[TaoKacha] ไม่บริสุทธิ์ใจ

เนื้อเรื่อง

Title :  ไม่บริสุทธิ์ใจ

Author :  ` ตามเนียร์ ||| อะอะออยล์ :D

Main Characters :  เต๋าคชา

Rating :  น่ารักใสๆ

Genre : Yaoi

Summary : คุณเคยชอบเพื่อนตัวเองรึเปล่า? ถ้าคุณเคย...คุณก็คงจะรู้ดีว่ามัน'อึดอัด'แค่ไหน

Author ’s note : เป็นฟิคที่เกิดจากความป่วง อิ______อิ อย่าหาสาระนะคะ ไม่มีหรอก 5555 อ่านแล้วติชมกันได้ ออยล์เป็นนักเขียนมือไม่ใหม่ไม่เก่า ฟิคอาจไม่สนุกแต่คนเขียนน่ารักแน่นอน (เขินนนนน)

ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้อะไรกับฉัน

ไม่ได้ผูกพันกันเกินกว่าคนทั่วไป

แค่อยากพูดคุยแค่อยากทักทาย

บังเอิญว่าฉันมันดันคิดไกลไปกว่านั้น

      ครืดๆ..ครืดๆ..ครืดดด..ครืดดดด โทรศัพท์เครื่องสวยสั่นขึ้นมาตามหน้าที่ของมันเมื่อเวลามีคนโทรมา หน้าจอโทรศัพท์แสดงรายชื่อของคนที่กำลังโทรเข้ามา คนที่เขารักจนหมดหัวใจ..

     สายเรียกเข้า.. [..KACHA’..]

[ฮัลโหล..ต๋าววว~ พรุ่งนี้เต๋าว่างมั้ยอ่ะ พาเค้าไปซื้อของหน่อยดิ..]เสียงหวานปลายสายเอ่ยขึ้นทันทีที่เขารับโทรศัพท์

“ครับ ได้สิ เดี๋ยวพรุ่งนี้สิบโมงจะไปรับอยู่บ้านนะ”

[ขอบคุณครับเต๋า ฝันดีนะ]

“ครับ..ฝันดี”

[..เสร็จสิ้นการโทร..]

     เมื่ออีกฝ่ายวางสายไปหน้าจอโทรศัพท์ของเขาก็ขึ้นคำว่า ‘เสร็จสิ้นการโทร’ แต่ร่างสูงก็ยังจ้องมองที่โทรศัพท์เหมือนเคย

“หากไม่มีอะไรไม่ต้องโทรมาฉันขอได้มั้ย?..ฉันรู้ว่าเธอจริงใจแต่ฉันไม่ค่อยจริงใจจะหลุดปากไปทุกที~”ร่างสูงฮัมเพลงเบาๆก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย

.

.

.

     สิบห้านาทีผ่านไปเขาก็เดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อจัดการธุระก่อนนอนของเขาให้เรียบร้อย ร่างสูงหยิบสายสมอลล์ทอล์คมาเสียบไว้ในหูพร้อมกับกดเพลย์ที่เครื่องเล่นเพลงของเขา ไม่กี่วินาทีต่อมาเพลงโปรดของเขาก็ดังขึ้น

‘..ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้อะไรกับฉัน

ไม่ได้ผูกพันกันเกินกว่าคนทั่วไป

แค่อยากพูดคุยแค่อยากทักทาย

บังเอิญว่าฉันมันดันคิดไกลไปกว่านั้น

น้ำเสียงของเธอไม่มีอะไรแอบแฝง

ไม่ได้แสดงอาการที่เกินเพื่อนกัน

เบื่อๆก็โทร..บ่นๆร้อยพัน

เธอคงไม่รู้สักนิดว่าฉันไม่บริสุทธิ์ใจ..’

“..จำเป็นต้องพูดตรงๆเพราะคงจะฝืนไม่ไหว มันอึดอัดหัวใจคงต้องขอร้องเธอ..หากไม่มีอะไรไม่ต้องโทรมาฉันขอได้มั้ย ฉันรู้ว่าเธอจริงใจแต่ฉันไม่ค่อยจริงใจจะหลุดปากไปทุกที~”

‘..ไม่ต้องคุยกับฉัน เธอลบเบอร์กันไปเลยก็ยิ่งดี

อย่าปล่อยให้คิดว่าวันหนึ่งพอมี

ช่วยฉันที ช่วยฉันทีให้ฉันกล้ากล้าตัดใจ..’

“ถึงแม้จะเป็นสุขใจเมื่อเธอโทรหา แต่เจ็บเวลาที่พูดไม่ได้เหมือนใจ~ บอกว่ารักเธอ..รักเธอเท่าไรตะโกนได้เพียงข้างในหัวใจฉันเท่านั้น..”

‘..น้ำเสียงของเธอไม่มีอะไรแอบแฝง

ไม่ได้แสดงอาการสนิทเกินเพื่อนกัน

เบื่อๆ ก็โทรก็บ่นร้อยพัน

เธอคงไม่รู้สักนิดว่าฉันไม่บริสุทธิ์ใจ..’

“เฮ้ออ~ ชาครับ..เต๋า..เต๋า..เต๋ารักชานะ..รักคชา”ร่างสูงบอกกับตัวเองเหมือนอย่างทุกๆวัน ก่อนที่เขาจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด

.

.

.

[08.30]

     เสียงของนาฬิกาปลุกทำหน้าที่ของมันเหมือนทุกๆวัน ร่างสูงตื่นมาในสภาพงัวเงีย บิดตัวเล็กน้อยแล้วลุกออกจากเตียงเข้าห้องน้ำไปเพื่อจัดการธุระส่วนตัวให้เสร็จแล้วไปรับคนตัวเล็กของเขา

.

.

.

     กำลังโทรออก.. [..KACHA’..]

“ชา..ตื่นยัง?”ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะเอ่ยปากร่างสูงก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

[อ่า..ตื่นแล้ว แต่ยังไม่ได้อาบน้ำเลยอ่ะ เต๋ามาถึงแล้วหรอ]เสียงงัวเงียของปลายสายเอ่ยถามขึ้น

“อ่าฮะ ถึงแล้ว..”เต๋าตอบไป..ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักกี่ปีคนตัวเล็กของเขาก็ยังขี้เซาเหมือนเดิมสินะ

[งั้นรอแปปนะ เดี๋ยวเค้าไปเปิดประตูบ้านให้]

“คร๊าบ..”

[..เสร็จสิ้นการโทร..]

แอ๊ดด.. เสียงเปิดประตูรั้วดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กในสภาพงัวเงียยืนอยู่หลังประตู ผมยิ้มให้คนตัวเล็กแล้วเดินตามหลังเขาเข้ามาในบ้าน

“เข้ามารอก่อนนะ..เค้าพึ่งตื่นอ้ะ ขอตัวไปอาบน้ำก่อน แปปเดียว -.-”คนตัวเล็กบอกไป

“อ่าฮะ..ไม่ต้องรีบอาบก็ได้นะ รอได้”

“คร้าบ~”

.

.

.

     20 นาทีผ่านไป..

“เสร็จแล้ว~”เสียงเล็กๆเอ่ยขึ้น

“ไปกันเลยป้ะ?”ผมถามคนตัวเล็ก

“ไปเลยดิ..เค้าทำเต๋าเสียเวลามากละ”คนตัวเล็กบอกผม

“ไม่ๆ..ไม่เสียเวลาเลย อย่าพูดงั้นดิ..”

“คิดไรจริงจังไปได้นะต๋าวเอ๋อ :P”

     ผมส่ายหัวกับประโยคของคนตัวเล็ก..ถึงผมกับคชาจะรู้จักกันมาหลายปีแต่ก็ใช่ว่าเราจะสนิทกันจนพูดคำหยาบคายกันได้ ไม่รู้สิ ผมว่าคนหน้าตาน่ารักอย่างคชาดูไม่เหมาะกับคำพูดหยาบคายพวกนั้นเลยสักนิด ผมรู้จักกับคนตัวเล็กคนนี้เมื่อสี่ปีก่อนตอนผมอยู่มัธยมห้า เพราะเขาเป็นเพื่อนของเพื่อนผม ไอ้เจมส์แนะนำให้ผมรู้จักเขา ในสายตาผมคนตัวเล็กคนนี้น่ารักเกินห้ามใจ..และผมก็ห้ามใจไม่อยู่จริงๆ

อืมมม..น้ำเน่าจริงๆ - -

“แล้วนี่จะไปไหนเนี่ย?”ผมถามขณะที่กำลังเลี้ยวรถออกจากบ้านของคชา

“ก็ไปซื้อของไง..-O-”

“ก็แล้วซื้ออะไรล่ะครับ?”

“อ๋อ..ซื้อของขวัญวันเกิด”ของขวัญวันเกิด? ซื้อให้ใคร..ไอ้เฟรมหรอ..หรือให้ต้นเมียเจมส์..หรือว่าไอ้เจมส์ผัวต้น? ..ไม่ใช่มั้ง เพื่อนผมที่สนิทกับเขาไม่มีใครเกิดเดือนนี้หนิ..แต่แล้วคชาก็คลายความสงสัยให้ผม

“..ให้ยูกิ”

จึก!!!!

เหมือนเข็มนับพันทิ่มแทงเข้ามาในหัวใจผมแบบไม่ทันตั้งตัว

..ยูกิ..

ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว….

ก็ได้แต่หัวเราะให้ตัวเอง..เพราะต้องซื้อของขวัญให้ยูกิสินะ เขาเลยเลือกที่จะโทรหาผม เหอะ!

     ผมไม่พูดอะไรและขับรถไปเรื่อยๆจนถึงห้างสรรพสินค้าที่คนตัวเล็กให้พามา ผมเลี้ยวเข้าลานจอดรถของทางห้าง ถอยรถให้เข้าล็อคที่เขาทำไว้ให้ ดับเครื่องแล้วใส่เบรกมือ เดินอ้อมข้างหน้ารถเพื่อมาเปิดประตูให้อีกคน..

.

.

.

“ต๋าวว..ช่วยเค้าเลือกหน่อยดิเอาอันไหนดี..อันนี้กับนี้”คนตัวเล็กชูของสองอย่างที่เลือกไว้ในมืออย่างละข้างมาถามความคิดเห็นผม

“แล้วแต่ดิ”ผมตอบปัดๆไป

“เต๋าเป็นอะไรรึเปล่า?..เบื่อหรอ”ผมเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวเล็กกำลังจะตอบคำถามเขาไป แต่คนตัวเล็กพูดแทรกขึ้นมาอีก เป็นประโยคที่ทำเอาหัวใจผมหล่นวูบ..

“..หรือว่ารำคาญเค้า?”

“ไม่ๆ..เต๋าไม่ได้รำคาญชานะ อย่าคิดอย่างนั้นสิ..”ผมปฏิเสธเป็นพัลวัน คชาช้อนตามองผม แต่ก็ไม่พูดอะไร เขาจะเชื่อผมไหม?

“ที่เต๋าตอบไปอย่างนั้นก็เพราะเต๋าไม่รู้ว่ายูกิชอบอะไรแบบไหน เพราะเต๋าไม่ได้สนิทกับยูกิขนาดนั้น ไม่สนิทเหมือนที่ชาสนิท..”ผมอธิบายอีกครั้ง หวังว่าเขาจะเข้าใจนะ..

“อ่า..เค้าเข้าใจ บางทีเค้าก็รู้สึกว่าเค้างี่เง่าเกินไป..เต๋าว่ามั้ย?”

“ไม่..เต๋าคิดว่าชาไม่งี่เง่านะ อาจจะแบบคิดมากกับคำพูดของคนอื่นมากไปล่ะมั้ง”

“แล้วนั่นมันไม่ได้เรียกว่างี่เง่าหรอกหรอ?”เค้าถามผมอีกครั้ง

“ไม่อ่ะ..สำหรับเต๋านะ คำว่างี่เง่าน่ะ มันไม่เหมือนกับที่ชาเป็นสักนิด งี่เง่าจริงๆมันต้องแบบ ไม่พอใจเหวี่ยงๆๆงี้อ่ะ..อาร์ตตัวแม่ไรงี้”ผมอธิบายยาวยืด

“อ่าฮะ..แปลว่าเค้าไม่งี่เง่า”คชาพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆ

“ครับๆ..คชาไม่งี่เง่าเลยสักนิดเดียว ^^”

“อ้ะ..เลือกได้แล้ว”คนตัวเล็กพูดเหมือนบ่นกับตัวเอง แล้วย้ายร่างตัวเองไปที่เคาน์เตอร์เพื่อชำระค่าสินค้า

“จะไปไหนต่อรึเปล่า?”ผมถามคนตัวเล็กข้างๆหลังจากที่เดินออกมาจากร้านกิ๊ฟช็อป

“ไม่อ่ะ..เต๋าล่ะ ติดธุระที่ไหนรึเปล่า?”คนตัวเล็กย้อนถามผม

“ไม่ครับ วันนี้เต๋าว่าง..แล้ววันนี้คชาว่างรึเปล่า?”

“ว่างดิ ว่างทั้งวันเลย”

“อืม..เต๋าก็ว่าง ชาก็ว่าง งั้นวันนี้ชาไปเที่ยวเป็นเพื่อนเต๋าหน่อยนะ..ขอยืมตัววันนึง”

“อื้ม..เอาสิ”คนตัวเล็กตอบกลับมา

“นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว ไปกินข้าวกัน”

     ผมพาคชาเดินหาร้านอาหารอยู่นาน กินอะไรดีล่ะ

“ชา..ชาอยากกินอะไรครับ?”ผมถามเขา

“อะไรก็ได้ เต๋าเลือกเลย ชากินได้หมดแหละ”

“ไม่เอา..วันนี้ชาอุตส่าห์สละเวลามากับเต๋านะ เต๋าจะตามใจชาทุกอย่างเลย ชาอยากทำอะไรเต๋าจะพาไป โอเคมั้ยครับ?”

“เอางั้นอ่อ?..ก็ได้ พูดอะไรไว้อ่ะอย่าลืมนะ”

“คร๊าบบ..”

