คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : บทที่ 35 กรุณาคบกับฉันด้วย
"เอาละวันนี้แหละ"มานามิแต่งตัว
"เราตัดสินใจละ!!"มานามิเดินออกมานอกบ้านผมของเธอที่เคยสั้นแต่เมื่อกลับมาจากอดีตมันก็ยาวระดับคอ
"รูบี้!!"มานามิทักชายหนุ่มรออยู่
"มานามิ เรียกออกมามีไรหรือเปล่า"รูบี้ถาม
"แหมแค่อยากไปเที่ยวกันแค่นี้เอง"มานามิเข้าควงแขน(ให้ตายเหอะแกนี้ ญ กี่คนวะตูละไม่มีเลย/มารเพลิง)
"ด..เดี๋ยวสิ"รูบี้พูดไม่จบมานามิก็ลากตัวไป
"..."ด้านหลังสองคน มีคนตามมานั้นคือแซฟไฟร
"สองคนนั้นไปไหนนะ"เธอเดินผ่านมาเห็นพอดีเลย(ลอบ)ตามมา
รูบี้กับมานามิเข้าไปในสวนสนุก พวกเขาเล่นเครื่องเล่นไปหลายชิ้นจนกระทั้งเย็น
"นี้ มานามิ"รูบี้ยื่นไอศครีมให้
"ขอบใจ"มานามิรับ
"สองคนนั้นทำอะไรอยู่นะ"แซฟไฟรล้นลาน
"จะเอ๋?แซฟไฟรจัง"คาซึย่องมาด้านหลัง
"คาซึ!?"แซฟไฟรไปมองคนผิวดำซึ่งหัวสาหร่ายตอนนี้ถูกรวบไปด้านหลังผูกหางม้า
"อะ มานามิกับรูบี้นี้?"คาซึมองเหตุการณ์ก็พอเดาได้
"เอาละ พวกเรากลับกันเถอะ"รูบี้ชวน
"เดี๋ยว อย่าเพิ่งเลย.."
"อยู่กับฉันก่อน.."มานามิเอ่ยค่อยๆ
"มานามิ..."รูบี้จ้อง
"คบกับฉันได้มั้ย.."มานามิถาม
"เอ๋?"
"ฉันรู้แซฟไฟรจังนะเป็นคนดีแต่ว่า ขอร้องละ.."
"รูบี้ขอร้องละ ฉันชอบเธอจริงๆ"มานามิเอ่ย
"...ขอโทษนะ มานามิฉันทำไม่ได้หรอก.."รูบี้เอ่ย
"ทำไมละ?.."มานามิถาม
"เพราะฉันเห็นเธอเป็นเพื่อน เป็นเพื่อนสนิท"รูบี้เอ่ย
"ขอโทษนะ.."รูบี้หันหลังเดินออก เขารู้ว่าเธอคงไม่อยากให้เขาเห็น
"...."คาซึจ้องเหตุการร์อย่างเงียบๆ
"แซฟไฟรจังตามรูบี้ไปก่อนเถอะ"คาซึเอ่ย
"อ..อือ.."แซฟไฟรตอบรับ คาซึเดินออกไปหามานามิที่นั้งคุกเข่าอยู่
-วันต่อมา หลังเลิกเรียน-
"มานามิเป็นไงบ้าง?.."รูบี้ถามคาซึระหว่างเดินกลับ ทั้งวันนี้เธอหลบหน้าเขาตลอด
"เธอทำใจอยู่นะ ไม่ต้องห่วงหรอก"คาซึเอ่ย
"ว่าแต่ คาซึนายเป็นไรไปช่วงนี้นายดูขรึมขึ้นนะ"รูบี้เปลี่ยนบรรยากาศ แต่ก็จริงคาซึเริ่มรวบเก็บผมที่ยุ่งเหยิ่มของตน
"ฉันนะ เริ่มเข้าใจบ้างอย่างแล้วละ"คาซึเอ่ยลอยๆ
"เข้าใจบ้างอย่าง?"รูบี้งง
"นี้รูบี้ในที่สุดฉันก็รู้แล้วละ ว่าฉันชอบใคร"คาซึเปิดอกคุย
"จริงอะ ใครหรอ"รูบี้แสดงอาการดีจัง
"...มานามิไง"คาซึเอ่ย
"หืม?..."
