คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บทที่ 14 ผู้นำซากทัพ
"นั้น!! ตาสีแดง มือสังหารนัยน์ตาเพลิง!?"ทหารเริ่มลนลาน
"นั้นมัน!?"ทหารคนหนึ่งชี้ไปทางชายหนุ่มที่ถูกผูกลากมาหลังมา หมวกสีแดง และชุดสีแดงเต็มไปด้วยฝุ่น
"ท่านยามาโต้ ช่วยข้าด้วย เขาคือหัวหน้าซากทัพ คนที่ฆ่าหน่วยของท่าน"ชายหนุ่มตะโกน
"นั้นท่าน เหลี่ยวหยวนนี้"ทหารมองรูบี้ที่ถูกลาก อ้าวแล้วคนที่อยุ่บนม้าละ? (อันนี้รอดูเองสิ ใช่ปะรูบี้/มารเพลิง)(ใช่!/รูบี้)
"(เจ้าเด็กนั้น...ตายไปแล้วมิใช่หรือ?)"เซียงปิงมองรูบี้อย่างประหลาดใจ เขาไม่นึกว่าจะเห็นคนตายตรงหน้า(ปากเสีย!!ใครตายวะ/รูบี้)
"ปีศาจของพวกเรามาแล้ว~!!"คาซึหัวเราะเบาๆ
"ไม่จริง เขาคือหัวหน้าซากทัพ คนที่สังหารหน่วยหมัดเปล่าทั้งหมด ที่เก่งที่สุดนะหรอ?"ทหารฮือฮา ขณะที่ชายตาเพลิงควบม้ามุ่งหน้าเรื่อยๆ
"อย่าใต้เท้าเหลี่ยวหยวนจะโดนด้วย"ทหารที่อยู่ด้านหน้าม้าพากันแยกตัวออกเป็นทาง หนึ่งเหลี่ยนหยวน หว่อ(รูบี้)ที่โดนจับ แต่ประเด็นหลักคือ กลัว
"โฮ่ ไม่นึกเลยว่า หัวหน้าซากทัพจะยิ่งใหญ่แบบนี้...ดูสิ ยามาโต้ยังออกมารับเองเลย"รูบี้ยิ้มแล้วมองยามาโต้ที่ท่าทางลุกเป็นไฟ สูญเสียความเยือกเย็น
"แกก็ดีแล้วมา!!"ยามาโต้ควบม้าอย่างดุดัน
"(แม้แต่ยามาโต้ก็รวนหรอ!?)"เครก้าและเซียงปิงคิดสิ่งเดียวกัน
"ย๊าก!!!"ยามาโต้ใช้ทวนฟาดลำตัวชายบนม้าขาด แล้วตามด้วยเสียงดีใจของทหาร
"(หืม? ว่างเปล่า!?)"เขาหันไปมอง ซากศพที่ถูกฟันขาด ดวงตาถูกจุดด้วยไฟ สรุปมันแค่ตัวล่อ
ครืนนนน!! รูบี้แก้เชือกสไลด์ไปกับพื้นมาอยู่ตรงทางขึ้นหาเครก้า
"เจ้าคือเหลี่ยวหยวน หว่อนั้นเหรอ?"เครก้ามองรูบี้เดินขึ้นมา
"ใช่ แหมเป็นบุญจริงๆที่ท่านรู้ชื่อตัวข้า"รูบี้จับดาบสั้น(ซ่อนใต้แขนเสื้อ)แล้วออกวิ่งเร็วขึ้น
"อืม...อายุยังน้อยไม่นึกว่าเจ้าคือ..."เครก้ากำลังพูด จู่ๆมีดสั้นเล่มหนึ่งก็ปัดกลางหลังรูบี้ขณะที่เขาห่างเครก้าไม่ถึงเมตร เขาทรุดลง
"หัวหน้าซากทัพ!! ให้ตายเหอะ นี้ฉันโดนเด็กปั่นหัวหรอ?"ยามาโต้เอนคอหันไปมอง เขาซัดมีดขณะที่ยังควบม้าหันหลัง
"น่าเสียดาย..!?"เครก้าพูดไม่จบเงาสีแดงก็พุ่งมาจ่อข้างคอ
