[SF KyuMin] Special ปิ๊งรักนักฟุตบอล

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

[Special ปิ๊งรักนักฟุตบอล]








เป็นภาคต่อของ ปิ๊งรักนักฟตบอล

เนื้อเรื่อง

[Special SF ปิ๊งรักนักฟุตบอล KyuMin]

ชายหาดที่สวยงาม ถูกตกแต่งไปด้วยดอกไม้สีขาว และผ้าตกแต่งที่อยู่ในโทนสีขาวแทบทั้งหมด

งานแต่งงานถูกจัดขึ้นโยมีนักข่าวมากมายรายล้อม กลางงานมีน้ำแข็งที่แกะสลักรูปลูกฟุตบอลขนาดใหญ่ ด้านข้างมีเค้กก้อนสวยหลายชั้นตั้งอยู่ ด้านบนของเค้กมีตุ๊กตาน้ำตาลผู้ชายหน้าสวยที่ถูกอุ้มอยู่ในอ้อมแขนของนักบอลดาวรุ่ง

ใบหน้าสวยถูกแต่งเติมอยู่ในโทนหวานขับให้หน้าของซองมินยิ่งดูสวย

ร่างบางในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์สวยงาม เดินเคียงคู่มากับเพื่อนสนิท อีฮยอกแจ

ก่อนที่มือสวยจะถูกส่งให้ร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าที่สวมอยู่ในชุดทักซิโด้สีดำ ตัดด้วยโบว์สีแดงที่ปกเสื้อ

ใบหน้าหล่อเหลาคลี่ยิ้มให้

“คุณสวยมากเลย ซองมิน” คยูฮยอนเอ่ยชมก่อนจะดึงซองมินลงมากดจูบลงไปอย่างลึกซึ้ง ท่ามกลางความอิจฉาของแขกที่มาร่วมงาน

“คยูทำอะไร อายคนอื่น” ซองมินหน้าขึ้นสีก่อนยกมือขึ้นมาตีแขนคยูฮยอน

“ไม่เห็นต้องอายเลย เราจะเป็นสามีภรรยากันอยู่แล้วนะ”  คยูฮยอนยังคงคลอเคลียกับใบหน้าหวาน

“งั้นมาจูบให้ชินเลยดีกว่า” คยูฮยอนจับหน้าซองมินเข้ามาใกล้หน้าของตน ก่อนที่ริมฝีปากหนาที่ซองมินหลงใหล

ขยับเข้ามาใกล้ๆ

“ซองมิน”

“........”

“ซองมิน”

“.........”

“อี ซองมินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!”

ร่างบางที่ได้ยินเสียงเพื่อนตะโกนก็สะดุ้งตัว หันไปว่าเพื่อน

“เสียงดังทำไมเนี้ยฮยอกแจ”

“แกแหละ เพ้ออะไรอยู่ซองมิน  นั่งทำหน้าน่ากลัวชะมัด  เห็นแล้วขนลุก” ฮยอกแจลูบแขนหัวเองเป็นท่าทางประกอบ

ซองมินจึงหันมาชี้หน้าเพื่อน

“ใครน่ากลัวพูดให้ดีๆนะฮยอกแจ  ฉันคือคนน่ารักของคยูฮยอน เข้าใจไว้ซะ”

“หึ คนน่ารักของคยูฮยอน คนน่ารักที่นั่งตาเยิ้มน้ำลายหก เมื่อกี้อ่ะนะ” ฮยอกแจเบะปากหมั่นไส้เพื่อนตัวเอง

“แกไม่เข้าใจหรอก ฉันกำลังวาดฝันอนาคตที่สวยงามอยู่”

“รู้สึกดีชะมัด ที่ไม่เข้าใจแก”

ซองมินหันขวับ มองตาเขียวใส่เพื่อน ก่อนจะหันไปยิ้มให้คนที่เล่นฟุตบอลอยู่ในสนาม

ตั้งแต่วันที่คยูขอเป็นแฟน ซองมินก็ผันตัวจากนักเตะตัวสำรอง กลายเป็นกองเชียร์ข้างสนามเหมือนเดิม

เอาเป็นว่าคยูฮยอน ลงเตะ ลงซ้อมที่ไหน ต้องมีซองมินนั่งที่นั่น

“เฮ่อ คิดแล้วก็อยากจูบริมฝีปากของคยูฮยอนวันละหลายๆรอบ” ซองมินทำหน้าเพ้อก่อนจะจู๋ปากไปทางสนาม

ปลั่ก!!!

