คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #114 : เรื่อง เล่ห์รัก ตอนจบ ตอน ความรักของยูคยอม
ณ โรงเรียนซองฮวาง ฝั่งมัธยมต้น
เสียงพื้นรองเท้ากีฬาที่บดเบียดกับพื้นสนามบาส ทำให้รู้ว่าภายในสนามบาสกำลังมีแข่งอยู่ เสียงโห่ร้องอย่างยินดีในชัยชนะ ของทีมโรงเรียนสร้างความดีใจแก่นักกีฬาที่แข่งอย่างมาก หนุ่มหล่อที่ตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อถูกรุมล้อมไปด้วยเพื่อนๆที่ต่างเข้าไปยินดี ยูคยอม หนุ่มหล่อขวัญใจของหนุ่มหัวใจสาวหลายคน กำลังยิ้มหัวเราะกับเพื่อนๆของตัวเองที่เป็นคนชู๊ตทำแต้มแห่งชัยชนะของโรงเรียนได้สำเร็จ
“ เก่งมากครับคุณชาย ยูคยอม ” จินวู หนุ่มหล่ออีกคนของโรงเรียนและนักกีฬาบาสแซวเพื่อน
“ แก ต่างหากที่ส่งลูกดีไม่อย่างนั้นฉันคงทำไม่ได้ ” ยูคยอมกับชมจินวูแทน
“ เอาเป็นว่าพวกเราเล่นดีกันทุกคนแล้วกันว่ะ ” จินวูที่คิดว่าคงยาวถ้ามาเถียงกันว่าใครเล่นดีตัดบทก่อนจะชวนกันไปห้องแต่งตัวของทีมบาสเพื่อเปลี่ยนชุด
แต่ยูคยอมกับมองไปที่ประตูห้องของสนามบาสจนจินวูต้องเอ่ยถาม
“ มองอะไรว่ะ ” จินวูถามยูคยอมก่อนจะมองไปทางที่ยุคยอมมองเมื่อกี้แต่ก็ไม่เห็นอะไร
“ ไม่มีอะไรหรอกไปกันเถอะ ” ยูคยอมบอกกับจินวูก่อนจะเดินนำไป
ถ้ายูคยอมหันกลับมาอีกครั้งก็จะเห็นว่ามีคนแอบมองเค้าอยู่ที่ประตูเมื่อกัน หลังจากที่ยูคยอมหันหลังไปแล้วคนที่แอบอยู่จึงออกมา
“ พี่ยูคยอม น่ารักจังเลย ” เด็กหนุ่มที่แอบมองยูคยอมพูดออกมาด้วยรอยยิ้มแห่งความชื่นชม
หลังจากที่ ยูคยอมกับจินวู อาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จก็พากันเดินออกมาที่หน้าประตูโรงเรียนเพื่อแยกย้ายกันกลับบ้าน
“ ให้ฉันไปส่งมั้ยว่ะ ” จินวูถามยูคยอม ที่ยืนส่งเค้าขึ้นรถ
“ ไม่ต้องว่ะ ฉันกลับเองดีกว่า แกไปเถอะ ” ยูคยอมปฎิเสธจินวู เค้าก็มีคนรถมารับเหมือนกันแต่ เค้าชอบที่จะกลับเองมากกว่า
“ กลับดีๆนะ เมิง ” จินวูบอกกับยูคยอมก่อนจะบอกให้คนขับรถออกรถไป
ยูคยอมมองตามรถเพื่อนไปสักพัก ก่อนจะไปยืนที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน ยูคยอมยืนมองใครบางคนที่เค้าเฝ้ามองมาเสมอโดยไม่ให้ฝ่ายนั้นรู้ตัว ในเวลาเลิกเรียนทุกวัน ยูคยอมจะมายืนที่ป้ายรถเมล์นี้ เพื่อรอให้คนที่เค้าแอบมองมาขึ้นรถกลับบ้านโดยที่ยูคยอมจะแอบไม่ให้อีกฝ่ายเห็นเมื่อคนที่เข้ารอ ขึ้นรถแล้วตัวเองจะแอบขึ้นจากประตูทางด้านหลัง เพื่อแอบมองว่าคนๆนั้นจะถึงบ้านอย่างปลอดภัย ยูคยอมทำแบบนี้ทุกครั้งที่มีโอกาส เค้าจะแอบตามคนๆนั้นไปเรื่อยๆจนกว่าจะคนที่เค้าเป็นห่วงจะเข้าบ้านอย่างปลอดภัย ยูคยอมจะรอจนกว่าจะแน่ใจถึงจะเดินทางกลับคอนโดของตัวเอง ทำให้เค้ากลับบ้านไม่เคยตรงกับแบมแบมพี่ชายสักที
