[SF] Special1004 l Special Short Fic

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

♛

นี่คุณ ! รู้จักผู้ชายคนนี้หรือเปล่า

เขาชื่อ "ปาร์คจองซู" น่ะ เขาชอบสีขาวเอามากๆ เลย

เขาเป็นลีดเดอร์ของซูเปอร์จูเนียร์ และเป็นลีดเดอร์ที่ดีมากเลยนะ J

และเขาก็รักเอลฟ์ และเมมเบอร์ที่สุดด้วยเหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เป็นช็อตฟิคที่แต่งเพื่อตัวเองโดยเฉพาะ -__-;;;

ช่วงมันเป็นอารมณ์ติดลบเรื่องทึกอยู่ ไม่รู้จะทำยังไง แต่งระบายแม่ม

แต่งไปน้ำตาคลอไป ไม่เข้าใจจะเศร้าอะไรนักหนากับตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ขอบคุณธีมสวยๆ นะคะ

  

 

© Tenpoints!

 

 

 

 

 

เนื้อเรื่อง

언젠가는 우리 다시 만나리 어디로 가는지 아무도 모르지만

สักวันพวกเราจะต้องพบกันอีก ถึงแม้เราจะไม่รู้ว่าข้างหน้าจะเป็นอย่างไร

ร่างสูงโปร่งเอื้อมมือไปหยิบหมวกแก๊ปลายพรางที่ถูกวางไว้อยู่ตรงหน้ากระจกมาสวมใส่หลังจากเซ็ตผมของตนเองเสร็จ พลางกระชับเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวนอก ยืนเพ่งพินิจพิจารณาคนในกระจกอยู่นาน จนมั่นใจแล้วจึงเปิดประตูก้าวเท้าออกไปจากหอพัก

            เพื่อไปรับประทานมื้อเย็น กับครอบครัวและน้องๆ ในวงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเริ่มทำหน้าที่รับใช้ชาติในวันพรุ่งนี้ต่อไป ..

            นิ้วสวยควงกุญแจรถที่ห้อยตุ๊กตาลูกเป็ดสีเหลืองที่เหล่าแฟนคลับของเขาที่เรียกว่า 'เอลฟ์' ส่งมาให้ตั้งแต่คราวที่เขายังทำหน้าที่ดีเจในรายการคิสเดอะเรดิโอร่วมกับฮยอกแจอยู่

            รถคันสวยถูกขับออกไปอย่างไม่รีบร้อนมากนัก เรียกได้ว่าเป็นการขับรถเล่นเรื่อยๆ เลยดีกว่า อันที่จริงไม่กลัวจะไปสายหรอก เพราะว่าเหลือเวลาอีกตั้งประมาณสองชั่วโมงกว่าจะได้เวลานัด แต่ที่เขาออกมาก่อนนานขนาดนี้ก็เพราะว่าเขาต้องการแอบไปดูโปรเจคต่างๆ ที่เอลฟ์นัดกันทำเพื่อส่งให้เขาในวันพรุ่งนี้ต่างหาก (หลายวันก่อนให้ผู้จัดการวงช่วยสืบให้)

            ในเวลาไม่นานนัก ร่างสูงก็มาถึงที่หมาย เขาเลือกที่จะจอดรถอยู่ไม่ไกลจากสถานที่ที่มีภูตสีน้ำเงินรวมตัวกันอยู่กลุ่มใหญ่ๆ เขานั่งมองแฟนๆ ด้วยรอยยิ้มที่ถูกระบายออกมาที่ริมฝีปาก แววตาเขาดูมีความสุขปนกับความเศร้าเล็กน้อย

            คงจะเริ่มทำโปรเจคกันแล้ว

            ถ้ามองไม่ผิด ปาร์คจองซูเห็นเอลฟ์หลายๆ คน ณ ที่ตรงนั้นน้ำตานองเต็มหน้า บ้างบางคนกอดกัน บางคนถึงกับนั่งทรุดลงไปกับพื้น ก่อนหน้านั้นคำว่า 'ซารังเฮปาร์คจองซู' ยังดังอยู่ทั่วลานนี้ และในตอนนี้ คำนั้นยังคงดังกึกก้องอยู่ในควงามคิดของเขาอยู่ตลอดเวลา

            น้ำตาลูกผู้ชายเริ่มปริ่มออกมาจนกระทั่งมันไหลออกมาอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดอยู่ง่ายๆ

            'คุณทำพวกผมยิ้มได้ คุณทำให้ผมร้องไห้ได้'

