คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : Special Episode : Birthday's Daeyoung
Special Episode
Daehyun’s Part
ผมับยอแำลันัู่อัลบัมรูปเ่าๆ โยที่ยอแนั่บนัอผม มือเล็ๆ ็ถือวนมไป้วย รูปพวนี้มีั้แ่สมัยเริ่มรู้ัมัน รัมัน แ่านับมัน และ็รูปที่มันอุ้มท้อยอแในแ่ละเือน และรูปอยอแั้แ่เิ้วยล่ะ แ่ริๆ ็มีรูปอนยอแมันอุ้มท้อลูนที่สอ้วย ยัไม่ลอหรอ อนนี้เหมือนมีเมียโอ่มัร.. ัวอ้วนลม อุ้ยอ้ายนน่าหมั่นเี้ยวสุๆ
“นี่ืออนเราเิใหม่ๆ เลยนะ น่ารัปะล่ะ”
“อ่า.. อ้วน!”
“หึหึ ็อ้วนเหมือนม้ะไ”
“ผมะฟ้อม้ะ” ผมถึับเหวอที่เอลูายัวแสบย้อนมาแบบนี้ มันเอานิสัยี้ฟ้อมาาใรวะ! ไม่น่าะใ่ผมเลยนะ นิสัยี้ฟ้อเนี่ย
“ยอแออาาาาา”
“สวัสีไอุ้ายอ”
“ุอาโล่ฮะะะ” ยอแหันไปหา้นเสียแล้วรีบลาัอผมเพื่อวิ่ไปหาเโล่ับยุฮยอ นับั้แ่วันแ่านอสอนนี้็รึ่ปีแล้วสินะ ไวเหมือนโห
“สวัสีฮะลุยุี้”
“ฮ่ะๆ ทำไมเรียลุเาแบบนั้นล่ะยอแ?”
“ไ้ยินลุฮิมานเรียแบบนั้นนี่ฮะ” ยอแอบพร้อมับเอียอเล็น้อย ผมับเโล่็ไ้แ่ำเมื่อยอแเรียยุฮยอว่าลุยุี้ ึ่่าับยุฮยอที่ทำหน้ายัษ์ใส่ยอแไปแล้วเรียบร้อย
“ไอ้ฮิมานนะไอ้ฮิมาน”
“อ๊ะแฮยอนฮยอ.. ฮิมานฮยอับออบฮยอฝาผมมาบอว่าะมาเยี่ยม รอ้อนรับหน่อย อะไรแบบนี้นี่ล่ะฮะ”
“อ่าฮะ ไ้ๆ ว่าแ่เราเถอะ.. เมื่อไหร่ะมีหลานให้ฮยออุ้ม”
“ฮยออะ!”
“ยัๆ ยัไม่ถึเวลา..” ยุฮยอส่ายหน้ารัวๆ ึ่่าับเโล่ที่หน้าแ่ำเพราะผมถามว่าเมื่อไหร่ะมีหลานให้ผมอุ้ม ผมนั่นับำนวเวลาแล้วึอบไปหน้าายทันทีเพื่อแล้สอสามีภรรยา้าวใหม่ปลามัน
“ระวัมีลูไม่ทันใ้นะฮยอ ไปฮันนีมูนมาละนี่ น่าะมีหลานไ้ละน้า”
“หุบปาไปเลยไป”
“ึ! ป้ะโนลุุ” ยอแยิ้มำนผมอยาเอามะเหเเอารระหม่อมน้อยๆ อลูายัวีนนี้เหลือเิน นิสัยวนประสาทนี้ไ้ใรมาวะ!