ลูกฟุตบอลในสนามลอยละลิ่วมากระทบหน้าสวย อย่างไม่ทันตั้งตัว

รอบข้างเงียบกริบ  มีเพียงเสียงของลูกบอลที่กลิ้งตกลงไปอยู่ที่เท้าเล็ก

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!ใครบังอาจทำอีซองมิน มันไม่ตายดีแน่”

ไฟความโกรธของซองมินวนอยู่รอบตัว จนฮยอกแจต้องเขยิบหนี

ตาสวยของซองมินพุ่งเล็งไปยังบุคคลโชคร้ายในสนามที่บังอาจเตะลูกบอลมาชนเข้ากับหน้าสวย

ใบหน้าหล่อที่คุ้นเคย มองกลับมาอย่างตกใจก่อนยกมือขอโทษ และซองมินก็อ่านปากที่ขยับไปมา

“ขอโทษครับ ไม่เป็นไรใช่ไหม”

ไฟที่รายล้อมรอบตัวซองมินมอดลงทันตา ก่อนจะคลี่ยิ้ม แล้วตอบกลับไป แม้อีกคนจะไม่ได้ยินก็ตาม

“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง”

ซองมินโบกมือให้คยูฮยอน ก่อนส่งลูกบอลในมือคืนกลับไปที่สนาม

ฮยอกแจที่เห็นสถานการณ์กลับมาดังเดิม ก็เอ่ยถามเพื่อน

“แก ไม่เป็นไรใช่ไหมซองมิน”

ซองมินหันมายิ้มให้ฮยอกแจ ก่อนที่เลือดกำเดาสีแดงสดจะไหลออกมาทางจมูกสวย

“คยูแรงดีเนอะ”

“55555555555555555555555”

เพียงเท่านั้นฮยอกแจก็ระเบิดหัวเราะออกมาดังลั่น

“เป็นไงล่ะ ขอจูบ ได้ลูกบาทากลับมาแทน” ฮยอกแจยังคงหัวเราะใส่ซองมินที่นั่งหน้าง้ำ

“หัวเราะอะไร  ฉันออกจะภูมิใจ มีแฟนแรงดีขนาดนี้” ซองมินหันไปตอบฮยอกแจ มือก็เช็ดเลือดกำเดาไปพลางๆ

“ถ้าเป็นคนอื่น ฉันว่าโดนน่องใหญ่ๆของแก ถลาลงไปถีบแล้ว พอรู้ว่าเป็นสามีหน่อยเสียงอ่อยเชียว”

ซองมิน ตาโต รีบหันไปไหว้ฮยอกแจ

“สมพรปาก เพื่อนรัก”

“เฮ้ย! อะไรของแก มาไหว้ฉันทำไม” ฮยอกแจตกใจรีบรับไหว้

“ก็แกบอกคยูฮยอนเป็นสามีฉัน”

“อืม แล้วทำไม......หรือว่า....”ฮยอกแจรีบหันไปหาเพื่อนรักทันที

“นี่แกยังจิ้นอยู่เหรอว่ะ” ฮยอกแจเขย่าไหล่ซองมิน

ซองมินมองซ้ายมองขวา ก่อนกระซิบข้างหูเพื่อน

“ก็ เออไง”

“จริงดิ! หื่นๆอย่างแกคยูฮยอนไม่น่ารอด” ฮยอกแจตะโกนออกมาอย่างดัง จนคนเชียร์ข้างๆเริ่มหันมามองเป็นตาเดียว

