[SF] I won't let you go again (BJIN)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

[SF] I won't let you go again (BJIN) 
เป็นภาคต่อของ Sickness กับ Are you kidding me? นะคะ

เพื่ออรรถรสที่ดีในการอ่าน แนะนำให้อ่านสองเรื่องนั้นก่อนเน่อ ^^

ENJOY READING นะคะ ^^

เนื้อเรื่อง

“พี่.. ผมไม่ให้ไป มันไกล จะไปอยู่ตั้งปีนึง ผมเป็นห่วง”     ในชีวิตผมไม่เคยคิดว่าต้องมาขอร้องใครแบบนี้มาก่อน ผมพยายามมากเลยรู้ไหม

“..................”

“พี่จินฮวานฟังอยู่รึเปล่า?”

“ฟัง”

“ยังไงๆผมก็ไม่ให้พี่ไป”

“งั้นก็เลิก”

“...พี่ว่าไงนะ?”

 “ถ้าไม่ให้ไป ก็เลิกกันเถอะ”

“.............”

     บางทีผมก็สงสัยว่าการที่ผมห่วงมันผิดมากรึไง พี่จินฮวานเลือกได้ เลือกที่จะอยู่ที่นี่ได้ แต่พี่จินฮวานก็เลือกที่จะไป..

ไปอยู่ไกลๆผม  ผมไม่เข้าใจจริงๆ  ไม่รักผมแล้วรึไงกัน..

“ฮันบิน.. พี่ไปฝึกงานนะ ถ้าเหตุผลแค่นี้มันไม่เพียงพอ พี่ก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว เหนื่อยแล้ว”

“ทำไมต้องอยากไปอยู่ไกลๆผมด้วย”

“ไม่ได้อยากอยู่ไกลๆ..  แต่ที่นั่นคือ รพ. ที่พี่อยากฝึกงานมากที่สุด”

“ทำไมต้องไปฝึกงานกับแฟนเก่าพี่ด้วย  นี่เหรอที่อยากเลิกกับผม”

“ซึงฮุนเกี่ยวอะไรด้วย เลิกกันไปเป็นชาติแล้ว ฮันบิน.. นายช่วยมีเหตุผลหน่อย”

“พี่ก็อ้างแต่เหตุผล หมอมีเหตุผลเยอะแบบนี้ทุกคนเลยรึไงวะ!!!!!” 

คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจกับเสียงตวาดอันก้าวร้าวของผม.. 

น้ำตาที่ผมไม่อยากเห็น ร่วงลงมาเป็นทาง..  

 อีกแล้ว.. ผมทำให้พี่ร้องไห้อีกแล้ว

.

.

“นายเองก็ใช้แต่อารมณ์ไม่เปลี่ยน คิมฮันบิน..”  มือเล็กนั่นแอบยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาอย่าลวกๆ  แล้วสุดท้ายก็เดินหนีผมไป..

ไม่หันกลับมาสักครั้งเดียว

...น้ำตาของพี่ ให้ผมเช็ดได้ไหมครับ? ให้ผมปลอบพี่เหมือนเมื่อก่อนได้ไหม  พี่จินฮวาน..

                        ชีวิตอยู่เมืองนอก..  จริงๆมันก็ไม่ได้ดีเลิศเหมือนที่ใครๆฝันไว้หรอกครับ  แต่มันก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่..

โอเคครับ..  ยอมรับก็ได้ว่าผมหนี...  หนีมาอยู่ไกลๆ..    เผื่อจะเจอสังคมใหม่ๆ เพื่อนใหม่ๆ

โชคดีที่คิมฮันบินคนนี้มีเพื่อนที่ชอบอะไรคล้ายๆกัน   ได้ร้องเพลง ได้แต่งเพลง...  
อย่างน้อยก็ได้ทำอะไรที่ชอบ..

.

อย่างน้อยก็ไม่ต้องคิดถึง...

-      -     -     -     -    -     -     -     -      -     -     -     -    -     -     -     -      -     -     -     -    -     -     -

หนึ่งปีผ่านไปไวเหมือนโกหก..  ผมได้ประสบการณ์เยอะเลยจากการไปฝึกงานที่นั่น

ผมเก่งขึ้น รู้มากขึ้น พร้อมในการเป็นหมอมากขึ้น..    แต่ก็เป็นหนึ่งปี ที่รู้สึกว่าอะไรขาดหายไป.. และยังอยากได้คืน..

