[One-Shot SNSD] GAME [YulSic]

เนื้อเรื่อง

เสียงกรุ๊งกริ๊งดังขึ้นจากการเปิดประตูของบุคคลรูปร่างสูงโปร่งสวมใส่เสื้อกันหนาวมีฮู้ดสีเทาที่รูดซิปขึ้นมาจนถึงระดับต้นคอ กางเกงยีนส์ฟิตเปรี๊ยะภายใต้เรียวขายาวขยับก้าวเข้ามาในร้าน ก่อนจะเดินไปเลือกโต๊ะว่างๆติดกับกระจกใสมองเห็นวิวของสวนสาธารณะที่อยู่อีกฝั่งตรงข้ามถนน มือเรียวสีน้ำผึ้งยกปากกาขึ้นมาจดรายการในกระดาษแผ่นเล็ก แล้วส่งให้พนักงานในร้านที่เดินเข้ามารับออเดอร์

บรรยากาศโดยรอบของร้านกาแฟดูสดใสเต็มไปด้วยบรรดาคู่รักที่พากันมากระหนุงกระหนิงใช้เวลาช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ร่วมกัน อีกทั้งเจ้าของร้านกาแฟแห่งนี้ดูท่าจะมองการณ์ไกลมิใช่น้อย เลือกที่อยู่ติดกับร้านฟิตเนสชื่อดังของเมืองเรียกได้ว่าออกกำลังกายกันเสร็จก็พากันมานั่งพักผ่อนรับคาเฟอีนกันต่อเลยทีเดียว

“นมสดที่สั่งได้แล้วค่ะ”

บริกรหญิงคนหนึ่งวางแก้วนมสดลงบนโต๊ะเบาๆก่อนจะโค้งหัวให้เจ้าของรายการเล็กน้อย

หญิงสาวหน้าตาสวยคมหันไปยิ้มขอบคุณบริกรหญิงผู้นั้น ก่อนจะหันกลับมาสนใจแล็ปท็อปราคาเฉียดแสนสำหรับนักเล่นเกมระดับฮาร์ดคอร์โดยเฉพาะ นิ้วเรียวยาวรัวกดไปยังแป้นพิมพ์ขณะที่สายตาก็จ้องมองผ่านแว่นตากรอบดำแต่ไม่มีเลนส์ไปยังหน้าจอแสดงผล ปืนวันช็อตที่ใช้ในระยะไกลถูกเปลี่ยนมาเป็นวอลคัลแคนนอนสำหรับพวกจัดหนักแบบไม่ต้องเล็ง ถูกงัดขึ้นมาใช้ต่อกรกับจำนวนศัตรูชุดใหม่ที่แห่กันเข้ามาราวสี่สิบตัว

เวลาผ่านจากบ่ายโมงไปถึงสี่โมงเย็นอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกับตอนนี้ที่ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม  ควอน ยูริ ลุกขึ้นยืนยืดเส้นยืดสายไล่ความเมื่อยล้า ก่อนจะพับปิดแล็ปท็อปคู่ใจให้ได้หายเหนื่อยสักพัก สองขาพาตัวเองไปที่เคาน์เตอร์หน้าร้านยิ้มบอกกับพนักงานคิดเงิน

“ฝากดูแล็ปท็อปด้วยนะ”

เชื่อเค้าเลย จะมีใครอีกไหมที่กล้าฝากให้คนอื่นดูแลแล็ปท็อปราคาเกือบแสนแล้วออกไปเดินเล่นข้างนอก!! หากแต่พนักงานคิดเงินคนนี้ก็ดูท่าจะปลงตกเสียแล้วกับนิสัยของลูกค้าประจำร้านที่สั่งนมสดแก้วเดียว แต่นั่งมันซักห้าชั่วโมง

‘จะไล่ก็นะ...ลูกค้าคือพระเจ้า แต่ติดที่ว่าพระเจ้าองค์นี้ดันทำให้พระเจ้าองค์อื่นไม่มีโต๊ะนั่งเนี่ยสิ เวรกรรมจริงๆ’

กรุ๊ง กริ๊ง !

