Killer kaido

INTRO

“มาพอดีเลยลูกรัก ป๊ามีงานให้ทำ”

“งานไรเหรอ”

“เก็บไอ้มินยองซะ มันริอาจมาเป็นศัตรูต่อธุรกิจเรา แส่ไม่เข้าเรื่องนัก ถ้าให้ดีกำจัดมันทั้งครอบครัวจะได้ไม่มีปัญหาตามมาทีหลัง ครอบครัวมันจะได้เจอกันในโลกหลังความตาย….55”

“แล้วจะให้ผมจัดการวันไหน”

“ถ้าให้ดีก็ไม่เกินพรุ่งนี้….ป๊าไม่อยากเห็นหน้ามันแล้ว” ป๊าพูดแบบนี้แสดงว่าต้องการให้จัดการคืนนี้เลยงั้นสิ

“ครับ….เดี๋ยวผมจัดการทันที” ผมชื่อคยองซูกำลังเรียนอยู่มัธยมปลาย เกรด 12 หรือ ม.6 นั้นเอง แต่ผมเป็นนักฆ่า ครอบครัวทำทำธุรกิจนำเข้ายานพาหนะรถและส่งออกอิเล็กทอนิกส์ซึ่งครอบคลุมเกือบทุกประเทศแต่เบื้องหลังอันโสมมของครอบครัวผมทำธุรกิจผิดกฎหมายที่แสนเลวทราม หึ!!!!ถ้าใครมันขัดขวางก็กำจัดมันทิ้งไปซะและไม่ให้รกหูรกตายแค่นั้นเอง

กลางคืนของคฤหาสน์

สวบ ตึง ตุ๊บ เสียงฝีเท้าที่ย่องเข้าไปภายในคฤหาสน์หลังงามที่กำลังจะเปื้อนเลือดและมีกลิ่นคาวในอีกไม่ช้า….อ่า

“เซ็ง ชะมัด” หืม!!!!หึ!!!!กล้องวงจรปิดงั้นเหรอ ไม่มีทางจับภาพความเคลื่อนไหวผมได้หรอก มันซึ่งมีฉายาว่านักฆ่าลมกรดเรื่องแค่นี้มันเลยเป็นเรื่องที่ง่ายยิ่งกว่ากินกล้วยซะอีก

กระจอกชะมัด!!!! ถ้าตายก็จะมาโทษผมไม่ได้หรอกนะเพราะตอนที่ผมเข้ามาผมเห็นยามนอนหลับทั้งที่อีกไม่ช้าเจ้านายในบ้านกำลังจะไปที่ชอบหรือไม่ชอบก็ตามแต่ หึ!!!เป็นความผิดของพวกแกเองที่จ้างพวกกระจอกมาเฝ้าบ้าน ภายในตัวคฤหาสน์ที่มีเพียงแค่แสงไฟสลัวตามทางเดิน ร่างบางของนักฆ่ากำลังเดินขึ้นไปอย่างเงียบเชียบเหมือนภูติพรายที่มีเพียงควันลางๆเท่านั้น หึ!!!!!ห้องนี้สิน่ะ ร่างบางเปิดประตูอย่างเงียบเชียบได้ยินเพียงแค่เสียงแอร์เท่านั้น!!!!!หึนอนกอดกันกลมเชียวนะ ร่างบางค่อยๆเดินเข้าไปปลายเตียงของสามีภรรยาคู่หนึ่งแล้วหยิบเอาปืนพกที่เอวขึ้นมาและใส่ที่เก็บเสียงตรงปลายกระบอกปืน

“อ่า!!!!หลับให้สบายนะ!!!!!อโหสิกรรมให้ผมด้วย” ร่างบางพึมพัมออกมาเบาๆแม้จะไม่ได้รู้สึกอย่างที่พูดจริงๆแต่ร่างบางจำเป็นที่ต้องพูดกับเหยื่อทุกรายที่ตายด้วยน้ำมือของเขา

