นฤมิตรจิตใฝ่หา(2)

             

   

       " นฤมิตรจิตใฝ่หา ย้อนอดีตหนึ่ง ตอน2 "


          ขบวนเรือได้จอดเทียบท่าน้ำ    ใกล้ ๆ กับท่าน้ำ    ร่างหญิงสาวยืนมองคนกลุ่มใหญ่ด้วยความสงสัย    " บ้านเรือนไทยหลังใหญ่ขนาดนี้      ข้าทาสบริวารเต็มบ้าน   " เธอคิดด้วยความสงสัย  เขามาทำอะไรกัน     คนที่นี่แต่งตัวโบราณ      เหมือนนรินทิพย์เคยเห็นในละครย้อนยุค
แล้วเธอก็มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างอยากรู้

          " เราอยู่ที่ใหน   เมื่อกี้ยังอยู่ท่าน้ำอยู่เลย    " นรินทิพย์ยืนอยู่หน้าประตู  "   ทหารสองนายนำหญิงสาวเข้ามา    หล่อนนั่งพับเพียบอยู่ข้าง ๆ     ผู้หญิงอีกคน ภายในห้องโถงใหญ่รโหฐาร ทุกสิ่งถูกสร้างด้วยหินศิลาแลง    เสากลมบ้าง เหลี่ยมบ้าง       มันช่างใหญ่โตเหนือจินตนาการนัก   นรินทิพย์มองดูหญิงสาวเหล่านั้น     ทุกคนล้วนผิวผันงดงาม     สะอาดสะอ้าน        แต่งตัวเหมือนกันหมด       ด้วยชุดกระโจมอก     หญิงสาวที่ถูกนำมา     " หล่อนถูกนำมาเข้าเฝ้า   เพื่อถวายตัวเป็นสนมนั่นเอง "      นรินทิพย์เพิ่งเข้าใจ     แล้วเธอก็ยืนมองคนกลุ่มนั้น    " หล่อนซนจัง " อืม !     ทำไมหล่อนหน้าตาเหมือนนรินทิพย์หล่ะ 

หญิงสาวที่ถูกนำตัวเข้ามาเป็นคนที่ห้า     หล่อนหันหน้าไปหาผู้หญิงอีกคน    ที่นั่งอยู่ด้านขวา    " นี่ "    สีหน้าทะเล้น    ฉีกยิ้ม    ปนหัวเราะเล็ก ๆ       ของหล่อนทำให้ผู้ที่โดนหล่อนเอานิ้วจิ้มที่หน้าอกยิ้มให้    ดูท่าท่างทั้งสองคนจะสนิทกัน    หล่อนเห็นหน้าอกโตนั้นทำให้นึกสนุก แล้วเจ้าหล่อนก็ก้มลงมองอกตัวเองแบบขำ ๆ 

     นรินทิพย์มองตรงไปด้านหน้า    รองเท้าคู่นั้น    ปลายแหลมเหมือนในละครย้อนยุค       เธอเคยเห็นอยู่บ่อย ๆ      เธอค่อย ๆ มองไล่ระดับ   สูงขึ้น      " อืม ! กางเกงของชายผู้นั้น   เหมือนกางเกงเจ้าเมืองในละครย้อนยุค       " นรินทิพย์รู้แล้วว่าอยู่ในยุคใหน "       โอ .... เราอยู่ในยุคก่อนอยุธยาเลยหรือนี่      " เธออุทานออกมาเบา   แต่เธอไม่สามารถมองเห็นช่วงบนของชายผู้นั้นได้ 

          ทหารสองนาย เข้ามานำหญิงสาวเหล่านั้น ไปที่ห้องสรงน้ำ       หล่อนเดินตามเพื่อนทั้งสี่คนไปที่นั่น    ภายในห้องที่ใหญ่โต      เสาศิลาแลงกลมโหญ่สามคนโอบ    น้ำกำลังไหลวน  ทุกคนเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน      เสียงหัวเราะช่างมีความสุข      แล้วทั้งสี่คนก็เดินออกไปจากห้องนั้น
เหลือเพียงหล่อน      หญิงสาวซน ๆ      เพลินกับการเล่นน้ำนั่น

ผนังห้องสรงน้ำนั่น      ทหารหนุ่มยืนนิ่ง     รักษาความปลอดภัย     " โอ ดวงจิตสองดวง   ความรักได้ส่งผ่าน     แม้แต่กำแพงนั้น  ก็ยังมิอาจขวางกั้นความรู้สึกทางใจ ของทั้งสองได้      " เขายืนนิ่งหันหลังให้กำแพง      แต่ภายในห้องสรงน้ำนั้น     กลับมีหญิงสาวนั่งเล่นน้ำ   หล่อนใช้มือวักน้ำขื้นมาราดรดที่ใบหน้า     เมื่อทุกคนลับตาไป     "   หัวใจรักที่โหยหา        กำแพงกั้นกลางระหว่างสองคน     มิอาจสัมผัสแม้เพียงร่าง     "  หล่อนหัวใจที่เปี่ยมรักนั้น           เพียงชายเดียว กลิ่นอายแหงความรัก ได้ผ่านทะลุกำแพงมา     หล่อนทั้งสุขทั้งเศร้าใจยิ่ง    หล่อนได้แต่นั่งคุกเข่าในห้อง ที่เต็มไปด้วยน้ำวน    หันหน้าไปทางตะวันออกของห้องนั้น      " ชายที่หล่อนรักเขาอยู่ข้างนอกนั้น     อยู่ใกล้แค่เอื้อม    แต่เอื้มมิได้     กำแพงกั้นกลางกายเรา   หากแต่มิสามารถขวางทางหัวใจแห่งรักทั้งคู่ได้ดอก      "  น้ำตาตกใน     หัวใจแทบแหลกสลายของหล่อน      ทั้งความอาวรณ์ ต่อคนที่รักนั้น  ดั่งคำอธิฐาน    " หล่อนนั่งนิ่ง    ระลึกถึงชายคนรัก  มิอาจมีเสียงนั้นลอดส่งผ่านออกมา     หากแต่ใจของทั้งคู่ ได้รับรู้ว่ารักกันมากเพียงใด    " แล้วหล่อนก็เดินออกมาจากห้องนั้นโดยลำพัง

     นรินทิพย์เห็นภาพเหล่านั้น    แต่เธอกลับรู้สึกถึงความรักอันยิ่งใหญ่      " แม้แต่กำแพงก็ไม่สามารถกั้นกลางระหว่างหัวใจรัก     " อืม !  ช่างสัทธาในรักจังเลย    เธอนับถือในความรักของทั้งคู่   "  แต่ทำไมผู้ชายคนนี้    เหมือนเคยเห็น   ผู้หญิงคนนี้ก็หน้าเหมือนนรินทิพย์หล่ะ "    เธอคิดในใจ    แล้วมองไปที่ชายคนั้น

(โปรดติดตามตอนต่อไป)

    คลิ๊ก!!       http://writer.dek-d.com/nrintip/writer/view.php?id=592139