“ฮ่อยยย หนัอะหนั”
“ให้่วยแ่นี้ทำบ่นว่ะออบ”
“็ฮยอเล่นื้ออเยอะไปนี่ฮะ หลานนเล็็ยัไม่ลอ นโยัเ็ อเล่นอใ้พวนี้มันอะไรัน!” เสียถเถียระหว่าออบับฮิมานฮยอัเ้ามาในบ้านนยอแรีบวิ่ออไป้อนรับแทีุ่้นเยีอย่าฮิมานฮยอับออบทันที
“ลุฮิมานนน อาออบบบ”
“๋าหลาน มามะๆ มาเอาอเล่นาลุมา”
“อเล่นๆ” ยอแาวาววับ่อนะรีบรับถุอเล่นาฮิมานฮยอทันทีามประสาเ็ๆ ผมเลยหันไปหยิบแ้วาแฟมาิบเล็น้อยพร้อมับมอูภาพในอัลบัมรูป่อ
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย!! แฮยอนนนนนนนนนนนนนน!!”
พรว!!
“แ่ๆๆ ๋าม้ะ๋า”
“เ็บท้อ!!” เสียรีร้ออยอแทำเอาผมสำลัาแฟไปทีหนึ่ แ่พวเราทั้ห้าน็รีบพาันวิ่ไปหายอแที่ห้อรัวเพราะวามใับเสียอยอแ
ภาพที่อยู่รหน้ามันทำให้ผมอสั่นวัเสียไม่น้อยเพราะยอแำลัยืนพิเาท์เอร์บาร์าสั่นไปหม มือ็เอาแุ่มท้อไว้ ใบหน้าเหยเบ่บอถึวามเ็บปวและทรมานับอาารเ็บท้อแบบนี้ไม่น้อย
“เป็นอะไรเนี่ย!”
“เ็บท้อ.. ะลอแล้ว”
“ห๊า!!” พวเราร้อลั่นเมื่อยอแบอว่าำลัะลอเ้าัวเล็ในท้อ ผมเิอาารลนลานไปหม ทำอะไรผิๆ ถูๆ ไปเรื่อยเพราะื่นเ้น! ะมาลออะไรอนนี้วะ!
“ฮือออออ เ็บบบ”
“โอ๊ยยยย สมุฝารรภ์อยู่ไหนวะ!”
“ไอ้แ้ เมียมึ็เยลอมาแล้วรั้หนึ่ะลนลานทำาอะไร!”
“ผม่วยหานะ!” ยอแร้อลั่นเพราะวามเ็บ ผม็โวยวายเพราะลนลานนหาสมุฝารรภ์ไม่เอนโนยุฮยอ่าอ้อมๆ แ่็ยัีที่เโล่่วยผมหานเอ
หันไปอีที็เอว่าฮิมานฮยอถอยรถมาเรียมให้เรียบร้อย ออบ็เรียม้าวอำเป็นให้เสร็สรรพนผมรู้สึอบุมาที่พวเามาัน! ไม่ั้นยอแแย่แน่!
“รีบอุ้มยอแมาเลย ะพาไปเอ”
“รับ!” ผมอุ้มยอแึ้น่อนะยัรถอฮิมานฮยอ่อนะพาันยัในรถันเียว พวเรา็่วยันให้ำลัใยอแลอทาเพราะวามสสารปนื่นเ้นที่เ้าัวเล็ะลืมาูโล
“หายใเ้าลึๆ นะฮยอ”
“หายใเ้าลึๆ นะ ฮึบบบบบบบบ”
“ไม่เป็นไรนะฮะม้ะ น้อแ่อยาออมาเล่นับผมเอๆ”
“ไอ้แสบ เลิทำให้แม่แเ็บเหอะว่ะ ลุสสารแม่แ” ยุฮยอทำหน้ายัษ์ใส่ท้อป่อๆ อยอแเหมือนับว่าาัวเอมีเลเอร์ทะลุท้อยัไยัั้น
“อ๊ะ.. โอเึ้นแล้ว อบุรับฮยอ”
“เหรอ ีละ”
“เออ ให้มันไ้ยัี้สิ ไอ้ลูไม่รัี!”