“แกจะเสียงดังทำไมว่ะ ไอ้บ้าเอ้ย” ซองมินหยิกเข้าที่แขนของฮยอกแจก่อนหันไปยิ้มให้คนรอบข้าง

“ขอโทษครับ เพื่อนผมมันซ้อมบทละคร”

 เมื่อทุกคนหันกลับไปในสนามเหมือนเดิน ซองมินก็หันตาดุไปทางฮยอกแจแทน

“แล้วไหนคยูชวนแกไปทำประตู”

“หึ ก็ทำประตูจริงๆอ่ะดิ ให้ฉันไปลงเล่นบอลไปเป็นโกลให้คยูซ้อมยิง มากสุดก็แค่จูบเท่านั้นแหละ”

ฮยอกแจได้ฟังก็หัวเราะออกมาอีก

“ตลกมากไหม แล้วแกกับซีวอนอ่ะ”

“ถ้าฉันท้องได้ ลูกคงเต็มบ้านแล้ว” ฮยอกแจเชิดใส่ซองมิน จนซองมินหมั่นไส้

“คอยดูเถอะ ครั้งนี้ไม่พลาดแน่” ซองมินจ้องคยูฮยอนที่วิ่งอยู่ในสนาม ก่อนจะกดยิ้มมุมปาก จนฮยอกแจที่มองอยู่ขนลุกซู่

มาเป็นสามีซองมินซะดีๆ คุณแฟนที่รัก

******************************

“นึกยังไงครับ วันนี้ชวนผมมานอนที่บ้าน” คยูฮยอนในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดา แบกกระเป๋าเสื้อบอลของตนเอง เดินตามซองมินเข้ามาในบ้าน

ซองมินกับคยูฮยอนคบกันมาก็หลายเดือนแล้ว แต่ก็เพิ่งจะวันแรกที่ซองมินชวนคยูฮยอนมานอนค้างที่บ้าน ส่วนคยูฮยอนเอง ก็ไม่ค่อยได้พาซองมินไปบ้านเช่นกัน เพราะตัวเองก็ซ้อมบอลจนไม่มีเวลา บวกกับเกรงใจที่บ้านซองมิน จู่ๆจะพาลูกเค้าไปนอนบ้าน ทั้งสองเลย แยกนอนบ้านตัวเองเป็นปกติ

“ก็วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน  ซองมินไม่กล้าอยู่คนเดียว” ซองมินเงยหน้ามองคยูฮยอน ที่พยักหน้ายิ้มตอบ

 โอ้ย อย่ายิ้มแบบนี้ ยิ้มแบบนี้ซองมินจะตีความหมายว่าสมยอมนะ ซองมินได้แต่คิดแล้วยิ้มเขินอยู่คนเดียว

“แล้วให้ผมนอนไหน”

“ห้องซองมินอยู่ชั้นบน ห้องที่สอง คยูฮยอนเข้าไปได้เลย”  ซองมินรีบตอบทันที จนคยูฮยอนเลิกคิ้ว

“เอ่อ มันเหลือแค่ห้องเดียวแล้วแหละ ห้องพ่อแม่นี่ไม่ได้อยู่แล้ว ห้องซองจินก็ไม่ได้มันหวงห้องจะตาย”

 ซองมินรีบอธิบายให้คยูฮยอนเข้าใจ กลัวคยูฮยอนจะหาว่าซองมินคิดไม่ซื่อ ถึงมันจะเป็นความจริงก็เถอะ คิคิ

“เกรงใจซองมิน เดี๋ยวผมนอนข้างล่างตรงโซฟาก็ได้” คยูฮยอนยิ้มก่อนชี้ไปที่โซฟาข้างหน้า

เป็นครั้งแรกที่ซองมินเกลียดของใช้ในบ้าน หึ พรุ่งนี้ฉันจะเอาแกไปทิ้ง

“ยุงมันเยอะ หรือว่าคยูฮยอนรังเกียจซองมิน” ร่างบางกอดอกหันหน้าหนีงอนๆ

“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ” คยูฮยอนรีบเข้าไปกอดซองมินจากทางด้านหลัง

