คำสัญญา.....และการรอคอย

ลำดับตอนที่ #3 : คำสัญญา.....และการรอคอย

                        "ภาคคะ"
 
         มณีรัตน์เดินผ่านตัวเอื้อมไป

                        "รัตน์มาได้ไงครับเนี่ย"

                        "นี่ถ้ารัตน์ไม่ถามนายเป็ดก็คงไม่รู้หรอกว่าภาคมาพักที่บ้านเรือนไทยเก่าๆแบบนี้"

                        "รัตน์อย่าน้อยใจสิ ไปเข้าไปนั่งพักในบ้านก่อน"

                        "พี่ภูมิอย่าไป"

         ปฎิภาคหันมามองตามเสียง แต่ก็ไม่พบอะไร

                        "มีอะไรหรือคะภาค"
 
                        "เปล่าครับ"

                        "พี่ภูมิไม่รักฉันแล้ว พี่ภูมิมีหญิงอื่นนอกจากฉัน"

         พระภูมิปรากฎตัวออกมา

                        "ตัดใจซะเถอะ อยู่คนละภพชาติแล้ว ไม่มีทางที่จะรักกันได้ และนี่ก็ผ่านมานานหลายชาติภพแล้วเจ้าควรจักลืมมันซะ และไปผุดไปเกิดเถิด"

                        "ไม่มีทาง"

         เอื้อมหายตัวไป 

         พระภูมิส่ายหน้า

         ในครัว

                        "บานเช้าแกไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอวะ"
 
                        "รู้สึกอะไรพี่"

                        "ก็รู้สึกขนลุก รู้สึกวังเวง รู้สึกแปลกๆ รู้สึกน่ากลัว รู้สึก..."

                       "นี่พี่จะรู้สึกอีกนานไหม เดี๋ยวฉันก็รู้สึกบ้างสิ"

                       "รู้สึกอะไรวะ"
 
                       "รู้สึกว่าพี่จะโดยไล่ออกไง"

         พูดจบก็ลุกเดินออกไปดูข้างนอก

         บานเช้าเดินออกมาก็พบหญิงสาวใส่ชุดไทยยืนหันหลังอยู่

                        "นี่คุณเป็นใครมาอยู่ที่นี่ได้ไง"

         พอหญิงสาวผู้นั้นหันมา บานเช้าก็รีบนั่งหมอบลง

                        "นี่เอ็งเห็นข้าด้วยหรือ"
 
                        "ฉันก็เห็นสิ ทำไมจะไม่เห็น เอ๊ะ! แล้วนี่ฉันจะนั่งลงหมอบกราบคุณทำไมนี่"

                        "คงเป็นความเคยชินตั้งแต่ชาติภพที่แล้วกะมัง นังแก้ว"

        บานเช้าลุกขึ้นยืน
 
                        "นี่คุณ ฉันเรียกคุณทุกคำเลยนะ ทำไมคุณเรียกฉันว่านังแก้ว"

                        "เออ! ข้าลืมไปว่านี่ยุคสมัยก้เปลี่ยนไปแล้วเขาคงจะไม่ใช้เอ้งข้าแล้วกะมัง"

                        "ก็ใช่สิ คุณไปหลงอยู่ชาติภพไหนมาถึงได้ใช้ภาษาโบราณอย่างงี้"

                        "ข้ามิใช่คนชาติภพนี้ดอก"

                        "อย่าล้อเล่นน่ะคุณ"

                        "ข้ามิได้ล้อเอ็งเล่น"

                        "งั้นไหนบอกสิ ทำไมเรียกแนว่าแก้ว"

                        "อยากรู้นักรึ"

                        "ใช่"

                        "งั้นเจ้าจงหลับตา"

          ภาพต่างๆในอดีตปรากฏในหัวสมองบานเช้า

                        "นายหญิงจักไปไหนแต่เช้าเจ้าคะ"

                        "ข้าจักไปทำบุญ เอ็งจักไปกับข้าหรือไม่"

                        "ไม่ดอกเจ้าคะ"

                        "พี่ภูมิไปกันเถอะจ๊ะ"

          บานเช้านั่งหมอบกราบทั้งสอง

                        "เฮ้ย!บานเช้าแกมากราบฉันทำไมวะ"

          บานเช้าได้สติฟื้นขึ้นมา

                       "นั่นน่ะสิ"

                       "แกเป็นอะไรวะ"

                       "ฉันฝัน"

                       "บ้าน่ะ กลางวันแบบนี้หลับไปได้ไง"