“โอ๊ย! ะว่าลูทำไมวะ โอ๊ยเ็บบบบ” ยอแร้อลั่นรถอีรั้ พวเรา็พาันอสั่นวัเสียอีรั้นผม้อหันไปเร่ฮิมานฮยอทันทีเพราะวามร้อนใ
“ับเร็วๆ หน่อยเ้!”
“สุไมล์ละไอ้ห่านี่! เลี้ยว้ายหน้า็ถึแล้วเฮ้ย!”
“ใเย็นๆ นะฮยอ ะถึโรพยาบาลแล้ว”
“อะยาม” ออบับเโล่พาันูแลและให้ำลัใยอแสุำลั ออบอยเอายามให้ยอแมเผื่อะบรรเทาอาารปวให้ทุเลาลบ้าแบบทุลัทุเล ยอแ็อยบีบๆ นวๆ ให้ยอแามประสาเ็ไม่รู้อีโหน่อีเหน่มานั
ทันทีที่ถึโรพยาบาล ยอแ็โนเ็นเ้าห้อลอทันที ึ่ผม็อเ้าไปเป็นำลัใภรรยาัวเอในห้อลอ้วยเหมือนัน ผมุมมือที่เย็นเียบอยอแไว้แน่นๆ เพื่อให้ำลัใ
“ฮืออออ เ็บ”
“ใเย็นๆ นะยอแ ไม่เป็นไรหรอ อนลอยอแยัผ่านมาไ้เลย”
“อยู่เป็นเพื่อนหน่อย ฮือออ ลัว”
“อยู่นี่แล้วไ” ผมบีบมือยอแเพื่อให้ำลัใสุแรเท่าที่มี ุหมอ็เอามีหมอมาส่อไฟนแสมันะสะท้อนวามแวววับ เหื่อผมเริ่มแพลั่เมื่อเห็นวามมอมี เมียผมะเป็นอะไรปะวะ!
“เรา้อียาาใหุ้แม่่อนนะะ ะไ้ไม่เ็บมา”
“..รับ” ยอแอบเสียสั่นเพราะเ็บและลัว แ่ผมนี่สิ.. สั่นไปทั้ัวแล้วรับ! และทันทีที่มีหมอรลับท้อป่อๆ อยอแปุ๊บ เลือสีแาน็ไหลรินออมา เท่านั้นแหละ.. โลอผมมันมืไปทั้ใบ..
Youngjae’s Part
ผมัปาลั้นเ็บสุแร แม้อนนี้มันะไม่เ็บเพราะมียาาอย่วยบรรเทาอยู่ แ่ผม็ำรสาิอนที่ลอยอแไ้ีว่าอนยาหมฤทธิ์มันเ็บแ่ไหน!
ุ้บ!
ผมหันไปหาแฮยอนแล้ว้อใที่มันลไปนั่ับพื้นในห้อลอ! มอยัไ็รู้ว่ามันสลบไปแล้วน่ะ! ลอสิน่า! ั้แ่ราวอยอแแล้วนะที่สลบในห้อลอเนี่ย
“อทนไว้นะรับ เราำลัเอาเ็ออมาาท้ออุ”
“..รับ” ผมมอภาพที่หมอเอาเ็ัวแๆ มาี้นแรๆ ให้ร้อไห้่อนยื่นให้พยาบาลอุ้มพร้อมับัสายรหรือสายสะือน่ะแหละออ พยาบาล็เอาลูอผมไปล้าน้ำสะอา่อนะยื่นมาให้ผมที่นอนหมแรบนเีย
“อุแว้ อุแว้ อุแว้!!”
“ยินี้วยนะะ ุไ้ลูผู้าย่ะ”
“..รับ.. แยออม้ะ” สายาอผมับ้อมอแ่ลูายัวเล็ๆ ที่หน้ายับยู่ยี่แสนะน่ารัน่าันนี้แม้ว่าอนนี้ร่าายอผมำลัโนุหมอเย็บปาแผลบนท้อ็ามแ่ แ่นี้ผม็มีแรึ้นมาบ้าแล้วล่ะ
“อุแว้ อุแว้ อุแว้ แ แว้!”
