คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : คำสัญญา....และการรอคอย....ความปวดร้าว
ชายคนนั้นเอาปืนขึ้นยิงไม่มียั้ง
“แกก็ไปอยู่กับยมบาลได้แล้ว”
“แก”
มณีรัตน์มองด้วยความแค้น
“ที่จริงฉันไม่อยากฆ่าแกหรอกนะ ถ้าแกไม่มายุ่งกับนายของฉัน ลาก่อน”
เสียงปืนดังขึ้นหลายครั้งซ้ำๆกัน
“เรียบร้อยครับนาย”
ตกดึก ที่บ้านเรือนไทย
“คุณภาคคะดูข่าวนี่สิคะ”
บานเช้าเรียกด้วยน้ำเสียงตกใจ
“อะไรเล่า”
ปฎิภาคมาดูก็ตกใจ
“รัตน์ ไม่น่าเลย”
ที่ริมน้ำ
“ท่านพระภูมิ”
“ข้ามาเพื่อเตือนเจ้า”
“ข้า”
“เจ้าก็น่าจะรู้ดีว่าเวลาของเจ้าเหลือไม่มากแล้ว”
ในบ้านเรือนไทย เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปฎิภาคเดินไปรับโทรศัพท์
“ฮัลโล”
“ภาคนี้ไหมเองนะ”
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“พรุ่งนี้ภาคมาหาไหมได้มั้ย”
“คือผม”
“ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้นะคะ”
ไหมฟ้าวางสายลงอย่างน้อยใจ
ปฎิภาคเห็นเอื้อมหายไปนานจึงออกมาดู
“เหลือ เวลาอีก 5 ราตรี เจ้าตัดใจจากมนุษย์ผู้นั้นเถอะ”
“ฉันรักพี่ภูมิ”
“ข้าเข้าใจ แต่ข้าไม่อยากให้ความรักมาทำลายตัวเจ้าเอง”
ปฎิภาคได้ยินเต็มสองหู
“ถ้าพ้นจากครานี้เจ้าก็จักไม่ได้ไปเกิด วิญญาณจักดับสลายและคนที่เสียใจที่สุดคือเจ้า ไม่ใช่มนุษย์ผู้นั่น”
“ข้าเต็มใจที่จักอยู่เยี่ยงนี้ แม้จักเป็นเพียงเพลาสั้นๆ”
“แล้วเจ้าจักเสียใจ”
พระภูมิหายตัวไป
ปฎิภาครีบเดินกลับเข้าบ้านกดโทรศัพท์หาไหมฟ้า
“ตกลงผมจะไปหา”
ไหมฟ้าวางโทรศัพท์ลงอย่างดีใจ
วันรุ่งขึ้น
“พี่ภูมิจักไปไหน”
“เรื่องของผม ไป”
ปฎิภาคผลักเอื้อมล้ม
ปฎิภาคฟื้นใจเดินออกไปทั้งๆที่ห่วงเอื้อม
ที่บริษัท์น้ำหอม
“รายต่อไปคือ ไอ้ภาค จัดการมัน”
“ได้ครับนายจะเอาศพแบบไหนครับนาย”
“เอาให้แหลกไปเลย”
“ไม่มีปัญหาครับนาย”
ที่ร้านอาหาร
“ภาคดูแปลกๆนะคะ ทะเลาะกับ”
“ผมไม่มีใครทั้งนั้น เราเป็นแฟนกันนะ”
ไหมฟ้ารู้สึกประหลาดใจมากแต่ก็ดีใจไม่ใช่น้อย
“ตกลงค่ะ”
หลังจากทานข้าวเสร็จ ปฎิภาคก็พาไหมฟ้าไปส่งที่บ้าน แล้วก็ขับรถไปที่สำนักพิมพ์เพื่อไปตรวจงานว่าพิมพ์ไปถึงไหนแล้ว
