คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : น้องชาย
บทที่1 : น้องชาย
ส่วนของเฮคเตอร์
ผมนั่งกลุ้ม สายตามองไปยังศพยุงปีศาจที่ผมเพิ่งฆ่าไปสดๆร้อนๆเพราะไม่รู้จะจัดการมันยังไงดี จะเอาไปทิ้งในถังขยะก็กระไรอยู่ ก็ตัวมันใหญ่เกินถังนิ! สักพักผมก็ได้ยินเสียงอีกเสียงหนึ่ง พอสิ้นเสียง ก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งมากระชากคอเสือผม แต่ว่า โอ้โฮ นี้คนหรือเทวดาฟ่ะเนี่ย! หล่อมาก! หล่อขั้นเทพ! เขาสูงกว่าผมนิดหน่อย มีเรือนผมสีน้ำเงินเข้มยาวประบ่ามัดรวบไว้ ดวงตาสีแดงก่ำดุจโลหิต
“นี้เจ้าเห็นปีศาจยุงยักษ์บ้างไหม” เขาถามเสียงเข้มพร้อมส่งตาเขียวมาให้ผม
ผมชี้นิ้วเข้าหาตัวเองแล้วเลื่อนไปหาศพเจ้ายุงยักษ์ปากเหม็นถึงเหม็นมากนั้นพลางพูดว่า “ผมเหรอเห็นสิถ้าเป็นตัวนี้นะ” สุดหล่อหน้าผมหันไปตามนิ้วผม พอเขาเห็น(ศพ)เจ้ายุงยักษ์เท่านั้นเขาก็ทำหน้าตกใจมาก
“นี้เจ้าเป็นคนฆ่ามันหรอ” เขาพูดสีหน้าหวาดหวาดพลางปล่อยมือออกจากผมและเก้าถอยหลังไปสองสามเก้า
“ใช่ว่าแต่คุณเป็นใครกันเนี่ย?” ผมถามเขา เขากอดอกหยิ่งๆแล้วบอกว่า “ข้าชื่อว่า โซว์ เฟย์วัส ไซเวียส แล้วเจ้าล่ะ” เขายักคิ้วข้างเดียวแบบกวนประสาทให้ผม เป็นเชิงว่าขอถามบ้างสิ
“ผมชื่อ เฮคเตอร์ ลีไฮย์ ไซเวียส” นั้น อะไรกันผมแค่บอกชื่อตัวเองเองนะ พ่อคุณทำหน้าอึ้ง (อีกแล้ว) อึ้งอะไรเนี่ยแค่นามสกุลเดียวกันเองนะ... เฮ้ย! นามสกุลเดียวกัน! อะไรเนี่ยนี่ผมนามสกุลเดียวกับคนแปลกหน้าหรอ อึ้งครับอึ้ง งานนี้ไม่อึ้งไม่ได้แล้ว
เขากลับมากระชากคอเสือผม(อีกครั้ง) อย่ากระชากบ่อยนักสิครับ เดียวเสือผมก็ขาดกันพอดี ผมมันยิ่งจนๆอยู่ด้วย ถ้าเกิดว่าเสือผมขาดไป เขาจะมารับผิดชอบซื้อเสือตัวใหม่ให้ผมไหมเนี่ย “เจ้าชื่อว่าอะไรนะ?”
