• ห้องเก็บของ

ลำดับตอนที่ #3 : audition ; { 17th Victims ✕ ซ่อน-ฆ่า

Form :: ใบสมัคร

ผู้สมัคร

นามแฝง :: { + noimeonw

ชื่อเล่น :: บีเฟรนด์

อายุ :: 15

ตัวละคร

ชื่อ-สกุล :: นารินทร์ตรา ชุณหกรณ์

ชื่อเล่น :: ไนฟ์

อายุ :: 19 ปี

สัญชาติ :: ไทย – ฝรั่งเศษ

บุคลิก ::

รอยยิ้มที่ไม่ได้ดูเหมือนยิ้มที่จริงใจ อาจจะเป็นการแสยะยิ้ม กลิ่นอายฆาตกรรคละคลุ้งออกมาจากตัวไนฟ์ ทำให้ผู้คนรอบข้างสะอิดสะเอียนเขาเต็มที เป็นคนที่ไม่ชอบสุงสิงกับใคร

จุดเด่น :: 

17th Vi  มีดสั้นที่ชอบเอามาควงเสมอ เสียงหัวเราะหึหึที่ออกมาจากลำคอเพียงแผ่วเบา

อาชีพ/การศึกษา :: มหาวิทยาลัย AU ปีหนึ่ง

นิสัย 5+ ::

พูดถึงนิสัยน่ะหรอ . .. จะว่าไปฉันก็เหมือนกับคนโรคจิตนั้นแหละ ใช่ . .. ฉันเป็นคนโรคจิตของแท้เลยด้วย หึหึหึ คนรอบข้างนิยามให้ว่าโหด โฉด เถื่อนแล้วมันผิดยังไงละ ? ก็เป็นนักฆ่าถ้าไม่ให้ผมโหดโฉดเถื่อนแล้วผมจะได้ฆ่าหรอ หึหึหึ แต่ว่าไปว่ามา . .. ก็ไม่ได้อะไรขนาดนั้นนะ แค่ชอบเสียงกรีดร้องเวลาคนขอชีวิต ชอบเวลาที่ค่อย ๆ เอามีดกรีดผ่านบริเวณกระดูกสันหลังของเหยื่อผู้น่าสงสาร กลิ่นคาวของเลือดสีแดงสดเวลามันอยู่บนตัว มันช่างสวยงาม หึหึหึ ไอ้ข้อที่กล่าวมาเนี้ยอย่าคิดว่าเป็นนิสัยเลยครับ หึหึ อาจจะเรียกได้ว่ามันฝันลงหยั่งลึกลงไปในซอกของจิตใจแล้วก็ว่าได้ ความจริงไม่ต้องการอะไรนอกจาก ฆ่า ฆ่า ฆ่า แล้วก็ฆ่า ! การที่ได้จับมีดเนี้ยแหละคือความสุข

สิ่งที่ชอบ :: การกรีดร้องโหยหวน น้ำตา และการร้องขอชีวิต

สิ่งที่ไม่ชอบ :: ความรัก รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ

ภูมิหลัง ::

เคยรู้จักไหมตระกูลเซฟไฟร์ ตระกูลคนโง่ ๆ ที่ถูกโค่นลงเมื่อสิบปีก่อนตอนเมื่อฉันอายุได้ 11 ปี บางทีตำรวจสันนิธานว่าอาจจะเป็นคู่ปรับเก่า แต่ไม่มีใครสงสัยบ้างเลยหรอไงกันทั้ง ๆ ทีบอร์ดี้การ์ดก็หนาแน่นขนาดนั้นใครจะกล้าเข้ามา แล้วไม่สงสัยบ้างหรอไงกัน ว่าทำไมถึงมีเพียงฉันคนเดียวที่รอดจากการฆาตกรรมอันลือชื่อครั้งนี้ จะไม่ให้มันเป็นคดีที่มันน่าหวั่นประวิงได้ยังไงกัน . .. หึหึ เพราะฉันน่ะ ทั้งกรีด ทั้งใช้ค้อนทุบ ทั้งกรรไกรตัดหญ้า ไหนจะแบทตาเลี่ยนอีก บางทีถ้าหมอหรือแพทย์ไม่ฉลาดพออาจจะมองไม่ออกเลยว่าใครเป็นใคร หึหึหึ ที่ฉันต้องทำแบบนั้นเพราะว่าความทรมานจากการถูกตบตีเวลาที่ทำอะไรไม่ได้ดังใจ แค่ตบตี หึหึหึ คุ้มมั้ยละ ? คุ้มมั้ย กับการที่โดนฆ่า ทรมาน ดิ้นรน . .. หาทางเอาชีวิตรอด หน้าโง่!! หาไปก็เท่านั้น ไม่มีทางรอดหรอก แต่ฉันก็คงต้องขอบคุณพวกเขา หึหึหึ ที่ทำให้ผมรู้ว่าความสนุกในชีวิตฉันมันเป็นยังไง . ..