"ฉันไม่ได้ล้อเล่นน่า ฉันชอบจริงๆ"คาซึพูออย่างจริงจัง
"..แล้วนายจะเอาไง?"รูบี้ถาม
"ฉันมีวิธีของฉันแล้วกัน..."คาซึเอ่ย
-3 วันต่อมา-
"อะ นั้นคาซึกับมานามิจังนี้?"แซฟไฟรทักรูบี้ให้ไปมอง สองคนที่อยู่บนบันไดตีนเขา
"นี้คาซึยะ วันนี้เราไปหาอะไรอร่อยกินมั้ย"คาซึพยายามทำตัวให้ร่าเริง ขณะมานามิยังซึมไม่หาย
"ไม่ละ"เห็นได้ชัดว่าความพยายามของคาซึไม่มีผลเท่าไร
"งั้น ไปเล่นเกมเซ้นเตอร์มั้ย?"คาวึพยายามต่อ
"ไม่"
"คาซึยะ..."คาซึจ้องสาวที่ยังคงซึม
"คาซึกิ นายไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ฉันทำใจได้"เธอเอ่ย
"คาซึยะ..ฉันมีเรื่องอยากคุย"คาซึเอ่ย
"เรื่องอะไร?"มานามิถาม
"นี้คาซึยะฉันไม่ล้อเล่นนะ กรุณาคบกับฉันด้วย"คาซึก้มหัวโค้งต่อหน้ามานามิ พวกรูบี้ที่ซุ่มดูอยู่อึ่งตามกัน(โห แมนมากเลยวะ/มารเพลิง)
"...."มานามิพูดอะไรไม่ออก
"...ขอโทษนะ ฉันยังไม่พร้อม.."มานามิตอบก่อนเดินจากไป ทิ้งคาซึยืนอยู่
"คาซึ!! เป็นไรหรือเปล่า"รูบี้วิ่งเข้ามาดูอาการ
"คาซึคุง เมื่อกี้นายเท่มาก มานามิเขายังทำใจนาย แต่คงไม่นานหรอก"แซฟไฟรปลอบ
"ใช่ๆ รอหน่อยนะ"รูบี้รีบเสริม
"หึ..ไม่เป็นไรหรอก รูบี้.."คาซึยิ้ม
"ฉันอดหักมาเยอะแล้ว..แค่อีกครั้งฉันไม่เป็นไร"คาซึเอ่ยพร้อมยิ้ม
"นายไหวแน่นะ"รูบี้ไม่แน่ใจเท่าไร
"อืม! ไม่ต้องห่วง ..หวาตายละ นี้มันสายละฉันไปก่อนนะ"คาซึขึ้นมอเตอร์ไซค์ของตนก่อนขับออก
"คาซึ..."รูบี้มองเพื้อนที่ห่างออกไป(เดี๋ยว คาซึรอตูด้วย/มารเพลิง)
"....."มานามินั่งเงียบอยู่ในบ้าน
"คาซึกิ..."เธอมองรูปถ่ายสมัยเด็ก
"...ฮ..โฮกกก!!~~"คาซึขับรถไปน้ำตาไหลบ้าง
"โฮกก!!~ ทำไมมมมมมม!!~"คาซึแหกปากขณะขับรถผ่านหน้าผา(โธ่ อุตสาห์หน้าเข้มมานาน/มารเพลิง)
"Whyyyyyy!!!~?"คาซึตะโกนขณะกำลังผ่านโค้งอันตราย(หนวกหูเว้ย! /มารเพลิง)
น้ำตาทำให้เขามองด้านหน้าไม่ถนัด
"หืม!? แย่ละ"คาซึมองโปเกมอนแมวด้านหน้า รีบหักหัวมอเตอร์ไซค์หลบ(เฮ้ย!! คาซึด้านหน้า ยังมีอีก!!/มารเพลิง)
"!?(เสร็จกัน!)"รถบรรทุกที่คนขับหลับในวิ่งมาตรงหน้าเขา(เฮ้ยยยยย!!!~/มารเพลิง)
แสงสว่างคลุมตัวเขาไว้ ตอนนี้ทุกอย่างขาวโพลน
กริ๊ง!!~ เสียงโทรศัพท์บ้านดัง รูบี้วิ่งไปรับ
"ฮัลโหลคับ บ้านเซ็นริคับ"รูบี้คุยในสภาพพ่อครัวเขากำลังทำกับข้าว
"...ว่าไงนะคับ!?"รูบี้หน้าเปลี่ยนสีทันทีที่ได้ฟัง
"มีไรหรอ รูบี้?"แซฟไฟรโยกหัวออกมาถาม
"...ค...คา."