“น้องหมอจินฮวาน   มีคนมารอพบอยู่ข้างนอกค่ะ”  พี่พยาบาลคนสวยเรียกผมว่าหมออีกแล้ว ผมยังเรียนไม่จบเลยครับผม

“อ่า.. โอเคครับพี่ ขอบคุณนะครับ ^^”

.

.

“พี่จินฮวาน”

“ฮะ.. ฮันบิน”

“ครับผมเอง”     

“มะ.. มีธุระอะไรรึเปล่า”   เหมือนผมหาคำพูดของตัวเองไม่เจอ มันดูติดขัดยังไงไม่รู้ ผมยังไม่พร้อมเจอฮันบิน ไม่พร้อม..

 “มีครับ.. ออกไปข้างนอกกับผมแป๊บนึงได้มั้ย?”

.

.

ฮันบินดูแปลกไป.. ไม่ได้เปลี่ยนไป แต่แปลกไป..   เด็กคนนี้ดูใจเย็นกว่าที่เจอครั้งที่แล้วเยอะเลย

หัวใจผมไม่ได้เต้นแรงแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว..    ปีนึงสินะ..

                รถยนต์คันเดิมที่เคยนั่ง คนขับคนเดิม ที่นั่งที่เดิม..  เพลงเดิมๆบนรถที่เคยฟังด้วยกัน

เหมือนได้กลับมาในช่วงเวลาเดิมๆ..    คิดถึงจัง

“ใจคอพี่จะนั่งเงียบแบบนี้อีกนานมั้ยครับ?”

“..............”

“พี่จินฮวาน”

“...............”

“พี่ครับ..”

“ฮะ.. ว่าไงนะ”

“ถึงแล้วครับ..”

ผมตกใจในสถานที่ที่ฮันบินพาผมมา..  ร้านกาแฟธรรมดาๆร้านหนึ่ง อยู่ไกลจากมหาลัยมาก แต่ไม่รู้ทำไมเมื่อก่อนผมถึงชอบมาที่นี่มาก  มากพอๆกับที่อีกคนชอบมา..  ที่แรกที่เราเจอกัน

ระหว่างที่ผมกำลังสนใจกับสถานที่ข้างหน้า  ฮันบินเอื้อมมือข้ามมาปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยให้...    นายกำลังทำให้พี่รู้สึกเหมือนปีที่แล้วจริงๆนะ คิมฮันบิน

“มาย้อนเวลากันเถอะครับ ผมคิดถึงพี่ใจจะขาดอยู่แล้ว”

... นี่เป็นประโยคขอคืนดีรึเปล่า?   ไม่สิ.. เรายังไม่ได้เลิกกันด้วยซ้ำ ฮันบินไม่เคยตอบตกลง ไม่เคยตกลงว่าจะเลิกกับผม

ผมเอื้อมมือไปจับมืออีกคนเบาๆเชิงตอบตกลง  ฮันบินยิ้มกว้างให้ผมแบบที่เค้าเคยทำ 

ผมรู้สึกได้ถึงความสุข.. ความสุขตรงหน้าผมตอนนี้

.

.

.

“คาปูชิโน่เย็น กับ นมสดปั่น อย่างละที่ครับ”  เมนูเดิมๆหลุดออกมาจากปากฮันบิน  ฮันบินยังจำได้.. แทบทุกอย่าง

“พี่โตแล้วนะ ให้พี่กินอย่างอื่นบ้าง”

“เป็นหมอต้องรักษาสุขภาพสิครับ”      นั่นอีก.. ประโยคเดิมเลย  นายเป็นพวกความจำดีเลิศรึไงกัน

“.....ฮันบิน”

“ว่าไงครับ” 

“เป็นยังไงบ้าง..  ที่ผ่านมา”

“ช่วงที่อยู่อเมริกา ก็สนุกดีครับ แต่ลำบากหน่อย เพราะต้องใช้ชีวิตคนเดียว ผมก็เพิ่งกลับมาเรียนเทอมนี้”

“ป่าวหมายถึง..  ที่เราไม่ได้เจอกัน หนึ่งปี..”