.

.

.

“เค้าอยากกินนี่”คนตัวเล็กบอกผมหลังจากที่เราเดินหาร้านอาหารอยู่นาน..และแล้วเราก็หยุดตรงหน้าร้านอาหารญี่ปุ่นร้านนึง อืม..คชาชอบกินอาหารญี่ปุ่นสินะ

“ต๋าววว..กินไรฮะ?”คชาถามผม

“เอาพิซซ่าญี่ปุ่นครับ”

“ผมเอาข้าวแกงกระหรี่กุ้งกับซูชิชุดใหญ่ชุดนึงครับ”

“รอซักครู่นะคะ”พนักงานบอกแล้วย้ายร่างตัวเองไปหลังร้าน

“ชาชอบกินอาหารญี่ปุ่นหรอ?”ผมถาม

“อาฮะ..ชอบมากด้วย”ผมไม่พูดอะไรเพียงแต่ยิ้มบางๆให้

.

.

.

“อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ..มีซูชิหนึ่งชุดใหญ่นะคะ มีพิซซ่าญี่ปุ่น ข้าวแกงกระหรี่กุ้ง รายการที่สั่งครบนะคะ”คชาพยักหน้าน้อยๆให้พนักงาน เธอยิ้มแล้วก็ย้ายร่างไปหลังร้านตามเคย

     คชาก้มหน้าก้มตากินอาหารที่สั่งมาโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ ท่าทางจะหิวมากนะนั่น แหน่ะ..มีกินเลอะอีกเด็กน้อยจริงๆเลย

“หิวขนาดนั้นเลยหรอ?”ผมถามลอยๆ เด็กน้อยหน้าตาน่ารักของผมเงยหน้าขึ้นหัวเราะแห้งๆ ผมยิ้มให้กับกริยาเหล่านั้น

“ชา..”

“หือ..”ไอ้ตัวเล็กขานรับแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผมตาแป๋ว

“กินจนปากเลอะแล้วครับ”ผมพูดพลางหยิบทิชชูไปเช็ดปากให้เขา

“ขอบคุณครับ”คชาเอ่ยปากขอบคุณผม

.

.

.

“ชาอยากไปไหนอีก?”ผมถามหลังจากที่จ่ายเงินค่าอาหารไปเรียบร้อยแล้ว

“ไปไหนหรอ..อืม~ เต๋าพาเค้าไปที่ที่นึงหน่อยสิ”

“ที่ไหนอ่ะ?”

“หน่า..เดี๋ยวก็รู้”

     ผมขับรถมาเรื่อยๆตามที่คชาบอก นี่มันจะออกนอกชานเมืองแล้วนะ เขาอยากไปไหนของเขากันเนี่ย? ก็ได้แต่สงสัยเพราะคชาไม่ยอมบอกอะไรผมเลยนอกจากบอกทาง ไม่นานผมก็ขับรถมาถึงที่หมาย ‘สวนสาธารณะ’ คชาอยากมาที่นี่งั้นหรอ?

“ชาชอบที่นี่หรอ?”ผมถามเขาหลังจากที่เราเดินลงจากรถ

“อื้อ..ชอบ..ชอบมาก”ผมลอบมองหน้าเขาโดยที่ไม่ตอบอะไร

     คชาพาผมเดินไปตามทางเดินสำหรับเดินออกกำลังกาย สองข้างทางมีต้นไม้สีเขียวต้นใหญ่เต็มไปหมด สดชื่นจัง ผมไม่ได้สัมผัสกับอากาศดีดีแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ เดินมาเรื่อยๆก็เห็นคุณยายแก่ๆกับหลานสาวหน้าตาน่ารักคนนึงนั่งขายอาหารปลาอยู่ริมสระน้ำ คชาเดินเข้าไปหาคุณยายคนนั้น พร้อมกับยกมือไหว้ ผมเดินตามเขาเข้าไปพร้อมกับยกมือไว้เช่นกัน

“วันนี้พาแฟนมาด้วยหรอหนู?”คุณยายถามคชา คนตัวเล็กดูตกใจกับคำถามของคุณยายนิดหน่อยก่อนจะปฏิเสธไป

“ไม่ใช่ครับยาย ไม่ใช่แฟน”

“ไม่ต้องอายหรอกหน่า..เดี๋ยวนี้สังคมเค้ายอมรับกันแล้วเรื่องนี้น่ะ ไม่ต้องอายๆ”

“ฮื่ออ..”คชาครางฮื่อในลำคอเหมือนเด็กๆ

“เอาหน่าชา เป็นแฟนเต๋าวันเดียวจะเป็นไรไปล่ะ ^^”

“ก็..ก็..เอ้อ ยอมก็ได้”วันนี้คชาเป็นแฟนผม ผมอยากหยุดเวลานี้ไปนานๆจัง ไม่อยากให้มันผ่านไปเลยจริงๆ อยากเป็นอย่างนี้เป็นแฟนคชา เป็นคนรักของคชา..

เป็นไปไม่ได้..ผมรู้..

“ผมเอาอาหารปลาสองถุงครับคุณยาย”ผมพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าสตางค์ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของตัวเองแล้วยื่นแบงก์ร้อยให้คุณยายไป

“พ่อหนุ่ม..ยายไม่มีทอนหรอกนะ”

“ไม่ต้องทอนหรอกครับ ผมให้..คุณยายเอาไว้ซื้อขนมให้น้องก็ได้ครับ ^^”

“ขอบใจนะพ่อหนุ่ม..ขอให้เจริญๆนะ แล้วก็รักกันนานๆนะลูก”คุณยายอวยพรพร้อมกับยื่นถุงอาหารปลามาให้ผม ผมยิ้มรับแล้วไหว้ขอบคุณคุณยาย

“อ้ะ!..พี่ให้”ผมหันไปทางคชาที่หยิบลูกอมให้เด็กผู้หญิงน่ารักคนนั้น

“ขอบคุณนะคะ”เสียงเจื้อยแจ้วเอ่ยขอบคุณ

“ครับ..เป็นเด็กดีนะ”

“ชา..ไปให้อาหารปลากัน”ผมเอ่ยชวนพร้อมกับชูถุงอาหารปลาให้คชาดู

“อาฮะ..คุณยายครับ ผมไปแล้วนะครับ สวัสดีครับ”คชาบอกคุณยายพร้อมกับยกมือไหว้ ซึ่งผมก็ทำเช่นเดียวกัน

     ผมกับคชาเดินออกมาจากตรงนั้นตรงมาที่ท่าน้ำเพื่อที่จะให้อาหารปลา ที่นี่เงียบสงบ แถมยังเย็นสบายอีกต่างหาก คชาค้นพบที่แบบนี้ได้ยังไงนะ ผมกับคชาเดินเล่นกันอีกนิดหน่อยก่อนจะเดินทางกลับบ้าน

“สนุกมั้ย?”ผมถามคชาที่เดินอยู่ข้างๆระหว่างที่เรากำลังเดินไปที่จอดรถหน้าสวนสาธารณะ

“สนุกสิ..เต๋าล่ะ สนุกมั้ย?”

“สนุกมากเลยล่ะ..ชามาที่นี่บ่อยมั้ยอ่ะ?”

“ก็มาเวลาที่เครียดๆอ่ะ..ที่นี่ผ่อนคลายดี”ผมไม่ตอบอะไรแต่ยิ้มให้กับท่าทางอารมณ์ดีของคนตัวเล็ก

“งั้น..คราวหลังถ้าชาจะมาบอกเต๋าด้วยนะ เต๋าอยากมาอีก”

“ครับผม”

.

.

.

“ชา..หิวข้าวรึยัง?”ผมถามคนตัวเล็ก นี่ก็จะหกโมงแล้วเขาจะหิวรึยังนะ

“นิดนึง..เต๋าหิวหรอ?”

“ก็นิดนึง..งั้นเราแวะกินข้าวกันแล้วค่อยกลับบ้านเน้อะ”ผมเสนอความคิด

     เฮ้อ..ทำไมบรรยากาศเมื่อชั่วโมงก่อนกับตอนนี้มันต่างกันจังนะ รถติดเป็นบ้าเลยเนี่ย ถึงจะอยู่ในเมืองหลวงนี่มาตั้งแต่เกิด แต่ก็ยังอดหงุดหงิดไม่ได้ซักทีเวลาที่รถติด

“เต๋าหิวมากมั้ยอ่ะ?”คชาเอ่ยถามผมทำลายความเงียบ

“ก็ไม่มากเท่าไหร่..ห่วงแต่ชานั่นแหละ”ผมพูดไปแต่ไม่ได้มองหน้าเขา

“งั้น..ถ้าเต๋าหิวเต๋าทนกินกับข้าวฝีมือเค้าไปก่อนมั้ยอ่ะ =3=”

“หือ..กินได้ด้วยหรอ?”ผมพูดหยอกคชา

“ฮื่อ..เต๋าน่ะ!”ครางฮื่อในลำคอเหมือนเด็กๆพร้อมเหวี่ยงผมเบาๆ

“ฮ่าๆ..ล้อเล่นหน่า”

“อื้อ..งั้นขับรถกลับบ้านเค้าเลย เดี๋ยวทำให้กิน”ผมขับรถตามคำสั่งของคชา ไม่นานก็ถึงบ้านของเขา

.

.

.

“ในตู้เย็นมีไรบ้างหว่า”คนตัวเล็กบ่นๆกับตัวเองพร้อมกับค้นของในตู้เย็น

“ต๋าวว..เค้าทำสปาเกตตีนะ กินได้ใช่มะ?”

“ได้สิ..ชาทำอะไรเต๋ากินได้หมดแหละ ว่าแต่ให้เต๋าช่วยมั้ย?”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเค้าทำเอง..เต๋าออกไปดูทีวีรอเค้าข้างนอกก่อนก็ได้”

“เอางั้นหรอ?”ผมถามย้ำอีกที

“ทำไมอ่ะ..กลัวเค้าวางยาแล้วลากขึ้นเตียงรึไง?”คชาถามติดตลกแต่ไม่ได้มองหน้าผม

“ฮ่าๆ..จะทำงั้นเต๋าก็ไม่ว่าอะไรหร๊อกก~”ผมตอบเขาไป คนตัวเล็กมองหน้าผมพร้อมกับยิ้มและส่ายหัวเบาๆ

“ไปรอข้างนอกไป๊”เค้าพูดเชิงไล่ผม

“หะๆ..คร้าบบบ”

.

.

.

20 นาทีผ่านไป..

“เสร็จแล้วคร้าบ”เสียงเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมกับกลิ่นหอมๆของสปาเกตตีจานพิเศษ

“อ่า..น่ากินจัง”ผมเอ่ยชมคนตัวเล็กพร้อมกับรับจานมาถือไว้ในมือ

     ผมนั่งทานสปาเกตตีฝีมือคนตัวเล็กไปเรื่อยๆพลางลอบมองหน้าเค้าไปด้วย อ่า~ มีความสุขจัง เมื่อไหร่นะ เมื่อไหร่ที่ผมจะกล้าบอกความในใจกับเขา.. แต่คงไม่มีวันนั้นหรอกครับ เป็นแบบนี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว เป็นเพื่อนที่ไว้ใจกันแบบนี้ผมก็สุขใจแล้ว

“โห..เต๋ากินเกลี้ยงเลยอ่ะ อร่อยหรือว่าหิวมากกันแน่เนี่ย =3=”เค้าถามพร้อมทำปากจู๋ น่ารักเชียว

“อร่อยดิ อร่อยมากเลยล่ะ”ผมตอบพร้อมวางจานสปาเกตตีที่หมดแล้วไว้ตรงโต๊ะเตี้ยๆที่อยู่ข้างหน้าโซฟาที่เราสองคนนั่ง

“จริงอ่ะ..O.O”คนตัวเล็กถามพร้อมทำตาโต

“จริงสิ..ทำไม?..ไม่เชื่ออ่อ?”ผมถามกลับแบบกวนๆ

“เปล๊า~..ก็แค่เวลาที่ทำให้ไอ้เจมส์กับไอ้เฟรมกินทีไรมันสองตัวไม่เคยชมซักที =3=”คนตัวเล็กพูดคล้ายกับบ่นให้ผมฟังไปในตัว

“ทีหลังชาก็ทำให้เต๋ากินคนเดียวสิครับ”ผมยื่นหน้าเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของคชาพร้อมกับเอานิ้วโป้งเช็ดตรงมุมปากของเขาที่เลอะซอสแล้วเลียที่นิ้วโป้งของตัวเองอย่างกลั่นแกล้งคนตัวเล็ก คล้ายๆกับจูบทางอ้อม

“ฮื่อ..เต๋าแกล้งเค้าทำไมเนี่ย”คนตัวเล็กครางฮื่อพร้อมกับเอามือตีที่ไหล่ผมเบาๆ ผมไม่พูดอะไรเพียงแต่ยิ้มเบาๆและยักคิ้วให้ ไอ้ตัวเล็กหน้ามู่นิดๆก่อนจะลุกขึ้นหยิบจานเปล่าทั้งของเขาและผมแล้วเดินหายเข้าไปในห้องครัว

อ่า โกรธซะแล้ว..

