วันที่อ่อนไหวในคนไร้จันทร์

เนื้อเรื่อง

ในคืนที่ดวงจันทร์ไม่ฉายแสง ท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยความมืด อากาศที่หนาวเย็น คละเคล้ากับบรรยากาศที่มืดสลัว ไม่ได้สร้างความวิตกพรั่นพรึงให้ ไผ่ แต่อย่างใด
ไผ่ เป็นหญิงสาววัย 20 ต้น ๆ เธอไม่มีครอบครัว เพราะเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่เล็ก
การใช้ชีวิตด้วยลำแข้งของตัวเอง เป็นสิ่งที่เธอต้องประสบมาตลอด..แม้จะเหนื่อยและท้อเพียงใด
แต่เพราะลมหายใจ.. หญิงสาวจึงต้องสู้ทนเสมอมา..
หญิงสาวพักอยู่ในอพาตร์เมนท์ใจกลางเมือง เพื่อสะดวกกับการเดินทางไปยังที่ทำงาน
ห้องหมายเลข “207” คือห้องพักของ ไผ่ การตกแต่งแบบเรียบง่าย แต่เรียบร้อย คือสไตล์ของเธอ
ชีวิตของประชาสัมพันธ์สาวโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งของจังหวัด ไม่เอื้ออำนวยเรื่องเวลา
พักผ่อนให้กับเธอมากนัก ไผ่จึงเลิกคิดเรื่องการท่องเที่ยวมานาน เธอให้เวลาทั้งหมดหลังจากเลิกงาน
กับการ ท่องเที่ยวในโลกออนไลน์
แม้ในด้านประสาทสัมผัส จะได้ความรู้สึกที่แตกต่างกันค่อนข้างมาก แต่สิ่งที่เธอได้เจอในโลก
สื่อสารไร้พรมแดนแห่งนี้ ก็ทำให้เธอได้พบกับความน่ามหัศจรรย์ ทั้งสุขเกินบรรยาย และทุกข์หนักอึ้ง..
ที่ยังคิดติดตามหลอกหลอนเธอในทุกคืนเหงา..
คืนนี้น่าจะเป็น คืนเหงาอีกคืนหนึ่งของเธอ..ทว่า..เพราะเหตุใดกัน..ไผ่ ไม่รู้สึกเหงาหรือเศร้าสร้อย
แต่อย่างใด..บนใบหน้าเรียวงาม มีดวงตาที่เฉยเมย และริมฝีปากที่ไม่แย้มยิ้ม ประกอบกันเป็น ไผ่..
อาจเป็นเพราะดวงตาที่เย็นชาของเธอกระมัง ...จึงไม่มีใครสามารถล่วงรู้ความคิดของเธอได้เลย
.....
อากาศเริ่มเย็นลงอีก เมื่อนาฬิกาบอกเวลา 02.45 น. เลยเที่ยงคืนมาเกือบสามชั่วโมงแล้ว
ไผ่ ลุกจากเตียงนอน...แม้ไม่เหงา แต่เธอก็ไม่หลับเลยสักนาทีเดียว
หญิงสาว เดินไปยังชั้นเครื่องดื่มเล็ก ๆ ที่ปลายเตียง เธอเอื้อมมือไปเสียบปลั๊กไฟกระติกน้ำร้อน
แล้วจึงย่อตัวลง มองหาแก้วกาแฟสีงาช้างใบโปรดของเธอ เมื่อได้ตามต้องการแล้ว กาแฟสำเร็จรูป ก็ถูกเทลง
ในแก้วใบนั้น...