ความสามารถพิเศษ :: 
            ความสามารถพิเศษ ? โง่น่ะ ฉันไม่มีหรอก

งานอดิเรก :: 
            ฆ่า ฆ่า ฆ่า แล้วก็ฆ่า

คำพูดติดปาก :: 
            คำพูด ? ท่าทางจะไม่มีแต่สิ่งที่ได้ยินจากปากฉันบ่อยที่สุดคือ ‘หึหึหึ’

อื่นๆ :: -

อิมเมจ :: ซนกาอิน { เอ่อ . . หล่อไม่ไหวทน . 555555555 }

 

คำถามทั่วไป

เหตุผลที่มาออฯเรื่องนี้ :: 
            มันน่าสนุกดี

รับได้ไหมถ้าตัวละครต้องตาย :: 
            เอาสิ เอาเลย! แต่ไม่ขอแบบศพสวย ๆ นะมันไม่สะใจ ขอแบบโดนค้อนทุบหัวจนเละ โดนกรีดเนื้อหนังออกจนหมดอะไรแบบเนี้ย หึหึหึ

ถ้าเกิดว่าอาจจะตายอนาถ ทนดูศพไม่ได้เลยล่ะ :: 
            สนุกสิ หึหึหึ

แล้วจะยินยอมให้ตัวละครเป็นฆาตกรไหม :: 
            โครตยินดีเลย มันสนุกกว่าการโดนฆ่าซะอีก

ยกตัวละครให้เลยนะ ยำเละเลยนะ? :: 
            ถ้ามันไม่เละ บีเฟรนด์เนี้ยแหล่ะจะเป็นคนยำไร้เตอร์ให้เละเอง

ในเรื่องนี้คุณอยากจะอยู่ หรือคุณอยากจะตาย :: 
            อยากอยู่มากกว่า บางทีอาจจะได้เห็นอะไรสนุก ๆ ก็ได้ หึหึ

ต้องการให้เรื่องนี้มีความรักด้วยรึเปล่า :: 
            ไม่! เพราะไนฟ์เกลียดความรัก

อยากจะแนะนำแก้ไขหรือรีเควสอะไรไหม :: 
            ท่าทางจะไม่มี หึหึหึ

คำถามชิงบท

1^st เหตุผลที่มาสมัครเข้าร่วมกิจกรรมคอร์สการแสดง (บรรยายเหตุการณ์ตั้งแต่ทราบเรื่องกิจกรรม 5+)

::

            “นี้หรอมาเรีย . ..”

            ปากเรียวยกยิ้มขึ้นมาหน่อย ๆ เสียงหัวเราะในลำคอค่อย ๆ แผ่กระจายไปเป็นวงกว้างจนผู้คนรอบข้างต้องขยับตัวหนีด้วยความขยาด และหวาดกลัว

            “ไม่คิดว่าจะเจอง่ายขนาดนี้”

            หญิงสาวตัวสูงรำพึงเบา ๆ หึหึ ชักอยากรู้แล้วสิว่าเธอเป็นใครกันแน่ ค่าตัวถึงได้สูงขนาดนี้ จากที่เขาเคยฆ่ามาไม่เคยมีคนไหนเกิน 9 หลังซักที แต่ผู้หญิงหน้าตาหน้าหมันไส้คนนี้กลับพุ่งไปถึง 15 หลัก มันจะไม่น่าสนได้ยังไงกันละ หึหึหึ

            บางทีเธอคนนี้อาจจะไปแย่งสามีของนักการเมืองชื่อดัง หรืออาจจะมีอะไรที่น่าสนใจมากกว่านั้น หึหึหึ

            “เหอะ . .. รอยยิ้ม เสียงหัวเราะงั้นหรอ หึหึ”

            ยิ้มเข้าไปเถอะ เหยื่อคนต่อไปของฉัน อยากยิ้มเข้าไป ฉันจะไม่ห้ามเธอมาเรีย หึหึหึ จากที่ยิ้ม อาจจะกลายเป็นปากโดนกรีดไปถึงใบหูก็ได้ใครจะรู้ หน้าหวาน ๆ แบบนี้ น่าตาน่ารักแบบนี้ ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าเสียงเธอหวานด้วยหรือเปล่า เวลาร้องขอชีวิตจะเป็นยังไงนะ หึหึหึ

            ไนฟ์ยืดตัวลุกยืนขึ้นเต็มความสูง มือเรียวยาวเอื้อมไปจับมืดสั้นที่ตัวเองพกพาไว้บ่อย ๆ ก่อนที่จะหยิบมันขึ้นมาแล้วค่อย ๆ บรรจงจรดปลายมีดเข้ากับแขนเรียวขา สีขาวซีดของตัวเอง

            ‘ฆ่า . ..’