อะ แอ่มผมเตรียมเสียง “เฮคเตอร์ ลีไฮย์ ไซเวียส” ผมตะโกนเสียงแปดหลอดระดับเซียนกรอกหูเขาระยะประชิด เล่นเอาเขาชักมือกลับไปอุดหูแทบไม่ทันกันเลยทีเดียว
“จริงหรอ? เจ้าพูดจริงนะ!” เขาพูดด้วยน้ำเสียงดีใจสุดๆ พลางเขย่าไหลผมจนตัวผมสั่นหงึกๆ รู้สึกเหมือนไหล่จะหลุด
“จะ จะ จริง สะ สะ สิ ยะ ยะ หยุด ขะ ขะ เขย่า ดะ ดะ ได้ ละ ละ แล้ว” ดูเหมือนเขาเข้าใจที่ผมพูดเพราะพอผมพูดเสร็จเขาก็หยุดเขย่าทันที
“ขอโทษที ข้าดีใจไปหน่อย” เขาขอโทษผมเสียงอายๆ “แล้ว... เจ้าสนใจจะไปเรียนปราบปีศาจร้ายกับข้าไหม เพื่อเจอแบบเมือกี่อีกจะได้ป้องกันตัวได้(ดีกว่านี้)” เขาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลขึ้น พร้อมยิ้มกว้างทำให้เขาดูหล่อขึ้นเป็นเท่าตัว นี้ถ้าเกิดเขามีออร่านะคงจะกลายเป็นเทวดาไปแล้วหยุดยิ้มสักทีเถอะครับ ผมขอร้องเห็นแล้วผมล่ะอิจฉา
แง้ๆๆ ทำไมผมถึงไม่เกิดมาหล่อดูดีมีราศีกับเขาบ้างเนี่ยน้อยใจนะน้อยใจ
“อืม ว่าแต่เรียนที่ไหนล่ะ?” ผมสนใจนิดๆ ก็กลัวจะเจอแบบเมื่อกี่อีกนี้นาถ้าโดนปีศาจบุกบ้านอีกก็คงจะแย่น่าดู
“โรงเรียน ดาร์ค ฮันเตอร์” เขาตอบเรียบๆ ขณะนั่งลงบนขอบหน้าต่างบานหนึ่ง
“อืม ชื่อฟังโอเค (?) น่าจะเชื่อถือได้งั้นไปก็ได้ ว่าแต่เรียนอะไรบ้างล่ะ” ผมถามและเพราะผมไม่เคยเรียนมาก่อนจึงสนใจมาก
“ก็วิธีใช้เวทสายขาว อาวุธต่างๆ แล้วก็จุดอ่อนของปีศาจมืด อะไรทำนองเนี่ย อ้อ แล้วก็ยินดีที่ได้พบกันนะเจ้าน้องชายตัวดี หนีมาอยู่ที่นี้เป็นไงบ้างล่ะ” เขายิ้มแบบกวนประสาทเล็กน้อยถึงปานกลางให้ผม เอ่อคือว่า... ยิ้มบ่อยไประวังเป็นบ้านะครับ
เอ๋ ว่าแต่นี้เขากำลังพูดเรื่องอะไรอยู่กันแน่เนี่ย “ช่างเถอะเจ้าคงจำไม่ได้แล้วร้อยกว่าปีแล้วนี่ งั้นเอาเป็นว่าจำไว้แค่ว่าข้าเป็นพี่ชายฝาแฝดของเจ้าไปก่อนล่ะกัน” เขาเออออเองเสร็จสรรพ แถมท้ายด้วยการยักไหล่แบบเบื่อๆ
“ก็ได้ แต่ทำไมล่ะ?”
เขามีสีหน้ารำคาญนิดหน่อย “โอ๊ย เจ้านี่มันช่างเซ้าซี่จริง เลิกถามอะไรข้าแล้วก็เก็บข้าวของไปโรงเรียนได้แล้ว มันเป็นโรงเรียนประจำนะเข้าแล้วออกไม่ได้ เอาของไปให้พอใช้ตลอดทั้งเทอมด้วยล่ะ” เขาตะคอก(ยืดยาว) พลางดันผมให้ไปเก็บข้าวของที่จำเป็น
“หน๊อย! เจ้าพี่ชายบ้า กล้าตะคอกใส่ฉันหรอ เดียวก็ปัดเอาตะหลิวฝาดหน้าแตกหมอไม่รับเย็บซะนี้” ผมพูดพลางหยิบตะหลิวที่วางอยู่แถวๆหัวนอนมาชูขู่เขา... ได้ผลแฮะ เขาทำหน้าอึ้งและสะดุ้งถอยหลังไปเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่หนีไปไหนหน้าด้านจริงๆนะ พี่ใครเนี่ย...
อะไรนะ ทำไมผมถึงมีตะหลิวอยู่ที่หัวนอนน่ะหรอ? ก็ผมมันคนชอบทำอาหารนิ แค่ตะหลิวผมมีอยู่ทั่วไปเต็มบ้าน(วิหารร้าง)นั้นแหละ แล้วผมก็ก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่กระเป๋า จะเป็นยังไงกันนะเจ้า โรงเรียน ดาคก์ ฮันเตอร์ อะไรเนี่ย…
ความคิดเห็น