คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : cp.13
Cp.13
ตึก...ตึก
คุณรีบหันไปดูเมื่อรู้สึกได้ว่ามีคนเดินตาม คุณรู้สึกอย่างนี้มาหลายวันแล้วแต่คงไม่มีอะไรหรอกใช่ไหม?
“ โอ๊ย!!” คุณถึงกับร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกใครบางคนบางคนกระชากไหล่ แล้วนำฝ่ามือหนามาตบหน้าคุณอย่างแรง
“ สมน้ำหน้า อีหน้าด้าน!!” เสียงหญิงร่างอวบดังขึ้น คุณรีบลุกขึ้นก่อนจะหันไปถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามใจเย็นที่สุด
“ คุณมาตบฉันทำไม...ฉันไปทำอะไรให้!”
“ ทำไมตบไม่ได้งั้นหรอ? อ๋อ.. กลัวจองกุกโอปป้าเห็นรอยแผลเป็นแล้วจะไม่รักแกหรอฮะ!เธอกล้ามากเลยนะยัย(ชื่อคุณ..) มายุ่งกับจองกุกของฉัน !! ฉันเอะใจตั้งแต่ที่มีข่าวว่าจองกุกอุ้มแกแล้ว!!แต่โชคดีที่ตอนนั้นฉันไม่ได้สนใจอะไร....แต่ตอนนี้แกกลับลองดีมาจูบจองกุกของฉัน!!! หน้าแบบนี้สินะ...ที่ทำให้จองกุกรัก ริมฝีปากนี้ใช่ไหมที่แกจูบจองกุก ฉันจะทำลายมันให้ดู!!!” ยัยนั่นพูดพร้อมกับจับหน้าของคุณ ก่อนที่สหายอีกสองคนจะเข้ามาตบหน้าคุณ
ได้...เล่นอย่างงี้ใช่ไหม
“พลั่ก!!” ยัยอ้วนหันไปตามแรงหมัดของคุณทันที ให้มันรู้ซะบ้างว่ากำลังเล่นกับใคร ดีนะที่คุณลุงคุณเป็นเจ้าของค่ายมวย เลยได้เรียนรู้มันมาบ้าง ไม่อยากจะโม้ว่าแม้แต่บัวดำ หรือ เขาดิน กาแล็คซี่(?) ก็มาเรียนที่ค่ายมวยของลุงคุณทั้งนั้น
“ กรี๊ด!!!! ลูกพี่มันต่อยฉันอ่ะมันต่อยฉัน!!” ยัยอ้วนรีบหันไปฟ้องยัยร่างอวบที่มาตบฉันตอนแรก ซึ่งยัยนั่นก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้าเลยล่ะ
“ แกกล้ามากนะยัยบ้า!!ที่มาทำหน้าสวยๆของเพื่อนฉัน “ ยัยนั่นพูดพร้อมกับชี้หน้าคุณ
“ ฉันอยากจะรู้นัก!!ว่าหน้าสวยๆของแกเนี่ย ถ้าเจอมีดกรีดไปสักหน่อย จองกุกโอปป้าเขาจะยังรักแกอยู่ไหม!!!” ยัยผอมอีก
คนนึงพูดก่อนจะหยิบมีดออกมา นั่นทำให้ฉันตกใจไม่น้อย บ้าแน่ๆ พวกนี้มันบ้าไปแล้ว!
