คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
ผมอแนะนำัวสันินะรับ ผมมีื่อว่ายูยอแรับ และำลัเรียนอยู่ที่โรเรียนายล้วนินบในระับั้นม.ปลายปีสอ ผมมีน้อสาวื่อว่ายูีและำลัเรียนอยู่ที่โรเรียนสหศึษาแถวบ้านในระับั้นม.้นปีสอ านะทาบ้านผมเรียว่านมานแทบะอมื้อินมื้อันไ้เลย ุแม่อผมทำานเป็นพยาบาลในโรพยาบาลรับาลแห่หนึ่ในโล ส่วนพ่อ็หนีออาบ้านไปหลายปี่อนพร้อมับหนี้สินหลายล้านวอน แม่็้อส่ผมับน้อสาวเรียนให้บแบบนี้นแทบไม่ไ้นอนเลย้วย้ำในบาวัน ผมึ่วยทาบ้าน้วยารทำานพิเศษ และานพิเศษอผมนั้น็ือ..
รุ๊ริ๊..
“ลับมาแล้วเหรอะนายท่าน?”
“ลับมาแล้ว้ะยอเอ” ไ้ยินแบบนี้พอะรู้หรือยัรับว่าผมทำานพิเศษอะไร? ใ่รับ ผมทำานเป็นเม เน้นนะรับ เมที่สวมระโปรบานฟูฟ่อน่ารัๆ ที่ผู้หิใส่ัน หาใุ่พ่อบ้านอะไร แถมผมยัถูับใส่วิผมยาวลอนสีน้ำาลเ้ม ื่อ็้อเปลี่ยนเป็นยอเอ
ีวิผมน่ารันทสิ้นี!
“รับอะไรีะนายท่าน?”
“อ็อเ้หวานๆ สัิ้น็พอแล้ว้ะหนูยอเอ”
“รับทราบ่ะนายท่าน” ผมโ้ให้ับลู้าท่านหนึ่่อนะเอารายารอาหารไปให้แม่รัว้านในร้าน เมื่อหันไปอีทา็เอผู้ัารร้านสาวสวยที่ื่อว่าฮันอนฮวา สาวสวยวัยเือบสามสิบและในร้านนี้็มีแ่ผมับพี่ฮยอนึเท่านั้นที่เป็นผู้าย นอนั้น็ผู้หิหมเลยล่ะรับ
ผู้ัารเป็นนวนผมมาทำานเมนี้เมื่อปี่อนเพราะผมเอป้ายประาศรับสมัรพนัานเสิร์ฟที่ร้านอฟฟี่เลิฟแห่นี้ ประอบับผมอยาหาานทำเพื่อะไ้่วยแบ่เบาภาระแม่บ้า็เลยมาสมัร แ่อนิั! เารับแ่พนัานหิ! ผมิว่าผมะไ้ินแห้วแล้วนะ แ่ผู้ัารนสวยลับับผมหัน้ายหันวา รวอศาหน้าะละเอียยิบแล้ว็ับผมแ่อ์ทรเรื่อเป็นเมสาวู ผลปราว่าถูา้อใผู้ัารมา! แถมผู้ัารยัยื่น้อเสนอให้เิน่า้าวันละสามหมื่นวอนเลยทีเียว! เินีนานี้ผมเลยำใลไปเพื่อ่วยแบ่เบาภาระทาบ้าน
ผมึไ้ทำานนี้แลับแ่หิแบบนี้แหละรับ
“เหนื่อยหน่อยนะยอแ”
“ไม่เป็นไรรับผู้ัาร ลู้าสั่็อเ้น่ะรับ”
“ายริ! รอแป๊บนะยอแ”
“รับ” ผมไ้แ่ยิ้มๆ ับวามร่าเริสใสอผู้ัาร และไม่ถึนาทีผู้ัาร็ยถาใบหนึ่ที่มี็อเ้น่ารัวาอยู่ให้ับผม ผมึระแอมเสียเล็น้อยเพื่อปรับใหู้เป็นเสียสาวสัพัและยไปใหุ้ลู้าท่านนั้น
“็อเ้ไ้แล้ว่ะนายท่าน”
“อบใมา้ะยอเอ”
“มิไ้่ะนายท่าน อให้รับประทานให้อร่อยนะะ” ผมยิ้มให้ับุลู้าท่านนั้นแล้ว็หันไปรับออเอร์าลู้าท่านอื่นนหัวแทบะหมุนลอทั้วันนระทั่ร้านปิ
ผมัารเ็บร้านและยพวถุยะ่าๆ อร้านออมาทาหลัร้าน่อนะวาลับพื้นอย่าแรเพราะเหนื่อยาารทำานเป็นสาวเสิร์ฟ(?)ไม่พอยั้อมาัารเรื่อนยะแทนพวสาวๆ ้วย
“เินี็ริ แ่านหนัเป็นบ้าเลยว่ะ” ผมบ่นับัวเอเบาๆ ่อนะปัเศษฝุ่นในมือออามนิสัยรัวามสะอา พอหันไปทาประูหลัร้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อลับบ้าน็้อนิ่ไป้วยวามื่นใเพราะเอับัวป่วนสุฮอประำโรเรียน
อแฮยอน!
“โอ๊ะ ประธานมาทำอะไรที่นี่? ใสุ่เม้วย น่ารันะเนี่ย ถ้าให้ันทาย.. ประธานทำานพิเศษที่นี่ล่ะสิ”
“น..นาย! หุบปาไปเลยนะถ้าไม่อยาาย!” ผมรเ้าไประาอเสื้อแฮยอน้วยวามโรธปนับวามอับอาย วามลับที่ผมไม่อยาบอใรมันแไปแล้ว! แถมนที่รู้็ันเป็นหมอนี่อี!
“เอ๊ะเอ๋...หน้าแให่แล้วประธาน”
“อแฮยอน! นายายแน่!” ผมผลัเาออ่อนะปล่อยหมัใส่้วยวามโรธเ็มั้นแ่.. มันวื! แถมยัถูอมวายร้ายโอบเอวไว้อี! ผมอยาายนั!
“อย่าทำร้ายันสิประธาน ันสัาว่าะไม่บอใร แ่แลับประธานเป็นเมประำัวันวันหนึ่นะ”
“อ๊า! ไอ้บ้า!!”
ความคิดเห็น