ระหว่างที่เฝ้ารอน้ำร้อน หญิงสาวผินหลังไปข้างเตียง พลางทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะทำงาน คอมพิวเตอร์
โน๊ตบุ๊คตั้งอยู่บนนั้น ความมีระเบียบของหญิงสาว ที่ทำให้โต๊ะทำงานดูเรียบร้อยจนเหมือนนี่เป็นที่ทำงานแห่ง
ที่สองของเธอ
“ ก่อก ๆๆ..” ไผ่ เคาะโต๊ะทำงานด้วยปลายนิ้วอย่างใช้ความคิด..เธอมองคอมพิวเตอร์ของตัวเอง
ก่อนจะเม้มปากแน่น แล้วลงมือเปิด เธอต่อสายโทรศัพท์ด้วย..เพราะคิดจะออน msn
เสียงตัดไฟของกระติกน้ำร้อนดังขึ้นอย่างแผ่วเบา.. ไผ่ลุกขึ้นไป ชงกาแฟแก้วโปรดของเธอ
เธอกลับมาที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง พร้อมด้วยกาแฟร้อน ๆ หญิงสาวใช้เวลาละเลียดกาแฟหอมกรุ่น
ในระหว่างที่รอเวลาให้ ต่อเนตเสร็จเรียบร้อย
ประกายตาของหญิงสาวฉายวาบขึ้น เมื่อเธอสามารถออนไลน์ได้ ดวงตาที่เฉยเมยนั่นกวาดตา
มองรายชื่อในลิสต์ที่ออนไลน์อยู่..
..อืม..มีไม่มากนัก อาจเพราะนี่เป็นคืนที่ยังอยู่ในช่วงเวลาวันทำงานปกติ และวันเรียนหนังสือของ
นักเรียน นักศึกษา.. ไผ่คิดกับตัวเอง.. แต่แล้ว หญิงสาวก็ต้องใจสั่น เมื่อเห็นรายชื่อของคนคนหนึ่ง
เซน เขาเป็นเพื่อนคนหนึ่งในเนต แต่คงไม่ใช่เพื่อนธรรมดาเป็นแน่ มิฉะนั้น หญิงสาวคงไม่มีอาการ
ดังกล่าวไปได้..
แท้ที่จริงแล้ว เซนเป็น เพื่อนคุยที่เคยสนิทสนมกับไผ่มาก เมื่อหญิงสาวหรือชายหนุ่มมีเรื่องไม่สบายใจ
ใด ๆ ทั้งสองก็จะเล่าสู่กันฟัง..แบ่งปันการแก้ปัญหาและช่วยให้กำลังใจแก่กัน..ระยะเวลาคงเนิ่นนานจนเกินไป
ทำให้ ไผ่ หญิงสาวที่ไม่เคยหวั่นไหวกับผู้ชายคนไหน กลับต้องหวั่นไหวเพราะชายคนที่เธอไม่เคยแม้จะเห็นหน้า
ค่าตาเลยสักครั้ง ความสัมพันธ์เริ่มวุ่นวาย เมื่อหญิงสาวตกเข้าไปอยู่ในห้วงของความหลง..เธอไม่สามารถ
แยกออกได้ระหว่างความเป็นเพื่อนและคนสนิท.. แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะเลวร้าย..ไผ่ก็รู้สึกตัว เธอละอายกับ
ความรู้สึกของตัวเอง... มันเหมือนเธอแสดงความรู้สึกโง่ ๆ ออกไป..หญิงสาวไม่กล้าคิดว่า มันจะเป็นความรัก
อาจเพราะเมื่อทิ้งระยะการติดต่อกันไป...ไผ่ ก็กลับเป็นคนเดิม..แต่..ใครจะรู้ว่าเธอได้เปลี่ยนไปหรือเปล่า..
หญิงสาวตัดสินใจไม่ทักทายเขา เพราะตั้งใจจะอยู่ให้ห่างจากชายหนุ่มให้มากที่สุด เธอยังคงมอง
หน้าจอที่มีข้อมูลมากมายตรงหน้า พลางจิบกาแฟในแก้วอย่างใจเย็น..ความรู้สึกหวั่นไหวเมื่อครู่หายไป..
ทว่า..