“ ใจเย็นๆก่อนนะ..ถ้าเธอเอามีดมากรีดหน้าฉัน เธอจะถูกตำรวจจับ ข้อหาทำร้ายร่างกายนะ..” คุณยกมือห้ามพร้อมกับหาเหตุผลต่างๆนาๆ
“ ใครแคร์!! แค่ให้เธอเสียโฉมหรือตายไปไม่ว่าอะไรฉันก็ยอมทั้งนั้น!! เอ๊ะ..เดี๋ยวตายงั้นหรอ หึ..ฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ จากที่แค่
กรีดหน้าเฉยๆน่ะมันยังสะใจไม่พอ..ฉันคิดว่าฉันควรจะ’ ฆ่า’ เธอมันคงจะสะใจกว่า..” ยัยนั่นพูดพร้อมกับเงื้อมีดมาทางคุณ คุณค่อยๆถอยหลังเพราะความกลัว คุณยังไม่อยากตายโดยที่อายุยังไม่ถึง16 หรอกนะ TOT คุณยังไม่ได้แต่งงานกับนิชคุณ ไม่ได้จูบกับเจมส์ จิ เลย จะตายได้ยังงายย
“ ใจเย็นก่อนนะๆ...มีอะไรก็ค่อยๆพูดกันก็ได้” คุณใช้คำพูดที่เห็นตามละครไทยที่นางเอกจะพูดเวลาที่พวกคนร้ายกำลังจะปล้ำนางเอก
“ตายซะเถอะยัยหน้าด้าน!!!” ยัยนั่นเตรียมจะพุ่งมีดมาที่ตัวคุณ
โชคดีที่คุณหลบทันแต่แขนซ้ายของคุณดันเฉี่ยวกับมีด นั่นทำให้คุณเจ็บไม่น้อยเลยล่ะ คุณรีบกุมแขนซ้ายของตัวเองไว้ พลางมองบาดแผลที่แขน โดยที่ไม่รู้ตัวยัยนั่นกำลังเงื้อมีดมาทางคุณ คุณหลับตาปี๋รอรับความตาย ซึ่งยังไงก็คงไม่รอดแน่ๆ
“ …?” คุณรีบลืมตาขึ้นมาเมื่อเห็นว่าไม่ได้รู้สึกเจ็บใดๆ ก่อนจะหันไปมองร่างสูงที่เข้ามาช่วยคุณและตอนนี้กำลังแย่งมีดจากยัยนั่นอยู่
“ ชูก้า...” คุณเอ่ยเบาๆเมื่อได้เห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร
“ มัวทำอะไรอยู่!! รีบหนีไปแล้วโทรศัพท์แจ้งตำรวจซะ!!” สิ้นเสียงทุ้มของชายตรงหน้า คุณรีบวิ่งหนีไปโดยไม่คิดชีวิต แต่โชคไม่ดีเอาซะเลยที่ยัยร่างอวบและอ้วนดันมาจับตัวคุณไว้ซะก่อน คุณรีบใช้ท่าจระเข้ฟาดหางที่เรียนมาไม่ถึงปีและลองใช้ครั้งแรงเตะไปที่สองคนนั้น ก่อนจะต่อยท้องของพวกนางอย่างไม่คิดชีวิต แล้ววิ่งหนีมา
“ ช่วยด้วยค่ะ...ช่วยด้วย! เพื่อนของฉันกำลังโดนคนพวกนั้นทำร้าย คุณตำรวจช่วยด้วยนะคะ” หลังจากคุณวิ่งมาได้สักพัก คุณเห็นตำรวจร่างสูงคนหนึ่ง คุณไม่รีรอที่จะเข้าไปขอความช่วยเหลือทันที
“ คนร้ายอยู่ที่ไหนครับ..! “ เมื่อตำรวจเห็นดังนั้นคุณรีบนำทางคุณตำรวจไปที่เกิดเหตุการณ์ทันที พร้อมกับคุณตำรวจที่ส่งข่าวให้ทางสถานีไปเรียบร้อยแล้วระหว่างวิ่งมา
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! “ คุณตำรวจตะโกนพลางใช้ปืนขู่ ทำให้ยัยพวกนั้นแตกกระเจิงไม่เป็นที่และรีบวิ่งหนีไป โชคดีที่ชูก้าจับ ยัยผอม และยัยอ้วนไว้ได้ ส่วนยัยอวบก็ถูกตำรวจคนที่มากับฉันตามจับในเวลาต่อมา
“เป็นอะไรไหมคะ?” คุณรีบถามชูก้าทันทีพลางจับเนื้อจับตัวเพื่อสำรวจไปด้วย
