เรื่องของเรา อย่าบอกใครเลย

ตอนที่1...งานแต่งงาน

      "หยุด หยุดชีวิต  หยุดกับคนนี้   หากแม้ว่าใครจะดีสักแค่ไหน  หยุด หยุดความรักทั้งหัวใจ  หยุดอยู่กับเธอคนเดียว"

        เสียงเพลงสุดคลาสสิค ประจำงานแต่งถูกเปิดอีกครั้ง  .เพื่อนร่วมรุ่นมัธยมหลายคนมาร่วมงานเลี้ยงสีหน้า สดชื่นดีใจกับบ่าวสาว ที่เป็นเพื่อนร่วมรุ่นกัน แต่ก็ได้มาแต่งงานกัน  งานดำเนินไปถึงเกือบครึ่งงานแล้ว  งานแต่งนี้เหมือนเป็นงานเลี้ยงรุ่นกลายๆ เพื่อนๆที่ไม่เจอกันมาเป็น7-8ปี มาพอกันอีกครั้ง..

    "  โอ๊ยย กว่าจะ มาถึงไม่รองานจบก่อนละ ยัยตาล" เสียง กัสจังคุณครูผู้ใจดีทักเพื่อนสาวที่เพิ่งมา

"รีบ แล้วแก แต่ยังสายอยู่ดี แต่ดีกว่ามางานจบน่ะ"   ตาล หรือ พัชรานันท์ สาวสวยผมสีน้ำตาลเข้ม ในชุดผ้าบางเบา สั้นเสมอเข่า ในชุดสีฟ้าน้ำทะเล ภายนอกดูสวยมั่นใจมาก 

ทุกคนในงานต่างจ้องดู ผู้ที่มางานช้ากว่า เพื่อน เพื่อนบางคนจำเธอไม่ได้ ถึงต้องเข้ามาทักเพื่อความแน่ใจ

"ตาล ใช่ตาลห้อง6ใช่มั้ย?." เพื่อนคนนึงถามขึ้น   "ใช่แล้ว ทศพลเรานั่งหน้าเธอเอง จำไม่ได้เสียใจแย่น่ะ"

ก็เล่นสวย เว่อร์ซ่ะขนาดนี้ ใครจะจำได้ละ "........."ชมซ่ะจะลอยแล้ว เป็นการแต่งหน้าน่ะ แล้วเจ้าสาวละพิ้งกี้น่ะ"

นั้นไงขึ้นเวทีกันแล้ว ..... พิธีกร ประกาศเชิญบ่าวสาวขึ้นกล่าวขอบคุณแขกและความในใจกันและกัน ..ในขณะนั้นเอมองเห็นเพื่อนเจ้าบ่าว  ..เค้าคนนั้นนั้นเอง   เค้ายังดูเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนไปเท่ารั่ย ตาสีน้ำตาลเข้ม การตัดผมที่กวนแบบสุดๆ ท่าทางเจ้าชู้ แต่วางมาด..คนที่เธอเกลียด และเค้าก็คงเกลียดเธอไม่แพ้กัน    ทันทีที่เธอจ้องมองเขา เหมือนว่าเขา จะจ้องเธอกลับในทันที.   สายตาที่ไม่สามรถบ่งบอกว่ารู้สึกอะไรได้

" นั้น นาที นี่นา โจร์ทเก่าแกเล้ย "  กัสพูดไปอย่างไม่ใส่ใจนัก" กัส"  เพื่อนสาวเหมือนว่ารู้สึกตัวว่าม่น่าพูดเลย

เออ ขอโทษๆ ไม่พูดแระ  เรื่องมันนานแล้วปล่อยๆไปเหอะน่า."   เธอได้แต่ยืนเฉย ไม่รู้ว่าควรตกลงหรือปฎิเสธเพื่อนสาว

     พอเสร็จพิธีการ.. ทุกคนต่างดื่มคุยกัน ฉลอง กันอย่างเฮฮาร่าเริง  

"เฮ้ย ไอ้ที แกกลับมานานยังว่ะ  ไม่เจอซ่ะนานรูปหล่อ พ่อรวยนี่ไม่มีใครเกิน" ซี  หนุ่มเพื่อนซี้สมัยมัธยมกล่าวทักทายเพื่อนที่ไม่เจอกันมานาน  "กลับมา2-3เดือนว่ะ แล้วแกละเป็นไง"หนุ่มๆที่ไม่เจอกันมานานต่างพูดคุยเรื่องสัพเพเหระ กัน คงไม่พ้นเรื่อง บอล เกมส์ ผู้หญิง..

