ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : @2
2
หลังจากที่เลิกเรียนแล้วกตรงไปที่ร้านเค้กใกล้ๆโรงเรียนทันที
"คุณป้าครับ ขอโทษที่มาช้าครับ"
"อ้าว วาตานุกิคุง เข้าไปเตรียมตัวข้างในได้เลยจ้า อ่อวันนี้ช่วยเสิร์ฟขนมหน่อยนะจ๊ะ เรื่องทำขนมนั้นลูกสาวป้าจะทำเองจ้า ไม่ต้องห่วงนะ"
"เข้าใจแล้วครับ งั้นผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ"
"แม่ค่ะ วาตานุกิคุงมาแล้วหรอคะ"
"จ้า เข้าไปเปลี่ยนชุดหลังร้านน่ะ เดี๋ยวก็ออกมาแล้วล่ะ"
"อ้าว สวัสดีครับ พี่อากิโกะ"
"จ้า วาตานุกิคุง"
"เหนื่อยหน่อยนะครับ"
"ใช่ วาตานุกิคุง พี่อยากกินเค้กช็อกโกแลตของวาตานุกิคุงอะ ทำให้พี่กินบ้างสิ"
"งั้นเอาที่ผมทำจากวิชาคหกรรมไหมครับ มันเหลืออยู่ชิ้นนึงพอดี"
"เยี่ยมเลย!" ว่าแล้วก็เดินไปเอาเค้กมาให้พี่สาวลูกเจ้าของร้านเค้ก
"อืมมมมม ยังอร่อยเหมือนเดิมเลย"
"พี่อากิโกะก็ชมเกินไปแล้วครับ"
"เอาจริงๆ พี่อยากให้เรามาช่วยทำขนมช่วงที่พี่บินไปต่างประเทศจังเลย"
"แต่ผมมีเรียนนะครับ"
"อากิโกะ ไม่เป็นไรหรอก เราก็ปิดร้านช่วงบ่ายไว้ก็ได้นี่"
"แต่แม่คะ ช่วงบ่ายน่ะ พวกนักศึกษาใกล้ๆนี่จะมาไม่ใช่หรอคะ อย่างนี้กำไรหายหมดแน่ค่ะ"
กรุ้ง กริ้ง
"ยินดีต้อนรับ...ครับ" ร่างบางที่หันกลับมาทางประตูเอ่ย ต้อนรับก่อนจะนิ่งค้างไป
"วาตานุกิ.."
"โดเมกิ.."
"คือว่า..."
"รับอะไรดีครับ" ก่อนที่ร่างสูงจะพูดจบร่างบางก็ตัดบทถามขึ้นมาดื้อ
"คือ..."
"...."
"เอา...ฟรุตทาร์ต"
"กี่ชิ้นดีครับ"
"2"
"ครับ คุณป้าครับ รบกวนคิดเงินด้วยครับ"
"จ้าๆ"
คุณป้าเจ้าของร้านกดเครื่องคิดเงินก่อนจะถามร่างสูง
"พ่อหนุ่มๆ"
"ครับ"
"เป็นเพื่อนกันวาตานุกิคุงหรอจ๊ะ"
"ครับ เราอยู่ห้องเดียวกัน"
"อ่อ งั้นป้าขอบอกไว้อย่างนะจ๊ะ"
"..."
"ถ้าชอบเขาก็บอกไปเถอะจ้ะ"
"....."
"วาตานุกิคุงน่ะ ตอนนี้ถึงเขาจะคุยได้ปกติ แต่ป้าว่าเขาคงกำลังเหงามากแน่ๆเลยจ้ะ"
"...."
"อย่าทำให้วาตานุกิคุงมีน้ำตาอีกเลยนะจ๊ะ ป้าสงสาร ถึงเขาจะไม่ใช่ลูกของป้าแต่ป้าก็รักเขาเหมือนลูกอีกคนของป้านะ"
"ครับ"
"ฝากด้วยนะจ๊ะ"
"ครับ ผมจะไม่ทำให้หมอนั้นต้องร้องไห้"
เวลาเลิกงาน 18.00 น.
โดเมกิที่ถึงแม้จะซื้อของเสร็จแล้วก็ตามแต่เขาไม่ได้เดินกลับบ้านทันที เขากำลังรอ รอร่างบางที่เขามองตลอดการทำงานในช่วงเย็นนี้
"เมื่อไหร่นายจะกลับ" ร่างบางเดินเข้ามาถาม
"รอกลับพร้อมนายไง"
"รอทำไม"
"เถอะน่า เลิกงานแล้วนิ ไปเปลี่ยนชุดเลย"
"อะไรของนายเนี่ย" ก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดตามที่ร่างสูงบอก
ไม่นานร่างบางก้ออกมาในชุดกักคุรันกับกระเป๋านักเรียนและเค้กอีก 1 ชิ้น
"กลับได้หรือยัง" ร่างบางถาม
"ก็ไปสิ"
"ผมไปก่อนนะครับ คุณป้า พี่อากิโกะ"
"จ้า แล้วเจอกันนะ"
ร่างบางเดินออกจากร้านพร้อมกับร่างสูง ทั้งคู่เดินไปด้วยกัน แต่ไม่มีบทสนทนาใดๆ ทุกอย่างเงียบสนิท นิสัยร่างสูงก็ไม่ใช่คนที่จะพูดมากอะไรด้วย ร่างบางเองก็พยายามไม่สนใจร่างที่เดินมาด้วยกัน
"วาตานุกิ"
"ว่าไง"
"คือเรื่องเมื่อตอนนั้น"
"ตอนไหน"
"ตอนที่ฉันไปหานายที่ล็อกเกอร์"
"อืม ว่าไงต่อ"
"เรื่องนั้น ฉันจริงจังนะ"
"หมายถึงนายชอบฉัน?"