ยูคยอมเป็นผู้ชายที่มีแต่คนชื่นชอบ แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ยูคยอมจะเล่นด้วย เค้าจึงเป็นหนุ่มโสดที่ใครก็อยากจะพิชิตใจสักครั้ง วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่มีหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักมายืนรอเค้าหน้าห้องเรียน
“ ไอ้คุณชายยูค มีเด็กมาหาโว๊ย ” เพื่อนคนหนึ่งในห้องตระโกนบอกยูคยอม
“ อีกแล้วครับ คุณชายยูคยอมสุดหล่อมีเด็กมาหาอีกแล้วคนนี้ไม่เอาให้กูก็ได้นะ กูชอบ ” มินโฮ เพื่อนนิสัยกวนๆของยูคยอมเอ่ยแซว ยูคยอมไม่ตอบโต้แต่ยักคิ้วแบบว่า เหนือกว่า ให้แทน จนเพื่อนๆที่เหลือหัวเราะลั่น
“ มีอะไรกับพี่รึเปล่าครับ ” ยูคยอมถามรุ่นน้องที่มาหาเค้า
“ คือ ผมชอบพี่ครับ ” เด็กคนนั้นส่งกล่องช็อกโกแล็ตผูกโบว์น่ารักให้ยูคยอมอย่างอายๆ
“ พี่ขอโทษนะครับ พอดีพี่มีคนที่ชอบแล้วคงรับของๆน้องไม่ได้ครับ ” ยูคยอมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
เด็กคนนั้น พยักหน้าอย่างเข้าใจให้ยูคยอมด้วยน้ำตาที่คลอเบ้าก่อนจะก้มหัวให้ยูคยอมแล้ววิ่งออกไป ยูคยอมมองตามอย่างสงสารแต่เค้าไม่อยากให้ความหวังใคร
“ เอาอีกแล้วไอ้ยูคยอม แกหักอกเด็กมันอีกคนแล้ว ” จินวูที่นั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนในห้องว่ายูคยอมที่พึ่งเดินเข้าห้องมา
“ ฉันไม่อยากให้น้องเค้ามางมงายอยู่กับฉันว่ะ ไม่ชอบก็บอกไปตรงๆเค้าจะได้ไปเจอคนที่รักเค้าจริงๆ ” ยูคยอมบอกเหตุผลกับจินวู
“ ครับ ไอ้คนดี แล้วคนที่แกชอบเป็นใครว่ะ ฉันไม่เคยเห็นแกพามาให้พวกฉันรู้จักเลย ” จินวูถามยูคยอมอย่างสงสัย พวกเค้ารู้อยู่แล้วว่ายูคยอมมีคนที่ชอบแล้วแต่ไม่เคยมีใครรู้จักหรือเห็นหน้าสักครั้ง
“ ยังไม่ถึงเวลาว่ะ ” ยูคยอมพูดแค่นั้น ก่อนจะกลับไปนั่งที่ของตัวเอง
ด้วยความหมั่นไส้ของเพื่อนจึงหยิบกระดาษมาขย้ำแล้วปาใส่ยูคยอมกันอย่างสนุกสนาน
ยูคยอมที่กำลังจะไปซ้อมบาส เดินผ่านกลุ่มนักเรียนที่กำลังจับกลุ่มคุยกันอยู่
“ ยองมิน วันนี้ได้ข่าวว่า พี่ปีสามมาสารภาพรักอีกแล้วเหรอ ” มินวู หนุ่มน้อยน่ารักถามเพื่อนตัวเอง
“ พี่เค้าแค่เอาขนมมาให้ต่างหาก ไม่ได้จีบสักหน่อย ” ยองมินเถียงเพื่อน
“ นั้นแหละเค้าเรียกว่า มาจีบคุณหนูยองมิน ” มินวูบอกกับเพื่อนตัวเอง