            ทุกครั้งที่น้ำตาของเขาไหลรินออกมาไม่ว่าจะเป็นในคอนเสิร์ต งานรับรางวัลอะไรต่างๆ นานา แน่นอนว่าลีดเดอร์คนนี้ไม่เคยเสแสร้ง เขาร้องออกมาจากใจจริง น้ำตาที่ออกมานั้นเป็นน้ำตาแห่งความสุข น้ำตาแห่งความขอบคุณ เขาขอบคุณจริงๆ ขอบคุณที่เอลฟ์ได้ให้ความรักกับเขามากมายขนาดนี้

            ปาร์คจองซูตัดสินใจขยับรถเข้าไปใกล้ๆ สถานที่ ที่เหล่าแฟนคลับได้อยู่นั้นเข้าใกล้ขึ้นไปอีก รอสักพักให้น้ำตาแห้งไปก่อน เพราะกลัวว่าแฟนคลับจะเป็นกังวล ก่อนจะเลื่อนกระจกที่ถูกติดด้วยฟิล์มสีดำสนิทลงมาก่อนจะตะโกนออกไปสุดเสียง

'ซารังเฮโยเอลพึ !!!!!!!!!!!!!!'

จบประโยค สายตาหลายร้อยคู่โฟกัสมาที่ใบหน้าของเขาเพียงจุดเดียว ก่อนจะได้เสียงตอบรับมาว่า..

            'ซารังเฮโยซูเปอร์จูเนียร์อีทึก ซารังเฮโยปาร์คจองซู !!!!!!!!!!!!!!!!'

            6.30 PM

            "อ้าว ! จองซูมาแล้วเหรอลูก เข้าบ้านเร็วทุกคนมารอกันตั้งนานแล้ว วันนี้แม่ทำของโปรดลูกไว้เพียบเลย" หญิงสาวผู้เป็นแม่เดินเข้ามารับลูกชายพลางโอบกอดแล้วหอมแก้มอย่างรักใคร่ ก่อนจะจูงมือลูกชายคนเดียวของเขาพาไปยังโต๊ะอาหารที่ถูกจัดไว้อย่างสวยงาม ทุกคนในครอบครัว พี่อินยอง คุณพ่อ คุณแม่ เมมเบอร์เกือบทุกคน จะขาดก็เพียงแค่ฮันคยองที่ทำงานที่ประเทศจีน กับคิบอมที่ยังวุ่นวายอยู่กับการถ่ายละครจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน

            ฮีชอล นายก็มาด้วยเหรอ

            ถ้าผมเข้ากรมไปแล้วโชคดีได้เป็นแบบฮีชอลก็ดีสิครับ (หัวเราะ)

            กล่าวทักทายผู้เป็นพ่อ แล้วเดินตรงไปนั่งยังเก้าอี้ตัวข้างๆ คุณพ่อที่ยังเป็นตัวเดียวที่ว่างอยู่

            "จะไปพรุ่งนี้แล้วนี่" ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นโดยไม่มองใบหน้าของจองซู สายตาของเขามองตรงไปข้างหน้า ราวกับว่ากำลังกลั้นน้ำตาอยู่ยังไงอย่างนั้นเสียเลย

            "ครับ"

            "น่าใจหายดี ทำหน้าที่ของเราให้ดีล่ะ" หันมายิ้มให้ "การรับใช้ชาติ เป็นความภาคภูมิใจอย่างหนึ่งของลูกผู้ชายเกาหลีเลยนะ" เอื้อมมือมาตบไหล่เบาๆ นั่นทำให้คนอย่างอีทึกมีกำลังใจอยู่ไม่น้อย ยิ้มตอบรับผู้เป็นพ่ออย่างไม่ค่อยคุ้นเคยเท่าไหร่ นานๆ ที เขาจะได้คุยกับพ่อซะบ้าง ก็คงไม่แปลก ถ้าจะเป็นแบบนี้

            "เอ้านี่ๆ พ่อลูกคู่นี้จะคุยกันอีกนานไหม ดูสิเดี๋ยวอาหารที่แม่ทำก็ไม่อร่อยหรอก" แม่ตำหนิหยอกล้อทำให้น้องๆถึงกับอมยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้

            โธ่ แม่ก็ -_- นานๆ ทีจะได้คุยกับพ่อแบบนี้บ้าง

            เหมือนว่าแม่จะรู้ใจเขานะ ....

            "เดี๋ยวทานเสร็จค่อยไปคุยกันก็ได้  วันนี้นอนที่บ้านนะ"

            "ผมก็คิดอย่างนั้นไว้ตั้งแต่แรกแล้วครับ"

            เค้าว่ากันว่า..

            คนที่ไม่สนิทกัน เขาจะหาเรื่องคุยกันบนโต๊ะอาหารจริงหรือครับ … ?

