คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : บทที่ 49 ชีวิตที่ไม่น่าเบื่อ
"สเก็ตบอรด์ลอยฟ้า!! ผลิตภัณฑ์ตัวใหม่จากเดว่อน.."เสียงทีวีดังทั่วห้องในยามเช้า
"อืม แบบนี้ล่อสเก็ตบอร์ดของฉันตกยุคไปเลย"โกลด์ที่มาค้างคืนระหว่างทางกลับมองทีวี
"เหอะ! ยัยมิคัง*ไปช่วยงานทดลองแค่สองสามวันก็สร้างของออกมาอีกละ"รูบี้เอ่ย (*เนื่องจากเจ้แกฉลาดจัดไดโกะจึงมาขอให้ไปช่วยงานเดือนละสอง-สามวัน)
"อ้าวมิคังจังไปเดว่อนหรอ มิน่าละถึงไม่เห็น"โกลด์เอ่ยพร้อมกับกินขนมไป
"แหม มิคังเขาออกฉลาดไม่เหมือนใครบ้างคนนี้"แซฟไฟรพูด
"เธอว่าไงน..อ๊ะ!!"รูบี้จะหันมาโต้ แต่แล้วก็มีเงาเข้ามาชนหัว แรงกระแทกพากลิ้งไปชนกำแพง
"อูย...เจ็บ.."รูบี้ลุกขึ้นจับหัวแล้วมองหาคนที่ชน
"เฮ้ ตายมั้ยนี้"โกลด์เข้าดูอาการรุ่นน้อง
"ไง พี่หนูกลับมาแล้ว"มิคังมาพร้อมสเก็ตบอรด์ที่เพิ่งออกทีวีไป เธอเก็บมันเข้าการ์ด
"อูย มาทีหลังหันเข้าหน้าบ้านบ้างสิ"รูบี้บ่น (ก็นะเจ้แก เล่นลอยมานี้/มารเพลิง)
"ดูนี้สิ ผลิตภัณฑ์ใหม่ที่หนูสร้างขึ้น"มิคังเริ่มอวด
"อืมดีละ..ไม่ไปสร้างอะไรให้พวกเขาปวดหัว"รูบี้เอ่ย
"หนูทำเผื่อพี่โกลด์ด้วยเห็นว่าพี่มาบ้าน"มิคังหยิบการ์ดอีกใบจากด้านหลัง
"ว้าว แท็งกิ้วน้องรัก"โกลด์กระโดดโลดเต้น พวกรูบี้ถอนหายใจกับอาการของรุ่นพี่
"นี้รูบี้ เราไปลองกันหน่อยมั้ย"โกลด์ถามแต่มือเขากลับลากรูบี้ออกมาลานหญ้าแล้ว(ถามทำไมละนี้/มารเพลิง)
"อาเบอาร์ท.."แสงสว่างจากการ์ดสองใบมาพร้อมกับสเก็ตบอร์ดสองอันบนพื้น ของโกลด์ส่องแสงสีทอง ของรูบี้แสงสีแดง(ตัวเดียวกันที่มิคังลอยมา)
"วิธีการใช้ละ"โกลด์หันไปถาม มิคังก็บอกไปเกือบหมด
"พร้อมนะ ลุย!!"สิ้นเสียงสเก็ตบอร์ดสองอันลอยพุ่งขึ้นฟ้าแยกกันไปแคนละทาง
"อุ๊ย!..ลืม!"มิคังเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก
"ลืมอะไรหรอมิคัง?"แซฟไฟรถาม
"..ลืมบอกวิธีหยุดอะ"มิคังตอบ(อ้าว! แบบนี้ก็ชนแหลกละสิ/มารเพลิง)
"ฮึม!"รูบี้ควบคุมสเก็ตบอร์ดหลบสิ่งต่างๆด้านหน้า
"อืม..นานๆทีก็สร้างของเข้าท่าเป็นกันเขาเหมือนกันแฮะ"รูบี้พึมพำขณะหลบไปมา(ท่าจะมันส์/มารเพลิง)
"เฮ้ย !!"รูบี้เห็นเด็กสาวเดินมาตัดหน้า เขาจะหยุดแต่ว่า
"(เฮ้ย!!แล้ววิธีหยุดละ!?)"ไม่ทันแล้วเขาชนเต็มๆ แต่ไม่แรงมากเพราะยังขับด้วยความเร็วต่ำ
"อูย..โทษที เป็นไรหรือเปล่า?..เอ๋?"รูบี้มองเด็กสาวที่นอนอยู่
"คุณคิดจะทำอะไร เซ็นริ รูบี้.."ยามิถาม ขณะนี้รูบี้ค่อมตัวเธออยู่
"..ยะ...ยามิ?"รูบี้ยิ้มแห้งๆก่อนจะเผ่น
"ว๊ากกก!!"เขาขับสเก็ตบอร์ดหนีให้ไว โดยที่ยามิยังตามตื้อด้านหลัง
"ฉันไม่อภัยให้คุณแน่"ยามิไล่ฟันจากด้านหลัง
-5 นาทีต่อมา
"แฮ่กๆ ให้ตายสิ หวังคงพ้นนะ"รูบี้มองออกมาจากซอยไม่พบคนที่ตามล่าก็โล่งใจ