     ผมเดินตามคชาเข้ามาในครัวหวังจะมาขอโทษ เห็นเขายืนหันหลังล้างจานอยู่ ผู้ชายตัวเล็กบางๆ หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มเหมือนผู้หญิง น่าหลงชะมัด.. ผมเดินเข้าไปกอดเขาจากทางด้านหลังพร้อมกับเกยคางไว้ที่ลาดไหล่บาง

“อ้ะ!..ต๋าวว..เอาอีกแล้วนะ!”คนตัวเล็กเอ็ดผมเบาๆแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร

“..ขอโทษครับ..”ผมเอ่ยคำขอโทษแผ่วเบา เขาชะงักไปชั่วครู่นึงก่อนจะหันหน้ามายิ้มให้ผม

พอเถอะคชา..แค่นี้เต๋าก็หลงคชาจะแย่อยู่แล้วนะ

ฟอดดดดด~

“ฮื่อ..”ผมขโมยหอมแก้มเขาไปอีกหนึ่งที คชาแค่ครางฮื่อแต่ก็ไม่ขัดขืนอยู่ดี

“ชาบอกเต๋าเองไม่ใช่หรอว่าวันนี้ชาเป็นแฟนเต๋า เต๋าก็ทำแบบที่คนเป็นแฟนกันทำแล้วไง เต๋าผิดหรอครับ”ผมถามเสียงอ่อย

“ง่า..เต๋าอ้ะ!”ค้อนผมเบาๆแล้วพูดต่อ “ให้แค่วันนี้วันเดียวนะ..”ผมถึงกับยิ้มให้ประโยคที่เขาพูด

“ม้ะ! เต๋าช่วยล้าง”ผมพูดแล้วเอื้อมมือไปจับมือคชา มือเล็กถือฟองน้ำที่มีฟองขาวๆของน้ำยาล้างจานเลอะอยู่เต็มไปหมด ทั้งๆที่ผมเองก็กอดเขาอยู่ทางด้านหลัง ผมกับคชาก็ล้างจานไปเรื่อยๆจนถึงใบสุดท้าย อ่า..เสร็จพอดี

“เต๋าจะกลับเลยป้ะ?”คนตัวเล็กถามพร้อมกับหันหน้ามาหาผม ถึงตอนนี้แล้วแต่ผมก็ยังกอดคชาอยู่ แค่กอดหลวมๆ

“จะไล่เต๋าแล้วหรอครับ”

 “..งั้นเต๋ากลับก็ได้..”ผมพูดพร้อมปล่อยอ้อมแขนออกจากเอวเล็กและหันหลัง เพื่อจะเดินออกจากห้องครัวเตรียมตัวกลับบ้านตัวเอง

“ฮื่อ!..งอนป้ะเนี่ย”ผมเดินมาเรื่อยๆโดยไม่ตอบคำถามของเขา

“เต๋า..งอนป่ะเนี่ย”เขาถามอีกครั้ง แต่ผมก็ไม่ตอบเหมือนเคย

“ต๋าววววว!”เขาที่เดินตามหลังผมมากระชากแขนผมเบาๆ ผมหยุดแล้วยิ้มให้กับตัวเอง แกล้งเขาสำเร็จอีกแล้ว และแล้วคนตัวเล็กก็ทำในสิ่งที่ทำเอาซะผมตกใจสุดขีด

“..ขอโทษ..”เขาพูดพร้อมกับกอดผมไว้หลวมๆทางด้านหลัง

“…”ผมปล่อยให้เขากอดอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่พูดอะไร

“เต๋า..ชาขอโทษ”คราวนี้ไม่พูดเปล่า คนตัวเล็กยังกระชับกอดผมแน่นขึ้นแล้วยังเอาหน้ามาซบแผ่นหลังผมอีกต่างหาก ถ้าผมปล้ำไอ้ตัวเล็กนี่จะผิดมั้ยเนี่ย?..ก็เล่นยั่วกันซะขนาดเนี้ยอ่ะ

“…”ผมไม่พูดอะไรเหมือนเคยแต่เลื่อนมือของตัวเองมากุมทับมือน้อยของคชาไว้แล้วลูบเบาๆ

“ง้อแบบนี้เลยหรอ..เต๋าความอดทนต่ำนะชา”ผมพูดเสียงเรียบ เหมือนคชาจะรู้ตัวเลยพยายามที่จะดึงแขนเล็กออกจากเอวผมแต่ก็ไม่ทันแล้วล่ะเด็กน้อยเอ๋ย~

“เต๋าขี้แกล้ง..”คชาบ่นเบาๆ ผมกลับตัวเพื่อหันมามองหน้าคชา คนตัวเล็กหน้ามู่นิดๆโดยที่แขนเล็กของเขาก็ยังเกาะกุมอยู่ที่เอวของผม ผมเลื่อนมือของตัวเองไปเกาะกุมที่เอวเล็กๆของคชาเช่นกันแล้วกระชับอ้อมกอดหวังให้คนตัวเล็กเข้ามาใกล้ๆ ไปๆมาๆเป็นว่าตอนนี้เรากำลังยืนกอดกันอยู่

เปรี้ยง!!!!

“ฮื่อ!!!”คชาสะดุ้งกระชับกอดผมแน่นขึ้นไปอีก ดูเหมือนคชาจะตกใจกับเสียงเมื่อตะกี๊เป็นอย่างมาก ก็แน่ล่ะสิ เขากลัวเวลาฟ้าร้อง ไม่ชอบทุกครั้งที่ฟ้าผ่า และเกลียดทุกครั้งที่ต้องอยู่คนเดียวเวลาที่ฝนตก

“กลัวหรอ..หืม?”ผมถามพร้อมกับลูบหัวเขาเบาๆ

“กลัว..ไม่ชอบ..เกลียดด้วย”เขาตอบคำถามผมแล้วกระชับกอดผมแน่นขึ้นไปอีก

“ไม่ต้องกลัวนะคนดี..เต๋าอยู่ตรงนี้ ชาไม่ต้องกลัวนะครับ”คำพูดปลอบโยนของผมคงจะทำให้เขาหายกลัวขึ้นได้บ้างนะ

“อย่า..อย่าทิ้งชาไปไหนนะเต๋า..ฮึก”เมื่อตะกี๊เสียงสะอื้นหรือเปล่า? ความสงสัยผมได้คลายลงเมื่อน้ำอุ่นๆหยดลงที่อกของผม คชาร้องไห้..

“ไม่ครับ..เต๋าไม่มีวันทิ้งชา ไม่ต้องร้องไห้นะครับคนดี..ตราบใดที่ชายังมีเต๋าอยู่ข้างๆ ชาไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ชาเชื่อใจเต๋านะ..”พูดปลอบโยนคนตรงหน้าพร้อมกับลูบหัวเขาเบาๆ

“เชื่อ..ชาเชื่อ..ชาเชื่อใจเต๋า”คนตัวเล็กตอบเสียงอู้อี้

เปรี้ยง!!!!!! ซ่า!!!

“ฮื่อ!”ผมลูบแผ่นหลังเล็กโดยไม่พูดอะไร ไม่นานเขาก็คลายอ้อมกอดออกจากผม เอาจริงๆแล้วผมก็พึ่งเคยเห็นคชาในมุมขี้แยแบบนี้เป็นครั้งแรกนะ ผมมองหน้าเขายิ้มให้เบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปจับที่ใบหน้าเรียวแล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยคราบน้ำตาให้

“งั้นคืนนี้เต๋าค้างที่นี่นะจะได้อยู่เป็นเพื่อนชา ไม่ต้องกลัวนะครับ”ร่างเล็กพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ

“รออยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวเต๋ามา”

“จะ..จะไปไหน”ผมที่กำลังจะหยิบร่มตรงมุมห้องรับแขกได้ยินเสียงน่าสงสารของคนตัวเล็กแล้วไม่อยากไปไหนจริงๆ อยากจะกอดเขาไว้อย่างนั้นทั้งคืน

“จะไปเอาของที่รถครับ เดี๋ยวมา”ผมตอบเขาไป เขาพยักหน้าหงึกๆ ผมเลยกางร่มแล้วเดินออกจากบ้านไปที่รถของตัวเองเพื่อหยิบเสื้อผ้าที่มันคงจะยังติดอยู่หลังรถที่ผมเตรียมพร้อมเอาไว้เผื่อไปเที่ยวกะทันหัน เมื่อได้ของที่ต้องการผมก็รีบวิ่งเข้ามาในบ้านเพื่อมาหาคนตัวเล็ก

“มาแล้วครับ มาแล้ว”ผมวิ่งเข้าในบ้านโดยไม่ลืมล็อกบ้านให้คนตัวเล็กแล้วก็เก็บร่มไว้ที่เดิมด้วย

“ไปเอาอะไรมาอ่ะเต๋า”คชาใช้หลังมือเช็ดน้ำตาที่แก้มเนียนของตัวเองพร้อมถามผม

“ชุดนอนกับพวกของใช้ส่วนตัวอ่ะ”

“เต๋าพกของพวกนี้ติดรถไว้เลยหรอ”คชาถามผมอีกรอบ

“ครับ..เตรียมไว้ไง เผื่อไว้อ่ะ ไอ้พวกนั้นมันยิ่งชอบชวนไปนู่นไปนี่แล้วค้างบ่อยๆ เลยต้องเตรียมไว้ตลอด”ผมตอบคำถามของคชาซะยาวยืด คนตัวเล็กพยักหน้าเบาๆอย่างเข้าใจ

“อาบน้ำนอนกันเถอะชา”ผมเอ่ยชวนแล้วจับมือเขา คนตัวเล็กพยักหน้าน้อยๆก่อนจะพาผมเข้ามาในห้องตัวเองที่อยู่ซ้ายมือของห้องรับแขกห้องนอนก็ตรงข้ามกับห้องครัวพอดี บ้านคชาเป็นบ้านหลังเล็กๆชั้นเดียว มีสวนเล็กกับบ่อปลาหลังบ้าน คชาอยู่คนเดียวบ้านขนาดเท่านี้ก็น่าอยู่ดี

“เต๋า..เต๋าอาบเลยนะ ชาไม่อาบ..วันนี้ชายอมเน่า =w=”ผมแทบชะงักกับประโยคของคนตรงหน้า

“ทำไมล่ะ?”และคำตอบที่ผมได้ทำให้ผมขำแทบจะกลิ้งไปกับพื้น

“ชากลัว..กลัวกุ๊กกุ๊กกู๋น่ะ = =”

“ชามีเต๋าอยู่ทั้งคน ชาจะกลัวอะไรครับ?”

“ก็ถ้าเกิดไฟมันดับล่ะ =O=”

 “งั้นเรามาอาบพร้อมกัน”

“จะบ้าหรอเต๋า!!”คนตัวเล็กดูจะตกใจกับคำพูดของผมมากทีเดียว

“หน่า..ไม่แอบดูหรอก”ผมพูดพร้อมกับดึงมือน้อยๆเดินตามมา คนตัวเล็กขัดขืนนิดๆ

“..ตามใจ แต่ระวังไฟดับแล้วจะไม่มีคนช่วยนะครับ หึหึหึ”ผมปล่อยมือ คนตัวเล็กขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิดก่อนจะ..

“เต๋า!!!!”ผมที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องน้ำชะงักเล็กน้อยแล้วเอี้ยวตัวกลับมาทำหน้างงเล็กๆ

“..รอเค้าด้วยสิ TT”พูดเสร็จก็วิ่งมาเกาะแขนผมที่อยู่หน้าประตูห้องน้ำ

หึ! คชา..

.

.

.

เตรียมเลี้ยงลูกได้เลย….ไม่รอดแน่!!!!!

     ผมเอาผ้าเช็ดตัวของตัวเองและคชาพาดไว้ที่ราวตากผ้าเช็ดตัว ก่อนที่จะล้างหน้าและแปรงฟันพร้อมกันกับคชา ใช้เวลาไม่กี่นาทีก็เสร็จ ผมใช้มือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตแขนยาวของตัวเอง คนตัวเล็กยืนนิ่งๆก้มหน้าไม่พูดอะไร ผมปลดกระดุมไปเรื่อยๆจนเม็ดสุดท้ายและถอดมันไปห้อยไว้กับผ้าเช็ดตัว ตามไปด้วยเสื้อกล้ามตัวบาง

     จนตอนนี้คชาก็ยังก้มหน้าอยู่ไม่พูดอะไรไม่ทำอะไร แต่เจ้าตัวเล็กที่เห็นผมที่กำลังจะปลดเข็มขัดและถอดกางเกงถึงกับเงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างตกใจ

“เต๋า!! ทำไรอ่ะ!!?”คชาถามผมอย่างตกใจ เออ..ผมก็ตกใจ เล่นเสียงดังขนาดนี้ใครๆก็ตกใจ = =

“ก็ถอดกางเกงไง ก็จะอาบน้ำอ่ะ ก็ต้องถอดกางเกงดิ”ผมว่าจบก็จัดการถอดกางเกงของตัวเองออกแล้วเอาไปพาดไว้ที่ราวเหมือนเดิม ตอนนี้ผมก็เหลือแต่บ็อกเซอร์ตัวเดียวโล่งๆ เห้ย! ใส่ชั้นในอยู่หน่า ไม่ได้โล่งขนาดนั้น

“ชาถอดดิ”คนที่ยังตกใจในการกระทำของผมเมื่อกี๊ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่

“ถะ..ถอด..ถอดอะไรอ่ะ”เอ่ยเสียงตะกุกตะกัก คชาเอ้ยยย

“ก็จะอาบน้ำไม่ใช่หรอ ก็ต้องถอดเสื้อสิ หรือว่า..”ผมพูดพร้อมกับสำรวจร่างกายของคนตัวเล็ก เขาเผลอจ้องตากับผมนิดเดียวแล้วก็หลบตาไป

“หระ..หรือ หรือว่าอะไร”คชาถามเสียงตะกุกตะกัก

“ก็..”ผมเอ่ยแล้วหยุดไป ก่อนจะพูดต่อ“หรือว่าจะให้เต๋าถอดให้?”คนตัวเล็กตาโตกับคำพูดของผม

“เต๋าบ้า!!!!!!!”เขาฟึดฟัดเสียงดัง ผมได้แต่หัวเราะท่าทีนั้นของคนตัวเล็ก

“ไม่อยู่แล้ว!!”เขาพูดเสียงดังอีกรอบและกำลังจะวิ่งออกจากห้องน้ำไป แต่โดนมือผมคว้าไว้ก่อน

“ไม่กลัวไฟดับ แล้วเจอกุ๊กกุ๊กกู๋หรอครับ?”ผมหยอกคนตัวเล็ก ท่าทางจะกลัวอยู่พอตัวนะเนี่ยถึงได้เงียบซะขนาดนี้ คิ้วน้อยขมวดเป็นปมก่อนจะเอ่ยอีกครั้ง

