❅ Pink champange [KRAY] ❅

ลำดับตอนที่ #1 : ❅ Intro ❅

B E R L I N ❀

แรกพบสบตา

Yixing

          ผมวิ่งไปวิ่งมาในบริษัทที่ทำงานอยู่ ให้ตายสิ ทำไมบอสต้องอยากได้งานตอนนี้ด้วย รู้มั้ยว่ามันทำยากขนาดไหน แน่สิตัวเองไม่ได้ทำเองหนิ ให้ตายเถอะ ผมหงุดหงิดมากเลยเชียว! แต่โชคยังดีที่ผมทำมันเสร็จไปแล้ว 80% และเหลือเพียงรายละเอียดแค่เล็กๆน้อยๆ และตอนนี้มันก็ออกมาสมบูรณ์แล้ว

ก๊อกๆ

“เชิญเข้ามา” เสียงนุ่มทุ้มแต่แฝงไปด้วยอำนาจ โอเค บรรยายไปงั้นแหละ จริงๆผมเกลียดเสียงนี้จะตาย “ว่าไงคุณเลย์ งานเสร็จดีมั้ยครับ”

‘ไม่เสร็จไม่เสนอหน้ามาหรอกโว้ยยยยย!’ ผมไม่ตอบงั้นหรอก ผมแค่คิดในใจน่ะ “เสร็จแล้วครับบอส”

ผมยื่นงานให้บอสก่อนจะกลับมายืนที่เดิม บอสเปิดงานพลิกไปมาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้ามองผม “งานออกมาโอเคทีเดียว ขอบคุณมากนะ ฝ่ายคุณทำงานได้ดีมากเลย รูปพวกนี้สวยมาก ผมชอบมันมากเลย”

“ขอบคุณครับ งั้นผมขอตัวนะครับ” ผมโค้งลาก่อนจะหันกลับแต่ก่อนจะก้าวเดิน บอสก็เรียกซะก่อน

“คุณเลย์ คือ ถ้าไม่รังเกียจ ไปกินข้าวเย็นด้วยกันมั้ยครับ” ไม่ได้รังเกียจหรอก แต่คือ อยากรีบกลับบ้าน อายูโน้ว? “ผม หมายถึง เอ่อ เรา…”

“ผมขอโทษนะครับ แต่ผมไม่ว่างเท่าไหร่ ผมต้องรีบกลับบ้านน่ะครับ แต่คนในแผนกผมคงว่าง และพวกเขาคงดีใจถ้าบอสจะเลี้ยงข้าวนะครับ ขอตัวครับ” ผมปฏิเสธอย่างสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วเดินกลับไปที่แผนกทำงานของผม

19.00 น.

          ผมเดินไปยังรถโฟล์คสุดเลิฟ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่ง และสตาร์ทรถออกจากตัวบริษัท ‘XiaoLANG’ เป็นบริษัทที่ผลิตนิตยสารคุณภาพออกมาในทุกๆเดือน เป็นนิตยสารที่เกี่ยวกับแฟชั่น และผมทำงานในแผนกที่เกี่ยวกับรูปซึ่งใช้ในนิตยสารนี้ทั้งหมด มันเป็นงานที่ผมถนัดเลยทีเดียว และผมรักงานนี้มาก ผมแทบจะทุ่มเวลาทั้งหมดที่มีให้กับงานนี้เลยทีเดียว

“ให้ตายสิ ทำไมรถถึงติดอย่างนี้นะ” ผมได้แต่บ่นพึมพำในรถ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะดังขึ้น เมื่อปลดล็อคดูก็เห็นว่าเป็นเบอร์ของม๊า ผมจึงกดรับ

(อาอี้ คอนโดลื้ออยู่ไหนแล้วห้องไหนด้วย)

“อยู่ซอย XX ถนน XY คอนโด PEPE ห้อง R023 ทำไมอ่ะม๊า” แปลก ม๊าโทรมาจากจีนเพื่อมาถามว่าคอนโดผมอยู่ไหนเนี่ยนะ!

(ลื้อจำอาเสี่ยวเหมยเพื่อนม๊าได้มั้ย) ใครวะ ผมนั่งนึกอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะจำได้

“จำได้ครับ” ถึงจะเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างมีอายุแต่หน้าตาก็สวยมากเลยทีเดียว

(นั่นแหละ ลูกอาเสี่ยวเหมยจะไปเรียนที่โซล แล้วเขาต้องอยู่กับลื้อ 3 ปีนะ)

“อ๋อ ครับ” เอ๊ะ เดี๋ยวนะ ลูกอาเสี่ยวเหมย จะมาอยู่กับผม เนี่ยนะ บ้าไปแล้วววววววววววววววววววว!!! “ม่ายยยยยยยยยยย ม๊า ไม่เอา อย่าเอาเขามาอยู่กับผมนะ ยังไงก็ไม่!”

