สุนันทาวราลัย

เนื้อเรื่อง

...ตัวเธอ สิ ดอกหนึ่ง ณ อุทยาน ราชินี...

                 เเม้ว่าวันวานที่ผ่านไป...ไร้ซึ่งรอยยิ้มอันเปรมปรีย์
                 หากเเต่สิ่งดีๆที่ตราตรึงในความทรงจำ
                 ของเด็กราชินีทุกคน...คือความรัก...เป็นเเน่เเท้

                 สิบเอ็ดนาฬิกา ที่ต้องจดจำไปอีกยาวนาน
                 ฟ้าสีครามที่เคยสดใส มืดมิดด้วยควันดำทั่วฟ้า
                 มองเห็นอะไรไหม...นอกจากน้ำตา การสูญเสีย
                 ณ วันหนึ่งที่ว่านี้ ถูกบดบังด้วยเพลิงสีส้มโชติช่วง
                 ภาพในอดีตที่ครั้งหนึ่งเป็นความภาคภูมิใจ
                 ครั้งหนึ่งที่เป็นศูนย์รวมจิตใจเด็กราชินี
                 อาคารเก่าสีอ่อนอันงดงามวิจิตร ตราตรึง
                 ราวกับเม็ดทรายเล็กๆที่นำมาเรียงเข้ากัน
                 เป็นตึกใหญ่ที่ทรงคุณค่าละม้ายเม็ดทรายสีทอง
                 ไม่ว่าจะมองผ่านด้านใดยังคงเรืองรองเสมอ
                 เห็นอะไรอีกไหม...จากเเววตาทอประกายคู่นั้น
                 ภาพที่สะท้อนออก เต็มเปี่ยมด้วยความรัก
                 ความสามัคคี ทุกอย่างที่กลั่นกรองเป็นเด็กราชินี
                 มองเห็นกันบ้างไหม...ความทรงจำเก่าเหล่านั้น

                 ทุกครั้งที่ก้าวเข้าไป ตระหนักเสมอ ทุกลมหายใจ
                 มีบ้างไหม ที่จะเดินเสียงดังให้เกิดเสียง
                 ทุกฝีก้าว ค่อยๆเหยียบย่ำ เพราะกลัวเสมอว่า...
                 ....อาคารเก่าหลังนี้ จะเสียหายไปเพราะเรา
                 ร่องเล็กๆตามมุมตึก รอยเเยกที่คงอยู่นั้น
                 เเม้จะเป็นเเค่รอยเเยก เเต่ไม่เคยพังทลาย
                 ดำรงอยู่ได้เป็นร้อยปีเเห่งราชินี ณ ที่นี้....

                 ความรัก ความผูกพัน มากล้นเกินกว่าบรรยาย
                 ตั้งเเต่ย่างก้าวเข้ามาในรั้วพิกุลเเห่งนี้
                 รับทราบดีว่าเปรียบเสมือนเป็นบ้านหลังที่สอง
                 ยังจำได้...ขณะที่ถอดรองเท้าไว้หน้าตึก
                 รัก...ที่จะก้าวขึ้นไปยังความภูมิใจนี้....
                 ไม่ได้เป็นเพียงตึกเก่าที่เชิดหน้าชูตา...เเค่นั้น
                 ไม่ได้เป็นเพียงตึกเก่าที่มากด้วยอายุ...เท่านี้
                 เเต่เป็นทุกลมหายใจของเด็กราชินี...ใช่หรือไม่
                 ยอมรับไหม ว่าเหตุการณ์เมื่อไม่นานนี้....
                 ...จะมีใครคนไหน ที่ไม่รู้สึกอะไรเลย.......
                 .........จะมีไหม ที่ไม่รักกันเลย เเม้เเต่น้อย...

                 เพียงแค่ลมร้ายๆพัดผ่านเข้าวูบเดียว….
                 ใบหน้ากลับชา เจ็บถึงขั้วหัวใจ…ผ้าเช็ดหน้าผืนบาง
                 ที่รองรับน้ำตาของน้องๆและครูหลายคน ไว้ไม่หมด
                 ฉันอยากแบมือรองรับน้ำตาเหล่านั้น แทนผืนดิน
                 เพื่อเก็บไว้ปูนปั้นเป็นความทรงจำเหมือนดังเดิม