“ ไม่เป็นไร..ฉันต้องเป็นคนถามเธอไม่ใช่หรอไงว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เราเจ็บตรงไหนหรือเปล่าหืม?” ชูก้าพูดพร้อมกับยิ้มบางๆ
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ.. ขอบคุณมากนะคะโอปป้า..ถ้าไม่ได้โอปป้าฉันคงต้องตายไปแล้วแน่ๆ แล้วก็ขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้โอปป้าต้องมาเจอกับเรื่องที่ไม่ดีแบบนี้ ฮึก..” คุณพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสายด้วยความรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรนะ..ไม่เป็นไรฉันยินดีที่จะช่วยเธอ” ชูก้าพูดพร้อมกับดึงตัวคุณเข้าไปไว้ในอ้อมกอดพลางลูบหัวคุณเบาๆ
“ เลิกร้องได้แล้วยัยขี้แย...” ชูก้าพูดหลังจากที่คุณขึ้นมาบนรถ เพราะชูก้าอาสาจะไปส่งคุณหลังจากที่คุณให้ปากคำตำรวจเสร็จเรียบร้อย โดยที่คุณยังร้องไห้ไม่หยุด
“ ใครอยากร้องกันล่ะคะ...ก็ร้องแล้วมันหยุดไม่ได้อ่ะ ฮึก..“
“ ยัยบ้าเอ้ย..^^เอ้าทิชชู่”
“ ขอบคุณค่ะ” คุณรับทิชชู่ก่อนจะนำมันมาเช็ดน้ำตาเบาๆ
“ แปลกจัง.. พอเวลาที่เธอเจอฉันทีไรเป็นต้องร้องไห้ทุกที ไม่เคยเจอกันดีๆสักครั้งนึงเลย..”
“นั่นสิคะ...สงสัยหน้าโอปป้าคงอมทุกข์มั้งคะ” คุณพูดเสียงปนหัวเราะเบาๆ
“หน้าหล่อขนาดนี้จะอมทุกข์ได้ไงกันเล่า!!”
“ฮ่าๆ ฉันล้อเล่นน่ะ..แต่คงเพราะรู้สึกเหมือนโอปป้าเป็นพ่อคนนึงมั้งคะ เวลาร้องไห้ก็ต้องการความรัก ความอบอุ่นจากพ่อ ความรู้สึกเวลาที่อยู่กับโอปป้ามันเป็นอย่างงั้นน่ะค่ะ เพราะเวลาที่ฉันร้องไห้โอปป้าก็จะเข้ามาปลอบเสมอ แล้วพร่ำบอกว่าไม่เป็นไรๆ รู้ไหมว่ามันดูอบอุ่นเหมือนโอปป้าเป็นพ่ออีกคนนึงของฉันเลยอ่ะ เนอะชูก้าอาปา(พ่อ)”
“ นี่ฉันมีลูกตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย...”
“ก็...โอ๊ย!” อยู่ๆคุณก็รู้สึกเจ็บแปล็บที่ต้นแขนขึ้นมา คุณเกือบลืมไปเลยว่าคุณโดยมีดเฉี่ยวที่ต้นแขน
“ โดนมีดบาดหรอ ทำไมไม่บอกฉัน!” ชูก้าพูดก่อนจะจอดรถแล้วรับหันมาดูต้นแขนคุณทันที
“ เจ็บมากไหม?” ชูก้าถาม
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันว่าโอปป้ารีบพาฉันกลับบ้านดีกว่า”
“ฉันว่าเธอควรไปบริษัทก่อนดีกว่า แผลไม่น่าจะลึกเท่าไรที่นู่นมีกล่องปฐมพยาบาลอยู่..” ชูก้าพูดทั้งทียังไม่ได้หันมามองหน้าคุณ
“แต่...ฉัน”
“อย่าดื้อสิ...ยังไงเธอก็ต้องทำแผล”
“…” ชูก้าพูดนั่นทำให้คุณเงียบกริบไม่ใช่อะไรหรอกนะที่คุณไม่อยากไปเพราะไม่อยากเจอหน้าจองกุกต่างหาก เขาไม่ใช่หรอไงที่ทำให้คุณเป็นอย่างนี้...