            จับใจความได้เพียงเท่านี้ เลือดสีแดงฉานไหลออกมาจากแผลกว้างที่ถูกเปิดอยู่ หยดลงพื้นนับหยดแล้วหยดเล่าแต่เจ้าตัวก็ไม่ได้หวั่นกลัวซักเท่าไหร่

            “หึหึหึ . .. หึ ฮ่า ๆๆๆๆๆ”

            เสียงหัวเราะที่น่าหวาดกลัวดังขึ้นจากปากสีแดงสดจากแผ่วเบา กลายเป็นดัง แล้วเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ

            ชอบหัวเราะนักไม่ใช่หรอไง ? ได้เวลาแล้วสินะที่ฉันจะได้เริ่มงานนี้ หึหึหึ

แล้วเธอจะหัวเราะไม่ออก . .. มาเรีย

2^nd ความรู้สึกครั้งแรกที่ได้เข้ามาในคฤหาสน์ และเมื่อได้พบกับมาเรียและสเตล (บรรยายเหตุการณ์ตั้งแต่เห็นคหาสน์ 5+)

::

            “เหอะ”

            เสียงเบา ๆ ออกมาจากปากของบุคคลที่ตัวสูงกว่าใครเพื่อน ทำให้บุคคลข้าง ๆ หันมามองเธอด้วยสายตาไม่เข้าใจ เพียงแค่การแสยะยิ้มน้อย ๆ ของเธอต้องทำให้บุคคลทั้งหลายหันกลับไปอย่างรวดเร็ว

            “มีปัญญาหาบ้านแค่นี้หรอไงกัน?” บ่นเบา ๆ ในลำคอ “นึกว่ามันจะอยู่บนเกาะร้างกลางทะเล”

เหอะ ก็แค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างเท่านั้นแหละ อยากลองฆ่าแบบที่ไม่เคย อย่างเช่นจับกดน้ำ หรือใช้มีดกรีดให้เป็นทางยาวแล้วเอาน้ำทะเลราดใส่ตามด้วยทรายเม็ดหยาบ มันคงจะสนุกใช่ย่อย หึหึหึ

            แต่นี้อะไร . .. กลางป่าเขางั้นหรอ ? ชิ ก็บรรยากาศเดิม ๆ ถ้ามันมีเสือ สิงโตอะไรแบบนี้ค่อยน่าสนไปอย่าง เหอะ! ไม่ไหวเลยจริง ๆ

            แต่กลิ่นคาวคละคลุ้งแบบนี้ . .. หึหึ อาจจะไม่ใช่อุมิโซระ มาเรียคนเดียวแล้วมั้งที่จะโดนฆ่า

            สายตาคมกวาดไปทั่ว ๆ

            หน้าตาหน้าหมันไส้ . .. รอยยิ้ม เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นตลอดเวลา

            เหอะ! พวกหน้าโง่เอ้ย เอาชีวิตมาทิ้งให้กับไนฟ์คนนี้แล้วยังจะมาหัวเราะได้อีกหรอไงละ ? โง่ โง่จริง ๆ

            “หึหึหึหึ”

            “เอาล่ะ”

            เสียงทุ้มดังขึ้นจากเครื่องขยายเสียงอันใหญ่ทำให้เสียงหัวเราะที่น่ารำคาญหูเงียบสนิทลงทันที แต่กลับตามมาด้วยเสียงกรี๊ดเมื่อเป้าหมายของฉันโผล่มา

            อุมิโซระ มาเรีย . ..

