☆ ไหนๆก็ว่างขอวิจาร์ณหน่อยละกันเนอะ
ก่อนอื่นเลยถ้าถามจุดเด่นของฟิคเรื่องนี้...
เอาเป็นว่าทุกตัวละคร 'กล้า' ที่จะเดินก้าวล้ำความสัมพันธ์ทุกอย่างของตัวเอง กล้าที่จะฉีกความสัมพันธ์เดิมๆทิ้งเพียงเพราะว่าตัวเองอยากทำโดยไม่สนใจความถูกต้อง พูดได้ว่าฟิคเรื่องนี้เป็นการต่อสู้กับอารมณ์ล้วนๆ เหมือนกับว่าจิตสำนึกไม่ใช่เรื่องจำเป็นอีกต่อไป ความเห็นแก่ตัว ความโลภ ความหลง ทุกอย่างเกิดจะความรู้สึกของตัวละครที่ไรท์เตอร์ถ่ายทอดออกมา ส่วนตัวคิดว่าเรื่องนี้ไม่มีใครน่าสงสารเลยสักคน และไม่มีใครมีความสุขเลยสักคนเช่นกัน ดูเหมือนว่าเหล่าตัวละครพยายามหลอกตัวเองอยู่ทุกคนว่าการกระทำชั่วข้ามคืนจะทำให้ตัวเองมียิ้ม ทำให้ตัวเองรู้สึกสบายใจ แต่มันเป็นแค่การหาทางรอดพ้นจากความทุกข์โง่ๆที่สุดท้ายก็พ่วงอันตรายมามากกว่าเดิมเท่านั้น แม้แต่คนที่'ดูเหมือนจะ'น่าสงสารที่สุด เจ็บที่สุดก็ยังเลือกหนทางทำร้ายตัวเองซ้ำๆเพราะความสบายใจส่วนตัวอยู่ดี พอละ ไม่อยากสปอยล์อะไรมากให้คนที่ยังไม่อ่านเขาไปอ่านเองดีกว่า55555

คงจะพูดเต็มปากไม่ได้ว่าการอ่านฟิคเรื่องนี้จะให้เรามีความสุข แต่ว่ามันทำให้เราเห็นอีกมุมของความรัก สะท้อนมุมอับของจิตใจมนุษย์ที่ว่าบนโลกนี้มีแต่สีเทา ทุกคนแก้แค้น ทุกคนต่างทรยศแก่งแย่งเพียงเพราะความรัก ยังไงก็ขอบคุณนะคะไรท์เตอร์ ที่แต่งฟิคดีดีแบบนี้มาให้อ่าน มันอาจไม่ใช่ฟิคที่มีความสุขที่สุด แต่มันก็เป็นฟิคที่ทำให้เราเข้าใจความรักที่สุดเช่นกัน ขอบคุณค่ะ :)

ปล. ภาษาและการอธิบายดีเยี่ยมค่ะ อ่านไม่ติดขัดเลย กลับมาต่อได้แล้วนะคะ ^^