ตึกตึกตึกตึก ซองมินใจเต้นแบบจะทะลุออกจากอก รีบหันมาหาคยูฮยอนก่อนจะสลบเอา

“เอ่อ คยู ขึ้นไปก่อนนะ เดี๋ยวซองมินตามไป” มือสวยดันหลังคยูฮยอนให้เดินขึ้นบันไดไป

“โอเค ครับ” คยูฮยอนเดินไปตามที่ซองมินบอก เมื่อเห็นว่าแผ่นหลังที่ซองมินหลงใหล หายเข้าไปในห้องแล้ว ก็รีบต่อโทรศัพท์ทันที

ตู๊ดดดดดดดดดดดดดดด

[ฮัลโล ไอ้ซองจิน]

ว่าไงครับคุณพี่ชาย

[วันนี้แกไม่ต้องกลับบ้านนะ]

อ้าว ได้ยังไง แม่ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนพี่

[ฉันโตแล้ว อยู่คนเดียวได้  แกอยากไปร่อนที่ไหนก็ไป]

แหนะ พูดแบบนี้หรือว่า....นักเตะดาวรุ่งมาค้างที่บ้าน                    ซองมินเบะปาก เมื่อได้ฟังคำซองจิน

[รู้ดี]

ว่าแล้วไง แบบนี้ยิ่งจะกลับ

[500]

เฮ่อ ไม่ใจแคบไปหน่อยเหรอ นักเตะสุดที่รักมาบ้านเชียวนะ

[1000 ขาดตัว โอเคไหม]

เข้าใจครับ ฝันดีนะครับ ว่าที่ภรรยานักบอล

 หลังวางสายจากน้องชายตัวดี ซองมินก็ได้แต่ด่าในใจ

หึ เสียเวลาจริงๆเลย เวลาคยูฮยอนเป็นเงินเป็นทอง ไม่รู้เรื่องเลย

ซองมินรีบจัดเสื้อผ้าตนเองให้เข้าที่ จับทรงผมให้ดูดีอีกนิด ก่อนจะขึ้นไปห้องตนเอง

มือบางเปิดประตูเข้าไปก็เจอคยูฮยอนยืนมองรอบๆห้องอย่างอึ้งๆ

“แหะ แหะ เข้าใจซองมินหน่อยนะ ก็แต่ก่อนซองมินเป็นแฟนบอลตัวยงของคยู”

ที่ทำให้คยูฮยอนหยุดยืนอยู่ตรงนั้น คงเป็นเพราะ โปสเตอร์ภาพคยูฮยอนที่กำลังเตะบอลอยู่ในสนาม ผ้าเชียร์ทีม เสื้อที่สกีนเบอร์ของคยูฮยอน และอุปกรณ์เชียร์มากมายที่บ่งบอกว่า ซองมินคลั่งนักเตะคนนี้มาก

คยูฮยอนวางของลง ก่อนเดินเข้าไปกอดซองมิน

“ขอบคุณนะครับ”       

เพียงประโยคสั้นๆ ที่มาพร้อมอ้อมกอด ทำให้ซองมินหน้าแดงเถือก

"เดี๋ยวซองมินไปอาบน้ำก่อนนะ คยูก็ดูห้องไปก่อนก็ได้" ซองมินออกมาจากอ้อมกอด แล้วรีบหยิบเสื้อผ้า เข้าห้องน้ำที่อยู่ในห้องไปทันที โดยมีรอยยิ้มของคยูฮยอนส่งตอบกลับมา

“สะอาดหรือยังนะ” กว่าครึ่งชั่วโมงที่ซองมินสำรวจร่างกายตนเองไปมาในห้องน้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อความมั่นใจ

“เอาว่ะ” ซองมินสูดลมหายใจจะเปิดประตูออกไป แต่ต้องปิดกลับมา เมื่อนึกบางอย่างออก

“เดี๋ยว ต้องเซ็กซี่ซะหน่อย” ซองมินปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของตนลงไปสองเม็ด