                 พี่ช่วยน้อง…น้องกอดตัวพี่ โอบอุ้มกันและกัน
                 ระเบียงทางแคบ อัดแน่นเด็กถึงสามพันคน
                 รู้สึกอะไรไหม…ว่าทางแคบๆนั้น กลับยิ่งใหญ่
                 และกว้างเกินกว่าเท่าที่ตาเห็น…เพราะน้ำใจ
                 น้องเดินออกจนหมดแล้ว พี่เดินตามน้องไป
                 ฉันแวะอยู่ที่หน้าพระรูปพระพันปีอยู่ครู่หนึ่ง…
                 ยกมือไหว้อธิษฐานอะไรบางอย่างในใจ
                 แค่จะคิด สมองยังตื้อไปหมด เพราะสิ่งที่เห็น
                 คือเปลวเพลิงสีส้มแดงที่ลุกโชติช่วงเบื้องหลัง
                 ควันที่ดำที่กลบฟ้าใสทั่วฟ้า…ไม่เห็นอะไรอีกเลย
                 อยากจะก้มลงเก็บความรู้สึกด้วยท่วงท่าของราชินี
                 ย่อเข่านั่งลงด้วยความหวัง…ว่าจะเหลืออะไรบ้าง
                 ทว่าวัตถุที่จับจ้องได้ สูญเสียไป…แต่สิ่งหนึ่ง
                 ที่ไม่หายไป คือเลือดน้ำเงินชมพูชาวราชินี…

                 เคยไม่พอใจน้องคนนั้น พี่คนนี้ อาจารย์ท่านนั้น
                 แต่สุดท้าย ขวดแก้วที่บรรจุความรักไว้นั้น
                 ก็แตกจนล้นทะลักออกมา เผื่อแผ่ไปรอบด้าน
                 ทุกคนช่วยกันจนถึงที่สุด เสียงร้องที่ตื่นตระหนก
                 ของผู้ปกครอง เด็กนักเรียนคนอื่นๆนั้น….
                 ไม่ได้ทำให้ความพยายามของเพื่อนบ้านลดน้อยลงเลย
                 นี่ใช่ไหม….น้ำใจของเพื่อนบ้านรอบรั้วราชินี
                 จน ณ เวลานี้ ยังไม่มีโอกาส เอ่ยถ้อยคำสั้นๆ
                 “ขอบคุณมากนะคะ”จาก...เด็กราชินีรุ่น 101

                 ทรัพย์สินที่เสียหาย เทียบค่าไม่ได้กับน้ำใจและการช่วยเหลือ
                 ความรักอีกหนึ่ง ที่ส่งผลลัพธ์ให้เห็นแจ้งในตอนนี้
                 ว่า พี่น้องเด็กราชินี ไม่มีวันทิ้งกัน…ตลอดกาล

                 ขอบตาบวมช้ำ สิ้นสุดสะอื้นไห้แล้วเวลาหนึ่ง
                 แต่ภาพเมื่อวาน ยังคงฉายย้อนซ้ำไปมาต่อเนื่อง
                 ฟิล์มที่เก็บเอาไว้ ณ วันที่ 25 สิงหาคม 2548
                 จะไม่ถูกตัดให้ขาดไม่ว่าจะด้วยกรณีใดๆ
                 รวมถึง…อาคารสุนันทาลัยของชาวราชินีด้วย

                 พิกุลดอกนี้ ผลิดอกส่งกลิ่นเป็นปีสุดท้ายแล้ว
                 ก่อนจะก้าวออกจากบ้านหลังเล็กริมฝั่งเจ้าพระยา
                 ทุกย่างก้าว ทุกตารางนิ้ว จดจำไว้ตลอดไป

                 ….ไม่มีที่แห่งใด เทียบเท่าราชินี….

                 พิกุลแก้ว รุ่น 101

+++๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑+++

บทความแทนความรู้สึก จากพิกุลแก้วรุ่น 101 คัดลอกมาจากความคิดเห็นในเว็บของผู้จัดการค่ะ