ปัง ปัง

ร่างสองร่างที่นอนกอดกันค่อยๆมีเลือดสีแดงฉาดออกมาจากบาดแผลอย่างน่ากลัวจนเต็มเตียง ร่างบางค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ร่างสองร่างเพื่อตรวจว่าได้ตายไปแล้วหรือป่าว หึ!!!!ลาก่อน ร่างบองค่อยๆหายไปราวกับสายลมแล้วเดินไปอีกห้องหนึ่งที่เยื้องไปทางปีกซ้ายของบ้าน แอด!!!!เสียงเปิดประตูที่เบาหวิวพร้อมมัฉจุราชที่เดินเข้ามาพร้อมที่กระชากวิญญาณทุกเมื่อ

“หืม!!!!!ไม่ฆ่าได้ไหมว่ะ” เมื่อร่างบางเห็นคนที่นอนอยู่บนเตียงร่างบางก็ไม่คิดที่จะทำมันเลย เด็กผู้ชายคนนี้น่ารักเกินไปถ้าเขาจะรับไปเลี้ยงก็คงเป็นไปไม่ได้ แต่อย่างไรมันก็เป็นงาน ถ้าเขาไม่ทำ เด็กคนนี้ก็ต้องเจ็บปวดที่ขาดพ่อแม่ไป เป็นเด็กกำพร้าและอาจจะมีปัญหาตามมาทีหลังก็ได้ ร่างบางก็เลยเลือกที่จะเดินไปข้างๆเด็กน้อยเทวดาตัวน้อยที่นอนกอดหมีตัวใหญ่ทันที มือบางค่อยๆลูบศีรษะเทวดาตัวน้อยเบาๆหลับสบายนะครับหนู

ปัง

ตุ๊บ ร่างบางกระโดดลงบนรถสปอร์ตทันทีเมื่อภารกิจลุล่วง

“ขอโทษ” ได้แค่พึมพำไปกับสายลมเผื่ออาจจะส่งถึงวิญญาณของคนทั้งสามได้

ปริ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน คยองซูขับรถไปตามทางแล้วจึงเอื้อมมือไปกดปุ่มเปิดประทุนหยิบแว่นขึ้นมาสวมแล้วปล่อยให้สายลมพัดผ่านใบหน้า อากาศตอนกลางคืนนี้เย็นสบายชะมัด อ่า เมื่อมาถึงหน้าผับชื่อดังที่มีชื่อว่า showtime ที่เป็นที่ประจำของเขาเมื่อยามที่เขาทำภารกิจลุล่วงหรือเวลาที่เขาไม่สบายใจ เขาก็จะมาที่นี่ทุกครั้ง ร่างบางค่อยๆถอดชุดสีดำ ถุงมือ และแมสออกที่สวมอยู่ออกแล้วเปลื่ยนเป็นเสื้อสีเทา และหยิบเสื้อโค้ดขึ้นมาสวมทับ ร่างบางค่อยๆเดินเข้าภายในผับซึ่งมีสายลมหลายคู่จับจ้องมองมาตามร่างบางแต่ก็ไม่แปลกใจที่ใครก็ก็ให้ความสนใจร่างบางที่เดินเข้ามาภายในผับเพราะว่าร่างบางมีผิวทีขาวนวล ผุดผ่องราวกับน้ำนม นุ่มนิ่วราวกับผิวเด็ก ปากกระจับเป็นรูปหัวใจ ใบหน้าสวยหวานถึงแม้ว่าร่างบางจะเป็นผู้ชายก็ตามแต่ส่วนสูงของร่างบางที่ต่างกับมาตรฐานของผู้ชายเพราะร่างบางค่อนข้างเตี้ยสูงเพียงแค่ 173 เซนติเมตร ยิ่งทำให้ร่างบางเป็นจุดสนใจเข้าไปอีก คยองซูค่อยๆเดินทอดน่องขึ้นบันไดไปชั้น VIP ที่ประจำของเขาและผองเพื่อน