“อยู่..อยู่ก็..ก็ได้ อยู่ก็ได้”คำพูดที่ออกจากปากเล็กๆนั่นช่างลำบากเหลือเกิน

“มา..เต๋าถอดให้ แล้วมาอาบน้ำกัน”

“ฮื่อออ!..เอาจริงหรอ”เค้าถามผมอีกครั้ง

“เอาจริงดิ..ไม่ทำอะไรหรอกหน่า เชื่อใจเต๋าสิชา”

     แม้คนตัวเล็กจะดูไม่ไว้ใจกับท่าทีของผมแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ยืนนิ่งให้ปลดกระดุมเสื้อยืดคอปกของเขา ผมปลดจนถึงเม็ดสุดท้ายแล้วจัดการดึงเสื้อออกจากทางหัวของคชา เจ้าตัวก็รู้หน้าที่ยืดแขนให้ผมถอดสบายๆหน่อย ทันทีที่เสื้อคอปกของคชาได้หลุดออกจากตัวน้อยของเขาแล้ว มันยิ่งทำให้ผมรู้ว่า เจ้าตัวเล็กนี่น่ะตัวบางขนาดไหน

     เอวเล็กๆบางๆกับผิวขาวๆน่ามองนี่ ทำให้ผมอดใจแทบไม่ไหว ใจเย็นเต๋าใจเย็น ใจเย็นๆ ท่องไว้ว่าคนตัวบางนี่น่าทะนุถนอมขนาดไหน ใจเย็นๆ ผมกลั้นใจปลดเข็มขัดของเขาต่อ ยิ่งเผลอไปสัมผัสตรงหน้าท้องของเขาทีไร มือไม้ผมถึงกับสั่น ผมถอดกางเกงให้คชาด้วยความยากเย็น กว่าจะถอดเสร็จก็เล่นเอาใจผมแทบวาย หน้าท้องขาวๆนี่เห็นแล้วว่าวายแล้ว ขาอ่อนขาวๆนี่วายกว่า ถ้าไม่ติดที่มีตรงบ็อกเซอร์ปิดอยู่ผมคงโดนหามส่งโรงพยาบาลไปแล้วแน่ๆ

“เต๋า..เป็นอะไรอ่า ร้อนหรอ เหงื่อแตกเชียว”คชาถามผมที่กำลังเอากางเกงของเขาไปพาดไว้ที่ราว

“ปละ..เปล่าๆ”ผมตอบไปทั้งที่เหงื่อก็ยังไหลซึมอยู่ ฮู่ว~ ใจเย็นไว้เต๋าเอ้ยใจเย็นไว้ ฮึ่บ!!

“ม้ะ!..อาบน้ำกัน”ผมที่รวบรวมสติได้แล้วเอ่ยขึ้นพร้อมดึงมือคนตัวเล็กเดินไปที่ฝักบัว

     ผมจัดการเปิดฝักบัวไม่นานน้ำเย็นๆก็ไหลลงมาชโลมผมกับคชา ก็อาบทั้งๆที่มีบ็อกเซอร์นี่แหละ ถ้าเปิดมากกว่านี้ผมคงไม่ไหว ผมหวังว่าน้ำเย็นๆนี่จะช่วยดับ‘อะไรบางอย่าง’ที่มันร้อนๆอยู่ในตัวผมลงได้บ้างนะ ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่คชาปิดฝักบัวแล้วกำลังจะถูสบู่ มือน้อยๆของคชาจับมือผมแล้วบีบสบู่เหลวจากขวดในมือของตัวเองให้ผม หืม..คชายังใช้สบู่เด็กอยู่อีกหรอเนี่ย ไม่น่า ทั้งขาวทั้งเนียนทั้งหอมเลย..

“ให้เต๋าถูให้หรอ?”ผมถามเขา

“ฮื่อ..บีบให้เต๋านั่นแหละ”

“แมนๆอย่างเต๋าให้ใช้สบู่เด็กหรอชา?”ผมถามปลงๆ

“อ้าว..แล้วชาไม่แมนตรงไหน =O=”ทุกตรงเลยชาเอ้ย อยากจะตอบไปเหมือนกันแต่ไม่กล้า

“..ไม่รู้แหละ เต๋าต้องใช้อันนี้”คนตัวเล็กพูดเอาแต่ใจ ผมต้องตามใจเขาใช่มั้ยเนี่ย? แต่เค้าว่ากันว่า..ปากไปไวกว่าความคิดเสมอ

“งั้นชาก็ถูให้เต๋าสิ”

“เรื่องอะไรเล่า”คนตัวเล็กเถียงน้อยๆ

“ก็อยากให้เต๋าใช้ไม่ใช่หรอ?..ชาก็ถูให้เต๋าสิ นะ..นะครับ”อ้อนไปหนึ่งดอก ปิ้ววว~

“..ก็ได้..”คนตัวเล็กตอบ แต่ผมหารู้ไม่ว่า การที่ผมทำแบบนี้มันเหมือน..

เศรษฐพงศ์....มึงกำลังฆ่าตัวเองชัดช้าดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!

     มือน้อยๆปาดสบู่เด็กในมือผมไปไว้ในมือของตนเองแล้ววางมือน้อยลงเบาๆตรงหน้าอกของผม วินาทีแรกที่โดนมือน้อยสัมผัสมันทำให้ผมรู้สึกว่า..

โอ้ย!!! แม่เจ้าโว้ยยยยย ไม่ไหวแล้วเว้ยยย!!!! กร๊าซซซซซ!!! อยากกินชา!!!

     แต่ก็ต้องหักห้ามใจ มือของคนตัวเล็กยังทำหน้าที่ของมันได้ดี เขาไล้มือไปตามแผ่นอกและหน้าท้องผมเบาๆอย่างไม่เร่งรีบ พร้อมกับก้มหน้าตั้งอกตั้งใจถูสบู่ให้ผมเหลือเกิน จากที่ไล้วนอยู่ที่อกและหน้าท้อง บัดนี้ ได้อ้อมตัวไปด้านหลังแล้ว แต่ไม่ว่าจะหน้าหรือหลัง ผมก็เสียววาบอยู่ดี

     ไม่นานคชาก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าผมอีกครั้ง ผมจัดการบีบสบู่เด็กของเขาใส่มือตัวเองแล้วลูบมันลงบนแผ่นอกเปียกๆของคนตัวเล็ก ใช่..ผมกำลังจะฆ่าตัวเองอีกรอบ ก็มันทนไม่ไหวหนิโว้ย!! ยิ่งได้เห็นยิ่งอยากสัมผัส ลองมาเป็นผมดูบ้างมั้ยล่ะ แล้วจะเข้าใจ แต่ไม่ดีหรอก คนเนี้ยผมขอเก็บไว้ดูคนเดียวดีกว่า ผมหวง!!!

     คชาดูตกใจน้อยๆกับการกระทำของผมแต่ก็ไม่ได้เอ่ยท้วงอะไร มือของผมยังทำหน้าที่ต่อไปเรื่อยๆไล้วนช้าๆทั่วแผ่นอก หน้าท้องน้อย เอวบาง และลำคอขาว ผมจับคชาพลิกตัวแล้วถูข้างหลังให้ แผ่นหลังขาวเนียนนี่ยิ่งน่าสัมผัสไปใหญ่ ผมลูบไล้ไปซักพักก่อนจะยื่นมือไปเปิดฝักบัวแล้วชำระร่างกายอีกครั้ง ผมรีบจัดการอาบน้ำให้คชาและตัวเองให้เร็วที่สุดก่อนที่ผมจะได้หัวใจวายจริงๆ

     คชาเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปตรงอ่างอาบน้ำเพื่อชำระร่างกายส่วนล่างที่ผมไม่กล้าทำอะไร ฮู่ววว =3= หัวใจจะวายจริงๆ ไม่กี่นาทีต่อมาคชาก็อยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวผูกเอว เห็นแบบนี้แล้วอยากเดินเข้าไปกระตุกจริงๆ ผมเดินเข้าไปชำระร่างกายส่วนล่างที่คชาไม่กล้าทำอะไรเหมือนกัน ใจจะวายจริงๆนะเนี่ย

.

.

.

     ไม่กี่นาทีต่อมาผมก็ทำธุระในห้องน้ำของผมเสร็จ และกำลังจะไปแต่งตัว คชาที่อยู่ในชุดนอนลายการ์ตูนน่ารักนั่งอยู่ปลายเตียง แต่ทำไมหัวยังเปียกอยู่เลยล่ะ เฮ้อ..จริงๆเลย ผมเดินเข้าหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กในห้องแต่งตัวของคชาแล้วเอามาวางแหมะไว้บนหัวของคนที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ คชาเงยหน้ามามองผมนิดๆก่อนจะยิ้มให้ ผมยิ้มตอบและเช็ดหัวให้เขาจนมันแห้ง ผมที่กำลังจะเดินไปแต่งตัวโดนคชาดึงแขนไว้ก่อน ผมหันมาทำหน้างงๆใส่แต่เจ้าตัวก็ไม่พูดอะไรดึงผมลงไปนั่งปลายเตียงแทนและแว้บหายไปในห้องแต่งตัวแล้วเดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็ก และเอ่ยปากพูดประโยคที่ทำเอาผมยิ้มแก้มปริ

“มะ..เค้าเช็ดให้บ้าง”คนตัวเล็กยืนอยู่ต่อหน้าผมและเช็ดหัวให้ผมอย่างเบามือ ผมยิ้มเบาๆแล้วปล่อยให้คนตัวเล็กเช็ดผมให้จนแห้งจึงไปแต่งตัว ตอนนี้ผมอยู่ในชุดนอนสบายๆ เสื้อยืดคอวีสีดำกับกางเกงนอนสีฟ้าลายตารางเล็กๆ แต่จนถึงขณะนี้ฝนก็ยังไม่หยุดตกเลย ถึงจะไม่แรงเท่าไหร่แต่ก็คงจะตกอีกนาน อาจจะถึงเช้าเลยก็ได้

“ชา..เต๋าว่าอีกนานเลยกว่าฝนจะหยุดตก เรานอนกันเถอะมา”ผมบอกคนตัวเล็ก เขาพยักหน้าน้อยๆก่อนจะลุกไปปิดทีวีแล้วคลานเอื่อยๆขึ้นเตียง ผมเดินไปปิดไฟดวงใหญ่ตรงสวิตซ์ข้างประตู ตอนนี้ก็เหลือเพียงแสงรำไรจากโคมไฟข้างหัวเตียงเท่านั้น ผมล้มลงนอนบนเตียงข้างๆคชา

“เต๋าปิดไฟนะ”ร่างเล็กพยักหน้าน้อยๆ ผมรู้ว่าคชากลัวความมืดมากแค่ไหน แต่ผมอยู่ตรงนี้แล้ว เขาคงไม่ต้องกลัวอะไรแล้วล่ะ

   “ขอกอดหน่อยนะ”คนตัวเล็กเอ่ย ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยปากอนุญาต ร่างเล็กที่อยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกันกับผมก็เขยิบๆมุดๆแล้วเอาแขนเล็กมาวางแหมะไว้ที่เอวของผม ผมพลิกตัวเล็กน้อยก่อนจะกอดตอบเขา

“ฝันดีนะชา”ผมบอกเขาไป

“ครับ..ฝันดีเช่นกันนะเต๋า”ท่าทางคืนนี้ผมจะฝันดีจริงๆแล้วล่ะ และแล้วทั้งผมและคชาก็เข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด

.

.

.

     อื้มม...ผมรู้สึกตัวและควานหาร่างเล็กๆที่นอนกอดทั้งคืนแต่ก็ไม่เจอ ผมลืมตาขึ้นแต่ก็ไม่เห็นคนตัวเล็กที่นอนข้างๆ เค้าไปไหน? ผมยันตัวเองลุกขึ้นพิงหัวเตียงในสภาพงัวเงียเล็กๆ..ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน ไม่กี่นาทีต่อมาผมก็เดินออกจากห้องนอนของคชาเพื่อหาคนตัวเล็ก เสียงตะหลิวกระทบกันกับกระทะมาพร้อมกับกลิ่นหอมๆของอาหารเช้า คชาทำอะไรกินนะ

“อ้ะ!..ตกใจหมดเลยเต๋า”คนตัวเล็กสะดุ้งนิดๆตอนผมสวมกอดเขาทางด้านหลัง

“ทำอะไรอ่ะ..หอมเชียว”ฟอดดด~ ผมถามพร้อมกับขโมยหอมแก้มเขาไปหนึ่งฟอด

“อื้อ..ต๋าวว!”คชาเอ็ดผมเบาๆ

“..ปล่อยก่อน จะเสร็จแล้วเนี่ย กอดอยู่งี้เดี๋ยวก็ได้กินไข่เจียวไหม้พอดี”คนตัวเล็กบอกผม ผมเลยถอนวงแขนออกจากเอวบาง แล้วยืนดูเขาทำอาหารอย่างชำนาญ ไม่กี่นาทีต่อมาไข่เจียวสีสวยก็ถูกวางลงบนจานสีขาวสะอาดตา คนตัวเล็กเดินไปเปิดฝาหม้อใบไม่ใหญ่ที่ผมเพิ่งรู้ว่ามันมีโจ๊กหมูอยู่ข้างไหน อ่า..หอมจัง เขาตักโจ๊กหมูใส่ชามสองชามแล้วเอาไปวางไว้บนโต๊ะอาหารในครัวพร้อมกับจานไข่เจียว

“เสร็จแล้ว..”คชาพูดพร้อมกับยิ้มภูมิใจ ผมยิ้มให้กับท่าทางเหล่านั้นของคนตัวเล็ก

“เต๋าทานข้าวก่อนนะเดี๋ยวค่อยกลับ”คชาบอกผม เฮ้อออ..คงจริงสินะที่เค้าว่ากันว่า ช่วงเวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ ผมไม่อยากไปไหน อยากอยู่ที่นี่ อยู่กับคชาแบบนี้ไปนานๆ

“เป็นอะไรรึเปล่า?”คชาถามหลังจากที่เห็นผมนิ่งเงียบไป ผมได้แต่ส่ายหัวเบาๆและยิ้มเจื่อนๆให้

“..เต๋าเป็นไรทำไมไม่บอกชา”คนตัวเล็กพูดเหมือนตัดพ้อเบาๆ

“เต๋า..เต๋าอยากกลับบ้านแล้วอ่ะ กลับก่อนนะ”ผมพูดแล้วเดินออกจากห้องครัวโดยไม่ฟังคำทักท้วงของคชา เดินเข้าไปในห้องนอนหยิบของใช้ของตัวเองแล้วเดินออกมาโดยที่ยังใส่ชุดนอนอยู่ คนตัวเล็กมองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจ อืม..ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

“คือ..เต๋ารบกวนคชามากแล้วอ่ะ เต๋าว่าเต๋าควรจะกลับบ้านตัวเองได้แล้ว”คนตัวเล็กก็ยังคงมองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจเหมือนเคย

“แล้วเจอกันใหม่นะชา..”ผมพูดจบก็เดินกึ่งวิ่งออกมาจากบ้านแล้วเปิดประตูรถ โยนเสื้อผ้าข้าวของไว้ที่เบาะข้างคนขับก่อนจะเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ แล้วสตาร์ทรถ และขับออกไปโดยมีคชาที่เปิดประตูรั้วให้

     ผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร ถึงได้ตัดบทห้วนๆแบบนั้น แต่เหมือนยิ่งใกล้เขามากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งผิดมากเท่านั้น เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ก็ใช่ที่ผมรักเขา แต่มันก็เป็นเพียงรักข้างเดียว ผมไม่กล้าแม้แต่จะบอกเขาว่าผมคิดยังไงกับเขา แล้วจะให้ผมอยู่ไปทำไมกัน ยิ่งใกล้ยิ่งอยากสัมผัส อยากจะกอดอยากจะหอม ผมกลัว..กลัวว่าจะทำอะไรที่มันเกินเลยลงไป..

