คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : คำสัญญา.....และการอคอย....ความรัก
ขณะนั้นเอื้อมอยู่กับภาคสองคนเพราะบานเช้าออกไปหาอาหารเช้ากิน
เอื้อมกอดปลอบปฎิภาค
“ไม่เป็นไรพี่ภูมิ ฉันอยู่นี่ทั้งคน”
“เอื้อมคุณช่างดีกับผมจริงๆ ผมไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไง”
“ตอบแทนฉันไม่ต้องการ”
เอื้อมหันหลังเดินจากไป
ภาคหาเอื้อมไม่เจอจึงเปิดไฟหาแต่เมื่อทุกอย่างสว่างไสวก็กลับไม่พบอะไรเลย
ที่บ้านเรือนไทย นายเป็ดมาหาภาคพร้อมพนักงานอีก 4คน
“จับพระไว้แน่นๆนะทุกคน”
“จ๊ะ”
ระหว่างทางกิ่งไม้ก็ตกลงมา
ทุกคนสะดุ้งตัวโยงร้องเอ๊ะอะวี๊ดว้ายกันเสียงดัง
“แค่ลมพัดอย่าตกใจ”
“พัดอะไรก็เห็นอยู่ว่ามันหล่นลงมาเอง”
ระหว่างที่ทุกคนกำลังคุยก็ได้ยินเสียงพุ่มไม้ไหว
“ไม่ต้องกลัวทุกคนตราบใดที่ยังไม่ได้เห็นด้วยตาอย่าเชื่อเด็ดขาด”
เป็ดเดินนำไปอย่างสง่า เป็ดควักมือเรียกนัทที
พอนัททีเข้ามาใกล้ๆเป็ดก็ทีบไปที่พุ่มไม้และตนก็ไปหลบหลังผู้หญิงที่ชื่อหวาน
นัททีลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อรู้สึกมีอะไรบางอย่างพุ่งขึ้นมาจากพุ่มไม้
เป็ดร้องดังลั่นกว่าเพื่อน
พอเห็นว่าเป็นชุ่มทุกคนก็หยุดร้อง
“เป็ดเอามือออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“ดูมันบอกไม่กลัว หลบก่อน ถอยคนแรกแถมแหกปากร้องซะดังลั่น”
ที่โรงพยาบาล ปฎิภาคเริ่มเขียนหนังสือ
“มันแปลกที่ผู้หญิงคนนั้นมักโผล่มาให้กำลังใจทุกครั้งที่ผมท้อแท้ และผมก็รู้สึกว่าที่ธุรกิจของผมไม่ล้มละลายอาจเป็นเพราะเธอช่วยไว้ เธอเป็นผู้หญิงที่แปลกมาก ไม่เปรี้ยวเหมือนผู้หญิงที่ผมพบเห็น ออกจะเรียบร้อยเหมือนหญิงไทยในอดีต จะลุกจะนั่งเดินเหินก็ดูงดงามไปหมด ที่สำคัญเธอชอบใส่ชุดไทยมาก ทุกครั้งที่ผมเห็นเธอมักจะใส่ชุดไทยซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่เคยเปลี่ยนสักที”
“คุณภาคคะ ทานยาค่ะ”
“ขอบใจ”
ปฎิภาคปิดหนังสือแล้วทานยาแล้วนอน
อีกไม่กี่วันต่อมาปฎิภาคก็หายเป็นปกติกลับไปที่บ้านเรือนไทย
“ฮัลโล! บ.ก หรือครับ”
“มีอะไรหรือ”
“รู้ไหมว่าฉบับสยองขวัญเรือนไทยที่ บ.ก เขียนได้รับความต้องการมาก เรียกว่าพอวางแผงปุ๊บก็หมดปับ นี่ทางผมนี่สั่งโรงงานพิมพ์แทบไม่ทัน แถมมีคนส่งจดหมายมาถามว่าตกลงผู้หญิงเป็นผีจริงหรือเปล่าครับ แล้วพระเอกจะหลงรักในความดีของนางเอกไหม”
“ฉันไม่คิดว่าจะเป็นที่ชื่นชอบของทุกคน”
“บ.ก รีบเขียนฉบับสยองขวัญเรือนไทยต่ออีกสิครับ พวกคนอ่านรอลุ้นแทบแย่ว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อไป”
ที่บริษัทน้ำหอม
“อะไรเป็นไปไม่ได้”
“จริงๆครับหนังสือมันขายดีกว่าน้ำหอมเราอีก”
“ฉันแย่งแฟนมันมามันน่าจะท้อแท้ ไม่มีกระจิตกระใจจะทำงาน”
“ให้ผมไปสืบไหมครับ”
ที่กองบรรณาธิการ
“เห็นทีงานนี้พวกเราได้โบนัสเพิ่มแน่”
“ก็ต้องอย่างงั้นอยู่แล้ว ก็เร็ตติ้งหนังสือของบ.ก พุ่งแบบไม่มีหยุด ที่สำคํยเป็นปรากฏการณ์ครั้งแรกด้วยที่หนังสือของเราจะเร็ตติ้งสูงขนาดนี้”
“แกว่าที่ บ.ก แต่ง บ.ก เจอจริงๆหรือเปล่าอ่ะ”
“จริงมั้ง”
“งั้นผู้ชายก็เป็น บ.ก สิ”
“ไม่ใช่มั้ง บ.ก ยังรักคุณรัตน์อยู่ไม่ใช่เหรอ”
ที่บ้านเรือนไทย ปฎิภาคนั่งดูรูปถ่ายมณีรัตน์
เอื้อมปรากฎตัวขึ้น แล้วเดินเข้ามาหาปฎิภาค
“ยังคิดถึงเธออยู่เหรอคะ”
“ครับ”
“พี่ภูมิคงรักเธอมาก”
“ใช่ เดี๋ยวนี้คุณใช้ได้หนิ พูดเพราะขึ้นต้องเยอะแถมไม่พูดอะไรให้มันโบราณอีก”
“เมื่อมาอยู่ในยุคสมัยนี้ฉันก็ต้องปรับตัวค่ะ”
เอื้อมเดินไป
ปฎิภาคนั่งคิดสักพักก็หันมาหาเอื้อม
“เอื้อม”
แต่ปรากฏว่าพอเข้าหันมาเอื้อมก็หายไป
ปฎิภาคหยิบหนังสือขึ้นมาเขียน
“เธอชอบพูดว่าอยู่คนละยุคคนละสมัยกับผม แถมยังชอบเรียกผมว่าพี่ภูมิอีก แล้วอีกอย่างที่ผมสงสัยเธอมักจะเดินเหินเร็วผิดปกติ หันมาหาเธอทีไรหายไปทุกที”
ในตอนดึก ที่บ้านเรือนไทย
“เอื้อม เอื้อมเธออยู่ไหน”
อยู่ๆเธอก็มาปรากฏตัวข้างหลังเขา
“ฉันอยู่นี่”
“ผมมีเรื่องจะปรึกษา”
“อะไรล่ะคะ”
“ในฐานะที่คุณเป็นผู้หญิงเหมือนรัตน์ คุณคิดว่าเธอยังรักผมอยู่หรือเปล่า”
“ผู้หญิงหาลองได้รักใครก็จักรักไปจนวันตาย ไม่เหมือนชายนั้นไซร้ พบเจอผู้ใดก็พลันแปรเปลี่ยน”
ความคิดเห็น