            ถ้าที่เขาบอกมานั่นเป็นเรื่องจริง ตอนนี้ทุกคนคงจะไม่สนิทกับผมทั้งนั้นล่ะ จะให้ผมพูดยังไงดี ในเมื่อบนโต๊ะอาหารตอนนี้มันเหมือนปาร์ตี้เล็กๆ ที่มีแต่เสียงหัวเราะคลอกับบรรยากาศเศร้าๆ

ผมรู้สึกเหมือนว่า ผมกำลังเป็นเจ้าชายในตอนนี้เลยน่ะสิครับ (ยิ้ม)

ผ่านไปสักพัก อาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้เริ่มร่อยหรอลงแล้ว สงสัยเด็กๆ พวกนี้คงจะหิวจัดน่ะสิ เห็นทำงานกับทั้งวี่ทั้งวัน ราวกับว่าพรุ่งนี้จะไม่มีงานให้ทำเสียอย่างนั้นเลย ที่มานั่งอยู่ตรงนี้กับได้ต้องตัดตารางงานออกไปหลายอย่างพอดูเลย

"พี่อีทึก.." เสียงเศร้าๆ ของใครบางคนเอ่ยขึ้น

"ว่าไงทงเฮ"

"ถ้าพี่ไม่อยู่ แล้วผมจะอยู่ยังไงล่ะ" ก้มหน้างุด ผมว่าราชาเจ้าน้ำตาอย่างที่เอลฟ์ตั้งไว้เริ่มจะแสดงอาการอีกแล้วล่ะ 

"สองปีเอง ไม่นานหรอก อีกอย่าง นายโตแล้วนะพี่เชื่อว่านายดูแลตัวเองได้" ลุกขึ้นเดินไปยีหัวผู้ที่กำลังเอามือปาดน้ำตาอย่างอ่อนโยน

เจ้าพวกนี้เปลี่ยนอารมณ์เร็วกันจริงๆ  หรือว่าที่ผ่านมา เขาจะทำเพื่อให้ผมสบายใจกันแน่นะ ..

 ทงเฮเปลี่ยนท่าทางเป็นลุกขึ้นมากอดผมพลางร้องไห้ไม่หยุด ตามด้วยเรียวอุค ฮยอกแจ และเมมเบอร์หลายๆ คนกรูกันเข้ามาโอบกอดผม จะเว้นก็เสียแต่ฮีชอลกับยองอุนที่นั่งอยู่ด้วยกันพลางยิ้มออกมาบางๆ

อ่า ..  มีโจวคยูฮยอนด้วยนี่

จะไปว่าเด็กนี่ก็แสดงความรู้สึกไม่ค่อยเก่ง วันๆ เอาแต่เล่นเกมส์ คงไม่มีอะไรที่สนิทกับผมเป็นพิเศษหรอกมั้งครับ

หลายคนกอดผมแน่นอยู่สักพักก่อนจะคลายออกแล้วพากันไปปลอบโยนทงเฮแทน  ในระหว่างที่ผมกำลังจะเดินกลับไปช่วยพี่อินยองกับคุณแม่ที่กำลังเก็บจานอยู่นั้น จู่ๆ มือขาวของใครสักคนก็โอบกอดผมไว้อย่างว่องไว

"ซูเปอร์จูเนียร์ในวันที่ขาดพี่ไป มันคงขาดอะไรหลายๆ อย่างเลยสินะครับ .. พี่รู้ไหม ตั้งแต่วันที่พี่บอกว่าพี่จะไปเข้ากรมจนกระทั่งตอนนี้ ผมยังนึกภาพวันพรุ่งนี้ต่อไปอีกสองปีไม่ออกเลยด้วยซ้ำ" น้ำตาที่หลายๆ คนแทบจะไม่เคยได้เห็น มันไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของเด็กคนนี้ ส่วนผมน่ะเหรอ.. ได้แต่เพียงยิ้มบางๆ ก่อนเท่านั้นล่ะ "พี่รู้ไหม พี่เป็นคนที่สำคัญมากเลยนะ ทุกคนรักพี่มากๆ เลยนะครับ ผมของโทษที่ไม่ค่อยเชื่อฟังพี่หลายๆ อย่างจนบางครั้งทำให้พี่โกรธ ผมรู้สึกผิด แต่ผมก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าควรทำอย่างไรดี"

"…"

"ผมรักพี่นะ พี่อีทึก"

หลังจากหมดเรื่องราวบนโต๊ะอาหาร ได้ข้อสรุปอีกว่าเมมเบอร์เลือกที่จะค้างคืนที่บ้านผมในคืนนี้ ช่วงเวลานี้ผมรอให้ทุกคนทำภารกิจส่วนตัวให้เสร็จก่อนอีกสักพัก เราคงจะได้คุยกันครั้งใหญ่อีกครั้ง