เสียงที่ดังจากหน้าร้านช่วยดึงสติพนักงานคิดเงินให้กลับมาสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง “ยินดีต้อนรับครับ”

หนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินเข้ามาในร้าน ก่อนจะกวาดสายตาหาที่นั่งว่างๆสักโต๊ะ แต่ก็ได้รับความผิดหวังเมื่อพบว่าโต๊ะเหล่านั้นถูกจับจองไปด้วยบรรดาลูกค้า ทำให้คนที่มาทีหลังได้แต่ค่อนขอดในใจ

‘สี่โมงเย็นจะครึ่งแล้วยังจะมานั่งกินกาแฟกันอยู่ได้ ขอให้ตอนกลางคืนตาค้างนอนไม่หลับกันทั้งหมดนี่แหละ ชิ’

พลันสายตาของหญิงสาวร่างบางก็เหลือบไปเห็นโต๊ะนั่งว่างๆติดกระจกใส เอื้อมมือไปสะกิดให้ผู้ชายตัวสูงที่มาด้วยกันให้ก้มลงมา  “แทคคะ โต๊ะนั้นว่างนี่นา”

“จะดีหรอสิก้า มันมีแล็ปท็อปวางอยู่เจ้าของอาจจะไปเข้าห้องน้ำก็ได้นะ” แทคยอนขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อมองตามมือที่ชี้ไปของอีกคน

“เอ่อ จะนั่งโต๊ะตัวนั้นก็ได้นะครับ” พนักงานคนเดิมพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าลูกค้าทั้งสองคนยืนมองโต๊ะที่ยูรินั่ง

“เห็นมั้ยคะแทค สิก้าบอกแล้วว่าว่าง” เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนจะลากแทคยอนไปยังโต๊ะเป้าหมาย ไม่วายหันมายิ้มหวานขอบคุณพนักงานคิดเงินคนเดิมให้ใจสั่นเล่น

‘คนสวยก็ต้องคู่กับคนหล่ออยู่แล้ว ไม่มีเหลือมาถึงคนหน้าไม่ให้แต่ใจหล่อแบบพนักงานคิดเงินร้านกาแฟบ้างเลยรึไงนะ...’

บุคคลในเสื้อกันหนาวมีฮู้ดสีเทายังคงก้าวเท้าเดินไปเรื่อยๆในสวนสาธารณะ ยูริเป็นคนสบายๆไม่ซีเรียสกับชีวิต ฐานะทางครอบครัวเป็นคนมีอันจะกิน แต่ติดที่พ่อแม่ส่งเงินให้เรียนแล้วไม่อยากจะเรียน เล่นแต่เกมจนตอนนี้ยูริมีสถานะเป็นคนเรียนไม่จบ

หากแต่ดูเหมือนว่าสวรรค์จะไม่ใจร้ายกับคนเป็นพ่อเป็นแม่จนเกินไป เนื่องจากยูริได้เข้าไปทำงานให้ค่ายเกมยักษ์ใหญ่เป็นคนทดสอบเกมใหม่ๆของพวกทีมพัฒนาเกม หาจุดบกพร่องให้ทางบริษัทนำไปปรับปรุงแก้ไข ส่งผลให้ปัจจุบัน ควอน ยูริ มีออฟชั่นเสริมจากคนเรียนไม่จบเป็นคนเรียนไม่จบที่มีอันจะกิน อ่อ..สิ่งสำคัญคือ เธอเป็นคนเก่งภาษาระดับเซียน !!

หลังจากที่เดินยืดเส้นยืดสายอยู่นานพอให้แขนขาได้ขยับจนไม่ลีบไปเสียก่อนแล้ว ยูริจึงย้อนกลับไปที่ร้านกาแฟอีกครั้ง

กรุ๊ง กริ๊ง !

