คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ถ้าจะถามถึงความผิดครั้งแรกในชีวิตฉัน…มันก็คงจะผิดที่หน้าตาของฉัน ถ้าถามถึงความผิดครั้งที่สองของฉันมันก็คงจะผิดที่นิสัยของฉัน ถ้าถามถึงความผิดที่ไม่ควรจะทำที่สุดในชีวิตของฉันมันก็คงจะผิดที่รสนิยมของฉัน และถ้าหากถามถึงต้นเหตุของความผิดทั้งหลายทั้งปวงเหล่านั้น
...เพศของฉันไงล่ะ -__-!!
ฉันเกิดมาเป็นผู้หญิงที่ได้แต่เพียงเป็นผู้หญิงแค่เพศเท่านั้น เพราะไม่ว่าจะเป็นหน้าตา ท่าทางหรือรสนิยมของฉัน...แม้แต่ผู้หญิงด้วยกันก็ยังดูไม่ออกว่าฉันเป็นเพศเดียวกันกับพวกหล่อน แต่จริงๆแล้วฉันก็เคยพยายามแต่งตัวให้มันตรงกับเพศหรอกนะ
...ถ้าปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ว่า...ฉันดูเหมือนกระเทยควายน่ะสิ!!
หน้าตาของฉันหากผู้ชายคนไหนรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงคงต้องอับอายจนแทบจะมุดดินแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นสายตาที่เหมือนพญาเหยี่ยวที่จ้องจะตะครุบเหยื่ออยู่ตลอดเวลา จมูกที่โด่งเป็นสันได้รูปโดยไม่ต้องเพิ่งการศัลยกรรมใดๆ ริมฝีปากที่ได้รูปไม่บางเกินไป ไม่หนาเกินไป ใบหน้าไม่ได้เรียวยาวแบบผู้หญิงแต่ออกจะได้รูปแบบผู้ชาย ผมของฉันก็ซอยละต้นคอสีออกน้ำตาลแดง...เรียกได้ว่าเป็นผู้หญิงที่หาความสวยไม่เจอ!!
...ฉันไม่ได้หลงตัวเองหรอกนะ ไม่งั้นเสียงกริ๊ดพวกนี้จะมาจากไหนล่ะ...
“กรี๊ดดดด! แกนั่นเด็กใหม่หรอ หล่อกว่าพี่คีย์ของฉันอีกอ่า ><”
“กรี๊ดดดด! น้องชายคะ เป็นเด็กใหม่มีอะไรให้พี่ช่วยมั้ยเอ่ย >O<”
“อ๊ายยยย! หล่อไม่เกรงใจใครจริงๆค่า >////<”
“หล่อแบบเนี่ยไม่น่าจะพ้นสายตาแมวมองไปได้นะเนี่ย กรี๊ดๆๆๆๆ! >___<”
....และอีกบลาๆๆๆๆ มากมายตั้งแต่ฉันย่างเท้าเข้ามาในโรงเรียนนี้
ใช่!! ได้ยินไม่ผิดหรอก นี่คือโรงเรียนไม่ใช่เวทีคอนเสิร์ตใดๆทั้งสิ้น แต่ยัยป้าพวกนี้กลับทำให้มันเป็นอย่างนั้น!! ...อย่านึกถึงอาจารย์ทั้งหลายเลย she ก็เป็นไปกับเขาด้วยเหมือนกัน -O-^
อ๋อ...ลืมบอกไปว่าฉันเป็นเด็กใหม่ของโรงเรียนนี้และมาเรียนที่นี่วันแรก ‘ฮันเซอร์ไฮสคูล’ แต่ก็เพราะโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนนานาชาติที่จะใส่ชุดอะไรก็ได้นั่นแหละที่ทำให้พวกป้าๆเหล่านั้นคลั่งไคล้ฉันนักหนา ก็ชุดที่ฉันใส่ดันเป็นฮูทขาวกับกางเกงเดฟดำด้วยน่ะสิ ฉันอยากรู้จริงๆเลยว่าถ้าฉันแต่งตัวเป็นผู้หญิงมาวันนี้...บรรยากาศในตอนนี้มันจะเป็นอย่างไง -O-^
ขอโทษนะป้าๆทั้งหลาย...ที่ฉันไม่ได้เกิดมาเป็นผู้ชายน่ะ U___U!
