ม่านเวลา...ตอนที่ห้าสิบห้า ครบถ้วน

       ขุนโชติ…ลมหายใจ เลือดเนื้อแลชีวิตมอบแด่แผ่นดิน…หากหัวใจฝากเจ้าไว้เพียงผู้เดียว…ผู้เดียวเท่านั้น…เจ้าเอ๋ยเจ้าดอกพิกุล…เจ้ามิใช่ลมหายใจ…หากเจ้าฝังไว้ในวิญาณ

      พิกุล…เจ้าเพื่อนตาย เจ้าตัวร้าย…เจ้าดีแต่หาเรื่องร้ายๆใส่ตัว…หัวใจเจ้ากว้างขวาง น้ำใจเจ้างดงาม…เจ้าโอบเอื้อแม้กับคนที่มาแทนที่เจ้า

            เจ้าพิกุลดอกน้อยหอมระรวยริน จรุงกลิ่นซาบนาสา

เจ้าดอกน้อยบางบอบเลอล้ำค่า    เจ้าทิ้งกลีบลามิคืนมาอีกเลย

**…สายน้ำ…เวลา…ไหลเรื่อยไม่ย้อนคืน…ม่านแห่งเวลาพาทุกอย่างเลือนลาง…**

      ธรรม…เขาเป็นน้ำเย็นรินไหล เป็นแดดอ่อนให้อุ่นไอ เป็นสายลมเอื่อยพัดแผ่วเบา เป็นผืนดินอันมั่นคง…“ชีวิตผมอาจอยู่เพื่อใครหลายๆคน แต่หัวใจผมมีไว้เพื่อคนคนหนึ่งเพียงคนเดียว”

     ระรินรัก…เพราะปลูกในดินอันแห้งแล้ง ดอกไม้แสนสวยอ่อนหวานจึงกลายเป็น…ดอกไม้คริสตัล…แข็งแต่เปราะบาง

ความรัก...เหมือนดวงจันทร์...ยามมองจากที่ไกล...ดูนุ่มนวล ชวนฝัน แต่หากเข้าไปใกล้...กลับขรุขระ และเย็นเยือก


****แต่งไป อัพไป กินเวลาเนิ่นนานหลายปีโข ขออภัยนักอ่านทุกท่านด้วยนะคะ บางตอนมีเหตุการณ์ประวัติศาสตร์เข้ามาเกี่ยว ผิดพลาดอย่างใดก็แนะนำกันได้นะคะ เพราะคนเขียนไม่ได้เรียนทางนี้โดยตรง อาศัยใจรักก็เท่านั้น อีกเรื่องคือ เรื่องสะกดคำ บางทีคนเขียนก็ตกหล่น สะกดผิด ไว้จะมาแก้ไขค่ะ ไม่ได้ตั้งใจให้ภาษาไทยวิบัติแต่อย่างใด*****