ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ยังไม่สาย...ถ้าหากเราจะรักกัน

    ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ...

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 571
      8
      8 พ.ค. 56



    บทนำ

     

     

    ใครๆก็ว่ากันว่า...

    อย่าหาคำว่า หยุดจากหนุ่มเจ้าสำราญอย่างเขา

    แต่ใครจะไปรู้ว่า...ในใจของเขาก็พร้อมที่จะ หยุด เมื่อเจอคนที่ใช่เหมือนกัน...

     

    ไอโป๊ปเห็นแกบอกคืนนี้แกจะไป...เฮ้ย !

    ทันทีที่จิรายุเปิดประตูห้องทำงานของธนวรรธน์เข้ามา  เสียงอุทานก็หลุดตามออกมาทันทีเมื่อเห็นภาพตรงหน้า  ฟ้าลดา หญิงสาวผู้เป็นเลขาของเพื่อนหนุ่มนั่งอยู่บนตัก  มือบางพาดอยู่ตรงพนักพิงเก้าอี้ของเจ้านายหนุ่ม  ใบหน้าเพื่อนหนุ่มของเขาแต้มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ตามแบบฉบับที่เคยทำเมื่อพบหญิงสาวที่หมายตา  มือหนึ่งเอี่ยวอยู่ที่เอวของหญิงสาว  อีกมือจับอยู่ที่คางของหญิงสาวเป็นเชิงหยอกล้อ  จิรายุแทบไม่ต้องนึกถึงเหตุการณ์ต่อไปว่าถ้าหากเขาไม่เข้ามาแล้วเรื่องจะดำเนินต่อไปยังไง  แต่เมื่อทันทีที่เลขาสาวเห็นเพื่อนของเจ้านายพรวดพราดเข้ามาในห้องก็รีบผละออกจากเจ้านายหนุ่มพร้อมกับรีบเดินไปเปิดประตูและออกจากห้องไปทันที  จิรายุหันไปมองตามก่อนจะหันมาพูดใส่เพื่อนหนุ่ม

    ไอนี่....โครตร้าย...เลขายังไม่เว้น ”  ธนวรรธ์ฟังแล้วยกยิ้มมุมปากพลางยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ

    อ้ะๆ  แกอย่าพูดไปไอเจมส์  แกอย่าลืม...ว่าฉันไม่บังคับจิตใจใครอยู่แล้ว

    จิรายุฟังแล้วอมยิ้มพลางเลื่อนเก้าอี้นั่งลงฝั่งตรงข้าม  เอ่ยปากถามต่อ

    แกจะบอกว่าเลขาสาวคนที่แกเพิ่งรับมาไม่นานสมยอมว่างั้นเหอะ  

    ฉันกับเขายังไม่ได้มีอะไรกัน  ไม่ต้องใช้คำพูดขนาดนั้นก็ได้...  ”  เขาหยุดพูด  ทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะพูดต่อ  แต่ถ้าแกไม่เข้ามาขัดจังหวะก็ไม่แน่

    ธนวรรธ์พูดพลางนึกขันในความคิดของตัวเอง  จนทำเอาจิรายุที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามอดยิ้มและส่ายหน้าเบาๆอย่างเหนื่อยใจ

    เมื่อไหร่แกจะเลิกไอนิสัยเพลย์บอยนี่สักที  ไม่มีเป็นตัวเป็นตนอย่างนี้ แก่ตัวขึ้นมาลำบากนะเว้ย

    จิรายุบ่นให้ ธนวรรธน์ฟังแล้วยิ้ม  หมุนเก้าอี้ที่นั่งอยู่หันหลังให้เพื่อนหนุ่ม  สายตาจับจ้องไปที่วิวยามเย็นท่ามกลางตึกสูงและเมืองอันแสนวุ่นวาย

    ไม่รู้สิ...แต่ที่แน่ๆคืนนี้ไปดื่มที่เดอะไนท์กันสักหน่อยดีกว่า ! ”


    เธอไม่เห็นความจำเป็น...

    กับการต้องมีคนรักเหมือนที่ใครๆก็ต้องการกัน

     ในเมื่อบางที ความรัก...ก็อาจสร้างรอยแผลและทำให้เจ็บปวดทุกทีเมื่อนึกถึง            

     

     

                 วันนี้มิวมีคิวนัดอีกไหมคะ

                    นิษฐา  หนึ่งในจิตแพทย์หญิงของโรงพยาบาลรัฐบาลแห่งหนึ่งเดินออกมาจากห้องทำงานที่ใช้อยู่เป็นประจำเมื่อเข้ามาปฏิบัติหน้าที่  พยาบาลที่นั่งประจำอยู่หน้าเคาเตอร์ด้านหน้าของห้องหันมาปฏิเสธบอกคิวนัดของวันนี้ครบหมดแล้วก่อนจะแจ้งรายละเอียดการนัดของวันต่อไป  นิษฐาพยักหน้าเข้าใจก่อนจะรับตารางนัดมาถือไว้ในมือเดินกลับเข้าไปเก็บของในห้องเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน  แต่ยังไม่ทันได้เริ่มเก็บอะไรเสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้นเสียก่อน