หลังจากที่ฉันเดินโชว์ตัว (?) ให้พวกป้าๆที่ออกแนวจะคลั่งผู้ชาย (ปลอมๆ) กรีดร้องให้แก้วหูทะลุมามากพอสมควร ฉันก็ถึงตึกเรียนซะที -O- และคงไม่แปลกที่เสียงกรี๊ดพวกนั้นมันจะเงียบไปตามระเบียบ เพราะถ้าพวกป้าๆนั้นขึ้นมากรี๊ดฉันบนตึกเรียนล่ะก็...ฉันคงลาออกตั้งแต่วันแรกทีมาเรียนเลยแหละ
...ฉันเดินมาที่หน้าห้องเรียนก่อนจะสูดลมหายใจเข้าไปในปอดจนออกซิเจนแทบหมดโลก หวังว่าถ้าฉันเดินเข้าไปแล้วผู้หญิงในห้องเรียนจะไม่ลุกมาไล่ตะครุบฉันหรอกนะ
หนึ่ง สอง สาม ฮึบ! =O=;!
เงียบ...
ทันทีที่ฉันปรากฎตัวอยู่ในสายตาของทุกๆคน บรรยากาศในห้องที่มีแต่เสียงคุยกันเจื้อยแจ้วเมื่อกี้กลับเงียบ...เงียบกริบ ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงหายใจ หรือเสียงตดของใครทั้งนั้น
...หน้าตาฉันเหมือนชะมดเดินได้หรือไงนะ =_=^
“หล่อมาก...หล่อโลกละลาย OoO” และเสียงของใครก็ไม่รู้ที่มาทำลายความเงียบหงันอันน่าสะพรึงกลัวนั่น แล้วทุกคนก็ทำตัวลุกลี้ลุกลนแล้วหันไปทำภารกิจตัวเองเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เอ่อ...แปลกๆ -___-^
ฉันค่อยๆก้าวเท้าเข้ามาในห้องอย่างระมัดระวังแล้วเลือกเดินไปที่โต๊ะตัวหลังสุดของห้อง เนื่องจากห้องนี้มีเป็นโต๊ะที่นั่งคู่ ฉันเลยเลือกที่จะไปนั่งโต๊ะที่ยังไม่มีใครนั่งแล้วรอลุ้นว่าคนที่นั่งข้างๆจะเป็นใครดีว่าจะเดินไปนั่งกับใครคนใดคนหนึ่งเอง...เพราะตัวฉันเองก็ไม่รู้ว่าคนๆนั้นอยากนั่งข้างฉันหรือเปล่า U__U
ฉันวางกระเป๋าลงกับโต๊ะแล้วก้มหน้าฟุบลงไป
ฉันไม่อยากจะทำความรู้จักกับใครทั้งสิ้น จะให้เดินไปแล้วบอกว่า ‘สวัสดี! ฉันชื่อซีเนียนะ ยินดีที่ได้รู้จัก’ แบบนั้นมันไม่จำเป็นหรอก เพราะเดี๋ยวอยู่ไปนานๆก็รู้กันเองแหละ...หรือใครจะเถียงล่ะ -___-
จริงๆแล้วฉันก็เก่งแต่คิดอยู่ในใจนั่นแหละ จะให้พูดออกไปก็เมื่อยปากแย่ เพราะฉันเป็นพวกช่างคิดแต่ไม่ช่างพูด ฉันว่าคนที่พูดมากมันน่ารำคาญจะตายไป คนเรา...แสดงออกท่าสีหน้าและการกระทำอย่างเดียวก็พอแล้วไม่ใช่หรอ เห็นฉันเป็นอย่างนี้คงคิดว่าฉันเป็นคนไม่สนโลกสินะ อืม...มันก็ถูกจริงๆน่ะแหละ ก็เพราะในเมื่อเราเปลี่ยนแปลงทั้งโลกตามใจเราต้องการไม่ได้ แต่ถ้าจะเปลี่ยนตัวเองตามโลกมันก็ทุกข์เปล่าๆที่ต้องมานั่งเฟคนั่นนี่ อย่างที่มีประโยคๆนึงกล่าวไว้ว่า ‘พูดตรงบอกแรง แสแสร้งก็ตอแหล ยิ้มสู้บอกไม่แคร์ อ่อนแอว่าสำออย’ ฉันเลยอยู่เฉยๆมึนๆทึมๆอย่างนี้แหละ ไม่ต้องการยุ่งกับใครและใครก็อย่ามายุ่งกับฉันเช่นกัน
“เอ่อ...”