ผมนั่งอยู่บนชิงช้าหวายตัวใหญ่ สายตาทอดยาวขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มีดาวประดับประดาเพิ่มความสวยงามให้แก่ยามค่ำคืน ผมเคยรู้มาว่า เอลฟ์เคยซื้อดาวให้ผมด้วยนะครับ ว่าแต่มันดวงไหนล่ะนี่ แล้วถ้าดาวดวงนั้นมันสามารถอาศัยอยู่ได้ล่ะก็ ผมจะพาเอลฟ์ของผมไปอยู่ด้วยกันซะเลย

"พี่ครับ ผมขอกอดหน่อย"

เรียวอุคเดินมาหาเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ก่อนจะเข้ามานั่งลงข้างๆ แล้วกอดลีดเดอร์อยู่แน่นๆ

"อุ่นไหม"

"อุ่นสิพี่ ผมไม่ได้กอดพี่อย่างนี้นานมากเลยนะ เว้นก็แต่ตอนที่พวกเราได้รับรางวัลกันเท่านั้น"

"เมื่อปีที่แล้ว ที่พี่บอกว่าที่จะเข้ากรม ผมรู้สึกตกใจอย่างบอกไม่ถูก ในตอนนั้นผมคิดว่ามันนานกว่าจะถึงเวลานั้น   ... แต่ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันเร็วจังเลย" พูดพร้อมกับแค่นหัวเราะออกมา "อย่างที่คยูฮยอนบอกว่ายังนึกภาพในวันที่ซูเปอร์จูเนียร์ไม่มีพี่ไม่ออก ผมก็อยากจะสารภาพเหมือนกัน ว่าผมก็เป็นคนนึงที่คิดแบบนั้น"

"…"

"ผมนี่พูดมากจัง พี่ครับ.."

"พี่เชื่อว่าพวกนายดูแลตัวเองได้ อย่าเพิ่งไปคิดว่าถ้าไม่มีพี่แล้วซูจูจะอยู่ไม่ได้ มันคงจะแค่ขาดอะไรไปบางอย่าง เหมือนกับตอนนี้ที่เป็นอยู่ไงล่ะ .."

"รยออุค พี่สัญญานะ ว่าหลังจากที่พี่ออกจากกรมมาแล้ว พี่จะทำให้พวกเราได้อยู่กับครบทั้งสิบสามคนอีกครั้ง" ยิ้มแล้วยีหัวมักเน่จอมปลอมอย่างเอ็นดู "พี่จะทำเพื่อเอลฟ์ และเพื่อพวกเรา"

            เหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงที่ผมต้องเดินทางไปรับใช้ชาติแล้วสินะ ..แต่ทำไมพอมาถึงตอนนี้ ผมรู้สึกเหมือนไม่อยากไปเลย ผมยังอยากอยู่กับทุกคน ผมยังอยากจะไปจัดรายการต่อ ผมยังอยากเห็นเอลฟ์ยิ้มให้กับผมเมื่อผมขึ้นแสดงบนเวที ผมยังอยากกล่าวขอบคุณเมื่อตอนที่พวกเราได้รับรางวัล

อย่างที่ผ่านๆ มา…

นี่ผมจะไม่ได้ทำแบบนี้ไปอีกสองปีเลยเหรอ ...

แล้วเมื่อผมกลับมา ผมยังจะเห็นเอลฟ์ของผมอยู่หรือเปล่านะ

ผมอยากตะโกนออกไปดังๆ ว่า

'อย่าทิ้งผมนะเอลฟ์ อย่าลืมผมนะ

ได้โปรดซัพพอร์ตพวกเราตลอดไปด้วย'

เวลาสองปีที่ว่านานสำหรับหลายๆ คน  ลองใช้ใจในการรอคอยดูสิครับ

ทำให้รู้ว่ามันไม่ได้นานเกินรอ

แต่งเพราะอยากแต่ง

เมื่อเช้านั่งร้องไห้ตอนเห็นรูปทึก แลดูตัวเองเป็นคนเซ้นซิทีฟนะ 5555555555555555

แบบนั่งคิดภาพตอนทึกเข้ากรมแล้วมันเบลอไปหมดเลย

บอกความรู้สึกไม่ถูกเลย นึกภาพไม่ออก โอยย จะบ้า น้ำตาไหล

พอเถอะ ได้ร้องไห้อีกหลายรอบ

ทำได้ไหม ที่ทึกขอน่ะ ? ...  รักเอสเจไปนานๆ นะ J

สุดท้าย ..

คอมเม้นอย่างสุภาพนะคะ : )

เป็นเรื่องที่มาจากจินตนาการของผู้แต่ง อิงความจริงนิดนึง