ฮิบาริทอดมองคนที่กำลังนอนซบอยู่ข้างๆด้วยแววตาที่อ่อนโยน มือข้างที่เป็นอิสระเกลี่ยไล้เส้นผมสีน้ำตาลนุ่มที่ระข้างแก้มเนียนใสอย่างแผ่วเบา เพราะแขนอีกข้างถูกคนข้างกายใช้เป็นหมอนหนุน
ไม่ช้าฮิบาริก็หาวขึ้นมาฟอดใหญ่ตั้งใจจะเข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์ตามสึนะ แต่แล้วเสียงพึมพำที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากสีชมพู ทำให้ฮิบาริขมวดคิ้วมุ่น
“ม..ไม่เอานะ มุคุโร่ ผ..ผมกลัวแล้ว” และที่ทำให้ตระหนกยิ่งกว่าก็คือหยาดน้ำตาที่รินไหลออกมาจากดวงตากลมโตจนเปียกชื้นรื้นแพขนตา และหยาดหยดลงที่แขนเสื้อของฮิบาริ
+++ ในความฝันของสึนะ +++
ฟ้ากำลังสดใส ผืนหญ้ากำลังเขียวขจีแทรกแซมด้วยสีสันสดใสของดอกไม้นานาพันธุ์ สึนะกอบกำดอกไม้ขึ้นมาเต็มอ้อมแขน พลางจรดจมูกสูดกลิ่นหวานละมุน
ไม่ทันที่จะได้เริ่มทำมงกุฎดอกไม้ สึนะก็สังเกตเห็นเงาทะมึนกำลังเกาะกลุ่มรวมตัวอยู่ด้วยปลายหางตา ด้วยความสงสัยสึนะจึงวางดอกไม้ในมือลง และผินหน้าไปมองให้ชัดๆ ทิ่แท้เงาทะมึนที่สึนะเห็นเมื่อครู่นี้ก็คือม่านหมอกที่กำลังเกาะกลุ่มรวมตัวกันหนาแน่นนั่นเอง
ไม่รอช้า สึนะรีบสาวเท้าเพื่อที่จะค้นหาความลับภายใต้เงาหมอก ไม่นานนักเขาก็มายืนอยู่หน้าเงาร่างที่ดูเหมือนจะเป็นต้นไม้ใหญ่ชรา ด้วยความมืดทึมของบรรยากาศรอบตัว ทำให้สึนะระบุไม่ได้ว่าผลของต้นไม้ใหญ่ที่งอกออกมาตามกิ่งก้านสาขานั้นเป็นอะไรกันแน่
ทันใดนั้น!! เสียงแปลกประหลาดก็ดังขึ้นแทรกทำลายบรรยากาศอันเงียบสงัด พร้อมกับแสงสีแดงที่สว่างจ้าจนสึนะตาพร่า 
ดวงตากลมโตรีบปิดลงอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับมือเล็กที่ยกขึ้นมาขยี้ไล่ความพร่ามัว
‘คุฟุฟุ คุฟุฟุ คุฟุฟุ คุฟุฟุ คุฟุฟุ’ เสียงดังกล่าวดังก้องสะท้อนประสานเซ็งแซ่ไปทั่วบริเวณ
หลังจากที่ปรับสายตาให้ชินกับแสงจ้ากระทันหันได้แล้ว สึนะก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองต้นเสียงด้วยสีหน้าหวั่นผวาด ก่อนที่ภาพที่เห็นเบื้องหน้าจะทำให้เขาแทบก้าวเท้าไม่ออก
“ม..มุคุโร่?”