     ผมขับรถมาเรื่อยๆ โดยที่ไม่รู้จุดหมาย ผมยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ ยังไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น ผมขับมาเรื่อยๆ ชะลอรถและตีไฟเลี้ยวเพื่อให้สัญญาณแล้วจอดรถที่ข้างทาง ผมฟุบหน้าตัวเองลงกับพวงมาลัยรถ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ที่ผมฟุบหน้าอยู่อย่างนั้น เฮ้อ..ถึงเวลาที่ผมควรกลับบ้านแล้วล่ะ ผมวกรถกลับไปเพื่อจะกลับบ้านตัวเอง

     ไม่นานผมก็ขับรถถึงคอนโด มันกลายเป็นบ้านผมไปตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ นี่แหละคือบ้านของผม ผมเดินลงจากรถในสภาพที่ยังใส่ชุดนอนแล้วเดินเขาไปที่ล็อบบี้ของคอนโดและขึ้นลิฟต์ไปชั้นยี่สิบสาม เพื่อจะขึ้นห้องของตัวเอง เมื่อประตูลิฟต์เปิดขึ้น ผมถอนหายใจเฮือกนึงก่อนจะเดินออกจากลิฟต์แล้ว..

“เชี่ย!!!!!!!”ผมอุทานเสียงดัง ก็จะไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะ ไอ้เพื่อนรักสองตัวมันมายืนหน้าสลอนอยู่หน้าห้องผมเนี่ย ร้อยวันพันปี ถ้าไม่มีปาร์ตี้ไม่เคยจะมา

“เชี่ยไรไอ้เต๋า”ผมเดินดุ่มๆเข้าไปหาเพื่อนผู้ประเสริฐทั้งสอง

“พวกมึงคิดไงถึงมาห้องกูเนี่ย”ผมถามงงๆ

“กูมาเป็นเพื่อนไอ้เหี้ยเฟรม”ไอ้เจมส์ตอบ

“กูมาแดกเบียร์ฟรีน่ะ”ไอ้เฟรมตอบกวนส้น

“เออ..อยากแดกเหมือนกัน เพราะตอนนี้กูเซ็ง โคตรเซ็ง!!”ผมพูดพร้อมรูดคีย์การ์ดเพื่อเปิดประตูห้อง

“เอ้อ..เหี้ยเต๋า กูโทรหามึงตั้งหลายสายทำไมมึงไม่รับวะ แล้วนี่เหี้ยไร ใส่ชุดนอน?”ผมได้ยินไอ้เจมส์พูดอย่างงั้น มือก็ควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงนอน เอาแล้วไง..ลืมไว้บ้านคชา

“เออหน่า..เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง”ผมบอกแล้วเดินเข้าไปในครัวเพื่อหยิบเบียร์ให้พวกมัน กินมันแต่เช้าเนี่ยแหละ!!

“เออ..ว่าไง เล่ามาดิ”ไอ้เฟรมพูดขึ้น

     ผมตัดสินใจเล่าเรื่องระหว่างผมและคชาที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เมื่อคืน และเมื่อเช้าให้เพื่อนเหี้ยสองคนนี้ฟัง แต่ยังเล่าไม่หมดนะ ผมตัดฉากอาบน้ำไปฉากนึง พอผมเล่าจบไอ้เจมส์กับไอ้เฟรมถึงกับอ้าปากค้าง มันสองคนมองหน้ากันแล้วระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ขำพ่องงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!! - -

“ขำเหี้ยไรของพวกมึง”ผมถามเหวี่ยงๆพร้อมกับซดเบียร์ในกระป๋อง

“นี่มึงชอบไอ้เป็ดจริงๆหรอวะ”ไอ้เจมส์ถามขึ้น ผมเลยยักคิ้วแทนคำตอบ

“กร๊ากกกกกกกกกก!!!!..เหี้ยเต๋าชอบไอ้เป็ดคชาจริงๆด้วยเว้ย!!!”อะไรของพวกมัน

“อะไรของพวกมึง ทำอย่างกะรู้”ผมถามเซ็งๆ

“ที่จริงกูกับเหี้ยเจมส์ก็สังเกตมานานละ..แต่ก็ไม่คิดว่ามึงสองคนจะไวไฟกันซะขนาดนี้ ถึงกับนอนกกกันทั้งคืน โอ้ววว!!!..ว้าววว~”ไอ้เฟรมอธิบายแบบกวนส้นตีนผมและทำหน้าเหมือนมโนอะไรไปไกลมาก

“เห้ยๆ..แค่กอดเว้ยไม่ได้กก พูดให้มันดีๆหน่อย คชาเสียหาย”ผมแก้ตัว

“เออๆ นั่นแหละ..แต่หน้าอย่างมึงกอดเฉยๆ ได้หรอวะ?”ไอ้เฟรมถามผมหน้าตาจริงจัง เออว่ะ ทำไมผมถึงกอดคชาเฉยๆทั้งคืนได้วะ ปกติผมเป็นพวกความอดทนต่ำจะตาย แต่เอาจริงๆแล้วผมก็ไม่ได้อดทนอะไรมากนักหรอก ส่วนใหญ่ผู้หญิงเค้าก็เสนอให้ผมเองทั้งนั้น

“ได้ไม่ได้กูก็ทำไปแล้วอ่ะ”

“ชอบเค้าทำไมไม่บอกเค้าไปว๊า~”ไอ้เจมส์ถามลากเสียงกวนส้น

“เหตุผลเดียวว่ะ..”

“ไม่ลองไม่รู้เว้ย”ไอ้เฟรมพูด

“..แล้วถ้ามองหน้ากันไม่ติด?”ผมถาม ผมกลัวคชาหลบหน้า ที่ร้ายกว่านั้นก็คือ..ผมกลัวเขาเกลียดผม

“คนแข็งๆไม่ค่อยแสดงออกอย่างมึงกูยังดูออกเลย แล้วทำไมไอ้เป็ดใสๆนั่นกูจะดูไม่ออก มองก็รู้แล้วว่ามันชอบมึง”หืมม..เดี๋ยวนะ คชา..ชอบ..ผม งั้นหรอ?

“มึงมั่วป่าว?..แล้วทำไมกูถึงดูไม่ออกวะ”ผมถามอย่างสงสัย

“คุณเต๋าครับ..”ไอ้เฟรมพูดพร้อมตบบ่าผมเบาๆแล้วพูดต่อ

“คนไม่ชอบกันที่ไหน มันจะยอมให้ทั้งกอดทั้งหอมขนาดนั้นวะครับ!!!”ไอ้เฟรมตะคอกใส่เต็มหน้าผม เออว่ะ! ผมลืมคิดเรื่องนี้ไปรึเปล่า? แต่เดี๋ยว..

“เห้ย! แต่ผู้หญิงที่เคยเข้ามาในชีวิตกูเค้าก็ให้กูนะเว้ย ให้มากกว่าคชาอีก”

“อ้าว! ก็นั่นมันความสัมพันธ์แบบวันไนท์แสตนด์..เจอหน้า..ถูกใจ..ชนแก้วเหล้า..เมา..เปิดห้อง..เสร็จ!..แล้วก็จากไป ถูกมะ?..ผู้หญิงพวกนั้นไม่เหมือนคชา เค้าแค่หาความสุขชั่วข้ามคืนก็แค่นั้น ไม่ได้คิดจริงจัง..”ไอ้เฟรมหยุดหายใจแล้วพูดต่อ

“แต่สำหรับคชา..มึงก็น่าจะรู้นะว่าคชาของมึงเป็นยังไง ไอ้เป็ดนั่นมันหวงตัวจะตาย แค่มีคนมายืนคุยด้วยมันยังหลบไปยืนหลังเพื่อนเลย..แต่กับมึงนี่ทั้งกอดทั้งหอม เหี้ยเจมส์ที่ว่าสนิทกับคชาขั้นด่าพ่อล่อแม่กันได้มันยังไม่ยอมให้แตะเนื้อต้องตัวเลย แล้วมึงจำไม่ได้หรอวะตอนงานวันเกิดต้นปีก่อนที่มึงไปจูบไอ้เป็ดมันน่ะ”

“ก็ตอนนั้นกูเมา..”

“ก็มึงเมา แต่มันไม่ได้เมา ถ้าเป็นคนปกติที่ไม่ได้เมานะเว้ย เขาจะพยายามผลักออก แต่นี่ไม่ทำเหี้ยไรเลย ยืนนิ่งๆปล่อยให้มึงจูบเฉยเลยเผลอๆเคลิ้มด้วยซ้ำ พอวันต่อมาเพื่อนล้อ มันก็ยังไม่มีอาการโกรธหรือว่าเหวี่ยงมึงอีกต่างหาก เรื่องแบบนี้เป็นไปได้หรอว๊า~”

“คิดดีๆสิครับคุณเพื่อน”ไอ้เฟรมพูดจบก็ตบบ่าผมเบาๆและเดินไปในครัวแล้วค้นเบียร์ในตู้เย็นผมออกมาอีก ประหนึ่งเหมือนอยู่บ้านของตัวเอง อือ..ชินละ -___-

“ขอบใจ”ผมบอกมันหลังจากที่รับเบียร์ที่มันโยนมาให้ไว้ในมือ

“เหี้ยเต๋า..กูคิดว่าที่ไอ้เฟรมพูดมามันก็มีเหตุผลนะเว้ย!”ไอ้เจมส์พูดขึ้น ผมไม่ตอบอะไร

หรือว่าจะจริงอย่างที่เหี้ยเฟรมพูดวะ?

แต่ถ้าเขาชอบผม..แล้วยูกิล่ะ?

“แล้วยูกิล่ะวะ”ผมถามไอ้เฟรม เจ้าตัวถึงกับเลิกคิ้ว

“แฟนเก่ามันอ่ะนะ?”แต่ไอ้เจมส์ย้อนคำถามผม

“อือ คนนั้นแหละ”ผมบอกไป

“เหี้ยเต๋า..เหี้ยเต๋าฟังเฟรมนะครับ..”ผมเลิกคิ้วงงๆกับคำพูดของมัน

“ไอ้เป็ดกับยูกิอะไรนั่นน่ะเค้าเป็นพี่น้องกันตั้งนานแล้วโว้ย..มึงไปอยู่ดงไหนมา”ไอ้เฟรมพูด

“กูรู้ว่าเค้าเลิกกันและก็เป็นพี่น้องกันแล้ว แต่เมื่อวานคชาให้กูพาไปซื้อของขวัญวันเกิดให้ยูกิเลยนะเว้ย ถ่านไฟเก่ามันไม่คุหรอวะ”

“มึงก็ซื้อแก๊สให้คชามันดิ..เผื่อคชาสนใจมันจะได้ทิ้งถ่าน”ไอ้เจมส์พูดขึ้นหลังจากที่เงียบไป

ไอ้เหี้ยเจมส์…

“แก๊สพ่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!..กูซีเรียส กูซีเรียส!!!”ไอ้เจมส์ไม่ว่าอะไรผมแต่กลับหัวเราะกับไอ้เฟรมอย่างสนุกสนาน

“ฮ่าๆๆ..เออๆ กูรู้ๆ..แต่กูว่าถ่านไฟเก่านั่นอ่ะ มันดับแล้วว่ะ ไม่คุหรอก เชื่อกู แต่ถ้าไม่เชื่อ อีกสองวันงานวันเกิดยูกิเค้าชวนพวกเราด้วย มึงก็ไปดิ”เหี้ยเจมส์พูดต่อ

“ในฐานะ?”ผมย้อนถาม

“ฐานะผัวของคชาแฟนเก่าเค้ามั้งไอ้ฟาย..ฐานะเพื่อนยูกิสิวะ ถึงจะไม่ค่อยสนิทแต่ตอนม.ปลายก็เรียนที่เดียวกันนี่หว่า หน้าด้านๆเลยมึง”ไอ้เฟรมตอบแทน

“เออๆ”ผมตอบปัดๆไป

หรือผมจะบอกเขาในงานวันเกิดของยูกิดี?

อืม..ลองดูซักตั้งจะเป็นไรไปวะ!!!!!!!

.

.

.