(มันไม่มีอะไรเสียหายหรอกหน่า อีกอย่าง น้องพึ่งอายุ 17 เอง ลื้อก็อายุ 24 แล้ว ดูแลน้องเขาหน่อยเถอะ อีกอย่าง น้องเขาเป็นผู้ชายด้วย ลื้อไม่ต้องห่วงหรอก แค่นี้นะ)

“เดี๋ยวสิ ม๊า ไม่เอา ม๊า…ม๊า โธ่!” ผมกำลังจะเถียงแต่ม๊าดันตัดสายไปก่อน ให้ตายสิ แล้วทำไมผมต้องมาเป็นพี่เลี้ยงจำเป็นให้เด็กโตด้วยนะ อายุตั้ง 17 แล้วแท้ๆ

20.00 น.

          ผมเลี้ยวรถเข้าคอนโดแล้วจอดไว้ก่อนจะเดินเข้าคอนโดไป อ่า ให้ตายสิ หิว ผมควรจะหาอะไรกินซะก่อน ระหว่างที่ผมเดินเข้าคอนโด ผมเห็นคนหล่อด้วยแหละ ความจริง ผมชอบผู้ชายน่ะ นั่นแหละ ผมถึงไม่อยากให้แม่เอาลูกของคุณเสี่ยวเหมยมาอยู่ใกล้ไง อ่า ให้ตายสิ

“เอา สปาเก็ตตี้คาโบราน่ากับชาเขียวครับ” ผมสั่งเมนูที่ชื่นชอบก่อนจะเดินไปนั่งที่นั่งข้างกระจกร้านพลางมองออกไปข้างนอก คอนโดนี้น่าอยู่มากเลยทีเดียว มีทุกอย่างครบครัน ในวันหยุดผมชอบตื่นเช้าไปฟิตเนสหรือไม่ก็ไปว่ายน้ำที่ดาดฟ้า การว่ายน้ำที่ดาดฟ้าเป็นอะไรที่มันดีมาก ผมชอบที่จะกินน้ำมะพร้าวไปด้วย ดูวิวไปด้วย มันเป็นอะไรที่สุขีจริงๆ

ผมนั่งรออยู่ครู่เดียวอาหารที่สั่งก็มา การกินสปาเกตตี้กับชาเขียวดูจะแปลกประหลาด แต่ความจริงมันอร่อยนะครับ! “ขอโทษนะครับ”

เสียงทุ้มด้านหน้าทำให้ผมต้องเงยหน้ามอง นี่มัน คนหล่อที่ผมเห็นนี่นา “เอ่อ สวัสดีครับ”

“พี่อี้ชิง ใช่มั้ยครับ” หะ เค้ารู้ชื่อผมได้ไง แล้วเค้าเด็กกว่าผมเหรอ =[]=?? “จาง อี้ชิง ใช่มั้ยครับ”

“เอ่อ ครับๆ ใช่ครับ แล้ว คุณคือ…” ผมพยักหน้ารัวก่อนจะมองด้วยความสงสัย

“ผมคืออู๋ อี้ฟาน ลูกของคุณเสี่ยวเหมยที่จะมาอยู่กับพี่ครับ” ห๊ะ!! ไอ้หน้าหล่อนี่อ่ะนะจะมาอยู่กับผม ให้ตาย หัวใจจางอี้ชิงจะวาย เขาหล่อมาก หล่อชนิด หล่อชิบหายวายวอด โคตรหล่อเลยเหอะ “และตอนนี้ผมก็หิวแล้ว ขอนั่งกินด้วยได้มั้ยครับ”

“เอ่อ นั่งดิ” อี้ฟานนั่งลงตรงหน้าผมก่อนจะสั่งอาหารกับบริกร “นาย รู้ได้ไงว่าฉันคืออี้ชิง”

อี้ฟานไม่ได้ตอบอะไรแต่เปิดโทรศัพท์เล่นอย่างเดียว เดี๋ยวสิเว้ย ตอบก่อนสิ เด็กบ้า !