“....พี่เข้าเรื่องเร็วจัง สมแล้วที่เป็นคิมจินฮวาน ผมอุตส่าห์อ้อมไปเรื่องอื่น นึกว่าพี่ไม่อยากพูดถึง”

“.... จริงๆก็ไม่อยากพูดถึงหรอก แต่นายมาทำแบบนี้ พี่ก็อดคิดไม่ได้ ว่าต้องมีอะไร”

“โอเคๆ ผมยอมแล้ว 555 พี่ตลกชะมัด”

“......................”

.

.

“กลับมาหาผมได้มั้ยครับ? ถ้าพี่ยังไม่ได้มีใคร..”

“ก็ไม่ได้มีใครนี่...”

“................”

“จะไปมีคนอื่นได้ยังไง...     ยังไม่ได้เลิกกับแฟนเลย”

“...............”

“เราแค่อยู่ห่างกันปีนึง.. จะว่าไปก็ดีนะ มันทำให้รู้ว่าพี่คิดถึงนายแค่ไหน”

 “...........”

“ฮันบินเงียบทำไม”

.

.

“แป๊บนึงดิพี่..  ขอเวลาเขินแป๊บนึงนะ ผมจะตายอยู่แล้ว หัวใจเต้นแรงขนาดนี้ผมจะตายไหม?”

ไม่พูดเปล่า คิมฮันบินคว้ามือผมไปที่ตำแหน่งหัวใจของเขา..

บ้าไปแล้ว หัวใจคนมันเต้นแรงได้ขนาดนี้เลยรึไง?

เหมือนผมได้จิ๊กชอว์ที่ผมทำหายปีที่แล้วคืนมา  ผมเป็นคนทิ้งฮันบินไปเองกับมือเพื่อทำตามความฝัน..

แต่ฮันบินก็กลับมา.. กลับมาในมุมใหม่ แค่มุมใหม่ แต่ยังไงฮันบินก็ยังเป็นฮันบินของผมเหมือนเดิม

-      -     -     -     -    -     -     -     -      -     -     -     -    -     -     -     -      -     -     -     -    -     -     -

เวลาของรักหายไป แล้วได้กลับมานี่เป็นอะไรที่มีความสุขสุดๆไปเลยว่าไหมครับ? เหมือนกับตอนนี้..  คิมจินฮวานกลับมาหาผมแล้ว กลับมาแล้วจริงๆ..  ต้องยกความดีความชอบให้จุนฮเวมันครับ

มันบอกว่าถ้ายังรัก..  ก็ไปตามกลับมา  นั่งอยู่เฉยๆจะไปได้อะไร  จุนฮเวทำดีครับ วันนี้ว่าไปจะเลี้ยงขอบคุณซะหน่อย

“พี่ครับ โทรหาจุนฮเวให้ผมหน่อย ใช้โทรศัพท์ผมนะ”  ผมขับรถอยู่เลยวานคนตัวเล็กข้างๆต่อสายถึงจุฮเวน้องรัก

“ทำไมอ่ะ พี่ก็มีเบอร์จุนฮเว”

“ไม่เอา ผมหวง”

“คิมฮันบิน ตลกละ”

“ผมจะเข้าไปกินข้าวกับมันที่คอนโด ...พาพี่ไปด้วย ใช้เบอร์พี่โทรมันก็รู้ดิว่าพี่จะไปด้วย หมดสนุกพอดี”

“เล่นอะไรอีกเนี่ย”

“อย่างน้อยดงฮยอกก็ยังไม่เคยรู้เรื่องเรา... ใช่ไหมคับ? หึหึหึ”

“....อย่าบอกนะว่า..”

“ครับ  ผมจะพาพี่ไปเปิดตัว  ขำชะมัด พี่น้องเจอกัน 5555 โอ้ย! พี่อย่าตีผมสิ ”

“นายมันร้าย คิมฮันบิน”

“เพิ่งรู้เหรอคับ  ฟอดดดดดด”   ขโมยหอมแก้มซะเลย อยากน่ารักทำไมนักหนา

“ย๊า ฮันบินนน!!!!”       อุ่ยยยยยย หมอหน้าแดงไปหมดแล้วครับ 

“โทรหาจุนเน่สักที ไม่งั้นผมหอมอีกนะ อย่าช้าดิ ”

ตัวเล็กหน้างอไปเลยครับ    แต่ก็ยอมต่อสายกูจุนนฮเวให้ผมแต่โดยดี สงสัยกลัวแก้มช้ำ..