"น่าเสียดายที่ฉันนะไม่ตายง่ายหรอก"รูบี้พยุงตัวขึ้นเร็วพอๆกับดาบสีแดงของเขาที่พุ่งไปจ่อที่ข้างคอ
"อะไรกัน!?"ทหารหลายตกใจ ยามาโต้ยังตะลึน
"ปล่อยพวกฉันไปแล้วแกจะรอด"รูบี้พูดข้อเสนอ ขณะที่ดาบสีแดงส่องประกาย
"คิดว่าจะขู่ฉันได้หรอ ถ้าฉันตายพวกนายก็คงโดนทหารรุมแน่"เครก้าโต้พร้อมหันรอบๆ เหมือนชวนให้ดูทหารทั้งหมด
ฟูบบบบ!!! เพลิงสีแดงลุกขึ้นจากดาบ
"แต่แกคงไม่ทิ้งเป้าหมายมาไว้ที่นี้หรอนะ ใช่มั้ย?"รูบี้ยิ้ม เครก้าไม่พูดกลับยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ตอบ
"ถึงหมอนั้นจะผิดสัญญา ฉันจะช่วยให้ถูกเอง"น้ำเสียงที่อวดโอ้ทำเอาทุกคนหันไปมองเงาสองคนที่อยู่บนหน้าผาใกล้ๆรูบี้
-หน้าประตูเสินสาน-
"ท่านพ่อเป็นอะไรมากหรือเปล่า"นามิวิ่งมาหาพ่อของตนที่อยู่บนรถลาก
"พ่อไม่เป็นไรว่าแต่ลูกมาทำไมไม่บอกละ?"โนบุหันไปทางเซียงปิงเหมือนถาม
"ไม่รู้สิคับ"เวียงไม่หันมาตอบ นามิเองก็มองด้วยสายตาโกรธแค้น
"อ้าวทะเลาะกันหรอ?"โนบุเห๋นท่าทีทั้งสองก็ถาม
"เอาน่า คุณหนูตอนนี้ออกจากที่นี้ก่อนเถอะ"ฮันซุตบไหล่นามิ ราวบอกว่าไว้ทีหลัง แล้วขึ้นมรถจับเชือกควบม้าวิ่ง
-รถออกมาได้ประมาณกิโล-
"แค่ก แค่ก"เซียงปิงกระอักเลือดเสียงดัง
"ท่านเซียงเป็นอะไรหรือเปล่าคับ"ทหารดูอาการเซียงปิง นามิหันมามอง
"สมน้ำหน้า"เธอพูดเบาๆแต่ก็เพียงพอให้คนด้านหลังม่านได้ยิน แล้วก็มือมาฉีกผ้าม่านออก
"เธอว่าใครสมน้ำหน้า!!"ยุยออกเสียงให้เบาที่สุด แล้วมองนามิแบบเคืองเล็กน้อย ด้านหลังเธอยังมีคนอีกสี่ นอนเจ็บอยู่สอง
"โคเทงาว่าจังผ้าละ?ผ้า!"มานามิพูดขึ้นขณะทำแผลคาซึเสร็จ
"อะ ได้ละ"ยุยหันไปหามานามิช่วยกันทำแผลให้อีกคนที่นอนอยู่
"นั้น!? คนของซากทัพที่ช่วยนายท่านหรอ? ช่างงามจริง"ฮันซูหันมามอง
"ใช่งามแท้"ทานากะเสริม นามิหันกลับ
"โอ็ย!! เบาๆหน่อยสิ!! ฉันทำเองก็ได้นี้น่า!!"ชายหนุ่มที่นอนอยู่ตะโกน นามิกลับรู้สึกคุ้นเสียงจนต้องหันมาอีกรอบ
"อะ ดาบนี้มัน!?"นามิสังเกตดาบสีแดงชาดราวกับเพลิงเผาทุกสิ่ง แล้วหยิบขึ้นมาดู
"หืม?"เธอสังเกตหน้าของคนที่นอนอยู่ซึ่งโผล่นิดๆ
โครม! รถม้ากระแกทำให้ตัวคนที่นอนลอยเล็กน้อย เผยเห็นหน้าที่นามิต้องตะโกนร้อง