“ยินดีต้อนรับครับ”

พนักงานคิดเงินคนเดิมส่งเสียงต้อนรับ แต่หน้าก็ต้องเจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าผู้มาใหม่นี้คือเจ้าของแล็ปท็อปราคาเฉียดแสน

“ขอบคุณนะที่ดูของให้” แม้จะเห็นแล้วว่าโต๊ะตัวเดิมมีแขกที่ไม่รู้จักมานั่ง ยูริก็ไม่ลืมที่จะหันกลับไปขอบคุณพนักงานคิดเงินที่ฝากให้ดูแล็ปท็อปให้

สองขาก้าวไปยังโต๊ะที่ติดกับกระจกช้าๆเห็นหญิงชายคู่หนึ่งกำลังนั่งจิบกาแฟคุยกัน ฝ่ายชายใส่เสื้อกล้ามสีขาวเผยให้เห็นกล้ามเป็นมัดๆนั่งตรงข้ามกับหญิงสาวร่างบางสวมใส่เสื้อกันหนาวสีชมพูทับเสื้อกล้ามด้านใน ที่นั่งก็...ตรงกับที่ที่เค้าเคยนั่งเล่นแล็ปท็อปพอดี ตามความคิดของยูริคาดว่าทั้งสองคนนี้น่าจะเพิ่งออกจากฟิตเนสอย่างแน่นอน

“เอ่อ..ขอโทษครับ / ตามสบายค่ะ”

ยูริกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเมื่อแทคยอนทำท่าจะลุกขึ้นมา  หากแต่สายตานั้นกลับจับจ้องไปที่สาวร่างบางที่นั่งทำไม่รู้ไม่ชี้กับการมาของเค้า ความจริงเจสสิก้านั้นเห็นยูริตั้งแต่เดินเข้ามาในร้านแล้ว แถมยังส่งยิ้มหวานไปให้อีกคนเมื่อหันมาทางโต๊ะที่เธอนั่งแล้วเช่นกัน

แขนยาวเอื้อมไปเลื่อนแล็ปท็อปตรงหน้าเจสสิก้าก่อนจะทิ้งตัวนั่งข้างๆสาวร่างบางที่ไล่มองใบหน้าของเค้า ใช้มือดันแว่นกรอบดำแต่ไม่มีเลนส์แล้วเปิดจอแล็ปท็อปคู่ใจขึ้นมาอีกครั้งขณะที่มุมปากก็ยังคงรอยยิ้มเล็กๆไว้เหมือนเดิม อย่างที่บอกไว้ยูริเป็นคนสบายๆ !! ทำให้ไม่มีปัญหาหากใครจะนั่งร่วมโต๊ะด้วย

เคยมีคนกล่าวไว้ว่าการที่เราชอบใครสักคน แต่เค้าไม่รู้จักเรา เราไม่รู้จักเค้า มันก็คือการที่เรามองคนที่หน้าตา

แต่จะผิดไหมที่คนอย่าง ควอน ยูริ เลือกที่จะมองหน้าตาก่อนจะมองนิสัย !! หน้าตาก็เหมือนกับหน้าปกเกม เกมไหนน่าเล่นเธอก็พร้อมจะควักเงินในกระเป๋าซื้อ เกมไหนไม่น่าเล่นให้ฟรีเธอก็ไม่เอา  และดูเหมือนว่าสาวข้างกายก็เป็นอีกเกมที่น่าเล่นเสียด้วยสิ

สวบ ! ปัง ! บึ้ม !

เสียงแปลกๆที่ดังออกมานอกจอเรียกความสนใจให้เจสสิก้าเหลือบไปมอง สายตาพิจารณาใบหน้าของยูริที่ดูจะตั้งใจเป็นพิเศษขัดกับแว่นแฟชั่นที่ใส่แล้วทำให้ดูว่าเป็นคนขี้เล่น ผมยาวเหยียดตรงถูกปล่อยออกมาด้านหน้าฮู้ดที่คลุมศีรษะ มองเผินๆคล้ายหนุ่มเซอร์ติดเกมที่ปล่อยให้ผมยาวออกมาแล้วไม่ยอมไปตัด

ตัวละครกล้ามโตกำลังวิ่งไปหลบกระสุนที่กล่องใบใหญ่ก่อนจะวิ่งออกมาอีกครั้ง หมายจะกระสวกไส้ของอีกฝ่ายโดยเรโทร แลนเซอร์ ปืนประสิทธิภาพดีที่ตรงปลายติดใบมีดแหลมคมทำหน้าที่ได้ดียิ่งขึ้นเมื่อผู้เล่นคือ ควอน ยูริ

คิ้วเรียวสวยของเจสสิก้าขมวดมุ่นเข้าหากันนึกแปลกใจว่า ยังมีผู้หญิงที่ทนเล่นเกมยิงกันเลือดสาดแบบนี้เข้าไปได้อย่างไร