[ฮัลโหล มึงมีไรไอ้พี่ฮันบิน]  จุนฮเวนี่มันเป็นน้องจริงๆใช่มั้ย ดูมันคุยกับผม

“กูกำลังจะเข้าไปหามึงที่คอนโด เดี๋ยวเลี้ยงข้าว”

[ไม่เอา อยากอยู่กับดงฮยอกสองคน]  ด้วยความที่ลำโพงเปิดอยู่ ทำให้จินฮวานได้ยินทุกอย่างที่ไอ้เด็กบ้านี่พูด

สีหน้าพี่จินฮวานดูเป็นห่วงน้องชายโคตรๆ.. พี่จินฮวานใจเย็นๆครับ น้องพี่ไม่ปลอดภัยมาตั้งนานแล้ว
ตั้งแต่คคบกับไอ้จุนฮเว -.-

“ไม่รู้อ่ะ กูจะเข้าไป เลี้ยงเหล้าด้วย กินไม่กิน?”

[อะไรพี่ ผมเลิกแล้ว ดงฮยอกไม่ชอบ]  แม่-งตอแหลเชี่ยๆ อย่าไปเชื่อมันครับ อย่าไปเชื่อ

“กูไม่สน นี่กูถึงแล้ว เปิดประตู”

[พี่ทำบ้าอะไรวะเนี่ยยยย]

เสียงจุนเน่มันโวยวายอยู่หลังประตู ผมได้ยินนะ แต่สุดท้ายประตูก็ถูกเปิดออก พร้อมหน้าตาหงุดหงิดระดับสิบของมัน

“พี่จะมาทำไมวะ..  เห้ยยย! พี่จินฮวานสวัสดีครับ”  ยกมือไหว้แทบไม่ทันเลยดิมึง 555555

“ให้พวกกูเข้าไปได้ยัง”

“เออ.. ดะ..ได้"   จุนฮเวดูตกใจเหมือนที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด

.

.

.

“จุนฮเวใครมะ..มา    เห้ยยย พี่จินมาอยู่นี่ได้ไง”   น้องดงฮยอกใจเย็นๆนะครับ

“มากับฮันบิน...”

ดงฮยอกมองพี่ชายตัวเองสลับกับมองผมไปมา ผมรู้ว่าน้องไม่เข้าใจ แต่เดี๋ยวจะอธิบายเดี๋ยวนี้แหละ

“น้องหมอนั่งลงก่อน  คือ.. พี่จินฮวานเป็นแฟนพี่ครับ...”

“พี่ฮันบินล้อเล่นรึเปล่าครับ?   ,,  พี่จิน.. ทำไมพี่ไม่เคยเล่าให้ผมฟัง?”  น้องหมอหันไปคาดคั้นเอาคำตอบกับพี่ชายตัวเอง

“พี่ขอโทษ.. พี่กับฮันบินตอนนั้นคบกันแค่แป๊บเดียว แล้วพี่ก็ย้ายไปฝึกงาน ก็เพิ่งกลับมาเจอกันอีกตอนนี้..”

“จุนเน่รู้เรื่องนี้รึเปล่า”  ตายแน่มึงจุนเน่  

“รู้....”

“ทำไมไม่เล่าให้ฟัง”

“รู้นิดเดียวววว  รู้เมื่อวันก่อนเอง หยุดนะ ห้ามงอนนนน”  ดูจุนฮเวมันทำ ...

มันไปรวบตัวน้องมาให้นั่งบนตัก แล้วมันฝังหน้าลงไปกับแผ่นหลังของดงฮยอก.. ไอ้เชี่ยกูนั่งอยู่นี่

“ปล่อยโว้ยยยย พี่กูนั่งอยู่นี่ทั้งคน หน้าด้านจริงๆ”

“พูดไม่เพราะอีกแล้วนะคิมดงฮยอก”

“แล้วจะทำไมวะ ก็มึงไม่รู้จักกาลเทศะ ปล่อย!”

