[TaeNy] ถึงร้ายก็รัก

ถึงร้ายก็รัก [TaeNy]

Intro

          คอโด M ห้อง 1046

ฉันยืนมองปุ่มกดกริ่งข้างประตูสีน้ำตาลบานใหญ่ในคอโดหรูกลางใจเมืองอย่างชั่งใจอยู่นานเมื่อฉันไม่รู้ว่าฉันสมควรที่จะกดมันดีรึป่าวเพราะฉันมั่นใจว่าฉันไม่ใช่คนที่เจ้าของห้องนี้กำลังเฝ้ารออยู่อย่างแน่นอน หากเขาเปิดประตูมาแล้วพบหน้าฉันฉันไม่อยากจะคาดเดาเลยว่าสายตาของเขาจะเป็นอย่างไร

ต่างจากฉันที่อยากจะเห็นหน้าเขาใจแทบขาด ถึงแม้ว่าเราจะเรียนคนละคณะแต่ฉันก็รู้ว่าวันนี้เขาไม่ยอมไปมหาลัยฯ และฉันก็รู้สาเหตุว่าเพราะอะไร ฉันถึงอดที่จะห่วงเขาไม่ได้และอยากจะมาให้เห็นกับตาเพื่อความสบายใจว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ

ติ๊ง ติ๊ง

ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจกดกริ่งตรงหน้า ไม่นานนักประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออกพร้อมกับเจ้าของร่างเล็กที่ยืนอยู่ในชุดกางเกงวอร์มขายาวสีดำและเสื้อยืดสีขาวเรียบธรรมดา

“มีอะไร?” เขาถามขึ้นเสียงหงุดหงิดพร้อมกับใบหน้าที่บ่งบอกว่าเขารำคาญมากแค่ไหนที่เห็นหน้าฉันซึ่งมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิดเอาไว้ไม่มีผิด เขาจะรู้รึป่าวนะว่าท่าทางเฉยชาของเขากำลังทำให้ฉันเสียใจอีกแล้ว

“แทกินข้าวรึยัง ฟานี่ซื้อราเม็งเจ้าอร่อยประจำมหาลัยฯ มาฝาก” ฉันฝืนยิ้มทั้งๆที่หัวใจฉันมันกำลังจะร้องไห้ เขาก้มลงมองถุงพลาสติกในมือฉันก่อนจะแง้มประตูห้องให้กว้างขึ้นเพื่อเป็นการบอกให้ฉันเข้าไปข้างใน

“…ให้ฟานี่ใส่จานให้เลยมั้ย?” ฉันถอดรองเท้าก่อนจะเตรียมเดินเข้าไปในครัวแต่เขาก็ค้านขึ้นซะก่อน

“ไม่ต้อง ฉันไม่หิว” เขาเดินผ่านหน้าฉันตรงเข้าไปในครัวก่อนจะเปิดประตูตู้เย็นและหยิบเบียร์ออกมาดื่ม นี่เขาไม่คิดที่จะมองหน้าฉันเลยรึไงกันนะ ฉันมองตามร่างเล็กที่ทิ้งตัวลงบนโซฟาบุหนังขนาดใหญ่พร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องบางของเขาขึ้นมากดเล่น

“แทดื่มเยอะขนาดนี้เลยเหรอ ดูแลตัวเองบ้างสิ” ฉันเดินเข้าไปหาเขาก่อนจะก้มลงเก็บกระป๋องเบียร์ที่เกลื่อนกลาดเต็มพื้นห้อง เขาคิดจะดื่มจนตายกันไปข้างนึงเลยรึไงนะ หางตาของฉันแอบเห็นเขาเหลือบมามองฉันอย่างรำคาญใจและนั่นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกแย่ขึ้นไปอีก

“เธอมีธุระอะไรก็รีบๆพูดมาดีกว่า”

“แททะเลาะกับเขาอีกแล้วใช่มั้ยถึงไม่ยามเข้าเรียน” เขาเงยหน้าจากโทรศัพท์ก่อนจะหันมามองฉัน

“ไม่ใช่เรื่องของเธอ” น้ำเสียงของเขาบ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจฉันอย่างมากที่รู้เรื่องของเขาดีเกินไป บอกตามตรงว่าฉันเริ่มจะชินกับท่าทางหมางเมินที่เขาคอยมอบให้ฉันแทบทุกครั้งที่เราเจอกันแล้วล่ะ

“แทควรจะโทรไปปรับความเข้าใจกับเธอให้รู้เรื่องนะ ปล่อยเอาไว้แบบนี้ฟานี่ว่า...”

“ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องมายุ่งไง จะไปไหนก้ไป!” เขาโวยวายขึ้นเสียงดังจนฉันเองยังอดตกใจไม่ได้ ร่างเล็กมองฉันด้วยสายตาที่พร้อมจะระเบิดฉันออกเป็นชิ้นๆ หน้าของฉันร้อนวูบขึ้นมาทันทีพร้อมกับน้ำใสๆที่กำลังก่อตัวขึ้นในดวงตาของฉัน ฉันพยายามที่จะกลั้นมันเอาไว้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

“แทเห็นฟานี่เป็นอะไร” สมองที่หนักอึ้งสั่งให้ฉันถามคำถามที่ฉันอยากจะรู้ไปตลอดออกไปอย่างไม่ต้องคิดไตร่ตรองใดๆทั้งสิ้น น้ำต่ที่กลั้นเอาไว้มันพรั่งพลูออกมาที่คำถามนั้นหลุดออกมาจากปากของฉัน

“รู้บ้างมั้ยว่าฟานี่เบื่อมากแค่ไหน ฟานี่เหนื่อยที่จะต้องมานั่งเสียใจเพราะคนอยากแท แทเคยเห็นค่าของผู้หญิงคนนี้บ้างรึเปล่า!” ฉันพูดสิ่งที่อดอั้นอยุ่ในใจออกไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มราวคนบ้า ฉันไม่รู้ว่าอะไรดลใจฉันให้พูดออกไปแบบนั้น แต่คำพูดเหล่านั้นมันฝังลึกอยู่ในหัวใจฉันตั้งแต่วันแรกที่เขารู้ว่าฉันรู้สึกกับเขายังไง...ฉันเหนื่อยมากจนทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว

“พูดจบแล้วใช่มั้ย” เขาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบก่อนจะลุกขึ้นยืน “งั้นก็กลับไปได้แล้ว ฉันอยากอยู่คนเดียว” คำพูดที่เขาเอ่ยออกมาทำให้ฉันหน้าชาราวกับโดนตบอย่างแรง หัวใจของฉันมันบีบแน่นขึ้นเรื่องๆ คนอย่างเขาเคยมองเห็นน้ำตาของฉันบ้างรึเปล่านะ! ทำไมเขาถึงไม่เคยแม้แต่จะเข้ามาประคองฉันไว้บ้างเลย ทำไมเขาถึงเอาแต่ผลักไสฉันแบบนี้!

“นายใจร้ายเกินไปแล้วจริงๆ ...พอกันที” ฉันวางกระป๋องเบียร์ที่อยู่ในมือลงกับพื้นดังเดิมก่อนจะลุกขึ้นยืนและเตรียมจะออกไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุด

“เดี๋ยว” ทันทีที่ฉันหันหลังเตรียมจะวิ่งออกไปให้พ้นๆหน้าเขา เจ้าของร่างเล็กก็เรียกฉันเอาไว้ ฉันหันไปมองเขาพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นจนฉันมองหน้าเขาแทบจะไม่ชัด

เขอมองไปที่ดอกกุหลาบสีขาวในแจกันที่ฉันเป็นคนจัดมันเอาไว้เมื่อไม่กี่วันก่อนบนโต๊ะอาหารของเขาก่อนจะละสายตากลับมาพร้อมกับคำพูดที่กรีดลึกลงในหัวใจของฉันอีกครั้ง...

“เอาของๆเธอกลับไปด้วย มันเกะกะ” พูดจบร่างเล็กก็เดินผ่านหน้าฉันไปก่อนจะเข้าไปในห้องนอนของเขาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ตอนนี้หัวใจของฉันถูกเหยียบย้ำจนเหลวแหลกไม่มีชิ้นดี น้ำตาไหลอาบสองแก้มฉันไม่ขาดสาย ฉันพยายามที่จะกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองไว้ให้เงียบที่สุดเพื่อไม่ให้คนใจร้ายได้เห็นความอ่อนแอของฉันไปมากกว่านี้ ฉันรักและยอมเขาทุกอย่างแต่นี่คือสิ่งที่ฉันกำลังตอบแทนฉันใช่มั้ย? พอกันที! ฉันมันโง่เองที่เฝ้าเอาแต่ฝันลมๆแล้งๆว่าเขาจะหันมามองฉันสักครั้ง ฉันจะไม่ยอมโง่เป็นผู้หญิงไร้ค่าให้เขาทำร้ายจิตใจฉันอีกแล้ว ฉันสาบานว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะยอมเสียน้ำตาให้กับคนอย่างเธอ...แทยอน!

น้อยหน่าอิ้อิ้