“ตอบหน่อยได้ไหม” ผมกอดอกมอง ให้ตายสิ ทำไมไร้มารยาทอย่างนี้  (=‵′=)

“แม่พี่ส่งรูปพี่มาให้ผมในไลน์” แม่นะแม่… “พี่น่ารักดีนะ”

“หะ จะบ้าเหรอ ชมว่าหล่อสิวะ” ชมว่ากูน่ารักได้ไง เกิดเกย์แตกขึ้นมาทำไงเล่า

“ผมหล่อกว่าพี่อีก” อ่าว กวนตีน! อ๊ากกกกกกก!! “พี่จะเลี้ยงผมใช่ป่ะ”

“เออ ก็ต้องเลี้ยง แม่สั่ง” ผมตอบด้วยน้ำเสียงเหวี่ยงๆ

เด็กบ้าเงยหน้ามองผมก่อนจะยิ้มจนเงิงออกปาก “ดีจัง ผมอยากอยู่กับพี่ไปตลอดชีวิตเลย”

“= = แต่นายต้องช่วยฉันจ่ายค่าน้ำค่าไฟ ส่วนค่าอาหารมื้อนี้เดี๋ยวฉันจ่ายให้” อย่ามายิ้มอย่างนี้สิ เขิน แล้วดูพูดเข้า มึงไปเรียนวิธีเต๊าะมาจากไหน ตอบ!!

“เรียกผมว่าอี้ฟานเถอะ นะครับ พี่อี้ชิง” คือมึงพูดเฉยๆไม่ได้ใช่ป่ะ ทำไมต้องมองกูด้วยสายตาอ้อนวอนอย่างนั้น

ผมส่ายหัวไปมาก่อนจะตอบอ้อมแอ้มในลำคอ “อือ อี้ฟาน”

“เวลาพี่เรียกงี้ค่อยน่ากินหน่อย” กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ!! ไอ้เด็กบ้า เด็กกาม เกลียดมัน!! ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกเพื่อนแม่คงจะเอาชาเขียวปาหน้าไปแล้ว ไม่ให้กินหรอกเว้ย!! “ฝากตัวและหัวใจไว้ด้วยนะครับ :)”

Yifan past

ย้อนไปก่อนหน้านี้

          ผมออกจากเกท โดยไม่ได้หวังว่าจะให้ใครมารับ ก่อนจะเปิดโทรศัพท์แล้วดูไลน์ที่คุณนายจางส่งมาให้ มันเป็นที่อยู่ ที่ผมจะต้องไปอยู่ตลอดสามปี ความจริง ผมบอกแม่ผมแล้วว่าผมสามารถอยู่คนเดียวได้ แต่แน่นอน แม่ไม่ยอมให้ผมอยู่คนเดียว และโคตรเซ็งเลย แบบนี้ผมจะเอาสาวหรือหนุ่มน้อยขึ้นคอนโดยังไงล่ะ

‘Mom’ พูดถึงแม่ แม่ก็โทรมา ช่างลงทุนและรู้เวลาที่ผมจะถึงที่นี่ไวจริงๆ

“Hello” ผมกรอกเสียงลงปลายสายอย่างเซ็งๆ

(ยูถึงเกาหลีแล้วใช่มั้ย)

“ครับ ไอได้ที่อยู่คนที่ไอจะไปอยู่ด้วยแล้วนะ”

(ดีแล้ว อยู่กับเขายูอย่าดื้อนะ)

“มัม ไอไม่ดื้อจริงๆ ไอสัญญา”

(โอเค เงินเดี๋ยวมัมโอนไปให้ทุกๆสิ้นเดือน ยูอย่าใช้หมดเร็วนะ)

“โอเคมัม bye” ผมพูดแค่นั้นก่อนจะตัดสายไป

ผมออกจากสนามบินและขึ้นรถแท็กซี่ไปยังคอนโดที่คุณนายจางบอก จะว่าไป ผมยังไม่เคยเห็นหน้าพี่เลี้ยงเลยนี่นา

‘Kris : ขอรูปของจาง อี้ชิงหน่อยได้ไหมครับ

Zhang : โอ้ แน่นอน ได้สิ

Kris : Thank you

Zhang : Sent a picture’

ผมนั่งรอรูปโหลดสักพัก เมื่อเปิดดูแล้วผมได้แต่นั่งยิ้มกับรูปนั้นตลอดทาง ให้ตายสิ ทำไมพี่เลี้ยงของผมน่ารักขนาดนี้นะ แบบนี้ก็ทดแทนเรื่องที่เอาสาวหรือหนุ่มน้อยขึ้นคอนโดไปได้แหละหน่า

เมื่อถึงคอนโดผมจ่ายเงินให้แท็กซี่ก่อนจะลงจากรถ ระหว่างที่ผมยืนอยู่หน้าคอนโดอย่างช่างใจ ผมก็เปิดดูรูป และ เขาก็เดินผ่านหน้าผมไปพอดี… เดี๋ยวนะ ผมต้องเดินตามไปสิ!