“อ่า คยองซุมาพอดีเลย นานจังเละแอ่ะ รอจนรากงอกแล้วเนี่ย 55”

“ขอโทษนะแบคฮยอนพอดีมีธุระด่วนต้องรีบสะสางนะ” ระหว่างที่พูดคยองซูค่อยๆหย่อนสะโพกลงบนโซฟาข้างแบคฮยอนช้าๆ

“หืม เหรอ ไม่ต้องขอโทษหรอก 55 พวกเราไม่ว่าอะไรนายหรอกใช่ป่ะ!!ลู่หาน เลย์
ซิ่วหมิน ซูโฮ”

“อืม พวกเราพึ่งมาก่อนนายไม่นานเอง55”

“สั่งไรมากินยัง หิวอ่ะ”

“สั่งแล้ว เดี๋ยวก็คงขึ้นมาเสิร์ฟแหล่ะ”

“เออๆๆ”

“พวกแกฉันมีเรื่องจะเล่า”

“มีไรเหรอลู่หาน รีบเล่าดิ”

“ก็…..จำไอ้กลุ่มที่พวกเราเคยด่าได้ป่ะ..ที่เราด่าว่าเดินอย่างกับบอยแบนด์ตลาดสดอ่ะ….” ลู่หานค่อยๆมองเพื่อนๆที่กำลังงงตาแตก

“ใช่กลุ่มที่เป็นลูกเจ้าของโรงเรียนป่ะ” เลย์

“ไอ้กลุ่มที่มีโยดาอ่ะนะ”แบคฮยอน

“เออ นั้นแหล่ะมีข่าวลือว่ากลุ่มของพวกมันจะมีสมาชิกเข้ามาเพิ่มที่เพิ่งย้ายมาจากจีนว่ะ”

“ใครว่ะ”แบคฮยอน

“ฉันได้ยินมาว่าชื่อจงอิน”

“จงอิน…..เหรอ โห่!!!!ไอ้กลุ่มนั้นมันยังมีสมาชิกเข้ามาเพิ่มอีกเหรอว่ะ แม่งกลุ่มพวกมันมี…..กี่คนน่ะ” คยองซู

“แปปนะ…มีเทา เซฮุน ชานยอล คริส เฉิน แล้วจงอินอีกคน น่าจะ 6 คน”

“กลุ่มนั้นมันเป็นพวกนรกส่งมาเกิดชัดๆยิ่งไอ้เฉินนั้นน่ะ!!!!!แม่ง”

“มีอะไรเหรอซิ่วหมิน” ซูโฮ

“ก็เมื่อวานอ่ะดิ ตอนที่กูจะไปเข้าห้องน้ำ แม่งกำลังซั่มกับผู้หญิงในห้องน้ำ อิเหี้ย เสียงครวญครางออกมาซะไม่เกรงใจใครเลย”

“เหี้ยแล้วไง แล้วมึงรู้ได้ไงว่าเฉิน” ดีโอ

“อ่าวเชี่ย จะไม่ให้กูรู้ได้ไงแม่งเรียกชื่อกันลั่นห้องน้ำขนาดนั้น”

“กลุ่มนี้ใช่ย่อยนะเนี่ย”ดีโอ

“กูก็มีเรื่องจะเล่าเหมือนกัน” แบคฮยอน

“เรื่องไรว่ะ ใช่เรื่องอิกลุ่มนั้นหรือป่าว”

“เออใช่…กูโคตรเกลียดอิโยดาเลยว่ะแม่งเชี่ย!!!!”