"เฮ่อ เกือบไปแล้วสิ"รูบี้หันมามองสเก็ตบอร์ดที่ตอนนี้เขาหาวิธีหยุดมันได้ละ
"อาดิอาร์ท..กลับดีกว่า ขืนลอยบนฟ้ามีหวังได้เจออีก"รูบี้เก็บบอร์ดแล้วเดินออกจากซอย(ใช่ๆ โดนสอยละก็เจ็บแน่/มารเพลิง)
"หืม?..."รูบี้เดินมาได้ซักพักก็สังเกตเสียงเอะอะที่ดังออกจากซอยๆหนึ่ง
"ฮึม!!"ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังถูกรุมด้วยชายกรรจ์จำนวนมาก แม้เสียเปรียบแต่ฝีมือกลับเหนือกว่า
"คนตีกัน ไม่เกี่ยวกับเราอยู่แล้วนี้....หือ?"รูบี้สังเกตคนที่ถูกรุม
"นั้น...พี่ของโคเทงาว่านี้!?"เขามองชายที่ถูกรุม
"ตายซะ!!"และแล้วก็มีช่องว่างขึ้น ชายกรรจ์รีบใช้โอกาสง้าไม้ในมือ
"ระวัง!!"รูบี้เข้ากระโดดถีบหน้าคนที่ง้าไม้(เอาด้วยสิ/มารเพลิง)
"อะ นาย!?"ชายหนุ่มองคนที่ช่วย
"จัดการมัน!"คนที่เหลือเริ่มมารุม
"จัดการก่อนเถอะคับ(เฮ่อ ติดนิสัยช่วยคนจากยัยนั้นจนได้)"รูบี้เอ่ยพร้อมพึมพำในใจ
"ได้สิ"สิ้นเสียงทั้งสองแยกออกจัดการคนละทาง
"ขอบใจนะที่ช่วย"ยูบอกพร้อมโยนกระป๋องน้ำดื่มให้
"ไม่เป็นไรคับ..ว่าแต่ทำไมถึงไปโดนรุมแบบนั้นละคับ"รูบี้ถาม
"เอ่อ มีปัญหากันนิดหน่อยนะ แต่ว่า.."ยูหยุดพูดแล้วมากระซิบแทน
"อย่าไปบอกยุยเขาละ ยัยนั้นรู้มีหวังบ้านแตก"ยูเอ่ย
"คงเป็นยังงั้นละคับ"รูบี้ดื่มน้ำ
"...นายกับน้องสาวฉันคบกันกี่เดือนแล้วละ"
"พรวดดด!! เปล่าคับ เราไม่ได้คบกัน"รูบี้สำลักน้ำ
"ฮะ ๆ โทษทีๆเห็นยุยไม่เคยสนิทกับผู้ชายคนอื่นเลย นึกว่าคบกัน.."ยูหัวเราะ
"แต่ยังว่าอะนั้น ขี้บ่นแบบนั้นคงขายไม่ออก"ยูพูดกดน้องสาว(แหม น้องสาวตัวเองก็ยังจะซ้ำกันได้น่อ/มารเพลิง)
"ผมว่ามันไม่ขนาดนั้นมั้ยคับ"รูบี้
"ว่าแต่นายคิดว่าน้องสาวฉันเป็นยังไง"ยูเริ่มถาม
"เอ่อ..เป็นคนมีระเบียด เถตรง แล้วก็.."
"ไม่ใช่ๆๆ ฉันหมายถึง นายคิดยังกับน้องฉัน?"
"เอ่อ...เรื่องนั้น..."(เอาแล้ว พี่เมียถามก็ตอบเขาไปสิ ไอ้น้องเขย ฮ่าๆๆๆ/มารเพลิง)
"ที่แท้ คุณมาเหม่อแถวนี้เองหรอค่ะ เซ็นริ รูบี้"ยามิเดินเข้ามาใกล้ พร้อมเตรียมเชือด(โฮ มาได้เร็วดี เชือดเลยๆ/มารเพลิง)
"ใครอะ"ยูถาม
"เออ..แปปนะ..ยามิ..เดี๋ยวฉัน.."รูบี้ยกมือห้าม
"ฉันไม่ขอฟังข้อแก้ตัวอย่างไรทั้งสิ้น"สิ้นเสียงยามิระดมอัด
"อูย..ให้ตายสิ ยัยคนไร้เหตุผล"รูบี้ขณะที่ค่อยลุก(ใครให้แกไป ค่อมตัวเขาก่อน/มารเพลิง)(อุบัติเหตุเฟ้ย อุบัติเหตุ เข้าใจมั้ย?/รูบี้)
"เด็กสาวนั้นใครอะ"ยูลุกขึ้นเขาโดนลูกหลงไปด้วย
"เอ่อ..อธิบายง่ายๆ..นักฆ่าที่จะฆ่าผม"รูบี้เอ่ย
".ซวยจริงๆ"รูบี้เกาหัว
"เหอๆ แต่ฉันว่าน่าอิจฉาออก.."ยูหัวเราะ
"หือ?"รูบี้งง
"อย่างน้อยชีวิตนายก็ไม่น่าเบื่อ"ยูเอ่ย
"อยากโดนอีกหรอค่ะ"ยามิเดินมาถาม
"เผ่นเถอะ"/ทั้งคู่
จบตอน
ความคิดเห็น