"ฉันคิดว่า...อาจจะชอบนาย"
"อะไรที่บอกว่านายอาจจะชอบฉัน?"
"เรื่องนี้ ฉันก็ไม่แน่ใจ แต่ว่ามีเรื่องนึงที่ฉันชอบคือขนมของนาย"
"ขนม"
"อืม นายอาจจะเคยได้ยินจากผู้หญิงในห้องพูดกันบ้างเรื่องที่ฉันชอบขนมหวาน"
"อ่อ ก็เคยได้ยินนะ"
"จะเป็นอะไรไหมถ้านายจะทำขนมให้ฉันกิน..ทุกวัน"
"ทุกวัน?"
"อืม ทุกวัน"
"แลกกับอะไรล่ะ"
"หืม?"
"ให้ฉันทำให้แล้วฉันจะได้อะไรมาล่ะ"
"นายอยากได้อะไรล่ะ"
"ไม่มี"
"..."
"ถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นนะ"
แล้ววาตานุกิก็เดินนำไป โดเมกิที่เห็นร่างบางเดินไปแล้วก็รีบเดินตาม จนมาถึงหน้าศาลเจ้า บ้านของโดเมกิ
"ไว้เจอกันพรุ่งนี้ ไปล่ะ" แล้วร่างบางก็เดินไป แต่ว่า..
"นายจะเดินตามมาทำไม ถึงบ้านนายแล้วนิ"
"ฉันจะไปส่งนายก่อน"
"ฉันไม่ได้ขอ"
"ฉันจะไปส่งนาย แม้นายจะไม่ขอฉันก็จะไปส่ง"
"แล้วแต่นายล่ะกัน"ว่าจบก็เดินนำลิ้วไปก่อนไม่รอร่างสูง
ทั้งคู่เดินมาที่ห้องเช่าของร่างบางแต่ว่าเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นที่ห้องแถวที่ร่างบางเช่าอยู่นั้น เกิดไฟ้ไหม
"ร่างบางตกใจเพราะของต่างๆยังอยู่ข้างในนั้น หิ้งป้ายของคุณพ่อคุณแม่ หนังสือ ของใช้ รูปถ่ายใบสุดท้ายที่เขาเก็บไว้ รูปครอบครัวใบสุดท้าย
"วาตานุกิคุง กลับมาพอดีเลย ฉันโทรไปหาเธอตั้งหลายสายทำไมไม่รับ"
"ขอโทษครับ ผมไปทำงานพิเศษมาเลยยังไม่ได้ดูมือถือ"
"เฮ้อ เอาเถอะ ฉันจะบอกว่าของในห้องเธอน่ะ อยู่ที่ฉัน คนอื่นๆมาช่วยย้ายขอให้เธอทันเวลาก่อนที่พวกมันจะไหม"
"แล้วสาเหตุล่ะครับ"
"น่าจะมาจากบ้านข้างๆนี่แหละ เพราะมีคนเห็นมันจากด้านข้างก่อนจะตะโกนบอกคนในตึกแถวของเรา"
"ขอบคุณมากครับที่เป็นธุระให้เรื่องขนของ รบกวนไว้มากจริงๆ ขอโทษด้วยนะครับ"
"ไม่เป็นไรๆ เราคนกันเองเอาเป็นว่าคืนนี้เธอมาพักที่บ้านฉันก่อนก็ได้ ถึงจะเบียดกันไปหน่อยเพราะคนในห้องแถวก็มาพักรวมกันหนะนะ"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวให้หมอนี่ไปค้างบ้านผมก็ได้"
"เอ่อ เธอคือ"
"ผมเป็นเพื่อนวาตานุกิครับ ชื่อโดเมกิ"
"แล้วของ"
"พรุ่งนี้ตอนเย็นเราจะมาเอาครับ ฝากไว้ที่คุณคืนนี้ได้หรือเปล่าครับ"
"ได้สิ งั้นพรุ่งนี้หลังเลิกเรียนมาเอาของได้เลย เพราะฉันอยู่บ้านทั้งวันนะ วาตานุกิคุง"
"ครับ ขอบคุณที่ช่วยเหลือครับ" ว่าแล้วก็โค้งขอบคุณก่อนจะเดินกลับไปที่บ้านโดเมกิ
TBC.
เป็นไงบ้างกับตอนที่สอง บ้านวาตาไฟไหม้เราเลยจับให้ไปค้างบ้างเพื่อน(คิดไม่ซื่อหวังเลื่อนตำแหน่ง//เอ๊ะ 555555555)
เอาเป็นว่าเรื่องนี้ก็จบไปแล้วกับตอนที่สองนาจา
หวังว่าจะสนุกนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น