     สองวันต่อมา @งานวันเกิดยูกิ [19.30]

     ผมมางานวันเกิดยูกิที่จัดอยู่ในผับเล็กๆพร้อมกับเจมส์ผัวต้นและต้นเมียเจมส์ ส่วนไอ้เฟรม ผมถีบส่งให้ไปรับคชา ก็ผมไม่กล้าไปเองนี่หว่า ไปทำไรให้เขามาก็ไม่รู้ น่าขายหน้าจะตาย -___-

“มาแล้ว -_____-”ไอ้เฟรมที่เดินมาทำหน้าตายเอ่ยทักแล้วยัดโทรศัพท์ทีลืมไว้ที่บ้านคชาใส่มือผม คชาโกรธผมรึเปล่า?..ทำไมไม่เอามาให้เอง ผมมองคชาที่ตอนนี้ไปยืนคุยกับยูกิอย่างสนุกสนาน ช่างเถอะ!

“เหี้ยเต๋า”ไอ้เฟรมเรียกผม

“มีห่าไร”ผมถาม

“มึงมานี่กับกูหน่อย..กูมีไรจะบอก”ว่าแล้วมันก็ลากผมมาตรงระเบียงปลอดคน

“มึงลากกูมาทำไม..จะทำมิดีมิร้ายกูหรอ กูสู้นะเว้ย”ผมพูดหยอกไอ้เฟรม

“มิดีมิร้ายพ่องดิ!..กูจะพูดเรื่องคชา”แค่ได้ยินชื่อเขาแค่นั้นแหละ ผมถึงกับเงียบตั้งใจฟัง

“ตอนที่กูไปรับคชามาอ่ะ คชามันถามถึงมึงด้วย ประมาณว่าทำไมมึงถึงไม่ไปรับมันเอง ทำไมถึงส่งกูไป”เฟรมหยุดหายใจแล้วพูดต่อ

“ไอ้เป็ดนั่นน่ะคิดว่ามึงโกรธมันรึเปล่า ขนาดลืมโทรศัพท์ไว้ยังไม่ยอมไปเอาเลย”

“แล้วไงต่อวะ”ผมถามลุ้นๆ

“ไอ้เป็ดมันก็เล่าเหตุการณ์ตอนเช้าวันที่กูไปหามึงอยู่คอนโดนั่นแหละให้ฟัง ที่มึงรีบลนลานกลับบ้านน่ะ มันคงงงแหละว่าทำไมอยู่ดีๆมึงถึงอยากกลับบ้านเสียดื้อๆ ข้าวก็ไม่ยอมแดก”

“ดูมันเป็นห่วงมึงมากนะ อย่าปล่อยให้มันหลุดมือไปง่ายๆล่ะ”ไอ้เฟรมตบบ่าผมเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปในงาน

แน่นอน..ผมไม่ปล่อยให้คนนี้หลุดมือแน่..นนทนันท์ อัญชุลีประดิษฐ์

     ผมเดินเข้ามาในงานตามหลังไอ้เฟรมแบบไม่ทิ้งห่างซักเท่าไหร่ ก็เห็นคชากับยูกิคุยกันอย่างสนุกสนาน ยังไม่เลิกอีกหรอวะ หึงนะโว้ย!!!

ห้านาทีผ่านไป..ผมนั่งลงบนเก้าอี้หน้าบาร์เทนเดอร์ แต่สองคนนั้นก็ยังคุยกันอยู่

สิบนาทีผ่านไป..ผมยังนั่งจิบเหล้ามองคชากับยูกิที่ตอนนี้ก็ยังไม่เลิกคุยกัน

สิบห้านาทีผ่านไป..โว้ยยยยยยยยย!!!! ยังไม่เลิกคุยกันอีก!!

ยี่สิบนาทีผ่านไป..เออ!!..เลิกคุยกันซะที แต่เฮ้ย!!!!!!!! เมื่อกี๊..ยูกิ..หอม..แก้มคชา..ไอ้เหี้ย!!!!! ทำงี้ได้ไง!!!

     ผมที่นั่งเดือดปุดๆอยู่กำแก้วที่ใส่ของเหลวสีอำพันแน่น ไอ้เฟรมจับบ่าผมเบาๆเพราะกลัวว่าผมจะบีบแก้วแตกไม่งั้นก็เขวี้ยงใส่หน้ายูกิก็เป็นได้ คชาที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่กำลังเดินมาทำหน้าระรื่น หารู้ไม่ว่าชะตาตัวเองกำลังจะขาด

“คชา!!”นั่นไง คชาสะดุ้งเฮือกตอนที่คนตัวโตตวาดเสียงดัง

“อะ..อะไร..อะไรหรอเต๋า”คนตัวเล็กที่โดนเอ่ยชื่อถึงกับพูดติดอ่าง..หน้าซีด..เหงื่อตก สายตาของเพื่อนอีกสามคนมองเขาประมาณว่า ‘คชา..อยากกินอะไรเขียนบอกไว้นะ จะทำบุญไปให้’ หรืออีกนัยหนึ่งคือ ‘ไม่รอดแน่..’

     แล้วก็คงจะไม่รอดจริงๆ ร่างสูงคว้าหมับที่ข้อมือน้อยแล้วออกแรงดึงกึ่งลากกึ่งจูงไปที่ระเบียงที่ตนเองยืนคุยกับเฟรมเมื่อยี่สิบกว่านาทีก่อน ก่อนจะกดล็อกที่ประตูเลื่อนเพื่อไม่ให้มีใครมารบกวนเขากับคชา

“ตะ..เต๋า..เต๋ามีอะไรกับเค้ารึเปล่า?”คนตัวเล็กยังพูดติดอ่างไม่หาย

“เมื่อกี๊ชาทำอะไร?!”เฮือก!..คชาสะดุ้งอีกรอบทันทีคนตัวสูงตวาด

“ทะ..ทำ..ทำ..ทำ..ทำอะไร”คชาเอ่ยถามเสียงสั่น

“กับยูกิ..ชา..ทำ-อะ-ไร?”เต๋าถามเสียงเรียบอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“กะ..ก็..ก็..ยะ..ยืน..ยืนคุยกันไง ตะ..เต๋า..ไม่เห็นหรอ”คำพูดแต่ละคำถูกกลั่นกรองออกมาจากปากน้อยอย่างยากลำบาก ทำไมวันนี้เต๋าของเขาดูน่ากลัวนะ ชักหวาดแล้วสิ

“ยืนคุยกันงั้นหรอ?..หึ!”เต๋าถามพร้อมกับหัวเราะในลำคอ

“อ้ะ!”คนตัวเล็กกว่าถูกคนตัวโตดึงแขนน้อยให้เข้ามาชิดลำตัวของเขา พร้อมกับบดขยี้ริมฝีปากเล็กอย่างเร่าร้อนโดยที่คชาเองก็ยังไม่ทันได้ตั้งตัว

     ลิ้นร้อนที่พยายามแทรกเข้ามาในโพรงปากเล็กถูกกีดกันไว้ด้วยริมฝีปากเล็ก คชาเม้มปากแน่น มือทั้งสองก็ทุบไปที่หน้าอกแกร่ง เต๋าใช้มือจับสองแขนน้อยของคนตรงหน้าแล้วรวบไว้ด้วยมือเดียว ส่วนอีกมือบีบที่คางน้อยของคชาจนปากเล็กอ้าออก วินาทีนั้นลิ้นของคนตัวโตกว่าก็เข้าไปสัมผัสความหวานในโพรงปากของคนตัวเล็กอย่างร้อนแรงแต่ก็กระทำอยู่พักหนึ่ง และเปลี่ยนมาเป็นจูบที่อ่อนโยนราวกับคนละคนแทน คนตัวเล็กกว่าถึงกับอ่อนระทวยกับสัมผัสที่ได้รับ วงแขนแกร่งโอบรอบเอวเล็กไว้ เพราะเกรงว่าร่างเล็กนี่จะร่วงลงไป ตอนนี้คชามึนงงไปหมดในปากมีกลิ่นเหล้าอ่อนๆติดอยู่..แหวะ! ทั้งฝาดทั้งขม

“อื้ออ!”คชาครางประท้วงราวกับจะขาดอากาศหายใจ คนตัวโตกว่าเลยถอนจูบอย่างเสียดาย เมื่อได้รับอิสระคนตัวเล็กก็รีบกอบโกยอากาศหายใจให้ได้มากที่สุด

“แฮ่กๆ..แฮ่ก”คนตัวเล็กหอบแฮ่กๆมองหน้าคนตัวโตอย่างไม่เข้าใจ คนๆนี้ใช่คนเดียวกันกับที่นอนกอดเขาทั้งคืนและอ่อนโยนกับเขาทุกอย่างเมื่อสองวันก่อนรึเปล่า..เขาไม่ใช่เต๋าคนนั้นใช่มั้ย..ใครก็ได้บอกผมที

“ชา..”เอ่ยชื่อร่างเล็กเบาๆอย่างใจเสีย เริ่มรู้สึกผิดกับการกระทำเมื่อครู่

“เต๋ารู้ตัวมั้ยว่าเต๋าทำอะไรลงไป!!”คนตัวเล็กกว่าตวาดเขาเสียงดัง ร่างสูงดูตกใจกับกระทำของร่างเล็ก ก็แหงล่ะ คชาไม่เคยตวาดเขานี่

“เต๋า..เต๋า..เต๋าขอโทษ ชา..เต๋าขอโทษ”คำขอโทษพลั่งพรูออกจากปากของร่างสูงไม่ขาดสาย

“ขอโทษ..งั้นหรอ?” คนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ใช่คชาตัวจริงรึเปล่า?..ทำไมช่างดูเย็นชาเหลือเกิน

“เต๋าทำอะไรเต๋าไม่เคยคิดอ่ะ! พอทำแล้วรู้ว่าตัวเองผิดก็มาขอโทษทีหลัง เคยนึกถึงใจคนที่โดนกระทำบ้างรึเปล่า ไม่ใช่สักจะเอาแต่ขอโทษตอนสาย ตอนทำอ่ะคิดบ้างดิวะ!!”คชาโหมดโหด น่ากลัวจริงๆ…

“ชา..”เต๋าเอ่ยเสียงแผ่วเบา ตอนนี้หัวใจเขาหล่นวูบไปกองอยู่ที่พื้นเรียบร้อยแล้ว

“หุบปาก!! ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น!”เฮือก! เต๋าสะดุ้งเฮือกกับคำพูดของคนตรงหน้า ถึงตอนนี้คงต้องเปลี่ยนใหม่แล้วล่ะ เพราะคนที่ไมรอดคงจะกลายเป็นเต๋าไปเสียแล้ว..

“โว้ย!!!!!!!!!”คนตัวโตโวยขึ้นหลังจากที่เงียบไปได้ไม่นาน แล้วเอามือชกกำแพง คชาดูตกใจกับการกระทำของเต๋า ผมพูดแรงเกินไปรึเปล่า?

“ตะ..เต๋า”คชาเรียกคนตัวโตเสียงสั่น

“ชา..”

“หะ..หือ”คชาสะดุ้งนิดๆตอนที่คนตัวโตเรียกชื่อ

“ชาเคยหึงใครมากๆมั้ย?”คนตัวโตถามคนตัวเล็กกว่าโดยที่ไม่ได้หันมามองหน้า เขายังคงหันหน้าเข้ากำแพงที่ตัวเองชกไปเมื่อตะกี๊อยู่

“เต๋าพูดอะไร..”คนตัวเล็กงงกับคำพูดของร่างสูง เขาพูดอะไรของเขา?

“ชาไม่ต้องพูดอะไร..แค่ตอบคำถามเต๋าก็พอ”ร่างสูงบอกเสียงเรียบ

“ชา..เคยหึงใครมากๆมั้ย?”คนตัวโตถามย้ำอีกครั้ง

“เคยสิ..” ก็หึงเขานั่นแหละ คนบ้าอะไรควงผู้หญิงวันๆนึงไม่เคยซ้ำหน้ากันเลย

“แล้วชาเคยหวงใครมากๆมั้ย?”คำถามใหม่หลุดออกมาจากปากร่างสูงเพิ่มอีก

“ก็เคย..” ก็หวงเขาอีกนั่นแหละ ก็ผิดหรอที่ไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนมาจับเนื้อต้องตัวเขา

“แล้วชาเข้าใจรึยัง..ว่าทำไมเต๋าถึงทำอย่างนั้นลงไป”ร่างสูงพลิกตัวหันกลับมาถาม เขาหึงเขาหวงผมอย่างงั้นหรอ?

“เต๋าหึงนะ..เวลาที่มีใครมาใกล้คชา”ร่างเล็กนิ่งงัน พูดอะไรไม่ออกจริงๆ

“เต๋าหวงนะ..เวลาที่คชาไปใกล้ใคร”เขาพูดต่อ

“เต๋าหึงชา..”ผมทวนคำพูดของเขา

“เต๋าหวงชา..”และทวนอีกครั้ง

“แล้วเราเป็นอะไรกันหรอเต๋า..”

จึก!!!!!!!!!

ผมแทบทรุดกับคำถามของคชา

‘แล้วเราเป็นอะไรกันหรอเต๋า..’

นั่นสินะ เราเป็นอะไรกัน?

มันเป็นความสัมพันธ์ที่คลุมเครือ..

จะว่าแฟนก็ไม่ใช่..แต่ทั้งหึงทั้งหวง

แล้วผมทีสิทธิ์อะไรไปหึงไปหวงเขา..

หึ! ขอบคุณนะคชา ขอบคุณที่บอกให้รู้

“เต๋าบอกเราว่าเต๋าหึงเรา..เต๋าหวงเรา ทั้งๆที่เต๋าเองก็ยังตอบไม่ได้เลยว่าเราเป็นอะไรกัน..ฮึก..ที่เต๋ากอดเรา..เต๋าหอมเรา..เต๋าจูบเรา เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่ายอมได้ยังไง..ฮึก..เป็นแฟนก็ไม่ใช่ เป็นอะไรกันก็ไม่รู้ เราดูโง่มากใช่มั้ยเต๋าที่ยอมเต๋าขนาดนี้อ่ะ เราดูโง่มากใช่มั้ย..ฮึก..เราดูโง่มากใช่มั้ย..”ความในใจที่พลั่งพรูออกมาเยอะเหลือเกินเยอะพอๆกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเนียนนี่ เต๋าทำคชาร้องไห้..