แต่เหมือนคนถูกมองก็จะรู้สึกตัวดี หันมายิ้มให้เจสสิก้าก่อนจะปิดหน้าจอแล็ปท็อปลง ลุกขึ้นยืนบิดตัวเต็มที่ให้หายเมื่อยแล้วค่อยหยิบแล็ปท็อปขึ้นมา เดินไปจ่ายเงินค่านมสดพร้อมกับทิปเล็กๆน้อยๆให้พนักงานคิดเงินเหมือนอย่างเช่นทุกครั้ง

“สิก้า...สิก้าครับ”

ดูเหมือนว่าเธอจะเพลินไปหน่อยกับการดูหญิงสาวหน้าคมเล่นเกม ลืมไปว่าตนนั้นมาจิบกาแฟหลังออกกำลังกายกับแทคยอน

“สิก้าว่าเย็นแล้วเรากลับกันดีกว่านะคะ”

ไม่ทันที่จะให้แทคยอนได้พูดอะไรต่อ เจสสิก้าก็ลุกเดินออกไปจากร้านทิ้งให้แทคยอนหัวฟัดหัวเหวี่ยงที่เธอไม่สนใจเค้าเลย

ผ่านไปหลายอาทิตย์ทุกอย่างล้วนเป็นเช่นเดิม ยูริในชุดเสื้อกันหนาวมีฮู้ดสีเทาสวมใส่แว่นตากรอบดำไร้เลนส์ ยังคงหิ้วแล็ปท็อปคู่กายมานั่งดื่มนมสดหนึ่งแก้วโดยเลือกโต๊ะติดกระจกเป็นที่เล่นเกม ส่วนเจสสิก้าก็ยังคงมาจิบกาแฟกับแทคยอนหลังจากเล่นฟิตเนสเช่นเคย ทั้งยูริและเจสสิก้าก็ยังคงนั่งยิ้มให้กันเหมือนเดิมแม้ว่าจะไม่ได้นั่งโต๊ะเดียวกันแล้วก็ตาม

หากแต่วันนี้ ยูริที่ปกติจะมีแล็ปท็อปติดตัวมาเครื่องเดียว ตัดสินใจเดินไปหาผู้หญิงร่างบางที่นั่งจิบกาแฟอยู่โต๊ะใกล้ๆกันพร้อมกับถือแผ่นเกมเก่าๆในมือไปด้วย

“..ให้คุณ..”

มือเรียวสวยยื่นแผ่นเกมบางๆให้คนตรงหน้าที่ดูจะแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มรับด้วยไมตรี จากประสบการณ์ทั้งหมด 25 ปี เจสสิก้าไม่ปฏิเสธอย่างไม่ค่อยหลงตัวเองว่าผู้หญิงหน้าคมคนนั้นกำลังจีบเธอ แถมยังจีบด้วยแผ่นเกมเสียด้วย !!

เจสสิก้าอมยิ้มเล็กใช้สายตามองไปที่ปกเกม ตัวละครลุงหนวดใจดี สวมหมวกแก๊ปสีแดง ใส่เอี๊ยมสีน้ำเงินทับเสื้อแขนยาวสีแดงอีกที มองปราดเดียวก็รู้ทันทีว่าตัวละครนั้นเป็นใคร

ผู้หญิงหน้าคมคนนั้นกำลังจีบเธอด้วยแผ่นเกมมาริโอ้...เกมเดียวที่ทำให้ ควอน ยูริใจเต้นผิดปกติตั้งแต่แรกเห็น

เงยหน้าขึ้นมาจากแผ่นเกมก็เจอหน้าไม่สบอารมณ์ของแทคยอนเพียงแต่เธอเลือกทำเป็นไม่สนใจ แล้วหันกลับไปมองเจ้าของแผ่นเกมในมือเธอที่ตอนนี้ถูกดูดกลืนเป็นส่วนหนึ่งกับแล็ปท็อปไปเสียแล้ว

ยูริหลังจากที่ยื่นของให้อีกคนไปแล้วก็กลับมานั่งเล่นเกมต่อไปสักพัก มองท้องฟ้าด้านนอกร้านที่เริ่มจะมืดลงไปทุกทีจึงตัดสินใจปิดแล็ปท็อปแล้วเดินไปจ่ายเงินพร้อมทิปให้กับพนักงานคิดเงินตรงเคาน์เตอร์ แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อสาวร่างบางที่คาดว่าต้องนั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะกลับมายืนทำหน้าสวยตรงหน้าเค้าแทน

“..ฉันว่าถ้ามันอยู่กับคุณ มันคงจะมีประโยชน์มากกว่าอยู่กับฉันนะคะ..”