เธออดไม่ได้ ที่จะจ้องมองข้างหลังเค้าอีกครั้งหนึ่ง ..เค้ากลับมาจ้องมาทางเธออีกครัง  ..ไม่ว่าวันเวลาผ่านไปนานเธอและเค้า ก็ยัง ไม่มีใครจะเดินเข้ามาคุยกัน เหมือนคนที่รู้จักกันทั้งที่ไม่รู้จักกัน เหมือนคนเป็นแฟนเก่ากัน ทั้งที่ไม่เคยเป็นอะไรกัน

"ดี ตาล" ตาลทำสีหน้างุนงงเพื่อนที่เค้ามาทักใหม่ หนุ่มตี๋ น่าตาน่ารักคนนี้ คือใครกัน

"ไม่ต้องงง หรอก เราไม่เคยอยู่ห้องเดียวกัน"

"อ้าวแล้วรู้จักเราได้ไง แต่เราคุ้นอยู่น่ะ "  เธอตอบด้วยความจริงเพราะเธอคุ้นหน้าเค้าจริงๆ

เราปิ๊ก น่ะห้องใกล้ๆเธอน่ะ" เราเคยให้เพื่อนไปขอเบอร์เธอไง จำได้หรือยัง"

ตาลอึ้งไปพักนึง .."เอ่อ ช่างมันเถอะ"  งั้นขอตอนนี้เลยแล้วกัน "..

เอ่อ ด่ะ ได้สิ .."..............เธอคุ้นหน้าเค้าจริงแต่จำไม่ได้ว่ามีคนมาขอเบอร์เธอหรือไม่

ตอนมัธยม เธอไม่ถึงกับเป็นดาวเด่น อะไรมากแต่มีคนมาจีบมิขาดสาย.. เธอคิดในใจ คงเป็นเสน่ห์เถื่อนๆละม้าง...-

ทันทีที่กดเบอร์ให้เสร็จ สายตาคู่นั้นเธอรู้สึกได้ว่ามองเธออีกครั้งเช่นกัน

"เฮ้อ คนเรานี่ไม่ถามเลยว่าเค้ามีแฟนหรือยัง เนอะ"กัสจังเรียกเธอจากการมองดูเค้าอีกครั้งนึง

วันนี้ไม่รู้เป็นรอบที่เท่ารั่ยที่เธอเผลอไปมองเค้า อีก ยังกลัวว่าเค้าจะหาว่า เธอคิดจะอะไรกับเค้าอีกซึงเธอเธอ

รับไม่ได้ คิดถึงเรื่องนั้นทีไร เธอยังทำใจไม่ได้อยู่ดี ...

   หลังจากงานเลี้ยงเลิกลา เพื่อนต่างพาทะยอยกันกลับบ้าน  กัส เห็นเพื่อนรักมีอาการตั้งแต่อยู่ในงาน ก็รู้ได้

ทันทีคืออะไร  กัสจัง หรือ วิยดา ไม่ใช่เพิ่งมาเป็นเพื่อนเธอแต่ทั้งสอง เป็นเพื่อนกันมา ตั้งแต่ป4 ทันทีที่กัสย้าย

มาก็กลายเป็นเพื่อนรักของตาล ทันที ไม่ว่าตาลคิดหรือจะทำอะไร เธอเข้าใจ และรู้ได้ทันทีโดยไม่ต้องมีคำพูด

ขณะที่ พากันขึ้นรถ เหมือนว่าตาลจะลืมกระเป๋าไว้ในงาน  "กัสแปบนึงน่ะชั้นลืมกระเป๋า "

" อืมๆเด่วรอน่า" ..ก่อนที่ตาลจะเดินเข้าประตูโรงแรม..."กระเป๋าครับ ตาลลืมไว้"

เขานั้นเอง..ตอนนี้ทั้งคู่ต่างยืนกันนิ่งสัก5วินาที เหมือนจะมีเพลงอะไรสักเพลง ..