มีชายท่าทีประหลาดคนหนึ่งมายุ่งกับรถปฎิภาค
ที่กองบรรณาธิการ
“อะไรเนี่ยตกลงพระเอกก็ต้องคบคนใหม่ เพื่อนางเอกจะบ้าตาย”
“เออ! ว่ะทำไม ไม่เขียนให้สมหวังมากๆหน่อย นางเอกอุตส่าห์เอาชนะใจพระเอกได้แล้วเชียว”
“นี่นาย 2 คนทำอะไร นี่พต้นฉบับ บ.กให้เอาไปพิมพ์นะไม่ใช่ให้มาอ่านเอง”
ที่โรงพิมพ์ ปฎิภาคเดินมาขึ้นรถขับออกไป
เอื้อมปรากฏตัวขึ้นตอนนั้นเป็นเวลาดึกมากแล้ว
“เอื้อมมาทำไม”
“เดี๋ยวฉันค่อยตอบ ตอนนี้คุณรีบออกจากรถคันนี้ก่อนเถอะ”
“ทำไมผมต้องเชื่อคุณ คุณกลับไปได้แล้ว”
“ไม่มีเวลาแล้ว”
เอื้อมรีบเสกให้ปฎิภาคออกไปจากรถ
รถระเบิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
“คุณรู้ใช่ไหมว่าใครทำ”
“เดี๋ยวค่อยกลับไปเล่าที่บ้าน”
เอื้อมเสกให้ปฎิภาคกลับบ้าน และเธอก็หายตัวตามไปรากฎที่บ้านเช่นกัน
“คุณภาคบอกได้ยัง คงไม่ใช่พิชิตชัยหรอกนะ”
“ถูกแล้ว เขานั่นแหละ”
“ผมต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว”
“ก็ระวังหน่อยฉันเป็นห่วง”
ปฎิภาคกอดเอื้อมแน่น
“ผมดีใจจังที่เอื้อมเป็นห่วงผม”
แต่อยู่ๆภาพที่เอื้อมคุยกับพระภูมิก็ปรากฏในหัวสมองของเขา ปฎิภาคปล่อยมือที่กอดเอื้อมออก
“ไปพักผ่อนได้แล้ว แล้วที่หลังไม่ต้องมาหาผมบ่อย รำคาญ”
ปฎิภาคกดโทรศัพท์
“พี่ภูมิเป็นอะไรไป”
“ไหมครับ พรุ่งนี้เจอกันอีกนะครับ นอนหลับฝันดีนะครับ ครับ ผมก็รักคุณ”
เอื้อมหายตัวไป
ปฎิภาคกดสายโทรศัพท์ด้วยมือที่สั่นเทา น้ำตาเริ่มหลั่งไหล
“แล้วฉันล่ะ พี่ภูมิไม่รักฉันแล้วเหรอ”
วันรุ่งขึ้น
“พี่ภูมิ”
“ออกไป”
ปฎิภาคผลักด้วยมือที่สั่นเทา ในใจลึกๆแสนจะห่วงหาอาทร
“ฉันไม่เชื่อว่าพี่ภูมิไม่รักฉัน”
“ผมไม่ได้รักคุณเข้าใจมั้ย ผีกับคนจะรักกันได้ไง หัดใช้สมองคิดบ้างสิ”
“ฉันขอถามพี่ภูมิคบฉันเพื่อที่จะลืมคุณรัตน์ใช่มั้ย ฉันไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับพี่ภูมิเลยใช่มั้ย”
“ถูกต้องแล้วคุณก็ออกไปจากชีวิตผมได้แล้ว ผมเกลียดคุณ”
เอื้อมหายตัวไป
ปฎิภาคล้มลงอย่างหมดเรี่ยวแรง
อีกฝั่งหนึ่งของบ้านเรือนไทย
“ตกลงฉันจักไปเกิด”
“ดีมาก คืนนี้เลยก็แล้วกัน”
ความคิดเห็น