ระหว่างที่ฉันนอนคิดอะไรเพลินๆอยู่ ก็ดันมีนิ้วเล็กๆจิ้มจึกๆ (?) มาที่กลางหลังฉันซะได้ เสียมารยาทจริงๆไม่เห็นหรือไงว่าคนมันหลับอยู่ -*-
ฉันหันหน้าไปตามนิ้วและเสียงเรียก (?) แล้วก็พบกับผู้หญิงตัวเล็กๆขาวๆคนหนึ่ง เธอตาโต ปากนิดจมูกหน่อย ผมสีน้ำตาลเข้มเป็นลอนถูกรวบไว้หลวมๆด้วยยางมัดผมสีดำ และแน่นอน...เธอดูเป็นผู้หญิงมากกว่าฉัน T^T
...ทำไมพระเจ้าต้องสร้างบุตรแห่งอีฟมาหน้าเหมือนบุตรแห่งอดัมวะคะ YOY แล้วทำไมบุตรแห่งอีฟคนอื่นๆ ถึงได้น่าเจี๊ยะขนาดนี้ล่ะ T___T อิจฉาผู้หญิงทุกคนบนโลกใบนี้จริงๆ!
“เอ่อ...นายตื่นแล้วหรอ”
ฉันลืมตามันหมายความว่าฉันไม่ตื่นหรือไง ยัยสวย! (อิจฉาและหมั่นไส้ไม่หาย)
“คือ...ว่าฉันชื่อพู่กันนะ”
“อืม” ใครไปอยากรู้จักกัน ชิ!
“แล้วนายล่ะ...”
“ซีเนีย เรียกซีเฉยๆ ก็พอ ไม่อยากฟังชื่อตัวเองยาวๆ”
“อืม...ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
พู่กันยื่นมือมาตรงหน้าฉัน จะผิดมั้ยเนี่ยถ้าฉันไม่คิดจะจับมือเธอ ไม่ได้รังเกียจนะ...แต่เพราะมันไม่มีความจำเป็นเลยต่างหาก แต่เพื่อมารยาทที่ดี (ที่ฉันมีเหลืออยู่น้อยเต็มที) ฉันก็เลยเอามือแตะมือเธอไปเบาๆ
เอ่อ...ทำไมยัยนี่ต้องหน้าแดงด้วยล่ะ
“เดี๋ยววันนี้ฉันจะพานายทัวร์รอบโรงเรียนเองนะ”
“ไม่เป็นไร มันไม่จำเป็น...ขอบใจ” ฉันขี้เกียจเดินประชันความสวย (ที่ฉันไม่มี) กับเธอ
“...”
พู่กันทำหน้าเหวอเล็กน้อย ก่อนที่จะยิ้มออกมาบางๆอย่างฝืนใจเต็มที่ นั่นทำให้ฉันรู้สึกผิดตะงิดๆขึ้นมานิดหน่อย
“เอ่อ...นี่...”
“นี่...นาย”
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดกับพู่กันวให้จบประโยค ก็มีเสียงแนวๆหาเรื่องดังขึ้นข้างหลังฉัน
ฉันหันไปตามเสียงเรียกนั้นแล้วก็พบกับ ผู้ชายคนหนึ่ง...ก็หน้าตาดีนะ นัยน์ตาคมกริบออกสีเขียวน้ำทะเล จมูกโด่งเป็นสัน ปากเรียวบางเป็นกระจับ ผมซอยละต้นคอสีดำสนิทเป็นธรรมชาติซึ่งบ่งบอกว่ามันไม่ได้ผ่านการย้อมใดๆทั้งสิ้น เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้า กางเกงยีนขาว รวมๆแล้วก็...โอเคอ่ะ
แล้วฉันจะมันนั่งบรรยายถึงเขาทำซากอะไรฟ่ะเนี่ย =_=!
“ชื่ออะไร”
“ซีเนีย เรียกวะ...”
พลั้ก!!
ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบประโยค ฉันก็รู้สึกเหมือนมีของแข็งมากระทบที่มุมปากของฉัน จากนั้น...ก็มีกลิ่นคาวเลือดตามมา...
มันต่อยฉัน!!