แสงสีแดงที่สาดส่องขับไล่ความมืดทึมเมื่อครู่ ก็คือแสงที่เรื่อเรืองออกมาจากดวงตาขวาสีทับทิมของร่างนับร้อยที่กำลังห้อยร่างต่องแต่งกับกิ่งก้านของต้นไม้ใหญ่
แสงที่ทำให้สึนะมองเห็นส่วนหัวขั้วสีน้ำเงินได้อย่างชัดเจน ไม่ทันที่จะได้รวบรวมแรงกำลังในการสาวเท้าก้าวถอยหนี ดวงตา 2 สี ก็พร้อมใจกันจ้องมองลงมาสบตาสึนะ พร้อมๆกับที่เสียงหัวเราะอันแปร่งประหลาดจะดังก้องขึ้นมาอีกครั้ง
‘คุฟุฟุ คุฟุฟุ คุฟุฟุ คุฟุฟุ คุฟุฟุ’
คราวนี้สึนะเข่าอ่อนยวบจนลุกไม่ขึ้น แต่สิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าก็เกิดขึ้นตามมานั่นก็คือ ตามกิ่งก้านของต้นไม้มีเสียงเปรี๊ยะเบาๆ พร้อมๆกับร่างของมุคุโร่หลุดหล่นออกจากขั้วมายืนหยัดอยู่บนพื้นด้านหน้าสึนะทีละคนสองคน และเริ่มที่จะก้าวเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
‘คุฟุฟุ คุฟุฟุ คุฟุฟุ คุฟุฟุ คุฟุฟุ’
หยาดน้ำเริ่มเอ่อล้นขึ้นมาคลอที่ตา ก่อนที่สึนะจะปิดหน้าร้องไห้โฮ “ม..ไม่เอานะ มุคุโร่ ผ..ผมกลัวแล้ว”
+++
ฮิบาริเขย่าตัวสึนะอย่างแผ่วเบา จนเปลือกตาที่เปียกชื้นค่อยๆเผยอเปิดอย่างช้าๆ “ไม่เป็นไรแล้วนะ? ไหนลองบอกฉันสิว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเธอถึงได้ร้องไห้” ก่อนที่จะจูบซับหยาดน้ำตาที่ไหลเป็นทางอาบแก้มใส
“ค..คุณฮิบาริ?” เจ้าของดวงตากลมโตที่พราวพร่างไปด้วยหยาดน้ำใสกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหว“ม..เมื่อกี้ เมื่อกี้นี้ผมฝันร้าย ฝันร้ายมากๆเลยละฮะ”พูดสึนะซุกหน้าซบสะอื้นกับไหล่ของฮิบาริ
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ยังไงมันก็เป็นแค่ฝันร้าย” ฮิบาริลูบหลังปลอบ ก่อนจะอุ้มยกร่างสึนะให้มานอนเกยบนตัว “ทีนี้ก็นอนต่อได้แล้วนะ ไม่มีอะไรแล้ว”
สึนะเงยหน้ามองฮิบาริด้วยดวงตาที่ยังคงฉ่ำน้ำอยู่ ก่อนจะพึมพำแผ่วเบา “ขอโทษด้วยนะฮะที่ทำให้คุณฮิบาริต้องเป็นห่วง..แล้วก็”
“แล้วก็?” ฮิบาริพูดทวนคำ
สึนะก้มหน้าซบลงกับอกของฮิบาริ ทำให้อีกฝ่ายเห็นเพียงใบหูที่เริ่มแดง “อยู่กับผมตลอดไป อย่าทิ้งผมไปไหนนะฮะ”
+++เช้าวันต่อมา+++
ฮิบารินั่งท้าวคางเอามือเคาะโต๊ะทำงาน ด้วยสีหน้าที่ครุ่นคิด เมื่อคืนนี้สึนะของเขาฝันร้ายถึงเจ้าบ้านั่น ถ้าจะเอาคืนให้สาสมเขาก็ต้องเข้าไปซัดมันในความฝันสินะ
ไวเท่าความคิดฮิบาริรีบเก็บกองเอกสารที่วางกองอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะออกคำสั่งกับลูกน้องคนสนิททันที “คุซะ! ห้ามให้ใครมารบกวนการนอนของฉันเด็ดขาด ไม่งั้นละก็...ตายยย!!”