Zen.. ทำไมผู้หญิงเข้าใจยาก : J
ชายหนุ่มก้าวเข้ามาทักทายเธอก่อน ไผ่นิ่งมองอย่างตรึกตรอง หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะพิมพ์ตอบ
กลับไป
..แม้คืนจะไร้จันทร์ แต่ใจฉันยังเป็นของเธอ..: ยิ้มหวานเชียวนะ
Zen.. ทำไมผู้หญิงเข้าใจยาก: L
..แม้คืนจะไร้จันทร์ แต่ใจฉันยังเป็นของเธอ..: เป็นอะไรเหรอ
Zen.. ทำไมผู้หญิงเข้าใจยาก: ฟังเพลงนี้สิ..อ่านไดอารี่หน้านี้ด้วยนะ
เขาส่งเพลงให้เธอฟัง พร้อมกับไดอารี่ เรื่องราวความรักของเขา หญิงสาวหลับตาแวบหนึ่ง ก่อนจะ
ยิ้มฝืน ๆ ให้กับข้อความของเขา เธอเปิดหน้าไดอารี่ออนไลน์แล้ว อ่าน..มันเป็นเรื่องที่เธอไม่สามารหลอกตัวเอง
ให้อ่านจนจบและยินดีกับเขาได้ แต่เพราะมรรยาท เธออ่านมันจนจบ
..แม้คืนจะไร้จันทร์ แต่ใจฉันยังเป็นของเธอ..: อ่านจบแล้วล่ะ อ่ะ ฟังเพลงนี้สิ มีคนส่งให้ไผ่ฟัง
Zen.. ทำไมผู้หญิงเข้าใจยาก: แฟนไผ่เหรอ
..แม้คืนจะไร้จันทร์ แต่ใจฉันยังเป็นของเธอ..: คงงั้น
Zen.. ทำไมผู้หญิงเข้าใจยาก: มีแฟนเร็วจังนะ ไม่นานเลย..เดี๋ยวก็อกหักหรอก
หญิงสาวอึ้งกับข้อความของชายหนุ่ม..เธอขบริมฝีปากบางจนเลือดซึมไหลออกมาซิบ ๆ
เหมือนลมพายุโหมเข้าใส่หัวใจดวงน้อยที่เพิ่งจะทุเลาความเจ็บปวดลงไป บัดนี้มันทวีความหนักหน่วง
ให้เพิ่มขึ้นข้างใน..หญิงสาวกลืนความกระอักกระอ่วนลงไปอย่างยากลำบาก..
..แม้คืนจะไร้จันทร์ แต่ใจฉันยังเป็นของเธอ..: ทำไมต้องแช่งไผ่ด้วย
Zen.. ทำไมผู้หญิงเข้าใจยาก: เปล่าแช่ง สักหน่อย มันเรื่องจริงไม่ใช่เหรอ
ไม่ใช่เรื่องจริง..แต่มันก็ไม่ใช่หน้าที่ที่ไผ่จะต้องอธิบายให้เซนมารับรู้..หญิงสาวประท้วงอยู่
ภายใน แต่ภายนอก เธอกล้ำกลืนกับความรู้สึกกระอักกระอ่วนยิ่งนัก...ทำไมนะ แค่ประโยคไม่จริงจัง
กลับทำให้เธอรู้สึกได้ถึงเพียงนี้
..แม้คืนจะไร้จันทร์ แต่ใจฉันยังเป็นของเธอ..: ไผ่ล้อเล่นน่ะ ยังไม่มีหรอก
Zen.. ทำไมผู้หญิงเข้าใจยาก: จะโกหกไปทำไมล่ะไผ่ มีก็ไม่เห็นแปลก ดีใจด้วยนะ...
..แม้คืนจะไร้จันทร์ แต่ใจฉันยังเป็นของเธอ..: ไม่มี บอกว่าไม่มีก็ไม่มีสิ ไม่เชื่อกันหรือไงนะ
ความอดทนของหญิงสาวเริ่มลดลง อารมณ์ที่กักเก็บมานานกลับผุดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
หญิงสาวยกมือขึ้นปาดสายน้ำใสที่ไหลออกมาจากดวงตาของเธอ..นี่เธอเป็นอะไรไป..เธออยากกลับไป
เป็นคนเก่า..เป็นคนเดิม..คนที่จะไม่ร้องไห้เพราะเรื่องไร้สาระพวกนี้อีกต่อไป..
หญิงสาวสูดลมหายใจ นิ้วมือบางวางรอบนแป้นคีย์บอร์ด..รอจะตอบข้อความของเขา
แต่แล้ว..