“มันทำไรมึงอิแบค” เลย์

“ก็วันนั้นที่พวกมึงทำรายงานแล้วให้กูไปซื้อข้าวมาให้พวกมึงแดกอ่ะ….อิเชี่ยมันแม่ง”

“แม่งเชี่ยไร รีบเล่าดิกูค้าง”

“ก็ตอนที่กูกำลังจะซื้อข้าวไปให้พวกมึงอ่ะ มันลากกูไปนั่งโต๊ะมันแล้วบังคับให้กูไปซื้อข้าวมาแดกกับมันแล้วยังป่าวประกาศอีกว่ากูเป็นแฟนมัน อิเชี่ยกูจิไม่ทน!!!!”

“แล้วทำไมมึงไม่ลุกขึ้นออกมาโต๊ะมันหรือด่ากลางโรงอาหาร”
“ลุกห่าไร ล้อมหน้าล้อมหลังกูขนาดนั้น แล้วยังขู่กูอีกว่าถ้ากูลุกขึ้นมันจะจูบกูโชว์เพื่อนมันและคนทั้งโรงอาหาร”
“แล้วมึงทำไง” ดีโอ

“กูก็นั่งแดกกับมันดิ…กูรู้ว่ามันต้องทำแบบที่มันพูดจริงๆแน่”

“กูขำ” ซิ่วหมิน

“ขำไร”

“ขำมึงไง กูบอกแล้วว่ามันชอบมึง”

“มันชอบแต่กูเกลียด กูไม่อยากมีแฟนอยู่กลุ่มรกนั้นและมีแฟนแบบอิโยดาขาโก่งโย่งนั้น

“ระวังน่ะมึง เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น”

“กูยอมผูกคอตาย”

“จำคำมึงไว้น่ะ”

“ดึกแล้วสัส!!!!!!กลับบ้านได้แหล่ะ พรุ่งนี้มีสอบเช้า จำได้ป่ะ” ดีโอ

“เอออ่ะ กูลืมได้ไง”ประวัติศาตร์วิชาที่กูแทบจะกราบตีนอาจารย์ตอนที่กูรู้ว่ากูสอบผ่าน แม่งอิเชี่ยข้อสอบโคตรยาก!!!!!!อย่างกับกูจะสอบชิงทุนโห่”ลู่หาน

“นั่นดิ ทุกวันนี้กูยังสงสัยอยู่เลยว่ากูคนหรือควาย” ซูโฮ

“55 พรุ่งนี้สอบอย่าลืมซื้อควายน่ะพวกมึง บาย”

“โถ่!!!อิแบค พรุ่งนี้ติวให้กูด้วย ขี้เกียจอ่าน”

“เออๆถ้ากูจะเข้าสอบอ่ะน่ะ”