เสียงออดเลิกเรียนที่ดังขึ้นทำให้ฮิบาริลุกขึ้นจากโซฟารับแขกด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ เขาตั้งใจจะอัดมุคุโร่ในความฝัน แต่คนที่เขาฝันถึงก็มีเพียงสึนะเท่านั้น ไม่ว่าจะลองหลับไปกี่ครั้งสึนะก็เข้ามาอยู่ในความฝันของเขาตลอด
“หึ ช่วยไม่ได้ คงต้องใช้ไอ้นั่นแล้วสินะ” ฮิบาริกอดอกพูดพึมพำ ก่อนเปิดประตูออกไปพูดกับคนที่ยืนอารักขาอยู่หน้าห้อง ก่อนจะพูดสั่ง “คุซะ ฉันต้องการ...”
“ทำไมวันนี้ถึงกลับบ้านช้าจังเลยละฮะ” สึนะละสายตาจากการ์ตูนที่กำลังฉายอยู่บนจอทีวี “ว่าแต่กินข้าวมาหรือยังฮะเนี่ย ให้ผมไปทำอะไรให้กินมั้ย?”
ฮิบาริลูบหัวของสึนะเบาๆ ก่อนจะรั้งตัวเข้ามากอด “ฉันกินมาเรียบร้อยแล้วละ พอดีงานยุ่งนิดหน่อยก็เลยกลับมาช้า ตอนนี้ฉันเหนื่อยมากเลยขอตัวไปนอนก่อนนะ”
“อ..เอ๋? นี่มันเพิ่งจะทุ่มครึ่งเองนี่ฮะ คุณฮิบาริจะนอนแล้วหรอ?”
+++รุ่งเช้า+++
ฮิบาริขยี้แชมพูลงบนเรือนผมสีดำสนิท คิ้วคมเข้มขมวดอย่างครุ่นคิด ทำไม ทำไมมันถึงยังไม่ได้ผล ทั้งๆที่เขาใช้ไอ้นั่นแล้วแท้ๆ หรือว่าเขาจะต้องหาวิธีอื่น
ฮิบาริเลื่อนบานเปิดประตูห้องน้ำ ก่อนจะสังเกตเห็นสึนะที่นั่งหันหลังให้ “หืมม ทำไมวันนี้ถึงตื่นเช้าได้ละวันหยุดแท้ๆ หรือว่าอยากจะให้ฉันพาไปเที่ยวที่ไหน”
“ผ..ผมไม่คิดว่า คุณฮิ ฮึก คุณฮิบาริจะหลอกลวงผมมาตลอด” แผ่นหลังแบบบางของสึนะเริ่มสั่นสะท้าน
“ด..เดี๋ยวก่อนนี่เธอพูดเรื่องอะไรกัน?” ฮิบาริพูดด้วยสุ้มเสียงงุนงง มือที่กำลังซับผมหมาดน้ำหยุดชะงัก ก่อนจะเดินอ้อมไปมองหน้าสึนะให้ชัดๆ “น..นี่เธอร้องไห้นี่นา ฝันร้ายอีกแล้วงั้นหรอ?”