หมับ!

“คชาไม่ร้อง..ไม่ร้องนะคนดี”ผมคว้าคนตัวเล็กมากอดไว้แน่นแล้วลูบหัวเบาๆ

“ฮึก..พอเถอะเต๋า..เราเจ็บมามากพอแล้ว..เต๋าปล่อยเราไปเถอะนะ..ฮึก..อย่าทำร้ายเราอีกเลย ฮึก..ฮือออ..”ทำนบน้ำตาที่คชาสร้างไว้ได้พังทลายลงแล้ว มันพังลงแล้ว พังลงเพราะเขาคนนี้ ‘เศรษฐพงศ์ เพียงพอ’

“ไม่!..ให้ตายเต๋าก็จะไม่มีวันปล่อยชาไปเด็ดขาด”

“ฮึก..เต๋าอย่าทำแบบนี้”คชาพูดเสียงสะอื้นพร้อมกับใช้มือปัดป่ายไปทั่วแผ่นอกแกร่ง

“ชาฟังเต๋านะ..เต๋าจะไม่มีวันปล่อยคนที่เต๋ารักสุดหัวใจไปเด็ดขาด..ให้ตายก็ไม่ปล่อย”

“ฮึก..เต๋า..”คนตัวเล็กกอดตอบคนตัวโตกว่าแน่น

รัก..คชารักเต๋า..คชารักผู้ชายคนนี้ที่สุด

     ผมกอดปลอบคนตัวเล็กที่ร้องไห้ชนิดที่ว่าเขื่อนแตก คำพูดปลอบโยนต่างๆนาๆไหลออกมาจากปาก ผม ลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆเผื่อเขาจะผ่อนคลายและหยุดร้อง ต่อมาไม่นานร่างเล็กก็หยุดร้องไห้และผละออกจากอกผม ผมเช็ดคราบน้ำตาที่ยังเปรอะเปื้อนอยู่ที่หางตาและแก้มเนียนของเขาอย่างอ่อนโยน

“อยากฟังอีก..ฟืดด”คนตัวเล็กพูดเสียงอู้อี้เหมือนคนเป็นหวัดคัดจมูก แล้วตามด้วยเสียงสูดน้ำมูกดังฟืด

“หืม..”ผมมองหน้าเขางงๆ

“ก็คำนั้น..อยากฟังอีก”อ๋อ..คำนั้น J

“ยิ้มอะไรเล่า!..พูดมาสิ อยากฟังอีก”ผมยิ้มก่อนจะพูด

“รัก..ได้ยินมั้ยว่ารัก..เต๋ารักคชานะครับ”ผมกระซิบข้างๆหูของคชา เจ้าตัวเล็กหน้าแดงใหญ่เลย ><

“เต๋าบอกแล้ว..ถึงตาชาแล้วนะ บอกหน่อยสิ อยากฟัง..”

“ฟืดดด!..”น่ะ = =

“อะไรกันครับชา เต๋าอยากฟังคำนั้น ไม่ใช่เสียงสูดน้ำมูก”ผมแกล้งหยอกเขาขำๆ ไอ้ตัวเล็กค้อนผมเล็กๆ

“ฟังนะ..”คชายื่นหน้าเข้ามาใกล้

“จ้างให้ก็ไม่พูดหรอก!!”คนตัวเล็กตะโกนใส่หูผมแล้วจะชิ่ง

หมับ!

“จะหนีไปไหน..”

“เง้อออ..ปล่อยเค้าน๊า..เค้าจะเข้าไปข้างใน”คนตัวเล็กอ้อนผม หึ!

“คิดจะชิ่งอ่อ?”ผมถามกวนๆ

“ม่ายยย~ ><”เสียงน่ารักกับหน้าตาแบ๊วๆนี่น่าฟัดเป็นที่สุด -,.-

“เต๋าอยากฟัง..พูดให้ฟังหน่อยนะครับ..นะ”ผมสวมกอดคนตัวเล็กจากด้านหลังแล้วเอาคางไปเกยไว้ที่ไหล่บาง

“ชาก็....รักเต๋าครับ”ผมยิ้มแก้มแทบปริกับประโยคเมื่อตะกี๊ ได้ยินแบบนี้ก็เขินดีแฮะ  -//-

“ชา..”ผมเรียกชื่อเขาเบาๆ

“หือ..”เขาขานรับแล้วเอียงหน้ามามองผม

“เป็นแฟนกันนะ”ผมพูดประโยคที่ควรจะพูดมานานแล้ว

“บอกรักขนาดนี้แล้วไม่เป็นได้ไง”คนตัวเล็กตอบอู้อี้

ฟอดดดดดดด~

ฟืดดดดดดดด~

นั่น =_______=

“ไอ้สามตัวที่เหลืออ่ะ..จะแอบฟังอีกนานมั้ย”ผมเอ่ยถามบุคคลที่สามสี่และห้า เพื่อนเหี้ย!!!

“แหะๆ..ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังซะหน่อยนะ ต้นมากับเจมส์”ต้นหัวเราะแห้งๆพร้อมกับโบ๊ยความผิดให้เจมส์

“อ้าวเห้ย!..ทำไมที่รักพูดงี้ล่ะครับ?”ไอ้เจมส์ถามต้น

“เต๋า..กูไม่เกี่ยวนะเว้ย ไอ้เหี้ยเฟรมลากกูมา”

“ใช่ๆ..เฟรมลากเจมส์กับต้นมาอ่ะ”สองสามีภรรยาโบ๊ยความผิดให้ไอ้เฟรมบุคคลที่ห้า

“อ้าวเหี้ย!!..ทำไมพวกมึงสองผัวเมียพูดงี้วะ”ไอ้เฟรมโวยวายใส่เหี้ยเจมส์กับต้น

“เฟรม! หยาบคาย!!”ต้นตวาดเฟรมเสียงดัง

“ตรงไหนครับตรงไหน”ไอ้เฟรมถามกวนส้น

“แล้วมาผัวเมียอะไร!..แฟนกันเฉยๆเว้ย”ต้นเหวี่ยงเฟรมกลบเกลื่อนความเขิน

“อ้อหรอ..แฟนกันเฉยๆหรอ..โทษที เข้าใจผิดอ่ะ..นึกว่าได้กันแล้ว”

“จะบ้าหรอ!! ยังเว้ย!!..หัวเราะอะไรเจมส์”ประโยคแรกตอบไอ้เฟรม ประโยคหลังต้นหันไปถามเจมส์เหวี่ยงๆ

“เปล่าๆ..เปล่าครับที่รัก”ไอ้เจมส์พูดจบก็คว้าเอวต้นมากอดไว้เช่นกัน

“เอ้อ..เอาเข้าไปไอ้พวกมีคู่..แต่เดี๋ยวนะ..แล้วไอ้รอยที่คอต้นอ่ะ เค้ายังไม่เรียกว่าได้กันแล้วหรอกหรอ?”ไอ้เฟรมถามกวนส้นตีนต้นพร้อมกับยักคิ้วอย่างเป็นต่อ ต้นถึงกับหน้าแดงทำอะไรไม่ถูก สงสัยตอนนี้คงได้แต่ก่นด่าไอ้เฟรมในใจ

“อีกอย่าง..เหี้ยเจมส์น่ะ ปกติมันไม่เคยปล่อยใครเกินสองอาทิตย์เลยนะ เสร็จหมด..แต่ต้นนี่นานหน่อยตั้งหกเดือน..แต่อย่างงั้นก็เหอะ เสร็จอยู่ดี”ไอ้เฟรมประจานเพื่อนด้วยความภาคภูมิใจ

“พอๆ..ไอ้เฟรมพอ หยุดประจานกูได้แล้ว เนี่ยเมียกูเขินหน้าแดงหมดละ”ต้นได้ยินประโยคนั้นจากปากคนรักถึงกับกระทุ้งศอกใส่สีข้างกันเลยทีเดียว

“ชาว่าเราเข้าไปข้างในกันดีกว่าเน้อ”คชาเอ่ยขึ้น เอ้อ..ออกมานานแล้วนะเนี่ย คชาแกะมือผมออกจากเอวตัวเองแล้วเดินไปคว้าแขนต้นเดินเข้าไปข้างในก่อน

“ป้ะ!...ไปกันเถอะไอ้เต๋า”ไอ้เฟรมตบบ่าผม

“เดี๋ยว..”ผมดึงคอเสื้อมันไว้

“กูว่ากูล็อกประตูแล้วนะ...พวกมึงยังได้ยินอีกหรอ”ผมพูด

“เอ่อ..”ไอ้เจมส์เกาหัวแกรกๆ

“แหะ..=w=”ไอ้เฟรมยิ้มเจื่อนๆโชว์ฟันเหล็กของมัน

“บอกกูมาเดี๋ยวนี้..”ผมถามเสียงเข้ม

“ก็...ตอนที่กูลากมึงมาคุยตรงนี้อ่ะ ก่อนเข้าไปข้างในกูยัดกระดาษไว้ตรงประตูว่ะ เพราะกูรุ้ไงว่าคนเลือดร้อนอย่างมึงเนี่ยคงลากคชาออกมาสำเร็จโทษแน่ๆ..ไง ฉลาดใช่ป่ะ?”

“มึงไปยัดไว้ตอนไหนวะ = =”ผมยังงงๆอยู่

“ก็ตอนนั้นมึงเหม่ออ่ะ กูเลยยัดแม่มเลย -.-”เออ ขอบคุณ ฉลาดเกินคนจริงๆเพื่อนผมเนี่ย

.

.

.

สองสัปดาห์ต่อมา..

“ชา~..คิดถึงงงงง!”ฟอดดดดดดด~ ผมตะโกนมาแต่ไกลแล้วกระโดดขึ้นเตียงร่างเล็กก่อนจะหอมแก้มแฟนสุดที่รักไปฟอดนึงใหญ่ คนตัวเล็กหรี่ตาขึ้นมามองผมแล้วพลิกตัวหันไปมองนาฬิกาที่อยู่บนโต๊ะเตี้ยๆข้างหัวเตียงและหันกลับมามองหน้าผมก่อนจะเอ่ยปากพูด ฟอดดด~ ขออีกทีละกัน

“อื้อ!..ก็เจอกันทุกวัน ว่าแต่มาทำอะไรแต่เช้า แล้วเข้าบ้านเค้าได้ไง = =”คนตัวเล็กที่นอนอุตุอยู่บนเตียงถามผม ตอนนี้เจ็ดโมงเช้า ก็แล้วไงล่ะ ผมคิดถึงของผมอ่ะ =3=

“ก็อยากมากินข้าวฝีมือแฟนอ่า..ส่วนเรื่องเข้าบ้าน..”ผมเว้นวรรคประโยคแล้วชูพวงกุญแจบ้านที่แอบเอาของคชาไปปั๊มมา เนี่ย..มีทุกห้องเลย -0-

“เอ้อ..= =”คชาส่ายหน้าปลงๆก่อนจะหลับต่อ เฮ้ๆ! ทำงี้ได้ไง อุตส่าห์แหกขี้ตาตื่นมาแต่เช้าเพื่อมาหาเลยนะเว้ย

“ชา..ตื่นมาคุยกันก่อน”ผมทั้งดึงทั้งเขย่าเจ้าตัวเล็กก็ไม่ยอมลืมตา อย่างงี้ต้องท่าไม้ตาย..

“ไม่ตื่นปล้ำนะเฮ้ย!”ได้ผล คชาลืมตาขึ้นมามองหน้าผม

“จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ..ง่วง จะนอน!”เหยดดดดดดดด! คชาเปลี๊ยนไป๋ =O=

“จริงอ่ะ -0-”ผมถามลองเชิง

“อือ..”มันยอมหรือว่ามันประชดวะ อย่างนี้ต้องลอง..

     ผมจัดการดึงไอ้ตัวเล็กให้เข้ามาใกล้ๆ ก็ยอมมาแต่โดยดี ผมดึงผ้าห่มออกจากตัวคชาแล้วขึ้นคร่อม ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ คชายังคงหลับต่อ ..หรือว่าแฟนกูตายแล้ววะ = =..ไม่ใช่มั้ง ผมคิดมากไปเองน่ะ ไม่ต้องถือสา ปกติถ้าผมทำแบบนี้คชาต้องโวยวายลั่นบ้านแตกไปแล้วนะ มีครั้งนึงเคยถีบเต๋าน้อยของผมด้วย จุกโคตรเลย -________-;

     ยังไม่ตื่นใช่มั้ย ด้ายยยยยยยยย!!! ผมจัดการจูบไปที่ปากน้อยๆของคชาอย่างแผ่วเบา ไม่มีการรุกล้ำใดๆ และเปลี่ยนมาที่ซอกคอขาวก่อนจะระดมจูบไปทั่ว ไม่ขัดขืนด้วยเว้ย = = งั้นขอเก็บกำไรหน่อยนะชา..ผมระดมจูบไปที่ซอกคอขาวอีกครั้งพร้อมขบเม้มทำรอยแดงไปทั่ว ตอนนี้นนทนันท์ก็กลายเป็นของเศรษฐพงศ์ไปแล้ว ถึงมันจะไม่ค่อยสมบูรณ์แบบเท่าไหร่นักก็ตาม แต่เอาเถอะ! ไอ้ตัวเล็กนี่มีเจ้าของแล้ว จำ-ไว้-ด้วย!!!