“ร่าายแแ็แรสมบูร์มา่ะ น้ำหนัสอิโลว่าๆ”
“ีั..”
“ุแม่วระพัไ้แล้วนะะ เี๋ยวเราะพาุแม่และุพ่อไปห้อพัพิเศษเลย”
“รับ..” ผมยิ้มให้ับแยอที่ร้อไห้ลั่นาารถูุหมอี้น่อนะหลับาลเพราะเพลียไม่น้อยับารที่้ออทนวามเ็บปวรั้นี้นว่าเ้าัวเล็ะลืมาูโลน่ะ
Zelo’s Part
พวเรานั่รอรหน้าห้อลอ้วยวามื่นเ้นนเวลาผ่านไปราวๆ สอั่วโมห้อลอ็เปิออพร้อมับเียสอเีย เียหนึ่เป็นอยอแฮยอ อีเียเป็นอแฮยอนฮยอ พวผมสามนไ้แ่ส่ายหน้าเอือมๆ ึ่่าับยุฮยอและยอแที่ใสุๆ เมื่อเห็นแฮยอนฮยออยู่บนเียนไ้
“ไอ้แ้!”
“ป้ะฮะ!”
“ไอ้แ้ไม่เป็นไรหรอมึ แ่หมสิ มันเป็นี้ทุทีที่เมียมันลอแหละ ั้แ่อนยอแลอยอและ”
“ป้ะอยอแไม่เป็นไรหรอนะรับ ปะ ไปับอา ไปหาน้อที่ห้อเ็ัน” ผมยิ้มให้ับยอแ่อนะูมือหลานายไปที่ห้อเ็่อนะมอหาเ็เิใหม่ที่ื่อว่า ‘อแยอ’
หลัามอเหล่าเ็ๆ แล้วผมไ้แ่พอแ้ม้วยวามอิา นึแล้วอยามีลูับเาบ้าัเลย น่ารัแบบนี้เนี่ย ถ้ามีลูอยาะไ้แฝ เ็บทีเียวไ้สอเลย ฮิ!
“เราไปเฝ้าไอ้สอผัวเมียนั่นเหอะว่ะ ป่านนี้น่าะไ้สิละ”
“นั่นสินะฮะ ปะเโล่ ไปับฮยอ” ออบฮยอยื่นมือให้ผมับแ่โนยุฮยอปัออแสวามหึหว่อนะโอบไหล่ผมพร้อมับยัิ้วให้ทีหนึ่นผมหมั่นไส้อยาะ่วนหน้า
“โทษทีว่ะออบ สามีเาอยู่นี่ทั้น”
“อะไรวะ พี่ับน้อหรอ! แ่านันแล้วนะเว้ย หวั๊” ออบฮยอบ่นุ้ิ้แ่็เลือไม่ทะเลาะับยุฮยอพร้อมับเินนำไปที่ห้อพัอแฮยอนฮยอและยอแฮยอ
เียอสอนนี้อยู่้าัน แฮยอนเมื่อไ้สิ็ลุพรวาเียไปหายอแฮยอที่ยัหมสิอยู่ที่เีย้าๆ ้วยวามเป็นห่วนพวผมอยาะปาอใส่หัวไอ้นี้ห่วเมียนนี้เหลือเิน
“ใเย็น่อนเหอะ เมียแไม่ไ้ไปไหนนะไอ้แ้”
“เป็นห่วเมียนี่หว่า”
“อ๋อเหรออออ แ่ัน็เห็นแสลบทุทีที่เมียแลอลูอะ” ฮิมานฮยอแวะแฮยอนเล็น้อยนแฮยอนฮยอหน้าเสียไปเล็น้อย พวผม็ไ้แ่ยิ้มำ
“แฮยอน..”