ตาสวยมองไปที่กางเกงขาสั้นของตนเอง ก่อนพยักหน้าเบาๆ

“ใช้ได้”

เมื่อทุกอย่างพร้อม ซองมินบิดลูกบิดออกไปช้าๆ ก่อนก้าวเท้าเดินไปที่เตียงของตนเอง

แต่ต้องชะงัก เมื่อร่างสูงที่ควรจะนั่งอยู่ กับล้มตัวลงนอนหลับตาสนิท

ซองมินเดินไปจิ้มๆที่แขนร่างสูง แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับมา

คยูฮยอนนนนนนนน ทำไมทำกับเค้าแบบนี้ เค้าพร้อมแล้วนะ

ซองมินกระทืบเท้าอย่างหงุดหงิดใจ ก่อนที่จะเหลือบไปเห็นใบหน้าอิดโรยของคยูฮยอน เพียงเท่านั้น ซองมินก็ถอนหายใจ

“คงเหนื่อยมากซินะ”

ซองมินเดินเข้าไปหาคยูฮยอน ก่อนจะจัดท่าทางให้คยูฮยอน นอนสบายขึ้น

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ซองมินก็แทรกตัวลงนอนข้างๆคยูฮยอน

ใบหน้าหวานคะแคงมองคยูฮยอนที่หลับสนิท ก่อนจะกวาดมองไปรอบห้องของตนเอง

“ไม่น่าเชื่อเลย ว่าซองมินจะได้อยู่กับคยูฮยอนตัวเป็นๆแบบนี้”

 ซองมินเขยิบตัวเอง มาชิดคยูฮยอน ก่อนจูบลงที่หน้าผากแผ่วเบา

“ขอบคุณนะ” ซองมินยิ้ม ก่อนจะลงมานอนหลับตามคยูฮยอนไปอีกคน

***********************************************************************

ตั้งแต่วันนั้น

‘คยูถึงบ้านหรือยัง ตอนนี้ซองมิน….’

‘เดี๋ยวไว้คุยกันนะครับ........’ ตู๊ดดดดด ตู๊ดดดดดดด

ถึง เจ้าบ่าวของซองมิน

คยูทำไมไม่รับโทรศัพท์ซองมินเลย ซ้อมบอลเหรอ

ครับ ผมยุ่งมาก

คยูฮยอนเริ่มคุยกับเขาน้อยลง ไม่ว่าจะเป็นในโทรศัพท์ หรือโซเชี่ยวอย่างอื่น โทรไปก็ไม่ค่อยรับ ข้อความก็ไม่ค่อยตอบ

จนซองมินเริ่มใจเสีย

“เราทำอะไรผิดหรือเปล่า คยูฮยอนอย่าเป็นแบบนี้”

มือบางทุบที่เตียงตัวเองแรงๆ ก่อนที่น้ำตาจะเอ่อขึ้นมา

“เบื่อกันแล้วใช่ไหม มีแฟนบอลที่เสวยซ็กซี่ตั้งมากมายมาให้คยูฮยอนเลือก ซองมินน่าจะคิดได้ว่าซองมินคงสู้อะไรไม่ได้”

วันนี้คยูฮยอนมีแข่งใหญ่ที่สนามฟุตบอลเดิมที่ซองมินพบคยูฮยอนเป็นครั้งแรก

ยังดีที่วันนี้ฮยอกแจส่งข้อความมาบอก เอาบัตรมาให้ ไม่อย่างนั้นซองมินคงไม่ได้มาอยู่ที่นี่

 คยูฮยอนไม่ชวนซองมิน คงไม่อยากเห็นหน้าเราแล้ว ซองมินหน้าเศร้าลงแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังใส่เสื้อคยูฮยอนมาเชียร์เช่นเดิม

“เฮ้ย แกเป็นอะไรหรือเปล่าว่ะ ซองมิน ตาแดงเชียว” ฮยอกแจที่นั่งข้างๆเห็นความผิดปกติจึงเอ่ยถามเพื่อน