     ผมปลดกระดุมเสื้อนอนของคชาเรื่อยๆจนถึงเม็ดสุดท้าย และดึงเสื้อตัวบ้างทิ้งลงข้างเตียงอย่างไม่ใยดี ผิวขาวเนียนใสปรากฏอยู่ข้างหน้าของผม ไม่ว่าจะเห็นกี่ครั้งก็ยังอดใจไม่ได้อยู่ดีแหละน่า ผมก้มหน้าลงไปจูบที่แผ่นอกขาวเนียนแผ่วเบา หน้าท้องคชากระตุกเล็กๆเมื่อเจอกับสัมผัสที่วาบหวาม ปากก็จูบไปทั่วแผ่นอก มือก็ลูบไล้ไปตามเอวบางและแผ่นหลัง ผมเลื่อนปากมาดูดดุนแต้มจุดสีชมพูที่อยู่บนอกขาวแทน

“อื้มมม..อ้ะ..อ่า~”เสียงครางกระเส่าดังขึ้น ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคชาที่หลับตาอยู่ปากเล็กอ้าน้อยๆอย่างต้องการปลดปล่อยอารมณ์ที่กำลังประทุ

“รู้สึกตัวแล้วหรอ..หืมม”ผมเลื่อนหน้าไปกระซิบถามข้างหูคชาพร้อมกับขบกัดเบาๆที่ติ่งหูน้อยอย่างต้องการกลั่นแกล้ง

“อื้อ~..ตะ..เต๋า”ผมหอมแก้มไอ้ตัวเล็กไปหนึ่งฟอดเบาๆก่อนจะหยุดการกระทำทั้งหมด คนตัวเล็กที่หลับตาอยู่คงรู้สึกได้ถึงการกระทำที่หยุดไปถึงได้ลืมตาขึ้นมา เค้ายิ้มให้ผมน้อยๆ ผมยิ้มกลับบางๆ แล้วพลิกตัวลงมานอนข้างๆร่างเล็กแทนผมดึงผ้าห่มมาห่มให้และเอื้อมมือไปกอดคนร่างเล็กกว่า คนตัวเล็กรู้หน้าที่เอาแขนมากอดเอวหนาของผมไว้และคนตัวเล็กก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปอีกรอบในตอนสายๆ

ทำไมไม่ทำต่อ?..คิดอย่างนั้นกันอยู่ใช่หรือเปล่า?

ผมเข้าใจ..แต่คุณควรรู้นะ..คชายอมก็จริง

แต่ผมว่าตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา

เราพึ่งใช้ฐานะแฟนกันได้แค่สองอาทิตย์

ผมยังไม่อยากผูกมัดเขาด้วยวิธีนี้

ผมยังไม่อยากให้เขาแปดเปื้อน

ก็แค่อยากถนอมเขาไว้ให้ดีที่สุด..เท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้

ไม่แน่..วันข้างหน้าเขาอาจจะเจอคนที่ดีกว่าผม

แต่เชื่อผมเถอะ..ถ้าถึงวันนั้นจริงๆ วันที่เราต้องเลิกกันไป

ผมคนนี้คงไม่มีทางรักใครได้อีกแล้วนอกจากคนตัวเล็กตรงหน้า

คนที่อยู่ในอ้อมกอดผมคนนี้..คชา นนทนันท์ อัญชุลีประดิษฐ์

[11.40]

“อื้อ..”คนตัวเล็กครางอื้ออึงอยู่ในลำคอ ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ผมนอนกอดคนตัวเล็กนี่ ผมไม่ได้หลับ แค่นอนกอดเขาไว้เฉยๆ แค่มองหน้าก็มีความสุขแล้ว..

“ตื่นแล้วหรอเต๋า”ร่างเล็กขยี้ตาแล้วถามผม

“เต๋าไม่ได้หลับ”ผมตอบแล้วยิ้มเบาๆ

“อ่าวหรอ..กี่โมงแล้วเนี่ย”คนตัวเล็กที่กำลังจะพลิกตัวไปดูนาฬิกาข้างหัวเตียงโดนผมดึงไว้ก่อน

“จะเที่ยงแล้วครับ”ผมตอบไป

“ตายล่ะ!!!”คชาอุทานเสียงดัง แล้วเด้งตัวขึ้นมาอยู่ในท่านั่ง ผมเห็นดังนั้นเลยลุกตาม

“มีอะไรรึเปล่า..นัดใครไว้หรอ”ผมถามเขา

“ไม่ๆ..ไม่ได้นัดใคร แต่เต๋ามาตั้งแต่เจ็ดโมงแล้วอ่ะ ตอนนี้จะเที่ยงแล้วยังไม่ได้กินข้าวเลย ไม่ดีๆ เดี๋ยวกระเพาะจะถามหา”คนตัวเล็กกระวีกระวาดลงจากเตียงและก็ไม่ลืมที่จะหยิบเสื้อนอนของตัวเองแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป ผมส่ายหัวให้กับคนตัวเล็ก..ห่วงผมขนาดนี้เลยหรอเนี่ย

ก็น่ารักซะขนาดนี้ไม่รักได้ไงไหว..

     ไม่กี่นาทีต่อมาคนตัวเล็กก็อยู่ในชุดนอนที่ติดกระดุมเรียบร้อยเหมือนเคย แค่ล้างหน้าแปรงฟันไม่ได้อาบน้ำ รู้แล้วหน่าว่าห่วงผมอ่ะ..แต่ว่าไปแล้วผมก็ลืมหิวไปเลยนะ

“อาบน้ำก่อนก็ได้”ผมบอกคนตัวเล็ก

“เดี๋ยวๆ ทำกับข้าวให้เต๋าก่อน”เขาบอก แล้วเดินมาหาผมที่บัดนี้นั่งแหมะอยู่ที่ปลายเตียง

“ก็ไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยไปทำ จะได้กินพร้อมกันไง”ผมบอก

“แล้วเต๋าไม่หิวหรอ”เขาถามตาแป๋ว ผมส่ายหัวก่อนจะตอบ

“รอได้..”

“งั้นรอเค้าอาบน้ำแปปนะ”เขาบอก ผมพยักหน้าให้เบาๆ เขาเลยเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำไป

15 นาทีผ่านไป..

     ร่างเล็กอยู่ในชุดไปรเวทธรรมดายิ้มแป้นแล้นเดินเข้ามาหาผมที่นั่งดูทีวีรอเขา เขาปิดทีวีแล้วเอื้อมมือมาจับมือผมแล้วดึงให้ผมลุกขึ้น ผมยื่นมือไปให้เขาจับ ร่างเล็กออกแรงดึงนิดหน่อยผมก็ลุกขึ้นแล้วเดินตามเขาออกจากห้องนอนไป

     คชาลงมือทำอาหารเช้าในเวลาเที่ยงวัน เขาทำเมนูง่ายๆที่คิดว่าเสร็จเร็วๆ โดยที่เจ้าตัวให้เหตุผลว่ากลัวผมหิวตาย และกลัวโรคกระเพาะถามหา ก็บอกแล้ว..คนเนี๊ย..โคตรรักเลย ไมนานกับข้าวสองอย่างก็วางอยู่ตรงหน้าของผม คชาทำแกงจืดกับไข่เจียว

“ทานละนะคร้าบ”ผมเอ่ยขออนุญาต หลังจากที่คชาตักข้าวใส่จานผมเสร็จ ร่างเล็กยิ้มน้อยๆแล้วนั่งลงข้างๆผมเพื่อทานข้าวเช่นกัน

“ชา..”ผมเรียกเขา คนตัวเล็กเงยหน้ามองผมแล้วเลิกคิ้ว

“ชาย้ายไปอยู่คอนโดเต๋านะ”ผมบอกความต้องการของผมให้คนตัวเล็กฟัง

“ชาอยู่ที่นี่ก็ดีอยู่แล้วนะเต๋า”คนตัวเล็กตอบผม

“ไม่เอา..จะให้ชาไปอยู่ด้วย”ผมพูดเอาแต่ใจ

“งั้นขอเหตุผล”พูดแล้วตักข้าวเข้าปากต่อ

“ก็..อยากเห็นหน้าชาเป็นคนสุดท้ายก่อนนอน อยากกอดคนๆนี้ทั้งคืนจะได้ฝันดี อยากตื่นขึ้นมาแล้วเห็นหน้าชาเป็นคนแรก อยากจะกินกับข้าวฝีมือชาทุกๆวัน อยากมีชาคอยเป็นกำลังใจเวลาที่เต๋าท้อ..หน้าชาอ่ะ แค่ได้เห็นก็มีกำลังใจขึ้นมาเป็นกองละรู้ป่าว..แต่เอาจริงๆแล้วก็เป็นห่วงแหละ ไม่อยากให้อยู่คนเดียว”ผมบอกเหตุผลร้อยแปดของผมไป คชามองหน้าผมยิ้มๆแล้วพยักหน้า

“อื้อ..ไปก็ได้”เขาตอบตกลง เย้!!!!!!!!! >__________________<

     หลังจากที่เราสองคนกินข้าวเสร็จผมก็กุลีกุจอไปจัดกระเป๋าให้คชา คนตัวเล็กถึงกับยิ้มให้อาการตื่นเต้นของผม ไปมันวันเนี้ยแหละ เสื้อผ้าของคชาไม่เยอะเท่าไหร่ แต่ก็ใช่ว่าน้อย =_=

     ตอนนี้ผมจัดการแพ็กกระเป๋าให้คนตัวเล็ก ซึ่งเจ้าตัวออกไปคุยกับคุณป้าข้างบ้านเรื่องที่จะย้ายที่อยู่ คชาบอกว่าบ้านหลังนี้คงจะปล่อยให้คนเช่าเลยต้องไปคุยกับคุณป้าเพื่อฝากเรื่องหากมีคนติดต่อเช่าและลาคุณป้าด้วยล่ะมั้ง อ่า..เสร็จละ

     ผมแพ็กกระเป๋าให้คชาเสร็จก็จัดการลากกระเป๋าใบใหญ่หนึ่งใบกับใบกลางๆอีกสองใบไปไว้ในรถ ผมต้องไปซื้อตู้เพิ่มสินะ =O= แต่ห้องแต่งตัวผมก็ใหญ่อยู่นา น่าจะพออยู่ล่ะมั้ง ไม่พอค่อยซื้อ ยากอะไร

     คชายกมือไหว้คุณป้าข้างบ้านก่อนจะเดินมายิ้มให้ผมแล้วเข้าบ้านไป ผมเดินตามเข้ามาติดๆ คชาไปหยิบปากกาเมจิกกับฟิวเจอร์บอร์ดขนาดเท่ากระดานไวท์บอร์ดอันเล็ก ก่อนจะเขียนข้อความให้เช่าและเขียนเบอร์ติดต่อลงไปด้วย ตอนแรกคชาบอกผมว่าจะต้องเอาผ้ามาคลุมกันฝุ่นด้วยแต่ผมบอกว่าไม่เป็นไรให้บริษัทรับทำความสะอาดมาจัดการให้ดีกว่า เค้าเลยพยักหน้าเออออไป

“ใจหายเหมือนกันนะเนี่ย..อยู่มาตั้งนานก็ต้องจากไปซะละ”เขาพูดหลังจากที่แขวนป้ายที่เขียนว่าให้เช่าไว้ตรงประตูรั้วและล็อกอย่างแน่นหนาแล้ว

“แต่ก็ยังแวะเวียนมาดูได้อยู่หน่า”ผมบอกเขา คนตัวเล็กไม่พูดอะไรเพียงแต่ยิ้มบางให้

ต่อจากนี้ไปคชาคือคนของผม

และผมคือคนของคชา

ผมสัญญาว่าจะดูแลเขาให้ดีที่สุด

จะไม่ทำให้เขาร้องไห้หรือเสียใจ

จะรัก….รักเขาคนนี้แค่คนเดียว

…..ตลอดไป

The End

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซ!!!!!!!!!!! พ่นไฟฟฟฟฟฟฟฟ ปุ้งๆๆๆ จุดพลุฉลอง ปลาบปลื้มปีติยินดียิ่งนัก TOT

ในที่สุดช็อตฟิคเต๋าคชา(เรื่องแรก)สี่สิบแปดหน้าเวิร์ดก็จบลงแล้ว โฮฮฮฮฮฮ TOT ไม่เคยแต่งอะไรยาวขนาดนี้มาก่อน -.- (ที่มันยาวเพราะวรรคเยอะรึเปล่า -*-) ช่างเถอะ ในที่สุดมันก็จบแล้วล่ะ ฮรี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ก็ไม่รุ้ว่าจะเวิ่นอะไรดี (ฮาาาาาาาาา) เอาจริงๆแล้วก็ ตอนแรกวางพล็อตให้ต๋าวเอ๋อหนิมๆนะ แต่ทำไมตอนหลังมามันแบดอะไรขนาดเน้! = = รีไรท์ใหม่ดีป้ะ? (อย่าเลย สงสารตัวเอง = =)

ที่จริงอิต๋าวววก็ไม่ใช่คนดีอะไรนักหรอกนะคะ แต่ออยล์แต่ง nc ไม่เป็นเลยใส่บทเฟคๆให้อิพี่ต๋าวววไป (ฮาาา) ดูเป็นคนดีมากเลยเน้อะอิพี่ต๋าวเนี่ย 55555 เอาจริงๆแล้วตอนจบแทบจะไม่มีอะไรเลยนะเนี่ย -0-

ปล.จบการเวิ่นเถอะ 5555

ปลล.เม้นต์ๆให้หน่อยน๊า หนูแต่งออกมาจากใจจริงๆ (ใจไม่ใจตั้งแต่แต่งเรื่องนี้มาก็นอนเช้าทุกวันล่ะว๊า -0-)

ปลลล.ฝากฟิคไม่สนุก ไม่มันส์ ไม่ฮา ไม่เกรียน เอื่อยๆ เฉื่อยๆ ไม่หวาน ไม่เลี่ยน จะดราม่าหน่อยก็ไม่ได้ เรื่องนี้หน่อยนะคะ =/\= (มีไรดีบ้างปะเนี่ย = =)

ปลลลล.ขอให้ทุกคนมีความสุขกับการอ่านฟิคออยล์นะคะ รักทุกคน <3

เดี๋ยวๆ!!!!!!!!!!!!!

สุดท้ายก็..ขอบคุณทุกคนที่ทั้งหลงและไม่หลงเข้ามานะคะ รักทุกคน เย้! :D

Write ; 29/03/55

End ; 04/04/55

Published ; 16/06/55