“ฟื้นแล้วเหรอ?”
“ไอ้นี่ื่นมา็เรียหาผัว่อนเลย” ฮิมานฮยอยัแวะเสมอ้นเสมอปลายนแฮยอนฮยอหันไปถลึาใส่อย่าอนๆ ส่วนยอแ็พยายามปีนเียนไ้มานั่้าๆ แม่อัวเอ
“ยอแมา้วยเหรอลู?”
“ฮะ ป้ะลามา”
“แล้วแยอ..?”
“อยู่ห้อเ็อ่อนฮะฮยอ” ผมลุึ้นไปยืน้าเียยอแฮยอพร้อมับยิ้มให้ มือ็ปอมะม่วให้ยอแฮยอเพื่อ่วยในารสมานแผลที่เพิ่ลอลูมา
ผมหันไปแ่ายมะม่วที่ปอและผ่าแล้วให้ทุๆ น ทุน่าพาันทำหน้าเหยเ่อนะายมันออมาพร้อมับเททิ้ลถัยะนผมรู้สึเือเล็ๆ หันไปหายอแฮยอที่เพิ่ลอลูยัทำหน้าเหยเลย!
“เปรี้ยวอะเโล่”
“หือ.. หวานออ ริๆ นะ” ผมหยิบมะม่วมาเ้าปาแล้วเี้ยวุ้ยๆ หน้าาเย เพราะมันหวานริๆ ไม่เห็นะเปรี้ยวรไหน ทุน็ประหลาันไปปะ!
“อื้อหือ.. ินมันไปไ้ไ มะม่วเปรี้ยวแบบนี้”
“็มันอร่อยนี่ฮยอ” แล้วผม็เี้ยวุ้ยๆ แล้ว็หยิบินเอาๆ นยอแฮยอมอหน้าผมอย่าับผิ ผม็ไม่สนใอะไรทั้สิ้น เอาแ่ินมะม่วไปอย่าั้น
“เโล่”
“ฮะ”
“พันี้นอนหลับบ้าปะ”
“ไม่อะฮะ นอนแ่อนเ้า อนึนอนไม่หลับ”
“อยาินอะไรเปรี้ยวๆ ปะ?”
“อ่า ไม่แน่ใฮะ แ่เห็นพวมะม่วมะยมละอยาิน” ผม็หยิบมะม่วอีลูมาปอเปลืออออี่อนะัสๆ โยไม่ิะผ่าเป็นิ้นเป็นอันเหมือนเมื่อี้ ยอแฮยอ็มอหน้าผมอย่ายิ้มๆ ่อนะ้มลมามอที่ท้ออผมนผมหยุินไปั่วะ
“ยุฮยอ.. ีใ้วยนะ เโล่ท้อแล้วล่ะ”
“ห๊า!”
“หึหึ หลานอลุแฮยอนน” แฮยอนฮยอหัวเราะในลำอ่อนะเอื้อมมือมาลูบท้ออผมเบาๆ ผม็ไ้แ่ยืนอึ้อยู่อย่านั้น ลืมไปเลยว่าำลัินมะม่ว!
“ริๆ นะ อาารอนผมท้อยอแับแยอ็เป็นี้แหละ เนอะแฮยอน”
“่ายยยย แบบนี้ล่ะ”
“ในที่สุยอแ็ะมีู่หมั้น หึหึ”
“เย้ๆ ผมะมีู่หมั้นแล้วววว” ยอแฮยอหัวเราะในลำอไ้ั่วร้ายมานผมแทบผะ ผมว่าผมรู้แล้วว่าใรสอนให้ยอแพูแบบนั้นในวันแ่อผม! โธ่.. ีวิอผมมันะสบสุเหมือนนอื่นเ้ามั้ยเนี่ย! ทั้ที่เรื่อราวมันน่าะบแบบมีวามสุละิ!
ความคิดเห็น