Zen.. ทำไมผู้หญิงเข้าใจยาก: ไปล่ะ เซนง่วง ฝันร้ายทุกคนเลย
และเขาก็ออฟไลน์จากไป...เขาไม่รู้เลยว่า คำพูดแดกดันของตัวเองจะสร้างหายนะอะไรบ้าง
รายชื่อเป็นออฟไลน์หมดทุกชื่อ..เหลือเพียง ไผ่..ที่ยังคงอยู่เพียงคนเดียวในคืนที่ไม่มีแสงของดวงจันทร์คืนนี้..
.........
สามเดือนผ่านไป หญิงสาวร่างเล็กคนหนึ่ง ยืนอยู่หน้าห้องเช่า หมายเลข 207 เธอยื่นมือไปรับกุญแจ
จากผู้จัดการอพาตร์เมนท์ แล้วจึงลงมือไขประตูเข้าไป แสงจากหน้าต่างบานในสุด สาดส่องเข้ามา
สร้างประกายตาที่สดใสให้กับเจ้าของห้องคนใหม่ แต่แล้ว เธอก็ต้องสะดุดกับกลิ่น..กลิ่นกาแฟ..โชยมาจากที่ไหน
สักแห่ง แต่กลิ่นที่หอมอบอวลจนเหมือนทั้งห้องถูกปกคลุมไปด้วยเมล็ดกาแฟคั่วบด...
หญิงสาวเดินไปเปิดหน้าต่างให้กว้างมากขึ้น แต่เสียงสนทนาของคนข้าง ๆ ห้อง ที่ดังลอดจาก
หน้าต่างบานหนึ่ง มาสู่ยังห้องของเธอ ที่ทำให้เธอต้องนิ่งฟัง...ดวงตาเบิกกว้างเมื่อได้ยินถ้อยคำ
นั้นอย่างชัดเจน
“ ห้องข้าง ๆ มีคนเช่าแล้วล่ะ ที่คนเช่าเก่าตายน่ะนะ หูย..น่ากลัวจะตาย ที่จริง เจ้าของ
เค้าน่าจะปิดห้องนี้ไปเลยนะ ไม่น่ารับคนใหม่ๆอีก”
“ ทำไมล่ะ”
“ ก็ ไม่เคยมีใครนอนหลับได้ผ่านสักคืนเลยน่ะสิ เค้าคงหวงห้องเค้า แต่จริงแล้วนะ...ไม่น่าจะตายเลย
เพราะ มันเป็นอุบัติเหตุ คืองี้ ผู้หญิงคนนั้น แกถือแก้วกาแฟมาที่หน้าต่าง คงมาชมวิว มองดวงจันทร์น่ะ
พอหันกลับไปอีกที ไฟห้องแกก็ดับ มันคงดับวูบเลย แกเลยสะดุดล้ม แก้วกาแฟแตกบาดคอ..ไม่อยากเล่าต่อ
สยองยังไงไม่รู้” เสียงแหลมสูงเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อ
“แต่เค้าว่า ผู้หญิงคนนั้นเพิ่งออกจากงานด้วยล่ะ เหมือนจะโดนไล่ออก เพราะทำงานบกพร่องอะไรซักอย่างนี่แหล่ะ เฮ้อ..น่าสงสารจริง ๆ เพิ่งตกงาน ก็มาตายเสียแล้ว...ชีวิตเนี่ยช่างสั้นจริง ๆ
เลยนะ..”
“ ถือแก้ว แล้วทำไมแก้วไปแตกบาดคอได้ล่ะ อย่างนั้นเรียกว่าอุบัติเหตุเหรอ...”
นั่นสินะ..จะเป็นอุบัติเหตุ ฆาตกรรม หรือ การฆ่าตัวตาย..ใครจะคาดเดาได้กัน..
ผลคงไม่สำคัญเท่ากับเหตุ.. ถ้าไม่เพราะคำพูดไม่คิดของชายหนุ่ม ถ้าไม่เพราะจิตใจที่อ่อนแอเต็มกำลัง
ของหญิงสาว..ภาพลักษณ์ที่เธอแสร้งว่าเข้มแข็ง แต่ภายในไร้พลัง... สิ่งเหล่านี้หรือเปล่า ที่ก่อให้เกิดความ
สูญเสียนี้ขึ้น...
จบ....