสีดำวกกลับเข้าประเด็นเดิมอีกครั้งหนึ่ง ชายหนุ่มหัวเราะอย่างแผ่วเบาราวกับยเสียงกระซิบของใบไม้ พลางใช้มือกรีดหน้าหนังสือเล่มหนาในมือเล่น
"ศิษย์ของข้าลักลอบลอกเนื้อหาบางส่วนในนี้ไป"ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ ราวกับเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป แต่อีกฝ่ายไม่ยิ้มไปด้วย
~ท่านรู้แต่ก็ยังเมินเฉย~ร่างในชุดคลุมหรี่ตาลง ชักอยากจะเอาเคียวเฉาะหัวชายตรงหน้าแล้วลากเอาลงนรกไปด้วยจริงๆ เพราะตอนนี้เนื้อหาส่วนหนึ่งในหนังสือเก่าๆเล่มนั้นทำให้ทั้งสามโลก คือ สวรรค์ โลกมนุษย์ และนรก เดือดร้อนและสั่นสะเทือนไปหมดแล้วแบบนี้ แถมยังเพิ่มงานให้เขาอีกต่างหาก
"ทำไมจะไม่รู้ล่ะ...ก็องค์ชายเล่นเสด็จมาเองแบบนี้"ชายหนุ่มยิ้มยียวน พลางโค้งให้อย่างงดงามน่าถีบเป็นอย่างยิ่ง แต่องค์ชายยมทูตกลอกตาพลางพ่นลมหายใจแรงๆ ไอ้คนพฤติกรรมแบบนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นสหายของ องค์ชายมนทูต เวลาจะมาขอข้อมูลเรื่อง อาถรรพ์ วิญญาณหรืออะไรก็ตามแต่ มันมีทั้งนั้นไม่รู้ไปขุดมาจากไหน (สวนหลัวบ้านผมเอง)
~อุดร~~อีกฝ่ายกัดฟันพูด
"ไม่ต้องรีบร้อนน่า"อุดรหลับตาพลางส่ายหน้า กอดอกพิงกระท่อมทำให้เขาเข้าไปอยู่ในมุมมืดอีกครั้ง ดวงตาสีฟ้าตอนนี้ดูลึกลับและน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก ยมทูตมองแล้วก็รู้สึกได้ถึงจิตดำมืดอันยากจะหยั่งถึงที่แผ่ออกมา...
...นี่น่ะรึ...ราชาแห่งศาสตร์มืด...จิตที่แผ่ออกมากล้าแกร่งยิ่ง...
~รีบแน่...3 โลกวุ่นวายแบบนี้น่ะ...ไม่มีใครเคยจะทดลองอะไรวิปริตขนาดนี้มาก่อนเลยนะ!!~ยมทูตเดือด กำเคียวแน่นจนเส้นเลือดขึ้น อีกฝ่ายเงยหน้ามองท้องฟ้ายามราตรีอย่างใจเย็น
"ฮึๆๆๆ...รู้มั้ยองค์ชาย...ทำไมบันทึกที่บอกเกี่ยวกับพิธิกรรมนี้มันถึงได้สั้นหนักหนา" ชายหนุ่มเปิดไปยังหน้าหนึ่งที่ ตัวอักษรเขียนเพียงไม่กี่บรรทัดและตัวอักษรนั้นสีดุจดังโลหิตของมนุษย์พลางเคาะเป็นจังหวะราวกับยั่วอารมณ์ของยมทูตตรงหน้า ซึ่งมันก็เป็นเช่นนั้น
~ไม่ได้มาเขียนต่อ~อีกฝ่ายตอบอย่างไม่สบอารมณ์
"ถูกต้อง...แล้วรู้มั้ยทำไม...ผู้ที่ทำพิธีนี้ถึงไม่ได้กลับมาเขียนต่อ?"ชายหนุ่มยังพูดต่อไปอย่างสบายๆ ราวกับพูดเรื่องดินฟ้าอากาศธรรมดา ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องที่ใครๆรู้แล้วเครียดเป็นหนักหนา
~พิธีไม่สำเร็จ...องค์ประกอบไม่พอ~องค์ชายยมทูตเดาอย่างครุ่นคิด แต่อีกฝ่ายยิ้มบางๆ ราวกับจะบอกว่า มันเป็นสิ่งที่ผิด
"เปล่า...หลายๆครั้งที่มีองค์ประกอบที่สามารถทัดเทียมกับองค์ประกอบจริงๆที่บันทึกไว้ในตำราเล่มนี้แต่ว่า..."ชายหนุ่มหงุดชะงัก กลับมามองสีหน้าขององค์ชายยมทูตที่รู้สึกหน้าเสียเพราะตอบผิด