“ คิดมากหล่ะมินวู เราไม่ได้คิดอะไรสักน่อย ” ยองมินตัดบทกับเพื่อนไม่อยากเถียง ก่อนจะหันไปเจอกับยูคยอมที่กำลังเดินผ่าน ยองมินมองยุคยอมอย่างแปลกใจไม่คิดว่าจะมาเจอใกล้แบบนี้ ยูคยอมยิ้มให้กลุ่มน้องๆที่นั่งอยู่แล้วจึงเดินไป เพื่อนๆยองมินต่างพากันกรี๊ดออกมาอย่างดีใจที่หนุ่มหล่ออย่าง ยูคยอม ยิ้มให้พวกเค้า
“ โอ๊ยๆๆๆๆๆ อกจะระเบิด พี่ยูคยอมสุดหล่อยิ้มให้ฉันด้วยหล่ะแก ” จองมินพูดอย่างดีใจกับเพื่อนๆในกลุ่ม
“ เข้าใจอะไรผิดรึเปล่าเพื่อนจองมิน พี่เค้ายิ้มให้เราต่างหาก ” มินวูพูดกับจองมิน ก่อนที่ทั้งคู่จะเปิดศึกเถียงกันเรื่องยูคยอมยิ้มให้ใคร
ยองมินที่ตอนนี้ไม่ได้ฟังเพื่อนทั้งสองที่เถียงกันอยู่เพราะมัวแต่มองตามแผ่นหลังของผู้ชายที่เพื่อนกำลังเถียงกันอยู่ด้วยรอยยิ้ม
เย็นนี้ก็เป็นอีกวันที่ยองมินกำลังจะกลับขณะที่เค้ากำลังจะเดินลงมาจากตึกเรียนจะกลับบ้านก็ถูกขวางทางไว้ซะก่อน
“ จะรีบไปไหนหล่ะครับน้องยองมินคนสวย ” รุ่นพี่ปีสามสามคนดักหน้ายองมินเอาไว้
“ ผมจะกลับบ้านครับ ” ยองมินพูดกับพวกนั้นด้วยความกลัวก่อนจะพยายามมองหาคนช่วย
“ ให้พี่ไปส่งนะครับ ” หนึ่งในกลุ่มพูดกับยองมิน
“ ไม่เป็นไรครับ ผมกลับได้ ” ยองมินตอบแบบกลัวๆ
“ มีอะไรกันรึเปล่า ” เป็นยูคยอมที่เดินเข้ามาถามยองมิน
“ รุ่นพี่ ” ยองมินเรียกยูคยอมด้วยความดีใจและยิ้มให้
“ มีอะไรรึเปล่าครับ ” ยูคยอมถามน้องด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ คือว่า……. ” ยองมินไม่กล้าพูดออกมา และกำลังจะหันไปมองพวกรุ่นพี่กลุ่มเมื่อกี้แต่พวกนั้นก็หายไปแล้ว
“ มีอะไรรึเปล่าครับ ” ยูคยอมยังคงถามยองมิน
“ ไม่มีอะไรครับ พี่ยูคยอมกำลังจะกลับบ้านเหรอครับ ” ยองมินปฎิเสธออกไปก่อนจะถามยองมิน
“ ครับ แล้วน้องยองมินจะกลับเลยรึเปล่าครับเดี๋ยวพี่เดินไปส่ง ” ยูคยอมบอกกับยองมินที่ตอนนี้มองยูคยอมแบบไม่เชื่อหูตัวเองว่า รุ่นพี่ยูคยอมเรียกชื่อเค้า
“ น้องยองมินจะกลับเลยรึเปล่าครับ ” ยูคยอมถามน้องอีกครั้ง
“ ครับ ” ยองมินที่ถูกยูคยอมถามรีบตอบรับ ก่อนยูคยอมจะผายมือให้ยองมินเดินนำตัวเองไปก่อนแล้วจึงมาเดินด้านข้างยองมิน ทั้งคู่เดินไปหน้าโรงเรียนพร้อมกันด้วยสายตาอิจฉาของคนอื่นๆมากมาย ยูคยอมยังคงเดินเหมือนไม่สนใจอะไรส่วนยองมินก็กอดกระเป๋าเดินไปอย่างเขินๆ เมื่อมาถึงป้ายรถเมล์ที่ยองมินต้องขึ้นรถกลับบ้าน ยองมินก็ขอบคุณยูคยอมที่เดินมาส่งตัวเอง
“ ขอบคุณมากนะครับพี่ยูคยอมที่มาส่งยองมิน ” ยองมินยิ้มให้ยูคยอม
“ ไม่เป็นไรครับ ” ยูคยอมตอบน้อง เมื่อยองมินเห็นว่ารถเมล์สายที่ตัวเองขึ้นกำลังจะมาจอดก็บอกกับยูคยอม