“พวกพี่หาอะไรทานก่อนเลยนะครับ ขออนุญาตจัดการคนปากดีก่อน    

มานี่เลยดงฮยอก โดนทำโทษแน่ บอกกี่ครั้งแล้วเรื่องพูดจา”

แล้วจุนเน่มันก็ลากน้องหมอเข้าห้อง..  ไอ้เด็กบ้านี่มันไม่รู้จักเกรงใจพี่จินฮวานเลยจริงๆ ผมจะบ้าตาย - -“

 .
.
.
 

“ฮันบิน”    ผมละความสนใจจากเด็กๆ มาสนใจคนตัวเล็กข้างๆกาย

“หื้ม?”

“ขอบคุณนะ”

“ขอบคุณอะไรครับคนดี”

“ขอบคุณที่กลับมาไง”

“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณพี่.. ที่ยอมกลับมา” ผมยิ้ม ยิ้มให้กว้างที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ให้คนตรงหน้า

.

.

.

“พี่รักฮันบินมากนะ จะไม่ไปไหนแล้วสัญญา”  สองมือเล็กแนบอยู่ข้างแก้มผม.. บังคับให้ผมสบตาอยู่อย่างนั้น

“รอบนี้ผมก็ไม่ยอมให้ไปแล้วครับ ถ้าจะไป ผมไปด้วย ผมหวง..” 

“หวงอะไรนักหนา”

“หวงดิ.. น่ารักขนาดนี้”

“น่ารักตรงไหน” 

“ทุกตรง..”  

“พูดบ้าอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง”   เขินอ่ะดิ๊  

.

.

.

“พี่.. ปีนึงแล้วเนอะ”

“ที่ไม่ได้เจอกันน่ะเหรอ?  ก็อยู่นี่แล้วไง ไม่ไปแล้ว”  

“ป่าว...  ที่ไม่ได้จูบ”

.

.

.

“ก็จูบสิ..  รออะไร..”

.

.

.

.

END

Special

                หลังจากที่ผมตบตี(?) ลงโทษดงฮยอกคนพูดไม่เพราะไปแล้ว  รายนั้นก็บ่นหิว.. เลยจะออกไปหาอะไรในครัวมาให้กินซะหน่อย

“พี่ฮันบินนนน พี่จินฮวานนนน  พวกผมหะ..หิว..แล้ว..”    เปิดประตูหวังจะมาถามว่ามีอะไรกินบ้าง แต่..

พวกพี่สองคนคงไม่ว่างตอบใช่ไหมครับ..

ดูปากไม่ว่างทั้งสองคนเลยอ่ะ..  

งั้นไม่รบกวนแล้วฮะ  บ้ายบายนะ ฮี่ฮี่ฮี่

END.

หื้มมม  ทำไมปากไม่ว่างกันนนน กินอะไรกันอยู่เหรออออ  ไม่แบ่งน้องกินเลอออออ

#ผิดดดดดดดดดดดดดดด  555555555555555

เหมือนเดิมค่ะ ขอบพระคุณที่เข้ามาอ่านกัน รักทุกคน จริงๆนะ ^___^   *ปาหัวใจใส่ 5555

เนื่องจากเค้ายังมือใหม่มากๆ  เพราะงั้นมีอะไรจะติ จะด่า จะชม เต็มที่เลยฮะ ยินดีสุดๆ ;D

*คนเม้นให้นี่เหมือนต่อชีวิตให้เราเลยนะ (เว่อออออ 55555)

แต่ไม่เม้นก็ไม่เป็นไรฮะ แค่เข้ามาอ่านก็ดีใจแล้ว ^^

  เราอยากแต่งก็แต่งอยู่ดี อ่านเองก็ได้ ปกติก็ชอบพูดกับตัวเองอยู่ละ #อินี่เป็นบ้าไหม  555555555

>>> สกรีมใส่ทวิตเตอร์ได้ @kii_mm คุยเรื่องอื่นได้ สนุก ขำๆ ชิวๆ สบายมาก ;)

ขอบคุณอีกครั้งจ้า ม๊วฟฟฟ -3-