"ขอบคุณนะ"...เธอรีบหันหลังเดินมา ทังหน้าแดง ใจสั่นรัว เต้นถี่ยิบ  เธอเกลียดอาการ อย่างนี้

โรคที่กัส และ บอยเพื่อนรักของเธออีกคนเรียกว่า"  โรคแพ้นาที" ..และรีบเข้ารถให้ไวที่สุด

      บนรถ  "ไหนว่าจะขับ ชั้นขับอีกจนได้ "กัสเห็นเธอพอโอเคแล้วจึงเริ่มถาม

"โอเค ป่ะตาล"ตาลหันมามองหน้าเพื่อน อย่างจะโกหกไม่ได้

"อืม นิดหน่อย แก พอคิดทีไร มันรู้สึกไม่ค่อยจะดี ชาตินี้คงไม่เจอกันอีกแล้ว"เธอพูดพร้อมเอาตัวเอนหลงที่เบาะอย่าผ่อนคลาย..

"นอนห้องชั้นละกันน่ะ " เธอ พูดและยิ้มให้กัสจังเหมือนเด็ก.............

                เช้าวันทำงาน ที่แสนน่าเบื่อของใครหลายคนมาถึง แต่ไมม่ใช่สำหรับเธอ

เธอรักงานของเธอ ..รับจัดสัมนา อาหาร จองที่พักกิจกรรม

เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่เธอคิดวนเวียนถึงคนคนเดิมในหัว เธอซึ้งตอนนี้เรียกได้ว่าสวย และมีเสน่ห์ สุดๆ

ผิวขาว ผมยาว แม้แต่ยามไม่แต่งหน้าก้อยังสวยและน่ารัก เธอผ่านแค่การดัดฟันอย่างเดียว ทุกอย่างบนใบหน้า

ก้อโอเคแล้วถึงความสูงจะไม่ขั้นนางแบบดารา แต่ก็ตัวเล็กสมส่วน  มีผู้ชาย หลายหลายแบบทั้งเด็กทั้งแก่มา

ขายขนมจีบ อย่างไม่ขาดสายแต่เธอก็ยังไม่ตัดสินใจคบกับใคร มาตั้งแต่เรียนจบ

เห็นมีพอจะเข้าตาอยู่บ้าง ก็มี แต่ก็มีเจ้าของแล้ว  เธอจึงถอยห่างออกมา   ...

  " พี่ตาลค่ะลูกค้า คอนเฟริม แล้วน่ะคะ จ่ายมัดจำตอนเย็น"

" โอเค แป๋มส่งเมนูให้พี่ตอนเย็นเลยละกันน่ะ "

เธอเริ่มจากการเรียนรู้งาน เล็กๆแล้วค่อยมาบริหารจัดการเอง กอปกับฐานะทางบ้าน ที่เรียกว่ามีฐานะแต่เป็น

ฐานะยากจน  เวลาหลังเรียนจบไม่นาน เอสามรถดูแล พ่อแม่ และน้องชายได้อย่างสบายและย้ายครอบครัวมา

อยู่กับเธอที่ นี่

                         ณ บ้านธารารมย์

   หลังงานแต่งของป้อม กับพิ้งกี้ เขาได้แต่คิดและคิด ถึงแต่นางฟ้าแสนสวยคนนั้น  แต่เป็นนางฟ้าหรือหญิง

แพศยา กันแน่ ...ผู้หญิงง่ายๆเหมือนคนอื่น หรือนางฟ้า คิดกลับไปกลับมาเป็นอย่างนี้มานาน

  นาที  ธาราศิริวงศ์ ลูกชายคนโตของตระกูลที่มั่งคั่ง ร่ำรวย ธุรกิจรถนำเข้า ธุรกิจอืนๆอีก มากมาย  เค้ายังเป็นหนุ่มเนื้อหอม มีแฟนสาวสวยๆ    มาตลอด แฟนสาวสวย    ทุกคน แต่ไม่เคยมีใครที่เค้าจะอยู่ด้วยนานๆโดยที่ไม่เบื่อหน่าย พวกเธอ

 ที่วันๆ เอาแต่ แต่งตัว ช้อปปิ้ง ทานอาหารหรูหรา  ถ่ายรูป เที่ยวต่างประเทศ ล้วนมาแต่ในรูปแบบ ที่แทบจะ

ไม่ต่างกันเลย....เขาที่คิดว่า เพียบพร้อมด้วย หน้าตา ฐานะ ไม่มีทางที่ใครจะกล้าปฎิเสธเค้า