                       "ไม่เคยได้ยินหรือไงหลับฝันกลางวัน"

           ในห้องรับแขก

                       "นี่ภาคจะอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหนคะ"
 
                       "ผมเขียนหนังสือเสร็จผมก็จะขายให้ฝรั่งเช่า"

                       "ดีค่ะ"

                       "ไม่นะพี่ภูมิ"

            ปฎิภาคหันมองตามเสียงแต่ก็ไม่พบ

                       "เป็นอะไรไปคะภาค"

                       "เปล่าครับ"
 
             ที่บริษัทน้ำหอมชื่อดัง

                       "เหรอทะลุ เป้าสูงกว่ายอดขายหนังสือของปฎิภาคอีกเหรอ"

                       "ครับท่าน ผมไปดูทุกร้าน ทุกแผงหนังสือมันนี่นะครับเต็มร้าน ทุกแผงเลย เห็นทีจะไปไม่รอดก็คราวนี้"

                       "แล้วที่สนามกอล์ฟมันล่ะ"

                       "ยังคนเยอะเหมือนเดิมครับ"

                       "แล้วมันจะล้มละลายได้ยังไง"

                       "ก็ใจเย็นๆหน่อยสิครับ ตอนนี้ก็เป็นกองบรรณาธิการของมัน ต่อไปก็เป็นสนามกอล์ฟ"

                       "จริงแหะ ฮ่าๆต่อไปข้าจะไม่มีคู่แข่งอีกแล้ว"

            ตอนดึกคืนนั้ปฎิภาคออกไปซื้อของ ส่วนบานเช้ากับชุ่มก้อยู่ที่บ้าน

            เอื้อมตามปฎิภาคไปทุกที่แต่ปฎิภาคกลับไม่เห็น

                       "จะไปไหนจ๊ะน้องสาวคนสวย"

                       "ไม่น่าถาม แต่งตัวอย่างงี้ต้องไปเล่นละครย้อนยุคแน่ใช่ไหมจ๊ะ"

            เขาจะใช้มือแตะบ่าแต่มือกลับผ่านไป

                       "ทำไมมือข้าผ่านไปได้วะ"

                       "แกเมามาก จนตาหลายไปแล้วมั้ง"

                       "เอ็งทั้งสองจะกลับไปดีๆ รึจะกลับแบบน้ำตา"

            ทั้งสองหัวเราะ

                       "บอบบางร่างน้อยแบบนี้จะทำอะไรพวกพี่สองคนได้"

            ปฎิภาคได้ยินเสียงเอ๊ะอะโวยวายก็เดินกลับมาดู 

            อีกฝั่งหนึ่ง สองนักเลงหวังจะเข้าปล้ำเอื้อมแต่พอเข้าใกล้ทีไรก็โดนเอื้อมใช้พลังจับกดลงไปกับพื้น เอื้อมได้ยินเสียงคนเดินผ่านมาจึงหยุดนักเลงทั้งสองจึงได้โอกาสลุกขึ้นเดินไปทางเอม

            ปฎิภาคกระโดดทีบนักเลงคนนั้นลงไปกับพื้น 

            อีกคนเข้ามาแทงปฎิภาคข้างหลังปฎิภาคล้มลงกองกับพื้น 

            เอื้อมเสกปฎิภาคกลับไปที่บ้านแล้วตนเองก็ตามไปด้วย
 
            ทำเอานักเลงทั้งสองถึงกับช็อกตาตั้ง

                        "ผีๆๆ"

           ทั้งสองวิ่งหนีกันอย่างวุ่นวาย
 
           ที่บ้านเรือนไทย

                        "พี่ภูมิ พี่ภูมิ"

           ปฎิภาคลืมตาขึ้นมาได้นิดเดียวก็สลบไป

           เอื้อมเสกให้แผลปฎิภาคหาย

                        "นั่นใครอ่ะ"

                        "ข้าเองนังแก้ว"

                        "คุณนี่เอง"

                        "ใช่"

                        "คุณเข้ามาได้ไง"

                        "เอ็งก็น่าจะรู้"

                        "งั้นก็แสดงว่ที่ฉันเห็นเมื่อวานนั้นเป็นความจริงล่ะสิ"

                        "ใช่"

                        "งั้นคุณก็"

                        "เป็นนายหญิงของเอ็งไง"

                        "งั้นคุณภาคก็เป็นท่านถึงเรียกว่าภูมิใช่ไหม"