หลังจากมาถึงบริษัทได้สักพักชูก้าก็รีบทำแผลให้คุณ พวกบังทันตกใจกันมากเลยล่ะ รวมถึงจองกุกด้วย...เขามีสีหน้ากังวลสุดๆเมื่อเห็นคุณเดินเข้ามาด้วยสภาพไม่สู้ดีเท่าไร่นัก ตอนแรกเขาเกือบเผลอจับตัวคุณมาดูซะแล้ว ถ้าคุณไม่สะบัดแขนใส่เขาก่อน
“ ขอบคุณนะคะ..” คุณพูดขอบคุณชูก้าพร้อมกับยิ้มให้บางๆ
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเป็นพ่อเธอนะ..” ชูก้าพูดพร้อมกับยิ้มจนเห็นเหงือก ก่อนจะเดินไปเก็บกล่องปฐมพยาบาล
“ (ชื่อคุณ...) มาคุยกันหน่อยสิ” จองกุกเดินมาตรงหน้าคุณ นั่นทำให้คุณทำสีหน้าเย็นชาใส่ทันที เพราะเขาคนเดียวแท้ๆที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้ คุณอยากจะเกลียดเขา อยากจะผลักไสเขาไปไกลๆ...แต่ทำไงได้ล่ะ เพราะไม่ว่าเขาจะทำคุณเจ็บสักเท่าไรคุณก็เกลียดเขาไม่ลงสักที...
เมื่อเห็นว่าคุณไม่ตอบจองกุกก็ถือวิสาสะจับมือคุณไปที่ไหนสักแห่ง ซึ่งแน่นอนว่าคุณขัดขืนแต่จะสู้แรงคนตรงหน้าได้ยังไงล่ะ..
“ มีอะไร..” คุณถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆทันทีเมื่อเขาพาคุณออกมาหน้าบริษัท
“ขอโทษที่ทำให้เธอต้องเจ็บตัว...”
“ หึ!...รู้ตัวด้วยหรอไง..”
“รู้สิ...รู้ตัว..ว่าเวลาเธอเจ็บหัวใจฉันมันเจ็บมากกว่าเธอเป็นร้อยเท่า รู้ตัวว่าเวลาเห็นเธออยู่กับชูก้าฮยอง หรือผู้ชายคนอื่นนั่นทำให้ฉันโกรธจนแทบเป็นบ้า รู้ตัวว่า..เวลาเธอไม่สนใจฉัน มันเจ็บแค่ไหน..และรู้ตัวว่า...”
“ ฉันคงชอบเธอเข้าให้แล้วล่ะ..”
“!!!!”
TBC
ไม่ได้มาอัพซะนานเบยย คิดถึงเขาอ่ะปล่าว >O< คาดว่าคงไม่-0-
ตอนนี้กุ๊กกี้น้อยสารภาพรักนางเอกแล้ว!! หลังจากจองกุกมาบ่นให้ไรท์ฟังทุกๆวันว่าคิดถึงๆๆนางเอกจะแย่ รู้สึกเจ็บปวดจนใจแทบขาดเวลาที่นางเอกของเราไม่สนใจ แล้วยังถามอีกว่า อาการแบบนี้เรียกรักรึเปล่า~ ไรท์ก็เลย แนะนำให้มักเน่ของเราไปสารภาพรักนางเอกซะ!! นางเอกต้องขอบคุณไรท์นะเนี่ยที่ทำให้จองกุกมาสารภาพรักจนได้ คิคิคิคิ สุดท้ายยนี้’ เม้นด้วยนะคะไม่เม้นไม่อัพ J
ความคิดเห็น