ถ้าถามว่าทำไมผมถึงสนิทกับพวกมันขนาดนี้นั้นเป็นเพราะว่าพวกเราคบกันมาตั้งแต่อนุบาลสมัยขี้แยร้องไห้ขี้มูกโป่ง ไม่ว่าจะอยู่โรงเรียนไหนพวกเราก็ต้องไปเรียนด้วยกันจนตอนนี้อยู่มัธยมปลายแล้วก็ยังอยู่ด้วยกัน 55 พวกเราอยู่โรงเรียนมัธยมปลายที่มีชื่อเสียงและดังที่สุดของเกาหลีชื่อมัธยมปลายเอเคอร์ซึ่งมีการแบ่งชนชั้นอย่างเห็นได้ชัดคือ ชนชั้นแรกก็ชนชั้นทาสซึ่งเป็นพวกนักเรียนทุนและนักเรียนแลกเปลี่ยนซึ่งที่เนคไทจะมีสีดำ และพวกที่สองเป็นพวกชนชั้นสามัญชนหรือพวกที่มีเงินพอใช้สอยจะมีเนคไทสีชมพูและพวกที่สามคือพวกธุรกิจซึ่งพวกผมก็อยู่ในชนชั้นนี้ด้วยชนชั้นนี้มีเนคไทสีแดงและชนชั้นสุดท้ายคือชนชั้นลูกหลานเจ้าของโรงเรียนหรือพวกลูกหลานเธอ ลูกรัฐมนตรีกระทรวงต่างๆ ลูกประธานาธิบดี ชนชั้นพวกนี้จะมีเนคไทม์สีเขียวเหลื่อมทองและพวกชานยอลก็อยู่ชนชั้นนี้ด้วย หึ!!!!!!ไอ้พวกบอยแบนด์เอ๊ย!!!!พวกชนชั้นทาสจะถูกแกล้งเป็นประจำบางคนถึงกับทนไม่ได้และลาก่อนไปแต่ผมก็สงสารคนพวกนั้นเหมือนกันแต่ทำไรได้ล่ะ เพราะยังไงผมก็ไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยอยู่ดีหึ!!!! แล้วทำไมผมถึงเกลียดอิโยดาและผองเพื่อนนะเหรอ เรื่องมันมีอยู่มาผมเกลียดพวกมันมากเพราะพวกมันชอบทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโตแกล้งคนนู่นคนนี่ไปทั่ว และพวกมันมีอย่างนึงที่ผมสงสัยทำไมพวกมันถึงไม่แกล้งพวกชนชั้นทาสจนผมอยากรู้ตามสืบหาหรือเรียกอีกอย่างนึงว่าแส่ก็ได้และผมก็ได้รู้ในสิ่งที่ต้องการจนได้ หึ!!!!พวกมันบอกว่าพวกทาสเป็นพวกชั้นต่ำแม้ว่าหางตาและเงาก็ห้ามให้ทับตัว ดังนั้นพวกทาสคือสิ่งที่พวกมันมองข้ามไป เหอะพวกดูถูกคนและนี่คือสาเหตุที่ผมเกลียดพวกมัน แต่ยังไงก็ยังมีคนกรี๊ดพวกมันอยู่ทั่วโรงเรียนไม่ว่าพวกมันจะย่างกรายไปที่ไหนก็มักเป็นจุดสนใจเสมอ 

เฮ้อวันนี้ผมไม่ได้เอารถมาและไม่ได้ให้เพื่อนไปส่งเพราะว่าผมอยากเดินเล่น กินลม เพื่อจะทำให้อะไรๆมันดีขึ้น

ปริ้นนนนนนนนนนนนนนนนน

เชี่ยใครมาบีบแตรใส่กูฟะ!!!!แม่งกูก็เดินบนทางฟุตบาทนะเว้ย อิเหี้ย!!!!

“ขึ้นรถ”

“ใคร”ใครอ่ะแม่งมองไม่เห็นไฟหน้ารถเวรนี่ก็แม่งส่องมาเต็มตากูเลยเหอะ

“อนาคตผัวคุณไงครับ”

“เดี๋ยวนะพูดแบบนี้ อิปาร์คหูกาง มึงมีไรห้ะ!!ทำไมกูต้องขึ้นรถไปกับมึงด้วย”

“ไม่ต้องรู้หรอกน่า…ขึ้นรถ”

“ไม่ไป”

“ไม่ไปงั้นเหรอ…..ได้” พลั๊ก ตุ๊บ โอ๊ย

“อิโยดาเจ็บนะโว้ย” มันกดหัวผมเข้ามาในรถจนได้ ผมเสียทรงหมดเลย

ปริ้นนนนนน

“จะพาไปไหน”

“เดี๋ยวถึงนายก็รู้เองแหล่ะน่า”

“แกจะพาฉันไปฆ่าใช่ไหมอิโยดา ฉันยังอยากมีแฟนน่ะโว้ย….ฉันยังไม่รีบตาย”

“คิดได้เนอะ…..ผมไม่พาคุณไปฆ่าหรอก....ไม่มีใครฆ่าแฟนตัวเองลงหรอก

“ใครแฟนนายห้ะ ไอ้โยดา”

“นายไง”