+++๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑+++

  เรื่องของโดมซึ่งสร้างขึ้นมานั้น ข้าพเจ้าขอยืนยันได้ด้วยตนเองเลยค่ะว่า เมื่อสมัยที่ล้นเกล้าฯรัชกาลที่5 ทรงโปรดเกล้าฯให้สร้างอาคารหลังนี้ขึ้นนั้น
  โดมส่วนนี้ มีอยู่จริงๆค่ะ รวมถึงบันไดด้านหน้าด้วย ถ้าใครที่ได้ศึกษาประวัติของตึกนี้อยางละเอียดก็อาจจะเคยเห็นนะคะ
  ..ตัวข้าพเจ้าเองก็เคยเห็นเพียงในรูปวาดเท่านั้นค่ะ
  แต่มีอยู่จริงๆค่ะ ก็..คิดง่ายๆนะคะ ตึกเก่าของเราหันหน้าไปทางแม่น้ำใช่ไหมคะ ในยุคนั้น มีความนิยมคือบ้านเรือนหรือวังที่มีทางเดินขึ้น 2 ฝั่ง
  (เหมือนบ้านคนรวยยุคเก่านั่นแหละค่ะ) แล้วส่วนของบันไดเวียนด้านใน จำได้ว่าพังทลายลงเนี่องจากภัยธรรมชาติ
  จึงสร้างบันไดเวียนเล็กที่เป็นเหล็กด้านหน้าอาคารขึ้นเป็นอนุสรณ์ สำหรับยอดโดมนั้นเป็นศิลปะแบบยุโรปค่ะ
  (บางท่านอาจเห็นว่าคล้ายคลึงกับรูปแบบของโบสถ์คริสต์) ซึ่งข้าพเจ้าเองก็คิดว่า เป็นการออกแบบที่สมบูรณ์และลงตัวนะคะ
  นักเรียนมัธยมหลายๆคนที่เลือกกิจกรรมชมรมถ่ายภาพ ก็จะเห็นได้ชัดค่ะวา เวลาเก็บภาพด้านหน้าที่หันออกแม่น้ำของตึก
  จะรู้สึกว่าตึกยังไม่สมบูรณ์ (เป็นกันรึเปล่าคะ แต่อย่างไร แม้จะรู้สึกขัดๆ แต่ก็ยังสวยงามอยู่ดี)
  อย่างไรก็ตาม ข้อมูลเหล่านี้ มาจากความทรงจำสมัยประถมอันแสนเลือนลางของข้าพเจ้า ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยค่ะ

  หวังว่าเหตุการณ์นี้ คงจะเป็นอุทธาหรณ์ให้กับน.ร.ทุกคน รวมถึงข้าพเจ้าเองว่าอะไรก็ไม่แน่นอน
  วันก่อนข้าพเจ้ายังมองโดมนั่นแล้วก็คิดว่า อีกไม่นานพวกเราคงได้ไปรับการอบรมมารยาท ได้เรียนดนตรีไทยบนอาคารหลังนั้นอีก
  แต่แล้วเมื่อไม่นานนี้ จากการเริ่มต้นครั้งใหม่ กลายเป็นการสูญเสียครั้งมหาศาลของพวกเราชาวราชินีทุกคน

  ศิษย์เก่าทุกคนที่คุณแม่ของข้าพเจ้าได้พูดคุยด้วย หลายๆรุ่น ล้วนแต่กลั้นน้ำตาไม่อยู่เมื่อได้ยินข่าวเพลิงไหม้ที่ตึกๆนี้

  ..ตึกของพวกเรา ความทรงจำของชาวราชินีทุกคน..

  ล้วนแล้วแต่ผูกพันธ์กับตึกหลังนี้ สำหรับผู้ที่สอบเข้าตั้งแต่อนุบาล ตึกๆนี้ คือสนามสอบครั้งแรกของท่าน
  ข้าพเจ้ายังจำได้ว่า น้องชายของข้าพเจ้ามาเล่าให้ฟังว่าได้รับคำถามอะไรบ้าง และความรู้สึกเกรงของข้าพเจ้าเองในความสง่างาม
  และขรึมอยู่ในทีของภายในตึกนั้น ซึ่งประดับด้วยโล่เกียรติคุณ และเครื่องแสดงถึงความดีงามของร.ร.ของเรา

  และเรื่องการรื้อถอนหรือก่อสร้างใหม่นั้น ทางร.ร.ได้ชี้แจงแล้วค่ะวา การก่อสร้างทั้งหมดใช้โครงสร้างเดิมทั้งหมดค่ะ
  **อ้างอิงข้อมูลบางส่วนจากราชินยานุสารฉบับเดือนกรกฎาคม ปีการศึกษา 2547 ค่ะ


+++๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑+++


               RRRRRRRR          JJJJJJJJJJJJJJJJ  
               RR            RR                 JJ            
               RR              RR               JJ          
               RR            RR                 JJ            
               RR RRRRR                      JJ          
               RR RR                            JJ
               RR   RR              JJ         JJ
               RR     RR                JJJ    JJ        
               RR       RR                  JJ JJ        oo
              



04/09/48  ||  01:23