"..ค.คาซึ!!!!~"รูบี้เตะประตูโรงพยาบาลเข้ามาเขาวิ่งไปยังห้องฉุกเฉิน ขณะที่แซฟไฟรเดินตามไปขอโทษคนไป
"พี่คับ หมอนั้นเป็นไง?"รูบี้เข้ามาถามอายูมิ
"ร่างกายไม่สาหัสมาก คงไม่เป็นไร แต่สภาพจิตใจของเด็กคนนี้ละสิ"อายูมิเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง
"คาซึ เฮ้! นายตอนฟึ้นนะเฟ้ย!!"รูบี้เขย่าร่างเพื้อน
"...แฮ่กๆ..ค.คาซึกิละ!?"มานามิวิ่งมาด้วยอาการเป็นห่วง
"ที่นี้!? นรกหรอ?"คาซึพบว่าตัวเองลอยอยู่ในมิติที่ดำสนิท
"เราตายแล้วละหรอ? นั้นสินะสวนกับรถบรรทุกเนี่ย"คาซึพึมพำ
"คาซึ!!"เสียงดังมาจากด้านบน
"นั้น แสงอะไรนะ หรือว่าสวรรค์"คาซึลอยตัวขึ้นเข้าหาแสง
"คาซึกิ ลืมตาสิ"เสียงมานามิลอดมาตามแสง คาซึกเอื้อมมือไปแตะแสงนั้น ทันใดนั้นแสงก็สว่างวาบ
"...อื..อือ.."ดวงตาสีดำค่อยๆเปิดออก
"คาซึ!!~"พวกรูบี้ดีใจพร้อมกับตกใจ
"อ้าว ทุกคนตายหมดเลยหรอ?"คาซึเอ่ย
"ตาบ้า!!~"มานามิเข้าสวมกอด
"เอาละ ดูเหมือนพวกเขาต้องการเวลาส่วนตัวนะ"อายูมิจับไหล่รูบี้กับแซฟไฟร แล้วพากันเดินออก
"...นี้คาซึยะ"มานามิใช้นิ้วปิดปากเขาไว้
"นายแน่ใจหรอ ฉันนะ.."มานามิเอ่ย
"แน่ใจสิ"
"นายไม่กลัวอกหักเพราะชื่อที่มี 'นามิ' อีกแล้ว"มานามิถาม
"ก็เธอนะ มานามิ ไม่ใช่นามิซะหน่อย"คาซึเอ่ย
"เฮ่อ สุขขีสุขขี"อายูมิเอ่ยขณะจ้องมองผ่านประตู
"เอาละไปเถอะ ปล่อยสองคนก่อน"รูบี้เอ่ยก่อนวิ่งออก
"อืม!!"แซฟไฟรวิ่งตาม พวกเขาทิ้งสองคนด้านในให้คุยกัน
จบตอน
"ว่าแต่ทำไมผม ต้องมาทำหน้าครูแทนพี่ด้วยนี้?"ทัศนศึกษาเกียวโต-นารา
"อะคุณ อาซากุระ เซ็ตซึนะสินะคับ"
"ลูกพี่ ผมรู้สึกว่าเธอคนนั้นแปลกๆนะ"ความอลเวงขณะเดินทาง
เออใช่แล้ว ตอนหน้าเรามีแขกผู้มีเกียรติ์มาร่วม(ซวย)กันแล้ว ใบ้ ชื่อ ม.นำหน้า(เจ้มินะ หรือเปล่า/รูบี้)(อันนี้ต้องรอดูสิ/มารเพลิง)ใครไม่รู้ว่าซวยอย่างไรไปถาม ท่านตูนได้พี่แกโดนมาแล้ว
ความคิดเห็น