"เปล่า ฝุ่นมันเยอะ" ซองมินเลี่ยงๆตอบไป ก่อนจะจดจ่อไปที่เบอร์ 13 ที่คุ้นเคย

คยูฮยอนยิ้มร่าเริง อย่างมีความสุข ต่างกับคนมองตอนนี้ลิบลับ

ซองมินที่เหม่อได้แปปเดียว ก็มีข้อความส่งเข้ามา จากคนที่เงียบหายไป

‘แข่งจบแล้ว รอตรงนั้นนะ เดี๋ยวผมขึ้นไปรับกลับบ้านด้วยกัน’

เพียงข้อความสั้นๆ ก็ทำให้ซองมินยิ้มออก และกลับมาร่าเริงแบบเดิน จนฮยอกแจแปลกใจ

“ท่าจะบ้า เพื่อนฉัน” ฮยอกแจส่ายหน้าหันกลับไปสนใจเกมในสนามต่อ

90 นาทีหมดลง ผมการแข่งขันเป็นไปตามที่หลายๆคนคาด ซูจู ชนะไปด้วยคะแนน 1-0  จากฝีเท้าของดาวยิงขวัญใจซองมิน เบอร์ 13 คยูฮยอน

แฟนบอลรอบข้างสนามดีใจ เฮเสียงดัง ไม่ต่างจากซองมินที่ดีใจจนน้ำตาไหล

นักเตะในสนามก็ดีใจกอดคอกันอย่างมีความสุข

เวลาแห่งความสุขผ่านพ้นไป แฟนบอลทยอยออกจากสนามบอลกันจนหมด เหลือเพียงซองมินคนเดียวที่นั่งอยู่

ฮยอกแจเองก็ถูกซีวอนลากลงไปตั้งแต่ เกมชนะ ซองมินนั่งรออยู่แบบนั้น จนไม่เหลือใครแม้แต่ คนทำความสะอาดสนาม

ซองมินพยายามกวาดสายตามอง คนที่บอกให้ซองมินรอ ก็ไม่พบ

จนความมืดเข้าปกคลุม น้ำตาของซองมินไหลลงมา

“จะบอกเลิกกัน ก็บอกดีๆก็ได้นะ”

ซองมินปาดน้ำตาบนหน้าตนเอง ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมเดินออกจากสนาม

ฟรึบ!!!!

ไฟที่สนามเปิดส่องลงมา ทำให้ซองมินหันกลับไปที่สนามอีกครั้ง คนที่คุ้นเคยยืนอยู่กลางสนาม ในเสื้อบอลที่ซองมินจำได้ดีว่า มันเป็นตัวที่คยูฮยอน ใส่วันที่ซองมินเจอครั้งแรก

ไมค์ในมือหนาถูกยกขึ้นมา ก่อนที่คยูฮยอนจะเปล่งเสียงที่ทำให้ซองมินน้ำตาไหลกว่าเดิม

‘เก็บเพลงรักนี้ให้เป็นของขวัญ
ให้เธอได้รับได้รู้หัวใจของฉัน
แม้คืนวันจะเปลี่ยนแปลงสักแค่ไหน
แต่ใจของฉันที่รักเธอนั้น
ต่อให้ต้องลงนรกหรือขึ้นสรวงสวรรค์
ฉันก็จะไม่มีวันมอบให้ใคร
จะมีเพียงเธอแค่เพียงคนเดียว
และจะมีแต่เธอ เธอแค่เพียงคนเดียว
และจะเป็นเพียงคนเดียวเสมอไป
ที่ฉันฝากชีวิต ทั้งหมดไว้
โดยไม่มีวันทวงกลับคืน’

เสียงของคยูฮยอนสั่นจนซองมินรับรู้ได้ นอกจากคยูจะเตะบอลเก่ง ซองมินก็ได้รู้ว่าคยูฮยอนร้องเพลงเก่งเหมือนกัน

ไม่รู้ว่าคยูฮยอนเดินขึ้นมาหาซองมินตอนไหน  แต่ตอนนี้คยูฮยอนได้เดินมาอยู่ตรงหน้าของซองมิน