                    “ ว่าไงเบลล่า

                    นิษฐาเอ่ยทักปลายสายทันทีที่กดรับ  มือพลางเก็บเอกสารบนโต๊ะใส่แฟ้มไปด้วย  ราณี เพื่อนสาวคนสนิทซึ่งอยู่ปลายสายยิ้มออกทันทีก่อนเอ่ยตอบ

                    สวัสดีคุณหมอคนสวย  เสร็จงานรึยัง  

                    “ เสร็จแล้ว  คิวนัดเพิ่งหมดแล้วก็ออกเวรพอดี  มีอะไรรึเปล่า ”  หญิงสาวเอ่ยปากถามปลายสายอย่างสงสัย

                    คือฉันอยากจะชวนแกไปเที่ยวน่ะ...ไปด้วยกันนะ ” 

                    เสียงปลายสายดูอ่อนออดอ้อนกว่าเดิมจนนิษฐารับรู้ได้จึงรีบพูดขัดออกไป

                    จะชวนไปดื่มที่เดอะไนท์อีกล่ะสิ... นิษฐาหยุดพูดแค่นั้น  นั่งลงที่เก้าอี้แล้วพูดต่อ แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบไปเที่ยวที่แบบนั้น  ฉันก็ไปนั่งเบื่อ ฉันไม่ชอบดื่ม ไม่ชอบความสนุกอะไรอย่างนั้น  ” 

                    นิษฐาพูดอย่างเหนื่อยหน่ายใจเมื่อนึกถึงสถานบันเทิงชื่อดังที่ไม่ค่อยได้ไปบ่อยเท่าใดนักยกเว้นเวลาเพื่อนสาวคนสนิทโทรมาชวนให้ไปเป็นเพื่อน

                    พอดีวันนี้ฉันบังเอิญเจอเพื่อนเก่าสมัยมัธยมเข้าตอนที่ไปคุยงานอีกที่บริษัทหนึ่ง  เขาชวนฉันให้ไปสังสรรค์กันหน่อยเพราะไม่ได้เจอกันนาน แล้วเขาเป็นคนนัดที่นั่น  แกก็รู้นี่น่ามิวว่าฉันไม่มีใครแล้วนอกจากแกน่ะ

                    นิษฐานิ่งไปเมื่อได้ยินคำขอร้องจากเพื่อน  สมองกำลังครุ่นคิด  จริงอยู่ที่หญิงสาวอาจจะเหนื่อยล้าเต็มทีจากงานที่ทำ  แต่ก็อดนึกสงสารเพื่อนไม่ได้

                    ฉันไปไม่นาน  คุยพอเป็นพิธีเดี๋ยวก็กลับ ฉันไม่ให้แกไปนั่งเบื่อนานๆหรอกหน่า

                    “ แต่ไปแกก็ต้องไปเจอเพื่อนอยู่ดีนี่หน่า  แกยังจะลากฉันไปอีกเหรอ ” 

                    ฉันจะได้มีข้อแก้ตัวไงว่าต้องรีบกลับเพราะเพื่อนมาด้วย  เพื่อนกลุ่มนี้ฉันไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่  แต่ก็ไม่อยากจะปฏิเสธ เสียน้ำใจหมด...อีกอย่างฉันก็อยากมีแกไปด้วย  พักผ่อนบ้างสิ  ฉันเห็นแกทำงานทุกวันไม่เห็นออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างเลย

                    นิษฐาถอนหายใจอย่างหมดคำพูด  คิดอีกทีก็คงไม่เสียหายที่จะไปเป็นเพื่อนเพื่อนคนสนิทเสียหน่อย  จึงเอ่ยตอบ

                    ก็ได้...ฉันไปเป็นเพื่อนก็ได้  แต่แกไม่ต้องอ้างบ่อยก็ได้นะเรื่องเปิดหูเปิดตาน่ะ  เพราะเมื่ออาทิตย์ที่แล้วตอนแกชวนฉันไปเป็นเพื่อนแกก็ยังพูดแบบนี้อยู่เลย...

     

    ...............................................................

     

    นิยายเรื่องนี้แต่งตามจินตนาการ
    ไม่ได้มีเจตนาทำให้ศิลปินหรือนักแสดงเสียหาย
    หากมีตรงไหนผิดพลาด ขออภัยด้วยค่ะ ^^ 

     

     

     

     

     

     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×