“...”

ยูรินิ่งไปสักพักหลังจากที่ได้ยินประโยคพร้อมแผ่นเกมที่ยื่นมาตรงหน้า ก่อนจะไหวไหล่เล็กน้อยแล้วเอื้อมมือไปรับของคืนยังคงรอยยิ้มที่มุมปากไว้ เบนสายตาไปที่แทคยอนก็พบสายตาเยาะเย้ยมาให้

“ขอบคุณ” แม้จะแอบผิดหวังเล็กน้อยแต่ยูริก็ยังขอบคุณที่เจสสิก้านำมาคืนให้กัน

เอามาคืน...ดีกว่ารับไป แล้วไม่เคยเหลียวแล…

.

.

สองขาเรียวยาวพาร่างของตนเองเข้ามายังห้องนอน ก่อนจะถอนหายใจอย่างจิตตก ถึงแม้ภายนอกจะดูสบายดี แต่ใครบ้างล่ะที่โดนคนที่ชอบปฎิเสธแล้วไม่ผิดหวัง ยูริเองก็เป็นหนึ่งในคนที่ผิดหวัง...

สะบัดหัวไล่สิ่งที่มากวนใจออกไปก่อนจะเดินไปเปิดเครื่องเล่นเกม XBOX 360 ที่เพิ่งซื้อไม่กี่วันก่อนมานั่งเล่นย้อมใจ หากแต่สายตาเจ้ากรรมก็ดันเผลอไปมองแผ่นเกมสุดรักสุดหวงที่เพิ่งโดนสาวเจ้านำมาคืนวางไว้อยู่บนโต๊ะคอมพิวเตอร์แสนรก อดไม่ได้ที่จะหยิบขึ้นมาเปิดเล่นหลังจากที่ไม่ได้เล่นมานาน

แต่สายตาคมก็ต้องสั่นระริกพร้อมกับหัวใจที่เริ่มสูบฉีดอย่างผิดปกติ เมื่อเจอแผ่นกระดาษเล็กๆเสียบอยู่ในกล่อง รีบใช้มือปาดกองแผ่นเกมที่วางกองเต็มโต๊ะ ก่อนตะโกนเรียกชื่อผู้ที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกัน

“ยุนอา !!! มาช่วยพี่หาโทรศัพท์มือถือที !!!”

.

.

End .

..........................................................................................................................
ฟิคจิตหลุดของไรเตอร์แอบจิต และดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะแอบจิตตามไรเตอร์ไปด้วยนะเออ
เอาจริงๆเพิ่งเคยแต่งแนวนี้เป็นครั้งแรกเพราะปกติเขียนแต่แนวบู๊แบบไร้สาระ
หากผิดพลาดประการใดก็ใส่มาได้เลย ไม่ขอการอภัย เพราะเดี๋ยวเราชิน ฮ่าๆ
และหลังจากทบทวนดูแล้วว่าจะลงให้จบเลยดีหรือว่าค่อยๆลง ก็เป็นอันสรุปได้ว่าลงมันให้หมดนี่แหละ
ฮี่ฮี่ฮี่ และเราหวังว่าฟิคสบายๆของเราจะทำให้คนอ่านรู้สึกสบายไปด้วยนะ บ๊าย บาย

ปล.ขอขอบคุณ Gears of war 3 ที่เพิ่งได้มาเล่นเมื่อไม่นานมานี้ เกมนี้เป็นแรงบันดาลใจเลยนะเนี่ย ^^

ปล.อีกรอบ แล็ปท็อปของยูล razer blade ถ้าใครใจดีจะซื้อให้ ไรเตอร์คนนี้เต็มใจรับ ไม่มีคืนแน่นอน ฮ่าๆ