โดยที่ทั้งคู่มีน้ำตาเอ่อ ขึ้นมาไม่ต่างกัน

คยูฮยอนไม่รอช้า คุกเข่าลงตรงหน้าซองมิน

จนซองมินตกใจจะนั่งตาม แต่คยูฮยอนห้ามไว้ก่อนก่อนจะเอื้อมมือไปจับกับมือสวย

“ในวันนี้เมื่อหลายปี ที่สนามแห่งนี้  ผมในชุดนี้ มันคือครั้งแรกที่ซองมินได้เจอผม” ซองมินพยักหน้าทั้งน้ำตา

“วันนั้นซองมินมาในฐานะแฟนบอลของคยู และเมื่อกี้นี้ซองมินก็มาในฐานะแฟนคยู แต่ตอนนี้ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป

ผมไม่อยากให้ซองมินอยู่ในฐานะนี้อีกแล้ว”

 คยูฮยอนสูดลมหายใจก่อนหยิบของในกระเป๋าออกมา

“แต่งงานกับผมนะ”  แหวนวงสวยถูกยื่นมาให้ซองมิน ที่สะอื้นอย่างหนัก

“มันอาจไม่ใช่งานแต่งที่สวยหรูแบบที่ซองมินฝัน ผมใส่แค่ชุดบอลธรรมดาๆ ไม่ เหมือนที่คนอื่นๆทำ  ผมขอโท...”

ยังไม่ทันที่คยูฮยอนจะพูดประโยคจบ ซองมินก็โผเข้ากอดคนตรงหน้าแน่น

“คยูฮยอน คนบ้า” ซองมินตีเข้าที่หลังคยูฮยอน

“ไม่ว่าจะจัดที่ไหน สวยหรูแค่ไหน มันก็ไม่สำคัญถ้าคนที่ยืนตรงหน้าซองมินไม่ใช่คยูฮยอน”

คยูฮยอนยิ้มกระชับอ้อมกอดแน่น

“ผมรักซองมิน”

“ซองมินก็รักคยูฮยอน” คยูฮยอนกอดซองมินซักพักก็ผละตัวออกมาสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของซองมิน

“เราแต่งงานกันแล้วนะครับ คุณภรรยา”

เฮ้!!!! เสียงเฮ เสียงกลอง ดังกระหึ่ม หลังจากที่คยูฮยอนพูดประโยคจบ เพื่อนๆในทีม ฮยอกแจ ครอบครัวของทั้งซองมินและคยูฮยอน พร้อมหน้าพร้อมตากันออกมาแสดงความยินดี  ป้ายแต่งงานขนาดใหญ่ถูกเปิดลงมากลางสนาม

พร้อมพลุ ที่ถูกจุดขึ้นอย่างสวยงาม

“นี่ รู้กันหมดเลยเหรอ แกล้งซองมินอีกแล้วนะ” ซองมินตาเขียวใส่คยู แต่ริมฝีปากยังยกยิ้ม

“ขอโทษคร้าบบบบ  ทีนี้รู้ยังทำไมช่วงนี้ผมไม่ค่อยว่าง”

ซองมินพยักหน้ายิ้มให้คยูฮยอน และโผเข้ากอดกันอีกรั้ง

“คราวนี้ผมจะทำประตูจริงๆแล้วนะ”

“ประตูแบบไหนอีก”

“เดี๋ยวคืนนี้ เข้าหอแล้วรู้กัน”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“นี่ซองมินเป็นยังไงบ้าง” ฮยอกแจสะกิตไหล่ซองมิน

“ก็ถ้าฉันท้องได้ ป่านนี้คงตั้งสโมสรเองได้เลย”ซองมินเชิดหน้าใส่ฮยอกแจ เหมือนครั้งที่เคยโดนฮยอกแจเชิดใส่

*******************************************END****************************************

-จบแล้ว special เพื่อฉลองดาวดวงที่ 4 ของเยอรมัน

ขอบคุณนะคะ