~แต่อะไร~ทำไมต้องหยุดด้วยล่ะ
"พวกเขาน่ะ...ไม่มีโอกาสที่จะกลับมาเขียนผลของพิธีนี้ต่างหาก"ทันทีทันใด บรรยากาศโดยรอบเหมือนหยุดนิ่ง มีเพียงความเงียบงันกระทั่งได้ยินเสียงสายลมยามค่ำที่พัดผ่านไปกับเสียงของแมลงตัวเล็กๆเข้าแทรกไม่ให้มันเงียบมากเกินไปนัก
~หึๆ...อย่างนั้นเองรึ...มิน่าคนในนรกมันเยอะๆพิกลๆ~
"ฮึๆๆๆ...คงจะเป็นอย่างนั้นแหละครับ"อุดรหลับตาลง พลางถอนหายใจยาวราวกับหนักใจ ดวงตาสีฟ้าที่ลืมขึ้นมาใหม่อีกครั้งนั้นฉายแววกังวลปนกับห่วงใยลึกๆจนองค์ชายยมทูตสังเกตได้
~มีอะไรก็เล่าออกมาได้นะ...สหายแห่งข้า~องค์ชายเอ่ยอย่างเป็นห่วง
"ลูกศิษย์ของผมผู้นี้...หากไม่ได้ประสบด้วยตนเองก็ไม่เชื่อด้วยตัวเองง่ายๆ"อุดรเริ่มเล่าเรื่องที่ตนอัดอั้นให้สหายต่างโลกฟังด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนมองหน้าอีกฝ่าย ยมทูตพยักหน้าเป็นเชิงให้เล่าต่อ พลางพิงกระท่อม
"หลายครั้งที่หมอนั่นเสี่ยงตายเพราะอยากรู้ผลกระทบจากพิธีอาถรรพ์ที่ผิดพลาดว่าจะเจ็บตัวเพียงใดจึงทดลองจนเกือบตายไปหลายรอบ" ชายหนุ่มถอนหายใจเบาบางพลางหันไปมองท้องฟ้าอีกครั้ง
~แล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่ห้าม~ยมทูตถามอย่างสงสัย ~แล้วมานั่งกลุ้มอยู่คนเดียว~องค์ชายส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ ว่าชายตรงหน้าคิดอะไรอยู่กันแน่
"ผมแค่จะสั่งสอนลูกศิษย์...เหล่ามนุษย์...และชาววิชแลนด์ให้รู้จัก'ความโหดร้ายของกฏแห่งกรรม' หรือว่า'การสนองความปรารถนาอันดำมืดมิด'ดีล่ะ"เสียงของอุดรเหมือนกับลังเลว่าจะใช้หัวข้ออย่างแรกหรืออย่างหลังดี...
...มันก็พอๆกันนั่นแหละ!!...
~พอเลย...เลิกทำหน้าเป็นได้แล้วน่า...เราเครียดกันอยู่นะ~ยมทูตว่า
"ก็บอกแล้วไง...ว่าจะสั่งสอน"อุดรยิ้มยียวน "ให้ลูกศิษย์ของผมได้รู้ไว้ว่า..."
"ผู้ใดก็ตามที่บังอาจไปลบหลู่เบื้องบน..."
~...~
"มันก็ไม่อาจจะอยู่บนโลกมนุษย์ได้อีกต่อไป...หึๆๆๆๆๆๆ"
___________________________________
TOOMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM
เอ่อ...ไม่ได้มีใครมาโยน M79 ลงหลังคาบ้านคนเขียนหรอกนะครับ
ผมแค่มาปล่อยระเบิดก่อนดองยาวเฉยๆเท่านั้นเอง เหะๆๆ...ใครเอามีดมาจ่อหลังตรูฟระ!!
โว้วว...ใจเย็นทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นล่ะ ผมแค่อยากจะตามหาต้นฉบับที่หายไปเท่านั้นเองนะ(คล้ายๆเพอร์ซี่แจ็กสันอ่ะ)
อยากจะลองสัมผัสความมืดมิดกว่านี้ใช่มั้ย...รอหน่อยละกัน
http://writer.dek-d.com/onshop/writer/viewlongc.php?id=577517&chapter=21
ตอนล่าสุดของอันเก่า นี่เป็นคุยกับคนเขียนให้ครับ แวะเข้าไปหากันหน่อย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น