สึนะตวัดดวงตาฉ่ำน้ำมองหน้าฮิบาริด้วยดวงตาที่ค้อนเคือง “ผม ผมเกลียดคุณฮิบาริที่สุด” ก่อนจะปาสิ่งที่ถือไว้เข้าปะทะเต็มหน้าฮิบาริ
“เชิญไปอยู่กับมุคุโร่ให้สมใจเลย ไม่รักผมแล้วมาอยู่กับผมทำไม คนใจร้าย คนหลอกลวง” พูดจบสึนะก็วิ่งหนีไปพร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลพรูลงมาเป็นสาย
ฮิบาริยืนอึ้งตะลึงค้าง ก้มมองสิ่งของที่สึนะปาใส่มาเมื่อครู่ก่อนที่เงาดำทะมึนจะก่อตัวขึ้นรอบบริเวณ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน “ดูเหมือนฉันคงจะใช้ไม้อ่อนกับแกไม่ได้แล้วแล้วสินะ มุคุโร่” พูดจบฮิบาริก็เดาะโยนของในมือขึ้นสู่อากาศก่อนจะตวัดตุ้นโซ่หนามที่ซ่อนอยู่ในทอนฟาทำลายรูปถ่ายของมุคุโร่จนไม่เหลือแม้แต่เศษธุลี
ย้อนกลับตอนยังอยู่ที่โรงเรียน หลังจากที่ฮิบาริล้มเหลวในการเข้าไปอัดมุคุโร่ในความฝัน เขาจึงยอมตัดสินใช้วิธีเลียนแบบพวกสาวช่างฝัน นั่นก็คือเอารูปของมุคุโร่ใส่ไว้ใต้หมอน เพื่อที่ว่าเขาจะได้ฝันถึงมุคุโร่และจะได้ซัดแก้แค้นแทนสึนะได้ แต่ตอนนี้สถานการณ์กลับเปลี่ยนแปลงไป เพราะรูปของมุคุโร่ทำให้เขาต้องผิดใจกับสึนะ
“สึนะ สึนะนะ ไม่เคยขึ้นเสียงกับฉันเลยแท้ๆ” ฮิบาริกำทอนฟากระชับแน่น “มุคุโร่!! แกต้องตาย”
+++โกคุโยแลนด์+++
“อ้าว อ้าว ไม่นึกว่าคนดังแห่งนามิ...” ไม่ทันที่มุคุโร่จะพูดจบ พายุทอนฟาก็โหมกระหน่ำเข้าปะทะซัดร่างที่ยังไม่ทันตั้งตัว อารมณ์โกรธที่กรุ่นเดือดยิ่งทำให้ความสามารถในการต่อสู้ของฮิบาริเฉียบขาดยิ่งกว่าเดิมทอนฟาที่ฟาดหวดไปในแต่ละที ซัดเข้ากับร่างของมุคุโร่เข้าไปเต็มๆ
ไม่ทันที่จะชักสามง่ามขึ้นมาใช้ มุคุโร่ก็หมดสภาพนอนจมกองเลือด ราวกับเป็นตัวประกอบ ไม่วายที่จะพยายามปรือตาที่แทบจะบวมปิดมองร่างที่ยืนหยัดอยู่เบื้องหน้าด้วยสายตาที่ตัดพ้อ "น..นี่ผมทำผิดอะไรกันครับ ทำไมคุณถึงได้ทำกับผมแบบนี้?"
“หึ” ฮิบาริตวัดเก็บทอนฟาเข้าที่ สิ่งต่อไปที่เขาต้องทำก็คือต้องง้อสึนะสินะ แต่ก็คงไม่อยากเท่าไหร่หรอกน่า สึนะนะไม่เคยโกรธใครนานอยู่แล้ว แต่ถ้ายังไม่หายโกรธละก็เขาก็จะจับกดซะเลย
“หึ หึ หึ หึ หึ หึ” ฮิบาริหัวเราะในลำคอพร้อมกับยกมือบีบจมูกเพื่อปิดกั้นเลือดกำเดาไม่ให้ไหลแหมะออกมา “เตรียมใจไว้ได้เลย ซาวาดะ สึนะโยชิ คืนนี้ฉันไม่ยอมให้เธอนอนแน่”
+++End+++
พระเจ้าจ๊อตโต้รู้สึกสงสารในชะตากรรมของมุคุโร่เป็นอย่างมากจึงได้เสกให้มีต้นไม้งอกขึ้นมาจากกองเลือดของมุคุโร่ จากหน่อตูนสีเขียวอ่อนผลิแตกกิ่งใบทอยอดสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้ามันก็กลับกลายเป็นต้นไม้ใหญ่ และผลิดอกออกผลมุคุโร่ออกมานับร้อยที่ตาเรืองแสงสีแดงสามารถใช้เป็นไฟส่องทางได้อย่างดีสุดท้ายต้นไม้ต้นนี้ก็กลายเป็นสิ่งมหัศจรรย์ลำดับที่ 8 ของโรงเรียนโกคุโย ที่ทุกคนพร้อมใจกันตั้งชื่อให้มันว่า “ต้นมุคุรั่ว”
+++Real End+++
ความคิดเห็น