"ผ..ผีผผผผผผผผผผผผ!!!~"
-เมืองเสินสาน-
"ไม่นึกว่าเด็กปีศาจนั้นไปแล้วยังมีตัวประหลาดมาอีก"ทหารมองไปทางข้างๆผู้นำตนซึ่งมีคนยืนอยู่สองคน คนหนึ่งถือทวนสีทองจอกคอเครก้าที่นั้งสบายอารมณ์อยู่
"ไม่นึกว่าเจ้าหนุ่มแฟชั่นจะเจ๋งเหมือนกัน"ชายหนุ่มถือทวนสีทอง รูปร่างเพียว มีขนนกสีรุ้งประดับอยู่ที่ระหว่างตัวคมทวนกับแท่งทวน ดวงตาสีทองมองรถม้าที่จากไป
"นั้นเหรอ นั้นพวกนายเอง แล้วทำไมไม่ฆ่าฉันเลยละ"เครก้ายังหัวเราะออก ทหารบางส่วนพยายามลอบมาด้านหลัง
"ถ้าไม่ติดต้องหนีพวกทหาร ฉันฆ่าแน่.."ชายดวงตาสีทอง หันไปทางอีกคนที่ดวงตาสีเงินกำลังจัดการทหารที่ลอบเข้ามา
"..เอาละได้เวลาละ"ดวงตาสีทองและเงินประสานตากันแล้ว ทวนค่อยดึงกลับพร้อมกับชูขึ้นฟ้า
"คิมมาทาโร่ แฟล็ป!!"โกลด์สั้งโปเกมอนที่อกจากบอลไม่กี่วิ แสงสว่างไปกระทบคมทวนยิ่งทำให้ส่องประกายสว่างกว่าเดิม เกิดเป็นระเบิดแสงวงกว้าง 100เมตร เพียงไม่กี่วิก็ดับไปแต่ก็พอให้สองคนหายไป
-ด้านรถม้า-
"โธเว้ยตะโกนอยู่ได้ผีนี้ฉันยังไม่ตาย!"รูบี้ลุกขึ้นด่ากลับ
"นั้นนาย..."นามิเห็นอีกฝ่ายเป็นศัตรูจะเข้าซ้ำ โนบุกลับยกมือขวาง
"อย่านะนามิ นั้นคือผู้มีพระคุณของเรา"คำเดียวจากโนบุทำเอานามิอึ่งแต่เธอยังไม่เลิก
"เชอะ อยากมาหาเรื่องเอง นั้นได้เห็นดีกัน!!"รูบี้หยิบดาบข้างๆตัว(ดาบของตัวเองนามิถืออยู่)ทำท่าจะแทงลงใส่นามิ
"ว๊าย!!"รูบี้เปลี่ยนให้มุมการแทงมาตกลงด้านหน้าของนามิ
โครม! เงาพุ่งออกมาจากใต้พื้นที่รูบี้จะแทง คว้าคอรูบี้ขณะดาบก็จ่อคออีกฝ่าย
"(เจ้าคนดื้อด้าน!!)"รูบี้มองอีกฝ่ายดวงตาสีทับทิม
"ใช่แล้วฉันมันดื้อด้านสุดๆเลยละ"ยามาโต้ตอบราวได้ยินเสียงในใจ
จบตอน
"ไม่นึกเลยว่า จะมีคนใช้ย่นระยะได้อีก"
"นายคือ..คนที่ช่วยฉันตอนที่แม่น้ำ ไม่สิร่วมทั้งหน่วยหมัดเปล่าด้วยสินะ คุณหัวหน้าซากทัพ?"
"ซ...แซฟไฟร!?"
ตอนต่อไป รูบี้ ปะทะ ยามาโต้ สงครามแห่งอสูรสองตน และการได้พบกัน
อัพอีกแล้ว (เร็วจริง แต่ว่าตัวเองรู้สึกว่าพิมพ์ช้ามาก) แหมเจ้ เฮ้ย ป๋า จะหมักปุ๋ยEMกันเลย แต่ว่าอย่างที่เคยบอกนะเจ้ไม่สิป๋า แมลงสาบนะฆ่าไม่ตายหรอ
ความคิดเห็น