ผมรีบเดินตามพี่เลี้ยงของผมก่อนจะเห็นว่าพี่เขาอยู่ในร้านอาหารของคอนโด อ่า ให้ตายสิ ตัวจริงดูน่าฟัดกว่าในรูปอีก ผมยืนมองอยู่ไม่นานก็เดินเข้าไปหา

“ขอโทษนะครับ” ผมทักพี่เขาด้วยความสุภาพที่สุด

“เอ่อ สวัสดีครับ” อ่า ให้ตายสิ เขาเงยหน้ามองด้วย นัยย์ตากลมใสของเขามันน่ารักชะมัด

“พี่อี้ชิง ใช่มั้ยครับ” ผมมองหน้าเขาอยู่สักครู่ หน้าเขาตลกเป็นบ้าเลย ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วย “จาง อี้ชิง ใช่มั้ยครับ”

“เอ่อ ครับๆ ใช่ครับ แล้ว คุณคือ…” ตอนพยักหน้ารัวๆ นี่โคตรเหมือนกระต่ายเลย อ่า ให้ตายสิ

“ผมคืออู๋ อี้ฟาน ลูกของคุณเสี่ยวเหมยที่จะมาอยู่กับพี่ครับ” ผมแนะนำตัวเองและเรียกเขาว่าพี่ ทำไมต้องทำหน้าตาน่ารักด้วยนะ แค่เห็นก็หลงแล้ว “และตอนนี้ผมก็หิวแล้ว ขอนั่งกินด้วยได้มั้ยครับ”

“เอ่อ นั่งดิ” ผมนั่งลงก่อนจะหันไปสั่งอาหารกับบริกร  “นาย รู้ได้ไงว่าฉันคืออี้ชิง”

ผมก้มหน้าขำกับโทรศัพท์ ให้ตายสิ เขาไม่คิดบ้างเหรอว่าผมจะขอรายละเอียดเกี่ยวกับเขาเหนี่ย

“ตอบหน่อยได้ไหม” ยิ่งกอดอกแล้วทำหน้าตาอย่างนั้น ผมยิ่งรู้สึกว่าพี่เขาน่ารักขึ้นเป็นกองเลย

“แม่พี่ส่งรูปพี่มาให้ผมในไลน์” ผมกลั้นยิ้มก่อนจะชมพี่เขาไปอย่างไม่คิดอะไรมาก “พี่น่ารักดีนะ”

“หะ จะบ้าเหรอ ชมว่าหล่อสิวะ” แหม หล่อจริงๆนะครับ ไอ้หน้าหวานๆกับแก้มแดงๆ เหนี่ย หล่อเหลือเกิน

“ผมหล่อกว่าพี่อีก” ผมขำในลำคอก่อนจะถามต่อ “พี่จะเลี้ยงผมใช่ป่ะ”

“เออ ก็ต้องเลี้ยง แม่สั่ง” เสียงเหวี่ยงๆ แบบนี้ทำไมดูน่ารักจัง :)   

ผมเงยหน้ามองก่อนจะยิ้มให้พร้อมหยอดไปหนึ่งดอก “ดีจัง ผมอยากอยู่กับพี่ไปตลอดชีวิตเลย”

“= = แต่นายต้องช่วยฉันจ่ายค่าน้ำค่าไฟ ส่วนค่าอาหารมื้อนี้เดี๋ยวฉันจ่ายให้” โอ้โห ดีจัง พี่เขาจะจ่ายค่าอาหารให้ผมด้วย น่าอยู่ด้วยจริงๆนะ ว่าไหมล่ะ

“เรียกผมว่าอี้ฟานเถอะ นะครับ พี่อี้ชิง” ผมมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอนหวังให้เห็นใจสุดๆ

“อือ อี้ฟาน” โอ้ย ให้ตาย เขาเรียกชื่อผม เสียงพี่เขาน่ารักมากเลย

“เวลาพี่เรียกงี้ค่อยน่ากินหน่อย” ผมพูดด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ให้ตายสิ เวลาพี่เขาหน้าแดงและคิดคำพูดอยู่ดูน่ารักเป็นบ้าเลย “ฝากตัวและหัวใจไว้ด้วยนะครับ :)”

 

สกรีมได้ที่แท็คนี้เลย #พี่เลี้ยงKL อันนี้ ไม่รู้แท็คติดไหมอ่ะ แต่อยากให้สกรีมกันจริงๆนะ คิดแท็คช่วยหน่อยสิ 55555+
เรื่องนี้แต่งมาเพราะ สนองนี๊ดไรต์ล้วนๆเลย อยากแต่งก็แต่ง 55555+ 

ช่วยเม้นกันด้วยนะคะ ว่าเป็นยังไงบ้าง ชอบไหมหรือยังไง ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ :)

แถม รูปที่แม่อี้ชิงส่งให้คริส