มีแต่เธอ  ที่กล้าทำแบบนั้น....กับคนอย่างเขา ได้อย่างไร หรือเธอแค่ผุ้หญิงใจง่ายรักสนุก เท่านั้น

     "ที วันนี้เราไปดูหนัง และก็ ทานข้าวกันเถอะ ฟางไม่ได้ไปหลายวันแล้ว..น่ะคะๆๆ  "

ฟาง สาว สวยนักศึกษาปีสุดท้ายของมหาลัยดัง ดาวคณะ ฐานะทางบ้านถือว่า ดีทีเดียวแฟนคนล่าสุดของนาที

ซึ้ง เธอไม่รุ้เลยว่าคนที่เธอเรียกว่าแฟน  คนนี้กำลังจะเบื่อและบอกเลิกเธอ ..

   "ฟาง วันนี้พี่ไม่ค่อยสบาย น่ะ ไว้วันอื่นเถอะไปบ่อยแล้ว"

" พี่ที พักนี้เป็นอะไร ชวนไปไหน ทำอะไรก็ไม่ทำ ไม่โทรหา ไม่มารับ"

"พี่เหนื่อย ...ฟางกลับไปก่อนน่ะ " เธอมองหน้าเขา น้ำตาคลอ ทั้งที่รู้คำตอบต่อจากนี้อาจเป็นประโยคนั้น แต่เธอยังไม่อยากได้ยินมันตอนนี้

."พี่ ที .".........ปั๊ง!!!!!!! เสียงปิดประตู ดังสนั่น ........

 เป็นอีกครั้งที่เขา ไม่อยากจบความสำพันธ์แบบนี้ เลย  เขาไม่เข้าใจตัวเองทำไมเขาถึง คบกับผู้หญิงคนไหนไม่

เคยได้นานสักคน  ไม่ว่า เธอจะสวย เพอเฟคขนาดไหน

       เช้าวันรุ่งขึ้น   วันนี้เขามีนัดทานข้าวกับ ตัวแทน จากบริษัทจากต่างประเทศ เขาแต่งตัวดีที่สุด รีบออกจาก

บ้านตั้งแต่8โมงเช้า  ต้องแปลกใจอีกครั้งกับคนที่เขาพบด้วย ในครั้งนี้

"นาที ใช่มั้ย" คู่สนทนา เป็นฝ่ายทักก่อน เขาดูหล่อสมาท ผิวขาว รูปร่างสูง เจ้าสำอางค์เหมือนคนดูแลตัวเอง

ดีคนนึง แต่ที่แน่ๆ ที่เขาสำผัสได้คือ เขาไม่ใช่ผุ้ชายเต็มร้อย ...เพื่อนร่วมรุ่นของเขานั้นเอง และที่เขารู้สึกดีเป็น

พิเศษ คือมันกี่ยวกับ เธอ เขาคือเพื่อนสนิทของเธอที่ไม่เคยห่างกันติดเป็นปลาท่องโก๋..

" ใช่ ๆ นั้นบอย ศิระใช่ไหม โห..จำแทบไม่ได้"

"ไม่เจอกันนานเลยน่ะ ที" อีกฝ่ายนั่งลงตรงข้ามเขา  ณ โรงแรมสุดหรู

"ใช่ ๆแต่นายเก่งมากเลยน่ะรู้มั้ย เป็นตัวแทนของสาขาที่นี่เนี่ย "

" เหนื่อยเอาเรื่องเลยแหละ".จากการถามสารสุกดิบพอประมาณ ก้อจึงเริ่มพูดคุย ธุรกิจกัน

ขณะที่พูดคุยเขาอยากจะถาม ถึงเรื่องเพื่อนสนิทของเขาแต่ ก็เกรงใจ เรื่องงาน

 สิ้นการสนทนาเรื่อง การงาน  บอย ผู้ชายที่แสนหล่อเหลาที่อยู่ต่อหน้าทุกคนคือหนุ่มหล่อรูปงาม แต่จริงๆแล้ว

เค้าคือเพื่อนสาวคนสนิทของตาล ..กำลังจะกลับ บอยรับรู้เรื่องทุกอย่างแต่เขาแบ่งแยกได้ว่าเรื่องงานและเรื่อง

ส่วนตัว

" บอยอยู่ที่เชียงใหม่นานไหม?"

"