“ยินดีที่ได้รู้จัก...ซีเนีย”
ขณะที่คนอื่นๆเริ่มเข้ามามุงขึ้นเรื่อยๆ ฉันก็ยันตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วจ้องหน้าเขาอย่างไม่วางตา
“ถ้าคนที่นี่ทำความรู้จักกันแบบนี้ล่ะก็... -___-+++”
พลั้ก!!
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน...” และฉันก็ทำสิ่งที่เขาทำกับฉันกลับไปเป็นเท่าตัว!!
สิ่งที่ฉันทำเรียกเสียงฮือฮาจากคนที่มายืนมุงได้ไม่หน่อยทีเดียว ฉันไม่สนใจหรอกว่านายนี่จะเป็นใคร ใหญ่มาจากไหน...หรือเป็นลูกใครก็ตาม เพราะไม่ว่าจะเป็นใคร...ก็เป็นคนเหมือนกัน ฉันกระทืบได้หมด O^O!
“นะ...นาย!”
เขาตะโกนพลางลุกขึ้นมาจ้องหน้าฉัน ซึ่งมันก็ทำให้ฉันเห็นผลงานของฉันที่ได้ทำเอาไว้บนมุมปากของเขา และมันก็ทำให้ฉันว่ารอยแผลของเขาหนักกว่าฉันมากกว่าเท่าตัว ไม่เลวเหมือนกัน...สะใจ!
“หยุดเรียกฉันว่า ‘นาย’ สักทีได้มั้ย!!” โอ๊ย!! พอกันที! ฉันมันซวยจริงๆ เกิดมาหล่อ...โดนผู้หญิงกรี๊ด โดนผู้ชายหมั่นไส้ วันนี้อยู่เฉยๆก็โดนต่อย อะไรกัน!!! “ถ้านายคิดว่าฉันเป็นผู้ชายล่ะก็...ดูนี่!”
ฉันพูดแล้วหยิบบางอย่างจากกระเป๋าตังค์แล้วเขวี้ยงมันลงพื้น...
“นางสาวชนกานต์ พญาเงิน! ดูไว้ซะไอ้หน้าตัวเมีย!” ฉันชี้ไปที่บัตรประชาชนของฉันก่อนจะจ้องหน้าเขา แล้วฉันก็เดินเหยียบบัตรประชาชนของตัวเองอย่างไม่ใยดี และเดินออกจากไทยมุงได้ในที่สุด
“ฉันเป็นผู้หญิงโว้ย TOT!!!” ฉันเดินออกมาตรงระเบียงหน้าห้องแล้วตะโกนอย่างบ้าคลั่ง นั่นทำให้ทุกคนมองฉันแล้วอ้าปากค้างกันแทบทุกคน เป็นห่วงแมลงวันตัวนั้นที่บินอยู่จังเลย...จะบินเข้าปากใครหนอ -O-^
เฮ้ย!!มันไม่ใช่เวลาคิดเรื่องนี้! เอาใหม่ๆ
“มองอยู่ได้! ไม่เคยเห็นคนตะโกนก็ไปถามแม่สิว่าเป็นอย่างไง!”
ฉันใช้เสียงแมนๆตะโกนบอกอย่างบ้าคลั่งไม่แพ้ประโยคแรก และ...นั้นทำให้ทุกคนกุรีกุจอรีบหันไปสนใจกับสิ่งที่ตัวทำอยู่ เอ่อ...เหมือนเหตุการณ์ตอนฉันเข้าไปในห้องย้อนกลับมาอย่างไงไม่รู้สิ =__=^
และก่อนที่ฉันจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้...กลับมีเสียงที่หยุดความคิดของฉันเป็นแนวกระซิบนินทากับใครสักคน ดังขึ้นมาเบาๆ...
“บอกว่าตัวเองเป็นผู้หญิง...หรือว่าสุดหล่อจะเป็นกระเทยว่ะแก...”
อ๊ากกกกกกก!
:+:+:+:+:+ J +:+:+:+:+: :+:+:+:+:+ J +:+:+:+:+: :+:+:+:+:+ J +:+:+:+:+:
ชื่อเนยนะคะ อายุ 13 ใกล้ 14 แล้วนะคะ
ผลงานเรื่องนี้เป็นผลงานเล่มแรกที่คิดว่าจะแต่งจบ 555 ฝากด้วยนะคะ
มีอะไรก็ติชมกันได้ไม่โกรธเง้อ อ่านแล้วเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ แล้วจะมาอัพบ่อยๆ
ความคิดเห็น