คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [CASE 1 : บทแรก] บทที่ 1 จุดเริ่มต้นและแสงสว่างของเทียนไข
"เทียนไขเจ้าเอย...ถึงเวลาการพักผ่อนของเจ้าแล้วนะ"
สายลมอันแผ่วเบาเหมือนเสียงกระซิบ
ทำให้ชายหนุ่มพร้อมกับเทียนไขสีขาวบริสุทธิ์ดั่งงาช้างพูดขึ้นด้วยเสียงอันเบาเช่นลม
"ชีวีของมนุษย์ก็เหมือนเทียนไข...จุดใหม่ได้...ก็ดับได้เฉกเช่นเดียวกัน"
...
"โลกาใบนี้มีเทียนไขอยู่เป็นร้อยล้านเล่ม ดับไปเพียงเล่มเดียว ก็ไม่วายจะทำให้แสงแห่งชีวิตนั้นดับลงหรอก"
...
"...หรือไม่จริง?"
แสงเทียนดับลงเมื่อยามลมพัด
เพราะต่อไป...จะเป็นหน้าที่ของเทียนไขเล่มใหม่เพื่อสานต่อทุกความรู้สึกบนโลกใบนี้ให้เชื่อมกัน
และนี่...คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด
...........................................................................................
เสียงฝีเท้าของเด็กหนุ่มผมสีดำสนิทพร้อมกับหยดเหงื่อที่ไหลอาบใบหน้า "แว้กก! สายแล้วๆๆ" เมื่อเหลือบมองนาฬิกาข้อมือก็ต้องพบกับความตกใจ...สายไปหนึ่งชั่วโมง
ชาวบ้านที่เขารู้จักต่างเหนื่อยใจกับพฤติกรรมตื่นตูมของเขาจนน่าระอา แววตาสีอำพันแห่งความมุ่งมั่นเป็นลักษณะเด่นอีกอย่างหนึ่งของเขาผู้นี้
เมื่อถึงหน้าโรงเรียน...เขารีบหลบอาจารย์ห้องปกครองทันทีก่อนจะรีบก้าวขาขึ้นอาคารเก้า อาคารเรียนสุดที่รักของเขา "มาป่านนี้ ไม่มาเที่ยงเลยล่ะ" อาจารย์น้อยกล่าวอย่างหน่ายๆก่อนจะโยนชีทงานให้เด็กหนุ่ม "ถ้ามาเที่ยงได้ก็อยากมาอยู่ครับ..." เขาบ่นพึมพำเบาๆก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆเพื่อนสนิท "ไอ้เน ทำไมวันนี้มาสายจังวะ" เด็กหนุ่มในชุดวอร์มสีชมพูอมแดงกล่าวทักพลางหัวเราะเย้ยหยัน "จักรยานเจ้ากรรมดันเสีย ก็เลยต้องวิ่งมาน่ะ" เจ้าของชื่อตอบรับก่อนจะเขียนชื่อของตนลงชีทงาน "ฉันว่านายตื่นสายเองมากกว่า" "ไอ้นัน! อย่าพูดความจริงดิ"
"เออ! อาจารย์ลืมแนะนำอาจารย์วิทยาศาสตร์คนใหม่เลย อาจารย์วีระ เข้ามาเลยครับ"
อาจารย์น้อยกล่าวเชิญหญิงสาวในชุดข้าราชการสีกากีพร้อมท่าทีเรียบร้อยสุภาพอ่อนหวาน "อาจารย์ชื่อ'วีระ' ยินดีที่ได้รู้จักนักเรียนทุกคนนะคะ" เธอแนะนำตัวอย่างเรียบง่าย
ขณะนั้นเอง...ทมิณ เด็กหนุ่มผมดำยาวซึ่งถูกรวบไว้หลวมๆสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง...อะไรบางอย่างที่อยู่ข้างหลังของอาจารย์สาว เขาเพ่งตามองจนเป็นที่สงสัย "มองอะไรของเอ็งวะ มิณ แอบชอบอาจารย์รึไง" "ตลกละ" เด็กหนุ่มฉายา'ปราม แว่นเหลี่ยมอีเล็คโทรนิค'ชิงพูดขึ้นพร้อมล้อเลียนเพื่อนร่วมชั้น แต่นั่นไม่ทำให้ทมิณรู้สึกสนุกขึ้นเลย "ไอ้ปราม ฉันว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆเลยว่ะ" "แกคิดไปเอง" "ไม่เว้ย!"
"ยังไงก็ตาม...ขอฝากตัวด้วยนะคะ"
...พวกเขาไม่รู้เลยว่า รอยยิ้มที่เป็นเพียงแค่ฉากบังหน้ามีอะไรซ่อนอยู่...
ความคิดเห็น