            จะว่าไปว่ามาคนที่ชื่อสเตลลายังดูน่าคบกว่าเลย เธอมีรังศีบางอย่างที่น่าสนใจ . .. หึหึหึหึ บางทีเธออาจจะมาร่วมงานด้วยกันก็ได้ ใครจะไปรู้ หึหึ

            มือเรียวยาวเริ่มไล้ไปที่ต้นขาเพื่อที่จะจับมืดสั้น รีบฆ่าให้จบไปวันนี้เลยดีไหมนะ ? แต่ถ้าฆ่าตอนนี้ก็ไม่สนุกสิ หึหึ อาจจะปาทีเดียวเข้ากลางหัวสมองแล้วตายเลย ไม่เอาหรอก ไม่มีทาง! คนอย่างไนฟ์ ไม่เคยทำอะไรที่เหยื่อไม่ทรมาน อย่างน้อย . .. ก็ต้องโดนมีดกรีด พร้อมร้องออกมาด้วยเสียงโหยหวนแหล่ะน่า หึหึหึ

            อะไรที่มันน่าสนุก . .. อาจจะเกินขึ้นแล้วก็ได้ หึหึ

3^rd ปฏิกิริยาเมื่อรู้ว่ามีคนตาย ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นอุบัติเหตุ การฆ่าตัวตาย หรือแม้แต่ฆาตกรรม และถ้าเป็นอย่างหลัง ฆาตกรก็มีความเป็นไปได้สูงว่าเป็นหนึ่งในคนที่เข้าร่วมกิจกรรม (บรรยายเหตุการณ์ตั้งแต่ทราบเรื่องว่ามีคนตาย 5+)

::

            “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”

            เจออะไรอีกละ นกหนูงูแมลงสาบ ? ไร้สาระกันจริง ๆ ผู้หญิงพวกนี้จะกลัวอะไรกันนักหนาตัวก็ใหญ่กว่าทำเป็นกลัวไปได้ เหอะ

            “คนตาย กรี๊ดดดดดดดดดดด!!”       

            คนตาย .. .

            “หึหึ . .. หึหึฮ่า ๆ”

            เสียงหัวเราะดังจากปากคนตัวสูงอย่างถูกใจ กลุ่มคนมากมายที่ยืนมุงดูศพอยู่หันมาหาอย่างหวาดหวั่น ทุกย่างก้าวที่เดินเข้าไปของไนฟ์ มีแต่คนหลบทางให้เสียงซุบซิบที่ดังขึ้นตลอดเวลา

            เรื่องที่สนุก ๆ เริ่มขึ้นแล้วสินะ หลังจากที่รอมานานแสนนาน หึหึหึ

            “เธอเป็นคนฆ่าเขาหรอไงกัน ?”

            เพียงแค่เหลือสายตามอง เด็กผู้หญิงตัวเล็กหน้าเหมือนตุ๊กตาเอ่ยถามเธอเสียงแผ่วเบา

            “ไร้สาระน่ะ”

            “ก็มีแต่เธอที่หัวเราะ”

            ความพยายามของเด็กหญิงยังไม่ลดละ ไนฟ์จับไหล่คนตัวเล็กกว่าให้หันมาเผชิญหน้า เธอจ้องเข้าไปในดวงตากลมโต แว้บเดียวที่เห็นถึงแรงอาฆาตร กลิ่นรังศีที่แผ่ออกมาทำให้เธอหัวเราะขึ้นมา

            “เด็กน้อย หึหึ เธอคิดผิดแล้วละ” หัวเราะอีกครั้งก่อนที่จะเริ่มต้นพูด “เห็นศพนี้ไหม ? ตายด้วยการโดนแทงตรงกลางหัวใจธรรมดา ฉันจะบอกเธอนะ ถ้าฉันฆ่าน่ะไม่ฆ่าวิธีปัญญาอ่อนแบบนี้หรอก อย่างน้อยก็ต้องมีส่วนไหนหายไปอย่างสาบสูญ เละ หรือแหลกสลายแบบหาทางต่อไม่ได้เลยทีเดียวเชียว”

            สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ไนฟ์และเด็กหญิงตัวเล็กอย่างหวาดหวั่น . .. หวาดกลัว . .. ขยาด . .. สะอิดสะเอียน . .. ขยะแขยง สารพัดความรู้สึก

            “อย่ายุ่งกับฉันให้มากนักเลย ฉันยิ่งความอดทนต่ำอยู่น่ะ” กระซิบชิดหูขาวซีด “ระวังจะโดนฆ่าเป็นรายต่อไปละ หึหึ”

            ร่างเพรียวเดินออกมาอย่างไม่แคร์สายตาใคร เธอยิ้มให้สเตลลานิดหน่อยก่อนที่จะเดินเฉียดไปแล้วไม่คิดจะหันหลังกลับมามองเลยแม้แต่นิดเดียว

            นึกว่าจะสนุก . .. ก็ศพทั่ว ๆ ไปเท่านั้นเองแหล่ะ เหอะ!




_____________________________________________ END  c:



ดาร์กไปไหม ? ช่างเถอะ ก็ไนฟ์มันโรคจิตตี้ 55555555555555.