“ ยองมินต้องไปแล้ว ขอบคุณพี่ยูคยอมอีกครั้งนะครับ ” ยองมินขอบคุณยูคยอมอีกครั้ง
ก่อนที่ยองมินจะหันไปมองรถเมล์ยูคยอมก็ดึงมือน้องเอาไว้ซะก่อน ยองมินมองยูคยอมที่ดึงมือตัวเองไว้
“ นี่เป็นเบอร์ของพี่ ถ้ายองมินมีอะไรให้พี่ช่วยก็โทรมาหาพี่ได้ตลอดนะครับ ” ยูคยอมวางแผ่นกระดาษเล็กๆที่จดเบอร์ของเค้าเอาไว้ในมือน้อง ยองมินถึงกับหน้าแดงก่อนจะพยักหน้าให้ยูคยอม แล้วจึงขึ้นรถที่มาจอดพอดี เมื่อขึ้นไปแล้วก็มองลงมาเห็นยูคยอมยังคงยืนยิ้มมาให้เค้าก็ยิ้มออกมาน้อยๆ รถเมล์ที่เคลื่อนตัวออกไปแล้วโดยที่วันนี้ยูคยอมไม่ได้ขึ้นตามไปด้วยเหมือนทุกครั้ง ขณะที่กำลังหันหลังจะเดินออกไปบ้างข้อความมือถือของเค้าก็ดัง ยูคยอมเปิดดูข้อความก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“ พรุ่งนี้ให้ยองมินเลี้ยงข้าวขอบคุณพี่นะครับ ” ข้อความที่คนบนรถเมล์เมื่อกี้ส่งมาให้เค้าสร้างรอยยิ้มให้ยูคยอมอย่างมาก ก่อนยูคยอมจะโทรหาใครบางคน
“ ขอบใจที่ช่วยว่ะ ” ยูคยอมพูดกับปลายสาย
“ เอ่อ ให้พวกกูเป็นตัวร้ายให้ตัวเองเป็นพระเอกต่อหน้าเด็ก ชั่วมากครับเพื่อน ” จินวูที่รับสายยูคยอมแกล้งด่าเพื่อน ที่ยูคยอมมาขอร้องให้พวกเค้าช่วยแสดงละครฉากหนึ่งต่อหน้าเด็ก
“ เอาไว้เดี๋ยวกูเลี้ยงขอบคุณพวกมึงพอใจมั้ยว่ะ ” ยูคยอมบอกกับจินวู
“ ก็ได้ มึงเตรียมหมดตูดเพราะพวกกูได้เลย ” จินวูบอกกับยูคยอมก่อนพวกเค้าจะหัวเราะกันแล้วจึงวางสาย
ยูคยอมเมื่อวางสายแล้ว ก็ยืนยิ้มอยู่คนเดียว วันนี้เค้าขอร้องให้เพื่อนๆช่วยเพื่อหาโอกาสเข้าหารุ่นน้องที่ตัวเองแอบชอบมานานแต่ไม่กล้าคุยด้วย เค้าเฝ้าตามไปส่งยองมินที่บ้านทุกครั้งโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว ทำให้ไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าเข้าหายองมินเวลากลับบ้าน แต่วันนี้เค้าไปได้ยินว่ายองมินมีคนมาจีบทำให้เค้าต้องหาทางเข้าหาน้องสักทีซึ่งเค้ารู้ว่าน้องก็มีใจให้เค้าเหมือนกัน คนอื่นอาจจะคิดว่าเค้าร้ายที่เข้าหาน้องแบบนี้แต่เพราะเค้าอยากเท่ห์ในสายตาน้องตลอดต่างหาก อยากมีแฟนเด็กก็ต้องใช้เล่ห์กลกันหน่อยสิครับ……….
จบแล้วจบจริงๆๆจังๆๆแล้ว อีป้าขอเอาแต่ใจตัวเองเอายองมินมาคู่กับน้องยูคสักหน่อยด้วยความชอบส่วนตัว55555 เดินทางกันมานานสำหรับเรื่องเล่ห์รัก ปิดฉากลงแล้วนะวันนี้เหลืออีกสามเรื่องให้ปั่นต่อ ฝากติดตามเรื่องที่เหลือของ ป้าแก่ ด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น